Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Side 17

\
Bókasafnið í Vestmannaeyjum er til húsa ínýju og rúmgóðu húsnæði. Hér sést bluti þess.
hylli fólksins með allskonar uppákomum,
enda til mikils að vinna því Eyjamenn
skemmta sér nær eingöngu á öðrum staðn-
um í einu, venjulegast í troðfullu húsi.
Vestmannaeyjar eru ekki lengur ein-
angruð byggð í samskiptum við aðrar
byggðir landsins, heldur þvert á móti.
Samgöngur eru nú mjög góðar og tryggar
alla daga. Herjólfur siglir hvern einasta
dag, og er eins og brú milli lands og Eyja.
Þessa brú nýta Eyjamenn óspart og
skreppa oft til lands. Þykir það ekkert
tiltökumál.
Ferðamannastraumurinn til Evja er
töluverður yfir sumarmánuðina. Útlend-
ingar eru þar mjög fjölmennir, en íslend-
ingar sækja á. Þeir sem koma í heimsókn
til Eyjanna verða svo sannarlega ekki fyrir
vonbrigðum, því náttúrufegurð þeirra er
mikil og fjölbreytt. Margir verða bæði
undrandi og heillaðir í senn, á andstæðun-
um í umhverfinu á þessum litla stað.
Hraunið er sérstakur heimur útaf fyrir
sig, klettarnir og allt umhverfi Eyjanna.
Leiðarlok
Það er skemmtileg reynsla að fara í sjó-
ferð með bát umhverfis Heimaey, en slíkar
ferðir eru farnar reglubundið yfir sumar-
mánuðina. Ferðin hefst með því að siglt
er að Ystakletti, og inn í hann í bókstaf-
legri merkingu, því neðst á honum er gríð-
armikill hellir. Eigandi bátsins hefur það
fyrir venju að leika á trompet fyrir far-
þegana inni í hellinum. Hellirinn er sem
frábær hljómleikasalur, og magnar tónana
á skemmtilegan hátt. Þannig er sjóferðin
umhverfis Heimaey, ævintýri líkust.
Vestmannaeyjar eru mjög athyglisverð-
ur staður, sem er þess virði að skoða vand-
lega. Helst þarf að dvelja þar í nokkra
daga, svo hægt sé að sjá það markverðasta.
Herjólfsdalur er einn friðsælasti staður-
inn í Eyjum. Dalurinn er kjörinn til að
slaka á og njóta umhverfisins. Þangað er
þægilegt að koma að lokinni skoðunarferð
um Vestmannaeyjar, finna kyrrðina og
láta hugann reika í grasi grónum hlíðum
dalsins.
Höfundurinn er kennari og hefur starfaö i Vest-
mannaeyjum. Hann er formaður Félags isl.
myndmenntakennara.
§*
Guörún Svava
Benedikt Gestsson:
Logndrífa
ífleg snjókornin dilluðu sér fjörlega niðurúr himninum. Þau
voru að fagna hátíðinni, sem vakti í augum fólksins. Eitt og
eitt hvítuðu þau kalda jörðina og fólkið, þroskaðir ávextir í
yfirgefnum aldingarði.
— Mikið er skáldið vitlaust, að líkja fólkinu við suðræna
ávexti hugsuðu snjókornin, þar sem þau dönsuðu til jarðar
í fjölbreyttum sveigjum. Það er alls ekki leyfilegt. Maður
með helgidagana í andlitinu tróð sér áfram gegnum stemmningu dansins,
haldandi í pinklum og bögglum af ýmsu tagi. Enginn kveinkaði sér.
— Mikið er skáldið ruglað, hugsaði rétthyrndur böggull í litskrúðugum
pappírssamfestingi, að segja að ég sé í samfestingi úr pappír. Svo gjóaði hann
auga á silfurglitrandi snjókorn sem settist mjúklega á eitt horn böggulsins.
— Segðu mér silfurglitrandi snjókorn, sagði böggullinn og gerði sig heim-
spekilegan. Þekkirðu þetta skáld eitthvað?
Snjókornið brosti ljúfu hátíðarbrosi um leið og það þokaði sér ofar á böggul-
inn og sagði:
— Nei, ekki nema þetta augnablik sem ég hef verið í sögunni. Og þó get ég
ekki sagt að ég þekki það, en finn samt návist þess. Finn það horfa á mig,
ekki þó með augunum, heldur einhvern veginn með heilanum.
Böggullinn fylltist forundran yfir þessari óvenju löngu ræðu og það hjá
snjókorni.
— Þú ert nú held ég jafn ruglað og skáldið, sagði böggullinn og reyndi að
hrista af sér svona ruglað snjókorn.
— Jæja allt í lagi. Ég veit ekkert um þetta. Líklega er ekkert skáld til,
sagði snjókornið silfurglitrandi.
— Af hverju hafa þá komið þessar athugasemdir um eitthvert skáld, ef það
er svo ekkert skáld. Þetta er búið að þvælast fyrir eyrunum á mér heillengi.
Það eru allir að tala um þetta fyrirbæri, sagði böggullinn belgingslega.
— En þetta er þó altént saga. Annars værum við ekki hérna, sagði snjókornið.
Böggullinn hugsaði sig lengi um og klóraði sér í handarkrika mannsins sem
hélt á honum. Snjókornið fylgdist með honum í ofvæni og fylltist svo miklum
spenningi, að það fór að renna útaf bögglinum.
— Fljótur. Hvað ætlarðu að segja. Ég er að renna í burtu, æpti snjókornið.
Um leið og snjókornið var í þann mund að leka framaf bögglinum muldraði
böggullinn í handarkrikann:
— Líklega er þetta bara vitlaus saga.
Maðurinn nam staðar augnablik, því hann taldi sig heyra einhvern hrópa,
leit í kringum sig, yppti öxlum og hélt svo áfram ferð sinni í gegnum dans-
þröngina og útúr sögunni.
Benedikt Gestsson er ungur Reykvlkingur,
sem fæst viö skáldskap.
h
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 24. DESEMBER 1985 17