Morgunblaðið - 28.01.2001, Síða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Steinunn HelgaBjörnsdóttir
fæddist á Akureyri
23. september 1930.
Hún lést á gjör-
gæsludeild FSA 28.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Oddný
Jónsdóttir, f. 18.
maí 1903 í Skaga-
firði, og Björn Er-
lendur Einarsson, f.
17. nóvember 1900 í
Skagafirði. Systkini
hennar eru Stefanía
Ruth, f. 13. maí
1924, búsett í Reykjanesbæ, Jó-
hannes Þorsteinn, f. 29. sept-
ember 1925, búsettur í Reykja-
nesbæ, Einar Jón, f. 29.
desember 1927, búsettur á Ak-
ureyri, og Oddný Erla, f. 1. des-
ember 1931, búsett á Akureyri.
Steinunn Helga giftist 1. janú-
ar 1950 Kristjáni Helga Bene-
diktssyni málarameistara, f. 23.
október 1923. Börn þeirra eru:
1) Ragnheiður, f. 28. október
1954, lést í apríl 1955. 2) Oddný
Ragnheiður, f. 9. febrúar 1956,
kennari á Akureyri, sonur henn-
ar er Helgi, f. 25. september
1978. 3) Einar Birgir, f. 13. júní
1959, kvæntur Ás-
dísi Sigurvinsdótt-
ur, f. 12. mars
1960, búsett á Ak-
ureyri, þau eiga tvö
börn: Kára, f. 21.
júlí 1989, og Gígju,
f. 31. október 1992.
4) Steinlaug, f. 25.
mars 1962, gift
Steingrími Helga
Steingrímssyni mál-
arameistara, f. 13.
september 1960,
búsett á Akureyri,
þau eiga þrjú börn:
Gunnhildi, f. 14.
júní 1980, Ísak, f. 27. desember
1985, og Steinunni, f. 29. sept-
ember 1991. 5) Eygló, f. 27. júní
1965, gift Hafsteini Sigfússyni,
f. 15. apríl 1960, búsett á Greni-
vík, þau eiga fjögur börn: Krist-
ján Helga, f. 30. ágúst 1983, Há-
kon, f. 22. mars 1991, Hlyn, f.
28. júní 1995, og Guðrúnu Erlu,
f. 4. febrúar 1999.
Kristján og Steinunn bjuggu á
Akureyri fyrir utan árin 1955–
1960 sem þau stunduðu búskap í
Litlagerði í Dalsmynni.
Útför Steinunnar Helgu fór
fram frá Akureyrarkirkju 8.
janúar.
Kæra amma Lilla. Það er sorg-
legt að hugsa um að þær ham-
ingjustundir sem við áttum saman
verða ekki fleiri. En þú ert farin til
himnaríkis og þaðan gætir þú okkar
hinna, sem syrgjum þig á jörðu
niðri, af jafnmikilli væntumþykju og
alúð sem þú gerðir meðan þú lifðir.
Þótt aðeins séu liðnar nokkrar vik-
ur er ég strax farinn að sakna þín
af öllu hjarta. Ég gat nú samt getið
mér til um að þessi dagur myndi á
endanum koma en alls ekki á þess-
ari stundu. Það er aldrei hægt að
vera tilbúinn gagnvart dauðanum.
Þó hafði ég vitað lengi að einhvern
tíma myndir þú, ástkær amma mín,
sem veittir mér svo mikla ást og
hlýju, yfirgefa mig í þessu lífi en ég
passaði mig á því að nefna það ekki.
Þegar endalokin nálgast hjá ein-
hverjum sem maður elskar svona
mikið á ekki að velta fyrir sér
hversu langur eða stuttur tími er að
endalokunum, heldur að njóta
þeirra stunda sem eftir eru. Ég
vona bara að ég hafi staðið mig í að
nota þessar stundir til fullnustu. Ég
kveð þig nú í hinsta sinn er við
leggjum þig til hinstu hvílu. Ég
vona að þér líði vel hvar sem þú ert
og að þú vakir yfir mér.
Guð blessi þig og sofðu í friði.
Þinn
Ísak.
Elsku mamma mín, nú er þínu
langa veikindastríði lokið og þú ert
komin í aðra og betri veröld þar
sem þjáningar og veikindi eru úr
sögunni. Þar munu líka taka á móti
þér allir þeir sem þér þótti svo
vænt um, langafi og langamma, afi
og amma úr Byggðaveginum,
tengdaforeldrar þínir og síðast en
ekki síst litlu dæturnar þínar tvær
sem þið pabbi misstuð. Nú mun
þetta fólk umvefja þig ást og þú
umvefja það til baka af allri þeirri
væntumþykju sem þú áttir til. Ég
tók sérstaklega eftir hvað þér var
hlýtt til tengdaforeldra þinna og
hefur mér alltaf fundist að ég og
systkini mín hafi farið mikils á mis
að hafa misst af því að vera sam-
vistum við afa Benedikt og ömmu
Steinlaugu á Jarlsstöðum í Höfða-
hverfi en þau dóu þegar tvö elstu
systkini mín voru lítil börn.
Þið pabbi náðuð þeim merka
áfanga 1. janúar 2000 að eiga gull-
brúðkaup og komum við saman af
því tilefni og áttum góða stund sam-
an þar sem við borðuðum tertu með
brúðkaupsmyndinni af ykkur
pabba. Húmorinn hjá ykkur pabba
var í góðu lagi eins og svo oft áður
þegar þið töluðuð um að þetta væri
niðurskurður eins og hjá ríkis-
stjórninni. Steinunn nafna þín var
samt ekki á því að borða myndina
af ykkur þótt hún væri úr marsip-
ani. Í sumar varð ég 35 ára eða á
sama aldri og þú varst þegar þú
áttir mig, aldrei datt mér í hug að
þetta væri allur tíminn sem okkur
var ætlaður saman, þó að ég sé
þakklát fyrir þessi ár þá vildi ég að
æðri máttarvöld hefðu gefið okkur
lengri tíma saman.
Þú spurðir mig að því vorið áður
en ég átti dóttur mína hvort ég
væri ófrísk en ég neitaði því. Ég
vildi fá að vita hvers vegna þú
spyrðir að því og þú sagðir að þig
hefði dreymt að ég væri að sauma
út í appelsínugult sængurver og
hafði ég gert vitleysu í sauma-
skapnum, þú vildir að ég rekti upp
vitleysuna en ég vildi það ekki,
sagði að þetta yrði allt í lagi, þetta
myndi allt blessast. Við hlógum að
þessu því ég vissi ekki þá að ég
væri ófrísk en þetta var rétt hjá
þér, það kom í ljós mánuði seinna.
Þú varst svo glöð þegar Guðrún
Erla fæddist, að ég skyldi fá dóttur
eftir að hafa eignast þrjá stæðilega
stráka, þó aðalltaf væri fyrir öllu að
börnin væru heilbrigð. Ekki var
gleði þín minni þegar við skírðum
hana Erlu í höfuðið á yngstu systur
þinni. Hún er yngsta barnabarnið
þitt, ekki orðin tveggja ára. Ég
hefði viljað að þú hefðir getað verið
lengur hjá henni til að sjá hana
vaxa og dafna en ég veit að þú munt
fylgjast með henni úr betri stað.
Í haust áttir þú stórafmæli,
varðst sjötug og sameinuðumst við í
því að sjá um veitingar og buðum
því allra nánasta til veislu sem
heppnaðist mjög vel. Þú varst svo
fín í afmælisveislunni, ég tók mjög
góða mynd af þér og það verður
mjög gott að geta litið á þessa
mynd og muna hvað þú varst
ánægð, glöð og þakklát með daginn,
ég mun geyma minninguna um
hann í hjarta mér þann tíma sem ég
á eftir.
Núna rétt fyrir jólin var Hákon
næstelsti sonur minn að spila á jóla-
tónleikum Tónlistarskóla Eyjafjarð-
ar hér á Grenivík og bauð hann
ykkur að koma. Það bjóst enginn
við því að þú mundir treysta þér til
fararinnar en þú komst öllum á
óvart með því að vera harðákveðin í
því að fara sem og þú gerðir. Þú
ljómaðir af stolti og gleði yfir dugn-
aði hans í spilamennskunni og ég er
svo glöð að þú skyldir ná að koma
og sjá og hlusta á hann og ég veit
líka að hann mun geyma það í
hjarta sínu alla ævi.
Elsku þína og væntumþykju
fengum við börnin þín ómælda en
enn þá meira barnabörnin, af þeim
varstu svo stolt. Kærleikur þinn
kom ekki síst fram í gjafmildi þinni.
Það var ekki sjaldan sem sokkar,
vettlingar, ullarleistar eða annað
var sent með þeim heim og heima í
Norðurbyggðinni var alltaf til eitt-
hvað gott til að stinga upp í litla
munna.
Margt höfðuð þið pabbi gengið í
gegnum saman á þessum rúmlega
fimmtíu árum, bæði sorg og gleði,
sumt erfiðara en annað, en það var
samt alltaf stutt í húmorinn hjá
ykkur. Ég hef dáðst að því, sér-
staklega núna síðustu árin, hversu
djúp og falleg ást ykkar pabba var
hvort á öðru. Þegar þið tókuð utan
um hvort annað, ástúðlegt augna-
tillit, strukuð vanga hvort annars,
lítill koss á kinn, meira að segja
þögnin varð að ást.
Sorg okkar allra er mikil en sorg
pabba er mest, ég vona að æðri
máttarvöld styrki pabba, okkur
systkinin, barnabörn, tengdabörn
og systkini þín í þessari miklu sorg.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Hvíl í friði og góða nótt.
Þín dóttir,
Eygló og fjölskylda á Grenivík.
Þegar Fnjóskáin kliðar á klett-
unum neðan við Litlagerði þá er
hún að syngja.
Hún kann mörg ljóð og ekki
færri lög. Við sem þekkjum hana
vitum að á söngskránni eru bæði
gleðiljóð og sorgarkvæði. Ókunnug-
ur sem ekki er af hennar heimi á
stundum erfitt með að skilja hvað
hún syngur. Kannski veit hún það
ekki alltaf sjálf, vegna þess að þeir
eru svo líkir bræðurnir kvíði og feg-
inleiki. Er þetta gleðisöngur henn-
ar, vegna þess að langri leið er lokið
og áfangastaður í nánd: Eyjafjörð-
ur, friðsæll og glaður, – eða er það
söngur um kvíða og ótta við að
hverfa frá grónum bökkum og
gullnum hlíðum, barnaröddum og
hanagali, og safnast saman við sjáv-
arföllin, reyna þó að halda lit og
lögun langt fram á fjörð en lúta síð-
an öldufalli úthafsins?
Kannski var Matthías að hugsa
um þetta:
Dæm svo mildan dauða, Drottinn
þínu barni
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
Sá sem þetta ritar og getur litið
yfir nokkuð langan veg á lífsslóð
sinni, og er þó enn í leit að stað á
jörðu, vel vitandi um hinn fyrir-
heitna stað á himnum, átti um
stundir stað við hlið Steinunnar
Helgu Björnsdóttur og týndi hon-
um aldrei né hún honum þótt vega-
mótum fækkaði um sinn. Fátækleg-
ur orðakrans fær aldrei vitnað um
það sem er kjarni þess, og ekkert
nema eilífðin fær endað þá sögu eða
rakið alla þræði hennar til lausnar.
Steinunn Helga, sem við reyndar
kölluðum nú alltaf Lillu, átti stað á
jörðu, Akureyri, þar sem hún ólst
upp og ól mestallan sinn aldur, fyrir
utan árin í Litlagerði. Nú hefur hún
kvatt, eftir nokkuð hart stríð. Það
er hægt að vera sorgbitinn og dálít-
ið glaður um leið. Glaður yfir því að
hafa átt þessa konu að vini, og hálf-
gildings móður, eins og á sínum
tíma sá sem þetta ritar, og margir
aðrir hálfgildingar sem um áratuga-
skeið fylgdu manni hennar sem lær-
lingar og samstarfsmenn. Það þótti
mörgum skrítið að þeir sem voru
hjá Kristjáni Ben. þurftu ekki hafa
með sér kaffi í vinnuna. Það kom
aldrei annað til greina en að þeir
fengju bæði morgun- og síðdegis-
kaffi heima hjá þeim hjónum. Það
var ekki uppbót á lærlingsdvöl eða
vinnu hjá Stjána – það var hluti af
því að vera hjá honum og þar með
henni. Hún fann sitt hlutverk í því
og deildi þannig kjörum með þeim
öllum. Vísur og skrýtlur hlupu um á
hlátrasköllunum og börnin fengu
gott krydd í uppfræðsluna.
Þau Kristján Helgi Benediktsson
frá Jarlsstöðum gengu í hjónaband
á nýársdag 1950 og settu saman bú
sitt á Akureyri. Uppfrá því var ekki
venja að nefna annað hvort. Þau
voru Lilla og Stjáni, ef ekki – þá
Stjáni og Lilla. Þau höfðu yndi af að
taka á móti gestum og það var yndi
að sækja þau heim.Um fimm ára
skeið bjuggu þau í Litlagerði í
Grýtubakkahreppi, Það var merki-
legur millikafli í ævi þeirra og ekki
síður fyrir okkur sem áttum þá um
skemmri veg að sækja til þeirra.
Það getur hvesst leiðinlega í Dals-
mynni og gert afleit veður. En í
minningunni var alltaf sól og logn,
langir hlátrar í eldhúsinu, nýborin
lömb á túni og hundurinn að éta
sigtisbotna.
Nú er hljótt þar á hlaðinu og hef-
ur verið lengi.
Þau sem best kunna að binda
orðakrans, binda hann úr ljóðstöf-
um. Þegar eiginmaður kveður og er
líka skáld, þá getum við sem til
þekkjum líka tekið þátt í kveðju
hans og gert hana að okkar:
Það daprast minn hugur er dagurinn
hverfur
og dimman á veginn fellur,
er hrímið leggst yfir lönd og voga
og Líkaböng tímans gellur
og herðir á göngunni götuna auða,
göngu frá lífi að dauða.
Ég vildi svo gjarnan stöðva þá strauma
er stöðugt hraðara falla,
því vinátta þín sem vorsins ylur
vermdi manns hugsun alla,
vís er ei nokkurra næturstaður,
hann nauðþekkir enginn maður.
Nú fylgjum við þér í síðasta sinni
með sorg í viðkvæmu hjarta,
þökkum líf þitt og ljúfar stundir,
ljósa minning og bjarta.
Við óskum þér góðs á æðra sviði,
ástin mín, sofðu í friði.
(Kristján Helgi Ben.)
Líf okkar mannanna er ævintýri
og leyndardómur. Þegar ævintýrið
er liðið er merking þess leyndar-
dómur. Lífssagan er sett saman úr
atvikum sem aðeins að litlu leyti
eru atvik þess sem veldur þeim eða
lifir þau. Hitt er það sem hjartað
geymir – þeirra sem mættu þér eða
gengu hjá. Veröldin er ekki rök-
hugsun ein eða tölfræði eða tækni –
hún er eins og hún birtist hverjum
og einum á lífsgöngunni og er hand-
an þess sem rökhugsun höndlar.
Eins og ljóð. Í því sitjum við Stjáni
í brekkum hátt fyrir ofan Litla-
gerði, horfum út yfir fjörðinn og
hlustum á Fnjóskána syngja söngv-
ana sína. Og bráðum förum við
heim og fáum kaffi og tertu hjá
Lillu.
Kristján Valur Ingólfsson.
STEINUNN HELGA
BJÖRNSDÓTTIR
Glaða Sigrún Sóley,
ljúfa Sigrún, fallega
Sigrún, fyndna Sigrún,
hressa Sigrún; Sigrún
Sóley sem alltaf var svo
klár í kollinum og fljót
að ráða fram úr málun-
um. Svo greiðvikin, hjálpfús og hlý.
Tilfinningaríka, næma Sigrún Sól-
ey.
SIGRÚN SÓLEY
KARLSDÓTTIR
WESSELINK
✝ Sigrún SóleyKarlsdóttir Wes-
selink fæddist 1.
mars 1953. Hún lést í
Hollandi hinn 15.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Langholts-
kirkju 23. janúar.
Lokaða Sigrún, sem
barðist harðri baráttu í
allt of mörg ár síns
stutta lífs við ólækn-
andi hjartasár og mót-
læti – á meðan hún
brosti framan í heim-
inn, jafnvel hló og brá á
glens.
Geislandi, hamingju-
sama Sigrún Sóley á
brúðkaupsdaginn, þau
Ronald voru yndislegt
ástfangið par. Þessi
brúðkaupsdagur er
ógleymanlegur. Árin
með Ronald í Hollandi
voru áreiðanlega hamingjuríkasti
tími lífs hennar. Þau voru bæði svo
blíð og svo samhent. Arnór Ingi naut
sín þar vel í skjóli þeirra beggja.
Hún Sigrún Sóley systurdóttir
mín minnti mig alltaf á fallega postu-
línsdúkku; svo fínlega byggð, ljós á
húð og með þessar dökku brár, –
handsmáa, hýreyga Sigrún. Við-
kvæma blóm. Allt þetta sé ég í svip-
myndum hugans.
Sorgin er svo nístandi sár við frá-
fall þessarar ungu konu, sem var svo
hjartkær og elskuð.
Við sem eftir lifum getum ekkert
annað gert en þakkað henni fyrir
yndisleg kynni og yljað okkur við
minningarnar um Sigrúnu Sóleyju.
Megi algóður Guð umvefja Sig-
rúnu kærleiksörmum sínum, þar
sem allt er gott. Og hugga og styrkja
börn Sigrúnar Sóleyjar, Arnór Inga
og Svandísi, og Ronald eiginmann
hennar, Lillu systur mína, móður
hennar, og systkini Sigrúnar, Magn-
ús, Sverri og Karl Jökul, Diddu,
Palle og fjölskyldur. Og okkur öll,
sem einnig syrgjum.
Blessuð sé minning þín, elsku Sig-
rún Sóley, hvíl þú í friði, friður Guðs
þig blessi.
Rafnhildur Björk Eiríksdóttir.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta