Morgunblaðið - 28.01.2001, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 28.01.2001, Blaðsíða 41
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 2001 41 Stundum verður æskan að ævintýri í minningunni. Lituð ljósum uppátækja. Ætluðum til stundar- gamans. En svo lifa þau áfram í undirmeðvitundinni. Oft byggist kunningsskapur og vinátta manna á lífsleiðinni á því sem þeir áttu saman í æsku og gildir þá einu þótt um græskulaust gaman hafi verið að ræða. Ef til vill er gamanið traustari grundvöllur vináttu en annað. Bindur traustari bönd. Hnýtir fastari hnúta. „Ég heiti Svanberg Árnason,“ sagði ungur og fremur stórvaxinn drengur á gangstéttinni við ofan- vert Þingvallastrætið á haustsins degi. Þannig kynntumst við en hann hafði alist upp við hlið frænda minna sem bjuggu á Mýrarvegs- horninu gegnt Grísabóli þar sem nú er verslunarmiðstöð á Kaupangi. Svo varð Sam Flowers til. Hann var hluti af uppátækjum í leik ung- lingsáranna. Svanberg brá sér gjarnan í gervi einkaspæjarans og einnig Bjarki Jóhannesson sem kom úr Rauðumýrinni nokkru neð- ar og gegndi þá heitinu Birk Jones. Frændur mínir á horninu, Billi og Teddi (Brynleifur og Theódór Hallssynir), fylltu svo út í ramm- ann ásamt fleirum sem stóðu skem- ur við. Á þessum árum var oft þröng á þingi í hornhúsinu við Þingvallastrætið sem við kölluðum Hallsbæ í höfuð aldins höfðingja; SVANBERG ÁRNASON ✝ Svanberg Árna-son fæddist á Ak- ureyri 28. janúar 1950. Hann lést á Fjórðungssjúkrahús- inu á Akureyri hinn 27. desember síðast- liðinn og fór útför hans fram frá Akur- eyrarkirkju 4. janú- ar. föður frænda minna. Nokkrir úr hópnum stofnuðu hljómsveit. Kölluðu hana Comet og náðu umtalsverðum vinsældum á sveita- böllum um miðjan sjö- unda áratuginn. Sextán og sautján ára strákar voru að leigja félagsheimili og halda stórdansleiki. Stundum í skjóli ein- hverra ungmenna- félaga eða þá bara góðhjartaðra húsvarða sem opnuðu þeim dyr sínar án þess að segjast vera að bóna. Svanberg varð aldrei fremur en sá er þetta ritar liðtækur hljóð- færaleikari en engu að síður fastur fylgdarsveinn og oft eigi ónauðsyn- legri en hinir eiginlegu rokkarar. Miðasala og dyravarsla fórst hon- um vel úr hendi. Lagni hans og lip- urð og ekki síst gamansemi, sem aldrei virtist þrjóta, kom sér einnig vel þegar órói sótti að einhverjum skemmtanagestum og þeir vildu láta hendur standa fram úr ermum. Sama hvert hlutverkið var; mark- aðsmaður, rótari, lögregla, allt fórst honum vel úr hendi þótt æskuárin væru langt frá að baki. Þótt hópurinn eigi ýmsar minn- ingar frá skemmtanahaldi þess tíma átti hann sér einnig margar stundir í litlu húsunum við ofanvert Þingvallastrætið. Þar urðu bók- menntir til og viðstöddum var brugðið í gervi sögupersóna. Fæst- ar náðu þó lengra en að vera lesnar upp á góðum stundum. Einhverju sinni sat sá er þetta ritar við gömlu ritvélina í Hallsbæ og bullaði ein- hverju sögukorni á blöð. Reglulega kom Svanberg inn í hornherbergið, sem oftast var kallað reykherbergi, sótti næsta blað, hélt með það út í garð þar sem Bjarki Jóhannesson, síðar skipulagsfræðingur og for- stöðumaður þróunarsviðs Byggða- stofnunar, tók við og las fyrir við- stadda í eyfirskri sumarsól. Tæpast hefur ritsmíðin verið prenthæf enda ekki ætluð til annars en lestr- ar undir stóra trénu hans Halls Benediktssonar sem síðar visnaði og var í minnum haft að það hefði fengið of mikinn áburð þegar Hallsbæjarhópurinn þurfti að losa vatn af líkamanum. Enda líkaði mönnum misvel við lesninguna og er líða tók á dag sást undir iljar Jörundar Guðmundssonar, síðar rakara og tívolíhaldara, þegar per- sónu hans brá fyrir í handritinu. Baldur Brjánsson, síðar þekktur sem töframaður, hélt lesninguna hins vegar út enda þá þegar farinn að fást við galdra. Einnig Guðjón Baldursson, síðar sýningarmaður í Regnboganum og Háskólabíói þar til skyldan kallaði hann. Hann var þá þegar farinn að miðla áhorfend- um af listum hvíta tjaldsins úr klefa sínum. Þannig átti hver sitt hlutverk í þeim framhaldsleik sem fór fram við Þingvallastrætið á unglingsár- unum. Ef til voru þessir leikir fyrst og fremst framhald bernskunnar en einnig örlítið skref á þroska- braut ungra manna til alvöru lífs- ins. Skref sem áttu sér bakgrunn í tíðaranda sem tók breytingum – nánast frá degi til dags. Árin liðu og hver gekk sinn veg. Hver eignaðist sína konu, þótt mönnum héldist misvel á þeim, og einnig afkomendur. Samskiptin urðu minni og fundirnir færri. En þegar þeim var auðið reyndist grunnt á græsku gömlu áranna. Svo grunnt að síðast þegar ég hitti Svanberg nokkru fyrir nýliðin jól gantaðist hann með að nú þyrftum við að fara að heimsækja Benna Steingríms, bónda á Setri, og líta á stelpurnar hans. Hann væri víst kominn með svolítið þykkri línu. En þrátt fyrir gamansemi og græsku átti Svanberg sér einnig al- vöru. Stundum hygg ég að gam- anseminni hafi verið beitt til þess að vanda geymslu þess er innar lá. Hann var ekki manngerð sem flík- aði innstu tilfinningum. Ef til vill hefur enginn þekkt þær utan hann sjálfur. Hann valdi Akureyri. Var trygg- ur heimabænum utan nokkurra vetra sem hann sótti nám í Reykja- vík og í Svíþjóð. En hann var mætt- ur að vori. Tekinn til starfa á vatns- veitutraktornum eða við annað sem til féll til þess að bæjarbúar hefðu ískalda rennandi vatnið úr krönun- um. Hann ólst upp í gömlu vatns- veitunni. Hún var honum annað heimili og ég hygg að þau tilfinn- ingabönd sem hann bast þeirri stofnum eins og menn bindast æku- slóðum á unga aldri hafi aldrei brostið. Því hafi ýmsar síðari tíma hagræðingar snert viðkvæma strengi manns til þess sem fyrir honum var eins og hluti náttúrunn- ar. Hans fífilbrekka – gróin grund. En það er önnur saga. Þótt Svanberg Árnason hafi ver- ið kallaður til mikilvægari við- fangsefna en jarðvistin býður löngu áður en okkur gömlum samferða- mönnum hans úr Þingvallastrætinu þótti tímabært þá mun Sam Flow- ers lifa í minningunni. Honum er ómögulegt að gleyma. Þórður Ingimarsson. Við kynntumst Svanbergi fyrir rúmum 30 árum þegar leiðir okkar allra lágu saman hjá Vatnsveitu Akureyrar er við hófum þar störf, en Svanberg hafði þá unnið þar áð- ur á sumrum sem ungur námsmað- ur. Svanberg var vingjarnlegur og þægilegur maður sem skipti helst aldrei skapi þótt stundum gengi á ýmsu, enda frekar stutt í húmorinn hjá honum. Hann var maður, sem alltaf var hægt að setjast niður með og hlusta á því hann hafði sérstakt lag á að segja frá, var áheyrilegur mjög og hafði svo sannarlega skoð- anir á hlutunum. Matartímarnir margir voru einstaklega ánægju- legir, þar var margt skrafað eins og gengur og auðvitað hafði hann fylgst vel með þjóðmálunum sem öðrum málum og báru samræðurn- ar því keim af vitneskju hans og þekkingu á gangi mála og þá ekki alltaf á alvarlegri nótunum. Fyrstu árin okkar hjá Vatnsveit- unni unnum við með Svanbergi við dreifikerfi veitunnar og var hann sprengimeistari þegar sprengja þurfti fyrir lögnum í gegnum klappir, enda hafði hann réttindi til slíkra hluta. Oft reyndist létt verk að hreinsa upp úr skurðunum eftir sprengingar Svanbergs, enda fag- mannlega að verki staðið og rösk- lega, og var hann mjög nærgætinn með að samstarfsmenn hans væru í hæfilegri fjarlægð svo ekki hlytist slys af. Eftir nokkurra ára vinnu við dreifikerfi veitunnar og sprenging- ar settist hann inn á skrifstofu hjá Vatnsveitu Akureyrar og gerðist fulltrúi vatnsveitustjóra. Svanberg var örlátur og hjálpfús og sérstaklega góður vinnufélagi, enda leituðu menn gjarnan til hans ef eitthvað vantaði og þá ekki síst vegna ágætrar tölvukunnáttu hans og var hann þá boðinn og búinn að rétta hjálparhönd. Stundum var farið í skemmtiferðir og kynnis- ferðir á vegum Vatnsveitunnar og var Svanberg hrókur alls fagnaðar í þessum ferðum og ómissandi ferðafélagi, og er okkur sérstak- lega minnisstæð skoðunarferð sem farin var til Vatnsveitu Reykjavík- ur og í þeirri ferð var einnig skoðuð borhola hjá Hitaveitu Reykjavíkur á Reykjum í Mosfellsdal. Haft var í flimtingum á eftir að gott hefði verið vatnið úr holu 13 en hvort það hafði lent eitthvað saman við áður en drukkið var skal ósagt látið og varð Svanbergi að orði að vatnið úr holu 13 hefði bjargað deg- inum. Nú er Svanberg horfinn frá okk- ur í bili og misjafnlega langt í end- urfundi. Við kveðjum þig, vinur, og þökk- um fyrir samveruna og allar ánægjustundirnar. Ragnhildi og sonum þeirra hjóna og Fanneyju móður Svanbergs sendum við okkar innilegustu sam- úðarkveðjur. Rafn Herbertsson, Kjartan Friðriksson, Sigtryggur Jóns- son og Guðjón Guðbjartsson. Elfur tímans áfram rennur. Þessi fleygu orð koma óhjákvæmi- lega upp í hugann þegar gamlir vinir og samferðamenn hverfa skyndilega af vettvangi lífsins. Minningar frá viðburðaríkum dögum á fyrstu ár- um íslensks sjónvarps rifjast upp við þau vatnaskil er hinn fyrsti úr hópi almennra fréttamanna kveð- ur, langt fyrir aldur fram. Ásgeir Ingólfsson starfaði sem fréttamaður og þulur á fréttastofu Sjónvarpsins um fjögurra ára skeið, frá 1967 til 1971. Er hann kom ásamt fleirum til liðs við okkur sem þar vorum fyrir á öðru starfsári þessa nýja fjölmið- ils var hann þegar reyndur blaða- maður. Hann hafði ráðist til starfa á ritstjórn dagblaðsins Vísis þegar að loknu prófi í viðskiptafræði árið 1960, starfað þar í rúmt ár og síð- an sex ár á Morgunblaðinu áður en hann hóf störf hjá Sjónvarpinu. Yfirgripsmikil þekking Ásgeirs, gott vald á íslenskri tungu og góð málakunnátta nýttist honum vel við skrif og vinnslu erlendra frétta sem voru aðalviðfangsefni hans á fréttastofunni. Hann hafði þá þeg- ar þýtt allmargar bækur og hélt þeim störfum áfram um árabil. Í þularstörfum var hann yfirveg- ÁSGEIR INGÓLFSSON ✝ Ásgeir Ingólfs-son, þýðandi, blaðamaður og rit- höfundur, fæddist í Reykjavík hinn 26. júlí 1934. Hann lést á heimili sínu hinn 15. janúar síðastliðinn og fór útför hans fram frá Dómkirkj- unni 23. janúar. aður, flutti fréttinar þannig að hvert orð komst til skila og hélt ró sinni þótt ýmsir byrjunarörðugleikar við útsendingar fyrstu árin létu á sér kræla, jafnvel í miðjum fréttalestri. Ásgeir var einkar þægilegur og traustur samstarfsmaður, glað- sinna og viðmótsþýð- ur, allra manna kát- astur í góðra vina hópi og ávallt reiðubúinn til þess að hlaupa í skarðið þegar liðsinnis var þörf. Og þess var oft þörf á fyrstu árum Sjónvarpsins. Þá var erfitt að gera áætlanir fram í tímann, þær gátu ekki verið áreiðanlegar fyrir næsta dag, stundum varla næstu klukku- stundir. Þá var gott að eiga að félaga eins og Ásgeir sem var jafn- vígur á öllum sviðum fréttanna. Eftir að Ásgeir hætti á frétta- stofu Sjónvarpsins réðist hann sem framkvæmdastjóri Stangveiði- félagsins. Laxveiðar höfðu átt hug hans allt frá barnæsku og verndun íslenska laxins var honum mikið baráttumál til hinsta dags. Um lax- inn og laxveiðar í íslenskri náttúru skrifaði hann fjölda greina og einn- ig vandaða bók um eftirlæti sitt, Elliðaárnar. Sú elfur rennur áfram um ókomna tíð en veiðidagar Ás- geirs Ingólfssonar verða ekki fleiri. Við kveðjum góðan dreng og minnisstæðan samstarfsmann um leið og við vottum samúð okkar af- komendum hans og ættmennum. Magnús Bjarnfreðsson, Markús Örn Antonsson, Ólafur Ragnarsson. Mig minnir að það hafi verið um miðjan október sem ég hitti þig í síðasta sinn. Þú varst á leiðinni í vinnuna, gang- andi eins og oft áður, og komst við hjá mér uppi í Ármúla, í einn kaffi, eina sígó og smá- spjall. Við ræddum saman um daginn og veginn eins og vanalega og áður en við kvöddumst urðum við að segja hvor öðrum einn brandara eins og alltaf þegar við hittumst enda fannst okkur við rosalega fyndnir. Eftir að hringt var í mig á laug- LEIFUR INGI ÓSKARSSON ✝ Leifur Ingi Ósk-arsson fæddist í Reykjavík 18. janúar 1972. Hann lést í Reykjavík 12. janúar síðastliðinn og fór útför hans fram frá Hafnarfjarðarkirkju 23. janúar. ardaginn 13. janúar síð- astliðinn og ég fékk þau hræðilegu tíðindi að einn besti vinur minn væri látinn fóru fleiri hundruð spurninga á stjá í höfðinu á mér og minningabrotin hafa verið að hellast yfir mig alla vikuna eins og sprengjur. Svörin láta á sér standa en ég get huggað mig með minn- ingum sem eiga það all- ar sameiginlegt að þær eru allar góðar. Ég sá þig líklega fyrst þegar þú hefur verið 4–5 ára pjakkur og bjóst á Sunnubrautinni. Ég miklu eldri eða 6–7 ára og kominn langt að, alveg frá Deildartúni, í pöss- un hjá ömmu og afa. Ég man alltaf eftir ljóshærða drengnum sem brosti allann hringinn og átti flottasta hund bæjarins, sem allir krakkar í hverfinu söfnuðust í kringum þegar hann var úti á tröppum. Árin liðu og bilið á milli okkar minnkaði. Við vissum alltaf hvor af öðrum og þegar þú varst orð- inn sextán og ég átján þá fóru hlut- irnir að gerast. Það var stofnuð hljómsveit sem var skipuð hverjum snillingnum á fætur öðrum, ég og þú ásamt Hrannari, Hjörleifi og Bjarna og heimsfrægðin blasti við. Við kunn- um allar formúlur rokksins og það var bara tímaspursmál hvenær fyrsta platan kæmi út. Lallarnir eða Lalli og sentímetrarnir lifði lengi og við vor- um saman öllum stundum og vissum að við vorum að fara að „meika’ða“. Þessi tími var einn sá skemmtilegasti á minni ævi, góðir vinir og alltaf gam- an. Við áttum saman frábæra tíma í bransanum og líka utan hans. Árin liðu við róuðumst og fluttum til Reykjavíkur hvor í sínu lagi en héld- um alltaf sambandi og hvernig sem ég hugsa þá get ég ekki séð neina breytingu á þér frá því að við kynnt- umst og þú kvaddir, það var alltaf gaman í návist þinni. Það er mjög sárt að hugsa til þess að að þú sért horfinn á braut, en ég veit að þú ert á góðum stað og þér líður betur en nokkurntíma fyrr. Kæri Leifur, ég þakka þér fyrir frábær kynni og Guð geymi minningu um góðan dreng. Ég sendi innilegar samúðarkveðjur til foreldra Leifs, systra, fjölskyldu og vina og megi Guð gefa ykkur styrk á þessum erfiðu tímum. Þorbergur A. Viðarssson. ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga er andlát verður í samráði við aðstandendur Sími 581 3300 allan sólarhringinn — utforin.is Suðurhlíð 35, Fossvogi Sverrir Olsen útfararstjóri Sverrir Einarsson útfararstjóri Kistur Krossar Duftker Legsteinar Sálmaskrá Blóm Fáni Erfidrykkja Tilk. í fjölmiðla Prestur Kirkja Kistulagning Tónlistarfólk Val á sálmum Legstaður Flutn. á kistu milli landa Sjáum um útfararþjónustu á allri landsbyggðinni. Áratuga reynsla. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með- allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.