Morgunblaðið - 01.06.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2001 47
skoðuðum hver aðra eins og títt er
þegar hópur er að máta sig saman í
upphafi nýrra kynna. Nokkrar skáru
sig strax úr vegna háralitar, vaxtar-
lags eða norðlensks framburðar svo
eitthvað sé nefnt, en Kata skar sig úr
vegna sinnar fallegu framkomu og
hjá henni var hlátur og bros sjaldan
langt undan. Kata átti alnöfnu í
bekknum og var oft spurning hvern-
ig ætti að aðgreina þær. Það leystist
þegar á veturinn leið með þeim hætti
að þegar hópurinn var að kynna sig
fyrir sér eldri leikskólakennurum,
sem var til siðs í þá daga, þá kynnti
Kata sig með því að segja „Katrín
Ólafsdóttir Miklu…mikla..“, en hún
átti þá heima við Miklubraut og var
þarna snögg að finna leið til að að-
greina þær nöfnur.
Kata var því oft kölluð eftir þetta
Kata mikla og eftir á að hyggja bar
hún þetta heiti með rentu. Hún var
mikil í okkar augum, hópsins sem
hefur hist reglulega í þau 29 ár sem
liðin eru frá því að við útskrifuðumst
sem leikskólakennarar, okkar sem
höfum fylgst með hetjulegri baráttu
hennar við veikindi síðastliðin tíu ár.
Hún bar sig alla tíð vel þrátt fyrir
veikindi. Að kvarta var ekki henni
eiginlegt og að taka þátt í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur var
aldrei spurning í hennar huga. Við
vorum stoltar af Kötu miklu þegar
hún dreif sig í framhaldsnám í list-
greinum og útskrifaðist um leið og
við héldum upp á 25 ára útskriftaraf-
mælið okkar. Hópurinn hennar söng
við útskriftina og var haft á orði hve
hún hefði fallega söngrödd. Við stöll-
ur urðum ekki undrandi því Kata
lærði söng á sínum yngri árum og
þótti efnileg, einnig var hún í Lang-
holtskirkjukórnum um tíma. Hún
var líka sú sem sló gítarinn í öllum
samkvæmum og komu sönghæfileik-
ar hennar að góðum notum þegar
stýra þurfti hópnum inn á rétta
söngbraut.
Kata hafði mikla ánægju af starfi
sínu, hún vann sem leikskólakennari
alla tíð meðan kraftar og heilsa
leyfðu. Sumar okkar unnu með Kötu,
en hún vann í Barónsborg, Furu-
grund og Efstahjalla í Kópavogi áður
en hún flutti til Hafnarfjarðar. Alls
staðar var hún vel liðin og einstak-
lega gott var að vinna með henni og
ekki var það verra að hún var til í að
koma og vera með söngstundir á
deildum þar sem laglausar skóla-
systur hennar voru í vanda með að
uppfylla þennan þátt uppeldisáætl-
unarinnar. Síðustu árin var hún leik-
skólastjóri við leikskólann Norður-
berg og það var unun að hlusta á
hana segja frá starfinu, hún hafði
næmt auga fyrir börnum og sá oft
spaugilegu hliðarnar á málum.
Á skólaárunum kynntist Kata
Stefáni sínum og eignaðist með hon-
um þrjá efnilega drengi sem við höf-
um fylgst með í gegnum tíðina. Kata
var stolt af öllum strákunum sínum.
Þeirra er söknuðurinn mestur. Kæri
Stefán, Eiríkur, Ólafur og Helgi,
megi minningin um ástkæra eigin-
konu og yndislega móður verða ykk-
ur styrkur í sorginni.
Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa sýngur hörpuljóð
á hörpulaufið gráa.
Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga;
var ekki einsog væri um skeið
vofa í hverjum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Okkur fannst við hæfi að kveðja
Kötu með uppáhaldsljóði okkar
skólasystranna. Kata lést föstudag-
inn 25. maí á fallegum sumardegi og
það vill svo til að fyrsti sumarmán-
uðurinn að gömlu íslensku tímatali
er harpa, hefst sumardaginn fyrsta
og endar fyrsta föstudag eftir 18.
maí, sem var 25. maí.
Blessuð sé minning Katrínar
Ólafsdóttur.
Aðalbjörg Ragna, Gerður,
Hildur G., Hildur S.,
Hrefna,
Jóhanna, Ólína, Pálína,
Sigríður og Svandís.
Elsku Kata okkar. Það er erfitt að
kveðja en um leið þökkum við drottni
fyrir að veita þér hvíld frá veikindum
þínum. Og biðjum hann að blessa
minningu þína. Þú munt vaka yfir
okkur öllum um ókomna framtíð.
Takk fyrir allt sem þú gafst okkur.
Guð geymi þig og varðveiti elsku vin-
kona og frænka.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vinda leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
- láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
- segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Vikivakar e. Jóhannes úr Kötlum.)
Kæri Stefán, Eiríkur, Óli, Helgi og
aðrir aðstandendur, megi Drottinn
gefa ykkur styrk í ykkar sorg.
Matthildur (Matta),
Dagbjört (Dæja), Guðný
Anna, Steina, Katrín,
Jenný, María og Kristín.
Það var sorgardagur í leikskólan-
um Norðurbergi mánudaginn 28.
maí. Frábær starfsfélagi til margra
ára, Katrín, var dáinn. Fréttinni var
erfitt að trúa þrátt fyrir áralanga
baráttu Katrínar við erfiðan sjúk-
dóm. Að sjá á bak góðum félaga er
sárt og skilur eftir tómarúm.
Leiðir okkar Katrínar lágu saman
fyrir sex árum þegar ég og fjölskylda
mín settumst að í Firðinum. Hófst þá
leit mín að atvinnu og varð Norður-
berg fyrir valinu. Þar átti Katrín all-
an þátt í vali mínu á nýjum vinnu-
stað. Það var falleg og geislandi kona
sem tók á móti mér og heillaði mig
með brosi sínu. Síðar sagði ég alltaf
við Katrínu að ég hefði ráðið mig í
leikskólann út á brosið hennar! Katr-
ín var manneskja sem hafði mikla út-
geislun og hreif fólk og ekki síst börn
sem umgengust hana. Hún var ávallt
glöð, jákvæð og okkur til stuðnings á
vinnustaðnum þannig að samskipti
við hana voru örugg og þægileg. En
hún var ákveðin og stóð fast á sínum
skoðunum en virti skoðanir annarra
og var það vel. Börn áttu greiðan að-
gang að Katrínu og náði hún sérlega
vel til þeirra í gegnum söng og gít-
arleik. Hún hélt utan um tónlistar-
nám barnanna og kenndi okkur hin-
um mikið í gegnum áhuga sinn á
tónlist í leikskólauppeldi. Hennar
draumur var að geta sinnt þessum
námsþætti sérstaklega vel í framtíð-
inni enda fór hún í framhaldsnám við
Fósturskóla Íslands til að afla sér
meiri þekkingar á listgreinum fyrir
börn. Þrátt fyrir tæpa heilsu á síð-
ustu árum var ótrúlegur kraftur í
Katrínu. Ekki nóg með að hún starf-
aði í leikskólanum heldur var hún
virk í 2. deild Félags íslenskra leik-
skólakennara og tók að sér mörg
trúnaðarstörf í þágu stéttarfélags-
ins. Að starfa með Katrínu á þessum
vettvangi var ekki síður heillandi en í
leikskólanum. Hún hreif fólk með sér
og sýndi heilindi í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur og ekki vantaði
baráttuviljann á þessum vígvelli
frekar en öðrum! Hvernig hún tókst
á við erfið veikindi með baráttuvilj-
ann að vopni er okkur hinum fyrir-
mynd og veganesti inn í framtíðina.
Ég kveð góðan vin og votta hennar
nánustu djúpa samúð á sorgarstund.
Anna Borg, leikskólastjóri
Norðurbergi.
„Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt,“ þannig orti Einar Bene-
diktsson í einu kvæða sinna. Nú þeg-
ar við kveðjum Katrínu Ólafsdóttur
eða Kötu eins og við kölluðum hana
minnumst við þess hvað hún gaf
samferðafólki sínu mikið með já-
kvæðni, hlýju og brosi. Kata var leik-
skólakennari og við kynntumst henni
fyrst þegar við unnum við leikskóla í
Kópavogi, síðar urðu kynnin nánari
og meiri eftir að við höfðum allar haf-
ið störf við leikskóla Hafnarfjarðar.
Árið 1984 hóf Kata störf í Hafnar-
firði sem leikskólakennari og síðar
leikskólastjóri í leikskólanum Norð-
urbergi þar sem hún starfaði meðan
heilsan leyfði. Í nokkur ár var Kata
leikskólastjóri og sinnti leikskóla-
stjórastarfinu með miklum sóma
ásamt Guðnýju Steinu. Það er
vandasamt að stýra leikskóla en þær
náðu að stilla saman strengi sína og
leysa þau mörgu og oft flóknu mál
sem upp koma í stjórnunarstarfi.
Kata var ekki aðeins góður stjórn-
andi heldur frábær leikskólakennari
og það var unun að sjá hana vinna
með börnum þar sem myndlist og
tónlist höfðu mikið vægi. Hún fór í
framhaldsnám í listgreinum til að
bæta við menntun sína á því sviði og
naut sín vel á meðal barnanna við
skapandi starf, söng og gítarleik.
Við vitum að í dag eru margir sam-
starfsmenn, foreldrar og börn sem
minnast hennar með söknuði og
hlýju. Fyrir hönd leikskólanna vilj-
um við þakka henni það sem hún
lagði af mörkum til leikskólamála í
Hafnarfirði.
Okkur fannst einstaklega gott að
starfa með Kötu, þar sem jákvæðni,
traust og það að vera góður hlust-
andi voru eitt af hennar aðalsmerkj-
um. Hún var mannasættir og tókst
ávallt að gera gott úr hlutunum. Þeg-
ar sterkir vindar blésu og mikið lá
við í málefnum leikskólanna var gott
að eiga hana að sem góðan félaga
sem hlustaði og gaf góð ráð. Við
heimsóttum Kötu nokkrum dögum
fyrir andlátið og þá var ekki að finna
neinn uppgjafartón þrátt fyrir veik-
indin heldur ætlaði hún að koma
fljótlega og heimsækja okkur á
Skólaskrifstofuna. Við þökkum sam-
fylgdina og erum þakklátar fyrir að
hafa átt því láni að fagna að kynnast
Kötu og vera henni samferða á lífs-
leiðinni. Fjölskyldu hennar sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Heiðrún og Sigurlaug.
Elsku Kata mín, það er svo sárt að
kveðja þig, en nú ert þú laus úr viðj-
um þjáninganna og er það huggun
harmi gegn. Þú varst orðin svo óend-
anlega þreytt, það sagðir þú mér er
við hittumst í síðasta sinn fyrir um
fjórum vikum og skildi engan undra
þar sem barátta þín við þennan
hræðilega sjúkdóm var orðin svo
löng og ströng. Orka þín og elja ár-
um saman til að reyna að láta ekki
þennan ógnvald, sem krabbameinið
er, ná fullum völdum var aðdáunar-
verð.
Ég heyrði þín fyrst getið 1982
þegar ég byrjaði að vinna í leikskól-
anum Furugrund í Kópavogi. Þá
varst þú í barnsburðarleyfi eftir fæð-
ingu Helga en oft var verið að minn-
ast á þig í skólanum þannig að ég var
orðin forvitin að sjá þessa Kötu sem
augljóslega var mikið saknað af sam-
starfsfólkinu. Síðar lágu leiðir okkar
saman í leikskólanum Efstahjalla
þar sem við urðum vinnufélagar og
þá skildi ég hvers vegna þín var
saknað svona mikið í Furugrund.
Það var hlátur þinn, gleðin, jákvæð-
ið, návist þín, virðing þín fyrir börn-
unum, bara allt sem þú hafðir að gefa
og sá eiginleiki þinn að geta alltaf séð
spaugilegu hliðarnar í öllum málum.
Snemma árs 1984 fluttuð þið Stefán
með drengina ykkar í Hafnarfjörð,
en ekki vissi ég þá hvar í Firðinum
þið bjugguð. Um vorið sama ár erum
við Doddi að leita að stærri íbúð og
ákváðum að skoða eina á Hjallabraut
21. Þegar inn á bílaplanið var komið
kannaðist ég við einn af bílunum á
stæðinu og var að velta fyrir mér
hver ætti nú aftur þennan bíl og
skýrðist það þegar ég sá nöfnin ykk-
ar Stefáns og strákanna á einni af
dyrabjöllum hússins. Það varð úr að
við keyptum íbúðina fyrir neðan ykk-
ur. Þar með hófst gott nábýli sem
varði í fjórtán ár eða þar til við Doddi
fluttum aftur í Kópavoginn, en sam-
band okkar rofnaði ekki við það.
Símtöl og heimsóknir af og til en nú
finnst mér að símtölin og heimsókn-
irnar hefðu mátt vera miklu fleirri.
Símtölin okkar, Kata mín, voru bara
því lengri sem þau voru færri því við
þurftum svo margt að spjalla;
skiptast á fréttum af strákunum okk-
ar og þeirra viðfangsefnum, fréttir af
„gömlu“ samstarfsfólki, leikskóla-
málin og ótal margt fleirra.
Minningarnar um þig streyma
fram í huga minn, það er svo margt
sem leitar á. Elsku Kata mín, aldrei
mun ég gleyma símtalinu þínu til mín
til Bandaríkjanna þegar Doddi var
þar á sjúkrahúsinu, mér þótti svo
vænt um að heyra í þér. Stuttu eftir
heimkomu okkar greindist þú með
þennan óvægna sjúkdóm sem engu
eirir. Minningarnar eru ótæmandi.
Þú að lesa yfir verkefni og ritgerðir
fyrir mig er ég var í leikskólakenn-
aranáminu og ég að lesa yfir fyrir þig
þegar þú varst í framhaldsnáminu.
Þú að skrifa grein í Athöfn, tímarit
leikskólakennara, sem þú vannst upp
úr lokaritgerð þinni úr framhalds-
náminu en sú ritgerð fjallaði um um-
hverfis- og endurvinnslumál, sem
voru þér svo hugleikin. Þetta ár sem
þú varst í framhaldsnáminu tók sjúk-
dómurinn sig upp aftur hjá þér eftir
um fjögurra ára hlé, en ekki lést þú
það aftra þér frá að klára námið.
Dugnaðurinn í þér var aðdáunar-
verður. Þú niðri hjá mér seint á Þor-
láksmessukvöld þegar allur karlpen-
ingurinn okkar var kominn í ból, þá
töluðum við aðallega um hvað við
ættum eftir að gera mikið fyrir upp-
rennandi aðfangadag í stað þess að
fara að sofa, en það var svo gott að
eiga smáspjall þegar allir hinir voru
komnir í ró. Þú að bjarga mér með
tertu fyrir saumaklúbbinn, þegar
bökunarofninn minn var í ólagi, og
hversu pínlegt það var þegar „stelp-
urnar“ báðu mig um uppskriftina að
þessari frábæru tertu! Uppskriftina
fékk ég seinna og baka ætíð fyrir há-
tíðleg tækifæri.
Það eru margir sem eiga um sárt
að binda við fráfall Kötu og hafa
misst svo mikið. Elsku Stefán, Eirík-
ur, Óli, Helgi, Friðrika, ættingjar og
vinir Kötu, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra frá okkur Dodda og
strákunum sem minnast Kötu með
þökk fyrir allt. Guð blessi ykkur og
styrki í sorginni. Nú kveð ég þig í
hinsta sinn, kæra vinkona, með þökk
fyrir allt og allt. Hvíl í friði.
Kristín.
✝ Óskar var fædd-ur á Tuma-
brekku í Óslandshlíð
í Skagafirði 24.
janúar 1907. Hann
lést 27. maí sl. í
Kjarnalundi á Akur-
eyri. Foreldrar hans
voru Gísli Björn
Gíslason bóndi í
Tumabrekku, f.
20.7. 1879, d. 29.10.
1955 og kona hans
Guðbjörg Þorleifs-
dóttir, f. 19.10. 1878,
d. 1.2. 1950. Foreldr-
ar Gísla voru Gísli
Gíslason bóndi í Tumabrekku, f.
Hartmann Magnússon, f. 9.10.
1888, d. 23.11. 1980, bóndi á Mel-
stað og kona hans Gunnlaug Páls-
dóttir, f. 24.8. 1888, d. 26.7. 1968.
Börn Óskars og Ástu voru: 1) Gísli
Hólm, f. 18.5. 1932, maki Erla
Steingrímsdóttir, f. 27.1. 1933,
þau eiga 3 syni. 2) Elsa Þórdís,
maki Ingimar Skjóldal, f. 29.3.
1937, þau eiga þrjú börn. Elsa átti
fyrir eina dóttur, Eygló Jensdótt-
ur. 3) Hartmann Halldór, f. 17.2.
1947, maki Anna Frímannsdóttir,
f. 16.3. 1948, þau eiga tvö börn.
Barnabarnabörnin eru 19.
Óskar var bóndi í Tumabrekku
og Þúfum í Óslandshlíð. Vorið
1969 hætti hann búskap og flutti
til Akureyrar. Óskar vann þar
sem lagermaður hjá KEA til
starfsloka.
Útför Óskars fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
23.8. 1854, d. 6.1.
1921, og kona hans
Hólmfríður Jónsdótt-
ir, f. 5.11. 1850, d. 2.6.
1932. Foreldrar Guð-
bjargar voru Þorleif-
ur Þorleifsson, f. 29.5
1850, d. 26.1. 1937,
bóndi á Miklabæ og
kona hans Elísabet
Magnúsdóttir, f. 10.9.
1845, d. 5.2. 1931.
Óskar giftist 1.
ágúst 1931, Ástu Pá-
línu Hartmannsdóttur
frá Melstað í Óslands-
hlíð, f. 10.8. 1911, d.
25.8. 1981. Foreldrar hennar voru
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan dýrmætust
(Epikúros.)
Góður vinur er genginn þar sem
frændi minn Óskar Gíslason var.
Vináttan er orðin löng, allt frá því
lítil stúlka var að fara í skólann á
köldum vetrarmorgni gangandi
langa leið og kom við í Þúfum til að
fá samfylgd sonar hans. Þá athug-
aði Óskar hvort trefillinn hennar
væri vel vafinn um hana og batt
hann betur svo henni yrði nú ekki
kalt. Börn finna alltaf hvað að
þeim snýr.
Óskar var afar dagsfarsprúður
maður. Hann gekk hægt og rólega
að öllum sínum verkum og flanaði
aldrei að neinu. Hann bjó snotru
búi alla tíð. Hann var afar vand-
virkur og hirðusamur með allt sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann
stundaði sjó úr Óslandskrók á sín-
um yngri árum og þótti „fiskinn“
og gætinn sjómaður.
Óskar var hamingjumaður í sínu
einkalífi. Þau hjón voru mjög sam-
hent og bar aldrei skugga á í sam-
búðinni. Hann taldi það sitt mesta
lán í lífinu að eignast góða eig-
inkonu og mannvænleg börn.
Óskar var ætíð glaður og hress
og skipti aldrei skapi. Hann var
vinsæll af sveitungum sínum og
góður félagi. Hann starfaði mikið
ásamt konu sinni í Umf. Geisla
þegar hann bjó í Óslandshlíðinni.
Einnig starfaði hann mikið í félagi
aldraðra á Akureyri meðan heilsa
og kraftar entust, eða fram á tí-
ræðisaldur. Hann kunni frá mörgu
að segja, hafði gaman af vísum og
kunni mikið af þeim, var hagmælt-
ur sjálfur og bókhneigður. Hann
safnaði vísum og átti orðið mikið
safn eftir sjálfan sig og aðra.
Óskar fór ætíð í fjárréttir í sinni
heimabyggð og eftir að hann flutti
til Akureyrar kom hann á hverju
hausti þar til hann var 91 árs og
var þá búinn að kom í réttina í 85
haust samfleytt. Þar var hann
manna glaðastur, hafði yfir vísur,
sagði sögur, kvað stemmur og var
hrókur alls fagnaðar.
Óskar bar alla tíð mikla tryggð
til átthaga sinna og tveimur dögum
áður en hann dó sendi hann mynd-
arlega gjöf til Átthagafélags Ós-
landshlíðar, það var hans síðasta
kveðja til æskustöðva sinna.
Ég kveð Óskar með innilegu
þakklæti fyrir áratuga tryggð og
vináttu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Margrét.
ÓSKAR STEFÁN
GÍSLASON