Morgunblaðið - 23.09.2001, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 23. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
Kveðja frá
fulltrúaráði
sjálfstæðisfélaganna
í Vestmannaeyjum
Látinn er einn af máttarstólpum
sjálfstæðismanna í Vestmannaeyj-
um, Jóhann Friðfinnsson frá Odd-
geirshólum, í seinni tíð oftast nefndur
Jói á Hólnum, en hér áður fyrr Jói í
Drífanda.
Jói var einn af þessum eðal-sjálf-
stæðismönnum, sem aldrei hvikuðu
frá þeirri stefnu og hugsjón sem
flokkurinn hefur að leiðarljósi. Ungur
að árum gerðist hann virkur í flokkn-
um, fyrst í félagi ungra sjálfstæðis-
manna og var þar formaður um skeið,
síðar í mörgum öðrum störfum fyrir
flokkinn. Í fulltrúaráðinu hefur hann
setið um áratugaskeið og var þar alla
tíð mjög virkur félagi. Marga ferðina
fór hann fyrir flokkinn bæði á fundi
kjördæmisráðsins og landsfundi
flokksins sótti hann um áratugaskeið.
Jóhann var bæjarfulltrúi flokksins í
nokkur ár og bæjarstjóri var hann
þegar Guðlaugur heitinn Gíslason,
sem þá var bæjarstjóri, sat á Alþingi.
Hann gegndi líka ýmsum öðrum
störfum fyrir flokkinn, bæði hér í
heimabyggð og á landsvísu. Of langt
mál yrði að telja það allt hér upp, það
bíður síns tíma.
Það fór enginn í grafgötur með
hvar Jói stóð í pólitík, þar var hann á
heimavelli og lét sínar skoðanir í ljós
hvar og hvenær sem honum henta
þótti. Jói var hafsjór fróðleiks um
Vestmannaeyjar, bæði mann- og at-
hafnalíf í Eyjum, og þá þekkti hann
mörg örnefni hér og var gott til hans
að leita í þeim efnum. Ekki þó síst um
menn og málefni, þar var Jói í essinu
sínu og komst þá oft á feiknaflug í
sögum sínum. Var alveg unun á að
hlýða. Muna margir eftir honum þeg-
ar hann var safnvörður á byggðasafn-
inu og ekki síður þeir er heimsóttu
hann á Hólinn. Eiga margir góðar
minningar frá þeim tíma.
Sjálfstæðismenn í Vestmannaeyj-
um kveðja góðan félaga og biðja
Drottin allsherjar að styrkja og
styðja börn hans og aðstandendur í
sorg þeirra.
Minningin um góðan dreng lifir.
Fallinn er í valinn kær vinur, Jó-
hann Friðfinnsson. Það vissu allir
hver Jói í Drífanda var og síðan Jói á
Hólnum en þannig kynnti hann sig
JÓHANN
FRIÐFINNSSON
✝ Jóhann Frið-finnsson fæddist
í Vestmannaeyjum 3.
nóvember 1928.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Fossvogi
13. september og fór
útför hans fram frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 21.
september.
hin síðari ár. Ég man
ekki eftir að honum hafi
orðið misdægurt frá því
að við kynntumst. Mér
brá þegar hann kom út
á flugvöll 30. júlí á leið
til Reykjavíkur, í rann-
sókn. Þá hafði ég ekki
séð hann frá miðjum
júlí, aðeins talað við
hann í síma. Hann var
að sjá mikið sjúkur.
Hann kom heim 27.
ágúst og fór aftur suður
29. ágúst. Þegar hann
kvaddi bar hann sig vel.
Handtak hans var þétt
að vanda.
Ég kynntist Jóhanni vel þegar ég
var dyravörður í Samkomuhúsinu.
Hann var formaður stjórnar hússins
og kom oft á sunnudagsmorgnum í
kaffi. Þar voru málin rædd og spáð í
lífið og tilveruna.
Jóhann setti mikinn svip á bæjar-
lífið, til hans var gott að leita. Hann
greiddi götu margra þegar hann var í
bæjarstjórn og um tíma bæjarstjóri.
Hann var maður málamiðlunar. Það
voru góð ráð sem hann gaf mér í ýms-
um málum á þeim tíma sem ég var í
bæjarstjórn. Jóhann átti sæti í stjórn
Viðlagasjóðs. Þar kom það sér vel
hvað hann þekkti vel til íbúanna og
vissi hverjir þurftu á aðstoð að halda
og átti góðan þátt í því að útvega
Vestmannaeyingum hús og íbúðir í
gosinu.
Börnin hans voru honum mjög
kær. Hann fylgdist vel með þeim og
talaði oft um það hvað þau höfðu fyrir
stafni.
Ég þekkti best þau Jóhann Þorkel,
Kristínu og Davíð sem unnu hjá
Flugleiðum á Vestmannaeyjaflug-
velli á sumrin á námsárum sínum.
Þau voru öll góðir og vandaðir starfs-
menn sem hafa komið sér hvarvetna
vel í störfum sínum.
Oft hringdi Jóhann á kvöldin og
sagði: „Það er heitt á könnunni.“
Hann var duglegur að bjóða vinum
sínum í mat um helgar. Þá var glatt á
hjalla, sagðar ferðasögur og málin
rædd. Jóhann hafði yndi af ferðalög-
um og lýsti mannlífi og því sem bar
fyrir augu hans á lifandi og skemmti-
legan hátt.
Jóhann átti gott með að umgang-
ast fólk. Hann gaf sig á tal við jafnt
háa sem lága. Enda kom það berlega í
ljós þegar fólk átti við veikindi að
stríða að var hann mjög ötull við að
heimsækja það á sjúkrahús, hvort
sem það var hér eða í Reykjavík.
Heimili hans stóð öllum opið. Það
koma margir til með að sakna kaffi-
hlaðborðsins á þrettándanum.
Í mörg ár hefur það þótt sjálfsagt
að bæði fullorðnir og börn kæmu við
hjá Jóa eftir þrettándagleði til að
þiggja kaffi, gos og heitt súkkulaði
ásamt góðu meðlæti.
Við Laufey biðjum góðan guð að
styrkja eftirlifandi börn og ættingja á
þessari sorgarstundu. Fráfall Jó-
hanns bar brátt að, illvígur sjúkdóm-
ur gaf ættingjum lítinn tíma.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Bragi I. Ólafsson.
„Ó, syng þínum skapara lofgjörð-
arlag. Syngið nýjan söng, og kunn-
gjörið hjálpráð hans dag eftir dag. Öll
veröldin vegsami Drottin.“ Þannig
segir í sálmi eftir séra Valdimar
Briem.
Jóhann Friðfinnsson söng með
Kór Landakirkju í meira en hálfa öld.
Þar var hann einstaklega samvisku-
samur og góður félagi. Kórfélagi sem
lét sig ekki vanta og lét ekki sitt eftir
liggja í lofgjörð til skaparans hvort
heldur um var að ræða hátíðar- og
gleðistundir eða þegar leitað var
styrks, huggunar og uppörvunar í
trúnni.
En auk þessa mikla starfs með Kór
Landakirkju sýndi Jóhann hug sinn
til kirkju og kristni einnig í því að
hann var valinn til setu í sóknarnefnd
árið 1970 og varð formaður sóknar-
nefndar frá árinu 1976 til dauðadags.
Það var honum mikils virði að geta
með þeim hætti komið að kristnihaldi
í Vestmannaeyjum og hann lagði sig
fram um að stuðla að samstöðu og
friði í söfnuðinum um leið og hann
vildi sjá öflugt og þróttmikið kirkju-
starf.
Einnig starfaði hann að málefnum
kirkjunnar í Kjalarnesprófastsdæmi
og á öðrum vettvangi innan kirkjunn-
ar.
Jóhann var mikill Eyjapeyi eins og
hann sagði sjálfur. Hann kom víða við
í störfum sínum fyrir bæjarfélagið.
Hann bar hag heimabyggðar sinnar
mjög fyrir brjósti og vildi sjá fagurt
og gott mannlíf í Vestmannaeyjum.
Jóhann lagði sitt af mörkum til að svo
mætti verða og setti svip sinn á sam-
félagið í Eyjum.
Jóhann og bróðir hans Finnbogi ól-
ust upp við mikla umhyggju góðra
foreldra og við öryggi og festu á
heimilinu. Það var ævintýri líkast að
alast upp í Eyjum í stórbrotinni nátt-
úru þar sem fólk hvaðanæva af land-
inu kom á vertíð og þar var iðandi
mannlíf og ákaflega fjölbreytt. Svo
var veðrið svo gott – eða eins og Jó-
hann sagði gjarnan frá að þá voru
strákarnir í stuttbuxum og ermalaus-
um bol frá vori til hausts.
Jóhann var kaupmaður í Drífanda
árið 1973 þegar eldgosið varð á
Heimaey.
Nóttina þegar ósköpin hófust fór
Jóhann í Landakirkju og kveikti þar
ljós og þegar ógnin var afstaðin og
aftur byggð í Eyjum vildi Jóhann
gjalda Guði þökk – fyrir vernd hans
og skjól.
Jóhann var um margt óvenjulegur
maður og ég hef engan þekkt sem
hafði jafn brennandi áhuga á fólki og
mannlífinu í kringum sig. Hann hafði
mikla ánægju af ferðalögum – en það
voru ekki suðrænar sólarstrendur
sem heilluðu heldur miklu fremur
stórborgirnar með iðandi lífi og
óvæntum uppákomum. Það var sann-
arlega í anda Jóhanns að þegar hann
varð sjötugur var hann staddur á
torgi hins himneska friðar í fjölmenn-
asta ríki veraldar.
Á þessum ferðum eignaðist hann
fjölda kunningja og vina. Það voru
margir sem heimsóttu hann á Hólinn
í Eyjum og áttu með honum góðar
stundir. Hann var ekkert sérlega hlé-
drægur enda sagði hann stundum „ég
er nú bara svona gerður, ég hef svo
gaman af þessu“. Kunningjunum
fjölgaði ár frá ári. Auk þess sem hann
var sérstaklega gestrisinn var hann
ótrúlega duglegur að heimsækja fólk
og sýndi með því mikla tryggð og um-
hyggju fyrir fólki.
Það kom vinum Jóa á óvart þegar
hann veiktist og áreiðanlega kom það
honum sjálfum á óvart. En hann kaus
að vera bjartsýnn og vongóður allt til
enda og var það mikil líkn fyrir ást-
vini hans. En sjúkdómurinn tók hann
heljartökum og hann lést að kvöldi
dags fimmtudaginn 13. september sl.
Það er gott að hugsa til þess að síð-
ustu misserin og í veikindum Jóhanns
hafði hann stuðning og samfylgd
Stefönu Gunnlaugar Karlsdóttur og
duldist ekki að það var honum mikils
virði og þeim báðum.
Útför Jóhanns var gerð frá Landa-
kirkju – þá var hann heima. Heima í
Eyjum sem fóstruðu hann svo vel og
hann reyndist svo vel – og heima í
Landakirkju sem var honum svo kær
og hann starfaði við af svo mikilli ein-
lægni. Þar syngur söfnuðurinn Guði
lofgjörðarlag og þar er Guði þakkað
líf og starf Jóhanns um leið og Jóa á
Hólnum er boðin góð nótt og þökkuð
samfylgdin og samstarfið.
Ég þakka Jóhanni frábært sam-
starf í Landakirkju og margar
ógleymanlegar samverustundir í
kirkjunni, á fundum og á heimili hans
á Hólnum – og fjölskylda mín þakkar
vináttu Jóhanns og fjölskyldu hans
árin okkar í Eyjum. Við felum Jóhann
Guðs föðurhlíf og vottum ástvinum
hans innilega samúð.
Kjartan Örn Sigurbjörnsson.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Með þessari vísu vil ég kveðja mág
minn, Jóhann Friðfinnsson, sem lést
13. september sl. eftir stutta en erfiða
baráttu við krabbamein. Það tók að-
eins sex vikur að vinna á þessum sí-
unga, hrausta og lífsglaða manni. Við
söknum góðs vinar sem stóð ætíð með
okkur í gleði og sorg, nær daglegur
gestur á heimili okkar Boga í áratugi.
Vísan segir allt sem ég segja vildi.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna Jóa frænda og annarra ástvina
hans.
Guð blessi minningu hans.
Kristjana.
Með miklu þakklæti og ótal litrík-
um minningum hugsum við hjónin til
Jóhanns Friðfinnssonar. Það er gæfa
að eiga góða samferðamenn og í þeim
hópi er Jóhann svo sannarlega. Hann
var maður sem ekki féll í fjöldann og
lifði sínu lífi af sérstakri kúnst. Einu
sinni var Jóhann á ferðalagi að vitja
dóttur sinnar í Berlín. Seint um kvöld
þurfti hann að taka strætisvagn milli
borgarhluta. Þegar hann stígur inn í
vagninn skynjar hann að loft er þar
læviblandið því tveir hvítir menn
standa fyrir miðjum vagni og eru að
þjarma að blökkumanni sem situr
skelfingu lostinn í sæti sínu en far-
þegarnir hafa raðað sér aftar í vagn-
inn ráðalausir. Þegar Jói á Hól sér
stöðuna horfir hann með sínum glað-
hlakkalega svip yfir mannskapinn og
byrjar að syngja þar sem hann stend-
ur í gráa frakkanum sínum með ljósa
hárið: „It’s a long way to Tipparery,
it’s a long way to go ...“ Og brátt taka
fleiri undir uns allur vagninn ómar af
söng og ofbeldisseggirnir skynja að
þeir hafa ekki lengur tögl og hagldir,
lympast niður og verða spakir.
Enginn nema Jói á Hól hefði getað
þetta. Hann var næmur á fólk og
hafði friðelskandi hjartalag sem m.a.
gerði það að verkum að hann var góð-
ur og farsæll sóknarnefndarformað-
ur, en á þeim vettvangi kynntumst
við honum þegar við störfuðum sem
prestar í Vestmannaeyjum í nokkur
ár. Minnumst við þess ætíð hve sér-
stakur mannasættir hann var og óbif-
anlegur í umhyggju sinni fyrir vexti
og viðgangi safnaðarstarfsins í
Landakirkju.
Einu sinni á ári fékk fjölskylda
okkar að njóta Jóhanns á sérstakan
hátt. Það var að lokinni miðnætur-
messu í Landakirkju á jólanótt. Þá
söknuðum við þess að hafa ekki afa og
ömmur í eyjunni og Jóhann var
sömuleiðis með hugann við fólkið sitt
vítt og breitt um veröldina. Því voru
það dýrmætar stundir fyrir okkur og
börnin þegar Jóhann birtist á tröpp-
unum í sínu fínasta pússi og fyllti
heimilið sinni glaðlegu og velviljuðu
nærveru á helgri nóttu yfir súkkulaði
og smákökum. Með sérstakri virð-
ingu og þökk kveðjum við góðan vin
og samhryggjumst ástvinum við leið-
arskil.
Jóna Hrönn Bolladóttir
og Bjarni Karlsson.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Jóa okkar á Hólnum sem
sóknarnefndarformannsins í Landa-
kirkju. Kirkjunni þar sem ég steig
mín fyrstu skref sem prestur. Hann
hafði fyllt tvo tugina og gott betur í
sóknarnefnd og unni kirkjunni sinni
af alhug. Hann vildi veg hennar sem
mestan hvarvetna og ræddi oft og tíð-
um um kirkjumálin. Margt gat ég af
honum lært og þyrfti ég vitneskju um
fortíð Landakirku eða mannlífs í
Vestmannaeyjum yfirleitt kom ég
aldrei að tómum kofunum hjá honum.
Jóhann var mikill félagsmálamaður,
hafði verið í bæjarpólitík á árum áður
fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Eyjum.
Reynsla hans af félagsmálum nýttist
honum vel í formannsstarfi sóknar-
nefndar. Krabbameinið, sem skyndi-
lega lagði hann í rúmið í sumar, hefur
sjálfsagt gert honum erfiðara um vik
síðustu misseri í þjónustu við kirkj-
una, en alltaf bar hann höfuðið hátt.
Hann gat verið hrókur alls fagnaðar á
mannamótum og frábær fundarstjóri
á stórum samkomum. Það hefur lík-
lega ráðið úrslitum að hann var valinn
fundarstjóri á Héraðsfundum Kjalar-
nesprófastsdæmis undanfarin þrjú
ár. Á héraðsfundi í Vestmannaeyjum
sl. haust fór hann á kostum, svo að
salurinn lá hvað eftir annað í krampa-
köstum af hlátri. Þar verður hans
saknað í haust. Hann hafði einstakan
áhuga á velferð einstæðinga og verð-
ur hans víða sárt saknað. Þar sannar
sig máltækið: Enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur. Jóhann var
mikill félagsmálamaður, hafði yndi af
því að vera innan um fólk og opnaði
heimili sitt gestum og gangandi um-
fram nokkurn mann sem ég hef
kynnst, enda átti hann heimboð víða
um veröld alla. Hann fagnaði sjötugs-
afmælinu á Torgi hins himneska frið-
ar en til Kína og Japans hafði hann
fengið heimboð og lét drauminn ræt-
ast. Hann fékk oft sendar gjafir frá
erlendum ferðamönnum sem notið
höfðu velvildar hans er þeir áttu leið
um Eyjar. Frásagnargleði hans var
oft leiftrandi og skemmtileg svo það
verður margs að sakna.
Jóhann horfði með mikilli eftir-
væntingu til afmælisfagnaðar
kristnitökuhátíðar í Eyjum. Við unn-
um saman að undirbúningi veglegrar
messu sem haldin var 18. júní árið
2000 á Skansinum, nærri þeim stað
sem Landnáma segir að Gissur hvíti
og Hjalti Skeggjason hafi fyrst komið
til lands, þriðjudaginn 18. júní árið
1000, er þeir stefndu til Þingvalla
með kristniboðsskipun konungs. Boð
konungs var einnig að kirkjuvið
skyldu þeir færa á land þar sem þeir
kæmu fyrst að landi. Vestmannaeyj-
ar urðu fyrsti áfangastaðurinn og var
kirkja reist af kirkjuviði konungs.
Þessi saga varð grunnur þess að
Norðmenn gáfu íslensku þjóðinni
Stafkirkju á þúsund ára afmæli ís-
lensku kirkjunnar. Þegar Jóhann
Friðfinnsson var að undirbúa þessa
messu ásamt mér, og mörgu fleiru
góðu fólki, talaði hann alltaf eins og
hann hefði tekið á móti Gissuri og
Hjalta í eigin persónu hinn 18. júní
árið 1000. Það vantaði ekkert nema
nákvæma tímasetningu upp á sek-
úndu, þannig var málefnið honum
heilagt. Hann hafði hlakkað til þessa
dags frá bernsku þegar kennari hans
hafði vakið athygli nemendanna á því
hversu heppin þau væru að halda upp
á þúsaldamótin og af því kristin
kirkja var honum svo kær varð mess-
an sunnudaginn 18. júní 2000 honum
heilög stund. Hann átti hugmynd að
því að kirkjugestir skrifuðu nöfn sín á
gæruskinn til minningar um daginn.
Skinnið varð þéttskrifað með um eða
yfir fjögur hundruð nöfnum og varð-
veitist nú í Landakirkju. Það var að-
eins eitt sem hann sveið undan á ald-
arafmæli kirkjunnar, það var hversu
fálega honum fannst fólk sinna ald-
arafmælinu.
Gæruskinnið góða frá messunni
18. júní getur varðveist í marga
mannsaldra, ef vel er á haldið, en sál
og andi Jóhanns Friðfinnssonar varð-
veitist um eilífð í faðmi þess Guðs sem
allt umvefur með elsku sinni á bak og
brjóst. Ég votta börnum hans,
tengdabörnum, barnabörnum og öðr-
um ástvinum mína dýpstu samúð.
Séra Bára Friðriksdóttir.
Kær frændi minn og vinur, Jóhann
Friðfinnsson hefur kvatt þetta líf
okkar, hérna megin grafar. Það er
erfitt að tjá sig með orðum þegar
minningarnar hrannast upp.
Það er enn óraunverulegt, að þú
eigir aldrei eftir að koma til okkar í
Sörlaskjól 72, banka á dyrnar og
heilsa okkur á þinn ljúfa og elskulega
hátt, alltaf hress og glaður.
Jafnvel þegar þú varst orðinn hel-
sjúkur, ekki orð um veikindi, svo
maður leiddi hjá sér að spyrja um líð-
an þína, en þú varst alltaf að gefa okk-
ur af sjálfum þér, með gleði þinni og
góðsemi, sem þú áttir í svo ríkum
mæli og miðlaðir þú henni til sam-
ferðamanna þinna. Ég var stolt af því
að eiga þig að frænda og vini, þú vild-
ir öllum svo vel og margar voru heim-
sóknir þínar til þeirra, er sjúkir voru
eða ellimóðir.
Ég tek orð nóbelskálds okkar Hall-
dórs Laxness mér í munn, þar sem
hann segir; „Sannleikann finnur mað-
ur ekki í bókum. Ekki í góðum bók-
um, heldur í mönnum, sem hafa gott
hjartalag.“ Gleði þín fólst í því, að
börnum þínum, tengdabörnum og
barnabörnum liði sem best. Varst þú
innilega þakklátur fyrir, að eiga þín
góðu börn og gladdist yfir hverjum
áfanga í lífi þeirra.
Öllum hefir þeim vegnað vel í þeim