Morgunblaðið - 23.10.2001, Síða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 23. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Emma KristínReyndal fæddist
í Vestmannaeyjum,
25. janúar 1917. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 15. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðjón Eyjólfsson,
útvegsbóndi á
Kirkjubæ, f. 9.3.
1872, d. 14.7. 1935,
og kona hans, Halla
Guðmundsdóttir, f.
4.9. 1876, d. 7.9.
1939. Emma var 12. í
röð 14 systkina sem
öll eru látin. Þau voru: Guðmund-
ur, f. 28.4. 1900, d. 16.12. 1924; Jó-
hann Eyjólfur, f. 20.12. 1901, d.
20.8. 1924; Gunnar, f. 12.10. 1903,
d. 21.11. 1903; Kristinn, f. 7.10.
1904, d. 18.10. 1904; Gunnar, f.
6.12. 1905, d. 6.2. 1938; Sigrún, f.
9.7. 1907, d. 20.6. 1967; Þórdís, f.
26.11. 1908, d. 2.6. 1995; Jórunn, f.
11.4. 1955, Emmu í móðurstað og
tók að sér uppeldi hennar. Emma
giftist 18. nóvember 1939, Guðna
Eyjólfssyni, skipstjóra og síðar
vigtarmanni, f. 1.11. 1916. Börn
þeirra eru: 1) Erna Sigríður, f.
12.10. 1940, gift Einari Jóni Ólafs-
syni, f. 26.12. 1938. Þeirra synir
eru Einar Gunnar og Guðni Krist-
inn. 2) Helgi Þröstur, f. 8.6. 1945,
kvæntur Rögnu Ragnarsdóttur, f.
15.4. 1950. Þeirra börn eru Ester
Sigríður, Guðni Steinar og Ragn-
heiður. 3) Birgir Már, f. 29.10.
1947, kvæntur Ólafínu Ólafsdótt-
ur, f. 10.7. 1946. Þeirra dætur eru
Emma Heiðrún og Ólöf Inga.
Langömmubörnin eru nú fjögur.
Emma stundaði nám við Héraðs-
skólann á Laugarvatni 1934–1935.
Eftir að hún giftist helgaði hún að
mestu heimilinu krafta sína en um
langt árabil starfaði hún einnig við
Verslunina Einar Ólafsson á Akra-
nesi. Þau Emma og Guðni bjuggu
allan sinn búskap á Akranesi, fyrst
á Heiðargerði 12 og síðar á Heið-
argerði 10 en síðustu þrjú árin stóð
heimili þeirra á Höfðagrund 23.
Útför Emmu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
14.2. 1910, d. 28.11.
1995; Þórarinn, f.
20.1. 1912, d. 7.5.
1992; Gísli, f. 20.1.
1914, d. 6.2. 1938;
Lilja, f. 16.10. 1915, d.
10.3. 1921; andvana
barn, f. 4.3. 1918;
Kjartan, f. 22.4. 1919,
d. 3.5. 1919. Kjörfor-
eldrar Emmu voru
hjónin Jóhann Reyn-
dal, f. 4.5. 1878, d. 9.9.
1971, og kona hans,
Halldóra Kristjáns-
dóttir, f. 26.8. 1877, d.
í mars 1922. Önnur
kjördóttir þeirra var Halldóra
Reyndal, f. 7.9. 1903, d. 11.6. 1942,
eiginkona Magnúsar Bergssonar,
bakarameistara í Vestmannaeyj-
um. Eftir lát kjörmóður sinnar árið
1922 gekk systir Halldóru, Sigríð-
ur Kristjánsdóttir (Tanta), ættuð
frá Tungu í Skutulsfirði, lengi bú-
sett í Bolungarvík, f. 30.10. 1870, d.
Lífsganga elskulegrar tengdamóð-
ur minnar var um margt margslung-
in saga þar sem líf hennar framan af
ævi tók á sig margar og óvæntar
myndir gleði og sorgar og atburða-
rásin varð nokkuð sérstæð. Hún var
tólfta í röð fjórtán barna þeirra Guð-
jóns og Höllu á Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjum. Áreiðanlega hafa þau
góðu hjón haft nokkrar áhyggjur af
afkomu barnahópsins stóra og fram-
tíð þeirra allra, eins og algengt var
þar sem barnmargar fjölskyldur áttu
í hlut. Af ástæðum sem mér eru ekki
kunnar varð það úr að önnur hjón, þá
búsett í Vestmannaeyjum, fengu litlu
stúlkuna í sína umsjá og varð hún
kjördóttir þeirra en fyrir áttu þau
aðra kjördóttur nokkru eldri. Fjöl-
skyldan ásamt systur húsfreyjunnar
flytur skömmu síðar til Danmerkur
og sest þar að. Aðeins rúmum tveim-
ur árum eftir komuna þangað and-
aðist húsfreyjan, kjörmóðir Emmu
og er hún þá aðeins fimm ára gömul.
En gæfan fylgdi samt litlu stúlkunni
og tók móðursystir hennar, sem flust
hafði með þeim, hana í sína umsjá og
gekk henni í móðurstað. Þessi elsku-
lega kona, sem jafnan var af fjöl-
skyldunni kölluð Tanta, varð síðan
kjölfestan í lífi Emmu allt til fullorð-
insára og aldrei skildu þær fyrr en
Tanta lést árið 1955. Þá hafði Emma
og fjölskylda hennar getað launað
henni uppeldið og leiðsögnina út í líf-
ið. Þrátt fyrir það fannst Emmu hún
aldrei geta launað sem skyldi þessari
góðu konu og virðingin, ástin og
þakklætið til hennar dvínaði aldrei.
Emma var orðin 12 ára gömul þeg-
ar hún flutti aftur heim til Íslands en
alltaf hafði þess verið gætt að hún
héldi sambandi við foreldra sína og
systkini í Vestmannaeyjum. Kjör-
systir hennar var þá þegar gift og
hafði stofnað heimili í Eyjum. Emma
hélt alla tíð traustu og elskulegu
sambandi við fólkið sitt þar og voru
miklir kærleikar með þeim öllum.
Hún var ævinlega sem ein af fjöl-
skyldunni frá Kirkjubæ og mat allt
sitt fólk afar mikils og þótti vænt um
það. Gerði sér enda far um það að
viðhalda því góða sambandi sem hún
jafnan hafði við þau öll.
Eftir heimkomuna bjuggu þær
Emma og Tanta um tíma í Reykjavík
en fluttu síðan til Akraness árið
1932. Þar kynntist hún eiginmanni
sínum Guðna Eyjólfssyni, miklum
sómamanni, og hófu þau búskap þar.
Hamingjusól þeirra í elskulegu
hjónabandi hafði þegar Emma lést
staðið í tæplega 62 ár. Mikið jafn-
ræði var ávallt með þeim hjónum og
hjónaband þeirra einstaklega fagurt
og ástríkt. Vissulega til eftirbreytni
allt hið fagra og trausta hjónaband
þeirra og heilbrigða fjölskyldulíf og
vandfundin tel ég hafa verið sam-
hentari hjón. Emma var mikil hús-
móðir og bar óvenju fallegt og elsku-
legt heimili þeirra vott um það. Hún
var gestrisin með afbrigðum og þar
stóð jafnan veisluborð ef gesti bar að
garði. Hún var einnig mikil hann-
yrðakona og gerði fjölmargt fagurra
muna og var allt hennar handbragð
sérstaklega vandað. Þá hafði hún
mikið yndi af því að annast um garð-
inn sinn og blómin og sinnti því öllu
af sérstakri natni og smekkvísi enda
hlaut garður þeirra hjóna í Heiðar-
gerði 10 að minnsta kosti tvisvar
verðlaun fyrir fagurt útlit. Dugnaði
hennar var við brugðið og féll henni
aldrei verk úr hendi. Hún leysti öll
sín verk þannig að til mikils sóma
var. Hún var afskaplega trygglynd,
mikill vinur vina sinna og lét hvar-
vetna gott af sér leiða.
Við í Einarsbúð áttum því láni að
fagna að hafa Emmu sem starfsmann
í yfir 30 ár og urðu dagleg samskipti
til þess að styrkja samband okkar
enn frekar. Eðliskostir hennar og öll
hennar nærvera var þannig að á
betra varð ekki kosið og vandfundinn
betri starfsmaður. Emma hafði alla
tíð verið mjög heilsugóð en síðustu
þrjú árin tók að halla undan fæti. Síð-
asta árið dvaldu hún á E-deild
Sjúkrahússins á Akranesi og naut
þar framúrskarandi góðrar umönn-
unar, sem ég nú við leiðarlok vil fyrir
hönd fjölskyldu hennar þakka af heil-
um hug.
Tengdamóðir mín var mikil gæfu-
manneskja og sannarlega göfug
kona. Hún var elskuð, virt og dáð af
allri sinni fjölskyldu enda gaf hún af
sjálfri sér allt það er hún mátti, eig-
inmanninum, börnunum, tengda-
börnunum, barnabörnunum og öðr-
um afkomendum. Hún hjálpaði og
studdi svo sem best mátti verða og
vakti yfir velferð þeirra allra. Ham-
ingjusól hennar skein skært um
langa tíð en þá er kraftar þverra er
sannarlega sælt að vita sína sofna
sátta inn í aftanskin sólarlagsins. Við
Erna og synir okkar Einar Gunnar
og Guðni Kristinn drúpum höfði í ein-
lægri þökk fyrir allt sem hún Emma
var okkur, þakkir fyrir alla umhyggj-
una, ástúðina og hjálpsemina, sem
aldrei mun gleymast. Guð veri með
og vaki yfir henni um eilífð alla.
Einar Jón Ólafsson.
Elsku amma Stína. Nú ert þú farin
frá okkur. Það er svo sárt að kveðja,
þó að ég viti að nú líður þér betur eft-
ir erfitt ár. Allar góðu minningarnar
koma fram og mér finnst svo stutt
síðan ég var lítil stelpa að skottast
með ömmu.
Það var alltaf svo gott að koma í
heimsókn til þín og afa. Nánast um
hverja helgi kom ég í morgunkaffi
með pabba og þá fékk ég bestu brún-
EMMA
REYNDAL
✝ Unnur FjólaFinnbogadóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 16.
desember 1917. Hún
lést á Landakots-
spítala 15. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Finnbogi Finnboga-
son, skipstjóri, f.
11.5. 1891, d. 3.4.
1979, og Sesselja
Einarsdóttir, f. 11.3.
1891, d. 14.10. 1964.
Þau bjuggu allan
sinn búskap í Vest-
mannaeyjum. Systkini Fjólu eru:
1) Rósa Jórunn, f. 27.9. 1914, d.
28.10. 1994, maki Ásgeir Bjarna-
son, f. 10.6. 1910, d. 13.4. 1978. 2)
Kristinn Árni, f. 7.11. 1916, maki
Reidun Finnbogason, f. 5.5. 1923,
d. 30.7. 1994. 3) Lilja, f. 15.2.
1920, d. 1.5. 1959, fyrri maki
Gunnar Jónas Þórðarson, f. 20.5.
1914, d. 8.6. 1950, seinni maki
f. 4. júlí, 1949. Barn: Halldór Guð-
jón Jónasson, f. 1967. c) Finnbogi,
f. 27. janúar 1952, kvæntur Eyju
Halldórsdóttur, f. 10. júní 1954.
Börn þeirra: Fjóla, f. 1980, Fann-
ey, f. 1988. Áður hafði Eyja eign-
ast Halldór Jón Sævarsson, f.
1971. d) Þórður Guðjón, f. 10. júlí,
1955, kvæntur Karólínu Gunnars-
dóttur, f. 22. október 1958. Börn
þeirra eru: Elma Rut, f. 1980,
Gunnar Örn, f. 1982, og Jakob
Trausti, f. 1989.
Fjóla ólst upp í föðurhúsum í
Vestmannaeyjum, fyrst í Norður-
garði, síðan í Bræðraborg og að
lokum í Vallatúni. Rúmlega tví-
tug fluttist hún upp á land og
vann lengst af við þjónustu- og af-
greiðslustörf. Fjóla hóf búskap
með Halldóri og samhliða heim-
ilisstörfum og barnauppeldi tók
hún þátt í atvinnurekstri eigin-
manns síns. Saman tóku þau þátt í
ýmsum félagsstörfum og var hún
meðal annarra stofnandi KEM,
kvenfélags eiginkvenna málara-
meistara, Kvenfélaginu Heimaey
og Sinawik. Einnig var hún þátt-
takandi í Oddfellowreglunni.
Útför Fjólu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Emil Sigurðsson, f.
8.1. 1924. 4) Ólafur
Tryggvi, f. 9.8. 1922,
d. 14.2. 1999, maki
Unnur Jónsdóttir, f.
24.5. 1922. 5) Ásta
Guðfinna, f. 21.2.
1927, maki Björgvin
Guðmundur Þórðar-
son, f. 11.5. 1924, d.
26.5. 2001. 6) Finn-
boga Gréta, f. 31.3.
1929, maki Jón
Trausti Eyjólfsson, f.
22.11. 1927.
Hinn 20. apríl 1946
giftist Fjóla Halldóri
Guðjóni Magnússyni málara-
meistara, f. 21.5. 1916, d. 29.6.
2000, og bjuggu þau allan sinn
búskap í Reykjavík. Þau eignuð-
ust fjögur börn: a) Magnús Krist-
ján, f. 2. maí 1947, kvæntur Krist-
ínu Ólafsdóttur, f. 23. mars, 1950.
Börn þeirra eru Unnur Gyða, f.
1976, Ólafur, f. 1980, og Halldór
Guðjón, f. 1984. b) Jónína Birna,
Okkur langar með nokkrum orðum
að minnast ömmu okkar, Fjólu Finn-
bogadóttur.
Amma Fjóla var fædd og uppalin í
Vestmannaeyjum. Henni þótti ákaf-
lega vænt um eyjuna sína og var
óþreytandi að segja okkur skemmti-
legar sögur af uppvaxtarárunum.
Sögur úr Bræðraborg og Vallatúni
þar sem systkinin sjö voru uppalin.
Systkinahópurinn var mjög samheld-
inn og voru ætíð sterk tengsl þeirra í
milli og mikill samgangur á milli fjöl-
skyldna þeirra.
Amma giftist Halldóri Magnússyni
málarameistara árið 1946 og hófu þau
búskap á Sólvallagötunni. Eftir stutta
viðdvöl á Eiríksgötu fluttu þau á
Hjarðarhagann þar sem þau bjuggu í
25 ár. Þaðan man Unnur fyrst eftir
ömmu og afa. Það var svo gaman að
koma til þeirra, þau áttu svo marga
skrýtna, skemmtilega hluti, enda
höfðu þau ferðast víða. Í loftinu var
líka svo fallegt málverk sem hægt var
að dást að og ekki skemmdi fyrir að
amma átti alltaf nýbakað gúmmelaði
sem var svo gott í litla munna.
Í lok áttunda áratugarins hófu
amma og afi að byggja raðhús í Ár-
bænum ásamt dóttur sinni, við hlið
foreldra okkar. Einnig byggðu þau
þriðja húsið í lengjunni í von um að
annar sonur þeirra myndi setjast þar
að með sína fjölskyldu. Slíkur var
dugnaðurinn í þeim og samgangurinn
í fjölskyldunni. Við systkinin nutum
þannig þeirra forréttinda að hafa
ömmu og afa í næsta húsi. Í tuttugu ár
vorum við með annan fótinn inni á
heimili þeirra og ótal góðar minning-
ar sækja að um þessar mundir. Það
var svo gott að geta leitað til þeirra.
Við komum iðulega til ömmu eftir
skóla, fengum að borða og sátum hjá
henni fram eftir degi. Hún hjálpaði
okkur með heimanámið, hlustaði þol-
inmóð á sögur úr skólanum, leyfði
okkur að hjálpa sér við baksturinn og
svona mætti lengi telja.
Á heimilinu var ávallt mikill gesta-
gangur enda amma og afi vinamörg
og ákaflega gestrisin. Amma sagði
okkur einu sinni að eina ástæðan fyrir
hinum fjölmörgu boðum í Melbænum
væri sú að hún hefði svo gaman af að
bjóða til sín fólki, annars myndi hún
nú ekki standa í þessu.
Amma og afi voru mjög öflug í fé-
lagsstarfi og var amma m.a. virkur
meðlimur í Oddfellow-kvenfélaginu
Heimaey og einn stofnandi kven-
félags eiginkvenna málarameistara.
Mikill og góður félagsskapur var í
kringum þetta starf og oft gistu er-
lendir gestir í Melbænum. Þrátt fyrir
að amma væri ekki langskólagengin
og engin málamanneskja gat hún allt-
af setið á spjalli við gestina, slík var
útgeislun hennar, ánægja af mann-
legum samskiptum og bjartsýni að
ekki þurfti tungumál til að mynda
traust vinatengsl. Við gerðum oft grín
að því systkinin þegar við urðum eldri
og fórum sjálf að taka þátt í fé-
lagsstarfi og skemmta okkur að við,
unga fólkið, næðum alls ekki með
tærnar þar sem afi og amma höfðu
hælana þegar kom að „djamminu“.
Amma Fjóla var merkileg kona.
Hún bar með sér slíkan þokka og út-
geislun að hún bókstaflega ljómaði.
Bjartsýnni og jákvæðari manneskju
höfum við aldrei kynnst. Hún bjó yfir
ótrúlegum dugnaði og eljusemi og
hugsaði vel um sína. Hún var svo góð
sál, brosmild og hjartahlý að hún
snerti streng í hverjum þeim sem
kynntist henni. Hún og afi áttu svo vel
saman og voru enn svo ástfangin á
efri árum að unun var að fylgjast með
þeim. Amma var kona sem við vitum
að margir hafa tekið sér til fyrir-
myndar og munu gera um ókomna
tíð. Hún hefur kennt okkur svo margt
um hvernig á að gleðjast yfir litlu og
njóta alls þess góða sem lífið býður
upp á. Við erum svo þakklát fyrir að
hafa fengið þennan tíma með henni.
Amma lifir áfram í okkur sem þekkt-
um hana, bæði í minningunni og í
þeirri ást á lífinu sem hún hefur kennt
okkur að njóta.
Það hafa orðið fagnaðarfundir í
himnaríki á mánudaginn þegar þau
sameinuðust aftur, amma og afi, eftir
rúmlega árs aðskilnað. Ég veit að
amma saknaði afa mikið og ósköp hef-
ur hann verið glaður að sjá hana aft-
ur. Hann hefur tekið á móti henni
opnum örmum. Nú líður þeim aftur
vel og eru tilbúin að njóta tilverunnar
saman um ókomna tíð. Við hin yljum
okkur við minningarnar þar til við
hittum þau á ný.
Unnur Gyða, Ólafur og Halldór.
Elsku amma. Mikið eigum við eftir
að sakna þín. Það var ekki smá erfitt
að vera svona langt í burtu þegar við
fréttum andlát þitt. Þú varst veik svo
lengi og við vorum búnar að undirbúa
okkur, en þegar við fréttum andlát
þitt var þetta erfiðara en við höfðum
búist við.
Við munum eftir þér frískri og
veikri. Þegar þú varst frísk varstu
alltaf á fartinni og við hlökkuðum allt-
af til að koma til ykkar afa í Melbæ-
inn. Alltaf þegar við komum til
Reykjavíkur með Herjólfi fékk maður
mjólk og smákökur og síðan rauk
maður út í glugga og horfði yfir Fylk-
isvöllinn.
Síðan eftir að þú veiktist breyttist
allt.
Við munum eftir þér á seinustu jól-
um þegar öll fjölskyldan var saman í
Melbænum. Þá varstu svo glöð og
okkur leið svo vel hjá þér.
Þegar við horfum á spólur af þér
t.d. þegar við vorum í fríi í Hollandi
voruð þið alltaf glöð og við fórum oft í
hjólreiðatúr, tennis og fótbolta.
Og við munum eftir mörgum öðr-
um skemmtilegum ferðalögum með
ykkur afa.
Mér fannst svo gott að geta verið
hjá þér seinustu stundir þínar (Fjóla
yngri).
Við söknum þín, elsku amma. Nú
er það dauðinn sem aðskilur okkur.
Þú kemur til okkar í draumum og við
minnumst þín á myndum. Nú ertu
farin frá okkur.
Við elskum þig og söknum þín.
Fjóla og Fanney.
Úti í Ystakletti, úti í Ystakletti, álfkonan
býr.
Eitt sinn kom hún til mín, eitt sinn kom hún
til mín,
kurteis og hýr.
Með söngvum seiddi og ljúft mig leiddi,
hún leiða vildi mig í bergið inn.
Enginn veit og enginn veit hvað bergið bláa
geymir,
blómin loka krónunum og hamravættin
dreymir.
Alda, alda, alda bláa kalda
út við bergið kveður ljóðin sín.
Þannig hljómaði ljóðið hennar
Fjólu, það söng hún og stýrði okkur
hinum áfram hvar sem fleiri en tveir
voru saman komnir til söngs. Við
munum aldrei syngja þetta lag öðru-
vísi en að minnast okkar kæru systur
og mágkonu um ókomna tíð. Síðast
sungum við saman um álfkonuna í
Ystakletti á ættarmótinu í Eyjum í
sumar. Styrkur hennar og lífsvilji var
einstakur og okkur þótti öllum óum-
ræðilega vænt um að eiga þessa stund
með henni.
Stillur haustsins færðu Fjólu frið-
inn. Þegar laufin í trjánum tóku á sig
þá fegurstu liti sem systir okkar unni,
lauk ævi hennar. Við stöldrum við og
drúpum höfði. Samleið okkar er löng
og farsæl og hvarvetna þar sem fjöl-
skyldan var saman komin, var Fjóla í
fararbroddi með Halldór sinn sér við
hlið.
Við systkinin munum vel hversu
skelegg systir okkar var og ætlaði sér
ótrauð að styðja við bak foreldra okk-
ar þegar ráðist var í að kaupa Valla-
UNNUR FJÓLA
FINNBOGADÓTTIR