Morgunblaðið - 01.12.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Tómas Kristins-son fæddist í
Miðkoti í Vestur-
Landeyjum 16. sept-
ember 1920. Hann
lést á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 21.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Kristinn
Þorsteinsson bóndi,
Miðkoti, f. 19. mars
1899, d. 30. des.
1983, og kona hans,
Anna Ágústa Jóns-
dóttir, f. 29. ágúst
1901, d. 23. nóv.
1997. Systkini Tómasar eru:
Ísak, f. 4. júní 1923, d. 27. des.
1985; Sigríður, f. 29. maí 1925,
var gift Karli Vilmundarsyni, f.
6. des 1909, d. 2. júní 1983, nú-
verandi sambýlismaður Haraldur
Brynjólfsson, f. 24. maí 1922, eru
þau búsett í Reykjavík; Guðlín, f.
20. september 1926, var gift
Kristjáni B. Guðjónssyni, f. 15.
sept. 1920, d. 11. apríl 1999, hún
er búsett í Reykjavík; Karl f. 15.
febrúar 1928, kvæntur Bjarndísi
Friðriksdóttur, f. 18. des. 1927,
búsett í Reykjavík; Þorsteinn, f.
25. ágúst 1931, d. 1932; Ásdís, f.
7. júlí 1942, gift Þóri Ólafssyni, f.
16. apríl 1943, búa í Miðkoti.
Tómas stundaði ýmis störf.
Hann vann í Breta-
vinnu á stríðsárun-
um, var á fyrstu
skurðgröfunni hjá
Ræktunarsambandi
Landeyja í mörg ár
og á jarðvinnslu-
tækjum við ræktun,
t.d. fyrir Gras-
kögglaverksmiðj-
una á Stórólfsvelli.
Einnig fór hann á
vetrarvertíðir í
Vestmannaeyjum og
Þorlákshöfn. Hann
var vörubílstjóri við
gerð Búrfellslínu í
vegavinnu og í mörg haust við
fjárflutninga í Þykkvabæ. Tómas
var mikill félagsmálamaður, var
með í að endurreisa ungmenna-
félagið Njál og var í fyrstu stjórn
þess, var svo árum skipti fulltrúi
þess á Skarphéðinsþingum. Hann
var áhugamaður um frjálsíþrótt-
ir og oft í dómstörfum innan Hér-
aðssambandsins Skarphéðins á
íþróttamótum. Hann var í Félagi
eldri borgara, Rang., vörubíl-
stjórafélaginu Fylki, Rang., og
einn af stofnendum kirkjukórs
Akureyjarkirkju.
Útför Tómasar fer fram frá
Akureyjarkirkju í Vestur-Land-
eyjum í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku Tommi frændi er dáinn. Það
eru svo margar minningar sem rifjast
upp. Hann var mér sem afi, frændi og
góður vinur. Hann var mér svo góður.
Hann gaf mér og vinum mínum sem
heimsóttu mig alltaf ópal þegar ég
var lítil. Og þegar ég fékk frunsu þá
átti hann eitthvert rosa gott krem
sem græddi frunsuna eins og skot.
Og veiðiferðirnar sem ég fór í með
honum. Þótt ég veiddi ekki alltaf mik-
ið, þá var svo spennandi að fara með
Tomma í veiði og taka nesti með.
Hann keypti meira að segja litla veiði-
stöng handa okkur systkinunum, en
við skiptumst á um að fara með hon-
um.
Alltaf fylgdist hann með okkur eins
og hann ætti okkur. Hann hafði trú á
okkur og því sem við vorum að gera
og studdi okkur í því allt þar til hann
dó. Hann var að spyrja um okkur og
hvað við værum að gera, hvernig okk-
ur gengi að keppa, sama hvort það
var í íþróttum eða á hestum. Hann
kom og horfði á okkur og meira að
segja ferðaðist hann núna síðast
norður í land í september til að vera
viðstaddur skírn sonar míns Bergvins
Þóris. Hann var alltaf hress og
skemmtilegur. Hann kunni að segja
sögur, syngja og leika. Veiðisögurnar
voru alltaf skemmtilegar og ég
gleymi ekki myndinni af honum, hald-
andi á stórum diski í inniskónum.
Snilldarmynd! Og í afmælunum
hennar ömmu og á öðrum góðum
stundum var hann að herma eftir
sveitungum og öðrum góðum mönn-
um. Alltaf var skemmtilegt að hlusta
þó maður þekkti ekki alltaf fólkið sem
hann var að herma eftir. Það var mik-
ið hlegið. Það er til vídeómynd af því
þegar voru karlmenn með kven-
mannstískusýningu á þorrablóti. Og
að sjálfsögðu var Tommi á bikini, með
bleikan varalit og hárkollu og ekki
þekktu hann allir strax. Og það er nú
ekki langt síðan hann var að leika eitt-
hvað eftir að hann flutti á elliheimili,
einhverja konu og ekki þekktu hann
allir. Hann var vinsæll jólasveinn á
litlu jólunum í Njálsbúð. Svona mætti
lengi telja. Hann var góður bæði við
menn og dýr og eftir að hann flutti á
elliheimili kom hann daglega til að
gefa hundunum og köttunum eitt-
hvert gotterí og fylgjast með tamn-
ingum og hrossunum. Hann hafði
alltaf gaman af börnum og lék við
þau. Belinda Margrét dýrkaði hann
og sagði alltaf: „Bommi oka“.
Tommi skilur eftir sig ótrúlega
stórt tóm. Það vantar eitthvað þegar
Tommi er hættur að koma. En ég veit
að honum líður vel þar sem hann er
og hann heldur áfram að fylgjast með
okkur.
Kristinn, Bóel Anna, Ólafur,
Vikar, Hlynur og Þórdís.
Við fráfall Tómasar í Miðkoti sakna
ég vinar í stað.
Vorið 1945 fluttu foreldrar mínir
með fjölskyldu sína hingað í Land-
eyjaþing. Tókst þegar góð vinátta
milli heimila okkar beggja og margar
eru minningarnar um þau ánægju-
legu samskipti. Við Tómas vorum því
búnir að eiga langa samleið, meira en
hálfa öld. Hann auðsýndi mér vináttu
og stuðning, sem aldrei féll skuggi á.
Tómas var mjög vel af Guði gerður
og alla ævi mjög hugsunarsamur í
garð sinna nánustu og nágranna
sinna. Hann ólst upp í stórum systk-
inahópi, hóf ungur að vinna búi for-
eldra sinna, þeirra Kristins og
Ágústu, og studdi þau, heimili sitt og
systkini, með ráðum og dáð. Hann var
á vertíðum í Vestmannaeyjum á yngri
árum og lét þá mikið af hendi rakna
til heimilisins.
Tómas var greindur maður og vel
að sér; róttækur í skoðunum framan
af ævi. Hann var og mikill mann-
kostamaður og margt, sem prýddi
hann. Hann vann af brennandi áhuga
að málefnum Ungmennafélagsins
Njáls og var jafnan hrókur alls fagn-
aðar. Þá var hann og ágætlega söngv-
inn og söng í Kirkjukór Akureyjar-
kirkju um margra ára skeið, en auk
þess í smærri kórum og kvartettum.
Lögheimili átti hann í Miðkoti til
hinsta dags, þótt hann væri síðustu
árin vistmaður á Dvalarheimili
Kirkjuhvoli í Hvolsvelli. Hann var
löngum vel heilsuhraustur, en þar
kom að illvígur sjúkdómur tók hann
heljartökum og lagði hann að velli á
skömmum tíma.
Víst er, að vinur minn Tómas í Mið-
koti skilur eftir sig í hugum samferð-
armanna sinna ekkert nema góðar
minningar.
Ég þakka honum samleiðarsporin
mörgu og bið góðan Guð að blessa
minningu míns elskulega vinar, og
vernda og styrkja alla ástvini hans.
Tómas Kristinsson á góða heimvon
og getur við ferðalok tekið undir með
skáldinu frá Fagraskógi:
Býst ég nú brátt til ferðar,
brestur þó veganesti.
En þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti.
Eggert Haukdal.
Í dag kveðjum við heiðursdrenginn
Tómas Kristinsson frá Miðkoti.
Höggvið hefur verið stórt skarð í
félagslífið á Dvalarheimilinu Kirkju-
hvoli, þar sem Tommi var heimilis-
maður. Hann var alltaf tilbúinn til að
taka þátt í öllu, enda léttur í lund og
fasi. Sérstaklega er hans nú sárt
saknað hjá okkur félögunum í Veð-
urklúbbnum Írisi. Tommi var einn af
hvatamönnum þess að stofna veður-
klúbb, þar sem haldið er við þekkingu
á gömlum veðurteiknum sem menn
studdust við fyrir tíma veðurfrétta
sérmenntaðra veðurfræðinga. Klúbb-
urinn var formlega stofnaður haustið
1999 og hafa vikulegir veðurfundir
verið haldnir óslitið síðan, að sumar-
mánuðum undanskildum. Tommi hef-
ur alla tíð verið mjög virkur í félagslífi
og alltaf mikil glaðværð í kringum
hann. Á veðurklúbbsfundum var
hann ætíð hrókur alls fagnaðar.
Okkur er þó ofarlega í huga, þegar
forseti Íslands Hr. Ólafur Ragnar
Grímsson sótti Rangárþing heim í
fyrravor. Í þeirri heimsókn kom hann
á Kirkjuhvol og hafði óskað sérstak-
lega eftir því að spjalla við veður-
klúbbsfélaga, öllum til mikillar upp-
hefðar og ánægju. Fyrir okkar hönd
fór Tommi létt með að flytja stutt
ávarp um leið og hann afhenti forset-
anum veðurdagbók að gjöf. Við sama
tækifæri flutti Geir Sigurgeirsson frá
Hlíð frumort ljóð um forsetann. Þetta
var hátíðleg og ógleymanleg stund
fyrir allt heimilisfólkið og þó sérstak-
lega okkur í klúbbnum, enda öll stolt
af galvaskri framgöngu hans.
Tommi var líka hvatamaður og
einn af stjórnendum bögglauppboðs
er klúbburinn hélt í haust til söfnunar
fyrir bókinni Sögu daganna. Gamli
góði leðurhatturinn hans var þá not-
aður fyrir peningakassa, enda var sá
hattur öllu slíku vanur.
Á síðasta þorrablóti Kirkjuhvols
var sett á svið vel ýktur veðurklúbbs-
fundur. Þar lék Tommi að sjálfsögðu
eitt af aðalhlutverkunum. Hann
mætti með kindagarnir til að spá í og
lék af fingrum fram enda alvanur
leikari og sviðsmaður.
Við trúum ekki öðru en að Tommi
blási okkur áfram smá veðurviti í
brjóst á komandi klúbbfundum.
Með saknaðarkveðjum.
Veðurklúbburinn Íris
Dvalarheimilinu Kirkjuhvoli,
Hvolsvelli.
TÓMAS
KRISTINSSON
✝ Björg Jónsdóttirfæddist í Reykja-
vík 24. september
1948. Hún lést í
Reykjavík 13. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
hjónin Helga Helga-
dóttir, f. 27.7. 1926,
og Jón Sigurðsson, f.
13.7. 1925, d. 29.1.
1992. Systkini Bjarg-
ar eru Hulda, f. 1.11.
1950, Sigrún, f. 11.7.
1957, og Trausti, f.
10.12. 1966. Dóttir
hennar með Magnúsi
Indriðasyni, sem er látinn, er
Anna Björk, f. 15.9. 1968, gift
Snorra Sævarssyni, f. 7.11. 1967.
Þau eiga þrjá syni, Sævar, f. 2.5.
1988, Jón Helga, f. 28.5. 1993, og
Einar Snorra, f. 22.11. 1994. Með
fyrri eiginmanni sínum, Einari Er-
lendssyni, eignaðist
hún Helga Sigurð, f.
22.6. 1971, sambýlis-
kona hans er Mekkin
Guðrún Bjarnadótt-
ir, f. 9.6. 1976, þau
eiga tvo syni, Einar
Bjarna, f. 2.12. 1998,
og Andra Fannar, f.
10.10. 2001. Eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um, Magnúsi Ingólfs-
syni, f. 14.2. 1948,
giftist Björg 1.10.
1988, dóttir þeirra er
Svala, f. 2.5. 1988.
Björg ólst upp í
Reykjavík. Hún var hárgreiðslu-
kona að mennt en starfaði síðustu
árin sem móttökuritari hjá Heilsu-
gæslustöð Grafarvogs.
Útför Bjargar fór fram í kyrr-
þey frá Grafarvogskirkju 21. nóv-
ember.
Elsku mamma.
Við vorum ekki tilbúin að kveðja
þig og alls ekki svona fljótt en við
vitum að þú ert komin til afa og að
þið vakið yfir okkur. Þú varst svo
góð móðir og mín besta vinkona.
Það vantar svo mikið að geta ekki
hitt þig eða heyrt rödd þína á
hverjum degi, elsku mamma.
Guð veri með þér og varðveiti
þig. Þín dóttir,
Anna Björk.
Elsku mamma, ég sakna þín. Þú
fórst án þess að við næðum að
kveðja þig og það er svo sárt. En
við eigum margar og góðar minn-
ingar um þig og þær munu alltaf
vera hjá okkur.
Þú varst miklu meira en bara
mamma, þú varst vinur minn og
Mettu og amma strákanna okkar.
Við vitum að þú verður alltaf hjá
okkur og við kveikjum á kerti fyrir
þig á hverjum degi. „When I think
of angels I think of you.“
Guð veri með þér, elsku mamma.
Þinn sonur,
Helgi.
Elsku mamma, þú fórst svo
snöggt að við pabbi gátum ekki
kvatt þig, við vitum að þú ert komin
til Jóns afa og Svölu ömmu og þér
líður vel, við vitum líka að þú vakir
yfir okkur, elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Svala.
Elsku amma, okkur þykir svo
vænt um þig og elskum þig svo
mikið. Þú varst alltaf svo góð og
það var svo gott að vera hjá þér og
Magga afa. Við söknum þín mikið
en við vitum að þú ert hjá Jóni afa,
hann og guð munu passa þig.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt.
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ömmustrákarnir þínir,
Sævar, Jón Helgi,
Einar Snorri, Einar
Bjarni og Andri Fannar.
Fallin er frá langt um aldur fram
mágkona mín Björg Jónsdóttir
Jöklafold 13 í Reykjavík. Skamm-
degismyrkrið varð skyndilega enn
svartara og þrengdi sér í hvern
krók og kima er þessi sorgartíðindi
spurðust norður yfir heiðar.
Fullyrða má að engan hafi órað
fyrir því að svo stutt væri eftir hjá
þessari tággrönnu og unglegu konu
sem var vinnusöm svo af bar og
virtist hreystin uppmáluð.
En meinið var sem falinn eldur
sem blossaði upp og vann fullnað-
arsigur á örskotsstund. Okkur set-
ur hljóð og erum harmi slegin yfir
ótímabæru brottkalli hennar.
Hvenær sem kallið kemur
kaupir sig enginn frí,
þar læt ég nótt sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
(Hallgr. Pétursson.)
En eins og fræið sem sefur í
moldinni og verður í fyllingu tím-
ans hin fegursta rós trúum við því
að líf sé að loknu þessu lífi. Björg
var mikil hagleikskona. Mér er það
minnisstætt að í hvert sinn er hún
heimsótti okkur hingað norður var
hún fljót að finna sér verkefni og
dró ekki af sér fyrr en því var lokið.
Allur gróður var henni afar hug-
leikinn og má segja að öll ræktun
hafi leikið í höndum hennar og
garðarnir í Litlagerði á Hvolsvelli
og í Jöklafoldinni bera smekkvísi
hennar gott vitni. Allir þeir angar,
sprotar, laukar og hinar fjölbreyti-
legustu jurtir sem hún gróðursetti
og hlúði að með mikilli natni eru
óteljandi. Einnig hafði hún yndi af
hannyrðum ýmiskonar og þá sér-
staklega bútasaumi. Söngrödd
hafði hún góða og starfaði með
kirkjukórnum á Hvolsvelli árin sem
hún bjó þar. Eitt sinn trúði hún
mér fyrir því að sér fyndist mun
léttara að vera við jarðarfarir þar
sem hún syngi sjálf því að í söngn-
um fyndi hún mikla hugsvölun og
ró.
Björg var hæversk og tranaði
sér ekki fram og það lýsir henni vel
að yfirleitt settist hún ekki til borðs
þótt gestkomandi væri fyrr en
tryggt var að allir aðrir viðstaddir
hefðu fengið sæti. Hún var börnum
sínum mikil stoð og stytta og
barnabörnunum einnig þegar þau
fóru að tínast í heiminn eitt og eitt,
ég hygg að hamingjan hafi verið í
hámarki þegar þær mæðgur Anna
Björk og hún eignuðust börn sama
dag með aðeins nokkurra klukku-
tíma millibili hinn 2. maí 1989.
Afi Bjargar var Sigurður Vigfús-
son frá Brúnum undir Eyjafjöllum.
Hann var mikill ungmennafélags-
frömuður, og var árið 1916 fenginn
til að halda fyrirlestra eða Fræði-
ræðu eins og hann kaus að kalla
mál sitt fyrir ungmennafélaga í
Vestur-Skaftafellssýslu. Ræðan er
ennþá til og leyfi ég mér að birta
smákafla úr henni hér.
„Sá maður sem getur gleymt
sjálfum sér andspænis hugsjón
sinni, hann hefur náð hámarki
manngildisins. – Og er þetta ekki
göfugra og betur sæmandi frjáls-
bornum anda mannsins en að leggj-
ast í víl og örvæntingu ef eitthvað
blæs í móti? Eitt er það enn sem
við megum aldrei gleyma, það er
ekki mest um vert að mikið skíni á
okkur af vegsemdarljóma verald-
arinnar. En hitt er meira vert að
skinið geti af okkur, að við getum
lýst upp og grætt þann litla reit
sem við lifum á, borið ljós og yl
þeim jurtum sem næstar okkur
standa í blómagarði mannlífsins.
Skarpt mannvit og víðtæk þekking
bera ef til vill skærasta birtu. En
mannkostirnir, ástúðin, umhyggjan
og tryggðin bera heitasta geisla frá
sál til sálar og þeir sem eiga mikið
af slíkum hlutum verða mannfélag-
inu þarfir þó þeir berist ekki mikið
á.“
Mér finnst þessi orð eiga vel við
Björgu Jónsdóttur og vil að leið-
arlokum þakka henni samfylgdina
og óska henni alls hins besta á ei-
lífðarbrautum.
Nánustu aðstandendum sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Benjamín Baldursson.
BJÖRG
JÓNSDÓTTIR
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta