Morgunblaðið - 01.12.2001, Page 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún Daníels-dóttir fæddist á
Kolmúla við Reyðar-
fjörð 16. desember
1911. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 23. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Daní-
el Sigurðsson, bóndi
á Kolmúla, og Guðný
Jónsdóttir húsfreyja.
Systkini Sigrúnar
eru Guðjón, f. 18.
mars 1913, Guðbjörn,
f. 16. febrúar 1915, d.
1. janúar 2000, Elías,
f. 11. febrúar 1917, d. 30. septem-
ber 1995, og Anna Dagmar, f. 4.
desember 1925. Einnig átti hún
fóstursystur, Þorbjörgu Bjarna-
dóttur.
Hinn 26. desember 1934 giftist
Sigrún Lúðvík Sigurjónssyni, f.
31. maí 1905, d. 31. okt. 1942. For-
eldrar hans voru Hallgerður
Grímsdóttir og Sigurjón Gunnars-
son. Sigrún giftist seinni manni
sínum Kristni Indriða Þorsteins-
syni í október 1949. Kristinn var
fæddur 28. október 1907, d. 13.
febrúar 1979. Foreldrar hans
voru Þorsteinn Hálfdánarson og
Sigurbjörg Indriðadóttir. Börn
Sigrúnar og Lúðvíks eru: 1) Vign-
ir Daníel, f. 1. janúar 1935, maki
Klara Kristinsdóttir,
búsett á Reyðarfirði,
börn: Kristín María,
Gústaf Guðbjörn,
Lúðvík Þór og Sess-
elja Ósk. 2) Steinunn
Erla, f. 23. mars
1938, maki Sigurður
Gunnarsson, búsett í
Garðabæ, börn: Sig-
rún Ósk, Gunnar,
Víðir og Steinunn
Hlíf. 3) Guðný
Hulda, f. 27. septem-
ber 1939, búsett í
Kópavogi, maki
Bárður Sigurðsson,
d. 18. október 1989, börn: Lúðvík
Berg, Gerður, Sigurður Óskar og
Róbert, d. 28. sept. 1976. 4) Krist-
ján Haukur, búsettur á Reyðar-
firði. Börn Sigrúnar og Kristins
eru: 1) Sigurbjörg, f. 25. septem-
ber 1948, maki Jón K. Þorláksson,
búsett á Ísafirði, börn: Kristinn
Þröstur, Ágústa Þóra, Erna Sig-
rún og Heimir. 2) Lúvísa Hafdís, f.
29. ágúst 1950, búsett á Egilsstöð-
um, maki Sæmundur Ágústsson,
d. 7. mars 1990, börn: Sigrún
Hulda, Ágúst Hreinn og Kristinn
Hafþór. Sambýlismaður Lúvísu er
Sigurður Þórarinsson.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag kveðjum við Sigrúnu ömmu
mína og nöfnu. Amma hefði orðið 90
ára nú í þessum mánuði, ef hún hefði
lifað.
Sigrún amma fór um tvítugt í vist
til Reykjavíkur. Þar kynntist hún
fyrri manni sínum Lúðvík Sigurjóns-
syni sem þá var bifreiðastjóri hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur. Þau
giftu sig í desember 1934 og hófu bú-
skap í Reykjavík. Þar fæddist elsti
sonur þeirra. Árið 1936 fluttu þau á
Kolmúla og hófu ári síðar búskap á
Vattarnesi. Á Vattarnesi var stund-
aður hefðbundinn búskapur og út-
róður. Fengsæl fiskimið eru rétt
undan landi og var það mikil lyfti-
stöng fyrir heimilishaldið. En lífið er
hverfult. Í október 1942 fór Lúðvík
til fiskjar ásamt tveim öðrum, ein-
göngu vegna þess hversu veðrið var
gott, svona til að ná í fisk í soðið fyrir
veturinn. Þeir áttu ekki afturkvæmt
úr þessari ferð. Amma stóð uppi
ekkja með fjögur lítil börn, það elsta
rúmlega sjö ára og það yngsta eins
árs. Þann vetur flutti amma með
börnin á Kolmúla til foreldra sinna. Í
þessum erfiðleikum naut amma
einnig hjálpar systur sinnar Guð-
bjargar og mágs Hálfdáns sem fluttu
um vorið til ömmu á Vattarnes.
Amma kynntist bróður Hálfdáns,
Kristni Indriða, og giftust þau í októ-
ber 1949. Amma og Kristinn bjuggu
síðan á Vattarnesi og stunduðu bú-
skap og sjómennsku þar til þau
fluttu til Reyðarfjarðar 1971 ásamt
Kristjáni Hauki sem alltaf hefur búið
heima.
Ég var svo lánsöm að kynnast
ömmu minni nokkuð vel þótt langt
væri á milli okkar, ég á Ísafirði og
síðar í Hafnarfirði en hún á Vattar-
nesi. Ég var í sveit hjá henni og afa
Kristni, eins og ég kallaði hann, í sex
sumur. Amma var á margan hátt
sérstök kona, ekki man ég eftir að
hafa heyrt hana tala um þá miklu
sorg og erfiðu aðstæður þegar afi
Lúðvík dó. Hún kaus frekar að líta
fram á veginn og hugsa um líðandi
stund. Hún gekk til allra verka af
miklum myndarskap og veigraði sér
ekki við hlutina. Staður ömmu var
fyrst og fremst í eldhúsinu eins og
svo margra kvenna af hennar kyn-
slóð. Á sumrin var oft margt í heimili
eins og algengt var í sveitum. Ömmu
var gott heim að sækja, ekki vantaði
kaffibrauðið og maturinn var á rétt-
um tíma í hádeginu og á kvöldin.
Hún hafði oft á orði þegar hún heim-
sótti börn sín og barnabörn hér á
höfuðborgarsvæðinu að hún skildi
ekki þetta hringl með matartímann,
sérstaklega fannst henni skrítið að
hafa ekki heitan mat í hádeginu.
Amma gekk í öll bústörf utandyra
sem og í vinnslu á þeim afla sem kom
á land á sumrin. Ég minnist þess að
það þurfti stundum að hafa snör
handtök þegar bæði var farið á sjó
og ef veðrið var gott þurfti að slá og
raka túnin og að því loknu tóku við
venjuleg heimilisstörf. Amma var oft
fljót til svars og sagði skoðun sína.
Hún hafði ekki mörg orð um hlutina
heldur gerði þá eftir sínu höfði.
Amma var mikil handavinnukona,
hún saumaði og prjónaði eins lengi
og heilsan leyfði. Það var ósjaldan að
það fylgdu vettlingar, sokkar eða ull-
arbolir í jólapakkanum, kærkomnar
gjafir fyrir barnabarnabörnin.
Seinni árin á Reyðarfirði málaði hún
einnig dúka og postulín, það er aðdá-
unarvert að sjá hversu nákvæm og
vandvirk hún var langt fram yfir átt-
rætt. Amma hafði unun að blómum, í
uppáhaldi voru blómstrandi blóm og
var hún ótrúlega lagin við að fá þau
til að blómstra. Þótt allt væri fullt af
blómum fannst henni aldrei of mikið
af þeim.
Fyrir fjórum árum fór heilsu
ömmu að hraka og síðastliðin þrjú ár
dvaldi hún á hjúkrunarheimilinu
Hulduhlíð. Amma leit alltaf á sinn
stað innan veggja heimilisins og var
ósátt við að geta ekki verið lengur
heima. Kristján sonur hennar reynd-
ist henni sérstaklega vel þessi síð-
ustu ár og heimsótti hana daglega.
Heilsu hennar hrakaði mikið undan-
farið og fann ég það glöggt þegar ég
heimsótti hana í byrjun nóvember að
lífsviljinn var að mestu horfinn, þótt
ekki gerði ég mér grein fyrir hversu
stutt væri eftir. Ég trúi því að hún
kveðji sátt. Ég, Árni, Erna, Erla Rut
og Hilmar kveðjum ömmu með þökk
og virðingu. Megi góður Guð blessa
minningu hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigrún Ósk Sigurðardóttir.
Elsku langamma.
Hljóðnar nú haustblær
húsið við rótt.
Dvelur við dyrnar
drungaleg nótt.
Fljúga þá fuglar
flestir sinn veg,
kvakandi kvíðnir
kvöldljóðin treg.
Svífur burt sumar
sólar í lönd
kveður létt kossi
klettótta strönd,
ljósu frá landi
leysir sitt band,
byltist þung bára
bláan við sand.
(Úkraínsk þjóðvísa.)
Hvíl í friði.
Erna, Erla Rut og Hilmar.
Elsku amma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
„Því að hvað er það að deyja annað
en standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta
að draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund
guðs síns? Og þegar þú hefur náð
ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja
fjallgönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn.“ (Úr Spámanninum.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Sigrún, Ágúst, Kristinn
og fjölskyldur.
Enn glymur dánarklukkan heima
á Reyðarfirði, hugþekk samferða-
kona hefur lagt upp í sína hinztu
ferð.
Sigrún frá Vattarnesi eins og mér
var tamast að kalla hana var kona
einkar góðrar gerðar, hugdjörf kona
og hress í viðmóti, iðjukona mikil og
hreinskiptin hið bezta, yfir henni
ákveðin reisn alla tíð. Að henni er
sjónarsviptir í heimabyggð minni
þar sem hún dvaldi drjúgan hluta
ævi sinnar og bar með sér þennan
kraftmikla dugnaðarblæ og glatt
lunderni um leið.
Ég hafði af henni og hennar fólki
hin ágætustu kynni, þekkti allnokk-
uð til hennar er hún bjó ásamt manni
sínum og börnum úti á Vattarnesi og
svo fluttu þau inn á Reyðarfjörð og
atvikin höguðu því þannig að þau
fengu að nýta hús og tún heima í
Seljateigi í nokkur ár.
Kynni okkar af Sigrúnu, seinni
manni hennar, Kristni, og Kristjáni
syni hennar urðu því bæði mikil og
góð. Þar stóð alltaf allt eins og stafur
á bók og gaman að fylgjast með
kappinu í Sigrúnu og dugnaðinum,
hvort sem var í heyskapnum, á sauð-
burði eða í réttum á haustin. Hún var
einstaklega rösk og drífandi, útsjón-
arsöm við öll verk og vildi láta þau
ganga enda verkhyggni og kappsemi
henni eiginleg. Það var líka alltaf
gaman að eiga við hana orð um hvað-
eina, hvort sem var varðandi bú-
skapinn eða þjóðmálin nú eða þá
málefni líðandi stundar, heima sem
heiman. Sigrún var greindarkona og
vel að sér um svo margt og skýr og
hispurslaus var hún í allri umræðu
og gat kveðið fast að orði ef því var
að skipta, enda lundernið heilt og
hreint. Hún var fríð kona og gerð-
arleg í sjón og raun.
Sigrún hafði orðið fyrir þeirri
þungu raun í lífinu að missa Lúðvík
fyrri mann sinn í sjóinn frá ungum
börnum, rómaðan ágætismann, en
hún eignaðist síðar annan dugandi
dreng sem förunaut, en öll mín kynni
af Kristni, síðari manni hennar,
sönnuðu mannkosti hans, samhent
voru þau í kappi sínu og forsjá um
leið.
En þau Kristinn og Sigrún voru
ekki ein um bústörfin, því Kristján
sonur hennar og Lúðvíks var hinn
trausti og tryggi bakhjarl þar ásamt
því að sækja sjóinn af kappi og eftir
lát Kristins hélt hann heimili með
móður sinni, ómetanleg stoð hennar
alla tíð. Það var oft líf og fjör í hey-
skapnum í Seljateigi þegar fólkið
hennar Sigrúnar flykktist að til
hjálpar og gaman að fylgjast með
því, að þar þótti engum ráðum svo
ráðið að ekki legði Sigrún þar orð til
og hennar orðum þótti gott að hlíta.
Henni Sigrúnu eru heilum huga
þökkuð afbragðskynni og við Hanna
sendum Kristjáni svo og öðrum
börnum hennar og þeirra fólki ein-
lægar samúðarkveðjur.
Hún Sigrún hafði lokið miklu og
farsælu dagsverki, trygg og trú sínu
hlutverki sem var rækt af sannri
prýði, hvort sem var á heimili hennar
sem var einkar hlýlegt og myndar-
legt eða út á við í margvíslegri önn
daganna. Lífssaga annar og erils er á
enda gengin og ljúf verður hún í
minningu afkomenda hennar. Bless-
uð sé hennar hugþekka minning.
Helgi Seljan.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum. Frá
því að ég man eftir mér varst þú fast-
ur punktur í lífi mínu. Allt fram á síð-
ustu ár bjóst þú á neðri hæðinni á
Hjallaveginum þar sem foreldrar
mínir eru búsettir enn í dag. Alltaf
gat ég gengið þar inn og oftar en
ekki fann ég þig þar önnum kafna.
Þú varst alltaf á fullu, þér féll sjaldan
verk úr hendi og þú lést hlutina ekki
vaxa þér í augum. Ég man svo vel
eftir hljóðinu í prjónavélinni sem
barst úr innsta herberginu, vinalegu
hljóði sem þýddi það að ég, og fleiri,
mættum eiga von á sokkum frá þér.
Ég sakna þess að fá ekki lengur
þessa góðu sokka. Það var sama
hvort það var handavinna eða eld-
hússtörf, allt lék í hendi þér, alltaf
voru nokkrar sortir á borðinu sem
maður gat valið úr. Það voru einu
skiptin sem ég hef borðað lúðu í
gegnum tíðina þegar ég fékk hana
pönnusteikta hjá þér með brúnni
sósu. Engum hefur tekist eins vel
upp með það og þér.
Ég kunni líka vel að meta hrein-
skilni þína og oft gat ég brosað og
dáðst að henni. Þú lást ekki á skoð-
unum þínum, heldur sagðir hverjum
sem heyra vildi álit þitt á hlutunum.
Ég hafði sérstaklega gaman af því að
heyra skoðun þína á nöfnum
barnanna sem fæddust í fjölskyld-
una. Þér fannst þau misfalleg og þú
hikaðir ekki við að segja það sem þér
fannst.
En nú ertu farin til Guðs, elsku
amma, eftir langa ævi og er ég viss
um að þar mun þér líða vel.
Minningin um þig mun lifa með
mér.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Sesselja Ósk.
SIGRÚN
DANÍELSDÓTTIR
Frænka mín Elín
Brynjólfsdóttir Vest-
ergaard lést eftir fjög-
urra mánaða ójafna
baráttu við blóð-
krabba.
Leiðir okkar Ellu lágu fyrst að
ráði saman þegar ég var 15 ára. Því
sumri eyddi ég á heimili Ellu og
Godtfreds. Þar var lagður grunnur
að langri vináttu.
Margs er að minnast eftir 30 ára
samfylgd. Ella var einstaklega
trygglynd manneskja. Það kom bæði
ELÍN
BRYNJÓLFSDÓTTIR
VESTERGAARD
✝ Elín Brynjólfs-dóttir Vester-
gaard fæddist í
Reykjavík 5. septem-
ber 1928. Hún lést í
Kornerup í Dan-
mörku 20. október
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Kornerup-kirkju
26. október.
fram gagnvart landi og
þjóð. Tengsl hennar við
Ísland voru ótrúlega
sterk eftir nærri 50 ára
dvöl í Danmörku –
trygglyndi sem stund-
um virtist næstum vera
henni fjötur um fót.
Það var ekki alltaf auð-
velt að vera bundin Ís-
landi svo sterkum
böndum en eiga fjöl-
skyldu sem var rótgró-
in í Danmörku.
Trygglyndi Ellu gilti
líka um fólk. Sjálf hef
ég síðan ég fluttist til
Danmerkur fyrir u.þ.b. 20 árum ver-
ið heimagangur á heimili þeirra
hjóna. Það var alltaf mannmargt í
húsinu og umræður líflegar.
Það var aldrei skafið utan af hlut-
unum og oft voru menn ósammála.
Heimsmálin voru rædd sem og hlut-
skipti fólks. Ella hafði sterkar skoð-
anir og tók afstöðu til hlutanna. Á
heimilið komu margir mismunandi
háir og lágir, ríkir og fátækir, sumir
sérvitringar, aðrir ekki. Það var
pláss fyrir alla. Ég var meðal þeirra.
Þegar ég hugsa til baka er svo
margs að minnast. Ella kenndi mér
að meta nýútsprunginn beykiskóg –
jafnvel þó hún saknaði sjálf fjallanna
meira. Ég fylgdist með börnum
hennar og barnabörnum og hún
fylgdist með mínum börnum. Ella
samgladdist mér þegar ástæða var
til þess og hún samhryggðist þegar
svo bar undir. Alltaf fundum við þó
eitthvað sem við gátum hlegið að.
Fyrir ári síðan heimsóttu þau
hjónin okkur í Berlín. Um þá helgi
eigum við góðar minningar. Mér er
sérstaklega minnisstætt hversu
áhugasöm Ella var um allt. Notaði
tímann vel, las og setti sig inn í hlut-
ina og sogaði til sín áhrif frá nýjum
stað.
Það hefur verið ómetanlegt fyrir
mig og síðar fjölskyldu mína að eiga
Ellu og Godtfred að. Stundum finnst
mér að ég geti aldrei endurgoldið
þann stuðning og vinahug sem þau
hjónin hafa veitt mér.
Góð vinkona er gengin. Ég á
henni margt að þakka. Blessuð sé
minning Elínar Brynjólfsdóttur
Vestergaard.
Elín Jónasdóttir Sørensen,
Berlín.
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina