Morgunblaðið - 04.12.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. DESEMBER 2001 45
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
✝ Sesselja Aðal-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. febrúar 1954. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi 24.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar eru Aðalsteinn
Snæbjörnsson, f.
20.7. 1918, d. 26.8.
1972, og Svava Stef-
ánsdóttir, f. 15.10.
1916. Sesselja ólst
upp í Reykjavík í
Mjóstræti 4 ásamt
sex systkinum, þau
eru Snæbjörn, Sveinn Ben, látinn,
Þórdís, Kristborg, Stefán og Anna
og var Sesselja næstyngst. Sess-
elja eignaðist tvo syni: Ingvar Júl-
íus Helgason, f. 25.9.
1974, maki Guðbjörg
Sif Sigrúnardóttir, f.
1.7. 1976, börn
Helgi, f. 25.2. 1994,
og Sesselja Júlía, f.
20.12. 1996; og Svav-
ar Steinn Pálsson, f.
21.11. 1976, d. 30.6.
1997. Sesselja var
gift Kára Jónssyni
en þau slitu samvist-
um.
Sesselja bjó lengst
af í Sandgerði og
vann við ýmis störf,
en síðustu árin bjó
hún í Asparfelli 12.
Útför Sesselju fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Daddý, elsku besta systir mín.
Mig langar að kveðja þig í hinsta
sinn hér á jörð, en það er svo erfitt
því þú varst alltaf til staðar þegar ég
þurfti á þér að halda og eins ég fyrir
þig. En nú ert þú komin í faðminn
hans Svabba míns sem þú misstir fyr-
ir nokkrum árum svo það ríkir mikil
gleði hjá ykkur núna og þú áttir svo
marga sem biðu eftir þér og öllum
þínum þjáningum er lokið.
Dagarnir sem ég sat hjá þér eru
mér dýrmætir, þú varst svo dugleg
og aldrei gleymdir þú húmornum.
Best er að vera ekkert að rifja það
upp hér, sem við gerðum, það geymi
ég með mér í hjarta mínu. Ég elska
þig af öllu mínu hjarta Daddý mín og
Guð geymi þig og við eigum eftir að
hittast aftur.
Starfsfólkinu á gjörgæsludeild og á
lyfjadeild á 7. hæð Borgarspítalans
þakka ég allt það sem þau gerðu fyrir
þig, það fyrirfinnst ekki betra fólk,
einnig vil ég þakka Svövu frænku og
Bibba sem komu frá Seattle og voru
okkur mikill stuðningur og eins öllum
þeim sem studdu okkur.
Elsku mamma mín, Ingvar,
Begga, Helgi, Sesselja og öll systkini
mín, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð á þessari stundu. Guð gefi
okkur styrk í þessari miklu sorg.
Þín litla systir,
Anna.
Okkar elskulega hálfsystir, við
þökkum þér fyrir að gefa okkur tæki-
færi á því að kynnast þér sl. þrjú ár
og þín verður sárt saknað.
Elsku Ingvar, Begga, Helgi, Sess-
elja, Svava og hálfsystkini okkar, við
vottum ykkur dýpstu samúð.
Ó, faðir, gjör mig ljúflingslag
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag
en svæfir storm og bál.
(Þýð. Matth. Joch.)
Edda Bára Aðalsteinsdóttir,
Aðalsteinn Már Aðalsteinsson.
Elsku besta Daddý frænka, við
berum mikla sorg í hjarta, en við vit-
um að nú líður þér vel. Okkur þykir
svo vænt um þig, þú varst alltaf svo
góð við okkur, sama þótt þú hefðir
verið veik, þá brostir þú alltaf. Við
viljum þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur, við eigum svo
margar góðar minningar um þig sem
við gleymum aldrei.
Guð geymi þig og varðveiti elsku
Daddý okkar. Elsku Ingvar frændi,
Begga, Helgi og Sesselja, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Þínir strákar,
Haukur Sveinn og Gísli Þór.
Með nokkrum orðum langar mig
að kveðja þig elsku Daddý mín. Það
er erfiðara en orð fá lýst að setjast
niður og skrifa til þín, og það eru
ótrúlega margar minningar um þig
sem koma í huga minn, þú varst svo
yndisleg. Ég hef þekkt þig frá barns-
aldri og alltaf varstu mér svo góð, við
Svavar sonur þinn vorum tengd ótrú-
lega sterkum böndum alveg frá barn-
æsku og vorum miklir vinir og veit ég
að hann hefur tekið vel á móti
mömmu sinni, þú sem varst honum
allt. Mikið hefði ég viljað geta kvatt
þig en þú fórst svo snöggt, en þú
vékst ekki úr huga mér.
Nú hefur þú öðlast nýtt líf hinum
megin og ert laus við alla kvöl, það
léttir þetta svolítið en samt er þetta
svo sárt. Þú varst mikil baráttukona
og kom það best í ljós í baráttunni við
þennan illvíga sjúkdóm.
Ég þakka fyrir öll árin sem ég fékk
að vera í návist þinni og alla góð-
mennsku þína í minn garð. Minning
þín er sem ljós í lífi mínu.
Elsku Ingvar, Begga og börn,
Svava og systkini hinnar látnu og
aðrir aðstandendur, megi ljós guðs
verða ykkur að leiðarljósi og styrkja
ykkur í mikilli sorg.
Guð blessi ykkur öll, ástarkveðja
Gréta Ágústsdóttir.
Elsku Daddý, nú ert þú komin til
Guðs og við fáum aldrei að sjá eða
heyra í þér aftur. Það er mikill sökn-
uður hjá okkur núna. Þú varst alltaf
svo glöð og kát og gaman að vera í
kringum þig. Maður gerði sér ekki
grein fyrir því hvað þú varst orðin
mikið veik. Þú sagðir alltaf að þú
værir hætt að leika sjúkling og ætl-
aðir bara að njóta lífsins. Okkur datt
því aldrei í hug að þú ættir svona
stutt eftir. Ég hefði viljað segja þér
það oftar hvað mér þótti vænt um þig
og hvað ég mæti það mikils sem þú
gerðir fyrir mig. Ég veit samt að þú
vissir hversu mikils virði þú varst
mér og fjölskyldu minni.
Þegar ég var lítil passaðir þú mig
oft og ég man hvað mér fannst
skemmtileg að fá að vera með þér.
Ekki skemmdi heldur fyrir hvað mér
fannst þú alltaf falleg. Það besta sem
fólk gat sagt við mig var að ég væri
með hár eins og Daddý eða þá að ég
líktist Daddý. Eftir að þú fluttir til
Reykjavíkur aftur fór ég að sjá þig
oftar. Við hittumst reglulega hjá
mömmu þegar ég var að sækja dætur
mínar úr pössun. Það var nú ekki gott
að ná þeim heim ef þú varst í heim-
sókn. Þær sóttu nefnilega jafn mikið í
þig og ég gerði. Þú hafðir alltaf svo
gott lag á börnum, nenntir að hlusta á
allt sem þau sögðu og sýndir því alltaf
áhuga.
Síðustu tvö árin hefur þú séð um að
halda friðinn heima hjá mér. Þú
komst til okkar einu sinni í viku og
tókst til. Það var nú meiri lukkan að
fá þig. Ég er nú ekki sú framtaks-
samasta og var búin að tala um það
lengi að fá mér konu til þess að þrífa,
þegar þú hringdir í mig eitt kvöldið
og sagðir: „Svava, ég kem til þín í
fyrramálið.“ Hekla dóttir mín var nú
ekki alltaf ánægð með reglurnar sem
þú settir, um að það sem væri á gólf-
inu yrði sett í svartan ruslapoka og
því hent. Hún gat nú stundum ekki
sofnað kvöldið áður en þú komst fyrr
en hún var búin að taka til í herberg-
inu sínu. Þú gafst henni samt ófáa
sénsana og aldrei lenti neitt í ruslinu.
Þú værir nú samt ánægð með að sjá
herbergið hennar núna, hún tók svo
vel til í því eftir að þú lagðist inn á
spítalann og sagði við ömmu sína að
hún ætlaði að halda því fínu fyrir þig.
Stelpurnar sakna þín mikið en þær
vita að nú ert þú komin til Guðs og
Svavars og ert hætt að finna til. Við
biðjum fyrir þér á hverju kvöldi og
biðjum Guð að passa þig. Megir þú
hvíla í friði.
Þín frænka,
Svava Steina.
Elsku frænka.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Lilja Björk, Linda Björg og
Óli Geir Stefánsbörn.
Jæja, kerlingin. Eftir mikla og
hetjulega baráttu ertu komin á vit
nýrra ævintýra í Undralandi og ef-
laust búin að hitta mikið af góðu fólki
sem tekur vel á móti þér.
Núna síðustu daga hafa rifjast upp
margar ljúfar minningar sem ég
geymi vel hjá mér.
Ég vil með þessum orðum þakka
þér fyrir yndislegar samverustundir
sem við höfum átt saman.
Oft virðast undarleg örlögin
og mörg svo ósanngjörn atvikin,
á leið um lífsins braut
ef lögð er ókleif þraut.
Eitt atvik ávallt í huga býr
sem aldrei dofnar né burtu flýr,
dæmd voru vorsins blóm
vægðarlausum dóm.
Í gáska enginn að endinum spyr,
óvægin sorgin oft knýr þá á dyr.
Augu hrópa, enginn segir þá neitt
því orð fá engu breytt.
Öll skulum trúa og treysta því
sá tími komi að enn á ný
við getum glöð í lund
átt góðan endurfund.
Þá fái sérhver er sorgina bar
svarið við því til hvers hún var
og veitist veröld blíð
sem varir alla tíð.
(Ólafur Þórarinsson.)
Elsku Daddý mín. Einhvern tíma
aftur kemur sá dagur að við sofum
aftur saman í rúminu þínu, og
kannski verðum við þá báðar í „skón-
um“.
Guð geymi þig.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu og vina.
Elísabet Magnúsdóttir.
Með aldrinum horfir maður á
bernskuna og unglingsárin öðrum
augum en þegar við vorum yngri líkt
og að gefa blindum aftur sjón eða
eins og sagt er í sögunni af gamla
manninum sem leit á heimahagana
frá fjallstindinum, hann hafði aldrei
litið neitt fegurra. Oft marka árin
þegar við vorum ekki börn en næst-
um fullorðin djúp spor í lífsbókina
okkar. Eitthvað sem gengur með
okkur lífsins veg. Verða minningarn-
ar og fólkið sem bjó þær til okkur
dýrmætara en margt annað sem
seinna verður á lífsleiðinni. Þannig
var vinátta okkar Daddýjar. Þó svo
að við hefðum lítið samband hin síðari
ár þá vissum við báðar að væntum-
þykjan og vináttan var okkur afar
dýrmæt. Þegar við heyrðumst á var
eins og við hefðum ekkert gert annað
en að tala saman í gegnum árin. Það
er erfitt að útskýra svona vináttu til
þeirra sem hafa ekki upplifað hana.
Það er eins og kærleikurinn þarfnist
ekki stöðugrar iðkunar, hann er eins
og lím sem heldur öllu saman. Það er
nefnilega ekki öllum gefið að eignast
dýrmæta vini í lífinu, vini sem gera
lífsins göngu gleðilegri. Maður þarf
aðeins að hugsa til vinarins. Það gef-
ur okkur gleði og yljar hjartanu sem
gefur manni síðan orku til að halda
áfram. Þegar við sendum frá okkur
kærleiksboð hvort sem vinurinn er
lífs eða liðinn er strax tekið við hon-
um því sagt er að hugarorka okkar sé
sterkari en nokkur raforka. Stundum
er eins og við gerum okkur ekki grein
fyrir hve orð og gerðir sem við látum
frá okkur fara geta haft mikil áhrif á
allt líf fólks. Ósjaldan hélt hún uppi
vörnum fyrir mig, þar sem ég var
písl, stappaði í mig stálinu og minnti
mig stöðugt á „margur er knár, þótt
hann sé smár“. Þessi orð vinkonu
minnar hafa fleytt mér oft í gegnum
misfellur lífsins. Við vorum ungar að
uppgötva lífið, keyptum okkur lík föt,
vorum fúsar til að passa börn á kvöld-
in fyrir fjölskyldur okkar og vini,
buðum svo strákunum sem við vorum
skotnar í, hlustuðum á plötur, síðan
var skotist saman á klósettið til frek-
ara skrafs og ráðagerða, pískrað og
hlegið. Keyptum okkur eins eldrauð-
ar terlínbuxur með uppábroti og okk-
ur fannst við vera flottastar. Allt svo
einlægt, saklaust og fallegar minn-
ingar þegar maður hugsar til baka.
Minningarnar leita stöðugt á hugann
eins og lítil púsl, litlar myndir sem
höfðu samt svo sterk áhrif þegar
haldið var áfram út í lífið. Eldhúsið í
Mjóstrætinu, sterki hláturinn hennar
Svövu, mömmu Daddýjar, hljómaði
um allt húsið enda var húsið partur af
Svövu eða Svava partur af húsinu.
Þegar maður labbar um gamla
miðbæinn og horfir á húsið í Mjó-
strætinu er það ekkert venjulegt hús
heldur hús sem á sér svo mikla sögu
úr lífi þeirra sem þar áttu einu sinni
heima.
Vinkona mín hafði gott hjarta,
aumkaði sig yfir þá sem minna máttu
sín. Hún átti sér sínar hugsanir og
drauma og hvatti okkur hin til dáða.
Ríkidæmi hugans er sennilega sú
mesta auðlegð sem nokkrum getur
áskotnast. Nú hefur vinkona mín
losnað við þjáninguna sem krabba-
meinið veldur. Klætt sig úr þeirri
kápu, skilið hana eftir og haldið á vit
betri heima með útrétta arma til að
taka á móti faðmlögum allra þeirra
sem hún unni svo í englaheimi. 24.
nóvember hefur fengið aðra mynd,
hann er nú ekki aðeins afmælisdag-
urinn minn heldur einnig dánardagur
vinkonu minnar.
Elsku vinkona, þar til við hittumst
aftur í englaheimi, þakka ég af mikl-
um hlýhug þær stundir sem við átt-
um. Langar mig að senda öllum ást-
vinum þínum eftirfarandi.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár snertir
mig og kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug.
Sál mín lyftist upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur,
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar,
– yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Rósa Matthíasdóttir.
Elsku Daddý mín, ég vil byrja á því
að þakka þér fyrir öll árin sem ég hef
þekkt þig og fyrir allt það sem þú hef-
ur gert fyrir mig.
Þú varst svo miklu meira en bara
vinkona hennar mömmu, þú varst
líka vinkona mín. Ég man þegar ég
var lítil og var í pössun hjá þér, hvað
það var gaman hjá okkur og hvað þú
varst góð við mig og ég leit á þig sem
mömmu númer tvö.
Það sem einkenndi þig var góð-
mennska og hvað þú varst alltaf
hress, en ég vissi samt alveg að þú
létir engan vaða yfir þig og að þú
gæfist ekki auðveldlega upp.
Í fyrrasumar þegar ég kom frá
Noregi sagðist mamma þurfa að
segja mér slæmar fréttir og þær voru
það að þú hefðir greinst með krabba-
mein.
Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti
að taka þessu en ég vissi að krabba-
mein væri alvarlegur sjúkdómur og
ég horfði á þig ganga í gegnum lang-
ar og erfiðar meðferðir, og ég gerði
það sem ég hafði ekki gert í langan
tíma, ég bað til guðs.
U.þ.b. ári seinna sagði mamma að
krabbameinið væri hætt að dreifa
sér, að það hefði verið gert óvirkt.
Það er ekki til það orð sem lýsir þeirri
tilfinningu sem helltist yfir mig, en
hún var góð, mjög góð. En allt gott
hefur sinn endi og það er í raun bara
eitt sem mig langar að segja við þig,
takk fyrir að hafa verið til.
Ég elska þig alltaf.
Þín
Angela.
Ekki rétti tíminn? Við erum gjörn
á að segja að þetta sé ekki rétti tím-
inn með svo margt og nú þegar þú
kveður þetta líf, elsku Daddý, finnst
okkur það ekki rétti tíminn en ég er
alveg viss um að við hefðum aldrei
getað fundið rétta tímann því hann er
ekki til. Þú ferð með hluta af hjarta
okkar með þér, en við verðum að vera
dugleg að muna eftir hinum hlutan-
um sem er svo stór en það eru allar
minningarnar sem við eigum alltaf
eftir í hjarta okkar um þig, elsku
Daddý. Ég (Páll Ben) minnist þín
eins og þú værir mín eigin móðir
enda reyndist þú mér sem slík þegar
ég þurfti mest á því að halda þegar
pabbi dó og ég flutti einn heim til Ís-
lands aftur. Þá varst þú til staðar og
hefur alltaf verið síðan.
Nú er skarð fyrir skildi. Ég man
eftir öllum þeim góðu stundum sem
við þrír strákarnir þínir áttum með
ykkur á Vallagötunni í Sandgerði.
Það var ekki alltaf logn enda aldrei
verið í kringum þig og þess vegna er
enn meiri missir að þér því með þig
sér við hlið gat engum leiðst. Krakk-
arnir kölluðu þig alltaf Daddý ömmu
og fyrir þau er þetta mikil missir
enda gátu þau alltaf heimsótt þig og
þau voru alltaf velkomin. Eins og
sagt er: Þar sem er nóg hjartarúm,
þar er nóg húsrúm.
Páll Ben Sveinsson, Stefanía
Elísdóttir, Heiðdís og Áki.
Ég kynntist Daddý snemma árs
1996 þegar við unnum á sama vinnu-
stað. Hún tók mér strax opnum örm-
um, eins og reyndar allar samstarfs-
konur mínar, en ég tengdist henni
mest, sennilega vegna þeirrar sam-
eiginlegu reynslu sem við deildum og
gátum talað um hvor við aðra og
fengið skilning hvor frá annarri.
Daddý var líka svo hlý, Svansa mín
sagði hún alltaf og var sú eina sem
fékk að kalla mig því nafni enda var
það algjörlega hennar uppfinning.
Þegar ég fór að vinna á nýjum stað
um haustið þetta sama ár urðu sam-
skiptin minni, enda nánast eingöngu
bundin við vinnustaðinn. Við hittumst
þó alltaf annað slagið og það var alltaf
sama hlýjan í röddinni og augunum.
Eftir að Daddý lenti í þeirri skelfi-
legu reynslu að missa yngri son sinn í
umferðarslysi sumarið 1997 hitt ég
hana æ sjaldnar, enda urðu breyting-
ar á búsetu hennar. Ég hitti hana síð-
ast fyrir tveimur árum og það gleður
mig nú, þegar ég er að kveðja Daddý
í hinsta sinn, hversu innileg og hlý
kveðjustundin var þá.
Ég vil að lokum þakka þér, Daddý,
fyrir alla hlýjuna, vinsemdina og góð-
vildina í minn garð. Hún var mér
mjög mikilvæg og dýrmæt á stund-
um erfiðum tímum. Hvíl í friði.
Ég votta aðstandendum Daddýjar
djúpa samúð.
Svanhildur Eiríksdóttir.
SESSELJA AÐAL-
STEINSDÓTTIR