Morgunblaðið - 16.01.2002, Page 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 16. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Guð-bjartsdóttir
fæddist á Akbraut á
Stokkseyri 26. júlí
1939. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi mánudag-
inn 7. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
bjartur Einarsson,
f. á Tóftum í
Stokkseyrarhreppi
25.6. 1905, d. 28.8.
1978, og Laufey
Gestsdóttir, f. í Ný-
borg á Stokkseyri
9.1. 1909, d. 15.10. 1982. Systkini
Sigríðar eru Þuríður, f. 28.12.
1936, d. 29.4. 1972, Kristín María
Waage, f. 25.3. 1938, Eiríkur, f.
29.1. 1941, Ingunn, f. 18.5. 1943,
og Einar Sigurður, f. 17.9. 1946.
Sigríður giftist 28.12. 1962 Jó-
hanni Pétri Runólfssyni bifreiða-
stjóra frá Kleif í Breiðdal, f. 13.1.
1957, dóttir þeirra er Viktoría
Þórunn, f. 26.10. 1995. 3) Sverrir,
f. 11.2. 1963, sambýliskona Ásta
Dóra Ingvadóttir, f. 29.5. 1964.
Börn þeirra Ólafía Sif, f. 19.7.
1990, og Stefán Sölvi, f. 22.12.
1998. 4) Styrmir, f. 3.1. 1967,
sambýliskona Magnea Ósk Böðv-
arsdóttir, f. 15.8. 1968, börn
þeirra Böðvar Már, f. 8.1. 1992,
og Jóhanna Rún, f. 25.8. 1995. 5)
Páll Óskar, f. 2.1. 1968, sambýlis-
kona Valgerður Hlín Ólafsdóttir,
f. 11.10. 1969, börn þeirra Torfey
Ólöf, f. 1.4. 1993, og Hrannar Elí,
f. 15.6. 1994. 6) Ingvar Þór, f.
23.5. 1971, kvæntur Jóhönnu
Erlu Jónsdóttur, f. 25.9. 1974,
börn þeirra Arnar Freyr, f. 14.8.
1992, Berglind Ýr, f. 19.10. 1995,
og Hreiðar Þór, f. 16.7. 2001.
Sigríður ólst upp á Stokkseyri
og lauk þar barnaprófi og fluttist
ung til Reykjavíkur. Hún vann
við húsmóðurstörf lengst af en
eftir að börnin stálpuðust vann
hún sem ræstitæknir, lengst af á
Borgarspítalanum eða þar til hún
lét af störfum vegna veikinda.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1931. Þau slitu sam-
vistir. Foreldrar hans
voru hjónin Runólfur
Sigtryggsson og Þór-
unn Sigurlaug Jó-
hannsdóttir. Börn
Sigríðar og Jóhanns
eru: 1) Þórunn Sigur-
laug, f. 28.3. 1957,
gift Ólafi Þór Jó-
hannssyni, f. 6.4.
1954. Börn þeirra
eru: Sigríður Anna, f.
23.7. 1981, sambýlis-
maður Guðlaugur
Eyjólfsson, f. 27.8.
1980; Jóhann Þór, f.
10.7. 1983; Þorleifur, f. 16.11.
1984; og Ólafur, f. 28.11. 1990. 2)
Hrafnhildur, f. 1.4. 1959, fyrri
maður Magnús Eyjólfsson, f.
12.1. 1957, sonur þeirra er Eyj-
ólfur Þór, f. 28.2. 1982, unnusta
hans er Elsa Guðbjörg Guðjóns-
dóttir, f. 16.1. 1984. Sambýlis-
maður Kristinn Ólafsson, f. 21.5.
Þá ertu lögð af stað til Drauma-
landsins elsku mamma mín.
Þú háðir harða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm í þrjú ár. Barðist
eins og hetja, varst alveg ótrúleg.
Að lokum varðstu að láta í minni
pokann. Það er svo erfitt að hugsa
sér tilveruna án þín, en ég hugga
mig við að nú ertu laus við þrautir
lífsins og þjáningar og á leið til
Draumalandsins. Ég á líka svo
margar góðar minningar sem ég
ætla að ylja mér við.
Þú varst góð móðir. Barst vel-
ferð barna þinna fyrst og síðast
fyrir brjósti. Það var alltaf hægt
að leita til þín með allt. Þú varst
boðin og búin hvenær sem var. Í
blíðu og stríðu, alltaf var stóri, hlýi
og mjúki faðmurinn þinn opinn.
Það var svo gaman að fara með
þér til Stokkseyrar. Við fórum nið-
ur í fjöru, tíndum kuðunga og
skeljar og veiddum hornsýli. Þú
kenndir mér falleg ljóð og bænir.
Þegar þú sagðir mér sögur, sem
var æði oft, gerðir þú það af því-
líkum sannfæringarkrafti að
stundum fannst mér ég vera per-
sóna í sögunni. Þú áttir góð svör
við öllu því sem ég spurði um og
það var víst æði mikið. Mörg svara
þinna nota ég við mín börn. Eins
og með „litlu blómin hjá Guði“ og
englabörnin sem leika sér á skýj-
unum. Manstu hvað ég hafði mikl-
ar áhyggjur af því hvað ég ætti að
gera ef englabarn dytti af skýj-
unum niður til mín. Við hlustuðum
á Passíusálmalesturinn í útvarp-
inu. Vorum með Passíusálmabók-
ina fyrir framan okkur og fylgd-
umst með, þannig kenndir þú mér
að lesa. Slógum tvær flugur í einu
höggi, sagðir þú.
Þær voru líka góðar stundirnar
sem við áttum saman við útvarpið,
hlustandi á útvarpssöguna, eða
danslögin á laugardagskvöldum.
Þá vorum við með handavinnu.
Það var sameiginlegt áhugamál
okkar. Þú kenndir mér að prjóna
og sauma í. Þegar ég varð eldri
kenndir þú mér að sauma. Og þær
eru margar flíkurnar sem þú
saumaðir á mig og hina krakkana.
Þú varst góð amma. Þegar ég
eignaðist Siggu „okkar“ reyndist
þú mér svo vel að mér hefur aldrei
fundist fullþakkað. Ég á þér svo
mikið að þakka.
Þú varst svo stolt af stóra
barnahópnum þínum; sex börn og
fimmtán barnabörn. Þú varst rík,
áttir 21 gullmola.
Þú varst mikill fagurkeri. Vildir
hafa fallega hluti í kringum þig, og
naust þess að hlusta á fallega mús-
ík.
Þú varst víkingur til vinnu og
allra verka.
Þú fórst ekki varhluta af erf-
iðleikum í lífinu mamma mín, en
alltaf var lund þín kát og létt. Það
fannst öllum gott að vera hjá þér.
Oft var þröng á þingi í Álftamýr-
inni. Það voru líka allir velkomnir,
þú hafðir svo stórt og gott hjarta.
Elsku mamma mín. Ég veit að
þér mun líða vel á nýja staðnum.
Og það er trú mín að við eigum
eftir að hittast aftur. Ég stend líka
við loforðið.
Sofðu rótt, sofðu rótt.
Eigðu sælustu nótt.
Guð geymi og varðveiti.
Þín
Þórunn.
Elslu mamma mín, það er erfitt
að takast á við þá staðreynd að þú
ert farin frá okkur en þú ert alltaf
til staðar í huga mínum. Upp koma
svo margar góðar minningar frá
því við vorum öll saman í Áltamýr-
inni þangað til við vorum tvö og
einnig þegar ég stofnaði fjöl-
skyldu. Á þessum þrjátíu árum
sem við áttum saman reyndist þú
mér svo vel, ég gat alltaf leitað til
þín ef ég átti í vanda en þá kom
alltaf hjá þér: „ Æ, við hljótum að
geta unnið úr því.“
Það var alltaf svo gaman að sjá
hvað þú varst ánægð og ljómaðir
af gleði þegar þú sást barnabörnin
þín, þetta var þitt mesta stolt að
eiga svona stóran hóp hjá þér. Það
var alveg sama á hvaða tíma mað-
ur kom til þín, þú tókst alltaf svo
vel á móti manni og ekki vantaði
hjá þér veitingarnar. Við áttum
margar góðar stundir í Borgarnesi
og fórum oft í bíltúr upp í sveit. Þú
varst fróð um landið okkar og
bentir oft á Bauluna sem var þér
kær. Þær voru yndislegar stund-
irnar þegar við vorum á ferðalög-
um jafnt utan sem innanlands, og
ég tala ekki um þegar við yngstu
bræðurnir, þú og pabbi vorum í
Húsafelli og músin kom inn og þú
stökkst upp á borð og sagðir
„þarna er hún“ og ég smágutti á
eftir og sagði „hvað ert þú að gera
þarna mamma?“ Það var gaman að
geta gefið þér gleðilegan afmæl-
isdag þegar þú varðst sextug, þú
hafðir fengið bústað á leigu í Ölf-
usborgum og fékkst öll þín börn,
barnabörn og systkini í heimsókn.
Þú varst alltaf svo lífsglöð og kát
og ef eitthvað bjátaði á hjá þér
varstu ekkert að koma með það á
yfirborðið.
Elsku mamma mín, það er
margt og mikið sem ég gæti skrif-
að en mig langaði að kveðja þig
með nokkrum orðum. Ég veit það
mamma mín að þér líður vel núna
og vakir yfir okkur öllum.
Elsku mamma mín, mikið sakna
ég þín, veit ég eins og þú að betur
líður þér nú.
Þinn
Ingvar Þór.
Elsku Sigga mín, fá eru orðin
sem upp úr mér koma en hugurinn
er að springa. Öll þau orð og allt
það sem ég hefði mátt vera búin
að segja og gera, en ég veit að þú
heyrir hugsun mína núna. Ég setti
niður nokkur orð til þín.
Margt er það í hjarta mér, sem
mig langar að segja þér, en elsku
Sigga mín, ég ávallt mun biðja til
þín.
Megir þú hvíla í friði Sigga mín.
Þín tengdadóttir,
Erla.
Elsku amma okkar, elsku amma
Sigga okkar nú vitum við að þú ert
farin frá okkur en við vitum að þú
ert samt alltaf hjá okkur. Við vit-
um líka að þér líður vel núna. Allt-
af þegar við komum í heimsókn til
þín var til ís í frystinum hjá þér og
það vantaði aldrei sósuna með.
Elsku amma okkar við söknum þín
sárt en huggum okkur við að þér
líður vel núna. Einlæg og elskuleg
amma okkar, ertu nú farin til
þinna, við vitum það bæði stúlka
og hnokkar að framundan er hjá
þér mikil vinna.
Hvíl þú í friði, elsku amma.
Þín barnabörn,
Arnar Freyr, Berglind Ýr
og Hreiðar Þór.
Langri og strangri baráttu
ömmu minnar við krabbamein er
lokið.
Amma mín var hetja.
Í nóvember 1998 greindist hún
með krabbamein. Læknarnir
sögðu okkur að gefa henni góð jól
því útlitið væri mjög slæmt.
Nokkrum dögum seinna reis hún
úr rekkju harðákveðin í að lifa
lengur. Þannig gekk þetta í þrjú
ár og fengu læknarnir að klóra sér
rækilega í hausnum.
Lífsvilji hennar var sterkari en
sjúkdómurinn.
En nú er baráttunni lokið.
Amma var ekki bara amma mín,
hún var ein af bestu vinkonum
mínum. Við gátum spjallað enda-
laust, við hlógum saman og við
grétum saman.
Amma hafði ómælda trú á mér
og lét mig reglulega vita hversu
stolt hún væri af mér. Hreinskilni
var eitt af einkennum hennar og
fékk ég, þrátt fyrir stoltið og trúna
sem hún hafði á mér, alltaf að
heyra ef henni mislíkaði eitthvað í
fari mínu. Ég lærði mikið af henni.
Ég sakna ömmu svo mikið en ég
hugga mig við það að henni líður
betur þar sem hún er nú.
Minninguna um ömmu mun ég
geyma í hjarta mínu um ókomna
tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Hafðu þökk fyrir allt elsku
amma mín, hvíl í friði. Þín
Sigríður Anna.
Elsku amma. Við viljum kveðja
þig með þessu ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Okkur þykir vænt um þig.
Þín
Eyjólfur Þór og
Viktoría Þórunn.
Það eru þrjú ár síðan Sigga
frænka eða amma Sigga eins og
við kölluðum hana gjarnan líka
greindist með krabbamein og mér
fannst þessi tími, þessi þrjú ár og
þar til hún kvaddi, vera einhvers
konar aðlögunar- og sáttatími,
henni úthlutaður af Guði almátt-
ugum. Ég held líka að þessi tími
hafi nýst vel til þess. Sigga frænka
var skemmtileg kona og gat tekið
upp á mörgu skondnu og við vor-
um sko til í að taka þátt í því með
henni við krakkarnir. Sigga átti
samt sínar erfiðu stundir eins og
yfirleitt allir eiga einhvern tímann,
en líf hennar og yndi voru börnin;
hvort sem það voru hennar eigin
börn og barnabörn eða við frænd-
systkinin og okkar börn. Sigga var
sko með það á hreinu, ef von var á
barni innan fjölskyldunnar og erf-
itt var að leyna því lengi fyrir
henni. Hún grínaðist oft með það
við mig að ég byrjaði öfugt við
hana og fyrst ég ætti þegar fjóra
stráka, sagði hún að ég ætti nú að
fara að drífa í því að bæta við
tveimur stelpum; ég væri nefni-
lega að verða of gömul til þess að
standa í barneignum og þegar ég
sló því fram að ég væri búin með
kvótann, þá hnussaði í Siggu.
Margar góðar minningar koma
uppí hugann þegar ég minnist
Siggu frænku og þær verða vel
geymdar og gott verður að ylja sér
við þær. Mig langar að pára hér
niður s.k. mannakorn sem ég dró
úr kistlinum mínum, til handa
Siggu frænku, og er úr Biblíunni,
Sálmi 62, 8. og 9. versi: „Hjá Guði
er hjálpræði mitt og vegsemd,
minn örugga klett og hæli mitt
hefi eg í Guði. Treyst honum, allur
þjóðsöfnuðurinn, úthellið hjörtum
yðar fyrir honum: Guð er vort
hæli. Sela.“ Mig langar þá að til-
einka Siggu frænku ljóðið
„Kveðja“ sem er eftir ömmu mína,
Steinunni Þ. Guðmundsdóttur:
Ó himins blíða hjartans tár
er hjúpar sorg, þótt blæði sár,
þín miskunn blíð, hún mildar barm,
hún mýkir tregans sára harm.
Þú ert það ljós, það lífsins mál,
er ljúfur drottinn gefur sál.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
Siggu frænku vil ég að endingu
þakka allt og allt og með kveðju
sem amma í Akbraut viðhafði svo
oft segi ég: „Vertu alltaf kært
kvödd, elsku Sigga mín, þín syst-
urdóttir Lulla.“
Laufey Valsteinsdóttir.
Hefurðu fundið, hvað himneskt lífið er,
gleðina í elskunni, guð í sjálfum þér?
Hefurðu séð það, sem heimurinn á,
eilífa fegurð, sem aldrei deyja má?
(Ólína Andrésdóttir.)
Það vekur ef til vill furðu að sjá
minningargrein byrja þannig, en
einmitt boðskapurinn í þessari
vísu er mér efst í huga er ég sit
hér og reyni að koma saman í
heild minningarbrotum úr lífi syst-
ur minnar. Hugurinn reikar heim
að Akbraut þar sem við ólumst
upp saman við leik og störf í
stórum systkinahópi. Þá kunni hún
svo sannarlega að meta lífið og lifa
því lifandi, gleðin, fegurðin, og
kærleikurinn geislaði frá henni.
Það var ekki alltaf auðvelt að
fylgja henni á fluginu, svo hratt
sem hún framkvæmdi og gerði
spaug úr öllu.
Ég minnist þess þegar við
systkinin stóðu við orgelið hjá
pabba og sungum, þá mátti alvar-
an og hátíðleikinn ekki vera of
mikill. Ef hún fékk því ekki ráðið
að hafa glens og gaman með, lét
hún sig bara hverfa. Eins var það
er mamma kenndi okkur kvæði og
sögur, sem henni fannst of sorg-
legar, grét hún ekki lengi með
okkur heldur breytti þeim eins og
hún helst vildi hafa þær.
Við áttum ekki mikið af leik-
föngum en lékum okkur eins og
börn þess tíma, fundum ýmsa
skemmtilega staði og létum
ímyndunaraflið leika lausum hala
og bjuggum til heilu fjölskyldurn-
ar, oftar en ekki eftir hennar for-
skrift. Fjaran og klappirnar heima
voru okkar uppáhaldsleikvangur.
Eitt sinn vildi Sigga fara lengra en
við vorum vanar, gættum við þá
ekki að okkur í hita leiksins, fyrr
en komið var háflóð þannig að við
komumst hvergi í land þótt reynt
væri til þrautar. „Góðu, hættið þið
þessu, hér er svo gaman, höfum
það bara skemmtilegt þangað til
bátur kemur að sækja okkur,“
sagði þá Sigga. Og mikið rétt, sést
hafði til okkar og bátur kom að ná
í okkur holdvotar.
Sterkustum böndum bundumst
við er við tvær dvöldum árlangt
hjá föðursystur okkar í Reykjavík.
Leið okkur vel þar, en auðvitað
kom oft upp söknuður eftir
mömmu, pabba og systkinum, var
þá alltaf ljúft að hafa hvor aðra til
að treysta á.
Unglingsárin tóku við og þegar
skólagöngu var lokið fórum við sín
í hvora áttina í vistir eins og þá
tíðkaðist, síðar vann Sigga á
Landakotsspítala. Gengu þá sendi-
bréfin ört á milli okkar, skemmti-
legri bréf ég ekki fengið, þau voru
full af spaugi, en enduðu alltaf
„Guð geymi þig, elsku systir mín“.
Enn eru þessi bréf geymd og lesin
til ánægju á góðum stundum. Ung
að árum kynntist hún Jóhanni
manni sínum og eignuðust þau sex
börn. Alvara lífsins var tekin við
með erfiðleikum og áhyggjum sem
því fygldu. En eins og í æsku gat
hún einhvern veginn alltaf siglt
milli erfiðustu skerjanna með
dugnaði og léttlyndi. Börnunum
sínum helgaði hún líf sitt, bjó þeim
heimili sem annálað var fyrir
snyrtimennsku, saumaði og prjón-
aði flest föt, las með þeim, lék við
þau og tók þátt í öllum þeirra
áhugamálum. Eitt er víst að ekki
þurfti að reyna að heimsækja hana
ef Frammarar voru að keppa á
vellinum fyrir utan eldhúsglugg-
ann, þótt hún að öllu jöfnu væri yf-
irmáta gestrisin. Einstök amma
var hún að sama skapi barnabörn-
um sínum sem eru 15 að tölu.
Hún þurfti einnig alltaf að vita
hvernig skyldfólki hennar vegnaði
og hvað systkinabörnin höfðu fyrir
stafni. Lét hún þá óspart álit sitt í
ljós, gladdist með þeim eða gagn-
rýndi hressilega, því var alltaf vel
tekið.
Eftir að börnin stálpuðust fór
hún að vinna utan heimilis, lengst
af á sjúkrahúsum, þar sem hún var
ákaflega vel liðin.
Mörg síðustu ár átti hún við
vanheilsu að stríða og fyrir rúmum
þrem árum greindist hún með
krabbamein, lítil sem engin von
um bata var gefin. Þetta var þungt
áfall. En lífið var of himneskt, hún
átti svo margt eftir að gera. Hún
ætlaði í brúðkaup systurdóttur
sinnar, fara á ættarmótið, halda
upp á sextugsafmælið sitt, lifa
aldamótin og sjá fimmtánda
barnabarn sitt.
Allt þetta tókst, því hún reis
upp úr hverri aðgerðinni á fætur
annarri, og átti á milli góðar
SIGRÍÐUR
GUÐBJARTSDÓTTIR