Morgunblaðið - 19.03.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 19. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnþóra Magn-úsdóttir fæddist í
Reykjavík 18. nóvem-
ber 1948. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi
laugardaginn 9. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Magnús Bjarnason, f.
28. janúar 1917, d.
31. janúar 1992, og
Anna Hjartardóttir,
f. 24. nóvember 1921,
d. 25. nóvember
1998. Systkini Magn-
þóru eru Bjarni, Guð-
laug, gift Frank Hall og eiga þau
þrjú börn, og Björg, gift Erni
Henningssyni og eiga þau þrjú
börn. Magnþóra giftist Árna Ó.
Thorlacius 13. nóvember 1971.
Foreldrar Árna voru Jón Thorla-
cius, f. 1. júlí 1914, og Ingunn
Thorlacius, f. 30. ágúst 1913.
Magnþóra og Árni eiga tvær dæt-
ur: 1) Anna Ó. Thorlacius, f. 30.
janúar 1972, sambýlismaður Ás-
mundur Guðmundsson, þau eiga
tvö börn, Agnesi Maríu og Atla
Dag. 2) Linda B.
Thorlacius, gift Guð-
mundi A. Kristjáns-
syni, sonur þeirra er
Jökull Ýmir.
Magnþóra hóf
skólagöngu sína í
Melaskóla og þaðan
lá leiðin í Gagn-
fræðaskóla Vestur-
bæjar, svo í Lindar-
götuskólann, þar
sem hún lauk námi í
verslunardeild. Hún
starfaði hjá Inn-
kaupastofnun ríkis-
ins. Var við nám í
Þýskalandi og einnig í Svíþjóð og
vann þar m.a. á hestabúgarði.
Hún var framkvæmdastjóri Heild-
verslunar Guðmundar S. Júl-
íussonar hf. í nokkur ár. 1978
stofnuðu þær systur Magnþóra og
Guðlaug sitt eigið fyrirtæki og
1998 keypti Magnþóra Raftækja-
verslun Suðurvers sem hún rak
þar til hún veiktist.
Útför Magnþóru fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín,
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Það er óbærilegt, elsku mamma
mín, að þurfa að kveðja þig svo fljótt
úr mínu lífi, en ég verð að reyna að
sætta mig við það vegna þess að ég
veit að við munum hittast aftur.
Þín elskuleg dóttir
Anna.
Til ömmu Möggu minnar.
Elsku amma mín, í dag fylgi ég
þér til guðs því þú tókst á móti mér í
þennan heim. Viltu vaka yfir mér og
mínum amma mín þar til við hitt-
umst aftur. Fingurkoss til þín amma
frá mér og Atla bróður.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Þín
Agnes María.
Elsku yngsta systir okkar Magn-
þóra er látin langt um aldur fram.
Með söknuði og sorg kveðjum við
hana með örfáum orðum.
Þegar við minnumst barnæsku
hennar er okkur hlátur og gleði í
huga, því Magga var svolítið skond-
inn krakki, útskeif mjög og oft í
krummafót þannig að erfitt var oft
að átta sig á því hvort hún var að
koma eða fara, enda alltaf á spett-
inum. Magga var yngst okkar en oft
mátti halda hana elsta.
Þegar strákarnir í nágrenninu
reyndu að hrella okkur systur var
það Magga sem tók í hnakkadramb-
ið á þeim og þeir voru fljótir að láta
sig hverfa, en eftir stóðum við syst-
ur og horfðum með aðdáun á þessa
litlu systur okkar sem var svona
kjörkuð og sterk. Barnung fór
Magga að bera út Alþýðublaðið og
gekk svo vel að áður en foreldrar
okkar vissu af var hún búin að bæta
við Þjóðviljanum og Tímanum. Við
systur öfunduðum hana af þessari
atvinnugrein sinni svo ekki sé talað
um fjárráðin sem henni fylgdu.
Nú við tókum okkur til stóru syst-
urnar og fengum Moggann til út-
burðar rétt fyrir ofan miðbæinn og
af stað örkuðum við snemma morg-
uns. Ekki tókst betur til en svo að
pabbi leitaði okkur uppi undir há-
degi og þar með var okkar blaða-
útburði lokið, en Magga bar út sín
blöð í mörg ár og átti alltaf pening
sem hún var óvenju örlát á, kostur
sem fylgdi henni út lífið.
Þegar árin liðu urðum við svo
heppnar systurnar að áhugamál
okkar voru þau sömu, við vorum
Víkingar og mættum á flestalla leiki
þar, jafnt handbolta sem fótbolta,
bæði í karla- og kvennaflokki.
Magga var fulltrúi Víkings í Skíða-
ráði Reykjavíkur til margra ára og
flest okkar börn æfðu skíði í Víkingi,
þar áttum við ógleymanlegar sam-
verustundir. Magga var mikil ferða-
manneskja og voru ófáar hálendis-
ferðirnar sem við fórum í saman
með fjölskyldum okkar. Alltaf gat
Magga dregið eitthvað aðdáunar-
vert fram úr erminni. Ásamt því að
stjórna fyrirtæki sínu fór hún í öld-
ungadeild Verslunarskólans í nokk-
ur ár og lét ekki þar við sitja heldur
tók hún öllum að óvörum svokallað
pungapróf. Þar var Möggu rétt lýst.
Elsku Magga far þú í guðs friði
yfir móðuna miklu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku Árni, Anna, Linda og fjöl-
skyldur, megi guð styrkja ykkur á
þessum sorgartímum.
Björg og Guðlaug.
Sunnudagsmorgun í september
hringir Magga, vinkona mín, í mig,
við tölum lengi saman eins og svo
oft, vorum að skipuleggja gönguferð
sem við ætluðum að fara næsta
laugardag, eftir gönguferðina ætlaði
Magga að grilla humar af sinni al-
kunnu snilld og við ætluðum að hafa
það skemmtilegt, eins og ævinlega.
Ekkert varð af þessari ferð því
elskuleg vinkona mína fór í aðra
ferð. Allan þennan tíma höfum við
haldið í vonina þó svo hún færi dvín-
andi eftir því sem tíminn leið. Þetta
var eitthvað svo ótrúlegt, Magga var
aldrei veik, hún mundi nú hrista
þetta af sér. En nú þegar dag fer að
lengja fékk hún hvíld, alltaf erum
við jafnóviðbúin þegar að því kemur,
þó svo að við höfum vitað að hverju
stefndi og að hún yrði hvíldinni feg-
in.
Það er erfitt að sætta sig við þeg-
ar fólk á besta aldri er kallað til
nýrra heimkynna, burt frá fjöl-
skyldu sinni og ástvinum.
Ég sé okkur Möggu fyrir mér á
Túngötunni að hlusta á plötur, setja
rúllur hvor í aðra, máta föt og hlæja
og fíflast. Nýkomnar með bílpróf á
rúntinum á laugardagskvöldi á bíl-
um sem við fengum að láni hjá
bræðrum okkar, í staðinn þurftum
við skila þeim í toppstandi, bónuðum
og ryksuguðum í bak og fyrir svo
allur sunnudagurinn fór í tiltektir.
Þetta fannst okkur nú lítið mál,
enda ungar og hressar og lífið blasti
við okkur.
Unglingsárin líða ljúflega áfram,
við erum skyndilega orðnar ráðsett-
ar konur, eiginkonur og mæður.
Við byggðum okkur síðar báðar
hús á Álftanesi, gengum meira að
segja í Kvenfélagið, eitthvað sem við
höfðum haldið að væri bara fyrir
gamlar konur, en komumst svo fljót-
lega að því að svo var alls ekki.
Það var gott að hafa Möggu í
næstu götu, alltaf svo gott að leita til
hennar, hún hafði ráð við öllu, það
var ekki til í hennar orðabók að gef-
ast upp á einu né neinu, uppgjöf var
orð sem hún þekkti ekki.
Þegar einn sona minna þurfti
skyndilega á undan áætlun að kom-
ast í heiminn um miðja nótt var
hringt í Möggu og hún var komin
eins og skot á stærðar jeppa og búin
að taka við stjórninni á heimilinu, ég
rétt komst upp á fæðingardeild áður
en drengurinn skaust í heiminn. Það
kom svo í hennar hlut að segja
bræðrunum heima að þeir væru
búnir að eignast bróður. Eitthvað
þvældist þetta fyrir þeim, því þeir
voru alveg vissir um að þeir mundu
eignast systur. Við hlógum oft að
þessu, sennilega hefði hann fæðst
heima ef Möggu hefði ekki notið við.
Magga var mikil íþrótta- og úti-
vistarkona, og ólöt við að hvetja fólk
til dáða, sérstaklega unga fólkið,
þess urðu börnin mín aðnjótandi.
Biggi í boltanum hjá FM, óspart
hvattur áfram af Möggu. Sigga Ásta
dóttir okkar fór ósjaldan með henni
og Árna í skíðaferðir, enda foreldrar
hennar ekki eins duglegir, hún
skráði hana líka í Víking, annað kom
ekki til greina, barnið yrði að læra
almennilega á skíði, er ég og ekki
síst Sigga Ásta henni óendanlega
þakklát fyrir það, því hún á henni og
Árna að þakka skíðaáhugann sem
hún á í dag.
Magga var sannkölluð kjarnorku-
kona, hún rak heildverzlun ásamt
Gullý systur sinni í áratugi, síðustu
ár rak hún Raftækjavöruverzlunina
í Suðurveri. Hún var sívinnandi, úti í
garði, að mála eða eitthvað að fram-
kvæma, mér fannst stundum eins og
sólarhringurinn hjá henni væri
miklu lengri en hjá mér, hún kom
alltaf svo miklu í verk.
Hún skellti sér fyrir nokkrum ár-
um í Stýrimannaskólann og tók
skipstjórapróf, lét sig ekki muna um
að henda sér í ískaldan sjóinn á
björgunaræfingum og fleira í þeim
dúr, útskrifaðist síðan með glæsi-
brag, var eina konan í hópnum og
tók hæsta prófið, að sjálfsögðu.
Við urðum líka ömmur í fyrsta
skipti um nánast sama leyti, aðeins
mánuður á milli ömmustelpnanna
okkar. Það voru stoltar og montnar
ömmur sem fórum saman með stell-
urnar sínar í leikhúsið og á jólaball,
okkur fannst þær líka að sjálfsögður
bera af öllum öðrum. börnum. Þær
eru líka góðar vinkonur og hittast
þegar þær eru í heimsókn hjá ömmu
og afa á Álftanesi. Það fannst okkur
alveg frábært. Síðan hafa tvö barna-
börn bæst í hópinn hjá henni, hún
var svo stolt og ánægð með þau öll,
og veittu þau henni mikla gleði.
Fyrir um tveim árum tókum við
upp á því að fara í göngutúra með
Möggu og Árna og að sjálfsögðu
fylgdi Táta okkar með, einu sinni í
viku. Erum við búin að ganga
Reykjavík og nágrenni þvert og
endilangt. Þetta voru skemmtilegar
ferðir, sem ég á alltaf eftir að minn-
ast. Það er enginn göngutúr eins án
Möggu. Ég minnist líka skemmti-
legra sumarbústaferða, tjaldferða,
veiðitúra, utanlandsferða og margs
fleira. Ekkert af þessu verður nokk-
urntímann eins þegar hennar nýtur
ekki við.
Alltaf var gott að koma til Möggu
og Árna, þau voru samhent hjón og
áttu fallegt heimili, þar var líka allt-
af svo afslappað og þægilegt, þar
leið manni alltaf vel, hún var líka
dugleg við að halda matarboð, töfr-
aði fram allskyns rétti eins og ekk-
ert væri og nutum við vinir hennar
þess ríkulega. Dætur þeirra Anna
og Linda bera þess merki hversu vel
hefur verið að þeim búið, og þær
óspart hvattar áfram í því sem þær
eru að gera. Þær eru báðar búnar að
mennta sig, eignast fjölskyldu og
yndisleg börn. Þær hafa verið stoð
og stytta pabba síns á þessum erfiðu
tímum. Elsku Anna og Linda, megi
sá sem öllur ræður vaka yfir ykkur.
Magga vinkona mín var svo mörg-
um góðum kostum búin að ég ætla
ekki að reyna að telja það upp, en
trygglyndi var hennar aðalsmerki,
og hversu dugleg hún var að hvetja
alla áfram í því sem þeir voru að
gera, og svo var hún líka svo
skemmtileg. Hún talaði aldrei illa
um nokkurn mann, varð frekar ut-
angátta þegar umræður snérust á
þann veg, hún hafði einfaldlega ekki
áhuga á slíku.
Ég veit að vel verður tekið á móti
vinkonu minni á nýjum stað, þar
heldur hún áfram að vinna og starfa
og hvetja fólk til dáða.
Elsku vinkona, þakka þér vinátt-
una og tryggðina í gengum tíðina, ég
var heppin að fá að vera vinkona þín
svona lengi. Ég á eftir að sakna þín
mikið en minningar á ég til að ylja
mér við um ókomna tíð, þær tekur
enginn frá mér.
Elsku Árni, Anna, Linda og fjöl-
skyldur, missir ykkar er mikill, megi
góður Guð styrkja ykkur og hjálpa.
Minningin um elskulega eiginkonu,
móður, ömmu og tengdamömmu
mun hjálpa ykkur að horfa fram á
veginn. Öllum ástvinum Möggu
sendi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur, og bið góðan Guð
að hjálpa okkur öllum að sætta okk-
ur við hið óumflýjanlega.
Nú legg ég augum aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Þín vinkona,
Heiða og fjölskylda.
Mín kæra vinkona Magga.
Sunnudagurinn 9. september á
síðastliðnu ári mun aldrei líða mér
úr minni.
Þann dag fengum við þá harmaf-
rétt að þú hefðir fengið hastarlegt
hjartaáfall og væri tvísýnt um líf
þitt. Hvernig gat þetta verið? Síst af
öllum hefði ég búist við að þetta
kæmi fyrir þig. Þú sem varst svo
sterk og dugleg, kröftug og ósér-
hlífin, alltaf fremst í flokki bæði í
leik og starfi og ekki hvarflaði það
að mér hinn 1. september, síðast
þegar við hittumst, að það yrði okk-
ar síðasta vinkonuspjall. Minningin
um þá stund er mér dýrmæt og
geymi ég hana í huga mér um ókom-
in ár.
Dagar, vikur og mánuðir hafa lið-
ið frá því þú fékkst þetta áfall og öll
höfum við beðið og vonað að þú
kæmist til meðvitundar og kæmir
aftur til okkar. Enginn trúði því í
raun að þú myndir ekki yfirstíga
þetta áfall. Það var aldrei þinn stíll
að gefast upp, en eftir því sem tím-
inn leið dofnaði vonin. Öll héldum
við þó í vonina og vonuðum að sú ást
og umhyggja sem Árni, Anna og
Linda sýndu þér við sjúkrabeðinn
myndi skila sér til þín og hjálpa þér
til bata. Á hverjum degi kom Árni,
talaði til þín og hélt í höndina á þér
og sýndi hvað mikið honum þótti
vænt um þig og hvað mikið þú varst
honum. Ég á þér einnig mikið að
þakka. Þú varst frá fyrstu tíð ör-
lagavaldur í lífi mínu. Við kynnt-
umst þegar ég var á viðkvæmum
mótunarárum og átti fáar vinkonur í
Reykjavík, ég var nánast ein og ég
man hvað mér þótti vænt um þegar
þú sagðir fljótlega eftir að við hitt-
umst fyrst: „Hringdu ef þér leiðist í
köld.“ Ég hringdi og uppfrá því
bundumst við böndum sem ekki
hafa rofnað milli okkar. Líf okkar
hefur á svo margan hátt verið sam-
ofið.
Við trúlofuðum okkur á svipuðum
tíma, giftum okkur og byrjuðum að
búa og stofnuðum heimili á sama
tíma og í sama hverfi, næstum í
sömu götu, eignuðumst okkar fyrsta
barn á sama árinu og áttum sameig-
inlegan vina- og kunningjahóp. Já,
okkar samband var mikið. Ó, hve ég
sakna þín Magga. Það hefur verið
gott að eiga þig að vinkonu í öll þessi
ár. Megi góður Guð vernda og
blessa Árna, Önnu, Lindu, barna-
börn þín og þína fjölskyldu alla,
þeirra er mesti missirinn og sökn-
uðurinn.
Magga mín, við Valli þökkum þér
fyrir allt og allt.
Þín vinkona
Valgerður.
Þitt bros og blíðlyndi lifir,
og bjarma á sporin slær,
það vermir kvöldgöngu veginn,
þú varst okkur stjarnan skær.
Þín milda og fagra minning,
sem morgunbjart sólskin er,
þá kallið til okkar kemur,
við komum á eftir þér.
(Síðustu sporin, FA.)
Fyrir um þrjátíu árum stofnuðum
við vinkonurnar saumaklúbb sem
við síðar skírðum „Ferskjurnar“.
Í upphafi vorum við ákaflega dug-
legar í hannyrðum, þær voru marg-
ar flíkurnar og útsaumuðu myndirn-
ar sem urðu til á þessum árum. En
seinni árin hefur dregið úr
hannyrðum og við snúið okkur
meira að menningarlífinu. Við fórum
MAGNÞÓRA
MAGNÚSDÓTTIR
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284