Morgunblaðið - 19.03.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 19. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ellert D. Sölva-son (Lolli í Val)
fæddist á Reyðarfirði
17. desember 1917.
Hann lést 8. mars síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Sölva Jónssonar frá
Stóra Grindli í Fljót-
um, f. 8. júlí 1870, d.
11. maí 1959, síðast
bóksala í Reykjavík
og Jónínu Gunn-
laugsdóttur frá
Kirkjubóli, f. 4. nóv-
ember 1875, d. 25.
júlí 1929. Systkini
hans voru, í aldursröð: Ragnheið-
ur, Sóley, Elín, Karl, Guðmundur,
Jónmundur og Kristín, öll látin.
Ellert var yngstur systkinanna.
Þegar Ellert var á þriðja ári
fluttu foreldrar hans til Reykja-
víkur og bjuggu þar á Óðinsgötu.
Ellert á glæsilegan feril að baki í
knattspyrnunni. Hann varð sjö
sinnum Íslands-
meistari með Val á
árunum 1930 til 1954
og lék alls um 200
leiki með félaginu í
meistaraflokki.
Hann lék auk þess 6
fyrstu landsleiki Ís-
lands í knattspyrnu
og sumir telja hann
besta útherja sem Ís-
land hefur átt. Ellert
hefur ýmist verið
kallaður Lolli í Val
eða „Kötturinn“
vegna þess hve lið-
ugur hann var enda
æfði hann fimleika áður en hann
snéri sér að knattspyrnunni. Eftir
að hann hætti að leika með meist-
araflokki fór hann vítt um landið
og sinnti þjálfaramálum við góðan
orðstír.
Útför Ellerts fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Móðurbróðir minn hann Ellert D.
Sölvason var nú aldrei þekktur und-
ir öðru nafni en Lolli, öllu heldur
Lolli í Val. Hann var yngsti bróðir
móður minnar hennar Kristínar og
var því tíður gestur á heimili okkar
þegar ég var að alast upp.
Ljúfari mann var vart hægt að
hugsa sér. Hann var með eindæmum
barngóður og lét sér annt um okkur.
Það eru minnisstæð jólin með
Lolla. Þegar hann var búinn að gera
rjúpunum góð skil settist hann við
píanóið og spilaði eins og engill.
Hann var afar snjall knattspyrnu-
maður á sínum yngri árum og gekk
jafnan undir viðurnefninu „köttur-
inn“ sem sýnir hversu lipur hann var
með knöttinn. Hann gekk snemma
til liðs við Knattspyrnufélagið Val og
keppti með Val alla tíð þar til hann
þurfti að hætta vegna slæmra
íþróttameiðsla. Ævilöng tryggð
hans og stuðningur við Val mun
halda nafni hans á lofti alla tíð. Hann
mætti á alla leiki sem hann kom við
og fylgdist með uppvexti og frama
ungra knattspyrnumanna fram á
síðasta dag.
Valsmenn kunna eflaust sögu
hans betur en ég en það var unun af
að hlýða á hann segja frá með
glampa í augum sem var að gerast
hverju sinni hjá Val. Hans barnslega
einlægni og væntumþykja um alla
samferðamenn sína var einstök og
skilur eftir fallega mynd af fallegum
manni í víðasta skilningi. Blessuð sé
minning frænda míns Lolla í Val.
Anna S. Garðarsdóttir.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Val
Einn af bestu sonum Vals, Ellert
Sölvason, er fallinn frá. Lolli í Val er
líklega eini knattspyrnumaður þessa
lands sem hefur verið kenndur við
félagið sitt. Í brjósti Lolla sló Vals-
hjarta, risastórt og hlýtt Valshjarta.
Þótt Lolli hafi átt því láni að fagna
að verða margfaldur Íslandsmeistari
og heilla knattspyrnuáhugamenn
upp úr skónum með leikni sinni og
hraða voru það vinirnir í Val, fé-
lagsskapurinn að Hlíðarenda og hin
glæsilegu ungmenni sem voru hon-
um efst í huga síðustu áratugina.
Mér er sá dagur minnisstæður þeg-
ar ég ók Lolla heim að Hlíðarenda
fyrir nokkrum árum. Hann var þög-
ull og eftirvæntingarfullur enda
hafði hann ekki komið niður á Vals-
völl um tveggja ára skeið sökum las-
leika. Þegar við renndum fram hjá
Friðrikskapellu trítluðu nokkrir
brosmildir Valsstrákar yfir veginn
og spörkuðu bolta á milli sín. Æsku-
fjör lék um andlit þeirra, vorfiðring-
ur í tánum. „Ó, hve þetta er fögur
sjón,“ sagði Lolli og andlit hans
ljómaði. Tilfinningaþrungin þögn
ríkti á meðan Lolli naut þess að
fylgja drengjunum eftir í huganum.
Hann hafði augljóslega slegist í hóp-
inn, léttur í lund, til að finna ilminn
af grasinu, til að gantast við fé-
lagana, til að leika listir sínar, til að
njóta augnabliksins en umfram allt –
til að vera á þeim stað þar sem hann
naut sín best – að Hlíðarenda. Lolli
felldi tár, hendur hans titruðu.
,,Hérna vorum við svo að moka flór-
inn,“ sagði hann eftir andartak og
leit á gamla fjósið sem var um árabil
eina félagsheimili Vals. ,,Og við bár-
um skítinn út á völl, svo grasið
sprytti hraðar.“ Á meðan Lolli hafði
heilsu til sótti hann alla heimaleiki
félagsins og við, sem héldum uppi
heiðri Vals á knattspyrnuvellinum í
lok áttunda áratugarins og á þeim
níunda, nutum þess að hafa Lolla í
návist okkar. ,,Er ekki húmorinn í
lagi?“ voru einkunnarorð Lolla og
hann brýndi fyrir okkur að njóta
þess að spila knattspyrnu, sagði það
lykilinn að velgengni. Lolli var eins
og grár köttur í kringum okkur, já-
kvæður og hvetjandi. Og hann
þreyttist aldrei á að sýna okkur
hvernig ætti að taka ,,kontrabolta“
sem hann gerði svo listavel. Lolla
þótti aldrei auðvelt að horfa á leiki
sökum spennings og þótt hann hafi
orðið vitni að sigri Vals trúði hann
aldrei úrslitunum fyrr en hann var
kominn heim og heyrði þau tíunduð í
fréttum útvarpsins. Þá gat hann
loksins slakað á. Sæll og glaður.
Lolli er líklega eini Íslendingurinn
sem hefur gengið frá Íslandi til Ja-
maika en það gerði hann þegar Val-
ur fór þangað í æfingaferð á níunda
áratugnum. Lolli slóst oft í för með
okkur þegar við fórum í æfingaferðir
eða tókum þátt í Evrópukeppni á er-
lendri grund. Í umræddri ferð til
Jamaika gekk Lolli fram og til baka í
flugvélinni, nánast alla leið, til að
stytta okkur stundir. Hann naut sín
vel í sólinni, var fljótur að taka lit og
hafði húmor fyrir því þegar við tók-
um næstum feil á honum og inn-
fæddum í þann mund sem við héld-
um heim á leið.
Lolli fékk nafngiftina Kötturinn
þegar hann var upp á sitt besta í
boltanum enda með góðan bakgrunn
úr fimleikum. Í viðtali við Valsblaðið
1999 sagði Lolli: ,,Það var gaman
þegar við lékum með landsliðinu
gegn þýsku úrvalsdeildarliði í
Þýskalandi árið 1939. Ég lenti á móti
landsliðsmanni sem átti 11 ár að
baki með landsliðinu. Ég lék mér
víst að honum eins og köttur að mús
en eftir þann leik fékk ég nafngiftina
Kötturinn. Hermann Hermannsson,
markvörður Vals, sá til þess en hann
sagði alltaf: ,,Ég veit aldrei hvað
snýr upp eða niður á honum Lolla
þegar ég gef á hann.““ Kunnugir
segja að væri Lolli ungur maður í
dag, með þá hæfileika sem hann var
gæddur, væri hann að leika meðal
fremstu knattspyrnumanna Evrópu.
Það er sárt að sjá á eftir Lolla en
líkast til er hann hvíldinni feginn.
Lolli markaði djúp spor í sögu Vals,
spor sem verða aldrei afmáð. Þótt
Lolli ætti góða að var Valur hans
fjölskylda, hjartsláttur hans var að
Hlíðarenda. Fyrir hvern einasta leik
meistaraflokka Vals í knattspyrnu
hringdi Lolli í húsverðina og bað fyr-
ir góðar kveðjur. Hugur hans var
hjá þeim sem léku fyrir hönd Vals,
þeirra var framtíðin. Hann gat svo
auðveldlega sett sig í þeirra spor.
Síðustu æviárin bjó Lolli í lítilli íbúð
í Hátúni. Hann vildi vera einn með
sjálfum sér en engu að síður var
notalegt að líta við hjá honum.
,,Elsku drengurinn,“ sagði hann
jafnan, ,,komdu fagnandi“. Þessi orð
eru orðin hans Lolla og hann sagði
þau ætíð af hjartans einlægni. Sjón-
varpið stytti honum stundirnar síð-
ustu árin. Hann sagðist aldrei fara
upp fyrir rás 4 á Fjölvarpinu. Þar
var Eurosport. Hann brosti, dáðist
að þeim erlendu stjörnum sem voru
fimar með knöttinn og léku af
drenglyndi. Hann vitnaði oft í séra
Friðrik stofnanda Vals; ,,Látið aldr-
ei kappið bera fegurðina ofurliði“
enda á þetta vel við Lolla. Á veggn-
um yfir rúminu hans Lolla var mynd
af Íslandsmeisturum Vals í knatt-
spyrnu árið 1987. ,,Undir þessari
mynd sef ég alltaf vel,“ sagði Lolli
lotningarfullur og dreyminn. Svipur
hans bar þess merki að ljúfar minn-
ingar stóðu honum ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum.
Í dag verður Lolli lagður til hinstu
hvílu en hann mun engu að síður
vaka yfir Hlíðarenda um ókomna
framtíð. Allt fram til síðasta augna-
bliks í lifanda lífi var Valur efstur í
huga Lolla. Þegar vinir báðu Lolla
guðsblessunar, bætti hann jafnan
við, ,,og Val líka.“ Minningin um
sterkan persónuleika og traustan
vin mun lifa. Knattspyrnufélagið
Valur sendir fjölskyldu Lolla, vinum
og ættingjum, sínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Þorgrímur Þráinsson.
Hann Lolli í Val er látinn.
Lolli var í raun goðsagnapersóna í
íslenskri knattspyrnu. Lífshlaup
hans var tileinkað knattspyrnunni
meira og minna frá barnsaldri þar til
yfir lauk. Hann var um árabil einn
þekktasti leikmaðurinn í íslenskum
fótbolta, nafntogaður fyrir mikla
leikni með knöttinn. Sumarið 1935
hóf hann að leika með meistaraflokki
Vals og varð sjö sinnum Íslands-
meistari með félaginu. Einnig lék
hann með félaginu í keppnisferðum
erlendis og tvisvar var hann lánaður
til Víkings í keppni erlendis. Lolli
lék fjóra leiki með A-landsliði Ís-
lands á árunum 1946–1949. Eftir að
hann hætti sjálfur að spila knatt-
spyrnu starfaði hann sem þjálfari
um árabil.
Ég kynntist Lolla vel þegar ég var
í stjórnarstörfum í knattspyrnudeild
Vals á árunum milli 1980 og 1990.
Allt hans líf var þá eins og áður til-
einkað knattspyrnunni og hann var
mættur á hverjum degi á Hlíðar-
enda til að fylgjast með meira og
minna öllum liðum í æfingum og
keppni. Á þessum árum fór hann í
allar ferðir með meistaraflokki Vals
og litið var á Lolla sem sérstakan
verndarengil flokksins.
Lolli var einstaklega ljúfur og
góður maður, sannkallað góðmenni
sem ekki mátti neitt aumt sjá. Enda
var Lolli sú manngerð sem öllum
þykir vænt um og börnin hænast
sérstaklega að. Hann vildi ætið láta
lítið á sér bera, var kurteis og sér-
stakt ljúfmenni og snyrtimenni í
allri framkomu. Ég á sérlega
ánægjulegar minningar um Lolla frá
þessum árum og sé hann ljóslifandi
fyrir mér þegar Valur varð Íslands-
meistari 1987, eitt stórt sólskinsbros
og innilega hamingjusamur fyrir
hönd strákanna sinna.
Nú þegar Ellert Sölvason er fall-
inn frá er ljóst að nafn Lolla í Val
mun lifa lengi áfram í minningu ís-
lenskra knattspyrnuáhugamanna.
Þá virðingu að vera goðsögn í ís-
lenskri knattspyrnu ávann Ellert
Sölvason sér sem frábær leikmaður,
en ekki síður sem frábær mann-
eskja.
Knattspyrnuhreyfingin á Íslandi
vottar Ellerti Sölvasyni virðingu
sína og þakkar hans miklu störf í
þágu knattspyrnunnar. Kærar
þakkir fyrir allt, kæri vinur.
Ég færi eftirlifandi ættingjum
Lolla okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Eggert Magnússon,
formaður KSÍ.
Jæja vinur, þá hefur dómarinn
flautað til leiksloka. Lífsleikur þinn
var ekki stöðug sókn og sigrar held-
ur einnig erfið vörn. Þú varst ekki
fyrirferðarmikill leikmaður, sem
krafðist athygli allra alls staðar,
heldur hið gagnstæða, hógvær,
prúðmenni, ljúflingur, sem laðaðir
að þér fólk á öllum aldri.
Knattspyrnufélagið Valur átti hug
þinn og hjarta. Allir íþróttamenn
Vals voru drengirnir og stúlkurnar
þínar. Valsvöllurinn að Hlíðarenda
var þinn staður, hvernig sem viðraði
og áraði hjá Val.
Á Valsvellinum sá ég þig fyrst
sumarið 1985 til að vita hver þú
varst. Þá varstu að fylgjast með
drengjunum þínum í meistaraflokki
Vals í knattspyrnu leika í deild
þeirra bestu. Þú stóðst ekki í hópi
áhorfenda, sem ýmist klappaði liðinu
lof í lófa eða úthúðaði því eða ein-
stökum leikmönnum þess fyrir dug-
leysi, heldur gekkst meðfram hlið-
arlínunni og lést drengina þína vita
af þér, að þú værir þarna, fylgdist
með þeim og hvettir þá til dáða á
þinn hógværa hátt. Ekki datt mér í
hug þá, að við ættum ári síðar eftir
að verða vinnufélagar til liðlega tíu
ára og vinir að eilífu. Aldursmunur
okkar skipti þar engu enda knatt-
spyrnan áhugamál okkar beggja.
Núna þegar leiðir okkar skilja
gamli góði vinur og þú flytur þig um
set viljum við Lára þakka þér fyrir
allar þær góðu stundir, sem við höf-
um átt með þér, bæði hér á heima og
í ferð okkar til Ítalíu sumarið 1990.
Dætrum okkar Láru, Eddu Sif og
Söndru Rún, varstu einnig sannur
vinur. Fylgdist með þeim í leik og
námi, kallaðir þær alltaf drottning-
arnar þínar; drottningar sem þú um-
vafðir þeirri hlýju og umhyggju, sem
var þér eðlislæg. Fyrir það eru þær
þakklátar.
Lolli í Val, hvíldu í friði.
Sigurður G. Guðjónsson,
Lára Lúðvígsdóttir, Edda Sif
og Sandra Rún.
Kveðja frá meistaraflokki
kvenna Vals
Okkur langar til að minnast Lolla
í Val, eins og hann var ávallt kall-
aður, með nokkrum orðum. Síðast-
liðin ár eða eftir að Lolli treysti sér
ekki lengur á völlinn, höfum við allt-
af fengið símtal á leikdegi frá Lolla.
Skilaboðin voru alltaf „Þið skorið
ekki nema skjóta“ og þótti okkur
ákaflega vænt um þessar hlýju bar-
áttukveðjur. Í fyrra haust þegar við
vorum að spila úrslitaleik í Bikar-
keppninni fengum við símtal frá
Lolla og nú var það ekki bara „Þið
skorið ekki nema skjóta“ heldur
bætti hann við „Stelpur nú er komið
að því“. Þegar titillinn var í höfn og
við komnar inní klefa fengum við aft-
ur kveðju frá Lolla. Hans gamla
valshjarta var snortið og hann tár-
aðist, fyrir okkur var þetta jafn sætt
og að vinna Bikarinn. Við eigum eft-
ir að sakna Lolla, þessa dygga
stuðningsmanns og Valsara. Hvíl í
friði.
Mfl. Kv. fótb. Valur.
ELLERT D.
SÖLVASON
;  



 ;$3;211<


''.
C &#!% G%


 -$

   

6!
  !
$  !   !
" #

 !  
" / !8#
$  !  
' !A#& #,
<


<
6$32 
 : <1 /
:211<  )  &
3 % =

(

 >
   

 /

  % =

( 

6
4!!
  ' ,
1 


  ( 
3
#2#
 
 

3 + 


+



+
/11
<32 <
; 9 211 '% >H,
    ' ,