Morgunblaðið - 11.04.2002, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 43
Í dag er kvödd göf-
ug kona Sigríður Hall-
dórsdóttir. Hún lést
eftir nokkurra mánaða
legu, ýmist á spítölum eða heima.
Hún hafði þjáðst um árabil af með-
fæddum hjartagalla sem hún bar á
sinn hljóðláta hátt. Þegar hún var
spurð um líðan sína þurfti að spyrja
oftar en einu sinni því hún vildi ekki
valda neinum áhyggjum.
Sigríður Halldórsdóttir var
fulltrúi hógværðar, prúðmennsku
og orðvarkárni og heyrðist hún
aldrei hallmæla neinum. Eftir að
hún fékk undraverðan bata fyrir
u.þ.b. þremur vikum vöknuðu vonir
um að hún fengi að vera með okkur
áfram. En hún kvaddi fyrr en við
bjuggumst við, sátt við örlögin.
Sigríður lét sér mjög annt um
börnin sín og barnabörnin til hinstu
stundar.
Við Walter kveðjum góða konu
með trega og biðjum henni velfarn-
aðar á nýjum slóðum. Svo og vott-
um við öllum ástvinum hennar inni-
lega samúð.
Ragnheiður.
Enn eitt skarðið er höggvið í
frændgarðinn, hún elsku Gógó okk-
ar er dáin. Hún var reyndar hvíld-
inni fegin eftir erfið veikindi – en
dauðinn kemur okkur alltaf jafn
mikið á óvart þegar hann á end-
anum bankar uppá.
Frá því ég man fyrst eftir Gógó
hefur hún alltaf skipað sérstakan
sess í mínum huga. Það er erfitt að
finna réttu lýsingarorðin til að
koma til skila þeirri hlýju sem staf-
aði frá henni. Hjartahlýrri mann-
eskju held ég að ég hafi ekki
kynnst, umhyggjan fyrir öllum í
kringum sig var einstök og alltaf
var maður velkominn hjá Gógó, þar
stóðu allar dyr opnar. Það ríkti líka
alltaf mikil glaðværð í kringum
hana, en ekki á kostnað annarra því
aldrei hallaði hún á nokkurn mann.
Hún Gógó var bara einfaldlega svo
góð.
Ein af mínum fyrstu minningum
frá Reykjavík sem krakki er glugg-
inn hjá Gógó og Palla í Lönguhlíð-
inni. Úr þessum töfraglugga gat
maður fylgst með öllu sem gerðist í
Reykjavík. Þarna var útsýni yfir
mestu umferðargötu bæjarins, þar
sá maður bíla í endalausri röð sem
hlykkjaðist áfram. Ef maður sat
nógu lengi sá maður yfirleitt alltaf
a.m.k. einn löggubíl, „vonandi“ einn
sjúkrabíl að ógleymdum öllum
strætóunum. Palli frændi keyrði
líka strætó – þess vegna varð
strætóinn enn meira spennandi. En
það var líka stutt í friðsældina, því
ef maður náði að hafa augun af um-
ferðinni í smástund og snúa höfðinu
örlítið til hægri þá blasti Miklatúnið
við. Þá voru trén reyndar aðeins
lægri en þau eru í dag – en þar var
oft fólk á ferli og skemmtilegt að
fylgjast með þeirra ferðum.
Mamma og Gógó voru miklar vin-
konur og yfirfærðist sú vinátta yfir
á alla fjölskylduna sem hélst áfram
eftir fráfall mömmu. Það var eins
og lítill og skemmtilegur púki kæmi
upp í þeim stöllum þegar þær hitt-
ust eða töluðu saman í síma. Það
var greinilegt að vináttan var þeim
báðum mjög mikils virði og veitti
þeim mikla gleði.
Þau voru ófá skiptin sem við gist-
um hjá Gógó og Palla og alltaf stóð
heimili þeirra okkur opið, hvort
sem við systkinin vorum í fylgd for-
eldranna eða ein á ferð. Það var
mömmu líka mikils virði að vita af
SIGRÍÐUR
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Sigríður Hall-dórsdóttir var
fædd að Fögru-
brekku í Hrútafirði
30. júlí 1925. Hún
lést á Landspítalan-
um 27. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Hvítasunnukirkjunni
Fíladelfíu, Hátúni 2 í
Reykjavík, 9. apríl.
okkur í öruggu húsa-
skjóli.
Í ys og þys dagsins
ætlar maður alltaf að
kíkja við á morgun –
en nú er það of seint.
Ég vildi að ég hefði
stoppað oftar í Löngu-
hlíðinni síðustu árin –
en elsku Gógó, í hvert
skipti sem ég hef
keyrt Miklubrautina
hef ég horft upp í
gluggann hjá þér og
hugsað til þín. Myndin
sem ég fæ upp í hug-
ann yljar mér alltaf
um hjartarætur og brosið breikkar
– ég minnist hlýjunnar sem stafaði
frá þér – þú varst einfaldlega svo
góð.
Elsku Gógó, við systkinin af
Lækjargötunni kveðjum þig með
þökkum fyrir allar samverustund-
irnar í gegnum tíðina. Megi Guð
geyma þig og vernda fjölskyldu
þína á þessari kveðjustund.
Guðný.
Mín hlýja og hjálpfúsa frænka
Gógó eins og hún var alltaf kölluð í
daglegu tali, er nú búin að kveðja
okkur í hinsta sinn.
Alltaf er maður óviðbúinn og
hrekkur við þó svo að við mættum
vita að hverju stefndi því hún var
búin að vera svo mikið veik.
Þegar ég lít yfir farinn veg koma
margar ljúfar minningar í hugann.
Þegar ég þurfti að fara til
Reykjavíkur kom ég alltaf til Gógó-
ar og Palla í Lönguhlíðinni og það
var alltaf eins og að koma heim. Á
þeim árum var þar margt í heimili,
Halldór og Guðrún foreldrar Gógó-
ar og börnin þrjú Haddi, Palli og
Gunna Magga. Þarna ríkti ávallt
mikil glaðværð því húmorinn var
góður og notuð voru mörg spaugi-
leg lýsingarorð, því lýsingarorð áttu
foreldrar Gógóar til ríkum mæli og
á góðum stundum voru þau ekki
spöruð. Gógó og Palli óku með okk-
ur um bæinn það sem við þurftum
að fara hvort sem var í búðir eða til
vina og kunningja og aldrei var það
talið eftir.
Gógó var einstaklega smekkleg
og hjálpleg við að velja föt á ferða-
langinn. Smekkvísin sýndi sig einn-
ig á hennar hlýlega og fallega heim-
ili.
Það var fjölskyldunni mikið áfall
þegar Palli, hennar ástkæri eigin-
maður, varð bráðkvaddur er þau
voru að leggja af stað í ferð til að
hitta son sinn í Danmörku.
Þetta varð fjölskyldunni mjög
erfitt enda svo snöggt. Gógó lét þó
ekki bugast, hélt heimili sitt áfram
og börnin eignuðust sín heimili.
Gógó naut þess að umvefja börnin
sín, tengdabörnin, venslafólk, vini
og frændgarðinn allan sinni miklu
ástúð og hlýju meðan kraftar ent-
ust.
Ég kveð Gógó með trega í hjarta
og bið Guð að leiða fjölskylduna um
alla framtíð,
Elsku Gógó, friður guðs fylgi þér.
Þín frænka,
Ingibjörg Pálsdóttir (Lilla).
Síminn hringdi að morgni dags
27. mars. „Sæll, Óli minn, hún
mamma er dáin, hún dó í nótt.“ Síð-
an kom stutt þögn, svo hélt vinur
minn Halldór áfram: „Ég var hjá
henni uppi á spítala í gærkveldi
meira en þrjá klukkutíma. Við
spjölluðum um allt mögulegt og hún
var svo ágætlega hress. Mér datt
ekki í hug þá að þetta væri okkar
síðasta samtal.“
Eftir stutt og slitrótt samtal
kvöddumst við með titrandi rödd-
um. Ég sat hljóður eftir og minn-
ingarnar fóru að hrannast upp.
Undanfarnir mánuðir höfðu verið
henni erfiðir á köflum en alltaf á
milli hresstist hún og von um bata
vaknaði. Þrekið hafði minnkað og
þar kom, að hún var tekin til dýrð-
arinnar. Hún var fullviss um að það
fyrirheit sem hún átti í biblíunni
sinni um eilíft líf myndi rætast.
Sem ég sat hnugginn þá kom fyr-
ir hugskotssjónir mínar minning frá
löngu liðnum tíma þegar ég sá Sig-
ríði og mann hennar Pál Axelsson í
fyrsta sinn. Það var á sunnudags-
samkomu í Hvítasunnukirkjunni
Filadelfia. Hann var hraustlegur og
glæsilegur en hún var fíngerð og af-
ar lagleg kona. Þessi hjón vöktu
strax athygli mína, það var mikill
hjónasvipur með þeim og þau voru
glaðleg með afar ljúft viðmót. Við
áttum samleið í áratugi eftir þetta
og voru þau virt og dáð af öllum
sem kynntust þeim. Bænafólk sem
fól Drottni vegu sína og treysti því
að hann myndi vel fyrir sjá. Páll
Axelsson maður Sigríðar lést langt
um aldur fram fyrir um fjórtán ár-
um. Þau voru þá að leggja uppí ferð
til Danmerkur til þess að heim-
sækja son sinn. Sviplegt og ótíma-
bært fráfall góðs drengs, harm-
dauði allra sem til hans þekktu.
Þetta var mikið áfall fyrir fjölskyld-
una Sigríður var þarna orðin ekkja
á besta aldri rúmlega sextug.
Sigríður stóð eftir, og sem sann-
kölluð hetja hélt hún fjölskyldunni
saman, og hlúði að börnum sínum
og barnabörnum. Líf hennar sner-
ist áfram um að veita aðstoð og
hjálp alls staðar í fjölskyldunnni
þar sem þörf var. Þannig var ætíð
hennar lífsstíll.
Þegar börn hennar, dóttirinn
Guðrún Margrét og sonurinn Hall-
dór, ásamt nokkrum öðrum réðust í
það fyrir löngu að stofna hjálpar-
starfið ABC sem var frá upphafi
ætlað til að hjálpa fátækum börnum
úti í hinum stóra heimi þá stóð hún
á bak við það með ráðum og dáð. Í
dag veitir þetta stórkostlega starf
þúsundum fátækra barna menntun,
öryggi og heimili. Þessu starfi veitti
hún stuðning og vann mikið að því
með ýmsum hætti, hún var alltaf til
taks. Fyrir nokkrum árum hóf ég
samstarf með syni hennar Halldóri.
Við stofnsettum útgáfufyrirtæki og
höfum unnið saman síðan hérlendis
og í mörgum öðrum löndum. Hún
var áhugasöm um þetta og fylgdist
með öllu því sem var að gerast. Hún
var einnig þátttakandi í merkum
tímamótum í rekstri okkar. Við
vissum líka að hún bað fyrir starfi
okkar, hún bað fyrir farsæld og
friði okkur til handa.
Þegar ég í dag minnist hennar þá
er myndin skýr og falleg af hrein-
lyndri konu sem var alltaf fús að
rétta fram hjálparhönd. Hún var
líka glaðvær og skemmtileg .
Fyrir rúmlega tveimur árum
kom upp sú staða hjá mér og konu
minni að okkur vantaði húsnæði í
rúman mánuð, eða þar til íbúð okk-
ar væri tilbúin. Við höfðum fengið
til afnota þennan tíma herbergi í
kjallara og hugðumst láta það
nægja. Þarna greip hún inní sem
endranær. Hún sagði: „Það kemur
ekki til greina að þið farið að kúldr-
ast í einu kjallaraherbergi í meira
en mánuð. Þið fáið bara íbúðina
mína, ég flyt til hans Halldórs og
fjölskyldu hans á meðan.“ Ekki
þýddi að andmæla hún rétti mér
lykilinn og allt varð eins og hún
hafði ákveðið. Við nutum þess að
vera í Lönguhlíð 19 þennan tíma,
hún setti engar reglur, engin skil-
yrði, sagði aðeins þegar hún kvaddi
okkur ég vona að ykkur líði vel
hérna. Þetta er í þeim anda sem ég
hefi ætíð fundið hjá þessari fjöl-
skyldu alltaf til staðar þegar hjálp-
ar er þörf.
Ég og kona mín kveðjum í dag
konu sem við munum ætíð minnast
með þökk og virðingu fyrir það sem
hún var. Við biðjum Drottin að
blessa minningu Sigríðar Halldórs-
dóttur og gefa fjölskyldu hennar
huggun og frið.
Þökkum ljúfa samferð.
Ólafur Gränz.
Með Gógó er farin einstaklega
falleg og vönduð kona. Hún var öll-
um svo góð og geislaði alltaf af svo
mikilli hlýju og umhyggju. Gógó
var mjög dugleg og ósérhlífin kona
og var hún oft samferða okkur í
kirkju á sunnudagsmorgnum. Það
var svo ánægjulegt að hafa hana
með okkur, hún hafði svo friðsæla
og góða nærveru. Við munum einn-
ig alltaf minnast samverustundanna
með henni á heimili hennar í
Lönguhlíðinni. Hún var mjög
skemmtileg í samræðum og ungleg
og létt í lund. Allt var svo fágað og
snyrtilegt í kringum hana og alltaf
tók hún svo vel á móti okkur.
Gógó fylgdist alltaf vel með námi
okkar og öllu sem við höfðum fyrir
stafni. Hún var okkur sem amma og
lét sér svo annt um alla okkar hagi.
Gógó var mjög trúuð kona og kær-
leikur Guðs skein í gegnum líf
hennar. Við munum ávallt vera
henni þakklátar fyrir allar hennar
bænir og alla umhyggju, sem hún
sýndi okkur.
Nú er amma Gógó farin heim til
Drottins en fallegu minningarnar
um hana munu alltaf lifa í hjörtum
okkar. Allri fjölskyldu hennar og
ástvinum viljum við votta okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
blessa ykkur og styrkja.
Pálína og Margrét.
Þakklæti til Guðs er mér efst í
huga er við nú kveðjum Sigríði
Halldórsdóttur, eða Gógó, eins og
hún var jafnan kölluð. Þakklæti fyr-
ir þau miklu forréttindi, að hafa
fengið að kynnast þessari einstöku
konu. Ég man eftir henni frá því ég
var ung að árum. Móðir mín, Pál-
ína, og hún þekktust vel og komum
við oft til hennar. Mér er minn-
isstætt eitt sinn er við komum við
hjá henni. Ilm af kjötsúpu lagði á
móti okkur. Með blik í augum,
sagði hún: „Ég á von á honum Árna
mági mínum í mat. Honum þykir
svo góð kjötsúpa.“ Ekki vissi ég þá,
að við Árni ættum síðar eftir að
ganga saman í gegnum lífið. Við
Gógó vorum svilkonur, trúsystur og
mjög nánar vinkonur og þannig
kynntum við okkur, ef svo bar und-
ir.
Við hjónin minnumst margra
ánægjulegra samverustunda með
Palla og Gógó. Ferða við ýmis tæki-
færi til ættingjanna fyrir norðan.
Einnig er okkur sérstaklega minn-
isstæð hringferðin um landið, sem
við fórum síðasta sumarið, sem
Palli lifði. Í þeirri ferð gerðist
margt skemmtilegt, sem oft var
rifjað upp síðar.
Gógó var falleg kona, hún var fal-
leg bæði hið ytra og innra. Hún var
fróð og skemmtileg. Að vera í nær-
veru hennar var eins og að sitja við
veisluborð. Okkur hjónunum og
okkar börnum var hún einstaklega
góð og umhyggjusöm. Er ég vitjaði
hennar sársjúkrar, byrjaði hún allt-
af á að spyrja um hvernig mér og
allri fjölskyldunni liði. Síðustu mán-
uðir hafa verið Gógó erfiðir. En í
veikindum sínum missti hún aldrei
gleðina og tók alltaf brosandi á móti
manni. Við ræddum margt, er hún
lá á hjartadeild Landspítalans. Við
vissum báðar að brátt gæti liðið að
leiðarlokum. En hún var glöð og
sátt. Hún hafði ung gefist Kristi og
valið Hann sem leiðtoga lífs síns.
Líf hennar og öll framkoma var
predikun fyrir alla þá er henni
kynntust. Hún var góðilmur Krists
hvar sem hún fór. Suma daga var
hún svo veik að við þögðum og héld-
umst í hendur, þakklátar fyrir tím-
ann, sem Guð hafði gefið okkur. Ég
gekk út úr sjúkrastofunni, leit til
baka í dyrunum og við vinkuðum
hvor annarri, ekki vissar um hvort
við sæjumst næsta dag. Það var
mikið gleðiefni, er hún hresstist og
komst heim, en aðeins í nokkra
daga. Þá kom kallið. Sigríður Hall-
dórsdóttir var kölluð til fundar við
Drottin sinn og frelsara. Hún hafði
fullnað æviskeiðið, varðveitt trúna
og var nú geymdur sveigur réttlæt-
isins.
Guð blessi þá björtu minningu,
sem hún eftirlætur okkur öllum.
Lydia.
Okkur langar til þess að minnast
vin- og velgjörðarkonu okkar til
margra ára sem látin er eftir stutta
en harða baráttu við manninn með
ljáinn. Gunna var stoð okkar og
stytta á frumbýlingsárunum á Akra-
nesi og óspör á góð ráð handa byrj-
endum í búskaparbransanum. Aldrei
taldi hún eftir sér að leiðbeina okkur
þegar við vorum að staulast okkar
fyrstu skref, kornung að árum, og
alltaf að gera vitleysur og mistök.
Hún var ætíð boðin og búin til að að-
stoða okkur með börnin og gæta
þeirra ef svo bar undir. Eitt sinn vor-
um við ungu hjúin hálfstúrin því okk-
GUÐRÚN
ÁRMANNSDÓTTIR
✝ Guðrún Ár-mannsdóttir
fæddist að Efri-Ey I í
Meðallandi í V-Skaft.
16. október 1907.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Klaust-
urhólum á Kirkju-
bæjarklaustri 25.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Langholts-
kirkju mánudaginn
8. apríl.
ur langaði svo mikið til
að fara upp í Borgar-
fjörð um verslunar-
mannahelgi en enginn
var tiltækur til að gæta
litlu dóttur okkar, allir
farnir út úr bænum. Þá
hringdi Gunna og sagði
á sinn snögga og sér-
staka hátt: „Hvaða vit-
leysa er þetta, komið þið
bara með stelpuangann
eins og skot og farið þið
svo og skemmtið ykk-
ur.“ Ekkert óþarfa fjas
um svona smámuni,
bara að drífa sig. Þegar við svo eign-
uðumst okkar yngsta barn, þá komin
hingað til Reykjavíkur, hringdi sím-
inn og þar var Gunna með sinn stóra
faðm og hlýja hjarta að bjóðast til að
gæta Gunnars, sem þá var yngstur,
og ekki áttum við að tvínóna neitt við
það bara setja guttann í Akraborg-
ina. Honum var ekki skilað fyrr en
hálfum mánuði seinna. Þarna var
Gunnu rétt lýst, ekkert að telja eftir
sér hlutina, þetta var bara sjálfsagt.
Ekki er annað hægt en að segja
frá því hvað við litum upp til hennar
fyrir það hvað hún var mikil afburða
húsmóðir svo vandfundin var önnur
eins. Það var sama hvað hún tók sér
fyrir hendur, allt var það á sömu
bókina lært, það var einfaldlega ekki
hægt að gera betur, allt lék í hönd-
unum á henni. Svo tók þetta enga
stund hvort sem það var að baka,
sauma, þrífa og laga til eða bara að
elda matinn. Alltaf var eins og ekk-
ert hefði verið bardúsað því svo var
umgengnin snyrtileg. Allt lagfært og
þrifið jafnóðum og heimilið alltaf
glansandi fínt út úr dyrum. Já, það
var leit að öðrum eins vinnuvíkingi
enda kunnu margir að meta verkin
hennar.
Hin síðari ár hefur samgangurinn
orðið strjálli því hún var uppi á
Skaga en við í Reykjavík. Þegar við
fréttum af hinum alvarlegu veikind-
um hennar flýttum við okkur til
hennar og urðum harla glöð þegar
við komum í aðra heimsóknina því
hún var svo miklu hressari en fyrst
og bjartsýn á að allt færi vel enda
hafði hún tröllatrú á læknunum sín-
um, en því miður, þá fór sem fór. Við
kveðjum mæta manneskju og biðjum
að hún fái góða heimkomu.
Að síðustu biðjum við Guð um að
gefa Kela styrk og vaka yfir honum
því hann á erfitt sem aldrei fyrr og
missir hans er mikill. Börnum henn-
ar og fjölskyldum þeirra biðjum við
alls hins besta og vottum fjölskyld-
unni allri innilega samúð okkar
hjónanna og barna okkar.
Hildur Guðbrandsdóttir og
Ævar Sveinsson.