Morgunblaðið - 11.04.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Matthías LaxdalBjörnsson fæddist
á Felli í Árneshreppi í
Strandasýslu 6. nóv-
ember 1919. Hann
lést á Landspítalanum
í Fossvogi 31. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Hall-
fríður Anna Guð-
mundsdóttir frá Felli
og Björn Guðmunds-
son frá Ísafirði.
Matthías átti einn
bróður samfeðra,
Hilmar Sæberg
Björnsson, látinn.
Matthías kvæntist 2. apríl 1953
Þórunni Gunnarsdóttur, f. 13.
ágúst 1924 í Stykkishólmi. Dætur
þeirra eru: 1) Hallfríður Anna, f. 1.
febrúar 1953, maki Sverrir Víg-
lundsson, börn þeirra Víglundur
Laxdal og Ólöf Magnea; 2) Vilborg,
f. 2. júní 1955, maki Ásmundur
Jónsson, börn þeirra Jón Viðar,
Sigurður Rúnar, Sigrún og Ás-
mundur Þór; 3) Þjóðhildur Birna, f.
24. júní 1956, maki Karl Árnason,
börn þeirra Guðrún Þóra, Matthías
og Árni Rúnar; 4) Steingerður, f.
13. nóvember 1958, börn hennar
Þórunn Guðmundsdóttir og Sturla
Reynisson; 5) Kolfinna, f. 11. nóv-
ember 1960, maki
Pétur Svavarsson,
börn þeirra Svavar
Ólafur, Steinar, El-
ísabet og Ragnhildur
Dagbjört; 6) Soffía
Jakobína, f. 15. sept-
ember 1963, maki
Sverrir Reynisson,
börn þeirra Reynir
Andri, Björn Daníel
og Stefan Mikcael.
Fyrir átti Matthías
dóttur, Sigríði Fjólu,
f. 2. janúar 1947,
móðir hennar er
Jensína Guðlaugs-
dóttir frá Steinstúni. Dætur Sigríð-
ar og Árna Þorgilssonar eru Jenný
Elfa, Guðrún Olga, Berghildur og
Hrafnhildur. Fyrir átti Þórunn
soninn Gunnar Eldar, f. 16. október
1947, d. 18. júlí 1999. Langafabörn
Matthíasar eru fimmtán talsins.
Matthías útskrifaðist frá Vél-
stjórnarskóla Íslands 1951. Hann
var til sjós í áratugi. Eftir að hann
kom í land starfaði hann lengst af
hjá Álverinu í Straumsvík. Hann
söng með Karlakórnum Þröstum í
Hafnarfirði til margra ára.
Útför Matthíasar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kveðja frá eiginkonu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Þórunn Gunnarsdóttir.
Mig langar að minnast elskulegs
pabba míns sem fallinn er frá eftir
erfið veikindi síðastliðin ár.
Pabbi var hæglætismaður sem
ekki fór mikið fyrir. Hann hafði sín-
ar skoðanir á hlutunum og stundum
var erfitt að kyngja þeim, en yf-
irleitt hafði hann rétt fyrir sér.
Hann var fróður um landið, söguna
og flestallt. Alltaf var hægt að leita
til hans eftir svörum, hann hafði
þau yfirleitt. Pabbi leyfði okkur
systrunum að fara okkar leiðir og
gladdist yfir því sem við gerðum,
hann trúði því alltaf að við værum
að gera rétt, ef svo var ekki lét
hann það ekki í ljós við okkur.
Við fráfall hans tók hann margt
með sér en skildi líka margt eftir
sem við varðveitum í minningu
hans. Aldrei aftur heyri ég í honum,
þegar ég var að koma að heimsækja
pabba og mömmu, eða hringja í
þau: „Er þetta pollan, litla stelpan
hans æja?“ Pabbi var mikill fé-
lagsmaður á meðan hann hafði
heilsu til og söng hann þá í ýmsum
kórum og ferðaðist með þeim. Á
áttræðisafmæli hans kom karlakór-
inn Þrestir og söng fyrir hann og
gestina. Pabbi var eins og barn
þegar þeir hófu upp raust sína, því
mikið fannst honum gaman að
heyra í kórnum, hann fékk að
syngja með þeim tvö lög þótt heils-
an varla leyfði það, en langan tíma
á eftir rifjaði hann þetta upp og
ljómaði þegar hann minntist þess-
arar stundar. Pabbi var mikið fyrir
fjölskylduna og fylgdist vel með
barnabörnunum sínum, hann gladd-
ist alltaf með þegar eitthvert þeirra
náði einhverjum áfanga, alltaf
fylgdist hann vel með börnunum
mínum og gladdist þegar þeim gekk
vel. Ég minnist þess í desember sl.
þegar Svavar sonur minn útskrif-
aðist sem stúdent, þá lá pabbi á Víf-
ilsstöðum og vissi að við ætluðum
að koma til hans eftir útskriftina.
Þegar við komum var hann að ræða
við hjúkrunarkonu, greinilega um
að við værum á leiðinni. Þegar við
komum hresstist hann allur og var
eins og barn, þurfti að láta vita að
þetta væri dóttursonur sinn sem
hann var svo stoltur af.
Oft rifjaði pabbi upp hvernig var
að alast upp á Ströndunum, og mik-
ið var hann ánægður þegar við syst-
urnar fórum eitt sumarið á Strand-
irnar og heimsóttum æskuheimili
hans á Felli í Árneshreppi. Þá fyrst
fannst mér ég skilja hvað það hefði
verið erfitt að alast þarna upp, í dag
er þetta allt greiðfært á sumrin, en
þegar hann ólst upp varð hann að
fara flest gangandi. Það hlýtur að
hafa verið erfitt og hert alla að alast
upp við þessar aðstæður. Mikið eig-
um við gott að tímarnir breytast og
mennirnir með.
Það er erfitt að kveðja þó svo að
það hafi verið vitað að tíminn sem
hann hafði með okkur styttist alltaf.
Minningar rifjast upp og margt er
hægt að skrifa um pabba, enn lít ég
upp í gluggann heima hjá honum,
þar sem hann var vanur að standa
og horfa út, og gái hvort ég sjái
hann ekki.
Ég gæti skrifað margt um pabba
en ég ætla að geyma það fyrir mig.
Mikið vantar núna á þessari stundu
að geta ekki hringt í pabba og talað
við hann. Hann hefði haft útskýr-
ingar á mörgum spurningum sem
koma upp við fráfall hans. Hann
sagði við mig þegar ég bað hann að
verða eilífan fyrir mig: „Ég verð
alltaf eilífur fyrir þér í minning-
unni.“ Það eru orð sem ég minnist
nú á þessum tíma og veit að þau eru
sönn.
Ég kveð elskulegan pabba minn
og vona að guð styrki mömmu í
þessari raun.
Þín dóttir,
Kolfinna.
Þá ertu farinn frá okkur, elsku
pabbi. Við vissum að hverju stefndi
en samt vorum við ekki undir það
búnar að kveðja þig. Aðfaranótt
skírdags var ég hjá ykkur mömmu
og þú hafðir orð á því að nú færi
þessu að ljúka, ekki það að ég vissi
ekki að þú hafðir rétt fyrir þér, ég
gat bara ekki verið sammála því
þótt ég vissi að þú varst orðinn
mjög þjáður. Þú varst búinn að lifa
góðu lífi, ala upp stelpurnar þínar
eins og þú kallaðir okkur og varst
tilbúinn að kveðja þetta líf.
Ég veit að þér líður vel núna,
pabbi, og ég vil minnast þín með
ljóði eftir Hannes Hafstein sem þér
þótti svo fallegt. Þú valdir þetta ljóð
fyrir mig til að minnast tengdaföð-
ur míns og ég gleymi því aldrei
þegar þú fórst með það fyrir mig.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir
á svalri grund í golu, þýðum blæ
er gott að hvíla þeim er vini syrgir.
Í hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá
að huga þínum veita mjúkum svala.
Hver sælustund er þú þeim hafðir hjá
í hjarta þínu byrjar ljúft að tala.
Og tárin sem væta vanga þinn
er vökvan send frá lífsins æðsta brunni.
Þau líða eins og elskuð hönd um kinn
og eins og koss þau brenna ljúft á munni.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í,
svo ljúft að kuldagust þú finnur eigi.
Og fyrr en veistu röðull rís á ný
og roðinn lýsir yfir nýjum degi.
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Þín dóttir
Soffía.
Þakka þér fyrir, pabbi. Þakka
þér fyrir að leiða mig þegar ég átti
erfitt. Þakka þér fyrir að standa við
hlið mér þegar ég þarfnaðist hugg-
unar. Þakka þér fyrir að víkja til
hliðar og leyfa mér að halda áfram
upp á mitt eindæmi þegar sá tími
var kominn.
Í bernskuminningunni ertu alltaf
við hliðina á mér. Faðmar mig. Þú
verður alltaf hluti af mér, pabbi.
Þín dóttir
Birna.
Afi Matti er loksins búinn að fá
þá hvíld sem hann þráði. Afi sem
við öll hlustuðum á þegar hann
byrjaði að tala því oftar en ekki var
það sem hann sagði hinn heilagi
sannleikur. Oft var afi spurður um
svör við ættfræði og hinum ýmsu
málefnum, það virtist engu skipta
hvað þú spurðir hann um, hann
hafði alltaf svör um það hvað gerð-
ist og af hverju. Þrátt fyrir erfið
veikindi var afi alltaf hress, og
gladdist í hvert skipti sem einhver
gerði eitthvað, t.d. nýja búðin henn-
ar mömmu. Þrátt fyrir að vera mik-
ið veikur fór hann galvaskur þang-
að uppeftir til að gleðjast með
mömmu og sýna henni að hann
væri stoltur af henni. Það sem helst
kemur upp í hugann þegar maður
byrjar að rifja upp minningar um
hann afa Matta er fernt, fyrst er
það óhemju gott minni hans og gáf-
ur, síðan söngur hans, og búumst
við við að engum sem var nær-
staddur þegar hann söng á þorra-
blóti hér um árið muni nokkurn
tíma líða sá söngur hans úr minni.
Þriðja atriðið um afa eru fréttirnar,
afi missti aldrei af fréttum, ef þú
hringdir á fréttatíma varstu jafn-
óvinsæll og ef þú hringdir á mat-
málstíma hjá öðrum. Og síðast en
alls ekki síst kemur upp í huga
manns, þegar afi verður nefndur á
nafn í framtíðinni, þrjóska hans.
Hversu oft höfðu systurnar ekki
ákveðið að nú væri hann að syngja
sitt síðasta, en nei, afi gafst ekki
upp, og þrátt fyrir hin miklu veik-
indi sem hann átti í núna síðast lifð-
um við alltaf í voninni um að hann
mundi nú eins og venjulega setjast
upp og hlæja að þessu fólki sem
hafði hjúkrað honum. En það gerði
hann ekki, og núna eru öll hans níu
líf, líkt og kötturinn hefur, uppurin
og fyrir honum hefst nýtt líf þar
sem hann getur gleymt veikindum
sínum.
Núna situr afi örugglega á himn-
um og syngur fyrir okkur hin sem
syrgjum hann og kemur til að
klappa á öxl ömmu henni til hugg-
unar og segja henni að hafa ekki
áhyggjur því núna geti hann sungið
að vild, göngutúrar hans hafi aldrei
verið lengri en einmitt núna og það
besta sé að hann finni ekkert fyrir
þeim kvillum sem háðu honum til
þessa.
Svavar, Steinar, Elísabet
og Ragnhildur Dagbjört.
Elsku afi.
Nú ertu farinn frá okkur. Ég trúi
því varla, en veit að þú ert feginn
hvíldinni. Afi, ég er þakklát fyrir að
hafa kynnst jafnyndislegum afa og
þér, þú gafst mér svo mikið. Ég gat
alltaf leitað til þín ef það var í sam-
bandi við skólann, afi, þú vissir allt.
Það er svo margs að minnast, ég
mun aldrei gleyma hve gott það var
að koma til ykkar ömmu. Allar
stundirnar sem við áttum saman
um helgar þegar ég kom með rút-
unni frá Keflavík að vinna í Kosta-
kaupum. Þú skildir aldrei hvernig
ég gat hagrætt þessu, vera í skól-
anum og svo að vinna um helgar, en
afi, ég man það eins og þú hefðir
sagt það í gær: „Hún Guðrún mín
er svo dugleg.“ Takk, afi, fyrir að
trúa á mig.
Þegar ég svo flutti til Svíþjóðar
sagðirðu að ég hefði ekkert þangað
að gera, það væri miklu betra hjá
afa. Það kom líka á daginn að ég
flutti til ykkar ömmu og mun ég
alltaf muna þau ár sem við áttum
saman á Hjallabrautinni.
Heldur gleymi ég ekki þegar ég
átti hana Emblu Líf, hversu reiður
þú varst út í hjúkrunarfólkið að láta
mig kveljast svona, en allt gekk vel
að lokum og ég man að hún Embla
vildi bara sitja í fanginu á þér þegar
við komum til ykkar ömmu. Ég lofa
að hún skal muna eftir þér, elsku
afi. Nú geymir hún klossana sem ég
átti þegar ég var lítið skott og þú
geymdir svo vel fyrir mig, þeir
verða ein af mörgum minningum
mínum um þig.
Ég lofa að passa ömmu vel, hún
þarf á okkur öllum að halda. Henn-
ar missir er mikill, sem og okkar.
Takk fyrir allt, afi minn.
Hvíl í friði.
Þín
Guðrún Þóra.
Í dag kveðjum við afa minn,
Matthías Laxdal. Afi, ég kveð þig
með söknuði og virðingu og þakka
þér þá vitneskju og hlýju sem þú
gafst okkur öllum.
Þú varst ein af hetjum þessarar
þjóðar, sem upplifðir og stóðst
breytingarnar, frá því að alast upp í
torfkofa og læra að lesa í Íslend-
ingasögunum, fram til þess tíma að
geta fylgst með heimsfréttunum,
beint heima í stofu á sjónvarpsskjá,
sennilega þær mestu breytingar
sem nokkur kynslóð mun upplifa.
Margar minningar fara í gegnum
huga minn þessa dagana og minnist
ég sérstaklega söngs þíns, gáfna og
einstakra hæfileika til að geta sett
þig inn í og fylgst með leik og starfi
annarra. Alltaf varstu þér meðvit-
andi um hvað var í gangi hjá okkur
börnunum þínum og minnist ég
þess hversu oft þú hringdir til að
ræða þá dóma sem ég hafði fengið í
blöðunum í starfi mínu sem körfu-
knattleiksdómari, heyra aflafréttir
af pabba eða bara til að ræða fjöl-
skyldu- og heimsmálin.
Afi, ég þakka þær góðu stundir
sem við áttum saman í vetur og
sendi þér kveðju frá litlu englunum
þínum í Danmörku sem kveðja þig
með miklum söknuði. Við hlökkum
til að geta átt samverustund við
leiði þitt í sumar og vonum að þú
njótir hvíldarinnar.
Elsku amma, mamma og systur,
ég sendi ykkur samúðarkveðjur frá
fjölskyldu minni og óska þess að þið
styðjið hver aðra í sorginni.
Víglundur Laxdal.
Elsku afi.
Alltaf þegar þú fórst á spítalann
leið mér illa og ef einhver spurði
hvað væri að var svarið: „Afi er á
spítala en hann er alltaf að deyja,“
og svo brosti ég. Seigur varstu og
gafst aldrei upp. Þú fórst inn á spít-
alann fárveikur en komst hlæjandi
út. En nú líður þér vel, afi minn,
hoppar og trallar uppi á skýjunum
og hlærð að okkur, skilur líklega
ekki af hverju við grátum því þér
líður vel þannig að okkur ætti líka
að líða vel.
Það var alltaf svo gaman þegar
prófin í skólanum voru búin og ég
fór með einkunnaspjöldin til þín og
sýndi þér hversu dugleg ég var. Þú
varst alltaf svo stoltur af litlu stelp-
unni þinni, Dirrrúnu litlu eins og þú
kallaðir mig svo oft.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
afi minn.
Hvíl í friði.
Sigrún Ásmundsdóttir
(Dirrrún litla).
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur og hvílir nú í friði hjá guði og
ég veit að hann passar þig vel. Með
sorg í hjarta mínu hugsa ég til þess
að þig vanti þegar ég heimsæki
ömmu,og að þú sitjir ekki lengur í
ruggustólnum sem þú sast svo oft í
þegar ég og Erla komum í heim-
sókn. Takk fyrir að taka alltaf vel á
móti okkur, alltaf hafðirðu eitthvað
að tala um og margt höfum við af
því lært, sem við munum búa að um
ókomna tíð. Ég hugsa alltaf um þig
þegar ég fer frá ömmu og sé þig
ekki lengur í glugganum að horfa á
eftir mér, en elsku afi, ég veit að þú
vakir yfir okkur.
Þinn
Árni Rúnar.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt
sem þú gafst mér og allt sem þú
gerðir fyrir mig. En ég sakna þín
eins og þú veist og ég gleymi þér
aldrei. En þú munt alltaf vera með
mér og aldrei fara frá mér. Og þú
munt alltaf vera afi minn.
Guð geymi þig.
Þinn vinur
Sturla.
Vinur okkar og samferðamaður
um nær hálfrar aldar skeið, Matth-
ías Laxdal Björnsson, er látinn.
Kynni okkar hófust er hann kvænt-
ist vinkonu okkar, Þórunni Gunn-
arsdóttur frá Stykkishólmi. Þau
hófu búskap á Hjallaveginum, það-
an lá leið þeirra í Skipasundið, en
síðustu áratugi bjuggu þau í Hafn-
arfirði, síðast á Hjallabraut 33.
Þegar þau fluttu í Hafnarfjörðinn
voru dætur þeirra orðnar sex, en
Matthías átti eina dóttur fyrir
hjónaband og þá átti Þórunn son
fyrir hjónaband sem nú er látinn.
Eins og nærri má geta hafa þau
þurft mikið á sig að leggja til að sjá
þessari stóru fjölskyldu farborða en
Þórunn og Matthías leystu það
verkefni af hendi af miklum dugn-
aði og myndarskap. Hafa þau skilað
börnum sínum vel til manns og hafa
þau verið foreldrum sínum stoð og
stytta þegar á hefur þurft að halda.
Matthías var afar ljóðelskur og
kunni ógrynni af ljóðum og rímum,
þá var hann söngmaður góður og
var félagi í Karlakórnum Þröstum.
Hann hafði mikla ánægju af kór-
starfinu og mat það mikils þegar
kórfélagar heiðruðu hann með söng
á áttræðisafmæli hans.
Matthías stundaði sjómennsku
fyrr á árum en síðustu áratugi
starfaði hann í álverinu í Straums-
vík þar til hann lét af störfum
vegna aldurs.
Matthías og Þórunn voru afar
gestrisin og héldu þau margar
veislur af ýmsu tilefni, svo sem
vegna skírna, ferminga, afmæla og
brúðkaupa. Var oft glatt á hjalla
þegar ættingjar og vinir fjölmenntu
og glöddust með þeim hjónum á
þessum hátíðarstundum í lífi þeirra.
Nú er komið að kveðjustund og
þökkum við Gyða Matthíasi fyrir
samfylgdina og allar gleðistundirn-
ar sem við áttum saman. Við vott-
um Þórunni og afkomendum þeirra
okkar dýpstu samúð. Veri hann að
eilífu guði falinn.
Aðalsteinn Dalmann Októsson.
Elsku Matthías.
Ég vil fá að þakka þér fyrir góðu
móttökurnar sem ég fékk alltaf hjá
þér og þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þér þótt það hafi ekki verið
langur tími sem við fengum.Vertu
sæll, kæri Matthías, og sjáumst ein-
hvern tímann hjá guði.
Erla Kolbrún.
MATTHÍAS LAXDAL
BJÖRNSSON