Morgunblaðið - 11.04.2002, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 45
Mig langar til að minnast hennar
Nöbbu afasystur minnar með nokkr-
um orðum.
Hún hét fullu nafni Ingigerður
Salóme Guðbrandsdóttir. Nabba var
föðursystir mömmu. Þar sem
mamma var skírð Ingigerður í höf-
uðið á langömmu sinni og föðursyst-
ur sinni fór hún sem barn að kalla
frænku sína Nöbbu og þannig ól-
umst við systkinin upp við Nöbbu
✝ Ingigerður Sal-óme Guðbrands-
dóttir fæddist í
Reykjavík 6. nóvem-
ber 1919. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 22. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
brandur Jóhannes
Jónasson frá Sól-
heimum í Laxárdal
og Guðrún Helga
Jónsdóttir frá Hömr-
um í Laxárdal. Ingi-
gerður ólst upp í
stórum systkinahópi;
Ásta Guðrún, Ingólfur, Jón, Elín,
Kristín (lést barn að aldri), Eyjólf-
ur, Jónas og Guðbrandur Gunnar.
Jónas er einn eftir á lífi.
Útför Ingigerðar fór fram frá
Fossvogskirkju 2. apríl.
nafnið. Það voru náin
og falleg tengsl á milli
mömmu og hennar sem
ég var svo lánsöm að fá
að upplifa og læra af.
Þegar dóttir mín fædd-
ist skírði ég hana Ingi-
gerði í höfuðið á
mömmu og Nöbbu.
Mér þykir einstaklega
vænt um þetta sterka
nafn því ég veit að kon-
urnar í fjölskyldunni
sem hafa borið það hafa
verið sannar og hlýjar
manneskjur.
Ég á mína fyrstu
minningu um Nöbbu frá því að ég
var um það bil þriggja ára. Þetta er
skýr hugarmynd af heimili hennar,
langafa og langömmu í Glaðheimun-
um. Ég sit í stofunni og held í hönd-
ina á Guðrúnu langömmu minni sem
þá lá fyrir dauðanum. Nabba frænka
gengur þreytuleg milli stofunnar og
eldhússins að ná í kaffi og meðlæti
fyrir gestina. Hún sest ekki niður hjá
okkur heldur passar upp á að engan
vanhagi um neitt.
Það er engin tilviljun að mín fyrsta
minning af henni Nöbbu minni sé á
þennan veg þar sem líf hennar sner-
ist að langmestu leyti um að hugsa
um aðra, aldraða foreldra sína og svo
urðu systkinabörnin mörgu hennar
umhyggju aðnjótandi. Þau hafa efa-
laust skynjað, eins og ég átti seinna
eftir að skynja, þá hlýju og velvild
sem streymdi frá henni. Börn eru
nefnilega oft fljót að átta sig á innra
eðli fullorðna fólksins sem í kringum
þau eru. Og Nabba var svo sannar-
lega barngóð manneskja. Hún tók
alltaf á móti mér með opnum örmum
og hlýju brosi. Það brást aldrei að
hún leiddi mig með sér að litlu komp-
unni þar sem hún geymdi ýmislegt
góðgæti og gaf mér eitthvað gotterí.
Mér fannst alltaf jafnspennandi að
gægjast þangað inn með henni því að
í barnsaugunum var þarna að finna
hinn mesta fjársjóð.
Nabba sá líka alltaf til þess að eiga
eitthvað gott handa fólkinu sínu sem
kom í heimsókn til hennar. Ég held
að hún hafi tjáð væntumþykju sína á
þessa leið. Það kom alltaf þetta blik í
augun á henni þegar hún sá börn,
andlit hennar bókstaflega ljómaði
upp og alveg fram á síðasta dag. Hlý-
legt viðmót hennar kallaði á gagn-
kvæma hlýju frá þeim börnum sem í
kringum hana voru. Þrátt fyrir mikil
veikindi sýndi hún þessi viðbrögð
þegar ég kom með dóttur mína, litlu
Nöbbu hennar í heimsókn á Skjól.
Mér finnst það tómleg tilhugsun að
nú sé þeim heimsóknum lokið. En ég
er ekki í vafa um að henni líður betur
þar sem hún er núna. Ég sé hana fyr-
ir mér á fallegum stað þar sem hún
er umvafin sínu fólki. Stað þar sem
Jón bróðir hennar og afi minn um-
vefur hana með sterklegum og
traustum örmum sínum. Guð geymi
þig þar sem þú ert, elsku Nabba mín,
og takk fyrir hlýjuna þína.
Þín
Íris.
INGIGERÐUR
SALÓME GUÐ-
BRANDSDÓTTIR
✝ Kristín MargrétJónsdóttir fædd-
ist í Lambhúsum á
Akranesi 8.10. 1908.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 23.2.
2002.
Kristín var dóttir
hjónanna Jónínu
Jónsdóttur, f. 22.3.
1873, d. 22.3. 1953,
og Jóns Halldórsson-
ar, f. 21.9.1874, d.
11.4.1961, útvegs-
bónda á Akranesi.
Systkini Kristínar
voru Skafti, f. 25.7.
1895, d. 19.1.1933, skipstjóri á
Kveldúlfi frá Akranesi; Gunnhild-
ur, f. 28.6.1897, d. 18.9. 1985, hús-
móðir í Reykjavík, gift Boga Ólafs-
syni, fyrrverandi yfirkennara
Menntaskólans í Reykjavík, d.
1957; Einar, f. 20.7. 1901, d. 19.1.
fluttu þau að Suðurgötu í Hafnar-
firði, síðan í Drápuhlíð 48 í Reykja-
vík og síðast lá leið þeirra að Safa-
mýri 46 í Reykjavík. Börn þeirra
eru 1) stúlka nefnd Margrét, lést
stuttu eftir fæðingu árið 1938; 2)
Guðmunda Jóna, f. 8.10. 1939, gift
Kristjáni Steindórssyni, bónda að
Kirkjubóli í Langadal, og eiga þau
fimm börn og eitt barnabarn; 3)
Sigurleif, f. 1.5. 1941, verslunar-
kona, gift Sigurði Njálssyni, skip-
stjóra í Hafnarfirði, þau eiga fjög-
ur börn og sjö barnabörn; 4) Einar,
f. 14.6. 1942, lést í bílslysi 1.10.
1946; 5) Jón, f. 26.3. 1945, búsettur
í Noregi, hann á tvo syni og eitt
barnabarn; 6) Einar Sigurður, f.
12.9. 1948, umsjónarmaður hjá
Sundlaug Kópavogs, kvæntur
Svanhvíti Kjartansdóttur og eiga
þau fjögur börn og þrjú barna-
börn. Kristín starfaði lengst af í
Hlíðabakaríi við Stigahlíð í Reykja-
vík. Síðustu æviár sín dvaldist
Kristín á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Kristínar fór fram í kyrr-
þey frá Hafnarfjarðarkirkju mið-
vikudaginn 10. apríl og var jarð-
sett í Hafnarfjarðarkirkjugarði.
1933, skipsmaður á
Kveldúlfi frá Akranesi
en hann og Skafti fór-
ust báðir með Kveld-
úlfi; Halldór, f. 16.8.
1906, d. 31.12. 1961,
símritari í Reykjavík;
Dagbjört, f. 25.1. 1912,
d. 16.8. 1969, gift Guð-
jóni Einarssyni, fyrr-
verandi framkvæmda-
stjóra Múlalundar í
Reykjavík, d. 5.7.
1981.
Unnusti Kristínar
var Guðmundur Jóns-
son, f. 27.9. 1906, en
hann fórst einnig með Kveldúlfi
frá Akranesi hinn 19.1.1933. Krist-
ín giftist Sigurði Jónssyni, f. 26.1.
1904, d. 19.7. 1980, frá Lýtings-
stöðum í Holtum, sjómanni í
Reykjavík. Þau hófu búskap á
Tjarnargötu 39 í Reykjavík, þaðan
Ó, elsku hjartans móðir mín,
svo mild og ljúf og blíð!
Þú bjarti engill blíðu’ og ljóss
á bernsku minnar tíð.
Ó, hjartans móðir, þökk sé þér!
Ég þakka ást og trygð,
hvert augnablik af alúð fylt
og allri móðurdygð.
Þín bjarta minning bendir á,
hvar blámar himinn þinn.
Þann himin ljómar heilög von:
Við hittumst annað sinn.
(Jón Trausti.)
Elsku mamma og amma, guð
geymi þig.
Þín
börn og barnabörn.
Þegar við systkinin lögðum af
stað út á flugvöll til að fara í lang-
þráð frí til Kanaríeyja og hitta for-
eldra okkar að morgni 23. febrúar sl.
var einhver ótrúleg deyfð yfir okkur
báðum, við vorum einhvern veginn
hálfutangátta, en skýringin kom
fljótt í ljós þegar við komum til Kan-
aríeyja, foreldrar okkar tóku á móti
okkur og tilkynntu okkur að amma
væri dáin, hún hafði lagt af stað í sitt
ferðalag um morguninn á nákvæm-
lega sömu mínútunum og við lögðum
af stað í okkar.
Það má segja að við höfum vitað
að hverju stefndi en þegar við
kvöddum hana kvöldið áður vorum
við viss um að við myndum ekki sjá
hana aftur í þessu lífi. Hún hafði ver-
ið flutt á sjúkradeildina daginn áður
og henni fannst það of mikið rask,
hún var mjög ósátt við þessa flutn-
inga og sagðist ekki mundu geta
beðið eftir okkur. Við það stóð hún.
Þótt maður viti allt lífið að það taki
enda þá er maður aldrei reiðubúinn
að missa sína nánustu og sorgin og
eigingirnin taka völdin.
Amma var orðin 93 ára gömul og
orðin þreytt en hún var samt ótrúlega
ern, bæði andlega og líkamlega hress.
Það sem hrjáði hana einna mest var
hræðslan við dauðann, en hún var bú-
in að standa svo oft andspænis mann-
inum með ljáinn að það var ekkert
skrýtið þótt hún væri farin að hafa
mikinn beyg af honum. Hún hafði oft
lent í alvarlegum slysum sjálf en alltaf
komist nokkuð heil frá þeim á end-
anum, og svo hafði hún misst svo ótrú-
lega marga af sínum nánustu frá
barnsaldri af slysförum.
Amma hugsaði og talaði oft um
andleg málefni við okkur systkinin og
eflaust marga fleiri, hún las mikið um
þau og talaði oft um hvað tæki við eftir
þetta líf og var þá fátt um svör, en nú
hefur hún fengið svör við spurning-
unum sem leituðu svo ákaft á hana.
Þegar einhver deyr sem er svo ná-
inn manni sem amma var okkur þá
koma upp í hugann margar minning-
ar sem við rifjuðum nú oft upp með
henni sitjandi á rúmstokknum, með
stríðnislegt bros og hlátrasköllin á
milli, því amma var ótrúlega lítið far-
in að gleyma og þegar talið barst aft-
ur í tímann, í sveitina vestur að
Kirkjubóli, þá glaðnaði yfir henni við
að rifja upp allar ferðirnar með afa á
hinum ýmsu drossíum sem afi keypti.
Sigríður í Hafnarfirði (eins og við
köllum hana), góðvinkona ömmu frá
æsku, var oft með í för. Þegar þau
þrjú sátu á tröppunum í sólbaði og
Sigurður sá um að bera sólarvörnina
á þau svo að axlirnar brynnu ekki var
oft aldeilis glatt á hjalla og mikið
hlegið. Amma var mikill skörungur
og vildi hafa allt í röð og reglu, þann-
ig að þegar hún kom í sveitina þýddi
sko ekkert að bera hey með sér inn
eða kasta af sér strigaskónum á
tröppurnar, öllu skyldi vera raðað
snyrtilega og allt hey dustað af föt-
unum. Þær voru líka ófáar pönnu-
kökurnar og skonsurnar hennar
ömmu sem voru þær allra bestu, sem
mettu marga svanga munna okkar
krakkana, en það var mjög mann-
margt í sveitinni í þá daga og oftast
tvöfalt fleiri börn en við systkinin.
Amma fór líka margar ferðirnar út í
sjoppu að afgreiða ferðalanga og hélt
þar öllu í röð og reglu. Það var alltaf
glatt á hjalla þegar þau komu í sveit-
ina, alltaf færðu þau okkur eitthvað,
en minnisstæðust og kærust verður
fyrsta dúkkan mín hún Anna Lísa og
svo í einni síðustu ferðinni hans afa
færðu þau mér englamyndina sem
hafði verið fyrir ofan rúmið þeirra
mestan þeirra búskap og hefur hún
hangið yfir rúminu mínu í sveitinni
síðan.
Þegar við þurftum að fara til
Reykjavíkur var alltaf gist hjá ömmu
og var þá oft mikið fjör. Amma fór
með okkur á bingó í Templarahöllina,
þá var Siggi frændi oft með líka en
þau tvö voru fastagestir á bingó-
kvöldum þar. Svo fórum við oft með
henni í Lindarbæ að spila félagsvist
og skipti þá aldursmunurinn engu
máli því þetta voru samkomur fyrir
eldri borgara svo það var alveg dekr-
að við okkur.
Við systkinin áttum bæði því láni
að fagna að fá að dvelja hjá ömmu
fyrst eftir að við fluttum til Reykja-
víkur og treysti það vináttuböndin og
væntumþykjuna í garð ömmu enn
frekar og bundumst við henni sterk-
um böndum sem hafa verið óslitin síð-
an. Ég held að við getum sagt að það
séu ekki margir dagarnir sem við
heyrðum ekki í henni einu sinni, ef
ekki tvisvar, á dag og við fórum til
hennar oft í viku eða hún kom til okk-
ar á meðan hún treysti sér til, því
amma var mjög félagslynd og hafði
gaman af að spila, meira að segja
svindlaði hún stundum þegar hún var
að spila við okkur krakkana og hafði
gaman af. Hún tók mikinn þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra þangað til núna
síðustu árin, þá treysti hún sér aðeins
til að spila félagsvist og spilaði meira
að segja við vini sína á Hrafnistu dag-
inn áður en hún dó.
Amma var mikill sælkeri og rosa-
legur gikkur, hún elskaði Mozart-
kúlur og Síríus-súkkulaði sem bæði
mamma og Sigurður færðu henni
óspart, við lítinn fögnuð stúlknanna
sem reyndu svo að fá hana til að
borða mat. Ekki má svo gleyma
mjólkurhristingnum frá Skalla, hún
var fljót að finna ef hann var ekki frá
Skalla og lét okkur þá heyra að þetta
væri sko ekki rétti mjólkurhristing-
urinn.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum hjartkæra ömmu okkar
og þótt viðbrigðin verði mikil hjá
okkur systkinunum verða þau þó
sýnu meiri fyrir mömmu sem er rétt
komin frá Kanaríeyjum og var vön að
vera hjá ömmu daglega þegar hún
var hér í Reykjavík og hjálpa henni
með handsnyrtingu og fótsnyrtingu
o.fl. sem enginn mátti gera nema
mamma.
Leiðir okkar og ömmu skilja að
sinni og við fyllum tómarúmið og
mildum söknuðinn með yndislegum
minningum um góða og kærleiksríka
konu sem oft gat verið erfið og haft
allt á hornum sér eins og við öll, en
vildi alltaf vera að gefa manni eitt-
hvað. Við sögðum alltaf við hana að
það dýrmætasta sem hún gæti gefið
okkur væri fallega brosið hennar, því
hvað er manni dýrmætara hjá manns
nánustu en einlægt og fallegt bros?
Þá veit maður að þeim líður vel, og
við vitum að amma brosir mikið núna
og er hamingjusöm, umvafin ást og
kærleika af öllum þeim sem hún var
búin að missa í gegnum árin.
Við viljum senda kærar þakkir til
stúlknanna á Hrafnistu sem sátu oft
hjá henni og sýndu henni ómælda
hlýju og þolinmæði.
Að lokum biðjum við ömmu Guðs
blessunar.
Kristín Margrét og Sigurður.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar, sem lést 23. febrúar síðast-
liðinn, í nokkrum orðum.
Sem lítill drengur var ég svo lán-
samur að hafa hana ömmu mína í
næsta nágrenni. Þær voru margar
ferðirnar sem voru farnar til ömmu
og afa þegar þau bjuggu í næsta húsi
í Safamýrinni. Ætíð höfðu þau tíma
fyrir okkur systkinin, hvort sem var
til að stytta okkur stundir eða til að
létta lund ef eitthvað bjátaði á. Alltaf
lumaði hún á góðgæti og víst er að
amma mín gerði heimsins bestu
pönnukökur.
Í mörg sumur voru amma og afi á
Kirkjubóli hjá Mummu dóttur sinni.
Þeim þótti gott að komast frá borg-
inni og njóta kyrrðarinnar í sveitinni.
Ég var ekki nema fimm ára þegar ég
fór að fara í sveit á Kirkjuból. Það var
gott fyrir lítinn strák að hafa ömmu
sína nálægt. Í sveitinni var það eitt af
aðalstörfum mínum að sækja kýrnar.
Því starfi fylgdi einnig að færa ömmu
spenvolga mjólk á morgnana en
þannig fannst henni mjólkin best.
Þegar afi Sigurður dó eftir erfiða
sjúkdómslegu árið 1980 flutti amma
úr Safamýrinni, fyrstu árin í þjón-
ustuíbúð í Bólstaðarhlíðinni. Síðasta
áratuginn dvaldi amma á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Þar leið henni ágætlega
og hún hafði yndi af að taka í spil.
Skemmtilegast fannst henni þó þeg-
ar ættingjar komu í heimsókn. Að öll-
um ólöstuðum voru það dætur henn-
ar og nafna sem heimsóttu ömmu
oftast en aðrir komu eins og unnt var.
Eftir að ég flutti út á land fyrir sjö
árum fækkaði ferðum mínum til
ömmu.
Þó var ekki farið til Reykjavíkur
án þess að koma við á Hrafnistu.
Amma var þakklát fyrir hverja þá
stund sem setið var að spjalli og sér-
staklega þótti henni gaman þegar
dóttir mín söng fyrir hana.
Síðast þegar fundum okkar ömmu
bar saman kvaddi hún eins og hún
vissi að við myndum ekki sjást aftur.
Sú varð líka raunin. Ég vil að lokum
þakka henni samfylgdina. Blessuð sé
minning hennar.
Sigurður Einar Sigurðsson
og fjölskylda.
Elsku amma. Að kveðja nákominn
ættingja er alltaf sárt. Minningar
reika um hugann og rifjast upp allar
gömlu góðu sælustundirnar. Þú
sýndir mér alltaf svo mikla væntum-
þykju, kærleik og hlýju. Þú last fyrir
mig og sagðir mér sögur. Man ég
helst eftir „Smjörbítli og Gullintana“.
Oft spiluðum við rússa og olsen, ol-
sen. Ég var nú ekki sá fljótasti að ná
tökum á lestrinum, en þú hafðir alltaf
tíma og þolinmæði til að kenna mér
að lesa.
Ó hve heitt ég unni þér –
Allt hið besta í hjarta mér
vaktir þú og vermdir þinni ást.
Æskubjart um öll mín spor
aftur glóði sól og vor,
og traust þitt var það athvarf,
sem mér aldrei brást.
Óska ég þess, að angur mitt
aldrei snerti hjarta þitt.
Til þess ertu alltof ljúf og góð –
En ég vil þú vitir það,
vina mín, þó hausti að,
að þú varst mín sumarþrá,
mitt sólskinsljóð.
(Tómas Guðm.)
Elsku amma mín, ég kveð þig með
söknuði og vil ég þakka þér fyrir allar
stundir sem við áttum saman.
Guð veri með þér.
Þinn
Kristinn Mar Einarsson.
KRISTÍN MARGRÉT
JÓNSDÓTTIR