Morgunblaðið - 11.04.2002, Síða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Okkur langar að
minnast þín í örfáum
orðum, elsku Arna. Það
var sólríkur föstudagur
þegar þú komst í þenn-
an heim, á Seyðisfirði,
og komst með mikla
gleði og hamingju inn í líf okkar
allra. Þú varst frábær lítil stelpa, og í
pössun hjá afa og ömmu, komin á
harðahlaup um 9 mánaða aldur. Við
vorum mikið saman tvær og það var
yndislegur tími. Þú varst svo blíð og
góð við alla og altalandi innan við
tveggja ára. Arna mín, við þökkum
þér allar gleðistundir með okkur, þú
hverfur á braut allt of snemma, en
lífið er hverfult og maður ræður ekki
hvernig það leikur við mann. En við
munum sakna þín sárt, því þetta var
ekki tímabært.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
foreldra þína og systur og elsku litlu
Kristínu, Sólargeislann þinn sem sér
á eftir móður sinni. Guð veri með þér
Arna mín,
Amma og afi á Seyðisfirði.
Elsku Arna mín, það er svo erfitt
að trúa því að þú sért dáin. Margs er
að minnast og margs er að sakna,
elsku vinkona. Þegar ég hugsa til
þín, minnist ég þín hlæjandi, því allt-
af þegar við hittumst gátum við allt-
af hlegið að hinu og þessu. Okkar
síðasta samverustund var heima hjá
mér, við sátum við eldhúsgluggann,
töluðum saman og vorum að semja
sms-skilaboð, við fengum hláturs-
kast yfir ruglinu sem við vorum að
semja, já, ég á ótal margar minn-
ingar um þig og okkar samveru-
stundir sem ég mum geyma í hjarta
mínu, elsku vinkona. Ég vil að þú vit-
ir að mér þykir rosalega vænt um
þig og þú varst góð manneskja.
Ég þakkir færi því nú skilja leiðir.
Þigg þú litla gjöf úr hendi mér.
Ég bið að þínir vegir verði greiðir
ég veit að ég mun aldrei gleyma þér.
(Guðrún V. Gíslad.)
Ég mun sakna þín, elsku Arna
mín. Megi góður guð vera með ást-
vinum þínum.
Þín vinkona
Ninja.
Elsku Arna mín, þú varst vinkona
systur minnar og kynntist ég þér
þannig. Þú varst alltaf svo hress og
kát og það var gaman að hitta þig og
spjalla. Þú varst hlý og góð mann-
eskja og þín verður sárt saknað. Vil
ég biðja góðan guð að taka þig í faðm
sinn og umvefja þig hlýju og ást á
nýjum áfangastað.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Minningin um góða og hjartahlýja
stúlku mun lifa. Megi góður guð
styrkja ástvini hennar í sorginni.
Soffía Kristín.
Elsku Arna. Þegar ég læt hugann
reika til baka sé ég þig alltaf bros-
andi fyrir mér. Það sem stendur
mest upp úr, þegar ég hugsa um
hvað ég sakna þín mikið, er það
hversu vel þú hlustaðir. Þó að þú
hafir farið á mikilli ferð í gegnum líf-
ið gastu alltaf sest niður með Sig-
rúnu og mér og spjallað endalaust
um allt og ekkert. Það var oft sem
maður kom til þín alveg ringlaður og
þú leystir vandann. Það var svo
ARNA HILDUR
VALSDÓTTIR
✝ Arna HildurValsdóttir fædd-
ist á Seyðisfirði 14.
júlí 1976. Hún lést í
Reykjavík 30. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 5. apríl.
margt sem ég gat sagt
þér sem ég myndi ekki
segja pabba eða
mömmu. Þú varst mér
eins og eldri systir. Þú
hefur líka alltaf verið
fyrirmynd mín hvað
marga hluti varðar.
Arna, sem var alltaf
svo grönn, vel klædd,
vel lesin og sjálfsörugg.
Þú lést aldrei vaða yfir
þig og ég dái þig fyrir
það. Mér gafst aldrei
tími til að endurgjalda
þér þessa greiða, en ég
skal gera mitt besta til
að vera Kristínu Líf eins góð og þú
varst mér.
Lilja.
Elsku Arna. Þú varst mér eins og
stóra systir og því sakna ég þín mjög
mikið. Þú varst mér alltaf góð, ekk-
ert annað. Mér leið aldrei illa í nær-
vist þinni, var aldrei óvelkomin. Þeg-
ar ég hugsa um þig, þá sé ég ekkert
nema gott. Þú gast hlustað á okkur
Þórdísi tala stanslaust um einhverja
stráka á gelgjutímabilinu og ef við
vorum að fara á ball þá vildirðu alltaf
hjálpa okkur að finna föt og svoleið-
is. Síðan varstu alltaf mjög góð við
mig, sagðir mér hvað ég væri fín og
þú varst svo sannfærandi. En ég
hefði ekki kynnst þér nema út af
henni Þórdísi, systur þinni, sem er
mín besta vinkona og þið eruð mér
bara eins og fjölskylda.
Ég votta fjölskyldunni samúð
mína.
Arnbjörg.
Elsku Arna mín, nú ertu komin til
guðs þótt ung að árum sért og manni
finnst þetta svo óraunverulegt að
maður hringir enn í símann þinn
bara til að fá að heyra þína einlægu
rödd, þú varst svo góð vinkona og
hreinskilin og það verður aldrei
hægt að fylla upp í það skarð að hafa
þig ekki nálægt sér. Við urðum fljótt
bestu vinkonur og virtumst ná vel
saman við fyrstu kynni, ég leit alltaf
upp til þín og mér fannst þú svo
skemmtileg stelpa og gott að tala við
þig, þú virtist alltaf hafa tíma að gefa
manni ráð þótt þú hefðir nóg á þinni
könnu sjálf, og þau ráð munu lifa inní
mér það sem eftir er. Um tíma vor-
um við eins og systur eða meira en
það því um tíma var ég húsnæðislaus
og þú tókst mér opnum örmun og þú
leyfðir mér að búa hjá þér og svo fór-
um við saman í vinnuna á morgnana.
Mér fannst líka yndislegt þegar við
fórum að vinna saman, þú gerðir
daginn í vinnuni miklu skemmtilegri
og maður hlakkaði til að fara í mat
og kaffi með þér, það var alltaf svona
viss saumaklúbbsstemmning hjá
okkur. Við ræddum um allt milli
himins og jarðar og trúðum og
treystum hvor annarri fyrir öllu.
En fyrir um 3 vikum hættir þú í
vinnunni og allt virtist lokast fyrir
þér og mér fannst erfitt að sjá þig
svona þunga og vonleysið skein af
þér, og einhvernvegin fannst mér þú
loka þig fyrir umheiminum og öllum
sem þótti vænt um þig og vildu
hjálpa þér.
Þú sagðir við mig að þér fyndist
þú ekki geta treyst neinum og að þú
ættir svo erfitt með að tala um
vandamálin, þetta væri bara allt fast
inní þér, ég gaf þér það ráð að fara
og ræða við lækni eða sálfræðing
sem gæti hjálpað þér og að öll
vandamál væru leysanleg, bara ef
fólk væri opið fyrir því. Eftir þetta
þá reyndirðu, elsku stelpan mín, að
leita þér hjálpar en þú varst svo stolt
líka, því eins og þú sagðir við mig,
það eru svo fáir sem ég ég treyst og
ég vil að þú vitir að þú getur það enn.
Ég mun alla tíð geyma það og
vernda öll þín leyndarmál sem þú
treystir mér fyrir, ég mun alla tíð
virða það við þig að þú valdir mig
sem aðila sem þú gast treyst fyrir
þínum innstu leyndarmálum. En ég
vildi bara óska þess að ég hefði getað
gert meira fyrir þig og að þú hefðir
komið til mín og leyft mér að halda
utan um þig.
Ég vil að þú vitir að þín verður
sárt saknað og ég mun biðja til
pabba míns um að taka vel á móti
þér og halda utan um þig fyrir mig
og, góði guð, ég bið yður um að gera
slíkt hið sama og varðveita þessa
yndislegu stelpu sem að er farin allt
of snemma frá okkur og litlu stelp-
unni sinni henni Kristínu Líf sem ég
veit að hún elskaði mest af öllum og
sagði alltaf að hún vissi ekki hvar
hún væri án hennar Kristínar sinn-
ar, hún væri henni allt.
Þú ert ljós í myrkrum minnar sálar
minningarnar ylja hverja stund
er þræði’ eg ljósi byrgðar brautir hálar
birtir er ég hugsa um okkar fund.
Þú ert von í veður lífsins dróma
vinur sem að aldrei gleymist mér,
með nálægð þinni hvunndag lætur ljóma
svo lífið verður sælla nærri þér.
Þú ert hér í draumi dags og nætur
er dreira þakin sálin kvelur mig,
sorgir á mig herja og hjartað grætur,
huggun mín er draumurinn um þig.
(Rúna.)
Elsku Kristín Líf, Valur, Kristín,
Sigrún, Þórdís og fjölskylda, ég sam-
hryggist ykkur innilega og ég vona
að guð gefi ykkur styrk og kærleika
til að takast á við þennan mikla
missi.
Með kveðju. Þín vinkona
Margrét.
Elskuleg vinkona mín Arna Hild-
ur Valsdóttir er fallin frá. Andlát
hennar bar brátt að og skildi okkur
sem þótti vænt um hana eftir högg-
dofa og orðlaus. Arna var aðeins 25
ára.
Ég var ung stúlka þegar ég kynnt-
ist Örnu en við vorum bekkjarsystur
í Langholtsskóla. Vinskapur okkar
hélst alla tíð en eins og oft vill verða
hjá bekkjarfélögum þá skiljast leiðir
eftir skólaárin en við héldum þó allt-
af reglulegu sambandi.
Ég sé það nú að það var mín gæfa
að fá að kynnast Örnu. Hún var ein-
staklega hlýr vinur. Alltaf var hún
tilbúin að þaka þátt í gleði jafnt sem
sorgum. Arna var mjög greind og
viðkvæm kona. Hún átti við illvígan
sjúkdóm að eiga og síðast þegar við
hittumst var hún í góðum bata og
geislaði af hamingju og ræddum við
um börnin okkar og bjartari hliðar
tilverunnar. En lífið hefur einnig sín-
ar dimmu hliðar og fannst mér sárt
að finna vanmátt minn við að geta
ekki rétt henni þá hjálparhönd sem
hún þurfti.
Arna var ung þegar hún eignaðist
Kristínu Líf, litlu prinsessuna, og vil
ég senda henni og foreldrum Örnu,
Vali og Kristínu og systrum Örnu,
Sigrúnu og Þórdísi mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Það er stórt skarð
og vandfyllt sem Arna lætur eftir sig
og hennar mun verða sárt saknað.
Mig langar til að kveðja elskulega
vinkonu mína, Örnu Hildi með þessu
litla ljóði.
Lækna, Drottinn, sorgar sárin.
Sendu líkn og náð með þraut.
Þerra burtu trega tárin.
Taktu alla neyð á braut.
Veittu huggun, hlífð og þrótt
hjartanu svo verði rótt.
(Bjarkey Gunnlaugsdóttir.)
Birna Dögg Jónsdóttir.
Mig langar að skrifa fáein orð um
fyrrverandi samstarfskonu mína,
hana Örnu. Þessi litla mynd um mig
og hana kom upp í huga minn þegar
ég heyrði þær hörmulegu fréttir að
hún væri látin.
Þá minntist ég fyrsta starfsdags
þíns í verzluninni Söru. Ég var ný-
komin úr mat og þú stóðst við skáp-
ana á bak við og varst að vandræðast
hvað þú ættir að gera við dótið þitt.
Það var frekar þröngt um starfs-
menn í þessari búllu og bara örfáir
skápar fyrir starfsliðið og allir
þurftu að deila skápum. En þar sem
ég var ein með skáp, og vantaði eig-
inlega skápsfélaga, þá virti ég þig
fyrir mér og þar sem ég sá ekkert
nema vinalegt andlit bauð þér að
deila með mér skáp. Þú horfðir á
mig, brostir og þakkaðir vel fyrir
þig. Þannig voru fyrstu kynni mín af
þér. Það var líka ýkt fyndið þegar ég
var einusinni sem oftar að úða á mig
uppáhalds ilm mínum þegar þú leist
á mig og spurðir hvort þetta væri
„Angel“ og ég svaraði því játandi og
spurði hvort þér þætti hún vond. Þú
hlóst að mér, teygðir hendina ofan í
töskuna þína og tókst upp sama ilm
og úðaðir honum á þig og sagðir svo
að þér þætti hann æðislegur.
Okkar kynni voru því miður allt of
stutt, Arna mín, en ég minnist þín
alltaf brosandi og kátrar. Þó að sagt
sé að guðirnir elski þá sem deyja
ungir, þá er engin huggun í því. En
elsku Arna, ég veit að guð vakir yfir
þér og þínum á svona sorgartímum,
við sjáumst aftur þegar þar að kem-
ur. Guð blessi minninguna um þig.
Guðrún (Gúrý).
Arna Hildur hefur verið kölluð á
brott í blóma lífsins.
Við Valur faðir hennar hennar átt-
um saman ævintýrabernsku í töfra-
heimi Seyðisfjarðar og höfum átt
vinskap alltaf síðan.
Þar fæddist Arna Hildur og bjó
sín fyrstu ár, en síðan fluttust þau til
Reykjavíkur Valur, Arna Hildur og
Kristín móðir hennar.
Arna Hildur var eitthvert mesta
efnisbarn sem ég hef séð, snemma
altalandi og andlegt og líkamlegt at-
gervi einstakt.
Alltaf var bjart og fjörlegt í kring
um hana á uppvaxtarárunum og hún
öllum til ánægju sem til þekktu. Hún
fékk besta atlæti og víst er að ég hef
hvergi séð börn búa við meiri kær-
leik, skilning og alúð en hjá þeim
hjónum Val og Kristínu. Hins vegar
er mótlætinu oft misskipt í þessu lífi
og hún fékk sinn skerf af því. Fyrir
mér verður minningin um hana þó
alltaf eins og sólskinsdagur á Seyð-
isfirði – tóm heiðríkja og fegurð.
Mér finnst heldur erfitt að setja
þetta á blað, en vildi kveðja vinkonu
mína Örnu Hildi og þakka fyrir sam-
verustundir.
Ég bið Guð að styrkja vini mína,
Val, Kristínu, Sigrúnu, Þórdísi og
litlu Kristínu, í sorginni.
Jón Steinar.
Þótt leiðir hafi skilið á unglingsár-
unum og samverustundirnar ekki
verið jafnmargar og áður hélst vin-
átta okkur Örnu jafntraust og inni-
leg gegnum árin. Arna var hlý og
kærleiksrík, góður og traustur vinur
sem var ávallt reiðubúin að hlusta og
aðstoða ef eitthvað bjátaði á. Það var
alltaf jafngott að heyra rödd hennar
og finna þann innileika sem ein-
kenndi fas hennar og persónu.
Um leið og ég kveð mína kæru vin-
konu vona ég að sál hennar hafi
fundið frið. Vinátta okkar mun halda
áfram í formi þeirra fallegu minn-
inga frá þeim stundum sem við átt-
um saman á þeim allt of stutta tíma
sem henni var gefinn hér.
Fölnar rós og bliknar blað
á birkigreinum.
Húmar eins og haustar að
í hjartans leynum.
(Kristján Jónsson.)
Lítil stúlka hleypur léttfætt upp
tröppurnar á Hjallaveginum og
hringir bjöllunni. Er Lára heima?
Arna Hildur komin ljómandi eins og
sól í heiði og glettnin skín út aug-
unum. Þannig hófust kynni mín af
Örnu Hildi sem nú hefur kvatt þenn-
an heim langt fyrir aldur fram. Arna
Hildur var fíngert og fallegt barn.
Hún var ljúf, opin og spurul og for-
vitin um það sem var á döfinni
hverju sinni. Hún horfði beint á
mann og krafðist svara og þegar hún
kom þá birti alltaf dálítið í húsinu.
Vinkonurnar urðu fleiri eftir því sem
á leið og það voru forréttindi að fá að
fylgjast með og taka þátt í lífi þessa
litríka og fjöruga vinkonuhóps, sjá
hann vaxa og dafna. Þetta voru ár
áhyggjuleysis, leiks og framtíðar-
vona. Ungdómsárin líða og óhjá-
kvæmilegt er fyrir hvern og einn að
taka ákvarðanir hvað varðar fram-
tíðina. Fyrir suma er valið auðvelt en
stundum er eins og einhver taki í
taumana og hin frjálsa ákvarðana-
taka verður vanmegnug. Fullorðins-
árin skella á fyrirvaralaust og þá
getur verið erfitt að fóta sig í óvægn-
um og kröfuhörðum heimi, sérstak-
lega fyrir viðkvæmar sálir.
Á erfiðum stundum reynir hvað
mest á fjöskylduna. Arna Hildur átti
því láni að fagna að eiga ástríka for-
eldra og tvær systur sem stóðu með
henni í blíðu og stríðu og hennar
yndislega dóttir, Kristín Líf, sem
hún eignaðist aðeins 17 ára, átti skil-
yrðislausa ást hennar alla. En jafn-
vel þótt aðstæðurnar séu í alla staði
hliðhollar og umhverfið bjóði uppá
allt jákvætt getur aðdráttarafl
skuggahliða lífsins oft orðið viljanum
yfirsterkara.
Við mæðgurnar biðjum algóðan
Guð um að umvefja Örnu Hildi sín-
um kærleiksörmum og styrkja
Kristínu Líf, Kristínu, Val, Sigrúnu
og Þórdísi á þessari sorgarstundu.
Lára Björk og Álfheiður.
Þegar við byrjuðum í níu ára bekk
í Langholtsskóla var komin ný stelpa
í bekkinn. Þar var Arna mætt, gal-
vösk, með freknur, gleraugu og gott
ef hún var ekki handleggsbrotin líka.
Hún var síbrosandi, skemmtileg og
uppátækjasöm og var því ekki lengi
að verða ein af hópnum.
Það gekk á ýmsu á grunnskóla-
árunum enda vorum við átta stelp-
urnar sem allar höfðum ákveðnar
skoðanir á öllu og öllum. „Ákveðnin“
í hópnum kom okkur stundum í koll
og Arna var engin undantekning þar
á. Til dæmis má nefna gataraverk-
fall, orðabókarbreytingar (orðabók-
in var vitlaus!), ágreining við Siggu
suðu og eggjakast. Það var ósjaldan
sem leiðin lá heim til Örnu eftir
skóla. Þá var byrjað á því að poppa
fullan pott af poppi og svo var deg-
inum eytt í Guns ’n’ Roses (Slash var
í miklu uppáhaldi), Pacman, símaat
og aðra uppbyggjandi dægrastytt-
ingu. Arna var mjög vel gefin sem
nýttist henni vel í skólanum en þó
sérstaklega þegar hún þurfti að
sannfæra fólk um ágæti skoðana
sinna. Hún var einnig stríðin og allt-
af stutt í prakkarann í henni. Það
bitnaði oftast á þeim sem hún um-
gekkst minna en stundum fengum
við stelpurnar líka að finna fyrir því.
Það var samt alltaf á léttu nótunum
og þegar á reyndi var Arna traust-
asti vinur sem hægt er að hugsa sér.
Þegar við vorum 14 ára flutti
Arna, ásamt foreldrum sínum, í
Breiðholtið og þá minnkuðu sam-
skipti okkar en vinaböndin voru allt-
af fyrir hendi. Það hefur alltaf verið
jafn gaman að hitta Örnu þegar vel
hefur gengið og að sama skapi hefur
verið erfitt að heyra þegar tekið hef-
ur að halla undan fæti. Fjölskylda
Örnu hefur alltaf staðið á aðdáun-
arverðan hátt við bakið á henni
gegnum alla þá erfiðleika sem á hafa
dunið. Við minnumst Örnu sem bros-
mildrar, skemmtilegrar og góðrar
stelpu og við höfum allar lært mikið
af henni. Elsku Kristín Líf, Valur,
Kristín, Sigrún og Þórdís, við send-
um ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Minning Örnu lifir í
hjarta okkar.
Ásta, Birna Margrét, Brynja,
Hjördís og Rósa.
Elsku Arna mín. Fréttin um and-
lát þitt kom sem reiðarslag. Mikið á
ég erfitt með að trúa því að þú sért
farin.
Þú sem varst einmitt svo lifandi,
fyndin og einstök. Svo ekki sé
gleymt ákveðin og oft þrjósk.
Ég gleymi því aldrei þegar við fór-
um í sund saman, þú ófrísk að Krist-
ínu Líf og hríðarnar byrjuðu í heita
pottinum. Ég held að ég hafi aldrei
verið jafn taugaveikluð og stressuð á
ævi minni. Teljandi mínúturnar á
milli verkja og reyndi af bestu getu
að fá þig til að koma nú upp úr laug-
inni.
Nei þú varst nú ekki á því, smáfyr-
irvaraverkir. Þú búin að láta þessa
verki plata þig einum of oft.
Harðákveðin í að þetta væru nú
ekki hríðar. Þegar þú loks sættist á
að koma upp úr var ég orðin sann-
færð um að ég myndi þurfa að taka á
móti barninu í lauginni. Ég þakkaði
mínum sæla og vildi fara beinustu
leið heim til mömmu þinnar. Skila
þér af mér áður en þú myndir fæða.
Þú varst nú ekki samþykk þessu
heldur, – McDonalds-hamborgara