Morgunblaðið - 03.05.2002, Síða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hjálmar Blom-quist Júlíusson
fæddist í Sunnu-
hvoli á Dalvík 16.
september 1924.
Hann andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
26. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru þau Jónína
Jónsdóttir, f. 1887,
d. 1967, og Júlíus
Jóhann Björnsson,
f. 1885, d. 1946.
Hjálmar, sem í dag-
legu tali var kallað-
ur Bommi, var sjöundi í röð tíu
systkina. Hin eru: Jón Egill, f.
1908; Nanna Amalía, f. 1909; Sig-
rún, f. 1911; Hrefna, f. 1914;
Kristín, f. 1917, og Baldur Þórir,
f. 1919, öll látin, en yngsta systir
Bomma, Ragnheiður Hlíf, f. 1927,
býr á Akureyri, og yngsti bróðir,
Gunnar Skjöldur, f. 1931, lést
fyrir nokkrum árum.
Árið 1950 kvæntist Bommi Sól-
veigu Eyfeld Ferdinandsdóttur, f.
dóttur á Akureyri. Jódís á tvö
börn með Stefáni Eiríkssyni sem
er látinn. Þau eru Hulda og Ei-
ríkur.
Bommi vann margvísleg störf
til sjávar og sveita. Ungur hóf
hann bústörf á Karlsá við Dalvík
og síðar var hann til sjós, m.a. á
bátum bróðurs síns Egils Júl. Um
tíma vann hann sem leigubílstjóri
á Akureyri og einnig í Reykjavík.
Saman ráku þau Sólveig Eyfeld
og hann Dalvíkurbíó til margra
ára og einnig voru þau lengi um-
boðsmenn fyrir Morgunblaðið.
Bommi var lærður til vélstjóra og
vann sem slíkur í mörg ár við
frystihús KEA á Dalvík en hans
helstu áhugamál voru hesta-
mennska og leiklist. Hann hafði
mikið yndi af því að umgangast
dýr og við Baldurshaga á Dalvík,
þar sem fjölskylda Bomma bjó í
áratugi, hafði hann lengstum
hesta, kindur og alls kyns dýr
önnur sem hann sinnti af mikilli
gleði. Hann tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi margskonar, söng með
kórum og starfaði m.a. lengi með
Leikfélagi Dalvíkur.
Útför Hjálmars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Dalvíkurkirkjugarði að
athöfn lokinni.
18.4. 1924, og bjuggu
þau lengstum á Dal-
vík þar til Sólveig
lést, 1981. Sólveig og
Hjálmar eignuðust
sex börn. Þau eru: 1)
Þórdís, f. 1950. Hún á
þrjú börn: Ásu Dóru,
Friðdóru Bergrós og
Júlíus Þór. 2) Sólveig,
f. 1951, d. 1998. Hún
eignaðist tvö börn:
Svein Ríkharð og
Sigrúnu Sif. 3) Unnur
María, f. 1953. Hún á
sex börn: Tryggva,
Hafdísi, Heiðrúnu,
Helga, Daníel og Sólveigu. 4) Jón
Björn, f. 1956. Hann á tvö börn:
Birgi Má, sem er stjúpsonur
hans, og Kolbein. Maki Jóns
Björns er Brynja Þorvaldsdóttir.
5) Kolbrún, f. 1957. Hún lést
1977. 6) Hjálmar, f. 1963. Hann á
þrjú börn: Sölku Eyfeld, Hjálmar
Óla og Ágúst Orra. Maki Hjálm-
ars er Guðbjörg Ólafsdóttir.
Sl. 19 ár bjó Bommi með unn-
ustu sinni Jódísi Kristínu Jósefs-
Elsku pabbi. Þá allt í einu ertu far-
inn. Eftir allar banalegurnar, eins og
við göntuðumst svo gjarnan með!
Voru þær orðnar 25? Þú varst vanur
að segja að þær væru ekki marktæk-
ar nema þú færir úr föðurlandinu og
í spítalabrók. En þrátt fyrir allar leg-
urnar trúðum við því að þú rifir þig
upp og kæmir heim til kærustunnar
þinnar, hennar Jódísar.
Já, pabbi minn, margt leitar á hug-
ann á löngum nóttum. Ég man fyrir
löngu þegar ég var unglingur, mér
fannst þú leiðinlegur og ósanngjarn
og skildi ekki hvað öllum fannst þú
skemmtilegur. Það var ekki hægt að
halda skemmtanir á Dalvík öðruvísi
en Bommi flytti gamanmál. Já, við
vorum ekki alltaf glöð með hvort
annað á þessum árum en sem betur
fer breyttist það þegar árin liðu. Ég
þroskaðist og eignaðist sjálf börn og
þá skildi ég að foreldrar eiga ekki
alltaf að vera skemmtilegir.
Já, svo man ég þegar þú varst með
stóra húsið austur á sandi, með hæn-
ur í öðrum endanum og svín í hinum
og fjárhúsið heim við hús með hest-
um og kindum í. Svo fórstu á sjó að
draga björg í bú og á grásleppu með
Dóra Sikk. Ég man líka þegar
„hobbíbændurnir“ hringdu nótt sem
nýtan dag ef kindunum þeirra gekk
illa að bera. Og leikshúsvertíðin? Það
leið varla það ár sem þú lékir ekki
eða leikstýrðir. Já, þegar ég lít til
baka veit ég ekki hvort þú varst
bóndi, sjómaður eða dýralæknir? Ef
til vill sitt lítið af hverju eða allt.
Ekki má svo gleyma þegar þú náðir í
myndavélina, glettinn á svip, og
smelltir hægri, vinstri. Já, allar
myndirnar þínar af hestunum sem
voru þér svo kærir og myndirnar úr
Noregsferðinni síðasta sumar, já, já,
já.
Svo liðu árin, elsku pabbi, og við
urðum mjög náin. Þú varst alltaf
tilbúinn til að klappa mér á bakið þó
við værum ekki alltaf sammála,
hvorki í trúmálum né stjórnmálum.
En pabbi, ég er glöð með góðu dag-
ana þessi síðustu ár og er þakklát
fyrir hvert árið, já, eða hvern dag
sem við fengum að hafa þig. Og eins
og Jódís kærastan þín segir: „Við
skulum muna hvað hann Bommi var
skemmtilegur.“ Og það ætla ég að
gera.
Unnur María.
Nú er ljósið slokknað og níunda
lífið á enda. Afi var eins og kötturinn
með lífin níu, alla vega fannst manni
það því sjúkrahúslegurnar voru
orðnar svo margar, en alltaf hristi
hann þær af sér aftur og aftur.
Lífshlaup afa þekki ég ekki í smá-
atriðum en langar til að minnast
hans í nokkrum orðuum, bæði fyrir
mig og dóttur mína. Alltaf fannst
mér gaman að fá afa í heimsókn í
sveitina eða heimsækja hann í Norð-
urgötuna. Hann var hress og gaman
að fíflast við, bæði að og með honum.
Ég hafði lúmskt gaman af því þegar
afi var að hneykslast á litnum á
hárinu á mömmu, rifnu gallabuxun-
um okkar systra og hvað við værum
að hugsa við að fara að gera þetta
eða hitt. Maður hafði mjög gaman af
að rökræða við kallinn því oftast end-
aði það með flissi og „bomma-hakan“
skaust fram og afi hristist allur til.
Afi drakk mikið te og hvað annað
en nýpute frá Noregi. Honum þótti
þetta te svo ofboðslega gott og lúrði
alltaf á því þegar maður kom í kaffi
og tímdi varla að gefa manni með
sér. Auðvitað bauð hann alltaf nýpu-
teið, en í þeirri von að maður afþakk-
aði.
Já ekki er annað hægt að segja en
að afi hafi haft húmor og góða skapið
á réttum stað þó svo að hann hafi
stundum virkað sem þurr og leiðin-
legur karl.
Afi gaf dóttur minni heilmikið
veganesti og leit hún upp til hans,
sérstaklega þegar hún komst að því
að langafi hennar hafði einu sinni
verið í leikhúsi eins og hún var í vet-
ur. Leikhúsið var sett á hærri stall
en áður og fara og standa á sviðinu
var spennandi því langafi hafði gert
það líka. Mjög stolt sagði hún frá
þessu. Hún trúir því nú að langafi
hennar sé orðinn engill sem kemur á
kvöldin, breiði yfir hana og passi
hana fyrir nóttinni. Ég er glöð yfir að
hún fékk að kynnast langafa sínum,
afa mínum og föður ömmu sinnar.
Ég kveð afa með söknuði og þakk-
læti fyrir yndisleg kynni. Jódísi, unn-
ustu hans, Þórdísi, Unnu, Jómba og
Hjálmari börnum hans, sem og öðr-
um fjölskyldumeðlimum, sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Heiðrún.
Vertu alltaf hress í huga
hvað sem kann að mæta þér
lát ei sorg né böl þig buga
baggi margra þungur er.
Treystu því að þér á herðar
þyngri byrði lögð ei er
en þú hefur afl að bera
orkublundur nægir þér.
Elskulegur móðurbróðir minn,
Hjálmar Júlíusson, er fallinn frá eft-
ir löng og ströng veikindi. Lát hans
kom engum að óvörum, sem til
þekktu, en alltaf er brotthvarf þeirra
sem manni eru kærir erfitt. Mér
fannst þegar ég kvaddi hann fyrir
rúmum mánuði, að ég mundi ekki sjá
hann aftur og þannig talaði hann líka
við mig.
Bommi sýndi óvenjulegt þrek í
erfiðum veikindum og þær eru ófáar
banalegurnar hans síðustu árin en
ég er handviss um að jákvætt viðhorf
og glaðværð hjálpuðu honum í gegn
um erfiðleikana en ekki hvað síst
sterk löngun til að lifa lífinu með Jó-
dísi sinni.
Eftir þær miklu raunir að missa
dóttur, tengdason og eiginkonu á
stuttum tíma kynntist Bommi Jódísi
Jósefsdóttur og ég held að öllum beri
saman um að það hafi verið gæfan
hans. Ég hef aldrei séð fallegra og
einlægara samband en þeirra á milli
og Dísu tókst að laða fram allt það
besta í Bomma. Dísa hefur síðustu
árin, af sinni einstöku alúð og elsku-
semi, stutt hann í veikindum hans og
þeirri miklu sorg að missa aðra dótt-
ur sína.
Eftir að Bommi flutti til Akureyr-
ar urðu þau Dísa tíðir gestir á okkar
heimili og ég minnist með miklu
þakklæti og eftirsjá síðkvölda að
Sunnuhvolssið en það eru kvöldin
þar sem heimsóknir hefjast þá er
flestir aðrir eru gengnir til náða. Þau
Bommi og Dísa reyndust fjölskyldu
minni einstaklega tryggir og yndis-
legir vinir og fyrir þá vináttu eru
honum færðar hinstu kveðjur og
þakklæti fyrir samfylgdina.
Elsku Dísa, við Sturla sendum
þér, börnunum og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Inga.
Horfinn er af sjónarsviðinu mætur
maður. Hjálmar Blomquist Júl-
íusson, kallaður Bommi svona hvers-
dags. Hjálmar og Blomquist var
meira spari. Milli hans og Morgun-
blaðsins voru einkar góð tengsl.
Kona hans, Sólveig Eyfeld, var í ára-
raðir umboðsmaður blaðsins á Dal-
vík og lagði mikla alúð við verkefnið.
Bommi var hennar hjálparhella og
ók hann gjarnan inn á Akureyri eftir
blöðunum svo þau kæmust sem fyrst
til áskrifenda í plássinu.
Eftir lát hennar fluttist hann bú-
ferlum til Akureyrar og tók sér þá
m.a. fyrir hendur að aka Morgun-
blaðinu til blaðbera í bænum. Því
starfi sinnti hann frá því haustið
1986 og fram á sumar 1990. Starfinu
skilaði hann svo sem hans er von og
vísa með mestu prýði. Þegar Bommi
hafði séð til þess að blaðberarnir
voru farnir af stað náði hann gjarnan
í bakkelsi og bauð upp á ylvolgar
kleinur með morgunkaffinu á skrif-
stofu blaðsins. Yfir rjúkandi kaffi-
bollanum skapaðist góð stemmning
og margt var spjallað. Bommi var
mikill sögumaður og naut sín sérlega
vel í horninu við ísskápinn hafandi
yfir gamanmál af ýmsu tagi, ellegar
þá að sagðar voru sögur af hrossum
hans. Einhverjum bestu hrossum
norðan heiða. Að sögn. Tók mjög til
varna kæmu upp efasemdir þar um.
Honum þótti vænt um hestana sína
og þess vegna voru þeir bestir.
Honum þótti líka vænt um fólk og
var afskaplega hlýr og notalegur
maður sem gott var að hafa nálægt
sér. Það veit best okkar elskulega
vinkona, Dísa, starfsmaður Morgun-
blaðsins um áratuga skeið. Kærast-
ans hans Bomma, sem nú í miðju
vorhretinu horfir á eftir sumarauk-
anum sínum. Það er sárt. En lukkan
er víst eilíf, þó hverfi á braut um
stund. Við viljum trúa því. Hretinu
linnir. Einn daginn.
Dísu, börnum Bomma og börnum
Dísu sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Starfsfólk Morgunblaðsins
á Akureyri.
Sægreifinn frá Sunnuhvoli. Gam-
anleikur með alvarlegu ívafi. Loka-
þáttur. Blessaður karlinn hann
Bommi. Aðalhlutverk Hjálmar
Blomquist Júlíusson.
Kemur inn á sviðið frá hægri, app-
elsínugul rúllukragapeysa, alpahúfa.
Beinaberar hendurnar leita upp og
taka hana ofan. Hnoðar húfuna dálít-
ið í höndum sér og leggur svo til hlið-
ar á borðið, rétt norðan við hvítan
fylgidisk. Fjórir ástarpungar,
smekklega skornir í tvennt, skjálf-
andi hendi. Vitnar í „kellingu
heima“, segir: „Blessuð borðið ykkur
nú.“ Ýtir fylgidiskinum að áhorfend-
um. „Blessuð borðið ykkur nú.“
Hlær. Mjög dátt, næstum hneggjar.
Samt að farast í skrokknum. Þessi
suðvestan strekkingur fer eitthvað
svo illa í mann. Blæs í sig nýju lífi úr
asmapústrinu. Það er einhvern veg-
inn eins og allt hafi farið til fjandans
eftir að kvótakerfið var tekið upp.
Áður var veitt og veitt. Nú má ekk-
ert.
Tekur upp byssuna, þessa sem
kennd er við sykur. Ófá skotin rata
ofan í bollann. Hrærir lengi. Eins og
hann langi ekkert í kaffið. Segir aðra
sögu. Dulítið langa og um aðra kell-
ingu. Einhverja sem gaf honum kjöt-
súpu, kannski einhverntíma ’54 eða
var það fyrr? „Eiginlega eini mat-
urinn sem ég man eftir,“ segir hann.
Samt ekki búinn að gleyma kjötboll-
unum heima í Sunnuhvoli, jarð-
skjálftadaginn ’34?
O, nei. Stendur upp og faðmar
einn áhorfandann. Að tilefnislausu,
rétt fyrir hádegi einn þriðjudaginn í
apríl. Ætlar heim. Að leggja sig.
Banaleguna. Þá fimmtu, sjöttu eða
sjöundu. Man það ekki lengur. Af
sem áður var, þegar þverskorið mall-
aði í potti úti í Norðurgötu.
Tjaldið fellur.
Hann verður klappaður upp.
Margrét Þóra Þórsdóttir.
Föstudaginn 26. apríl síðastliðinn
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri kær frændi okkar og vinur,
Hjálmar Blomquist Júlíusson frá
Sunnuhvoli á Dalvík.
Með Bomma, eins og hann var yf-
irleitt kallaður, er genginn góður
maður og langar okkur fjölskylduna
til að geta hans hér, kveðja hann á
okkar eigin hátt, nú þegar hann er
lagður upp í sína hinstu för.
Við höfum svo sannarlega átt
notaleg og góð samskipti við Bomma
og afkomendur hans í gegnum árin
öll og margs er að minnast og margt
ber að þakka.
Ættarböndin hafa alltaf verið
sterk innan Sunnuhvolsættarinnar
og Bommi átt sinn þátt í því að
treysta þau og efla með heimsóknum
sínum og símhringingum, enda mað-
urinn með eindæmum frændrækinn.
Tryggð hans og vináttu metum við
nú mikils.
Við minnumst skemmtilegra fjöl-
skylduboða og afmæla þar sem
Bommi var mættur til leiksins. Þá
var yfirleitt hlegið dátt og gert að
gamni sínu yfir atburðum ýmiss kon-
ar. Bommi hafði nefnilega svo ein-
staklega fallega útgeislun og frá-
sagnargáfa hans var með ólíkindum
skemmtileg. Hann var líka barngóð-
ur með afbrigðum og börnin löðuð-
ust að honum. Okkur finnst einhvern
veginn eins og Bomma hafi alltaf
fylgt hlátur og kátína, um það erum
við öll sammála, enda var glaðværðin
svo eðlilegur hluti af litríkri og ljúfri
persónugerð hans. Þannig viljum við
líka minnast hans um ókomin ár.
Bommi var leikari af Guðs náð og
mörg eftirminnanleg hlutverkin lék
hann í gegnum tíðina, bæði á sviði
leikhússins hér á Dalvík, sem í lífinu
sjálfu.
Hann tók þátt í fjölda uppfærslna
hjá Leikfélagi Dalvíkur hér á árum
áður og skapaði þá ætíð með frábær-
um leik sínum persónur sem seint
gleymast. Nafn hans lifir innan leik-
starfsins hér á Dalvík. Bommi var
líka söngmaður mikill og söng meðal
annars með Karlakór Dalvíkur og
Karlakór Akureyrar um tíma, Kiw-
anisklúbburinn fékk að njóta krafta
hans sem og önnur góð félagasamtök
hér á svæðinu.
Öllum verkum er hann tók sér fyr-
ir hendur skilaði hann með sóma, því
Bommi bjó yfir fádæma samvisku-
semi, metnaði og elju.
Hann Bommi hafði alla tíð yndi af
dýrum og þau voru ófá sem hann átti
og ól í gegnum tíðina. Hann var mik-
ill hestamaður og hestunum sínum
sinnti hann af alúð, nærgætni og
næmleika. Það vita þeir sem til
þekkja.
Áföllunum í lífi sínu tók Bommi af
auðmýkt og mildi þess manns er trú-
ir. Um hann má kannski segja:
„Hann bognaði stundum, en hann
brotnaði aldrei.“ Þannig maður var
hann.
Elskulegur móðurbróðir, ömmu-
bróðir, vinur og félagi – við kveðjum
þig og þökkum þér samfylgdina í
gegnum árin, það var gott að þekkja
þig. Hlý minningin um þig í huga
okkar og hjarta mun lifa og ylja okk-
ur alla tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Jódís, Dísa, Unna Mæja,
Jón Björn, Hjálmar, Hulda og Eirík-
ur, barnabörn og barnabarnabörn –
við sendum ykkur innilegustu sam-
úðarkveðjur.
María, Símon, Jónína,
Kristín Aðalheiður,
Arnar og Svana Rún.
HJÁLMAR BLOM-
QUIST JÚLÍUSSON



  * 

53B13
82 

 )A&" K

"(  &/ 
"  +  $
%  &'(
 


  

 /#> )+)%  
$#% %# 0




$6
26
>0'L,31
, )

8") &" 


 %
   
 
 
%  2
! 
  4 
4''
)*

+ %*  

$#*'().  
'(). 0