Morgunblaðið - 17.05.2002, Qupperneq 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ögmundur Ingv-ar Þorsteinsson
fæddist í Gíslholti í
Holtum í Rangár-
vallasýslu 29. desem-
ber 1919. Hann lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala sunnu-
daginn 12. maí síð-
astliðinn. Faðir hans
var Þorsteinn Brynj-
ólfsson frá Mykju-
nesi, bóndi í Gíslholti
í Holtum og síðar
verkamaður í Hafn-
arfirði og Reykjavík.
Móðir hans var Sól-
borg Guðjónsdóttir húsfrú frá
Kaldbak í Hrunamannahreppi en
hún ólst upp á Þórarinsstöðum í
sömu sveit. Ögmundur ólst upp á
Skerseyri við Hafnarfjörð og var
elstur þriggja bræðra. Bræður
hans voru Ingólfur Guðjón, f. 27.
nóvember 1922, og Jóhann Krist-
maki Guðrún Sigurðardóttir f. 22.
október 1952, börn þeirra eru
Bjarney Sigrún, Sigurður Karl og
Sævar Baldur. 3) Sigurbjörg Guð-
rún sjúkraliði, f. 10. ágúst 1949,
maki Snæbjörn Ágústsson, f. 23.
maí 1940, synir þeirra eru Ágúst
Alfreð og Ingvar Jóhann. 4) Jó-
hann Sigurður framreiðslumaður,
f. 8. september 1953, sambýliskona
Bára Guðnadóttir, f. 8. september
1947. Dætur Jóhanns frá fyrra
hjónabandi eru Olga Sigríður og
Bryndís Erla. 5) Kristinn Bjarni
rafvirki, f. 16. nóvember 1956,
maki Auður Hreinsdóttir, f. 15.
október 1955, börn þeirra eru
Guðrún Ósk, Íris Hrönn, Kristín
Dögg og Hreinn Ágúst. 6) Þor-
steinn Heiðar véltæknifræðingur,
f. 18. nóvember 1960, maki Sigríð-
ur Erna Hafsteinsdóttir, f. 11.
mars 1961, börn þeirra eru Erna
Björk, Daníel Arnar og Kristbjörg
Elín. Fóstursonur Þorsteins og
sonur Sigríðar er Brynjar Ágúst
Snædal Agnarsson. Barnabarna-
börn eru fjögur.
Útför Ögmundar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
inn, f. 30 ágúst 1927,
báðir eru þeir látnir.
Eftir lifir uppeldis-
systir þeirra bræðra,
Sigríður Sigurðar-
dóttir, f. 25. ágúst
1917.
Ögmundur kvæntist
29. maí 1943 Bjarn-
eyju Sigríði Guð-
mundsdóttur verka-
konu, f. 14. ágúst
1918. Hún er dóttir
hjónanna Guðmundar
Guðnasonar, fyglings
og bónda, og Jóhönnu
Bjarnadóttur frá
Hlöðuvík í Sléttuhreppi. Börn Ög-
mundar og Bjarneyjar eru sex: 1)
Kristján Ágúst forstöðumaður, f.
28. ágúst 1943, maki Elín Þórjóns-
dóttir, f. 17. júlí 1946, börn þeirra
eru Sigurður Kári og Hafrún. 2)
Lúðvík Baldur rafmagnstækni-
fræðingur, f. 11. desember 1947,
Elsku pabbi, það er með söknuði
sem ég kveð þig. Um leið rifjast upp
allar þær gleðistundir sem við áttum
saman í gegnum árin. Sumar stundir
eru minnisstæðari en aðrar eins og
gerist og gengur í lífi voru. Nú þegar
þú ert allur birtast þessi atvik sem
ljóslifandi fyrir mér og reikar hugur-
inn um víðan völl bæði í tíma og rúmi.
Þrátt fyrir að þú hafir ekki átt kost
á að veita okkur krökkunum allt það
sem þú gjarnan hefðir viljað af ver-
aldlegum gæðum skorti ekkert á
hjartahlýju þína. Ég tel að sú hjarta-
hlýja hafi mótað okkur systkinin hvað
mest og að þú megir vera sáttur að
starfsdegi loknum.
Ég vil sérstaklega þakka þér þann
mikla stuðning sem þú veittir okkur
með ómældri vinnu þinni að húsinu
sem við byggðum í Mosfellsbæ.
Mér er minnisstætt atvik sem
gerðist á gamlárskvöld þegar ég var
smápatti og til stóð að kveikja í ára-
mótabrennunni sem við krakkarnir á
Grímsstaðaholtinu höfðum staflað
upp við Ægisíðuna. Þetta var stærsta
áramótabrenna sem nokkurn tíma
hafði verið gerð í öllum heiminum að
mér fannst, enda búið að hreinsa allt
Grímsstaðaholtið og nágrenni af
brennanlegum hlutum. Mig grunar
sterklega að eitthvað hafi slæðst á
brennuna miklu sem ekki átti þangað
að fara, en við krakkarnir vorum að
sjálfsögðu öll saklaus af slíku.
Ég var að suða í pabba um að
kaupa fyrir mig blys eða „rakettu“
eins og allir krakkarnir höfðu fengið.
Oft var þröngt í búi og engir voru aur-
arnir til í þetta sinn. Ég held að pabba
hafi þótt ákaflega leiðinlegt að geta
ekki orðið við ósk minni. Hann dó þó
ekki ráðalaus frekar en fyrri daginn,
náði sér í gamalt kústskaft og striga-
dræsur og vafði þéttan vöndul á enda
skaftsins. Vætti hann vöndulinn í olíu,
rétti mér og kveikti á. Ég get ekki að
lýst því hvað sá stutti varð glaður og
stoltur af þeim gamla við þessa lausn
mála. Nú var ég kominn með stærsta
blysið á svæðinu og gekk um sperrtur
og montinn með þennan bálköst sem
ég kallaði blys. Reisn minni og mann-
dómi í augum krakkanna var nú borg-
ið því að blysið mitt logaði lengst allra
blysa á svæðinu. Ófáar eru sögurnar í
huga mínum sem ekki verða sagðar
hér.
Ég mun ávallt minnast þeirrar
merku stundar sem við pabbi áttum
saman nóttina rétt fyrir andlát hans.
Af harðfylgni náði hann að lyfta hend-
inni, þrátt fyrir þróttleysi, málleysi og
lömun. Hann náði taki á vísifingri
mínum og kvaddi mig með því að
hrista hann upp niður eins og innilegt
handaband. Pabbi var ákaflega
hjartahlýr og tilfinninganæmur mað-
ur, kannski of hjartahlýr fyrir hina
óvægnu og grimmu veröld sem við
búum í. Hann hafði ekki skap til að
takast á við lífsins óréttlæti og bar því
oft harm sinn í hljóði. Hann var vinur
vina sinna og ákaflega viljugur að
hjálpa öðrum. Ekki átti pabbi óvini í
eiginlegum skilningi. Pólitískir and-
stæðingar hans komust þó næst því
að hljóta þann vafasama heiður og
sparaði pabbi þeim ekki kveðjurnar
þegar á þurfti að halda.
Pabbi var ákaflega varkár maður
sem lýsti sér best í því að allt sem
hann tók sér fyrir hendur varð hann
að sjá fyrir endann á. Hann varð að
sjá heildarmyndina og vita að hlut-
irnir gætu gengið upp en stundum
var langt á milli upphafs og endis.
Hann tók afgerandi afstöðu í póli-
tískri umræðu minnugur þess að bar-
áttan um brauðið hér á árum áður var
oft erfið og óvægin, jafnvel hatrömm.
Pabba fannst lífsins gæðum ákaflega
misskipt og sá heiminn tvískiptan;
þeir sem unnu hörðum höndum og
hinir sem nutu þess.
Pabbi átti ekki kost á að lesa mikið
af heimsbókmenntum, enda ekki tími
fyrir slíkan munað þar sem marga
svanga maga þurfti að fylla. Engu að
síður fylgdist hann grannt með
heimsmálum og lá ekki á skoðunum
sínum.
Pabbi hóf ungur á árum störf við
sjómennsku en starfaði lengst af sem
verkamaður í Reykjavík og þá aðal-
lega við byggingarvinnu. Þar var
hann eftirsóttur til starfa og eignaðist
marga kunningja. Enda var pabbi
samvinnuþýður og bóngóður hag-
leiksmaður og fjölhæfur á tré og
steypu. Hann var ósérhlífinn í starfi
en gerði ekki kröfur til annarra. Hann
naut sín vel í þeim störfum sem hann
tók þátt í. Pabbi gaf sig allan í verk-
efnin hverju sinni en fannst hann þó
ekki uppskera svo sem hann sáði.
Pabba fannst afkoman oft heldur rýr
og þá aðallega þegar hinn óvægni
,,stóribróðir“ komst í launaumslagið.
Sérstök vinátta og virðuleiki tókst
ávallt á milli pabba og byggingar-
meistaranna sem hann starfaði fyrir í
gegnum árin. Sú vinátta hélst lengi
eftir að samstarfi þeirra lauk.
Áhugamál pabba var fyrst og
fremst harmonikkutónlist og naut
hann þess mjög að spila á harmon-
ikku sína og raulaði jafnvel með.
Hann notaði hvert tækifæri sem gafst
til að spila á harmonikkuna með fé-
lögum sínum í Gerðubergi eftir að
hann var hættur störfum. Sem ungur
maður spilaði hann oft á samkomum
og í afmælum sem og öðrum uppá-
komum meðal vina og vandamanna.
Pabbi var einlægur dýravinur og
naut þess mjög að umgangast dýr
enda löðuðust þau að honum, sjálf-
sagt hafa dýrin fundið hlýjuna. Þó
voru kettir í sérstöku uppáhaldi hjá
honum því einhverju sambandi náði
pabbi við þá sem við hin skiljum ekki
alveg.
Hvers kyns handverk var áhuga-
mál pabba. Hann var ávallt ánægður
þegar tækifæri gafst til að munda
hamar eða sög enda hafði hann tölu-
verða sköpunarþörf á því sviði.
Sjórinn heillaði alltaf pabba og
kættist hann mjög ef hann komst á
skak eða á hrognkelsaveiðar. Slíkar
veiðar hafði hann stundað frá barns-
aldri með föður sínum út af Skerseyr-
inni og síðar sem ungur maður á
Skerjafirðinum. Að lokum vil ég
þakka öllum þeim sem sinntu pabba
af kostgæfni í veikindum hans. Sér-
staklega þakka ég hinu indæla starfs-
fólki á líknardeild Landakotsspítala,
L5, en pabbi hafði orð á því hvað vel
væri hugsað um sig á þeim stað.
Lúðvík B. Ögmundsson.
Elsku afi minn. Nú þegar þú ert
farinn er margs að minnast. Ég var
nú ekki gömul þegar ég bað mömmu
og pabba um að leyfa mér að hjóla í
heimsókn til ykkar ömmu. Þegar ég
kom var mér ávallt tekið opnum örm-
um. Þú passaðir allaf upp á að hjólið
mitt færi inn í geymsluna þína svo því
yrði ekki stolið. Mér fannst geymslan
þín alltaf svo flott, þar var allt til og
öllu svo vel haldið til haga. Úr dótinu í
geymslunni bjóst þú til kassa fyrir
mig til að setja yfir hljómborðið mitt.
Kassinn var rauður og með stöfunum
mínum inni í. Þú passaðir svo vel upp
á allt sem þú áttir og kenndir mér að
gera það sama, kassinn var einmitt til
þess að hlífa hljómborðinu. Oftar en
ekki þegar ég fór til ykkar ömmu
tókst þú upp harmónikkuna þína og
byrjaðir að spila fyrir mig. Þú baðst
ömmu um að kenna mér að dansa við
lögin og það gerðum við, dönsuðum á
meðan þú spilaðir undir. Eftir litlu
tónleikana þína fórum við að spila og
þá var oft mikið fjör hjá okkur.
Þegar ég varð eldri fórst þú að tala
við mig um stjórnmál. Þú varst nú al-
veg harður í afstöðu þinni þar og ekk-
ert gat haggað skoðunum þínum. Mér
fannst alltaf svo gaman að ræða póli-
tíkina við þig þótt ég væri nú ekki allt-
af sammála þér. Ég man þegar hann
Felix þinn kom inn á heimilið, þú lifn-
aður aftur við. Það var hreint með
ólíkindum að sjá hversu vel þú hugs-
aðir um hann og hversu vænt þér
þótti um köttinn. Ég man þegar ég
kom eitt sinn að heimsækja þig upp á
spítala og þú sagðir mér að það þyrfti
kannski að lóga honum, þú tókst það
mikið nærri þér en það var ekki gert
og hún amma passar hann fyrir þig
núna.
Elsku afi, ég á eftir að sakna þín
mikið. Mér finnst ég hafa verið hepp-
in að hafa átt þig sem afa, þú kenndir
mér svo mikið um lífið. Það er eitt-
hvað sem ég mun alltaf búa að. Elsku
afi minn, takk fyrir allt.
Hafrún Kristjánsdóttir.
ÖGMUNDUR INGVAR
ÞORSTEINSSON
✝ Unnur GuðlaugEyjólfsdóttir var
fædd í Vestmanna-
eyjum 4. janúar
1913. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 10. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Helgadóttir
frá Steinum í Vest-
mannaeyjum, f. 27.
júní 1894, d. 17. maí
1983, og Eyjólfur
Ottesen frá Dalbæ í
Vestmannaeyjum, f.
21. október 1891, d.
9. mars 1957. Unnur giftist Ár-
manni Óskari Guðmundssyni frá
Viðey í Vestmannaeyjum 21. des.
1935 og eignuðust þau fimm
börn. 1) Þórunn Helga, f. 26.4.
1937, gift Gunnari Steinþórssyni,
f. 6.4. 1936, þau eiga
fjögur börn og 13
barnabörn. 2) Pál-
ína, f. 22.12. 1940,
gift Kristjóni Sæv-
ari Pálssyni, f. 28.8.
1940, þau eiga fimm
börn og 11 barna-
börn. 3) Jónína Guð-
rún, f. 19.6. 1948,
maður hennar er
Ólafur Jón Leósson,
f. 17.6. 1948, hún á
fjögur börn og sex
barnabörn. 4) Þor-
steinn Óskar, f.
25.3. 1951, d. 16.7.
1951. 5) Þorsteinn Óskar, f. 16.7.
1954, hann á tvö börn og eitt
barnabarn.
Útför Unnar Guðlaugar verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast móður minnar, sem andað-
ist á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
að kvöldi 10. maí sl. Hún var einka-
barn móður sinnar og ólst upp hjá
henni og móðurforeldrum í Steinum í
Vestmannaeyjum. Mamma giftist
föður mínum 21. desember 1935 og
höfðu þau þá verið gift í 66 ár þegar
hún lést.
Það var móður minni mikið áfall
þegar þau misstu eldri drenginn sinn
kornungan. Ég held að hún hafi aldr-
ei komist yfir það, en sólin skein aft-
ur í lífi hennar þegar þau eignuðust
annan son þremur árum seinna.
Amma bjó alltaf á heimilinu hjá
okkur og var virkur þátttakandi í
uppeldi okkar systkinanna. Hún var
oft heilsuveil og annaðist móðir mín
hana ávallt í veikindum hennar jafn-
framt því að sinna heimili og börn-
um.
Foreldrar mínir fluttu í Kópavog-
inn 23. jan. 1973 þegar fór að gjósa á
Heimaey og hafa búið þar síðan. Þau
tóku virkan þátt í félagsstarfi eldri
borgara í Kópavogi enda ekki óvön
að vera í félagsstörfum í Eyjum.
Móðir mín starfaði t.d. mikið með
Kvenfélaginu Líkn og Slysavarna-
félaginu Eykyndli.
Hún hafði mjög gaman af að
ferðast og fóru þau pabbi nokkrum
sinnum til útlanda. Fyrstu ferðina
fóru þau á erlenda grund þegar þau
voru 67 ára og orðin löggiltir eldri
borgarar. Undirrituð fékk það hlut-
verk að fara með þeim svona til
trausts og halds og var þessi ferð al-
veg ógleymanleg og vel heppnuð.
Síðustu utanlandsferðina fóru þau
svo um jólin 1995 til Kanaríeyja, það
ár áttu þau sextíu ára hjúskaparaf-
mæli, þá voru þau 82 ára og við góða
heilsu. Stuttu seinna fékk pabbi
hjartaáfall og hefur verið heilsuveill
síðan.
Þegar pabbi dvaldi oft langdvölum
á sjúkrahúsi eftir hjartaáfallið var
það mömmu mikið kappsmál að geta
heimsótt hann á spítalann daglega og
gerði hún það eftir fremsta megni.
Hún var svo gestrisin og hafði mjög
gaman af að taka á móti gestum, en
þegar hún var hætt að geta það þá
bauð hún bara á kaffihús í staðinn.
Þær voru ófáar ferðirnar á kaffihúsin
síðustu árin. Alltaf þegar við vorum
búin að heimsækja pabba á spítalann
þá sagði hún, eigum við ekki að koma
og fá okkur kaffi einhvers staðar, þá
meinti hún kaffihús, henni fannst það
svo gaman. Svo kom hún líka oft með
okkur heim og við áttum notalegar
stundir saman. Svo kom að því að
heilsu hennar fór að hraka. Hún átti
oft erfitt með að sætta sig við að geta
ekki gert það sem hún áður hafði get-
að, þegar hinn illvígi Alzheimersjúk-
dómur fór að leika hana grátt. Þegar
hún var orðin ófær um að búa ein,
flutti hún á sambýli fyrir aldraða í
Gullsmára 11 í Kópavogi og bjó þar í
tæpt ár. Þar naut hún góðrar umönn-
unar og á starfsfólkið þar þakkir
skildar. Heilsunni hrakaði hratt og 4.
janúar sl. fluttist hún á hjúkrunar-
heimilið Sunnuhlíð. Pabbi var kom-
inn í Sunnuhlíð nokkrum vikum áður
og nutu þau þess að búa undir sama
þaki síðustu vikurnar sem hún lifði.
Við systkinin viljum færa starfs-
fólki Sunnuhlíðar alúðarþakkir fyrir
frábæra umönnun hennar og nota-
legheit í okkar garð.
Ég kveð þig, móðir mín, og bið Guð
að blessa minningu þína.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Jónína Guðrún.
Elsku stutt-amma mín og vinkona,
ef þú bara vissir hve mikils virði það
var mér að fá að vera hjá þér síðustu
andartökin, mér þótti svo óskaplega
vænt um þig.
Þegar mamma kom mér í þennan
heim 1959 hættir þú að vinna úti til
að getað passað mig, svo hún gæti
séð fyrir okkur mæðgum, og síðan
hef ég verið þín.
Þegar ég var tveggja ára giftist
mamma og flutti með mig „upp á
land“. Ég veit að þú vildir helst halda
mér en mamma getur verið mjög
ákveðin. Flest öllum sumrum og
páskum, fram að gosi, fékk ég að
eyða hjá ykkur afa í Eyjum. Þegar
ég hugsa til baka þá hlýt ég, í æsku,
að hafa verið svolítið eigingjörn á
þig. Þú áttir jú fleiri barnabörn.
Sagan endurtók sig 19 árum
seinna þegar ég kom til þín úr
brostnu sambandi ófrísk og veik og
þú tókst mér opnum örmum, hjúkr-
aðir mér og leyfðir mér að búa hjá
ykkur afa, þá í Hlégerði. Þetta var
mér ómetanlegur tími og hún var sár
kveðjustundin þegar ég flutti með
Drífu Pálín mína, nýfædda, vestur til
Bolungarvíkur til mömmu og pabba.
Ég stoppaði stutt í víkinni, hitti
mannsefnið mitt þar, eins og þú
sagðir, flutti aftur suður og þú
bauðst til að passa Drífuna svo ég
gæti unnið. Mér fannst þú einstök.
Kvöldkaffispjallið okkar síðustu
árin var svolítið prívat, „Viltu nokk-
uð kaffi, Ármann.“ Afi þorði varla að
trufla okkur, fékk samt kaffið sitt en
var fljótur að klára, enda var hann
stundum löngu kominn uppí þegar
við vorum enn að spjalla. Þetta voru
okkar stundir. Alltaf kvaddir þú með
þeim orðum að þér þætti vænt um
mig. Þú varst aldrei spör á hlý orð til
mín. Þú varst vinkona mín.
Ég vona elsku amma mín að ég
hafi eitthvað getað létt þér lífið síð-
asta ár, þegar þessi undarlegi Alz-
heimer-sjúkdómur náði heljartökum
á þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ástarkveðja til afa á Sunnuhlíð.
Þín
Unnur Ósk.
UNNUR GUÐLAUG
EYJÓLFSDÓTTIR