Morgunblaðið - 17.05.2002, Qupperneq 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 2002 55
✝ Valgerður Jóns-dóttir fæddist í
Kollsvík í Rauða-
sandshreppi 11. apr-
íl 1929. Hún lést á
heimili sínu 7. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Torfason,
f. 21.1. 1892 í Kolls-
vík, d. 12.11.1971, og
Bergþóra Egilsdótt-
ir, f. 17.9. 1898 á Mó-
bergi á Rauðasandi,
d. 11.2. 1971. Systk-
ini Valgerðar eru
Jónína Helga, f.
23.8. 1925, Torfi, f. 27.3. 1927,
Lilja, f. 14.3. 1931, Kristín Fann-
ey, f. 23.8. 1933, Unnur Laufey, f.
23.5. 1938, og Björgvin Óli, f. 28.1.
1941.
Hinn 22.11. 1953 giftist Val-
gerður Þormóði Guðmundssyni, f.
23.2. 1925 á Hóli í Patreksfirði, d.
17.7. 1987. Foreldrar Þormóðs
voru hjónin Guðmundur Ólafur
b) Rakel Una, f. 23.7. 1997.
Valgerður ólst upp hjá foreldr-
um sínum í Kollsvík til 15 ára ald-
urs þar til fjölskyldan fluttist í
Vatnsdal við Patreksfjörð sumar-
ið 1944. Hún vann ýmis störf á
Patreksfirði og kynntist þar eig-
inmanni sínum. Þau fluttust sam-
an til Reykjavíkur árið 1952 þar
sem Valgerður bjó síðan, lengst af
í Laugarneshverfi.
Valgerður lauk fullnaðarprófi
með bestu einkunn ári á undan
jafnöldrum sínum. Árið 1950 lauk
hún námi við húsmæðraskólann í
Hveragerði og starfaði sem hús-
móðir og saumakona um árabil.
Síðar á ævinni lauk hún nám-
skeiðum sem gáfu henni réttindi
sem stuðningsfulltrúi og starfaði
hún í Öskjuhlíðarskóla í Reykja-
vík næstu 15 árin þar til hún fór á
eftirlaun.
Á eftirlaunaárum sínum var
Valgerður virk í Laugarnessókn.
Hún ferðaðist víða um heim og
lauk námsáföngum í ensku vikum
fyrir andlát sitt. Síðustu vikurnar
naut Valgerður samvista við
systkini sín á æskuslóðum.
Útför Valgerðar Jónsdóttur fer
fram frá Laugarneskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þórðarson, f. 18.9.
1876 Stakksnesi við
Ísafjarðarkaupstað, d.
14.11. 1946 á Patreks-
firði, og Anna Helga-
dóttir, f. 9.5. 1885 í
Hólsbúð í Bíldudal, d.
18.8. 1929. Þormóður
átti tíu systkini og eru
tvö þeirra á lífi. Börn
Valgerðar og Þor-
móðs eru: 1) Stúlku-
barn sem fæddist and-
vana 24.5. 1952. 2)
Bergþór, f. 1.5. 1953,
eiginkona, Guðrún
Stefánsdóttir, f. 28.1.
1956. Börn þeirra eru: a) Íris Ösp,
f. 22.11. 1977. b) Rósa Björk, f.
12.2. 1987. 3) Hrönn, f. 25.3. 1956,
fyrrverandi eiginmaður Guð-
mundur Ragnar Magnússon, f.
6.1. 1956. Sonur þeirra er Davíð
Thor, f. 6.12. 1981. 4) Freyr, f. 7.3.
1963, sambýliskona Þorbjörg Elín
Kristinsdóttir, f. 29.5. 1964. Börn
þeirra eru: a) Andri, f. 21.2. 1992.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp kynni mín við Valgerði tengda-
móður mína er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa átt hana sem
tengdamóður. Ég var unglingur
þegar ég kynntist henni, og fann
fljótt að þar fór kona sem hugsaði
fyrst og síðast um þarfir annarra.
Heimili hennar stóð vinum barna
hennar ávallt opið, og hún taldi
ekki eftir sér að hafa fyrir öðrum.
Fólkið hennar átti skjól hjá henni
og það var ósjaldan að heilu fjöl-
skyldurnar komu að vestan og
fengu að gista um lengri eða
skemmri tíma. Það var oft glatt á
hjalla og þröngt setið til borðs. Það
virtist ekki skipta máli hvort það
bættist einn eða tveir í hópinn, það
var bara þjappað betur saman og
veitingar töfraðar fram.
Ég man hvað mér þótti innihald
nestiskassa sonar hennar girnilegt
þegar við sem unglingar vorum að
fara í skátaferðir. Þar var Valla
mín búin að útbúa nesti samkvæmt
ströngum fyrirmælum frá syninum,
um hversu margar brauðsneiðar
áttu að vera með. Ég fór að ásælast
nestið hans, og áður en varði fór
brauðsneiðunum í hans kassa að
fjölga. Það var hrein unun að sjá
hvað hún gat komið hlutum hag-
anlega fyrir í litlu plássi.
Þau tengdaforeldrar mínir áttu
viðleguútbúnað sem var engu líkur.
Ekki sökum þess hversu nýr og
flottur hann var, heldur vegna þess
að Valla var búin að skipuleggja
hann svo flott að það var aldrei
hætta á að neitt gleymdist.
Oft var hlegið að því hversu dug-
leg hún var að sauma utan um alla
skapaða hluti. Prímusnum og veiði-
græjunum var komið fyrir í heima-
saumuðum poka, og aldrei mál að
finna hlutina.
Valla var mjög bóngóð kona, hún
vildi allt fyrir sína gera. Ef barna-
börnin fengu hugmynd að ein-
hverju sem þau langaði til að láta
búa til var amma Valla spurð hvort
hún gæti ekki saumað slíkt. Hún
gat töfrað fram allt frá ballkjólum
yfir í púða með íþróttamerkjum til
að gleðja barnabörnin. Hún var
reyndar mjög fær hannyrðakona,
og eigum við börnin hennar öll fag-
urt handverk eftir hana. Valla tal-
aði oft um „þið börnin mín“ og var
þá aldrei gerður greinarmunur á
hennar eigin börnum og tengda-
börnum. Þetta er eiginleiki sem ég
hef oft dáðst að í fari hennar, hún
var mjög óeigingjörn kona.
Valla missti mikið þegar hún
missti hann tengdaföður minn fyrir
rétt tæpum 15 árum. Mér fannst
hún aldrei verða söm eftir það. Ég
veit að það hafa orðið fagnaðar-
fundir hjá þeim hjónum þegar þau
hittust að nýju.
Kæra tengdamóðir, ég þakka þér
samfylgdina í gegnum árin og óska
þér góðrar ferðar á nýjar slóðir.
Þín tengdadóttir
Guðrún Stefánsdóttir.
Elsku amma. Nú þegar þú ert
ekki lengur hjá okkur rifjast upp
allar góðu stundirnar sem við átt-
um með þér og þær eru ekki svo fá-
ar. Þótt við ættum óteljandi orð
gætum við aldrei sagt frá öllum
okkar yndislega tíma með þér.
Þegar við fengum að gista hjá
þér á Laugarnesveginum var
margt brallað. Okkur leið eins og
við værum vinir þínir fremur en
krakkar í pössun. Aldrei var hægt
að láta sér leiðast hjá þér. Ef við
vissum ekki hvað við ættum að
gera varst þú uppfull af frábærum
hugmyndum. Þér var sama hvort
við umturnuðum stofunni í tjald-
borg, byggðum bílabraut út um öll
gólf eða lékjum okkur með fínu
messingdýrin þín í dýragarðsleik.
Þetta var aldrei neitt vandamál,
frekar lékstu þér með okkur.
Eitt af því sem allir muna eftir
eru pönnukökurnar þínar og yfir-
leitt mikið um að vera við þá at-
höfn. Það kom fyrir, þegar mikið
gekk á, að þú notaðir heilar þrjár
pönnur. Sátum við á tröppukollin-
um góða og höfðum okkar hlutverk.
Ef eitthvað vantaði í baksturinn
vorum við send út í Laugarneskjör
í einum grænum. Við uppskárum
svo ljúffengar pönnukökur með
sykri fyrir vikið.
Ýmislegt kenndir þú okkur. Öll
lærðum við að spila hjá þér en þú
kenndir okkur líka að tapa, sumir
lærðu líka að safna í þolinmæðis-
poka. Þú gerðir tilraunir til að
kenna okkur að sauma en hefur
það gengið eitthvað verr, í staðinn
hefur þú saumað ýmislegt handa
okkur.
Þegar kom að háttatíma var iðu-
lega lesin saga og varð þá bókin „Í
dverganna landi“ oftast fyrir val-
inu. Þú virtist aldrei verða þreytt á
endurteknum lestri þeirrar bókar
og last hana fyrir okkur með mikl-
um tilþrifum. Að loknum lestri fór-
um við saman með Faðirvorið.
Það er með söknuði sem við
kveðjum þig, elsku amma, því þótt
við séum að verða eldri og hætt að
reisa tjaldborgir hefðum við viljað
eiga með þér miklu fleiri stundir.
Þótt stundirnar okkar saman séu
orðnar að minningum munu þær
ávallt fylgja okkur og þú alltaf vera
hjá okkur. Okkur þykir ofsalega
vænt um þig.
Þín barnabörn
Íris Ösp, Davíð Thor og
Rósa Björk.
Skarð er nú höggvið í systkina-
hóp okkar. Við ólumst upp sjö
systkini í Kollsvíkinni. Við lékum
okkur í fjörunni í fallega hvíta
sandinum, horfðum á hafið svo
óendanlega stórt, sem stundum var
slétt og fagurt og sólarlagið spegl-
aðist í á sumarkvöldum. Hafið gat
líka verið ógnandi og hræðilegt
þegar brimaði og öldurnar braut á
boðum og klettum og brimhljóðið
yfirgnæfði allt.
Við tókum þátt í lífsbaráttunni
með foreldrum okkar og þú, Valla
mín, varst svo dugleg í öllu. Þegar
pabbi og Torfi voru farnir að róa á
vorin var það þitt hlutskipti að
passa féð um sauðburðinn og þú
fórst um snarbrattar hlíðarnar í
Blakknesinu og Vallagjána ef á
þurfti að halda, því kindur varð að
finna. Við hjálpuðumst að og sam-
band okkar varð sterkt. En bernsk-
an er fljót að líða og fyrr en varði
vorum við komin burtu úr víkinni
okkar og hver fann sér sinn stað.
Þú og Hjommi stofnuðuð heimili
ykkar í Reykjavík og þar var alltaf
opið hús fyrir okkur systkini þín og
systkinabörnin þegar við þurftum á
að halda. Alltaf var okkur tekið
opnum örmum og greitt fyrir okk-
ur á allan hátt. Það er margt sem
aldrei verður fullþakkað.
Nú er vorið að koma og gróð-
urinn að brjótast úr dróma vetr-
arins, þú elskaðir vorið og birtuna.
Í þennan heim komst þú að vori og
kveður hann einnig að vori, nú ert
þú komin í óendanlega birtu og
laus við veikindin þín.
Litla stúlkan þín sem ekki fékk
að vera hjá þér í þessu lífi og
Hjommi þinn hafa tekið vel á móti
þér.
Við þökkum þér samfylgdina og
alla umhyggjuna og kærleikann.
Ástvinum þínum vottum við inni-
lega samúð.
Systkinin.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margt er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þessi sálmur hefur komið mörg-
um sinnum í huga minn, frá því hún
Valla mágkona mín lést. Þrátt fyrir
lasleika hennar undanfarin ár,
komu kallið og kveðjustundin
óvænt, því hún reyndi alltaf að bera
sig vel og vildi stundum lítið gera
úr slappleika sínum. Valla var góð
kona með sterkan persónuleika,
sem seint mun gleymast. Hún var
viljasterk og þrjósk, en alltaf var
stutt í glettnina, þegar það átti við.
Þessir eiginleikar hennar báru
hana ansi langt undanfarna mán-
uði. Fór hún í sína síðustu ferð til
Patreksfjarðar rétt fyrir páska og
lét engan vita að hún væri að koma,
ætlaði sko að koma systkinunum á
Patró á óvart og gerði það svo
sannarlega. Af svona uppátækjum
hafði hún svo gaman.
Mínar síðustu minningar um
Völlu eru einmitt frá Patró um síð-
ustu páska. Torfi hélt upp á 75 ára
afmælið sitt, fjölskylda og vinir söf-
uðust saman og Valla var svo
glæsileg í hvíta kjólnum sínum. Við
fórum líka í Patreksfjarðarkirkju á
föstudaginn langa og hlustuðum á
tíu síðustu Passíusálma séra Hall-
gríms Pétursonar lesna og á páska-
dag var farið í Sauðlauksdalskirkju
til hátíðarmessu í gömlu fallegu
sveitakirkju tengdafjölskyldu
minnar. Þennan páskadagsmorgun
var Valla frekar slöpp, en vildi
endilega fara með í kirkju, þrátt
fyrir snjómuggu og hvassvirði. Á
bílastæðinu fyrir framan kirkjuna
kom hrúturinn upp í henni mág-
konu minni og hún æddi á undan
okkur niður brekkuna að kirkjunni,
rann og datt. Afleiðingin var hand-
leggsbrot, sem reyndar kom ekki í
ljóst fyrr en daginn eftir. Hún vildi
lítið gera úr þessu og tók þátt í
guðsþjónustunni. Ég hafði ein-
hverjar áhyggjur af henni en hún
bað mig blessaða að vera ekki að
því, þetta væri sennilega ekki neitt.
Svona var hún, vildi lítið gera úr
hlutunum, þegar aðrir sáu til. Innst
inni leið henni oft ekki vel og var
síðustu árin síður en svo sátt við að
geta ekki gert þá hluti sem hún var
vön að gera. Hún gat ekki lengur
hlaupið um, gantast og leikið sér
við börn og fullorðna ef svo bar við.
Þegar einhver nákominn fellur
frá hrannast upp brot minninga frá
liðinni tíð. Það er svo ótal margs að
minnast á þeim rúmlega 30 árum
sem ég hef verið í fjölskyldunni.
Björgvin bjó hjá Völlu, Hjomma og
börnum þeirra Bergþór, Hrönn og
Frey í Laugarnesinu á þeim tíma
er við kynntumst. Ég kom því
þangað oft og kynntist þeim sem
tengdafjölskyldu og vinum. Minn-
ingar mínar úr Laugarnesinu eru
margar, en efst í huga mínum er
atvik, þegar „litli daddarinn“ gaf
mér bjöllu, sem hann hengdi í hárið
á mér, en þar átti bjallan alltaf að
vera, svo það færi ekki framhjá
honum þegar ég kæmi í heimsókn.
Ekki var ég nú alltaf með bjölluna,
en ég á hana ennþá og geymi á góð-
um stað.
Það er líka gaman að rifja upp
allar tjaldútilegurnar sem við fór-
um saman í. Báðar fjölskyldur með
fimm manna tjald með góðu for-
tjaldi, sem þótti fínt í þá daga, og
Hjommi var búinn að „innrétta“
líka þetta fína eldhús í sínu for-
tjaldi, þar sem Valla sat og hellti
upp á kaffi og vaskaði upp. Svo
fengum við okkur fellihýsi og þau
fóru að byggja sumarbústað í Bisk-
upstungunum, sem síðar fékk nafn-
ið „Þormóðsgerði“. Ég minnist
þess sérstaklega þegar verið var að
byggja sumarbústaðinn og við
komum um Jónsmessuna og við
Valla vorum ákveðnar í að vaka um
nóttina og horfa á sólina koma upp,
sem við gerðum og hvílík sjón,
slíku gleymir maður ekki.
Ég minnist einnig allra skauta-
ferðanna, sem við fórum í og
Hjommi smíðaði segl og notaði
vindinn til að feykja sér eftir endi-
löngu svellinu og komst því miklu
hraðar en við hin.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
Völlu að. Ég er þakklát fyrir alla
pössunina á dætrum okkar Björg-
vins. Hún var alltaf tilbúin að
hjálpa, þegar hvorki fengust leik-
skólapláss né önnur dagvistun.
Hún gætti stelpnanna á meðan ég
var í námi og síðar þegar við Björg-
vin vorum bæði í vinnu. Þolinmæði
hennar og umhyggja gagnvart
stelpunum var ótrúleg og hún
kenndi þeim svo margt, sem hvergi
annars staðar var hægt að læra.
Að leiðarlokum þakka ég Völlu
samfylgdina í þessum heimi. Ég
sendi Beggó, Hrönn, Frey og fjöl-
skyldum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið algóðan
Guð um að hugga þau og styrkja.
Esther Guðmundsdóttir.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
frændgarðinn; Valla föðursystir
okkar er fallin frá. Að öllum öðrum
ólöstuðum stóð Valla okkur næst af
systkinum pabba. Samband þeirra
systkina var mjög náið þar sem
pabbi hafði búið hjá þeim Völlu og
Hjomma á háskólaárum sínum og
þar sem ömmur okkar féllu frá fyr-
ir margt löngu var Valla ein af
þeim sem gengu okkur í ömmu
stað.
Margar minningarnar sækja á
hugann þessa dagana. Alltaf var
það tilhlökkunarefni að fara í pöss-
un eða heimsókn til Völlu og
Hjomma í Laugarnesið enda margt
skemmtilegt á heimili þeirra og
ýmislegt öðruvísi en við áttum að
venjast heima. Einhverra hluta
vegna kemur sápan með segulstál-
inu upp í hugann, matchbox-bílarn-
ir sem við máttum leika okkur með,
litlu látúnsdýrin sem hún safnaði
og sú undraverða staðreynd að
hægt var að ganga út á svalirnar
bæði úr stofunni og svefnherberg-
inu. Svo voru Valla og Hjommi eina
fólkið sem við þekktum sem átti
heilt fataherbergi sem hægt var að
ganga inn í og var með loftljósi.
Þótt fataherbergið hafi ekki verið
stórt og aðeins geymt yfirhafnir
þótti það mjög merkilegt og mikið
sport að fá að fara þangað inn.
Kollurinn með tröppunum í eldhús-
inu gula var líka mjög vinsæll en á
honum þurftum við alltaf að fara
mjög varlega. Hugurinn leitar líka
til þeirra ógrynna af pönnukökum
sem innbyrtar voru í eldhúsinu hjá
Völlu. Þá eru stundirnar í sum-
arbústaðnum í Brekkuskógi
ógleymanlegar, ekki síst frá því að
bústaðurinn var byggður.
Börn hændust að henni frænku
okkar og var það ekki að ástæðu-
lausu. Alltaf var hún tilbúin að
bregða á leik eða taka í spil og var
það ávallt með bros á vör sem hún
lék við okkur börnin. Óeigingjarnt
starf hennar með þroskaheftum í
gegnum tíðina segir einnig mikið
um persónu hennar og það stóra
hjarta sem hún átti svo auðvelt
með að veita öðrum hlutdeild í.
Lilju Valgerði frænku okkar
reyndist hún ómetanleg stoð og
teljum við víst að Völlu verði sárt
saknað í Víðihlíðinni.
Alla tíð var Valla okkur systr-
unum góð og sendi okkur hlýjar
kveðjur hvort sem hún var nærri
eða fjarri. Stóð það allt fram á síð-
asta dag og teygði sig til nýrrar
kynslóðar þegar hún sendi blóm og
hamingjuóskir á skírnardegi
Björgvins Hauks á sumardaginn
fyrsta, hinn 25. apríl síðastliðinn en
þá var hún stödd á Patreksfirði.
Þótt samverustundirnar undan-
farin ár hafi verið færri en oft áður
voru þær alltaf góðar og er skrýtið
að hugsa til gamlárskvölds án þess
að Valla komi við í Kjalarlandinu.
Það er með söknuði í hjarta við hlið
skemmtilegra minninga sem við
kveðjum ljúfa konu og góða
frænku. Hinum megin taka þau
Hjommi og Bára vel á móti henni.
Beggó, Hrönn, Frey og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá huga þinn og þú sérð að þú
grætur yfir því sem var gleði þín.“
(Spámaðurinn.)
Helga Dögg og Ragnheiður.
VALGERÐUR
JÓNSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.