Morgunblaðið - 26.06.2002, Page 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 26. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hans RagnarLinnet fæddist á
Sauðárkróki 31. maí
1924. Hann lést í
Sydney í Ástralíu 23.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristján Linnet,
lengst bæjarfógeti í
Vestmannaeyjum, f.
1881, d. 1958, og
kona hans, Jóhanna
Júlíusdóttir Linnet, f.
1890, d. 1968. Al-
systkini Hans Ragn-
ars eru Henrik, f.
1919, Elísabet, f.
1920, d. 1977, Stefán Karl, f. 1922,
Bjarni, f. 1925, og Anna Kristín, f.
1927. Hálfsystir hans sammæðra
er Mjallhvít Margrét Linnet, f.
1911, d. 1972, og uppeldissystir
Kristín Ásmundsdóttir, f. 1932.
Hans Ragnar kvæntist Guðlínu
Þorvaldsdóttur, f. 1935, hinn 10.
október 1959 og gekk syni henn-
ar, Þorvaldi Brynjólfi Helgasyni,
f. 1955, í föðurstað. Guðlín átti
einnig dótturina Ástu, er ólst upp
hjá móðurforeldrum
sínum. Hans Ragnar
og Guðlín eignuðust
þrjár dætur. Þær
eru Elísabet, f. 1961,
Jóhanna , f. 1962, d.
2000, og Ylja Björk,
f. 1967. Þær giftust
allar í Ástralíu og á
Elísabet þrjú börn.
Þorvaldur á einnig
þrjú börn.
Hans Ragnar lauk
verslunarprófi frá
Verzlunarskóla Ís-
lands 1944 og hóf
fljótlega störf hjá
Olíufélagi Íslands þar sem hann
var síðast aðalgjaldkeri. Árið
1969 fluttist hann með fjölskyldu
sinni til Sydney í Ástralíu þar sem
hann var lengstum skrifstofumað-
ur hjá Essó, auk þess sem hann
rak bensínstöð um tíma í Perth.
Bálför Hans Ragnars var gerð í
Sydney og minningarathöfn um
hann fór fram í kyrrþey í Reykja-
vík 19. þ.m. Aska hans verður
flutt til Íslands að hans ósk.
Látinn er í Sidney í Ástralíu Hans
Ragnar Linnet, sem búið hefur þar í
yfir þrjá áratugi ásamt eiginkonu
sinni, Guðlínu Þorvaldsdóttur, og
dætrum þeirra Elísabetu, Jóhönnu og
Ylju Björk og stjúpsyninum Þorvaldi.
Þetta er æðilangur tími, því Hans
saknaði alltaf fósturjarðarinnar og
ekki síst ættingja og gamalla og góðra
vina. Af þeim átti hann nóg, enda
maðurinn bráðgreindur og skemmti-
legur, skapið var létt og ekki skorti
hann kímnigáfuna eins og hann átti
kyn til.
Það var sár söknuður fyrir nánustu
ættingja og vini að sjá á bak slíkum
manni, svo hæfileikaríkum, skemmti-
legum og síðast en ekki síst góðum.
Fyrir um það bil átta árum kom
hann í seinni heimsókn sína til Íslands
og var, að mig minnir, í u.þ.b. þrjá
mánuði. Af þeim var hann í sex vikur
hjá okkur hjónum en þeir voru bræð-
ur maðurinn minn og hann. Við hjónin
höfum ávallt verið þakklát fyrir þann
tíma. Það var ekkert nema gleði og
ánægja að hafa hann á heimilinu og
njóta návistar hans. Hann var víðles-
inn og fjölfróður maður og undi sér
vel í horninu sem hann eignaði sér í
setustofunni okkar, við lestur góðra
bóka. Þetta var svo notalegt og heim-
ilislegt. Einnig fóru þeir bræður í
heilsubótargöngu á hverjum morgni
og höfðu mikla ánægju af.
Ég held að þessi koma Hans til Ís-
lands árið 1994, sem var farin í tilefni
70 ára afmælis hans og eins til að vera
við hátíðahöld 50 ára afmælis útskrift-
arárgangsins úr Verslunarskólanum,
hafi veitt honum mikla ánægju. Hann
hitti sína gömlu vini sem buðu honum
í góða máltíð heim til sín og jafnvel í
veiðitúra og ferðalög. Allt gladdi
þetta hann mikið.
Fyrir fáeinum árum voru þau Hans
og kona hans fyrir þeirri sáru sorg að
missa vel gefna og efnilega dóttur
sína úr krabbameini í blóma lífsins. Í
rauninni var þessum viðkvæma og til-
finningaríka manni ofraun að horfa
upp á þjáningar dóttur sinnar sem
var honum svo kær og bar hann ekki
sitt barr eftir það. Heilsunni fór sífellt
hrakandi þar til hann fékk hvíldina
23. maí sl. Ég tek undir orð Guðlínar
konu hans þegar hún sagði mér frá
láti Hans: „Nú líður honum vel því nú
er hann hjá Jóhönnu sinni.“ Við
Bjarni og dætur okkar, Jóhanna Guð-
ríður og Ragnheiður, þökkum Hansa
allar góðar stundir og þær minningar
sem hann skilur eftir sig. Megi guðs-
blessun ávallt fylgja honum.
Eiginkonu, dætrum, stjúpsyni og
systkinum votta ég innilega samúð.
Ingibjörg R. Björnsdóttir.
Þegar ég var lítill var ég mikið hjá
afa og ömmu, Kristjáni og Jóhönnu
Linnet, bæði á Ránargötu og Mel-
haga. Þá voru föðurbræður mínir
ógiftir menn og leit ég mjög upp til
þeirra. Stebbi Kalli hafði verið í
Bandaríkjunum og ljósmyndað á
Zansibar í New York, bæði Duke Ell-
ington og Louis Jordan, og hann gaf
mér mikinn stafla af djassplötum þar
sem Ellington, Hampton og Goodman
voru í öndvegi. Bjarni var einn
fremsti frjálsíþróttamaður landsins;
tugþrautarmaður góður og margfald-
ur meistari í stangarstökki. Með hon-
um fór ég á Melavöllinn og æfði frjáls-
ar stíft og tókst að vinna gull í sextíu
metrum og langstökki á drengja-
meistaramóti. Svo var það Hansi, sem
af sumum var kallaður Raggi. Hann
var kannski mesti grallarinn og húm-
orinn óborganlegur. Þau Linnet-
systkini áttu ekki langt að sækja
húmorinn, faðir þeirra Kristján
landsþekktur gamanvísnahöfundur
undir nafninu Ingimundur og móðirin
Jóhanna fín leikkona og eftirherma.
Ein fyrsta æskuminning mín er frá
jólum á Ránargötu 6. Ég hefi þá verið
eitthvað tveggja ára og Hansi tekur
bréfuglu sem skreytti jólatréð og sýn-
ir mér. Mér bregður við og segi:
,,Hæddur við uglu.“ ,,Þetta er bara
bréf,“ segir þá Hansi frændi og barn-
ið svarar að bragði: ,,Hæddur við
béf.“ Hansi rifjaði oft upp þessa sögu
og hló þá þessum sérstaka smitandi
hlátri sem ættingjar hans og félagar
gleyma aldrei.
Hansi átti einstaka vini og þegar
faðir minn var læknir á Stórólfshvoli
kom hann í heimsókn með nokkra
þeirra. Þeir voru á leið í gæsaskytterí
í Fljótshlíðinni og Hansi sagði við
pabba: ,,Við tökum hann Hadda með.
Hann hefur gott af því að fá að skjóta
úr haglabyssu.“ Þetta var ógleyman-
leg nótt. Ég fékk að skjóta og lá eftir
fyrstu tilraun, svo hressilega sló byss-
an mig. Hvort einhverjar gæsir lágu í
valnum man ég ekki, enda skipti það
minnstu máli. Það var þessi einstæða
„magík“ sem ríkti hjá Hansa og fé-
lögum sem skipti öllu. Ég, strák-
pjakkurinn, var eins og jafningi þess-
ara glöðu félaga. Slíkt átti ég eftir að
upplifa aftur í Fljótshlíðinni þegar ég
var kominn í sveit hjá Klemenzi korn-
bónda á Sámsstöðum. Þar hafði
Hansi einnig verið í æsku, meðan
Ragnheiður, fyrri kona Klemenzar,
var á lífi. Kvöldið sem fréttin um
dauða Hansa barst hitti ég á djass-
tónleikum fósturson þeirra Sáms-
staðahjóna og uppalanda minn þar á
bæ, Þóri Guðmundsson. Er ég sagði
honum fréttina mælti hann: ,,Undar-
legt er það að ég var að fletta mynda-
albúmi áður en ég hélt hingað og þar
voru myndir af honum Ragga. Það
var mikill þokki sem hún fóstra mín
hafði á þeim dreng.“ Þannig held ég
að flestum sem kynntust Hans Linnet
hafi verið farið. Persónutöfrar hans
voru sterkir og hann var traustur vin-
ur vina sinna enda vinmargur. Það
var því ekki létt verk fyrir Hansa hálf-
fimmtugan að rífa sig upp með rótum
og halda til Ástralíu ásamt eiginkonu,
fóstursyni og dætrunum þremur og
þótt honum og fjölskyldunni hafi
vegnað vel í nýja heimalandinu festi
hann þar aldrei rætur.
Ég átti með honum margar glaðar
stundir áður en hann fór og að skiln-
aði gaf hann mér forláta sófaborð úr
búi afa og ömmu. ,,Það er best að þú
fáir það, Haddi minn. Ekki get ég
gert uppá milli systranna.“ En Ísland
var honum horfið nema það land er
lifði í minningunni og þá ekki síst
æskuárin í Eyjum, draumasumurin á
Hreðavatni og í Reykjavík mann-
dómsáranna þar sem hann batst svo
mörgum nánum vinaböndum og þau
Gullý reistu sér og börnunum vistlegt
heimili í Litlagerði.
Tvisvar heimsótti Hansi fóstur-
jörðina aftur. Í síðara skiptið þegar
hann varð sjötugur. Hann dvaldi hér
sumarlangt í góðum fagnaði og bjó
fyrst hjá Önnu systur sinni og síðar
hjá Bjarna bróður sínum. Þetta var
ævintýraríkt sumar og sér í lagi er
mér minnisstætt er Hansi fór með
mér og Önnu konu minni á minning-
artónleikana um Hauk Morthens á
Hótel Sögu, þar sem ég var kynnir.
Hansi var ánægður með frammistöðu
bróðursonarins: ,,En þú hefðir mátt
vera fínni í tauinu í þessu hlutverki,“
sagði hann og hló við. Fyrir og eftir
tónleika var Hansi hrókur alls fagn-
aðar og var gaman er þeir hittust
gömlu skólabræðurnir úr Versló,
Hansi og tengdafaðir minn, Kristinn
Hallsson, sem söng Sixteen Tons í
minningu Hauks. Annars ræddi
Hansi við alla hvort sem hann þekkti
þá eða ekki og kynnti sig gjarnan á
þennan hátt: ,,Komiði sæl, Hans
Ragnar Linnet frá Ástralíu hér.“ Síð-
an upphófst fjörugt spjall og höfðu
allir gaman af að kynnast þessum
glaðbeitta Íslendingi sem hafði farið
heimsálfanna á milli til þess að heim-
sækja ættland sitt sjötugur – í síðasta
sinni.
Fjölskyldu Hansa í Ástralíu votta
ég samúð mína og minna og ekki
hringi ég oftar í Hansa frænda árla
morguns á glaðri stundu til að spjalla
um lífið og tilveruna.
Vernharður Linnet.
Fyrir skömmu barst sú sorgar-
fregn að gamall vinur, bekkjarbróðir
og samstarfsmaður til margra ára,
Hans Ragnar Linnet, hefði látist í
Sydney í Ástralíu.
Kynni okkar hófust í Verslunar-
skólanum þar sem við vorum saman í
bekk og útskrifuðumst saman úr
fjórða bekk vorið 1944. Við bjuggum
við sömu götu í Vesturbænum, en
þangað höfðu foreldrar hans, Krist-
ján Linnet, fyrrum bæjarfógeti í
Vestmannaeyjum, og kona hans, frú
Jóhanna Linnet, flust frá Vestmanna-
eyjum ásamt fjölskyldu. Samskipti
okkar urðu því náin bæði innan skóla
og utan. Auk þess vildi svo skemmti-
lega til að þegar ég kom heim frá
framhaldsnámi 1951 urðum við sam-
starfsmenn á skrifstofu Olíufélagsins
og var svo allt til þess að Hans fluttist
með fjölskyldu sinni til Ástralíu á sjö-
unda áratug síðustu aldar. Eftir það
rofnaði sambandið utan tveggja
heimsókna hans til Íslands, síðast
þegar hann varð sjötugur 1994.
Margs er að minnast frá þeim ár-
um er við vorum saman við nám og
störf þótt fátt verði upp talið.
Skemmtanir og ferðalög með skóla-
félögum og fjölmargar veiðiferðir í
Saurbæ í Dölum með samstarfs-
mönnum hjá Olíufélaginu en við höfð-
um Hvolsá og Staðarhólsá á leigu um
árabil. Allt var þetta einstaklega
skemmtilegt og Hans ávallt hrókur
alls fagnaðar.
Í minningunni var Hans einstak-
lega ljúfur og góður drengur í öllum
samskiptum við fólk, enda vel liðinn af
öllum er hann þekktu. Hann var mjög
hæfur í starfi og var orðinn aðalgjald-
keri eins stærsta fyrirtækis á Íslandi
þegar hann tók sig upp og fluttist úr
landi.
Bálför Hans hefur farið fram í
Sydney, en nánir ættingjar og vinir
munu minnast hans í kyrrþey. Því
miður verð ég fjarstaddur þegar sú
athöfn fer fram.
Að leiðarlokum kveð ég vin minn
með virðingu og þökk. Við bekkjar-
systkinin úr Verslunarskólanum
sendum eftirlifandi eiginkonu, börn-
um, systkinum og öðrum vandamönn-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Hans Ragnars
Linnet.
Guðni Hannesson.
HANS RAGNAR
LINNET
:

 ,




  8   8.
  
 %

     


 &. +::/
&.
!"# B
 1A ,
3+
  %



"8'
!!# !,
2
)8
 



7+:/$

+ !!8 @B
21 '1
)! -!1 ' ! 
   
 
 ;

 
 %


 '  3+
  1




%


." , (!  " (",




 

$0
$/$ +::/


1 A  ! )! &>
!"#! C
/!" " 
   

  ($
%


$ 

  
3+
  + 
" "# # !,
5 1 


 
 

 
 
.




 



.+
+:/

D!! 444
1!2! 
!  8  / '1
   

 "!  % 

  6+

  


<   "''#

 """ E3! # !
-!  "" .8"" ("   .8"" ("
E3! .8"" (" &!  .8"" ("

! " .8"" # !
"" .8"" # ! 9*  +)  " ("
!"!" ( !"!"!",

 


 
 

 





 



-
 &
 :9$

! F5

"#! 
   ;
 4

  3 % 



 



  
  2






2
 




 /   ""##
+ #!  # !
9  -!  " # ! &!2" !
)* ("
-( !*" -!  " # !  "!
 " ("
+!! -!  " (" 7 (!  "! # !
& ! ! -!  " ("
!' & !" # !
""! -!  " (" :'  + ! # !
+)#' -!  " # !
!2! E ("
+ !#' -!  " # !
! 
   -!  " # ! +  7 ! & !" ("
!"!" ( !"!"!",
5 1 $
 
$0&.= &.=
/ )! ( 
:G B
1!2! 
   3$

  6+
,


 7 




8 
&!" 8 ""! ",