Morgunblaðið - 26.06.2002, Síða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 26. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
HVENÆR skyldu ökumenn al-
mennt fara að gera sér fulla grein
fyrir því að þeir beri ábyrgð á lífi
annarra meðan á akstri stendur og
fari að haga gerðum sínum undir
stýri í samræmi við þá ábyrgð. Því
miður virðist stór hluti ökumanna
ekki gera sér grein fyrir þessari
ábyrgð eða þeirri áhættu sem akstri
fylgir heldur láti hégómaskap, spé-
hræðslu, spennuþörf og óraunhæft
sjálfsálit ráða hegðun sinni undir
stýri. Virðing fyrir lífi annarra virð-
ist vera víðs fjarri í huga margra
ökumanna.
Þegar fjallað er um umferð á veg-
um er nauðsynlegt að huga vel að því
hvernig ábyrgir aðilar fjalla um akst-
ur á vegum í fjölmiðlum. Það er t.d.
hreinlega búið að heilaþvo stóran
hluta ökumanna með þeirri fárán-
legu fullyrðingu að ökumenn sem
aka innan hámarkshraða séu hættu-
legustu ökumennirnir, því framúr-
akstur skapi hættu. Ég hef ekki orð-
ið var við að hraði stöðvi menn í
framúrakstri, ekki einu sinni þótt
komið sé upp í 110-120 km hraða.
Svona aðgerðir lögreglu eru skilaboð
til ökumanna um að þeir eigi að aka
það hratt að aðrir aki ekki framúr
þeim og virkar hvetjandi á ökumenn
til hraðaksturs.
Það væri ekki úr vegi að ábyrgir
aðilar í umferðarmálum gerðu öku-
mönnum það ljóst að framúrakstur
er alltaf á ábyrgð þess sem framúr
ekur. Það verður líka að gera þá
kröfu til ökumanna að þeir hafi þá
þolinmæði og skynsemi sem þarf til
að skapa sér öruggt tækifæri til
framúraksturs. Þeim mun meiri
hraða sem þarf til að aka framúr því
áhættusamari verður hann.
Ökumenn þurfa líka að gera sér
grein fyrir því að það er ekki veg-
urinn, færðin eða veðrið sem veldur
slysi, heldur rangt mat ökumanns á
eigin hæfni og aðstæðum.
Síðastliðið sumar gerðu lögreglu-
menn sig seka um það að brjóta ís-
lensk umferðarlög, með því að stöðva
ökumenn á 50 km hraða og krefjast
þess að þeir ækju hraðar og gáfu
með þessari athugasemd til kynna að
ökumenn sköpuðu minni hættu ef
ekið væri framúr þeim á meiri hraða.
Það hefur verið mikið um bílslys á
þessu ári og fjöldi manna farið í sína
síðustu ökuferð, en gjarnan viljað
lifa lengur og fengið það hefði hrað-
inn verið minni. Þetta þurfa öku-
menn að hafa í huga þegar þeir setj-
ast upp í bílinn, því það er of seint að
hugsa eftirá. Sé farþegum annt um
líf sitt ættu þeir líka að minna öku-
manninn á það að hann ber ábyrgð á
lífi þeirra og mistök sem valda slysi
verða ekki spóluð til baka. Það er
bara hægt í tölvuleikjum.
Undanfarin ár hefur orðið hraða-
aukning á hverju sumri. Síðastliðið
sumar var hraðinn um 110-115 km á
klst. Nú stefnir allt í það að hraðinn
verði 115-120 km á klst. með tiheyr-
andi afleiðingum og löggæsla nánast
engin.
GUÐVARÐUR JÓNSSON,
Hamrabergi 5.
Er hraðinn mikil-
vægari en lífið?
Frá Guðvarði Jónssyni:
SÁ FÁHEYRÐI atburður átti sér
stað að flokkur fólks gerði innrás í
lýðræðisríkið Ísland. Ástæðan var
heimsókn kínverska forsetans í boði
íslenska forsetans. Svo mikil var fyr-
irlitningin, yfirgangssemin og niður-
lægjandi hugsunarhátturinn að höf-
uðstöðvar flokksins auglýstu eftir
fólki til landsins um allan heim. Með
þeim formerkjum að vegna smæðar
þjóðarinnar væri lögregluliðið fá-
mennt og enginn væri herinn. Yrði
hópurinn nógu stór myndi flokkurinn
geta hundsað tilmæli, fyrirmæli og
aðrar öryggisaðgerðir gæsluliðsins
vegna mannfæðar þeirra og komið
sínum aðgerðum vel á framfæri og
eyðilagt heimsóknina eða jafnvel að
forsetinn myndi aflýsa henni. Þannig
kæmist flokkurinn vel í heimsfrétt-
irnar en lýðræðisríkið yrði skilið eftir
með flakandi sár og ógnar stór vanda-
mál. Ekki virtist það angra hug aðal-
forystu flokksins, enda yrðu þau horf-
in á braut strax að aðgerðinni lokinni.
Hvað kemur þeim Ísland við nema til
þess að nota það í sína þágu. Íslenska
ríkisstjórnin átti nokkra möguleika.
Aflýsa heimsókninni og viðurkenna
þar með að erlendir hópar gætu
stjórnað um ýmis innanríkismál.
Leitað á náðir annarra þjóða um hjálp
með aukið gæslulið og viðurkenna að
þjóðin væri ekki einfær um að standa
sem sjálfstæð þjóð og alls ekki fær
um að taka á móti erlendum gestum í
nafni ríkisins og/eða forsetans.
Grípa til varnaraðgerða og sýna
umheiminum að hér býr sjálfstæð
þjóð sem er tilbúin í átök með öllum
tiltækum ráðum. Og það valdi ríkis-
stjórnin. Við höfum sem betur fer
sterka stjórn. Þá skeði það ótrúlega
sem maður hefði aldrei trúað fyrir-
fram. Hópur Íslendinga snerist á
sveif með innrásarflokknum. Svo hart
var gengið fram af þeirra hálfu að lög-
fræðingur einn krafðist þess að Ís-
land yrði einangrað með því að loka
Flugleiðum.
Að hafa þær hugsjónir sem æðstar
eru, prentfrelsi, málfrelsi og þá
æðstu, tjáningarfrelsi, er mjög mik-
ilvægt. Þessar hugsjónir hafði ís-
lenski hópurinn sem er vel, en maður
spyr sjálfan sig: Hvar voru allir þeir
meðlimir sem í hópnum voru þegar
Íslendingur var dæmdur af íslensk-
um dómstól á Íslandi í fangelsi, eins
og hver annar glæpamaður, fyrir það
eitt að lýsa skoðunum sínum á al-
manna færi. Manni dettur aðeins eitt
orð í hug. Hræsni.
FREYR BJARTMARZ,
Holtagerði 63, Kópavogi.
Lengi lifi lýðræðis-
ríkið Ísland
Frá Frey Bjartmarz: