Morgunblaðið - 06.07.2002, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 2002 35
✝ Nikolína ElínHalldórsdóttir
fæddist á Kirkjulandi
í Austur-Landeyjum
26. nóvember 1912.
Hún lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Lundi á Hellu, að
morgni sunnudags-
ins 30. júní síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðrún Nikulásdótt-
ir, f. 28.7. 1879, d.
24.5. 1957, og Hall-
dór Þorsteinsson, f.
12.9. 1876, d. 23.12.
1970. Elín var næstelst systkina
sinna, en þau voru; Sesselja, Lilja,
Steinunn og Kjartan, sem öll eru
látin. Dóttir Elínar og Ara Guð-
mundar Bogasonar frá Uppsölum
við Seyðisfjörð vestra, f. 27.7.
1901, d. 10.1. 1957, er Guðrún
Aradóttir, f. 22.6.1940. Eiginmað-
ur hennar er Eyvindur Ágústsson,
f. 3.1. 1937. Synir þeirra: 1) Ágúst
Ómar, sambýliskona Ragnheiður
Jónasdóttir. Börn þeirra eru: Haf-
dís, sambýlismaður Steinar Guð-
mundsson, þau eiga Daníel Frey;
Eyvindur og Elín. 2) Elvar, sam-
býliskona Jóna Sigþórsdóttir.
Börn þeirra eru: Eyrún, Ármann
og Jóel. 3) Hafsteinn, kona hans er
Arnheiður Harðar-
dóttir. Synir þeirra
eru: Halldór Hrann-
ar, Hafþór Helgi og
Fannar Aron. 4)
Halldór Gunnar, lést
tæplega tveggja ára
gamall.
Elín ólst upp á
Kirkjulandi til átta
ára aldurs, en árið
1920 flutti fjölskyld-
an í vesturbæinn á
Skíðbakka og átti
hún þar lögheimili
alla tíð síðan. Hún
vann við bústörfin
heima fyrstu árin, en upp úr tví-
tugu fór hún í vist til Reykjavíkur
og Hafnarfjarðar. Hún var um
skeið bústýra hjá Kjartani bróður
sínum á Skíðbakka en vann síðan
lengst af á Saumastofu Rúdolfs á
Hellu. Elín hætti störfum á
saumastofunni árið 1983 og dvaldi
hjá dóttur sinni og tengdasyni á
Skíðbakka til ársins 1995 er hún
flutti á Dvalarheimilið Kirkjuhvol
á Hvolsvelli. Þremur árum síðar
fór hún á Hjúkrunarheimilið
Lund á Hellu og var þar til dán-
ardags.
Elín verður jarðsungin frá
Krosskirkju í Austur-Landeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Nú er komið að skilnaðarstund.
Mamma mín, Elín Halldórsdóttir, er
látin og verður í dag lögð til hinstu
hvílu við hlið dóttursonar síns í
Krosskirkjugarði. Það var þungt
áfall fyrir hana og okkur öll, þegar
yngsti drengurinn okkar Eyvindar,
Halldór Gunnar lést eftir stutt veik-
indi árið 1966, tæplega tveggja ára
gamall. Sumir tala sig frá sorginni,
við þögðum, en minningin lifir.
Blessuð sé minning Halldórs Gunn-
ars Eyvindssonar.
Mamma átti að mörgu leyti góða
ævi, hún var heilsuhraust lengst af
og hafði mikið starfsþrek og starfs-
vilja. En líf hennar var líka á ýmsan
hátt erfitt. Það hefur áreiðanlega
ekki verið auðvelt árið 1940 að koma
heim úr vistinni, ófrísk og ekki einu
sinni með kærasta í farteskinu, en
um það talaði hún aldrei. Það var
raunar ekki hennar stíll að tala um
sjálfa sig. Allt sem ég veit um pabba
minn er frá öðrum komið. Eftir að ég
fæddist vorum við mæðgur á Skíð-
bakka þar sem hún ól mig upp, með
dyggum stuðningi afa míns og ömmu
og frændsystkina minna. Hún vann
fyrir okkur á búi foreldra sinna,
gekk í öll störf, sem þurfti að sinna
bæði utanhúss og innan. Hún var
einnig ágæt sauma- og hannyrða-
kona, saumaði t.d. öll föt á mig þegar
ég var krakki og aldrei brást það, ef
flíkin átti að vera tilbúin að morgni,
þá var hún það, jafnvel þótt mér
sýndist hún hálfkláruð þegar ég fór
að sofa. Það var henni metnaðarmál
að hafa mig fína og vel til hafða. Hún
var aldrei rík af veraldlegum auði, en
átti því meira af gjafmildi og góðum
hug til okkar, afkomenda sinna.
Eftir að við Eyvindur fórum að
búa á Skíðbakka, árið 1959, fór
mamma aftur út á vinnumarkaðinn,
vann lengst af á Saumastofu
Rudolfs, á Hellu. Þá var hún til húsa
hjá systrum sínum, Lilju og Stein-
unni til skiptis. Á Hellu leið henni
vel, Rudolf og Erla Stolzenwald
reyndust henni góðir vinnuveitendur
og vinir og samstarfskonur hennar
sýndu henni vináttu og tryggð alla
tíð. Fyrir það er hér þakkað. Á þess-
um árum kom mamma alltaf heim
um helgar og oftar ef þurfti. Tók hún
þá til hendinni við bústörfin og hvað
eina sem til féll, aðstoðaði við upp-
eldið á dóttursonunum og sinnti um
pabba sinn, en Halldór afi minn,
dvaldi hjá okkur síðustu 11 ár ævi
sinnar. Árið 1983 varð hún að hætta
að vinna vegna heilsubrests og kom
þá alkomin heim. Næstu ár urðu
henni erfið, hún fór í aðgerðir á
mjöðmum, sem heppnuðust ekki
nema að hluta til, þannig að eftir það
gekk hún aldrei heil til skógar, en
hún var sívinnandi í höndum, meðan
heilsan leyfði. Einnig hafði hún gam-
an af lestri góðra bóka og voru ást-
arsögur og æviminningar í mestu
uppáhaldi hjá henni. Árið 1995 flutti
hún svo á Dvalarheimilið Kirkjuhvol
á Hvolsvelli og þaðan fór hún á
Hjúkrunarheimilið Lund á Hellu, ár-
ið 1998 þar sem hún lést hinn 30. júní
sl. Mamma var var glaðlynd og alltaf
stutt í brosið, yfirleitt brosti hún við
viðmælendum sínum, en hún hafði
líka skap og þá hvessti stundum, en
það var fljótt að rjúka burt og hún
brosti aftur. Hún var sjálfstæð og
vildi vera sjálfbjarga og átti því erfitt
með að þiggja þá aðstoð, sem hún
þurfti við hvaðeina, sem hún hafði
getað bjargað sér með sjálf áður.
Starfsfólkið á Kirkjuhvoli og Lundi
fékk áreiðanlega að heyra það, þegar
henni mislíkaði, en á eftir var hún
ávallt þakklát fyrir hjálpina. Öllu því
góða fólki, sem annaðist hana síðustu
árin, bæði á Kirkjuhvoli og Lundi,
viljum við fjölskyldan þakka fyrir
góða umönnun og hlýlegt viðmót, svo
og heimilismönnum, fyrr og síðar
fyrir vinsemd alla.
Gott er þreyttum að sofna, þegar
andleg og líkamleg heilsa er þrotin.
Elsku mamma, takk fyrir allt. Guð
geymi þig.
Þín dóttir
Guðrún Aradóttir (Rúna).
Þeir eru fáir núorðið sem njóta
þeirra forréttinda að alast upp á
heimili þar sem búa þrjár eða fjórar
kynslóðir og njóta þess öryggis og
uppeldis sem þar er hægt að fá. Ys
og þys nútímans gefa ekki kost á
slíku.
Á mínu bernskuheimili voru Hall-
dór langafi og Ella amma fastir
punktar í tilverunni. Þegar afi fædd-
ist var Jón Sigurðsson enn á lífi og
áratugir í munað eins og bíla, raf-
magn og flest önnur þægindi sem
sjálfsögð eru í dag. Hann kunni að
segja sögur frá þessum löngu liðna
tíma, raulaði, ruggaði og huggaði.
Hann tuggði skro og það var mikið
sport að aðstoða hann við að skera
Ho, eins og við héldum að það héti.
Afi flutti með sér menningu sem átti
sér rætur í hinu forna bændasam-
félagi, hafði til að mynda stundað
sjóróðra frá Landeyjasandi og þurft
að ganga alla leið til Reykjavíkur.
Yfir honum hvíldi rósemi ellinnar og
öll hans reynsla og viska var mikið
undur ungum dreng.
Ella amma kunni einnig frá mörgu
að segja, en hún var líka sívinnandi
og hugsandi um velferð fjölskyld-
unnar. Hún vann í miðri viku á Hellu
en kom heim um helgar og í öllum
fríum, alltaf færandi hendi. Oftast
kom hún með nammi og oft kom lítill
bíll eða dráttarvél upp úr veskinu til
að gleðja. Hún kom líka oft með bux-
ur eða vettlinga, en það kom mömmu
meira við. Ekki veit ég hvílík ósköp
af vettlingum og sokkum hún fram-
leiddi í gegnum tíðina handa okkur
bræðrunum og seinna börnunum
okkar. Einu sinni sendi hún okkur
gljáandi reiðhjól með kaupfélags-
bílnum. Fyrstu alvöru bílarnir voru
keyptir með hennar stuðningi og svo
mætti endalaust telja. Þannig helg-
aði hún sig velferð okkar. Áhyggjur
okkar, þarfir og vonir, voru hennar.
Fátt var það sem hún veitti sér af
persónulegum munaði. Helst væri að
nefna lestur, en af því hafði hún gam-
an. Að öðru leyti vildi hún helst vera
að vinna við eitthvað og gera gagn.
Ég minnist þess þó að hafa farið með
henni í skemmtiferð á vegum kven-
félagsins austur í Meðalland, að tína
ber (það var reyndar dálítið gagn í
því) og ósköp var hún hrædd um að
ég myndi týnast í hrauninu. Einu
sinni voru foreldrar mínir í kaup-
staðarferð og ætlaði amma að mjólka
kýrnar. Þetta var rétt fyrir jól og
einmitt þetta kvöld fór rafmagnið af
og kom ekki aftur, sama hvað beðið
var. Í stað þess að sitja með hendur í
skauti og sjá til hvað verða vildi fór
hún af stað að handmjólka kýrnar
tuttugu og hætti ekki fyrr en allt var
búið. Lítið gagn var í okkur bræðr-
um við þetta verk og hefur mér alltaf
síðan fundist þetta vera meiriháttar
afrek. Ekki get ég ímyndað mér að
hægt sé að fá samviskusamari og
duglegri manneskju til vinnu, en
amma var. Ef hún fékk auka frí á
saumastofunni eða efnisafgang til að
sauma buxur á okkur vann hún há-
degistíma eða mætti fyrr en ella til
að vinna þetta upp. Þannig lét hún
alltaf halla á sig.
Síðustu árin sem hún var á Skíð-
bakka nutum við Jóna aðstoðar
hennar í ríkum mæli. Þá var hún
boðin og búin hvenær sem var að
hafa ofan af fyrir börnunum og um-
vefja þau með kærleik sínum. Verð-
ur það tækifæri sem þau fengu til að
kynnast og vera með henni aldrei
fullþakkað.
Nú þegar skilur leiðir um sinn er
ég einn þeirra sem finnst að ég hafi
mikið þegið og of lítið þakkað. En ég
held þó líka að orð úr Spámanninum
eigi við, en þar segir m.a.:
Til eru þeir sem eiga lítið og gefa það allt.
Þetta eru þeir sem trúa á lífið og nægtir
lífsins og þeirra sjóður verður aldrei tóm-
ur. Til eru þeir sem gleðjast þegar þeir
gefa og gleðin er laun þeirra. … Með verk-
um þeirra talar Guð til mannanna og úr
augum þeirra lýsir bros hans jörðinni.
Elvar Eyvindsson.
Elsku langamma. Nú ert þú farin
til himna. Og við systkinin viljum
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur öll þessi ár. Alla
morgnana sem við lögðumst fyrir
innan þig í rúminu þínu á meðan
mamma og pabbi voru í fjósinu, allar
vísurnar sem þú söngst fyrir okkur,
allt nammið sem þú gafst okkur, all-
ar bænirnar sem þú kenndir okkur
og alla vettlingana og sokkana sem
þú prjónaðir á okkur. Þeir eiga eftir
að ylja okkur áfram eins og minn-
ingin um þig.
Við munum vel þegar við sátum
hjá þér á Kirkjuhvoli og horfðum á
sjónvarpið og kláruðum allt úr ís-
skápnum og sælgætisskúffunni. Þú
passaðir alltaf að við værum södd og
ánægð og að ekkert kæmi fyrir okk-
ur.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Eyrún, Ármann og Jóel.
Það er hásumar. Síðasti dagur
júnímánaðar rennur upp.
Þann morgun yfirgefur Elín Hall-
dórsdóttir (Ella) þessa jarðvist.
Það var alltaf sumar í huga henn-
ar. Þegar maður kom til hennar eftir
að hugurinn var orðinn fjarrænn og
minnisleysið herjaði á hana, þá var
alltaf sumar. Spurt um heyskapinn
og sprettu á túnum.
Í æskuminningunni er Ella alltaf
hlaupandi, gerir hlutina sjálf, síðust í
rúmið, fyrst á fætur, réttir öðrum
hjálparhönd.
Meðan Sigríður amma og Árni afi
voru á lífi og kom að árlegu vorhrein-
gerningunni í herberginu þeirra þá
var Ella alltaf kölluð til, enginn ann-
ar mátti hjálpa þeirri gömlu. Svo líða
árin.
Þetta og ótalmargt annað.
Þá voru Halldór, Guðrún, Ella,
Rúna og Kjartan í vesturbænum, í
mesta lagi 20 metrar á milli bæj-
anna, alltaf gott samkomulag.
Rúna og Eyvindur taka við búi og
eignast drengina sína. Alltaf var Ella
til staðar, þótt hún væri að sauma á
Hellu. Skíðbakki var alltaf hennar
heimili, fjölskyldan var henni allt.
Halldór faðir hennar var á heim-
ilinu til dauðadags 1970. Hann var afi
allra barnanna á bæjunum. Einu
sinni sagði elsta dóttir mín: „Veistu
hvað afi í vesturbænum segir þegar
ég kem til hans?“, hann segir: „ertu
komin, elskan mín.“
Áfram líður tíminn. Komin fimm
íbúðarhús á Skíðbakka. Börnin okk-
ar Rúnu reka myndarleg bú á jörð-
unum. Við farnar að sauma á sauma-
stofu og barnabörnin leika sér
saman.
Elsku Ella, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Öllum afkomendum bið ég guðs
blessunar.
Sigríður Erlendsdóttir.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu í Drottins skaut.
(M. Joch.)
Mig langar að minnast gamals ná-
granna og vinar, hennar Ellu í Vest-
urbænum eins og við kölluðum hana
alltaf. Hugur minn hverfur til æsku-
áranna. Ella bar hag okkar krakk-
anna í Austurbænum á Skíðbakka
jafnt fyrir brjósti sem sinnar einka-
dóttur Rúnu, en við erum jafnöldrur
og æskuvinkonur. Á þessum tíma
vorum við krakkarnir á bæjunum
mikið í útileikjum, skautuðum út og
suður á veturna. Þá var Ella ætíð
tilbúin að útbúa okkur af stað;
„Klæðið ykkur vel, krakkar, passið
ykkur á ísnum og vökunum, og kom-
ið þið ekki seint heim.“ Sama hug-
ulsemin fylgdi okkur úr hlaði er við
lögðum af stað á morgnana í klukku-
tíma gang sem þá var í Barnaskól-
ann að Krossi.
Ella var dugnaðarforkur og henni
lá hátt rómur þegar henni líkuðu
ekki hlutirnir. Árrisul var hún og ég
minnist vormorguns þegar ég vakn-
aði við rödd Ellu: „Lindi! Ærnar eru
komnar í túnið!“ og þá var nú hann
pabbi minn fljótur á fætur.
Jólaboðin á Skíðbakkabæjunum
voru mikið tilhlökkunarefni hjá okk-
ur krökkunum. Þar var Ella með
sína kátínu og dillandi hlátur. Mikið
var spilað; vist, svartipétur og hjóna-
sæng. Þar var ekkert kynslóðabil og
Ella stóð með okkur krökkunum í
því að það lægi nú ekkert á að fara að
sofa.
Stærsta hamingja Ellu í lífinu var
dóttir hennar. Þegar Rúna og Ey-
vindur hófu búskap á Skíðbakka átti
Ella í mörg ár áfram heimili hjá þeim
og þeirra sonum.
Síðustu árin dvaldi Ella á Lundi á
Hellu. Þá reyndist Rúna móður sinni
vel og var Ellu mikil stoð í veikindum
hennar.
Kæra Rúna, Eyvindur og fjöl-
skylda, ég sendi ykkur samúðar-
kveðjur og þakka alla tryggð fólks-
ins í Vesturbænum í gegnum árin.
Ég tel mig ríkari en ella að hafa
þekkt og átt vináttu Elínar Halldórs-
dóttur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ragna Erlendsdóttir
frá Skíðbakka.
ELÍN
HALLDÓRSDÓTTIR
2
 3


 1  "  
%
 
     
 "-    %
"- ""   ""

'
<
 5/ .6:4+
 4  4 )
 5 51#
' 6
1!" '  .
 6
1!" &-    
7  72" 7  7  72#
4" !1!  
       

%
=$ 32- / #
,' 

" "


    %

  



<&>

?! 1
5 21!(@
 .  
"  
 
    

 +
 "  
   ())*
'
.A  68 
 
1 -1.A 2 1"

  .A#
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.