Morgunblaðið - 23.07.2002, Síða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLÍ 2002 29
Enginn átti von á að
málin myndu æxlast á
þennan veg dag einn í
Beirút fyrir rúmum
tveimur árum. Það átti að fara að
skíra lítinn dreng og við vorum öll
saman komin þarna, full af lífi og
fjöri og nutum þess að vera saman,
Hjördís, pabbi, Hildur, ég, Rina og
fjölskyldan hennar. Það er svo stutt
síðan.
Við Hjördís kynntumst fyrir
mörgum árum þó að í minningunni
sé það líka örstutt. Hún var þá ung
kona um þrítugt, útivinnandi og
baslandi með tvö ung börn og ég
strákpjakkur í sumarvinnu hjá
verktaka austur í bæ milli skóla-
anna. Ekki grunaði mig þá að við
ættum eftir að leika svo stórt hlut-
verk hvort í annars lífi. Það gengur
á ýmsu í lífinu og nokkrum árum
síðar var Hjördís komin inn í líf mitt
aftur en þá sem tilvonandi fjöl-
HJÖRDÍS
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Hjördís Þor-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. desember 1945.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi
sunnudaginn 14. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
22. júlí.
skyldumeðlimur og
konuefni fyrir pabba.
Ekki var erfitt að sjá
að þau voru ástfangið
par með framtíðina
fyrir sér. Það átti þó
ekki fyrir þeim að
liggja að stofna heimili
og skjóta rótum á Ís-
landi í bili. Þeirra biðu
ferðalög og ævintýri
sem fæstir verða að-
njótandi. Fljótlega var
flugið tekið á framandi
slóðir vegna verkefna í
Suður-Jemen. Heim-
sóknir um jól og á
sumrin eru mér minnisstæðar og sú
mikla eftirvænting sem þeim fylgdi.
Þannig liðu allt of mörg ár. Næsti
viðkomustaður þeirra var síðan
Kaupmannahöfn. Þar áttu þau
pabbi ágætt heimili um stund og þar
kom ég nokkrum sinnum við á ferð-
um mínum. En þar var þeim heldur
ekki til setunnar boðið og í þetta
sinnið var stefnan tekin á Afríku, til
Tanzaníu. Þar átti að gera veg. Var
þetta kannski ykkar besti tími?
Tímabilið sem á eftir kom veit ég að
var erfitt, langvinn barátta við hita-
beltissjúkdóma og fleira. Svo voruð
þau allt í einu aftur komin til Kaup-
mannahafnar. Eins og áður stakk ég
inn nefinu og fann hjá þeim athvarf
þegar ég átti leið um. Það var þó
greinilegt að á Íslandi var eitthvað
sem togaði og þangað fóru þau að
lokum. Ef það var til að setjast í
helgan stein var það tálsýn. Eig-
inkona verktaka verður alltaf að
hafa ferðatöskuna nærhendis. At-
burðir í Tanzaníu urðu til þess að
þau voru kölluð utan aftur um hríð
en komu svo heim aftur. Síðastliðið
ár var eins og drægi úr hraðanum
og þau næðu einhverri festu og jafn-
vægi í líf sitt sem var þar ekki áður.
Þá fór að bera á svo mikilli mæði
hjá Hjördísi að hún komst varla
lengur um. Það var í maí síðast-
liðnum að hún leitaði sér lækninga.
Á sunnudaginn var þegar við heim-
sóttum hana með börnin upp á spít-
ala var hún orðin mjög veik.
Hjördís var mikið stórmenni,
hugrökk, verkstjóri, ráðgjafi, móðir
og amma. Hjördís þoldi ekki linkind
og sjálfsvorkunn og lagði upp úr við
okkur krakkana að vera sjálfstæð
og taka skakkaföllum lífsbaráttunn-
ar af æðruleysi. Hún átti líka á sér
mjúka hlið sem hún sýndi sínum
nánustu því fjölskyldan var henni
afar mikilvæg og hana elskaði hún.
Það var gaman að sitja með Hjör-
dísi yfir kaffibolla eða einhverju
betra og ræða málin fram á nótt og
þannig eru margar mínar bestu
minningar um hana.
Að missa náinn ættingja er áfall
sem erfitt er að komast yfir, svo
sárt að það nístir merg og bein, svo
ótrúlegt að maður trúir ekki sínum
eigin augum og eyrum. En lífið
heldur áfram og tíminn læknar öll
sár. Við sem eftir lifum verðum að
trúa því. Vertu blessuð, Hjödda
mín.
Oddur Thorarensen.
✝ Jón Brynjólfssonvélaverkfræð-
ingur fæddist 4.
október 1928. Hann
lést af slysförum við
heimili sitt 9. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Brynjólfur Nikulás
Jónsson trésmíða-
meistari í Reykjavík,
f. 10.4. 1883, d. 24.1.
1956, frá Álfadal á
Ingjaldssandi, og
kona hans Halldóra
Jónsdóttir húsmóðir,
f. 14.6. 1898, d. 27.8.
1977, frá Alviðru í Ölfusi. Systir
Jóns var Jóna Kristín, sálfræð-
ingur, f. 26.3. 1927, d. 26.10. 1964.
Jón kvæntist 1952 Unni Bjarna-
dóttur íþróttakennara, f. 17.8.
1927, frá Öndverðanesi í Gríms-
nesi. Hún var dóttir Bjarna Jóns-
sonar bónda og Kristínar Hall-
dórsdóttur bónda í Öndverðanesi.
nemi í kerfisfræði við WPI. 3)
Dóttir Jóns og Vilborgar Sigurð-
ardóttur verslunarmanns, f.
26.10. 1939, er María Kristín nem-
andi við Listaháskóla Íslands, f.
22.11. 1977. Foreldrar Vilborgar
eru Sigurður Ingi Jónsson prent-
ari í Reykjavík og Ingibjörg
Ólafsdóttir kaupkona í Reykjavík.
Jón varð stúdent frá Verslunar-
skóla Íslands 1949, tók viðbótar-
próf frá stærðfræðideild MR
1950. Fyrrihlutapróf í verkfræði
frá HÍ 1953, og próf í vélaverk-
fræði frá DTH í Kaupmannahöfn
1956.
Jón starfaði sem verkfræðingur
hjá Iðnaðarmálastofnun Íslands
1956–1961, meðal annars við
staðlagerð og ráðstafanir til
lækkunar byggingarkostnaðar.
Jón var ráðgjafarverkfræðingur í
Reykjavík frá 1961, aðallega
varðandi hönnun og einkaleyfa-
umsóknir og einnig á sviði fram-
leiðslu og rekstrartækni.
Jón skrifaði fjölda blaðagreina
um margvísleg málefni sem birst
hafa í Morgunblaðinu.
Útför Jóns fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jón og Unnur skildu
1962. Unnur lést
1982. Börn þeirra
eru: 1) Brynjólfur
hagfræðingur og lög-
giltur fasteignasali, f.
6.4. 1952, kvæntur
Sigríði Guðmunds-
dóttur skrifstofu-
manni. Dætur þeirra
eru Jónína, f. 1979,
formaður Iðnnema-
sambands Íslands,
Halldóra, f. 1982, ný-
stúdent úr Verzlunar-
skóla Íslands, og Unn-
ur Kristín, f. 1992. 2)
Jóna Elfa kennari og myndlist-
armaður, f. 5.6. 1956, búsett í
Bandaríkjunum, gift Grétari
Tryggvasyni prófessor í vélaverk-
fræði við WPI í Massachusetts í
Bandaríkjunum. Börn þeirra eru
Unnur Ósk, f. 1978, nemi í kerf-
isfræði við Stanford í Bandaríkj-
unum, og Jón Tómas, f. 1985,
Sá, sem hér skrifar hefur verið
sambandslaus við símakerfið í síð-
ustu viku en heyrði þó í útvarpi að
maður hefði látist í slysi á Báru-
götu. Næst kom frétt um að hann
hefði fæðst árið 1928. Hann var því
jafnaldri minn. Margir koma og
fara af Bárugötunni sem og öðrum
götum. Hugur minn hneigðist þó til
húseiganda eins, er bjó þar allan
sinn aldur og var æskuvinur minn.
Hugboð mitt staðfestist í Morg-
unblaðinu á föstudegi, er sagt var
að Jón Brynjólfsson væri maður-
inn.
Við Jón stofnuðum tveir á árum
áður „Góðra drengja félagið“. Við
vorum á Bárugötunni miðri. Þeir,
sem vestan Stýrimannastígs
bjuggu, voru þá víst vondu dreng-
irnir, og fyrir austan Ægisgötu
voru bara fáeinir drengir til í okkar
huga. Hin síðari ár hittumst við
Jón helst í síma. Þegar Jón
hringdi, sagði hann í upphafi jafn-
an Svenni! Vissi ég strax, hver
maðurinn var, þótti vænt um kallið,
og sagði blessaður Jón. Ýmsir aðrir
þessa dagana, sem ávarpa mig
svona og mér þykir ekki alveg jafn
vænt um, fá bara svarið: Ég heiti
Sveinn!
Oftast þegar Jón hringdi, var
hann að fást við hávísindaleg við-
fangsefni, ekki bara vélaverkfræði
eða einkaréttarmál, sem voru sér-
svið hans. Sum verkin eins og að
mæla rafstrauma í einhverri áru
eða þvílíkt voru of erfið fyrir bjart-
sýnasta rafmagnsverkfræðing, sem
sneri sig út úr því með að tala um
samband straums, Kúlombs og
kósínusar fí. Samtölin urðu löng, og
er ég heyrði hver hringdi færði ég
símann og fékk mér sæti. Hringdi
Jón í vinnusímann varð ég stund-
um, samvisku minnar vegna, að
skrökva að vini mínum til þess að
stytta málið. Maður sæti hinum
megin við borðið hjá mér, og við
skyldum taka það aftur upp að
kvöldi dags. Lesendur Morgun-
blaðsins hafa nýlega lesið greinar
vélaverkfræðingsins um D-vítamín,
kalk og beinþynningu, en þær urðu
til þess að aðrir fræðimenn brugð-
ust við. Jón var víðlesinn. Er ég
sem aðrir gruflaði í árinu 0, og hve-
nær halda skyldi upp á áramótin
2000, var Jón nægtabrunnur fróð-
leiks um Heródesana tvo á dögum
Pílatusar og fæðingarmánuð Jes-
úsar í okkar tímatali alheimsins.
Ég votta börnunum og allri fjöl-
skyldunni hans Jóns samúð mína
við það, sem gamlingjanum finnst
vera ótímabært fráfall.
Sveinn Guðmundsson.
Nú er enn höggvið skarð í þann
fámenna hóp stúdenta sem útskrif-
aðist úr lærdómsdeild Verzlunar-
skóla Íslands vorið 1949, þegar
bekkjarbróðir okkar, Jón Brynj-
ólfsson verkfræðingur, lést af slys-
förum 9. júlí sl. Eru nú horfnir af
velli níu af sautján manna hópi sem
var fimmti, og þá fjölmennasti, ár-
gangur stúdenta frá Verzlunarskól-
anum, en lærdómsdeildin tók til
starfa haustið 1943 og fyrsti ár-
gangurinn lauk prófum 1945.
Sá samhenti hópur, sem sumir
hverjir höfðu verið allt að sjö vetur
í Verzlunarskólanum, ef undirbún-
ingsdeildin er talin með, vann að
því hörðum höndum seinustu tvö
árin í skólanum að afla fjár til ut-
anferðar að námi loknu. Var það
gert með rekstri skólabúðar þar
sem þátttöku í störfunum var skip-
að niður á alla bekkjarfélagana.
Árangurinn skilaði fé til greiðslu
ferðakostnaðar, að mestu leyti, fyr-
ir allan hópinn, sem að loknu stúd-
entsprófi fór með Dronning Alex-
andrine til Þórshafnar í Færeyjum
og Kaupmannahafnar og ferðaðist
þaðan til Stokkhólms, Oslóar og
aftur til Kaupmannahafnar. Vil-
hjálmur Þ. Gíslason skólastjóri var
okkur innan handar við skipulagn-
ingu ferðarinnar og fékk norrænu
félögin í þessum löndum til að taka
á móti okkur og leiðbeina, sem þau
gerðu öll með miklum sóma auk
þess sem Vilhjálmur var með okk-
ur í nokkur skipti í Stokkhólmi,
Osló og Kaupmannahöfn. Fengum
við leiðsögumenn í borgunum,
ódýrt og jafnvel ókeypis svefn-
pláss, t.a.m. í skólum, ásamt því að
vera boðin í skoðunarferðir og jafn-
vel til veisluhalda. Ógleymanlegar
voru móttökurnar í Stokkhólmi þar
sem fyrirtæki, stofnanir og félög
voru heimsótt og hver dagur var
ævintýri sem endaði með kvöld-
veislu á völdum stöðum, m.a. í Bell-
manskjallaranum í Gamla Stan.
Mun þetta vera ein fyrsta ferð
stúdentaárgangs til útlanda, en
Menntaskólinn hafði áður farið í
utanferð í tilefni af 100 ára afmæli
skólans í Reykjavík 1946. Allur
bekkurinn tók þátt í þessari ferð,
þ.á m. Jón Brynjólfsson, sem naut
sín vel að vanda. Ferðin opnaði
okkur nýjan heim fagurra mann-
legra samskipta og aðlaðandi um-
hverfis þótt enn sæi ótvíræð verks-
ummerki seinni heimsstyrjald-
arinnar á efnahag þjóðanna. Í
tvennum skilningi var ferðin því
mikil lífsreynsla og ómetanlegt
veganesti til komandi ára því áhrif-
in glæddu bjartsýni okkar á fram-
tíðina sem ekki veitti af eftir hild-
arleikinn mikla.
Er heim kom dreifðist hópurinn
til ýmissa sumarstarfa. Flestir inn-
rituðu sig í Háskóla Íslands eða
fóru utan til náms og var Jón
Brynjólfsson einn þeirra. Hann var
ágætur námsmaður og stefndi hug-
ur hans til verkfræði að stúdents-
prófi loknu. Til að svo gæti orðið
þurfti að bæta við sig námi í stærð-
fræði og tók hann lokapróf í þeirri
grein frá stærðfræðideild Mennta-
skólans í Reykjavík sem og tveir
aðrir bekkjarbræður okkar, sem
einnig eru látnir, og allir luku þeir
námi í verkfræði erlendis með
miklum sóma. Jón lauk fyrrihluta-
prófi í verkfræði frá Háskóla Ís-
lands 1953 og prófi í vélaverkfræði
frá Danmarks Tekniske Højskole
1956. Sérgreinar Jóns voru fram-
leiðslu- og rekstrartækni. Að námi
loknu hóf hann störf hjá Iðnaðar-
málastofnun Íslands og seinna hjá
Rafmagnsveitum ríkisins, Rarik,
þar sem hann rannsakaði og gerði
tillögur um vatnsvegi úr Eyja-
bakka- og Jökulsárlónum í Lag-
arfljót, sannarlega okkur orðið vel
kunnugt efni á margumræddum
svæðum og í stöðugri umfjöllun nú
um stundir. Á seinni árum starfaði
Jón sjálfstætt og stundaði rann-
sóknir á eigin vegum, þ.á m. land-
reki, eldgosum og jarðskjálftum og
ýmsum hugðarefnum öðrum sem
vöktu sérstakan áhuga hans, ber
þar að nefna pýramídann mikla,
Keops-pýramídann. Um þessi efni
skrifaði hann margar blaðagreinar.
Jón var góður félagi, óáreitinn
og var ætíð í hópi þeirra sem fögn-
uðu tímamótum þegar bekkjar-
félagarnir komu saman og seinast á
50 ára stúdentsafmælinu fyrir
þremur árum. Að endingu sendum
við börnum hans og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Jóns.
Helgi Ólafsson,
Már Elísson,
Sveinn Elíasson.
Um síðustu mánaðamót hringdi
hann Jón, skólabróðir minn, til mín
eins og hann hafði oft gert og gaf
mér góð ráð varðandi heilsuna.
Jón sagði mér að hann væri far-
inn að gera við húsið sitt að utan
og ég bað hann að fara nú ekki að
klifra upp í stiga, því hann væri
orðinn gamall og gæti dottið niður
ef hann fengi svima. Það gerðist
svo 9. júlí að hann féll úr stiga þeg-
ar hann var að vinna við húsið og
dó af afleiðingum þess.
Við Jón vorum búin að þekkjast í
mörg ár. Hann kom í bekkinn okk-
ar í Verzlunarskólanum fyrir nærri
60 árum. Við stelpurnar urðum
strax hrifnar af þessum bráðmynd-
arlega manni og ekki skemmdi það
fyrir að hann var mikill námsmað-
ur. Árið 1947 vorum við fimmtíu
sem lukum verzlunarprófi.
Um haustið vorum við sautján
sem fórum í framhaldsdeildina og
urðum öll stúdentar 1949, sextán
strákar og ég eina stelpan. Nú er-
um við aðeins átta eftir af þessum
hópi, er Jón er fallinn frá. Jón
lærði síðan vélaverkfræði og lauk
námi frá DTH í Kaupmannnahöfn
1956.
Ekki kvæntist Jón neinni af okk-
ur skólasystrunum. Hann kvæntist
frænku sinni, sem nú er löngu lát-
in. Jón eignaðist þrjú börn, sem
hann var mjög stoltur af. Ég votta
börnum Jóns innilega samúð mína.
Blessuð sé minning hans.
Margrét H. Sigurðardóttir.
Það er mikið lán að eiga góða
granna. „Jón við hliðina“ hefur ver-
ið okkar næsti nágranni í hartnær
30 ár. Aldrei hefur komið til neinn-
ar misklíðar öll þessi ár og hefur
þó áreiðanlega gefist tilefni til þess
með ung börnin í ærslafullum leikj-
um. Hann ræddi við þau af áhuga
um skólagöngu þeirra og dagleg
viðfangsefni. Reyndar var Jóni um-
hugað um börn okkar og fylgdist
með þeim af áhuga. Sjálf áttum við
alltaf hauk í horni þar sem Jón var.
Jón var um flest afar sérstakur
maður. Hann var sívakandi og
kynnti sér öll mál af mikilli kost-
gæfni og voru þau af ólíklegasta
toga. Hann var vélaverkfræðingur
að mennt en var fjölfróður og sí-
fellt að bæta við þekkingu sína.
Þeir eru margir vorboðarnir. Ló-
an, grásleppan og krían. Vorboðinn
okkar á Bárugötunni var Jón
Brynjólfsson þegar hann var kom-
inn í bláa samfestinginn og tekinn
til við að lagfæra húsið, bílinn eða
lóðina.
Það er sjónarsviptir að Jóni og
við söknum hans um leið og við
þökkum honum fyrir áratuga sam-
fylgd.
Helga J. Gísladóttir.
JÓN
BRYNJÓLFSSON
Erfisdrykkjur
50-300 manna
Glæsilegir salir
Bræðraminni ehf., Kíwanishúsinu,
Engjateigi 11, sími 588 4460.