Morgunblaðið - 27.07.2002, Qupperneq 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2002 43
✝ Anna PálínaHalldórsdóttir
húsfrú, Sólhlíð 7,
Vestmannaeyjum,
fæddist á Þöngla-
bakka í Þorgeirsfirði
11. júlí 1916. Hún lést
á sjúkrahúsinu í
Vestmannaeyjum 17.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðný Sigurlaug Jó-
hannesdóttir, f. 25.4.
1880, d. 11.8. 1956,
og Halldór Jónasson,
f. 11.9. 1876, d. 14.11.
1937. Systkini Önnu
voru: 1) Jóhannes, f. 28.11. 1906, d.
21.4. 1967, 2) Sigurjóna, f. 26.12.
1909, d. 13.4. 1966, 3) Haraldur, f.
4.2. 1912, d. 23.8. 1965.
Hinn 22. maí 1942 giftist Anna
Arnoddi Gunnlaugssyni, f. 25.6.
1917, d. 19.10. 1995. Þau bjuggu
allan sinn búskap í Vestmannaeyj-
um þar sem Arnoddur var skip-
stjóri og útgerðarmaður. Dóttir
Önnu og Arnodds er Elísabet,
hjúkrunarfræðingur, f. 18.8. 1942.
Hún er gift Erlendi Péturssyni,
húsasmiði, f. 4.5. 1943, og eiga þau
fjögur börn. Þau eru: 1) Arnoddur,
kvæntur Sigurbjörgu Ingólfsdótt-
ur, 2) Pétur Freyr, kvæntur Ragn-
hildi Magnúsdóttur, 3) Gunnlaug-
Björk og á hún tvö börn.
Anna gekk í barnaskóla á Greni-
vík en lærði síðan fatasaum hjá
Kristbjörgu Kristjánsdóttur á Ak-
ureyri og varð meistari í kjóla-
saumi tvítug. Hún flutti til Vest-
mannaeyja 1939 og var lengst af
húsmóðir og saumakona. Eftir
1976 vann hún á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja, fyrst á sjúkradeild en
síðar á saumastofu og átti alltaf
góða vini á þeirri stofnun, sem voru
henni sérstaklega kærir.
Anna gekk í slysavarnadeildina
Eykyndil 1954 og taldi það skyldu
sína sem sjómannskonu að vinna
því félagi vel enda var hún þar 22
ár í stjórn og þar af sjö ár sem for-
maður. Hún var líka félagi í Kven-
félagi Landakirkju í áratugi.
Anna og Arnoddur byggðu hús
sitt á Bakkastíg 9 og fluttu í það
1943. Þá flutti til þeirra að norðan
Sigurlaug, móðir Önnu, sem þá var
orðin ekkja. Árið 1946 missti Sig-
urbjörg, systir Arnodds, mann sinn
og flutti hún þá til þeirra hjóna
með soninn Birgi, sem þá var fimm
ára.
Um áramót 1949–50 keyptu Arn-
oddur og Anna bátinn Suðurey VE
20. Á þessum árum var það til siðs
að hafa aðkomusjómenn í fæði,
húsnæði og þjónustu. Það var því
oft fjölmennt í kjallaranum á
Bakkastíg 9 og erilsamt hjá hús-
móðurinni.
Útför Önnu Halldórsdóttur fer
fram frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
ur, í sambúð með
Drífu Þöll Arnardótt-
ur, 4) Anna Stefanía.
Anna og Arnoddur
áttu fóstursoninn
Birgi, f. 22.7. 1941, en
hann er sonur Sigur-
bjargar systur Ar-
nodds og Vigfúsar
Guðmundssonar.
Birgir er kvæntur
Svandísi Önnu Jóns-
dóttur hjúkrunarfræð-
ingi og eiga þau fjögur
börn. Þau eru: 1) Ásta
Margrét, gift Erni Við-
ari Skúlasyni, og eiga
þau tvo syni, 2) Vigfús, í sambúð
með Maríu Ólafsdóttur og eiga þau
eina dóttur, 3) Birgir Jón, í sambúð
með Grétu Maríu Bergsdóttur og
eiga þau eina dóttur, 4) Linda
Björg, í sambúð með Jóni Vídalín
Halldórssyni og eiga þau einn son.
Anna og Arnoddur fóstruðu frá
12 ára aldri bróðurson Önnu, Jó-
hannes, f. 2.9. 1947, d. 19.10. 1997.
Hann var sonur Jóhannesar Hall-
dórssonar og Margrétar Pálsdótt-
ur. Jóhannes Jóhannesson var
kvæntur Ólafíu Davíðsdóttur, f.
21.5. 1951, og eignuðust þau tvö
börn. Þau eru: 1) Jóhannes, í sam-
búð með Margréti Vilhjálmsdóttur
og eiga þau eina dóttur, 2) Margrét
Hún Anna amma er dáin. Þessi
skilaboð gengu á milli okkar hjónanna
og barna okkar, sem ekki voru hjá
okkur miðvikudaginn 17. júlí sl. Við
vorum stödd á Spáni ásamt yngri
dóttur og fjölskyldu, þegar hringt var
í okkur og tilkynnt þessi sorgarfregn.
Þetta kom okkur þó ekki á óvart því
við vissum að hverju stefndi, enda
hafði Elísabet dóttir Önnu hringt í
okkur fyrr um daginn og sagt okkur
hvernig heilsunni hrakaði. Það er
undarleg tilfinning að vera staddur
svo langt í burtu, þegar slíkan atburð
ber að og geta í raun ekkert gert
nema segja nokkur huggunarorð í
síma.
Anna var mágkona móður minnar
Sigurbjargar Gunnlaugsdóttur, gift
Arnoddi Gunnlaugssyni frá Gjá-
bakka, sem lést 1995. Þegar faðir
minn Vigfús Guðmundsson dó í sept-
ember 1946 sótti Arnoddur mig og
móður mína í Vallartún þar sem við
áttum heima. Fór hann með okkur
heim til sín á Bakkastíg 9 og sagði að
við mættum vera þar eins lengi og við
vildum. Það er skemmst frá því að
segja, að ég var þar öll mín uppvaxt-
arár og ólst upp sem þeirra eigið barn
ásamt dótturinni Elísabet, sem er ári
yngri en ég. Þetta er ástæðan fyrir
því, að börnin mín kölluðu Önnu alltaf
ömmu.
Arnoddur var skipstjóri og þar af
leiðandi langtímum úti á sjó. Var því
eins með Önnu og margar aðrar kon-
ur sjómanna að daglegur rekstur
heimilisins lenti í hennar höndum.
Hún lét það þó ekki aftra sér frá að
stunda saumaskap og sinna fé-
lagsmálum. Margar konur fengu
saumuð föt hjá Önnu og þegar komið
var í mátun eða föt sótt var alltaf heitt
á könnunni og tími fyrir smáspjall.
Varðandi félagsmálin þá var hún virk-
ur félagi í Norðlendingafélaginu í
Eyjum en upp úr stendur þó þátttaka
hennar í Slysavarnadeildinni Ey-
kyndli, þar sem hún var formaður í
mörg ár. Trúi ég því, að deildin hafi
verið vel rekin í formennskutíð henn-
ar.
Anna sat sjaldan auðum höndum
enda má víða sjá handbragð hennar í
hlutum á heimilum okkar barnanna
og annarra ættingja og vina. Eru
sumar hannyrðirnar hrein listaverk.
Samskipti mín við Önnu hafa í öll
þessi ár verið með þeim hætti, að eng-
an skugga hefur borið á. Umhyggju
hennar og fórnfýsi fæ ég ekki með
orðum lýst. Þegar leita þurfti hugg-
unar stóð faðmur hennar ætíð opinn
og fannst mér stundum ég fá jafnvel
meiri athygli en dóttirin. Sést það t.d.
á því, að ef eitthvað kom fyrir,
skemmd föt eða þessháttar þá var
jafnvel búið að gera við og þvo áður en
móðir mín kom heim úr vinnu. Aldrei
var sagt neitt styggðaryrði, öll mál
jöfnuð með hægð og stillingu enda tel
ég það forréttindi að hafa fengið að
eiga Önnu fyrir fósturmóður.
Megi góður guð blessa minningu
hennar.
Ég og fjölskylda mín vottum El-
ísabet, Erlendi, börnum og tengda-
börnum okkar dýpstu samúð.
Birgir Vigfússon.
Hún var amma mín, falleg og
yndisleg, ein vandaðasta kona sem ég
hef þekkt. Hún var södd lífdaga og
það hjálpar mér að kveðja hana.
Á svona stundu bærast með manni
blendnar tilfinningar, sorg yfir að
missa hana frá mér og gleði að vita
hvar hún er. Það fær mig til þess að
hugsa meira um lífið, hvaða markmið
ég hef í lífinu, þar sem lífið er nú ekki
svo langt þegar öllu er á botninn
hvolft. Helst langar mig til að líkjast
henni, þar sem hún var afbragðs kona
og mikið í hana spunnið. Fyrst og
fremst á þessi orðskviður úr Biblíunni
vel við hana: „Glatt hjarta gerir and-
litið hýrlegt.“ Þannig var amma, glöð
og hláturmild, létt og skemmtileg og
hafði gaman af lífinu. Það er margs að
minnast sem viðkemur ömmu minni,
allar þær ógleymanlegu og skemmti-
legu stundir sem við systkinin áttum
með henni og afa. Þó sambandið hafi
verið mjög náið varð það enn nánara
þegar afi dó því þá fluttum við til
hennar. Síðustu árin í lífi hennar voru
mjög góð ár svo ekki sé meira sagt.
Mamma og pabbi áttu nú stóran þátt í
því þar sem þau gáfu henni líf sitt og
tóku þátt í öllu með henni. Mamma
var henni stoð og stytta í öllu, og þau
pabbi gerðu henni kleift að búa hjá
þeim í kjallaranum á fallegu heimili
þar sem hún var hæstánægð. Ég man
þegar hún stóð á miðju eldhúsgólfinu
og sýndi mér dans sem hún átti að
sýna í akoges, þar tók hún hliðarspor-
in og sýndi mér hvernig nota skyldi
hendurnar. Hún var svo nett og létt á
sér eins og ung dama og það var gam-
an að horfa á hana, hún fékk mig til
þess að brosa, þannig var það svo oft
með ömmu, bara að hugsa um hana
fær mig til að brosa. Einu sinni sagði
hún. „Ég er eins og áttræð kerling!“
Þá gat ég ekki annað en brosað því
hún var rúmlega áttræð. Annað bros-
legt var þegar amma kom heim með
glóðarauga eftir snúninga á dansleik,
það passaði ekki alveg við hana.
Amma var iðin í félagslífinu og
þótti gaman að umgangast fólk, hún
skellti sér af og til á bingó og kom svo
heim með vinning, hún fór líka í fönd-
ur og átti góða stund þar með vinkon-
um sínum. Hún var saumasnillingur
og fékk ég að njóta góðs af því, bæði
kenndi hún mér, saumaði á mig,
prjónaði og heklaði. En amma var
líka hógvær og sat oft heima með
prjóna í hendi svona eins og ömmum
er einum lagið. Þá sat ég stundum
með henni og las eða dundaði mér við
eitthvað, það var svo gott að vera hjá
ömmu ef maður vildi dunda sér, læra
o.s.frv. Eins og ung stúlka hafði hún
gaman af að ferðast, utan lands sem
innan. Síðustu ár hennar fóru mikið í
ferðalög, hún lét ekki aldurinn aftra
sér. Hún fór til Færeyja með eldri
borgurum, og svo til Kanaríeyja og
Mallorca með Sigrúnu vinkonu sinni,
bara svona í skemmtiferð. Einnig
hafði amma tileinkað sér yfirmátajá-
kvæði sem kom henni í gegnum allt,
hún tókst á við hlutina og horfði beint
fram á veginn. Persónuleiki hennar
bar svo marga kosti, t.d. leyndi þjón-
ustulundin sér ekki, tvö af þeim orð-
um sem hún notaði mikið voru „ég
skal“ og þá stóð hún upp, tilbúin að
þjóna. Þetta var ríkt í henni, ég býst
við að þetta hafi hún tekið með sér frá
bernskuárum. Hún var hógvær og í
samræðum var hún hlédræg á þann
hátt að hún reyndi aldrei að vita
meira en hún vissi eða vera meira en
hún var, hún var bara hún sjálf, þegar
hún talaði kom það frá hjartanu.
Margir eru oft of fljótir að hafa skoð-
anir og yfirsést þannig margt en
amma var hreint ekki þannig. Hún
þagði frekar.
Þetta gerði hana svo aðlaðandi,
hógværðin og brosið hennar laðaði
fólk að henni. Nú er ég búin að kveðja
hana, sleppa henni, enda er það best,
en minningarnar hefur hún gefið mér,
þær eru mínar. Eins og hún gerði
horfi ég fram á veginn því lífið hefur
upp á svo ótal margt að bjóða og það
er í hendi minni hvað ég geri og hvað
ég vel. Hún var Guðs gjöf til svo
margra, og um leið og ég þakka mín-
um góða Guði fyrir hana votta ég
samúð fyrst og fremst foreldrum
mínum, Elísabetu og Ella, perlunum
hennar ömmu, svo og öllum ættingj-
um og vinum, sérstaklega henni Sig-
rúnu sem var henni svo góð vinkona.
Ég er svo þakklát Guði að hafa átt
hana sem ömmu, hún var amma mín
og gjöfin til mín, takk, Drottinn, þú
átt þetta ljóð.
Dýrðin er þín, þú hinn hæsti.
Dýrðin er þín, þú hinn hæsti.
Krýndur þú ert, konungs tign.
Hátt upp hafinn, ofar himnum.
Æðri öllum, Guð, þú ert.
Allir englar, öll þín sköpun.
Vitna um þín máttarverk.
Dýrðin er þín.
(Þýð. Halldór Lárusson.)
Anna Stefanía.
Það eru forréttindi fyrir okkur
systkinin að hafa fengið að eiga Önnu
sem ömmu. Við munum minnast henn-
ar sem duglegrar og jákvæðrar konu,
sem sá alltaf það góða í öllu. Heimili
okkar systkinanna njóta handverks
hennar og bera fjölmargir eigulegir
munir iðni hennar og sköpunargleði
glöggt vitni.
Hún var einstök kona, alltaf bros-
andi og glöð. Hún bar höfuðið hátt
hvað sem á gekk og fann alltaf ánægju
og gleði í því að vera innan um aðra.
Samband hennar og Adda afa var
einnig einstakt og einkenndist af mik-
illi hlýju, ást, gagnkvæmri virðingu og
vináttu og það var alltaf mikil gleði og
hlátur í kringum þau hjón og stutt í
kímnina. Þeirra samband er okkur
systkinunum mikil fyrirmynd og er
það okkur huggun að þau séu saman á
ný.
Við erum innilega þakklát fyrir að
hafa átt hana Önnu sem ömmu og um
leið og við vottum Elísabetu, Ella og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð kveðjum við hana með þessum
orðum:
Hjartkæra amma,
far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu,
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver,
inn í landið unaðsbjarta
englar drottins fylgi þér.
(Höfundur ókunnur.)
Ásta Margrét, Vigfús, Birgir
Jón og Linda Björg Birgisbörn.
„Passaðu bara að fara varlega.“
Með þessum orðum kvaddir þú mig
ævinlega þegar ég hélt til lundaveiða
frá heimili þínu þar sem ég gisti oftast
þegar ég var á ferð í Eyjum.
Frá því ég var smápeyi að þvælast
með pabba í kringum útgerðina ykkar
Adda, og þá sérstaklega bátinn ykkar
fallega Suðurey VE-20, man ég eftir
góðlegu fasi þínu og dillandi glöðum
hlátri. Þá strax myndaðist eitthvert
tryggðaband og væntumþykja milli
mín og ykkar hjóna, sem hefur enst
síðan. Eftir gos fluttist fjölskylda mín
á Selfoss, en eitthvað var það sem tog-
aði mann til Eyja. Á hverju sumri kom
ég til lundaveiða og gisti ég þá oftast
hjá ykkur Adda og naut gestrisni ykk-
ar, fyrst var ég einn á ferð en seinna
komu bræður mínir með. Ávallt var
pláss í Sólhlíðinni og þú gerðir allt til
að vel færi um okkur í sérherbergi
með uppbúnum rúmum og svo sást þú
um að alltaf væri nóg til í ísskápnum.
Alltaf var tilhlökkunarefni að koma
til Eyja og dvelja nokkra daga, og þótt
lundaveiðin tæki á og fjallgöngur
væru erfiðar grenntist maður ekki, því
alltaf beið hlaðborð af mat þegar heim
var komið. Kvik og létt á fæti barst þú
í okkur veisluföng svo allir stóðu á
blístri. Fjörugar voru stundum um-
ræðurnar við eldhúsborðið og þegar
þú lýstir skoðun þinni á einhverju end-
aðir þú gjarnan mál þitt á því að segja
„og búin heilagur“, svona til að undir-
strika skoðun þína og að málið væri
útrætt. Eftir að ég kom mér upp fjöl-
skyldu var það nauðsynlegur þáttur
þegar verið var á ferð í Eyjum í fríi, á
fótboltamóti eða sundmóti að heim-
sækja Önnu í Sólhlíðinni og eigum við
margar góðar minningar frá þeim
heimsóknum.
Nú þegar ég í sumar held til lunda-
veiða mun ég minnast hlýlegra orða
þinna um að fara ávallt varlega. Með
þessum fátæklegu minningarorðum
kveð ég þig með söknuði eftir góðri og
gjöfulli manneskju, en um leið með
þakklæti þess sem hefur átt því láni að
fagna að eignast góðar minningar.
Megi góður guð vernda þig í nýjum
heimkynnum.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð.
Guðmundur Kr. Ingvarsson
og fjölsk.
Það var gott að alast upp í Eyjum
um miðja síðustu öld og við leyfum
okkur að halda því fram að allrabest
hafi það verið í Austurbænum.
Fjölskylda okkar bjó lengst við
Bakkastíg, en þaðan var útsýn feg-
urst í heimi og ævintýr við hvert fót-
mál, kynngimagn kletta, sjávarniður
sem aldrei hljóðnaði, allt myndaði
þetta leikvöll sem engan átti sinn líka.
Í æsku tókum við þó meira eftir
fólkinu sem bjó í nágrenninu og við
áttum samferð með.
Við höfum oft rifjað upp minningar
um þetta stórkostlega fólk sem allt
reyndist okkur og hvert öðru vel.
Okkar samgangur var alltaf mest-
ur við fólkið á Bakkastíg 9 og var vin-
fengi mikið milli heimilanna. Þar
bjuggu stórvinir okkar, sæmdarhjón-
in Anna Halldórsdóttir og Arnoddur
Gunnlaugsson, með dóttur sinni El-
ísabetu og ekki hefur okkur þótt
vænna um annað óskylt fólk, enda var
alltaf á vísan að róa þar sem þau voru.
Arnoddur lést fyrir fáum árum eft-
ir farsælan feril sem útgerðarmaður
og skipstjóri í Eyjum. Anna er nú far-
in til fundar við hann eftir nokkur
veikindi.
Ekki er að efa að með þeim verða
fagnaðarfundir á nýjum og betri stað
enda þótti þeim alltaf best að vera
saman.
Traustasti grunnurinn fyrir far-
sælu fjölskyldulífi er heimilið og Anna
bjó sinni fjölskyldu athvarf sem var
uppspretta hamingju og öruggt skjól.
Fyrir okkur var þetta sem annað
heimili og vorum við jafnvelkomnir
þar og heima hjá okkur, margan góð-
an bitann þáðum við og brögguðumst
vel af því að vera í fæði á tveim stöð-
um.
Anna var vinur okkar og velgerð-
armaður og vafalaust var það aldrei
fullþakkað né endurgoldið af neinum
myndarskap.
Við leiðarlok viljum við þakka fyrir
okkur ásamt því að votta fjölskyld-
unni samúð okkar, en missir þeirra er
sár.
Bræðurnir á Bakkastíg 8.
Nú er lífsgöngu yndislegrar konu
lokið. Nú hefur Anna hitt ástríkan
eiginmann, hann Adda sinn, aftur.
Samband þeirra hjóna var einstakt
og verður þeirra ávallt minnst fyrir
hjartahlýju og hve mikla umhyggju
þau báru fyrir fjölskyldu sinni, sem
nú getur glaðst yfir því að hafa átt
þau að. Góðverkin voru unnin hægt
og hljótt. Ég var einu sinni ein með
þrjú lítil börn.
Þá mundu Anna og Addi oft eftir
mér. Ég mun ætíð minnast þeirra
með þakklæti.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Elísabet og fjölskylda, Birgir og
fjölskylda. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Þórey Þór.
ANNA PÁLÍNA
HALLDÓRSDÓTTIR