Morgunblaðið - 25.09.2002, Side 31

réttum var lokið þar í sveit. Öll fjöl-
skyldan vann við bústörfin og Finn-
bogi faðir þeirra kom austur með rút-
unni um helgar.
Hannes nam læknisfræði og var
sérfræðingur í skurðlækningum.
Hann átti langan og farsælan starfs-
feril m.a. sem héraðslæknir í krefj-
andi héruðum svo sem á Patreksfirði
og Blönduósi og síðan á Landspítal-
anum, auk þess sem hann bauð fram
þjónustu sína við sjómenn á fjarlæg-
um fiskimiðum, þegar ákveðið var að
læknir skyldi vera í áhöfn varðskips,
sem fylgdi fiskiskipaflotanum á mið-
in. Hann náði að líkna og lina þrautir
óteljandi samferðamanna sinna á
langri starfsævi. Margir sjúklingar
hans litu á hann sem velgerðarmann
sinn. Um það get ég borið. Við stund-
uðum saman silungsveiðar í Eldvatni
í Meðallandi vel á fjórða áratug. Á án-
ingarstöðum í og úr veiði bar það oft
við, að einhver ferðamaður kom aðvíf-
andi og fagnaði honum og þakkaði vel
heppnaða aðgerð eða meðferð. Þess-
ar ferðir okkar í Eldvatnið voru
lengst af fjölskylduferðir. Börnin
hlökkuðu mikið til þeirra ferða.
Hannes leiddi þau fyrstu sporin við
fljótið, kenndi þeim að bera sig að og
lagði þeim lífsreglurnar um að aldrei
væri of varlega farið. Það sem hann
sagði var virt sem lög og aldrei kom
til þess að tugta þyrfti neinn fyrir
óhlýðni. Tilsögninni búa þau að enn.
Oft var kátt í veiðihúsinu á kvöldin.
Bændurnir í nágrenninu komu ávallt í
heimsókn einhverntíma veiðitímans
og sagðar voru sögur yfir mat og
drykk. Vilhjálmur hreppstjóri á
Hnausum sagði svo magnaðar sögur
að synir okkar ungir sáu sér ekki ann-
að fært en að ganga til hvílu með
lurka til að mæta hugsanlegum ógn-
um. Til þess kom þó aldrei að til
þeirra þyrfti að grípa, en dæmi eru
um að draumfarir manna gengu til
með þeim hætti að vísaði til löngu lið-
inna atburða þar í sveit. Sjálfur var
Hannes slyngur veiðimaður, las í vatn
og veður og umgengni hans við nátt-
úruna mótaðist af viðkvæmni og virð-
ingu. Hann var sannur útivistarmað-
ur, stundaði hestamennsku um árabil
og var einlægur áhugamaður um
fugla. Á vetrum fóðraði hann smá-
fuglana ekki einungis þegar hart var í
ári, heldur stöðugt. Fyrir framan eld-
húsgluggann sinn kom hann fyrir
syllu þar sem gefið var á garðann,
fóður sem hann blandaði þeim sjálfur.
Skyldmenni leituðu mikið til hans
sem læknis og hann brást þeim ekki.
Hann var ávallt boðinn og búinn að
greina hvern vanda og leiða menn
áfram til betri heilsu. Ungur gekk
Hannes að eiga Helgu Gróu Lárus-
dóttur, hina mætustu konu. Þau hafa
búið í farsælu hjónabandi í meira en
hálfa öld. Hún var honum styrk stoð í
umfangsmiklum og vandasömum
störfum hans og við uppeldi barnanna
tveggja Finnboga og Birnu.
Nú þegar Hannes er allur er sökn-
uður skyldfólks og vina mikill og sár,
en minningarnar um öðlingsmanninn
geymum við í huga okkar. Hann lifði
með reisn og kvaddi með reisn.
Við Margrét og fjölskyldur okkar
vottum Helgu og börnunum dýpstu
samúð okkar.
Hannes Þ. Sigurðsson.
Í fáum orðum langar okkur syst-
urnar að kveðja Hannes Finnboga-
son. Hannes var fjölskyldu okkar að
góðu kunnur, enda giftur Gógó afa-
systur okkar. Hlýlegri og elskulegri
hjón er vart hægt að hugsa sér.
Það var alltaf svo gaman að hitta
Hannes og Gógó. Hannes var sérlega
áhugasamur og hvetjandi varðandi
skólagöngu og starfsval okkar systra.
Það var alveg sama hversu langur
tími leið á milli funda okkar, Hannes
var alltaf með á hreinu við hvað við
vorum að fást hverju sinni og alltaf já-
kvæður í okkar garð. Þar sem við
systur höfum allar starfað innan heil-
brigðisgeirans var sérstaklega gef-
andi og skemmtilegt að spjalla við
lækninn Hannes. En við þekktum
Hannes líklega fyrst og fremst sem
hestamanninn Hannes. Hannes átti
hesthús með afa okkar og ófá voru
þau skipti sem við systur fengum að
fara með í hesthúsið og á bak. Þessar
stundir og þær minningar sem við
eigum af þessum ferðum eru ómet-
anlegar. Af þeim stundum sem við
áttum með Hannesi, afa Jóa og Birni í
hesthúsinu, eru líklega kaffitímarnir í
Svítunni þær stundir sem standa upp
úr, að öllu öðru ólöstuðu. Þeir karl-
arnir dekruðu við okkur á alla kanta,
gáfu okkur mjólk með kaffitári út í og
kex, síðan var spjallað um heima og
geima, þetta voru einstaklega nota-
legar stundir. Þrátt fyrir að við vær-
um bara börn, skynjuðum við að á
milli þessara þriggja manna ríkti
sönn og traust vinátta og samheldni.
Við erum þakklátar yfir því að hafa
verið svo lánsamar að fá tækifæri til
að kynnast jafn frábærum einstak-
lingi og Hannes var. Vandaðri maður
er vandfundinn.
Elsku Gógó frænka og fjölskylda,
megi algóður Guð styðja ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum. Við
sem eftir stöndum erum ríkari yfir að
hafa fengið að vera samferðamenn
Hannesar hluta af lífinu.
Kristín, Brynja og Þóra.
Enn einn úr stúdentaárgangnum
1943 er fallinn fyrir „Elli kellingu“.
Skurðlæknirinn, útskurðarmeistar-
inn, hestamaðurinn og síldveiðimað-
urinn, hefur tekið pokann sinn og
gengið inn á ókunnar lendur eilífðar-
innar. Í þeim árgangi spyrjum við
ekki lengur hvort heldur hver verður
næstur, þó held ég, að miðað við al-
menn ellimörk hafi færri ætlað að það
yrði hann Hannes.
Ásamt fleiri góðum mönnum og
konum kom Hannes í MR eftir gagn-
fræðapróf úr Gagnfræðaskóla Aust-
urbæjar, sem almennt var þá kennd-
ur við skólastjórann Ingimar
Jónsson. Féll hann vel í hópinn og
strax kom í ljós að hér var á ferðinni
einstaklega traust valmenni og þeim
eðlisþáttum hélt hann í lífi og starfi til
æviloka. Þótt allnokkrir úr stúdenta-
hópnum kysu læknisfræði sem ævi-
starf held ég að ekki sé á neinn hallað
þó Hannes sé nefndur „læknir ár-
gangsins“ einkum á síðari árum þeg-
ar ellin hefur náð á okkur fastari tök-
um, en oftar en ekki mun hann hafa
komið fyrstur í hugann, þegar hún fór
að gera einhverjum úr hópnum skrá-
veifur. Hann var ólatur við að skjótast
heim til hins hrjáða eða hringja í apó-
tek ef á þurfti að halda.
Það er ekki ætlunin að rekja hér
starfsferil Hannesar, aðeins drepa á
nokkra þætti. Að loknu starfsnámi,
lengst af í Svíþjóð, gerðist hann hér-
aðslæknir á Patreksfirði, sem þá var
harla einangrað pláss og á vetrum oft
ekki aðrar samgöngur en á sjó. Hér-
aðslæknirinn þurfti því að glíma við
verkefni, sem óhugsandi þætti að
glíma þar við nú, svo sem að bjarga
við erfiðar fæðingar, skera upp við
bráðri botnlangabólgu og takast á við
erfið slys, sem oft bárust af erlendum
togurum. Hvern þann vanda er að
höndum bar leysti hann af þekkingu
og dómgreind en ætlaði sér ekki um
of. Reynsla hans úr héraði átti eftir að
verða honum notadrjúg þegar hann
sumarið 1968 tókst á við það erfiða
verkefni ásamt próf. Snorra Hall-
grímssyni að fylgja íslenska síldar-
flotanum norður í Barentshaf og hef-
ur sú saga verið skráð annars staðar.
Eftir Patreksfjarðar-vistina gegndi
hann um skeið starfi héraðslæknis í
Blönduósi en árið 1962 réðst hann að
handlækningadeild Landspítalans,
fyrst sem aðstoðarlæknir og síðan
sem sérfræðingur til starfsloka. Á
þeim tíma sótti hann ýmis námskeið í
skurðlækningum en áhugi hans
beindist sérstaklega að handarskurð-
lækningum við iktsýki, en þær nam
hann fyrst í Edinborg og síðar í Hein-
ola í Finnlandi sem þá var þar Mekka
slíkra skurðlækninga undir stjórn
hins heimsþekkta dr. Kauko Veinio.
Það var gott að vinna með Hannesi
hvort heldur var við læknis- eða fé-
lagsstörf. Hann var réttsýnn og orð-
var en þó fastur fyrir og öll verkefni
sem honum voru fengin í hendur
leysti hann með sína góðu dómgreind,
þekkingu og samviskusemi að leiðar-
ljósi. Hann var skemmtilegur starfs-
félagi, sem kunni ógrynni af sögum,
sérstakega tengdar störfum hans í
héraði, af skrýtnum körlum og kerl-
ingum og tengslum hans við það
skemmtilega, skondna fólk, en hann
var orðfár um afrek sín. Með honum
er fallinn einn mætasti fulltrúi þess
hóps íslenskrar læknastéttar, sem
ólst upp við þá siðfræði að sjúkling-
urinn skuli alltaf vera í fyrirrúmi án
tillits til tíma og efna.
Ég þakka Hannesi fyrir langt og
gott samstarf og henni Helgu og hon-
um fyrir að hýsa börnin okkar nætur-
langt vor og haust á leiðinni úr og í
sumardvöl í Trostansfirði sem þá var
einn afskekktasti staður á Íslandi
vestanverðu. Helgu og fjölskyldunni
vottum við okkar innilegustu samúð.
Guðný, Árni Björnsson og
fjölskylda.
Við skyndilegt fráfall vinar míns og
starfsbróður Hannesar, leitar hugur-
inn langt aftur í tímann. Við Hannes
vorum samferða 11 ár á okkar skóla-
árum. Fyrst í Menntaskólanum í
Reykjavík (MR) svo í læknadeild Há-
skóla Íslands, þar til við útskrifuð-
umst saman árið 1950. Allar minning-
ar frá þeim tíma eru góðar. Því aldrei
féll neitt annað en gott til, sem styrkti
vináttu okkar. Margar glaðar stundir
áttum við síðan saman í hópi stúdent-
anna frá 1943, en þá voru stúdentar
frá allri Reykjavík tæplega 50 talsins.
Síðan skildust leiðir, en hófst aftur
1970 með samstarfi við hinn mikils-
virta og hæfa skurðlækni sem sinnti
öllu af alkunnri hæfni og samvisku-
semi sem aldrei brást, hverju sem á
gekk.
Það var ánægjulegt og traustvekj-
andi að vinna með Hannesi á skurð-
deildinni þar til við hættum störfum
vegna aldurs. Þá nutum við þess að
hittast mánaðarlega með samstúd-
entum frá 1943. Mér var Hannes
kunnur áður en við byrjuðum í
menntaskólanum, því að svo vildi til
að faðir minn var heimilislæknir
þeirra Hannesar, Jóhönnu og Finn-
boga. Á þeim tíma var náið samband
milli heimilislækna og „sjúklinga“
hans svo að fjölskylda heimilislæknis
kannaðist vel við flesta sem „voru í
sjúkrasamlagi“ hjá pabba. Þar skap-
aðist vinátta. Til dæmis sendi Jó-
hanna sem var mikilsvirt dugnaðar-
kona, alltaf með rjóma og annað
góðgæti til okkar fyrir jólin. Stærstan
þátt í lífi Hannesar hefur átt hin
trygga kona hans Helga sem hefur
stutt og staðið við hlið hans í meira en
hálfa öld. Þessu höfum við kynnst
sem vorum nær þeim alla þessa tíð.
Það er bjart yfir minningum Hann-
esar og svo mun áfram verða. Við
Soffía færum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur til Helgu og allra aðstand-
enda.
Páll Gíslason.
Vinur minn og samstarfsmaður í
yfir tvo áratugi, Hannes Finnboga-
son, skurðlæknir, er allur.
Ég kynntist honum fyrst árið 1962,
þegar ég kom til starfa sem náms-
kandidat við handlæknisdeild Land-
spítalans. Hannes var þá aðstoðar-
læknir undir forystu hins mæta
manns Snorra Hallgrímssonar pró-
fessors. Hugði ég gott til samstarfs
við Hannes en hann hafði þegar getið
sér gott orð meðal unglækna sem
góður læknir og skemmtilegur félagi.
Mér var þá ekki ljóst að ég mundi
njóta samstarfs við hann meginhluta
starfsævi minnar. Þau ár sem ég var
við sérnám erlendis hafði ég að vísu
ekki mikil samskipti við Hannes en
örlögin höguðu því þannig að tveir af
þeim læknum sem ég hafði mikið með
að gera erlendis voru fyrrum sam-
starfsmenn Hannesar og báru þeir
honum hina bestu sögu, eins og
reyndar allir aðrir.
Eftir heimkomu mína hóf ég fljót-
lega störf við handlæknisdeild Land-
spítalans og var mér ætlað að reka
þar þvagfæraskurðdeild. Fékk ég til
þess umráð yfir hálfri deild 13D. Hinn
helmingur deildarinnar var ætlaður
til almennra skurðlækninga og var
Hannes þar yfirlæknir og lágu okkar
leiðir þar saman að nýju og var svo
um næstu tvo áratugi. Samstarfið við
Hannes var alltaf mjög gott og
ánægjulegt og tókst þá með okkur sú
vinátta sem hefur haldið jafnan síðan.
Árið 1982 þótti okkur flestum
skurðlæknum Landspítalans erfið-
leikum bundið að sinna sjúklingum
sem þurftu minni skurðaðgerða við
án þess að þörf væri til innlagnar.
Stofnuðum við því með okkur samtök
til þessarar starfsemi og nefndum
„Læknahúsið“. Fyrsti yfirlæknir
þessara samtaka varð Hannes Finn-
bogason. Tókst vel til með þetta og er
þessi læknastöð enn í fullu gildi og var
Hannes starfandi þar, þar til hann
lauk starfsævi sinni.
Ég hafði talsvert samband við
Hannes eftir að hann hætti störfum.
Við höfðum báðir mikla ánægju af
skák og gaf það okkur tilefni til að
hittast.
Sýndist mér hann vel hress þessi
ár eftir að hann varð eftirlaunamaður
og það kom því á óvart þegar fréttist
um andlát hans.
Við Katrín sendum Helgu, börnum
þeirra og allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Hannesar
Finnbogasonar.
Egill Á. Jacobsen.
 Fleiri minningargreinar
um Hannes Finnbogason bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 2002 31
Einstakir legsteinar
Úrval af útistyttum
á leiði
Englasteinar
Legs
teinar og englastyttur
Helluhrauni 10 - 220 Hf. - Sími 565 2566
Okkar ástkæri
HANNES GUÐLAUGSSON,
Gnoðarvogi 74,
Reykjavík,
lést mánudaginn 23. september.
Steinunn Kristófersdóttir,
Guðlaugur Hannesson, Ásta Huld Eiríksdóttir,
Kristófer Hannesson,
Ingunn Ingvarsdóttir,
Ingvar Þór Bjarnason, Catherine Bjarnason
og fjölskyldur.
Ástkær dóttir mín, móðir okkar, fósturmóðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA G. JÓNSDÓTTIR,
(STELLA),
lést mánudaginn 23. september.
Elínborg Guðmundsdóttir,
Jón S. Hilmarsson,
Elínborg I. Traustadóttir, Elvar B. Hjálmtýsson,
Ragnhildur B. Traustadóttir, Stefán A. Þórisson,
Guðmundur E. Traustason, Þeba B. Karlsdóttir,
Elísabet A. Traustadóttir, Sigfús S. Sigurðsson,
Hanna E. Halldórsdóttir, Jón E. Sveinbjörnsson,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GRÓA ALEXANDERSDÓTTIR,
Álfheimum 5,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 27. september kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
minningarsjóð Karítas, hjúkrunarþjónustu, eða
minningarsjóð líknardeildar Landspítalans í Kópavogi.
Gunnar Hilmar Gíslason, Gyða Traustadóttir,
Alexander Björn Gíslason
og barnabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRÐUR ELÍSSON,
Þórustíg 9,
Ytri-Njarðvík,
lést á dvalarheimilinu Víðihlíð, Grindavík,
mánudaginn 23. september.
Kristín Þórðardóttir, Óskar Guðmundsson,
Vilborg Þórðardóttir,
Jón Þórðarson, Guðríður Vilmundsdóttir,
Steinþór Þórðarson, Lilja Guðsteinsdóttir,
Margrét Þ. Þórðardóttir, Gunnar Oddur Sigurðsson,
Hilmar Sigurðsson
og afabörnin.