Morgunblaðið - 16.11.2002, Page 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
✝ Óskar Björgvins-son fæddist í Vest-
mannaeyjum 5. sept-
ember 1942. Hann lést
í Vestmannaeyjum 12.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Björgvin Páls-
son, f. 3.7. 1906, d.
19.5. 1997, og Gunn-
hildur Guðmundsdótt-
ir, f. 17.8. 1904, d.
24.9. 1987. Systur
Óskars eru Guð-
munda, f. 20.10. 1927,
og Þórey, f. 9.4. 1931.
Óskar kvæntist Magneu Magn-
úsdóttur, f. 23.7. 1944, þann 14.3.
1964. Þau skildu. Sonur Óskars og
Magneu er Þráinn Óskarsson,
húsasmiður f. 1965, kvæntur Krist-
ínu Jónu Guðjónsdóttur, ráðgjafa,
f. 1963, og eiga þau eina dóttur,
Ástrós Mirru, f. 2000. Óskar
kvæntist 13.8. 1977 Steinu Fríð-
steinsdóttur, leikskólakennara, f.
8.6. 1943, en hún er dóttir Fríð-
steins Á. Friðsteinssonar, f. 10.9.
1899, d. 1991, og Þórdísar Sigríðar
Björnsdóttur, f. 14.5. 1906, d.
10.12. 1945. Fríðsteinn giftist aftur
Jósefínu S. Jóhannsdóttur 1947, f.
1.3. 1909, en hún lést 4.8. 1997.
Synir Steinu og Jóns H. Helgason-
ar, f. 28.8. 1942 (skildu) eru Arnar
Jónsson, stjórnsýslu-
fræðingur, f. 1966,
kvæntur Önnu Sif
Jónsdóttur, við-
skiptafræðingi, f.
1971, og eiga þau
eina dóttur, Önnu
Dögg, f. 2000; og
Snorri Jónsson,
kennari, f. 1971,
kvæntur Önnu
Ólafsdóttur, há-
skólanema, f. 1971,
og eiga þau eina
dóttur, Sunnevu, f.
1994.
Óskar lauk prófi í ljósmyndun
hjá Sigurði Guðmundssyni árið
1963 og hóf sama ár rekstur Ljós-
myndastofu Óskars í Vestmanna-
eyjum. Á meðan á Heimaeyjargos-
inu stóð starfaði hann á
Ljósmyndastofu Þóris en hóf aftur
rekstur stofu sinnar við goslok.
Óskar hafði unun af tónlist og lék
með með Lúðrasveit Vestmanna-
eyja og söng með kór Landakirkju.
Hann rak ljósmyndastofu sína í
hartnær 40 ár og eftir hann liggur
mikið safn ljósmynda af Vest-
mannaeyingum auk mynda af nátt-
úru eyjanna.
Útför Óskars verður gerð frá
Landakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Nú er hann pabbi minn fluttur á
góðan stað, en ekki farinn, því hann
mun alltaf vera með okkur í hugsun-
um okkar og endurminningum um
þann dýrmæta tíma sem við gátum
verið saman.
Þrátt fyrir sjúkdóminn sem herjaði
á, og gaf honum sjaldnast frið gat
hann alltaf fundið spaugilegu hliðarn-
ar á flestu og það ríkti ávallt gleði,
hlátur og mikil birta þar sem hann
var staddur hverju sinni.
Hann kenndi mér svo margt, eins
og þegar það hellirigndi úti þá klæddi
hann mig upp og við bjuggum til stóra
stíflu sem við svo hleyptum úr, í aðra
stíflu og svo í aðra, sem við mokuðum
síðan mold í og drullumölluðum.
Eitt sinn þá stoppaði bíll hjá okkur
þegar við vorum við þessa iðju og var
þar nágranni okkar á ferðinni.
Hann spurði náttúrulega með bros
á vör hvað við værum að gera? Og
svaraði ég þá fullum hálsi enda fjög-
urra ára þá: „Við eðum að dullumalla,
ofsa gaman.“ „Já ég er aðeins að
kenna stráknum,“ svaraði pabbi
sposkur með moldina alveg upp á nef.
Mér var svo sagt það svo löngu
seinna, þegar þetta var rifjað upp, að
pabbi hefði verið öfundaður af nokkr-
um nágrönnum í götunni af því að
geta verið úti að drullumalla.
Við gerðum margt saman, bjugg-
um til svifflugu og fallhlífar sem pabbi
kastaði listilega upp í loftið, svona
bara til að sýna stráknum réttu hand-
brögðin.
Elsku pabbi minn, nú er þessari
stuttu þrautagöngu lokið og þú laus
við þennan illvíga sjúkdóm sem gerði
þér svo erfitt fyrir.
Ég hef verið mjög lánsamur að eiga
þig að, eiga stað í þínu stóra og gjaf-
milda hjarta, ég er stoltur og montinn
að eiga pabba eins og þig.
Sókrates skrifaði eitt sinn: „Góðum
manni verður ekkert illt gjört, hvorki
lífs né liðnum, og guðunum er ekki
sama um afdrif hans.“
Ég elska þig og sakna þín.
Þinn sonur
Þráinn.
Elsku pabbi. Leiðin að hjarta ein-
stæðrar móður er í gegnum börnin
hennar. Ég sé ekki eftir því að hafa
hjálpað þér þangað. Þar ertu núna.
Mér fannst þú vera hetja þegar ég
var lítill. Þú varst stór og sterkur,
skemmtilegur og klár. Þegar ég varð
unglingur varðstu bara venjulegur.
Þú varst ekkert svo stór og sagðir
mér að gera hluti sem mig langaði
ekki til. En nú veit ég að þú ert hetja.
Þú barðist af svo miklu æðruleysi við
sjúkdóm þinn að allir dáðust að. Við
honum voru engin meðul. Vopn þín,
vonin, æðruleysið og ástin dugðu ekki
til. En eftir lifir ástin og minningarn-
ar. Ást þín til mömmu og hennar til
þín, sem ég skynja núna sem miklu
stærra og sterkara afl en flest annað.
Við Anna eigum margar góðar minn-
ingar sem við geymum vel og ætlum
að ylja okkur við, oft. Sunneva skrif-
ar, teiknar og yrkir um þig því hún
hefur ekki aðeins þurft að sjá á eftir
afa sínum til himna og englanna, held-
ur einnig á eftir góðum leikfélaga.
Hvíldu þig núna, pabbi minn. Þú
ert hetjan mín.
Þinn
Snorri.
Þegar ég var tíu ára eignuðumst
við Snorri bróðir annan pabba. Hann
varð á augabragði í raun jafnsettur
þeim fyrsta – og verður það ávallt
þótt hann sé nú farinn frá okkur.
Það sem mér þótti áhugaverðast
við hann í fyrstu var að hann gerði
fyrir mig móðurmálsæfingar sem
hann lagði á skrifborðið mitt á morgn-
ana og ég gat svo hreinritað þær í
mína vinnubók. Seinna sá ég að þetta
hafði allt saman praktískan tilgang og
komst að því að hann átti sjálfur strák
sem var einu ári eldri en þurfti að
gera sínar móðurmálsæfingar sjálfur.
Til að leysa það mál ákváðu pabbi og
mamma að við myndum öll flytja
saman en það var líka ákveðið að allir
skyldu gera sínar móðurmálsæfingar
sjálfir.
Starf ljósmyndara í öflugu og lit-
ríku samfélagi eins og Vestmannaeyj-
um er samofið öllum helstu tímamót-
um í fjölskyldum Eyjamanna. Það
starf var honum mjög mikilvægt alla
tíð. Pabbi var einn af þeim sem vann
þakklát störf sín af einstökum metn-
aði og skyldurækni við samfélag sitt.
Hann var mikill handverksmaður í
iðngrein sem er hverfandi í því formi
sem hann vildi stunda hana.
Fyrir ári síðan dró ský fyrir sólu
þegar pabbi fékk dóm um alvarlegan
sjúkdóm. Á ný var hafist handa við að
byggja upp þó vonin væri veik. Ljós-
myndastofan var flutt heim í Hraun-
túnið, en augljóst var að hverju
stefndi.
Að leiðarlokum vil ég þakka þér
glettnina, leiðsögnina og allan stuðn-
ing við nám, leik og störf. Guð geymi
þig.
Arnar.
Elsku Óskar tengdapabbi minn er
dáinn eftir stríð við erfiðan sjúkdóm.
Hann greindist með MND-sjúkdóm-
inn fyrir rétt rúmlega einu og hálfu
ári. Það er ótrúlegt að um verslunar-
mannahelgina síðustu gat hann enn
gengið með stuðningi uppi í sumarbú-
stað hjá okkur. En enginn veit sína
ævina fyrr en öll er.
Ég hafði alltaf mjög gaman af því
hvernig hann spurði oft mjög per-
sónulegra spurninga, sem mér fannst
mjög óvenjulegt af karlmanni að vera.
Hann spurði sérstaklega mikið þegar
við vorum að ganga í gegnum glasa-
frjóvganirnar okkar og að ég tala ekki
um meðgönguna og fæðingu litla gim-
steinsins okkar allra, hennar Ástrós-
ar Mirru.
Við sögðum stundum að hann Ósk-
ar væri svo mikil „Pollýanna“ því
hann gat alltaf fundið eitthvað já-
kvætt við allt sem á bjátaði og alltaf
gat maður sagt honum brandara og
hann kom með aðra á móti, eins og
eftir að hann varð rúmliggjandi á
sjúkrahúsinu í Vestmannaeyjum.
Tvær hjúkkur voru að tala saman um
ísskápana á staðnum og segir önnur
við hina: „Nei þessi er aðeins fyrir
sjúklinga.“ Þá heyrist í Óskari: „Hvað
geymið þið marga þarna í einu?“
Um leið og ég kveð elskulegan
tengdaföður minn og vin vil ég biðja
Guð að vaka yfir eftirlifandi aðstand-
endum og þá ekki síst að passa upp á
elsku Steinu sem nú hefur misst sinn
besta vin og eiginmann.
Kæri tengdapabbi, þakka þér allt
sem þú hefur gefið mér og ég trúi því
að við sem þekktum þig séum ríkari
fyrir vikið.
Þín tengdadóttir
Kristín Jóna.
Elsku afi. Mér finnst leiðinlegt að
þú hafir farið upp til guðs því þá sé ég
þig ekki lengur. En það sem er gott
við það er að ég sé þig með hjartanu.
Þú ert líka orðinn að engli og það hlýt-
ur að vera skemmtilegt. Elsku afi, við
skulum passa Steinu ömmu vel og
vandlega.
Ástarkveðja.
Sunneva.
Fyrir þó nokkrum árum flutti
Steina frænka, systir mömmu, frá
Reykjavík til Vestmannaeyja með tvo
fjöruga stráka sem urðu fljótt að
Eyjapeyjum. Komu þau sér fyrir í
fyrstu í kjallaranum á Herjólfsgöt-
unni. Í skyndingu var eins og maður
hefði eignast tvo litla bræður, þetta
sannarlega lífgaði upp á heimilisbrag-
inn. Nokkru seinna kynntist Steina
frænka Óskari ljósmyndara og bætt-
ist þá enn einn fjörugi Eyjapeyinn í
hópinn. Minnist ég þess sérstaklega
hvað gaman var þegar leið að jólum
og yfir jólin og áramótin að upplifa til-
hlökkun þessara litlu frænda minna,
en við frændsystkinin á Herjólfsgöt-
unni erum nokkru eldri en þeir. Mikill
samgangur hefur æ síðan verið á milli
fjölskyldnanna og oft glatt á hjalla um
jól og áramót. Allflestir í Vestmanna-
eyjum þekktu Óskar ljósmyndara.
Þetta ljúfmenni, sem í áratugi hefur
myndað flesta Eyjamenn við hin
ýmsu tækifæri. Það var eins og Óskar
skipti um ham þegar hann var kom-
inn á bak við ljósmyndavélina og átti
hann mjög auðvelt með glaðlyndi sínu
að ná því besta út úr fólki enda bera
hinar fjölmörgu ljósmyndir hans vitni
um það. Óskari var margt til lista lagt
og lék allt í höndunum á honum, hvort
sem það voru smíðar, myndlist, ljós-
myndun, söngur eða hljóðfæraleikur
svo eitthvað sé nefnt. Hann var mikill
húmoristi og sá mjög oft spaugilegu
hliðarnar á hversdagsleikanum og
hafði mikla sagnagáfu. Mér leið af-
skaplega vel í návist hans og held ég
að það hafi átt við um flesta sem hann
þekktu. Lítil saga sem Óskar sagði
æskuvini mínum um daginn þegar
þeir hittust á spítalanum í Eyjum lýs-
ir vel hinum kaldhæðnislega húmor
og því hispursleysi sem hann var
gæddur, en þá var hann orðinn mikið
veikur. „Ég hef alltaf haft gaman af
stráknum þínum,“ sagði hann við
æskuvin minn. „Þegar ég tók ferm-
ingarmynd af honum fyrir nokkrum
árum spurði hann mig hvað hún kost-
aði og ég sagði honum það. Vá! hvað
þú ert ríkur, sagði strákurinn eftir að
hafa margfaldað með fjölda ferming-
arbarna í Eyjum. Um daginn hitti ég
strákinn og hafði ekki séð hann lengi,
þá spurði hann um veikindi mín og
þótti honum leiðinlegt hvernig komið
væri fyrir mér. Sagði svo eftir nokkra
stund, mér til hughreystingar: Vá!
hvað þú ert heppinn að vera ekki tví-
tugur.“
Í sumar þegar Steina frænka
hringdi í mig og bað mig að ná í þig
inn á spítala, en þú ætlaðir að koma
heim í nokkrar klukkustundir,
ákváðum við að taka smárúnt í sum-
arblíðunni. Þú varst samur við þig og
lýstir fyrir mér spaugilegu hliðinni á
spítalavistinni. Ekki grunaði mig þá
að þetta ætti eftir að verða okkar síð-
asta spjall. Hin einstæða skapgerð
þín hefur eflaust hjálpað þér í veik-
indum þínum og þínum nánustu og
kannski einnig þeim sem þekktu þig
og nú reyna að takast á við raunveru-
leikann og líta björtum augum til
framtíðarinnar.
Elsku Steina frænka, Addi, Snorri,
Þráinn og fjölskyldur, aðrir aðstand-
endur og vinir. Við vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð um leið og við kveðj-
um yndislegan og ljúfan mann.
Friðsteinn, Freyja,
Þórdís og Jóhann Örn.
Elsku afi Óskar. Við litlu sonadæt-
ur þínar viljum fá að kveðja þig með
lítilli bæn.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eir.)
Við vitum að elsku afi situr nú við
hlið Jesú og gætir okkar.
Sunneva, Anna Dögg
og Ástrós Mirra.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast Óskars Björgvinssonar ljós-
myndara sem er látinn langt um aldur
fram eftir erfiðan sjúkdóm.
Ævistarf Óskars var ljósmyndun.
Þá list kunni hann vel og fyrir vönduð
og listræn vinnubrögð sín á því sviði
naut hann óskiptrar virðingar meðal
samferðamanna sinna. Flestir Vest-
mannaeyingar eiga á heimilum sínum
mynd eða myndir úr sinni fjölskyldu,
myndir sem Óskar hafði tekið við ým-
is hátíðleg tækifæri og unnið af sinni
alþekktu vandvirkni og nákvæmni.
Þær bera allar meistara sínum gott
vitni. Allar þessar myndir eru reynd-
ar sérlega mikilvæg heimild til sögu
Vestmannaeyja auk þess sem þær
vekja ljúfar minningar fjölmörgum til
óblandinnar ánægju. Þess vegna var
ævistarf Óskars ákaflega mikilvægt í
víðtækasta skilningi þess orðs og
vegna þessa starfs munu komandi
kynslóðir minnast hans með virðingu.
Ég kynntist Óskari þegar ég gekk í
Kór Landakirkju fyrir nokkrum ár-
um. Þar tók hann á móti mér með
hlýju og skilningi. Ég fann strax að
þar fór vandaður og traustur maður.
Hann var sérstaklega glaðlyndur og
með léttu skapi sínu hreif hann fólk
með sér. Hann hafði unun af því að slá
á létta strengi og var hrókur alls fagn-
aðar í góðra vina hópi. Þannig var það
vissulega afar ánægjulegt að fá að
starfa með honum og kynnast. Hann
naut sín í kórstarfinu og féll vel inn í
þann skemmtilega og góða félagsskap
sem kór Landakirkju er.
Nú er Óskar látinn, reyndar allt of
fljótt. Við sem kynntumst honum
minnumst hans sem góðs drengs sem
við vorum afar heppin að fá að kynn-
ast. Í minningunni lifir myndin af
glöðum, skemmtilegum en umfram
allt vönduðum samferðamanni.
Kór Landakirkju saknar góðs fé-
laga og þakkar Óskari samfylgdina.
Ég votta Steinu og fjölskyldu
dýpstu samúð okkar hjóna. Megi
minningin um góðan dreng lifa meðal
okkar allra. Blessuð sé minning Ósk-
ars Björgvinssonar.
Ragnar Óskarsson.
Hún er konan sem kyrrlátust fer
og kemur þá minnst þig varir
og les úr andvaka augum þér
hvert angur, sem til þín starir.
Hún kemur og hlustar, er harmasár
hjörtun í einveru kalla.
Hún leitar uppi hvert tregatár.
Hún telur blöðin, sem falla.
Og hún er þögul og ávallt ein
og á ekki samleið með neinum.
Því hún er sorgin, sem sefar hvert mein,
og sífellt leitar að einum.
(Tómas Guðm.)
Elsku Steina, Þráinn, Arnar,
Snorri og fjölskyldur, ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Óskars.
Ólafur Borgar.
Hann Óskar ljósmyndari er látinn.
Örlög hans urðu að heyja erfitt stríð
við ólæknandi taugasjúkdóm. Það var
ekki hægt annað en dást að því hvern-
ig hann tók örlögum sínum. Lengst af
lifði hann í von um bata, sló á létta
strengi og gerði grín að sjálfum sér.
Með því gerði hann baráttuna léttari
bæði fyrir sjálfan sig og aðra.
Óskar Björgvinsson var Vest-
mannaeyingur í húð og hár, og í Vest-
mannaeyjum vildi hann helst vera.
Ungur að árum lærði hann ljósmynd-
un og rak eigin ljósmyndastofu í Vest-
mannaeyjum í um fjörutíu ár. Það eru
því ófá andlitin sem hann hefur fest á
filmu. Óskar var frábær fagmaður,
hafði næmt auga, bjó yfir mikilli fag-
þekkingu og reynslu og var kröfu-
harður á eigin vinnu.
Óskar var mjög næmur á umhverfi
sitt og hafði skemmtilegt skopskyn.
Hann var tónelskur, lék á hljóðfæri
og söng í kór Landakirkju. Hann
hafði einnig fallega rithönd, var
skrautskrifari og góður teiknari.
Það lék allt í höndum hans eins og
sjá má á hans fallega heimili.
Sérstaklega var hann í essinu sínu
fyrir jólin þegar hann færði heimilið í
jólabúning. Þá fékk hugmyndaflug
hans og listræn sköpun að njóta sín.
Ekki var minni umhyggja hans fyrir
fjölskyldunni, sinni góðu konu, henni
Steinu, og strákunum þrem. Gleðin
var þó mest yfir barnabörnunum og
varð honum tíðrætt um þau.
Við vorum traustir vinir í yfir ald-
arfjórðung og hittumst oft. Það voru
alltaf ánægjulegar stundir sem ég
þakka fyrir.
Við Svana og börnin sendum
Steinu okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur. Einnig Þráni, Arnari, Snorra og
þeirra fjölskyldum.
Megi guð geyma góðan dreng.
Stefán Sigurjónsson.
ÓSKAR
BJÖRGVINSSON