Morgunblaðið - 16.11.2002, Page 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 2002 57
„Það lítur ekki vel út með áttræð-
isafmælið,“ sagði pabbi, þegar hann
sagði okkur mömmu hvernig staðan
væri. Hann hafði ekki mörg orð um
þetta, æðruleysið uppmálað. Þá ór-
aði mig ekki fyrir hve skammt hann
átti ólifað.
Minningarnar hafa leitað á mig
síðustu daga og er af nógu að taka.
Pabbi var mjög hávaxinn, grannur
og alltaf teinréttur, harður af sér og
hraustur. Hann var vanur að pota í
hrygginn á mér ef honum fannst ég
vera hokin og benti mér á að rétta
úr bakinu. Þar talaði íþróttamað-
urinn og leikfimikennarinn. Pabbi
var ekki einungis hár vexti, heldur
hafði hann stóra sál og það var gott
að leita til hans og hægt að bera
allta hluti undir hann. Hann átti
auðvelt með að líta á hlutina frá
mörgum sjónarhornum og vega og
meta hvernig best væri að takast á
við viðfangsefnið í það og það skipt-
ið.
Pabbi var mikill hagleikssmiður
og sést handbragð hans víða. Ekki
var kastað til höndunum, hann var
búinn að íhuga vel hvernig best
væri að vinna hvert verk. Bróður-
sonur minn lýsti pabba vel þegar
hann sagði: „Hann afi, hann er svo
mikill lagari.“
Það voru fleiri en við heimafólkið
sem leituðu til pabba með ýmis við-
vik. Mörg þeirra tengdust vinnu
hans en hann var fyrsti starfandi
lögreglumaðurinn á Eskifirði og í
Suður-Múlasýslu. Ég man eftir
ferðum sem ég fór með honum upp
á Oddsskarð til að athuga með
ferðalanga sem farið var að lengja
eftir. Þetta voru oft miklar svað-
ilfarir og ekki leiðinlegt að minnast
þeirra.
Pabbi sá lengi um sjúkraflutn-
inga í Suður-Múlasýslu og ég man
eftir sjúklingi sem lá heima hjá
okkur þar sem Oddsskarðið var
ófært og ekki með nokkru móti
hægt að brjótast yfir. Pabbi kom
stundum heim með ferðalanga sem
urðu á vegi hans vegna starfs hans
og lent höfðu í hrakningum. Minn-
ist ég helst Martials, fransks manns
sem hefur verið mikill heimilisvinur
okkar í 25 ár og Axels, þýsks skútu-
sjómanns sem dvaldi hjá okkur yfir
ármót. Í gegnum tíðina hefur pabbi
kennt mér margt sem ef til vill telst
ekki hefðbundin samskipti feðgina
og má þar m.a. nefna prjónaskap,
JÓN
ÓLAFSSON
✝ Jón Ólafssonfæddist á Hamri í
Hamarsfirði í Suður-
Múlasýslu 28. febr-
úar 1923. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu í Neskaupstað
aðfaranótt 5. nóvem-
ber síðastliðins.
Kveðjuathöfn um
Jón fór fram í Eski-
fjarðarkirkju í gær,
en útför hans fer
fram frá Djúpavogs-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í
kirkjugarðinum í Hermanna-
stekkum í Hamarsfirði.
enda hafði hann ótak-
markaða þolinmæði
sem kom sér vafalítið
vel við gemling eins og
mig. Ég lærði á bíl hjá
pabba eins og bræður
mínir og flest barna-
börn hans og einnig
kenndi hann mér að
skjóta af byssu. Við
fórum saman á rjúpu
og voru það góðar
ferðir. Ekki fara mikl-
ar sögur af veiðinni og
við getum huggað okk-
ur við það að við ber-
um varla ábyrgð á því
hvernig komið er fyrir rjúpnastofn-
inum. Besti árangurinn var þegar
við brugðum okkur til Fagradals-
bræðra og veiddum rjúpur í frysti-
kistunni hjá Stefáni frænda okkar.
Minningarnar eru óteljandi. Öll
viðvikin í kringum hestana mína,
við umhirðu, heyskap og margs
konar snúninga við þá. Pabbi hafði
gaman af dýrum og það kom sér
ekki illa fyrir mig. Kettirnir mínir
og hundurinn Lappi nutu góðs af.
Við systkinin vorum heppin að fá
gott veganesti frá foreldrum okkar
og að því munum við lengi búa.
Söknuðurinn er sár nú þegar við
kveðjum pabba, en það sýnir okkur
hvað við höfum misst mikið og
viðbúið að skarðið sem hann skilur
eftir í lífi okkar verði vandfyllt.
Að endingu vil ég þakka alla
hjálpina með hann Jón Matthías
sem hefur verið okkur ómetanleg í
gegnum tíðina.
Nokkru eftir að pabbi dó
dreymdi mig draum. Pabbi gekk
eftir ljósboga umlukinn gylltri
birtu og mér fannst ég sjá Hamars-
dalnum bregða fyrir við enda ljós-
bogans. Hann gekk teinréttur og
léttur í spori, sneri sér við og brosti
sínu glettnislega brosi og veifaði
hendinni í kveðjuskyni. Gekk áfram
ljósbogann og margt fólk beið hans
við enda bogans. Pabbi minn, þakka
þér fyrir allt, mér er huggun að
hugsa til þessarar sýnar og vona að
þú berir kveðju mína.
Þóra Sólveig.
Það er eins og dauðinn komi allt-
af á óvart, jafnt þótt til hans hafi
spurst utan við garð. Ég hafði vitað
það um nokkurn tíma að Jón Ólafs-
son lögreglumaður á Eskifirði
glímdi við erfiðan sjúkdóm sem lík-
ur bentu til að myndu yfirbuga
karlmennið. Þrátt fyrir það kom
fregnin um andlát hans mér í opna
skjöldu.
Ég var um nokkurra ára skeið í
íhlaupavinnu sem lögreglumaður á
Eskifirði undir stjórn Jóns. Þótt
hann hefði á allan hátt hæfni og
reynslu fram yfir mig þá varð ég
þess aldrei var í okkar samstarfi,
hann var einstakur stjórnandi.
Jón lagði gjörva hönd á margt. Á
yngri árum var hann meðal frækn-
ustu íþróttamanna þjóðarinnar.
Hann var um árabil í forystu Ung-
menna- og íþróttasambands Aust-
urlands. Þá var hann menntaður
kennari og kenndi smíðar og íþrótt-
ir áður en hann gerði lögreglustarf-
ið að aðalstarfi.
Þegar kynni okkar Jóns hófust
hafði hann lagt öll félagsmálastörf á
hilluna og taldi sig hafa skilað sín-
um hlut á þeim vettvangi. En það
breytti því ekki að hann fylgdist
með málum og hafði skoðanir á
málefnum sem hann hélt fram af
einurð. Samstarf okkar Jóns og vin-
átta eiginkvenna okkar leiddi til
þess að utan starfsins tókust góð
kynni sem héldust eftir að ég hætti
sem lögreglumaður. Það var styrk-
ur Jóns að eiginkona hans Valdís
Ármann er búin miklum kostum,
heimili þeirra er fallegt og þar var
gott að koma hvort heldur í glæsi-
lega veislu til að fagna gleðilegum
atburðum í fjölskyldunni eða til að
fá sér kaffi áður en byrjað var á
langri ballvakt.
Ég vil með þessum orðum þakka
Jóni Ólafssyni fyrir kynnin, þau eru
mér ógleymanleg og dýrmæt. Val-
dísi, börnum þeirra, tengdabörnum
og barnabörnum sendum við Sig-
ríður okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrafnkell A. Jónsson, héraðs-
skjalavörður, Fellabæ.
Þegar Jón Ólafsson og fjölskylda
fluttu til Eskifjarðar fyrir rúmum
fjörutíu árum urðum við Árni Þórð-
ur, sonur Jóns og Valdísar, fljótlega
miklir mátar og brátt tengdist ég
fjölskyldunni sterkum vináttubönd-
um. Heimili þeirra stóð mér ávallt
opið og þar naut ég ómældrar gest-
risni og góðvildar sem settu svo
sannarlega svip á barnæsku mína
og ég má vera þeim hjónum æv-
inlega þakklátur fyrir.
Þegar Jón óx úr grasi lagði hann
land undir fót og aflaði sér mennt-
unar og gerðist kennari. Jón var
ákaflega vel að manni, flestum öðr-
um hávaxnari og því ekki að undra
að íþróttaiðkun heillaði hann. Hann
lauk íþróttakennaraprófi og var á
yngri árum í röð mestu afreks-
manna Íslendinga í frjálsum íþrótt-
um. Hann kenndi íþróttir um nokk-
urt skeið, fyrst á Eiðum og víðar á
Austfjörðum og á Eskifirði eftir að
hann settist þar að. Jón var lengi í
forystusveit ÚÍA, fór fyrir Aust-
firðingum á landsmótum ung-
mennafélaganna og þegar ÚÍA tók
að sér landsmótshald á Eiðum árið
1968 stóð Jón við stjórnvölinn.
Jón var mikill hagleiksmaður og
ræktaði þann hæfileika sinn með
því að ljúka handavinnukennara-
prófi frá Handíðaskóla Íslands og
smíðar kenndi hann um nokkurt
skeið við Barna- og unglinga-
skólann á Eskifirði. Hagleikur Jóns
fékk einnig útrás á heimavelli.
Hann reisti tvisvar sinnum hús yfir
fjölskyldu sína, fyrst á Hamri og
síðar á Eskifirði. Þar naut sín vel
vandvirkni hans og smekkvísi.
Þegar Jón flutti til Eskifjarðar
varð löggæsla hans aðalstarf. Lög-
gæslustörf eru vandasöm, álag á
lögreglumenn oft meira en við blas-
ir og hinar dapurlegri hliðar mann-
lífsins koma einatt til þeirra kasta.
Og í samskiptum við þá sem villst
hafa út af hinni mjóu slóð réttvís-
innar er oft þröngt sundið sem sigla
þarf á milli skers og báru. Það sund
tókst Jóni jafnan að rata, þótt oft
hafi vafalaust gefið á bátinn.
Ég hygg að ýmsum hafi þótt Jón
dálítið þurr á manninn stundum, en
þeim sem þekktu hann vel var ljóst
að honum var gamansemi í blóð
borin. Hann hafði næmt auga fyrir
broslegum atvikum og sagði gjarn-
an gamansögur af spaugilegum
mönnum og hnyttilegum tilsvörum.
Hann var vel lesinn og margar
klassískar tilvitnanir í íslenskar
bókmenntir heyrði ég fyrst af hans
vörum; „römm er sú taug“ og „í átt-
hagana andinn leitar“ voru meðal
þeirra. Jón unni átthögum sínum í
Hamarsfirði og þar verður hann
lagður til hinstu hvílu.
Jón Ólafsson var heilsuhraustur
lengst af ævi sinni en fyrir nokkr-
um misserum kenndi hans þess
meins sem nú hefur lagt hann að
velli. Ég minnist hans með þakk-
læti og virðingu og sendi fjölskyldu
hans mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hilmar Hilmarsson.
Stjáni minn.
Ég vil byrja á því að
þakka fyrir að fá að
kynnast þér og eiga
þig að. Þú varst elstur
okkar fjögurra bræðra
og ég yngstur. Þess vegna skapaðist
sérstakt samband okkar á milli, sem
einkenndist af föðurlegri umhyggju
þinni og væntumþykju í minn garð,
eftir að ég sá yngsti kom í heiminn
fyrir tæpum þrjátíu og átta árum.
Þá varst þú á tólfta ári. Móðir okkar
sagði mér hve ómetanleg hjálpar-
hella þú hefðir verið á þeim tíma,
skiptir um bleiur á mér, gafst mér
að borða og klæddir mig. Ekki man
ég svo langt aftur í tímann en trúi
því fyllilega, því að við sem kynnt-
umst þér þekkjum þinn innri mann.
Þú varst góður drengur, hjálpsam-
ur, blíður og barngóður svo fátt eitt
sé nefnt. Kristófer syni okkar þótti
afar vænt um þig. Þú varst einn af
uppáhaldsfrændum hans. Einu sinni
varð hann lasinn svo að við foreldr-
arnir gáfum honum lítinn bangsa.
Hann var fljótur að gefa litla bangs-
anum nafn og kallaði hann Stjána í
höfuðið á frænda sínum.
Unglingsár þín lifa í minningunni.
Ég man vel eftir litlum ferðaplötu-
spilara í tösku sem þú áttir. Á hon-
um voru spilaðar litlar og stórar
hljómplötur daginn út og inn með
vígalegustu popphljómsveitum sjö-
unda áratugarins, og heilluðu mann
upp úr skónum. Ég man hversu
leitt mér þótti að hafa óviljandi
eyðilagt plötuspilarann þinn einu
sinni þegar ég þriggja ára guttinn
reyndi að framkalla tónlist út úr
græjunni. Ég man hve skjótt þú
tókst mig í sátt þegar þú sást hvað
ég bar mig aumlega eftir að hafa
verið hundskammaður fyrir sjálfs-
bjargarviðleitnina. Ég man alltaf
eftir skellinöðrunni þinni. Stundum
fékk ég að sitja á bensíntanknum
fyrir framan þig þegar þú hringsól-
aðir með mig á bílastæðinu heima.
Það var ólýsanleg tilfinning fyrir
fjögurra ára strák. Ekki má gleyma
árunum sem þú varst í millilanda-
siglingum á kaupskipunum hjá
Eimskip. Oft var söknuður í hjarta
manns þegar þú varst lengi í burtu,
en þeim mun meiri gleði þegar þú
komst heim aftur. Sjómennskan
blundaði í þér. Um tvítugt réðirðu
þig svo á fiskiskip, tókst Stýri-
mannaskólann og stundaðir sjóinn í
rúman áratug á eftir við góðan orðs-
tír.
Í byrjun níunda áratugarins, þeg-
ar þið Brynhildur eignuðust Sigurð
Ásgeir, ákvaðstu að hvíla þig á sjó-
mennskunni og fórst að vinna í
landi til að gefa syni þínum og fyrr-
verandi eiginkonu meiri tíma. Eftir
að þið hjónin slituð samvistum flutt-
ist Sigurður Ásgeir fljótlega til þín
og hefur búið hjá þér æ síðan. Þú
hefur staðið eins og klettur við hlið
hans og sinnt honum af mikilli alúð
og ábyrgð allt til dauðadags. Síð-
ustu árin hefur samband okkar
styrkst mikið, eins og sönnum
bræðrum sæmir. Hjálpsemi ein-
kenndi þína persónu, varst alltaf í
viðbragðsstöðu ef ég þurfti aðstoð
þína, hvort sem flytja þurfti búslóð
eða sand eða byggingarefni af ein-
hverju tagi. Ég man hve auðvelt
mér þótti að vinna með þér þegar
við smíðuðum þakkantinn á húsinu
mínu. Eins þegar við skiptum um
glugga heima hjá þér á Valhús-
abrautinni. Þá varð manni ljóst
hversu vel þú kunnir til verka. Svo
má nefna fleiri mannkosti. Þú varst
alltaf svo innilega þakklátur fyrir
✝ Kristján GrétarSigurðsson
fæddist í Reykjavík
29. nóvember 1953.
Hann lést 8. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Seltjarnarnes-
kirkju 15. nóvem-
ber.
allan þann greiða sem
þér var gerður. Sama
hversu lítill og
ómerkilegur hann var.
Þakklætið sem þú
sýndir kom beint frá
hjartanu.
Bróðir kær! Þó að
þú sért ekki lengur
meðal okkar í lifanda
lífi verðurðu samt
alltaf meðal okkar.
Megi þér farnast vel
handan hins jarð-
neska lífs.
Elsku Sigurður Ás-
geir. Megi guð
styrkja þig og tíminn vinna bug á
sorg þinni sem á þessari stundu er
þyngri en orð fá lýst.
Jens Pétur.
Það voru mér mikil og óvænt
harmtíðindi er ég frétti að Kristján
frændi hefði skyndilega dáið. Hann
var aðeins nokkrum árum eldri en
ég og alltof snemma kallaður á fund
forfeðra sinna.
Eins og ungum strákum er títt
fylgdist ég vel með Kristjáni þar
sem við Rafn, bróðir hans og jafn-
aldri minn, lékum okkur mikið sam-
an. Áhugi Kristjáns beindist fljót-
lega að sjónum og lauk hann námi
við Stýrimannaskólann. Ég leit allt-
af upp til Kristjáns frænda fyrir það
hve snemma hann fór á sjóinn.
Um jólaleytið fyrir um 25 árum
áskotnaðist mér sá heiður að vinna
með Kristjáni á skuttogaranum
Ingólfi Arnarsyni. Fann ég fyrir
miklu öryggi við að vita af Kristjáni
frænda um borð. Það reyndist vera
brjáluð veiði og unnið bæði á vökt-
um og frívöktum. Sá ég þá hve mikil
hamhleypa Kristján var til vinnu.
Eitt sinn biður Kristján mig að
koma með sér upp á dekk, hann
ætlaði að sýna mér dálítið. Ég skildi
ekki hvað hann var að meina, þar
sem varla gafst tími til svefns eða
matar og auk þess var þarna úti
bara sjór, hafís og kuldi. Þegar við
komum upp á dekkið benti Kristján
í vestur og þá blasti við mér ein sú
fegursta sýn sem ég hef augum lit-
ið. Þarna mættust kvöldroðinn, haf-
ísröndin og djúpblámi hafsins á
Halamiðum, en Kristján var alltaf
mikill náttúruaðdáandi.
Leiðir skildust í mörg ár þar sem
ég fór utan í nám. Þegar við fjöl-
skyldan fluttum heim eftir tæpa 10
ára fjarveru var Kristján ásamt
bræðrum sínum strax boðinn og bú-
inn að flytja þyngstu húsgögnin.
Það sem einkenndi Kristján alla tíð
var góðmennska, hjartahlýja og ör-
læti.
Kæri frændi, þú fórst alltof
snemma. Guð geymi þig og varð-
veiti og veiti syni þínum og fjöl-
skyldu styrk í sorginni.
Bogi Jónsson.
Kristján, góður vinur minn og fé-
lagi, er fallinn frá svo snögglega að
erfitt er að átta sig á því.
Ég kynntist Stjána sem unglingi
þegar hann vann hjá mér í BÚR.
En fyrir u.þ.b. 20 árum fórum við að
fara saman á rjúpnaveiðar. Stjáni
var frábær veiðifélagi, tillitssamur,
skapgóður, hugvitssamur og mjög
góður veiðimaður. Við náðum alltaf
vel saman og skipti engu þótt ald-
ursmunurinn væri um 30 ár. Við
eigum margar ferðir að baki, langar
og stuttar, og sama hversu góð veið-
in var vorum við alltaf ánægðir með
túrinn. Við fórum líka margar
skemmtilegar ferðir á sumrin með
Ferðafélaginu og fundum þá oft
nýja rjúpnastaði fyrir veturinn.
Ég þakka Stjána innilega fyrir
samveruna, ég mun sakna hans
sárt.
Ég og fjölskylda mín vottum Sig-
urði, Eddu, Sigga og fjölskyldu alla
okkar samúð.
Magnús Magnússon.
KRISTJÁN
GRÉTAR
SIGURÐSSON
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudagana, frá þriðjudegi til sunnudags. Greinunum er
hægt að skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfvirkt um leið og grein hefur borist), á disklingi eða í vélrituðu hand-
riti. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Bréfsími fyrir afmælis- minningargreinar er 569 1115. Tekið er á
móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Birting afmælis- og
minningargreina