Morgunblaðið - 17.11.2002, Síða 18

18 SUNNUDAGUR 17. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Alltaf á þriðjudögum
Brekkusöngurinn
Stríðið er enn ekki tapað þvíþótt brekkan sé eitt svað erbrekkusöngnum enn haldiðtil streitu. Hann verðurbara færður aðeins til og
gervigras sett yfir drulluna. Það er
alltént fullyrt í útvarpinu. Brekku-
söngurinn hefur verið fastur liður á
þjóðhátíð frá árinu 1977, sama ár og
Árni gerðist þjóðhátíðarþulur. Þeir
slógu strax í gegn, brekkusöngurinn
og Árni.
Krakkarnir í íþróttaheimilinu
setja plastpoka um fæturna áður en
þeir pota sér í vota skóna. Það er
heitt og þvalt þar inni og gæsluliðinn
í dyrunum er ekki frá því að þetta sé
sama lyktin og í súrheysturninum
heima. „Við erum að reyna að lofta
út,“ segir hann.
Áfengisbannið hefur haft tilætluð
áhrif. Menn hafa slakað á í drykkj-
unni og hér ríkir kyrrð og friður.
Sumir verða að hafa sig hæga hvort
sem þeim líkar betur eða verr. Rétt
við handboltavörnina situr stelpa
með umbúðir um annað hnéð. Hún
segist hafa tognað í gærmorgun en
fann ekki fyrir því fyrr en fyrir fáein-
um klukkutímum og er nýkomin af
spítalanum. Eyjamenn hlúa að að-
framkomnum málaliðum djammsins.
Fáeinar konur elduðu súpu ofan í þá
í gær og aðrar tóku krakka með sér
heim og þvoðu af þeim fötin og
þurrkuðu. Kannski að eldgosið hafi
gert þeim auðveldara en öðrum að
rétta fram hjálparhönd. Ég vona að
krakkarnir muni að senda bjarg-
vættum sínum jólakort.
„Hvar er klósett?“ spyr ég gæslu-
liða.
„Þú ert klósett,“ segir fullur strák-
ur.
„Það eru dyrnar undir 10–11
merkinu,“ svarar gæsluliðinn.
„Þú ert 10–11,“ segir fulli strák-
urinn.
Á leið minni yfir salinn mæti ég
Sadsj. Stund játninganna hefur
runnið upp. „Ég held ég viti hvað
varð um tjaldið þitt,“ segir hann.
„Rétt hjá tjaldinu mínu voru nokkrir
strákar sem allt í einu voru komnir
með glænýtt Tal-tjald sem þeir not-
uðu sem geymslu.“
Þetta fólk kann að bjarga sér og
það er gott. Ég rata á klósettin sem
reynast vera inn af sturtunum sem
sundlaugargestir nota. Þau eru orðin
subbulegri og daunillari en kamrarn-
ir úti á hátíðarsvæðinu. Þarna er
hópur stelpna í sturtu og notuð
handklæði liggja um allan klefann.
„Þekkirðu einhvern hjá deCODE?“
– Ég fer frá einum flokki berra
kvenmanna til annars því litlu síðar
er ég kominn í Dalinn og halla mér
upp að geirvörtu japanskrar konu
sem horfir á tvo landa sína í ástarat-
lotum. Ég sé það núna að þessi dóna-
lega myndasyrpa sem skreytir sviðið
er náttúrlega alveg í anda einkunn-
arorða þjóðhátíðar í ár, Ólýsanleg
vinátta.
Það er líf og fjör á danspallinum,
ekki að sjá að fólk hafi þurft að þola
hrakninga. Kannski finnst mörgum
líka skemmtilegra að detta í það
núna en áður í þeirri vissu að þeirra
bíður þak yfir höfuðið þegar gleðinni
lýkur.
XXX Rottweiler hundar eru
komnir á sviðið og rétt eins og aðrir
sem þar hafa komið fram sjást þeir
ekki nema frá lendum og upp úr.
Fyrir framan sviðið er nefnilega
stóreflis planki, líklega til að áhorf-
endur eigi erfiðara með að príla upp
á lágt sviðið í hita leiksins, nema
þetta sé til að valtir skemmtikraftar
detti ekki fram af. Plankinn gerir
það að verkum að hvert atriði líkist
einna helst brúðuleikhúsi.
„Eru þetta XXX Rottweiler hund-
arnir?“ spyr ungur maður mig á
ensku og ég játa.
Þetta reynist Ameríkani á þrí-
tugsaldri, alinn upp í Wash-
ingtonfylki og ætlar í læknanám í
haust. Honum fannst hann þó þurfa
að upplifa þjóðhátíð í Eyjum fyrst.
Eftir að hafa hlýtt honum yfir helstu
æviatriði geri ég grein fyrir sjálfri
mér og segist ritstýra tímariti.
„Really?“ spyr hann.
„Yes,“ svara ég nokkuð viss.
„Editor in chief?“
„Yes.“
„Wow!“
Síðan þegjum við dálitla stund á
meðan maðurinn meltir þessar frétt-
ir og hann er ekki lengi að átta sig á
því hvað þetta gæti hugsanlega þýtt.
„Þekkirðu einhvern hjá de-
CODE?“ spyr hann.
Ég verð að neita því. Hef aldrei
spilað körfubolta við Kára.
„Mig gæti einhvern tímann langað
til að komast þar að í starfsþjálfun,“
útskýrir maðurinn.
Brúðuleikhús Rottweilerhundanna
– Ég kæmist ekki í starfsþjálfun
þar þótt ég fegin vildi. Alltaf komst
ég þó að í skúringar og bítibúrsstörf
á Landspítalanum á sínum tíma.
Efast um að maðurinn hafi áhuga á
því. Þegar hundarnir taka „Bent
nálgast“ ryðst ég fremst, rétti hægri
hönd upp í skýjaðan himininn, hoppa
upp og niður og þyl með þeim text-
ann.
Brúðurnar á sviðinu eru allar látn-
ar hoppa um og vingsa út höndunum
til að leggja áherslu á orð sín. Eftir
aðeins örfá lög segist Bentbrúðan
aðeins ætla að taka tvö lög til við-
bótar og snarar sér því næst í það
fyrra og enn hoppum við í einni kös. Í
svona þröng hættir maður að vera
„ég“ og verður „við“. Galdurinn er
bara að gæta þess að halda sínu
plássi og leyfa ekki að stóru strák-
arnir traðki á tánum á manni, en það
er nú bara eins og í lífinu sjálfu.
Að lögunum tveimur loknum bú-
ast allir við að Rottweilerhundarnir
sópist af sviðinu, enda vantar klukk-
una tíu mínútur í miðnætti og
brekkusöngurinn hlýtur að eiga að
fara að byrja. Þá heyrast allt í einu
upphafstónar lagsins „Þér er ekki
boðið“ og Bentsbrúðan dembir sér í
nafnarununa þar sem meðal annars
Árna Johnsen er getið og ekki boðið.
Birtist þá ekki Árni, gestur Prúðu-
leikaranna í kvöld, við hlið Bents-
brúðunnar og leggur hönd á öxl
hennar eins og hann sé að reyna að
lempa hana í öllu þessu hömlulausa
rappflæði. Hann réttir fram hina
höndina, skýrt merki þess að hann
vilji fá hljóðnemann afhentan en
Bentinn lætur eins og hann skilji
ekki þetta handapat og finnst greini-
lega ekkert að því að skemmta með
Árna fastan við sig. Árni sér sitt
óvænna, hverfur bak við og litlu síð-
ar er slökkt á undirspilinu. Þá fær
hann hljóðnemann auðvitað eins og
ekkert sé.
Þetta er ekki Ársel. Þetta er þjóð-
hátíð í Eyjum. Hér ríkja reglur og
Árna er víst boðið. Að minnsta kosti
misboðið.
„Nú þurfum við að vinna svolítið
saman, virða tímareglurnar,“ til-
kynnir hann. „Þessir ágætu félagar
spiluðu lengur en þeir áttu að gera.
Það er mjög gott en við verðum að
halda áætlun.“
Það er einhver önnur en Helga
Steffensen sem stýrir Erpsbrúðunni
því á meðan þessu fer fram vindur
hún sér á bak við Árna og nuddar
klofi sínu upp við bakhlutann á hon-
um. Þegar Erpurinn sér að maður
uppi á sviðinu beinir að honum töku-
vél getur hann ekki látið hjá líða að
gera aðra atrennu að bakhlutanum.
Árni lætur aftur á móti sem Erpur sé
eins og hver önnur andaflygsa og
heldur sínu striki eins og ekkert hafi
í skorist. „Nú þurfum við að koma
okkur fyrir í brekkunni,“ segir hann
og bætir litlu síðar við: „Það er vandi
að finna stað núna út af veðrinu.“
Í drullunni
– Stóra stundin er runnin upp. Við
sneiðum hjá brúna brekkurenningn-
um beint á móti sviðinu og setjumst
þar sem enn er grastó. Hún dugir
ekki lengi því um leið og allur þessi
fjöldi stormar þangað verður þessi
hluti líka að einu foraði. Gervigrasið
sem minnst var á í útvarpinu fyrr um
daginn hefur nefnilega ekki verið
sett í brekkuna heldur við hvítu
tjöldin. Ég met stöðuna sem svo að
best hljóti að vera að sitja svolítið
neðarlega til að eiga ekki á hættu að
renna niður. Ég dreg plastpoka frá
Krónunni upp úr pússi mínu og set
hann undir rassinn á mér áður en ég
sest. Við hlið mér sitja tvær stúlkur í
Desert Storm búningum. Þær hafa
líka tyllt sér á plastpoka en hafa
handklæði á milli. Ástæðan kemur
fljótlega í ljós. Handklæðin koma í
veg fyrir að þær renni á pokanum.
Nú hef ég um tvennt að velja, að sitja
í dýinu eða eiga það á hættu að gossa
niður hlíðina. Ég vel bæði, eða eig-
inlega velur rokið fyrir mig. Ég renn
sífellt af pokanum og sit að lokum að-
eins með hornið á honum undir ann-
arri kinninni og veit eiginlega ekki
hvort nokkru munar. Brekkan iðar
öll af fólki sem reynir að koma sér
sæmilega fyrir í drullunni.
Húmið grúfir sig yfir Dalinn og Ís-
landsbankalógóið líður yfir hlíðina
fyrir ofan okkur. Nú væri gott að Ís-
landsbankaofurmennið kæmi auga á
okkur og bjargaði svo sem eins og
einni brekku af fólki frá herfilegum
aðstæðum. Fólk reynir að standa
upprétt þrátt fyrir hífandi rokið og
foraðið. Myndatökumaður tekur fet-
ið upp til okkar og lýsir sterku ljósi
yfir okkur. Nú á aldeilis að gefa þeim
„sem höfðu vit á því að vera heima“,
eins og það á eftir að heita, góða
ástæðu til að gleðjast. Hljóðmaður-
inn fylgir myndatökumanninum í
humátt og heldur á stórum loðhljóð-
nema. Allt í einu skrikar honum fót-
ur og felmtraður grípur hann í öxl
myndatökumannsins. Eflaust hefur
ævi hans liðið honum fyrir sjónir á
Bókarkafli Síðasta sumar hélt rithöfundurinn Gerður Kristný til Vestmanna-
eyja til að vera viðstödd hina árlegu þjóðhátíð Eyjamanna. Hún hafði aldrei
farið áður á þjóðhátíð, en út í Eyjar var hún komin til að fylgjast með hátíð-
arhöldunum og reyna að skilja út á hvað öll þessi skemmtun gengur. Hér er
gripið niður í lýsingu á hinum árlega brekkusöng, hápunkti hátíðarinnar.
Þjóðhátíð eða
þjáð hátíð?