Morgunblaðið - 17.11.2002, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 17. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðmundurBjarni Guð-
mundsson fæddist á
Patreksfirði 6. mars
1928. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi að-
faranótt 12. nóvem-
ber síðastliðins.
Foreldrar hans voru
hjónin Anna Helga-
dóttir, f. 9.5. 1885, d.
18.8. 1929, og Guð-
mundur Ólafur
Þórðarson, f. 18.9.
1876, d. 14.11. 1946.
Guðmundur var
yngstur í röð 11 systkina, af þeim
komust 8 til fullorðinsára. Eftir lif-
ir bróðir Guðmundar, Ingvar, f.
26.3. 1922. Látin eru Nanna, f. 2.9.
1913, d. 20.12. 1996, Helga, f. 13.9.
1908, d. 16.4. 1994, Baldur, f. 14.5.
1911, d. 14.8. 1989, Helgi, f. 1.7.
1912, d. 13.8. 1985, Þuríður, f. 9.1.
1916, d. 13.9. 1924, Freyja, f. 17.11.
1917, d. 1.4. 1987, Kjartan, f. 14.7.
1919, d. 15.5. 1940, Þormóður, f.
23.2. 1925, d. 17.7. 1987, og Krist-
ur, f. 3.3. 1960, maki Guðjón Ár-
mann Einarsson framkvæmda-
stjóri, þau búa í Kópavogi. Barn
Elínar og Guðjóns er Auður, f. 8.4.
1993. 3) Helga læknir, f. 22.4. 1966,
gift Ólafi Einari Jóhannssyni
framkvæmdastjóra, þau búa í Nor-
egi. Börn Helgu og Ólafs eru Ásta
Sól, f. 10.8. 1992, og Óskar, f. 9.4.
1994.
Guðmundur menntaði sig sem
loftskeytamaður og tók verslunar-
próf frá Verslunarskóla Íslands.
Fyrstu ár starfsævi sinnar starfaði
Guðmundur við sjómennsku, fyrst
frá Patreksfirði og síðar sem loft-
skeytamaður á millilandaskipum.
Síðar starfaði hann sem skrifstofu-
stjóri og aðalbókari, lengst af hjá
bæjarskrifstofum Mosfellsbæjar.
Guðmundur var virkur þátttak-
andi í Kiwanishreyfingunni, Golf-
klúbbi Kópavogs og Garðabæjar
og í félagsmálum eldri borgara.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Digraneskirkju í Kópavogsdal
á morgun, mánudaginn 18. nóvem-
ber, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
inn, f. 9.7. 1929, d.
13.7. 1929.
Foreldrar Guð-
mundar bjuggu á Hól
á Patreksfirði og voru
þau jafnan kennd við
það hús og þar ólust
Hólssystkinin upp.
Hinn 24.12. 1957
gekk Guðmundur í
hjónaband með eftir-
lifandi eiginkonu sinni
Auði Vordísi Jónsdótt-
ur, f. 3.3. 1933 á Ak-
ureyri. Þau fluttust til
Reykjavíkur árið 1958
og stofnuðu heimili.
Árið 1966 fluttust þau til Kópa-
vogs og áttu þar heimili alla tíð.
Þeim varð þriggja barna auðið.
Þau eru: 1) Jón Heiðar hagfræð-
ingur, f. 25.1. 1958, kvæntur Þóru
Björgu Stefánsdóttur kennara,
þau búa í Kópavogi. Sonur Jóns
Heiðars er Bjarni, f. 18.8. 1985,
barnsmóðir María Jónsdóttir.
Börn Jóns Heiðars og Þóru eru
Hallveig, f. 9.7. 1995, og Stefán, f.
21.7. 1998. 2) Elín verslunarmað-
Það er með miklum trega að ég
skrifa minningargrein þessa um
tengdaföður minn, Guðmund Bjarna
Guðmundsson. Hann kom úr stórri
fjölskyldu, var alinn upp á Hóli á
Vatneyri við Patreksfjörð í hópi tíu
systkina og var yngstur. Hann var
tveggja og hálfs árs gamall þegar
móðir hans lést af barnsförum
ásamt nýfæddum dreng og hefur
það án efa verið mikið áfall fyrir
stórfjölskylduna. Elsta systir
Bjarna, Helga, tók þá við búsfor-
ráðum og gekk systkinum sínum í
móðurstað aðeins 22 ára gömul. Síð-
ar voru það Nanna og svo Freyja
sem tóku þetta hlutverk að sér. Fað-
ir Bjarna var duglegur að draga
björg í bú með sjósókn og landbún-
aðarstörfum. Á Hóli var sjálfsþurft-
arbúskapur eins og svo algengt var í
sjávarþorpum fram eftir öldinni og
fjölskyldan hafði nóg að bíta og
brenna. Glaðværð, hláturmildi, fé-
lagslyndi, rausnarskapur, dugnaður
og hispursleysi einkenndi þessa fjöl-
skyldu og var systkinahópurinn eft-
irminnilegur meðal gamalla Pat-
reksfirðinga. Fjölskylduboðin hjá
Hólsættinni eru minnisstæð og það
gat allt leikið á reiðiskjálfi í hlátra-
sköllum og einlægri glaðværð þegar
systkinin hittust. Bjarni var þar
enginn undantekning. Ég hef sjald-
an kynnst manni sem var svo vin-
margur og vel liðinn meðal félaga
sinna, hvort sem það var í badmin-
ton, Kiwanis, gönguhópnum, golf-
inu, í Sjálfstæðisflokknum í Kópa-
vogi, bridsinu og svo mætti lengi
telja.
Tengdafaðir minn var með af-
briðgum vel gerður maður. Hann
var trúr sínum nánustu, fjölskyldu
og vinum, og talaði aldrei illa um
annað fólk. Hann var sterkur per-
sónuleiki sem sýndi mikla umhyggju
og skilningsríkur var hann með ein-
dæmum.
Uppeldi og lífsskilyrði móta per-
sónuna að ákveðnu marki og hefur
Bjarni byggt líf sitt á reynslu sinni
sem ungur maður á Patreksfirði.
Eins og svo algengt var hjá ungum
mönnum í sjávarþorpum á þessum
tíma gerðist Bjarni sjómaður og reri
út frá heimaþorpi sínu. Hann flyst
síðan til Reykjavíkur og lýkur námi í
Verslunarskólanum. En sjómennsk-
an var honum kær, hann lauk námi
sem loftskeytamaður og hóf síðar
störf á millilandaskipum Sambands-
ins. Hann varð því ungur að aldri
þeirrar ánægju aðnjótandi að sigla
um heimsins höf.
Sjómannsstarfinu átti hann þá
hamingju að þakka að kynnast eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Auði Vor-
dísi Jónsdóttur. Þau hittust fyrst á
Akureyri þegar Hvassafellið hafði
þar viðkomu. Auður var þá við versl-
unarstörf hjá Véla- og búsáhalda-
deild KEA og Bjarni gerði sér erindi
þangað. Honum varð starsýnt á hina
ungu og fögru afgreiðslustúlku og
ekki leið á löngu þar til ástin fór að
blómstra. Þau gengu í hjónaband á
Akureyri hinn 24. desember 1957.
Jón Heiðar, fyrsta barn þeirra
hjóna, fæddist 25. janúar 1958. Fjöl-
skyldan hóf svo búskap í Reykjavík
og bjuggu þau um tíma hjá Freyju,
systur Bjarna, og manni hennar
Reyni, á meðan á byggingu fyrstu
íbúðar þeirra stóð í Álfheimunum.
Bjarni var á þessum tíma enn við
störf sem loftskeytamaður og var nú
farinn að starfa á Hamrafellinu, ol-
íuskipi Sambandsins. Auður fór með
Bjarna í nokkrar siglingar og minn-
ist hún vel ferðanna, sérstaklega til
Rússlands og Palermo á Ítalíu.
Bjarni lauk ferli sínum til sjós
þegar Hamrafellið var selt og tekst
nú á hendur ábyrgð og störf á alls
óskyldum starfsvettvangi. Hann hóf
skrifstofustörf, fyrst við húsgagna-
verslunina Skeifuna skamman tíma
en síðan á skrifstofu Mosfellsbæjar.
Á þessum tíma er fjölskyldan að
byggja sér einbýlishús í suðurhlíð-
um Kópavogs og þær voru ótaldar
stundirnar sem Bjarni vann við hús-
bygginguna. Fjölskyldan flytur
þangað 1966 og bjó lengst af í þessu
húsi. Hún hafði á þessu tímabili
stækkað; Elín fæddist í mars 1960
og Helga, þriðja barn þeirra hjóna, í
apríl 1966. Bjarni átti farsælan feril
á skrifstofu Mosfellsbæjar og sinnti
störfum skrifstofustjóra, aðalbókara
og bæjarritara. Hann lauk störfum
1995 eftir tæpa þrjá áratugi. Starfs-
lokin gerðu Bjarna kleift að sinna
betur barnabörnunum, sem í dag
eru sex talsins. Þau voru líf hans og
yndi. Hann sinnti þeim einstaklega
vel, tók þau með sér á fótboltaleiki, á
golfvöllinn og lá aldrei á liði sínu ef
hann gat eitthvað fyrir þau gert.
Börnin okkar Helgu, Ásta Sól og
Óskar, nutu góðs af einstakri gest-
risni hans er þau ár eftir ár dvöldust
hjá honum og Auði í nokkrar vikur á
hverju sumri.
Starfslokin þýddu ekki bara að
Bjarni gæti sinnt barnabörnunum
betur, heldur gafst nú góður tími til
að spila golf. Hann var einn af stofn-
endum Golfklúbbs Kópavogs sem
síðar sameinaðist Golfklúbbi Garða-
bæjar. Hann var einlægur aðdáandi
golfíþróttarinnar og þau eru ófá
golfmótin sem hann tók þátt í, oft
með mjög góðum árangri. Bjarni
fékk mig iðulega með sér á golfvöll-
inn og ég naut leiðsagnar hans á
sumarfögrum dögum á golfvöllum í
nágrenni heimilis okkar í Osló.
„Norska“ golfsettið hans stendur
klárt í geymslunni okkar og ekki
ólíklegt að það verði tekið fram þeg-
ar fer að vora. Ég er sannfærður um
að hann lætur sig ekki vanta á völl-
inn þá.
Kæri Bjarni! Þín verður sárt
saknað. Ég þakka þér fyrir heim-
sóknir og aðstoð alla við heimili okk-
ar í Noregi, hvort heldur við smíðar
á verönd eða parketlögn. Allt lék í
höndum þínum. Nei var ekki til í
þínum huga og bóngóður varstu með
eindæmum.
Síðustu vikurnar hafa verið okkur
öllum erfiðar. Það var þér þungbært
að liggja mikið veikur á gjörgæslu-
deildinni en sem fyrr komstu á óvart
með þínum sterka lífsvilja og seiglu.
Margir litlir sigrar á leiðinni kveiktu
von í brjóstum okkar en hún brást
að lokum og þú kvaddir okkur að-
faranótt 12. nóvember. Fjölskyldan
barðist með þér allt þar til yfir lauk.
Kæri tengdafaðir. Fyrir okkar
hönd kveð ég þig með söknuði. Eftir
lifir minning um einstaklega hjarta-
hlýjan og sterkan mann sem var
okkur öllum góð fyrirmynd. Elsku
Auður, megi minningin um góðan
eiginmann milda sorgina og sefa
söknuðinn.
Ólafur Einar Jóhannsson.
Kæri Bjarni, tengdafaðir minn,
það er komið að kveðjustund.
Það er erfitt og sárt að þurfa að
kveðja þig núna og á þennan hátt.
Þú fórst í hjartaaðgerð 2. okt. og
ég var bjartsýn fyrir þína hönd, átti
ekki von á öðru en að allt gengi vel
og þú myndir vera farinn að spila
golf næsta sumar. Við vissum öll um
áhættuna sem felst í slíkri aðgerð en
þú varst alltaf svo atorkumikill og
fullur af lífsgleði að ég var viss um
að þetta færi allt vel. Allt fór á ann-
an veg en fólk hafði vonað. Eftir að-
gerðina hrakaði þér og aðfaranótt
12. nóv. kvaddir þú þennan heim og
okkur öll sem eigum eftir að sakna
þín sárt.
Ég kynntist þér fyrir 10 árum
þegar við Jón Heiðar fórum að vera
saman. Þau kynni urðu strax góð og
vart er hægt að hugsa sér betri
tengdaforeldra en þig og Auði.
Þú gast aldrei setið auðum hönd-
um og varst boðinn og búinn að að-
stoða hvar og hvenær sem var. Við
þurftum að stoppa þig af á stundum
því þú hlífðir þér aldrei.
Þið Jón Heiðar hafið unnið við
ýmislegt saman í gegnum tíðina og
kunnuð því vel enda eruð þið feðgar
um margt líkir. Þá var sko unnið
hratt og örugglega; ekkert hálfkák
þar.
Kæri Bjarni, börnin mín missa nú
einstakan afa og söknuður þeirra er
sár. Það er þó gott til þess að vita að
hugur barns er svo saklaus og ein-
lægur og trú þeirra Haddýjar og
Stefáns, um að nú líði þér vel hjá
guði, hjálpar þeim.
Þau töluðu mikið um þig í kvöld
(13. nóv.) þegar við vorum komin
upp í rúm. Stefán veit að þú ert nú
engill með vængi uppi hjá guði og
getur horft á allan heiminn.
Hann vildi senda þér pakka og
þegar þú opnar hann þá er í honum
bréf sem á stendur: „Líði þér vel
elsku afi Bjarni.“ Ég, raunsæiskon-
an, svaraði því til að við gætum ekki
sent pakka til himnaríkis og þá svar-
aði barnið: „Jú mamma, í loftbelg.“
Þá lokuðum við öll augunum og
létum svífa upp til þín ástar- og
saknaðarkveðjur með innilega djúpu
þakklæti fyrir allt og allt – í loftbelg.
Þín tengdadóttir
Þóra.
Kveðja frá Mosfellsbæ
Mætur maður, Guðmundur
Bjarni Guðmundsson, er fallinn frá.
Hann starfaði hjá Mosfellshreppi
og síðar Mosfellsbæ í hartnær 24 ár
og tók virkan þátt í þeim miklu
breytingum sem urðu hér á þeim
tíma.
Fyrir margþætt og fórnfúst starf í
þágu Mosfellsbæjar þökkum við af
heilum hug og sendum eiginkonu
hans og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur.
Nú er minn kæri afi dáinn. Farinn
til guðs og orðinn engill sem lítur til
með okkur ofan frá himnum.
Hann afi minn hafði alltaf nóg fyr-
ir stafni en átti samt ávallt nægan
tíma til að sinna okkur. Margar eru
stundirnar sem þau amma gættu
mín. Þá kenndi afi mér á hljóðfærið
sitt eða las sögubækur fyrir mig.
Skólaleikrit, fimleikasýningar, alltaf
kom afi að fylgjast með.
Ég vil kveðja elsku afa minn með
kvöldbæninni minni.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín
Auður.
Elsku afi. Fyrir nokkrum vikum
sagðir þú mér að þú þyrftir að gang-
ast undir stóra hjartaaðgerð sem
gæti farið á báða bóga. Mér fannst
erfitt að átta mig á því hvað þessi
orð þýddu, auðvitað vill enginn
ímynda sér hvernig það er að missa
einhvern sem manni þykir vænt um.
Þú varst maðurinn sem gekk á fjöll
allar helgar og spilaðir golf eins oft
og þú gast og því erfitt að hugsa sér
svo frískan mann á leiðinni á graf-
arbakkann eins og þú orðaðir það
sjálfur. Þegar ég fór í heimsókn til
þín rétt fyrir aðgerðina varstu já-
kvæður og rólegur eins og alltaf og
lést mér líða eins og þetta væri
miklu minna mál en það var í raun
og veru. Ég áttaði mig ekki á því
hversu miklu máli þú skiptir mig
fyrr en aðgerðin var yfirstaðin og
við urðum að horfast í augu við að
útlitið var ekki bjart. Ég, eins og all-
ir, hélt þó í vonina um að við ættum
eftir að sitja saman og borða þorra-
mat eins og við gerðum árlega, eins
og ekkert hefði í skorist. En allt kom
fyrir ekki og eftir margra vikna spít-
aladvöl var vonin úti þegar þú fórst
fyrir fullt og allt úr okkar tilveru.
Ég er svo heppinn að lifa í þeirri trú
að við eigum eftir að hittast aftur og
spila golf saman eins og þig langaði
alltaf svo mikið að við gerðum. Ekki
veit ég hvar eða hvenær það verður
en þangað til, láttu þér líða vel elsku
afi. Ég á eftir að sakna þín mikið og
þú verður alltaf í minningum mínum
og hjarta mínu.
Bjarni.
Enn og aftur erum við minnt á
það hversu fljótt tíminn líður og
hversu allt er hverfult í heimi hér.
Það var fyrir rúmum tuttugu árum
að kynni okkar Bjarna hófust, þegar
Helga vinkona mín, yngsta dóttir
hans, kynnti okkur einn vetrardag;
mér finnst bæði stutt og langt síðan.
Bjarni hafði sterka nærveru; hann
var glaðlyndur, atorkusamur, kraft-
mikill og duglegur. Hann dreif okk-
ur vinkonurnar með sér á skíði um
helgar og meðan við dúlluðum okkur
í röðinni við stólalyftuna og fórum
einstaka ferð niður brekkuna geyst-
ist hann fleiri kílómetra á göngu-
skíðum. Á menntaskólaárunum
brýndi hann fyrir okkur að standa
okkur vel í náminu, veðjaði meira að
segja stundum á okkur til hvatning-
ar. Þess á milli lánaði hann okkur
óhræddur bílinn sinn í alls kyns leið-
angra. Árin liðu og við hittumst
sjaldnar. Kynnin héldust þó og hann
fylgdist með lífi og störfum vina
Helgu úr fjarlægð. Hann var með
afbrigðum greiðvikinn og vílaði ekki
fyrir sér að bera fleiri kíló af sér-
stöku kökudeigi milli landa og það í
handfarangri, svo að við vinkonurn-
ar gætum bakað réttu piparkökurn-
ar hvor í sínu landinu! Um miðjan
aldur fékk Bjarni fyrst hjartaáfall
og hjartasjúkdómurinn fylgdi hon-
um eftir það. Hann lét þó aldrei bil-
bug á sér finna; andinn var sterkur
og lengi vel fylgdi líkaminn með og
ólýsanlegur kraftur dreif hann
áfram. Á haustdögum kom í ljós að
sjúkdómurinn var orðinn mjög al-
varlegur en þrátt fyrir skurðaðgerð
og allt sem nútímalæknavísindi hafa
upp á að bjóða tókst ekki að koma
Bjarna til heilsu á ný. Æðrulaus
barðist hann við örþreyttan og veik-
an líkamann þar til yfir lauk.
Kæra Auður, Helga, Heiðar og
Ella, orð mega sín lítils á þessari
sorgarstundu en minningin um góð-
an og kjarkmikinn mann lifir í
hjarta okkar. Ég kveð Bjarna með
ljóðlínum Hannesar Péturssonar:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
Gerður Gröndal.
Ég sá vin minn Guðmund Bjarna
fyrst þegar hann stundaði nám í
Verslunarskólanum, en kynni okkar
urðu ekki náin þá. Fundum okkar
bar aftur saman þegar Kiwanis-
klúbburinn Eldey í Kópavogi var
stofnaður árið 1972, síðan hefur vin-
átta okkar haldist. Bjarni var mikill
útivistarmaður og á hverjum sunnu-
dagsmorgni í um það bil 25 ár fórum
við nokkrir félagar í gönguferðir í
nágrenni höfuðborgarsvæðisins.
Venjulega tóku þessar göngur tvo til
þrjá klukkutíma, sama hvernig viðr-
aði. Einnig fórum við stundum á
gönguskíði, því Bjarni var góður
skíðamaður. Hann kunni líka þá göf-
ugu list að renna sér á tunnustöfum,
sem hann geymdi inni í bílskúr, en
þá hafði hann átt og notað sem ung-
lingur á Patreksfirði.
Hann var formaður og stjórnandi
Bridgeklúbbs aldraðra í Gullsmára
og í forsvari fyrir hópi sem spilaði
badminton um margra ára skeið.
Eftir að Bjarni hætti að vinna keypti
hann sér hljómborð og lærði að spila
á það aðallega sjálfum sér til
ánægju.
Bjarni var góður Kiwanismaður
og gegndi flestum trúnaðarstörfum
fyrir klúbbinn svo sem starfi for-
seta, gjaldkera og ritara. Þar sem
hann var mjög nákvæmur og góður
bókhaldsmaður var hann sjálfkjör-
inn til að annast ýmis fjármál fyrir
klúbbinn sem og stjórn íslenska
Kiwanisumdæmisins.
Eiginkona Bjarna er Auður Jóns-
dóttir og eiga þau þrjú börn. Sl.
sumar voru tvö dótturbörn þeirra
hér í heimsókn. Stoltur afi kom með
þau á fótboltaæfingu hjá Breiðabliki
og það kom strax í ljós að þarna
voru alveg sérstaklega efnilegir fót-
boltamenn sem trúlega hafa fengið
keppnisskapið úr genum afans.
Fyrir allmörgum árum veiktist
Auður mjög alvarlega og leiddi það
til lömunar að hluta, þannig að hún
hefur að mestu verið bundin við
hjólastól en kjarkur hennar og
GUÐMUNDUR BJARNI
GUÐMUNDSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.