Morgunblaðið - 11.12.2002, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 11.12.2002, Blaðsíða 34
MINNINGAR 34 MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Steinunn NóraArnórsdóttir fæddist í Reykjavík 12. október 1958. Hún lést 30. nóvem- ber síðastliðinn. For- eldrar hennar eru Arnór Óskarsson frá Eyri í Gufudalssveit og Björg Ólína Júl- íana Eggertsdóttir frá Reykjavík. Stein- unn var næstyngst sex systkina, þau eru Sumarliði Óskar, Eggert Bjarni, Elsa Ísfold, Guðrún Jóhanna og Arnór Vikar. Fyrri maður Steinunnar var Sturla Pétursson frá Hvammi í Dölum, nú látinn. Börn þeirra eru Laufey Lind, f. 1978, og Oddur, f. 1980. Seinni maður Steinunnar er Tómas Ríkarðsson tölvunarfræð- ingur hjá Marel hf. Þau stofnuðu sína fjölskyldu í desember 1982 og gekk Tómas börnum Steinunnar í föður stað. Sonur Steinunnar og Tóm- asar er Ríkarður Tómas, f. 1985. Framan af ævinni vann Steinunn ýmis störf, til dæmis stundaði hún sjó- mennsku með fyrri manni sínum á Sæs- völunni frá Þorláks- höfn. Hún vann við hálendisferðir hjá Úlfari Jakobsen, stundaði almenn verslunarstörf, var bankastarfsmaður og vann um tíma sem fasteignasali. Seinni árin ræktaði hún meira sína listrænu hæfileika og vann um tíma sem hönnuður hjá Smíðagalleríinu. Framtíðaráform Steinunnar voru að fyrirtæki hennar „St. Nóra“ Innréttingaráðgjöf héldi áfram að vaxa og næði að hasla sér völl. Útför Steinunnar verður gerð frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Kærleikurinn er langlyndur, hann er góðviljaður. Kærleikurinn öfundar ekki. Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér ekki upp. Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin, hann reiðist ekki, er ekki langrækinn. Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en sam- gleðst sannleikanum. Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt. Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi. (Páll postuli.) Það er ekki auðvelt að kveðja þig vinkona mín og mágkona, vitandi það að geta ekki spjallað við þig framar, bæði í gríni og alvöru. Í nú- tíma okkar heims, fullum af tækniþróun, úrlausnum, menntun og þekkingu, eru enn til sjúkdómar sem við ráðum ekki við og geta vald- ið dauða. Þú féllst fyrir einum af þessum sjúkdómum þrátt fyrir margra ára baráttu. Þar sem þú varst kraftmikil, greind og kærleiks- rík var baráttuþrek þitt mikið miðað við hve oft þú þurftir að leggjast inn á sjúkrahús, enda viljasterk stúlka. Auðvitað var erfitt fyrir fólkið þitt að fylgjast með þér svona veikri vit- andi hver þú varst, þekktu hjarta þitt og persónuleika. Þú hafðir áhuga á svo mörgu, ætlaðir að gera svo margt, listræn og alltaf tilbúin að hvetja aðra. Þú varst næm á það góða í öðrum sem og öllu sem var fallegt. Þú vildir alltaf vera að hjálpa þeim sem minna máttu sín og um- hugað um að öllum í kringum þig liði sem best. Enda hafðir þú, þrátt fyrir ungan aldur, mikla reynslu af mót- læti og erfiðleikum. Þar sem þú vild- ir alltaf vera að hjálpa öðrum var það eðlilegt hvað þér fannst erfitt að vera svona veik og þurfa sjálf hjálp og stuðning. Það var gegn þínu eðli og skiljanlega oft óbærilegt fyrir þig. Börnum þínum, maka, móður og systkinum er og verður erfið raun að missa þig svona unga en ég veit að þú munt lifa áfram í hjarta þeirra og huga. Okkur systur þinni og börnum okkar mun þykja hálftómlegt hjá okkur á stundum, án þess að eiga von á þér nærri daglega í kaffi og spjall þar sem húmorinn var ekki langt undan. Alltaf höfðum við nóg að tala um en oftast einhver skemmtileg áform eða eitthvað ekki of hátíðlegt af okkur sjálfum. Einnig mun ég sakna þess að fá ekki þessa þöglu kröfu um koss og faðmlag bæði þegar þú komst og fórst. Eins og ég nefndi í byrjun ertu nú komin í land kærleikans þar sem allt stillist saman í fullkomnu jafnvægi eins og kærleikshugur þinn stefndi að enda ertu komin í faðm þess sem öllu ræður. Megi Guð almáttugur umvefja Laufeyju, Odd, Rikka og Tómas, styrkja þau í sorg sinni og söknuði, sem og aðra aðstandendur. Elsku Steina mín, ég kveð þig að sinni, þakklátur fyrir að fá að kynn- ast svona stóru hjarta sem fellur aldrei úr gildi. Sævar Pálsson. Steinunn Arnórsdóttir, tengda- dóttir mín, var glæsileg kona og góð- um gáfum gædd. Steina, eins og hún var kölluð af vinum sínum og fjöl- skyldu, var hrókur alls fagnaðar í vina hópi, orðheppin og lét ýmislegt fjúka, brandara, skrítlur, orðaleiki, allt var þetta græskulaust gaman, já gleðigjafi var hún á góðum stundum. Steina hafði skoðanir á mörgu í mannlífinu og lét þær óspart í ljós og ræddi af mælsku, en hún virti skoðanir annarra og hlustaði líka á aðra. Hún var listhneigð, hafði smekk fyrir fallegum hlutum og bar heimili hennar þess vitni. Fjölhæf var hún, þráði að mennta sig á ýmsum sviðum, t.d. nefni ég arkitektúr, en veikindi hennar komu í veg fyrir að þeir draumar rættust. Hugmyndarík var hún, og datt margt skemmtilegt í hug að fram- kvæma og gerði það óspart, það var stíll yfir öllu sem hún gerði. En þá komu veikindi hennar oft í ljós, vegna ofurkapps hennar. Sorgin í lífi hennar var að þurfa að beygja sig fyrir erfiðum sjúkdómi. Ég bið guð að styrkja fjölskyld- una, Tómas og börnin, móður henn- ar, systkini og fjölskyldur þeirra. Að lokum þakka ég Steinu sam- fylgdina síðastliðin 20 ár og megi kærleikur guðs umvefja hana. Sigrún tengdamamma. Það er erfitt að hugsa til þess að þú sért ekki lengur hérna með okk- ur. Það er ótrúlegt að þú munt ekki vera með okkur í framtíðinni. Það bara hvarf allt, allt í einu, allir þessir venjulegu dagar þar sem þú komst í heimsókn nær daglega. Það er allt orðið einhvernveginn öðruvísi en áð- ur, það vantar þig, Steina frænka, þú varst svo stór hluti af okkur öll- um. Það var allt svo stórt og fallegt sem þú tókst þér fyrir hendur, „St Nóra“ listakona. Það er erfitt að kyngja því að lífið gangi bara svona fyrir sig. Við eigum fullt af minn- ingum um þig, góðar, slæmar, hlægilegar og sorglegar. Og það eru þær sem við varðveitum í hjörtum okkar og notum til að halda þér lif- andi í okkur öllum. Þín frænka Særún Heiða. Elskulega Steina. Við trúðum báðar á líf eftir dauð- ann og veit ég að nú ert þú laus frá þínum veikindum og líður vel núna. Sannarlega mun ég sakna þín. Síðasta símtalið þitt til mín, þá sagð- ir þú mér hvað þér þætti vænt um mig og það símtal var svo fallegt í alla staði. Mér þótti og þykir líka vænt um þig svo innilega. Þér þótti svo gaman að koma mér á óvart og gleðja mig eins og t.d. þegar ég var veik og þú gafst mér tréhestinn eða þegar þú færðir mér lengstu rauðu rósina sem ég hef séð í löngum hvít- um vasa, bara þegar þú komst í kaffi og var ekkert tilefni nema til að gleðja mig og sannarlega tókst þér að gleðja mig eins og oft áður. Þú varst mjög ljóðelsk og langar mig að kveðja þig með þessu ljóði núna þeg- ar komið er að kveðjustund í bili. Dæmdu eigi breyskan bróður, brjóttu ei hið veika strá; lyftu heldur hönd til varnar hverjum þeim, sem aðrir smá. Allt er líf af einum stofni, örlög tvinnuð mín og þín. Undir sora og synda hjúpi sólhrein perla tíðum skín. Hver fær lesið letur hjartans, leynirúnir innra manns? Hver er sá, er kannað geti, kafað sálardýpi hans? Margt í hafsins hyljum djúpum hulið er, sem enginn leit. Margt í sálum manna leynist meira og betra en nokkur veit. Skammt vér sjáum, blindir blínum báðum augum, látum hægt. Hví skal myrða menn með orðum? Margt er hulið, dæmum vægt. Auðlegð hjartans enginn reiknar eða sálarfátækt manns. Hvar er vog, er vegið geti vonir eða sorgir hans? (Richard Beck.) Elsku Tómas, Laufey Lind, Odd- ur og Ríkarð. Innilegar samúðar- kveðjur til ykkar frá mér, Eiríki og fjölskyldu okkar – svo og öllum sem syrgja Steinu. Megi guð gefa okkur öllum styrk og minningin um góða manneskju lifa hrein og björt í hjört- um okkar allra. Steina mín, guð geymi þig ávallt. Sofðu rótt, elsku vinkona. Þín að eilífu, Kristín Inga. Steinunn, elsku Steinunn. Steinunn mín sterka, Steinunn mín stórlynda, Steinunn mín stórtæka og stór- brotna. Farin? Farin. Ég man þegar ég kom heim til þín í fyrsta sinni. Sjálf skeyttirðu aldrei um hvernig þú horfðir öðrum við, en heimili þitt var kóngaheimili. Allt kóngablátt, allt svo fallegt, allt bar listfengi þinni ríkt vitni og dýrum smekk. Ég man heimsóknirnar til þín. Oft líkastar ævintýri. Þú hreifst mig með þér í hæstu hæðir með óþrjót- andi hugmyndaauðgi þinni, frjóleika og frumleika. Ég man hnittin tilsvör þín, heimspekilegar hugleiðingar og ljóðin þín, sem þú stundum last upp fyrir mig. Ég man dillandi hlátur þinn, gneistandi augun, gjafmildi þína og geislandi gáfur. Steinunn, ég sakna þín svo ótrúlega mikið. Ég sakna kærleika þíns. Það var unun að horfa á þig vera með stúlk- unni minni. Hvernig hún bráðnaði í höndum þínum og varð þín með húð og hári, hún sem er ekki allra. Og ég skil ekki að þú sért dáin. Þú svo ást- rík, eldheit og svo sterk og stór í orði og æði. En ég skil það samt. Þú barst ekki byrði þína á torg. Þessa ógnarþungu, erfiðu og ægilegu byrði. Sem þú barst svo óralengi. Aftur og aftur. Geðhvarfasýkina. Þeir sem þann drösul draga vita að- eins eitt fyrir víst, sýkin kemur aft- ur. Aftur, aftur og aftur. Og þeir sem með hana dragnast burðast líka með hana heilir, sem þeir eru milli hrina, því hún fyrirmunar þeim að fullnægja þeirri langþráðu þörf að vinna og njóta sín. Og hvurnig er nú það að vakna til dagsins, með kvíða í brjósti ekki yfir öðru en því að það skuli vera dagur, og vera ánægður að kvöldi yfir því einu að dagurinn skuli loks að kveldi kominn? Er það líf? Er það líf að finna ekki til? Hvorki með öðrum né sjálfum sér? Með hengingaról hæstu hæða og lægstu lægða danglandi yfir höfði sér? Og til hvers þá? Til hvers? Það væri að eta aftur af eplinu að ætla sér svarið við af hverju. Við vitum að við vitum ekki. En, við getum vonað og trúað. Ég trúi, eins og mér er kennt, að nú sé kvöl þín á enda, elsku vinkona, sem Samsons sterka forðum (Dóm. 17,30). Ég trúi, eins og mér er kennt, að trú þín mikla beri þig til himna (Jóh. 6,47). Ég vona, eins og þar stendur, að þú verðir sem engill á himnum (Mark. 12,25), sem gætir barna þinna og manns. Og ég vona, elsku Tómas, Oddur, Laufey og Rikki, að á ykkur rætist orðin hans: „Eins og móðir huggar son sinn, eins mun ég hugga yður.“ (Jes. 66,13). Ykkar Aldís. Mig langar að kveðja Steinu vin- konu mína með nokkrum orðum. Vinátta okkar átti sér upphaf í veik- indum okkar beggja. Báðar áttum við við sama sjúkdóm að stríða. Við sóttum styrk og félagsskap í hvor aðra og reyndum að finna lausnir í að lifa með þessum sjúkdómi. Fljótt kom í ljós hversu miklu erfiðara hlutskipti Steinu var. Hún mátti þola hvern mótbyrinn á fætur öðrum og fékk engan frið. En hún þraukaði og stóð upprétt einhvern veginn með vonina að leiðarljósi. En þar kom að lokum að sjúkdómurinn hafði betur. Steina var ákaflega „stór“ mann- eskja í óeiginlegri merkingu þess orðs. Það gustaði af henni, hún kom víða við, átti marga kunningja og stal oftast senunni. Hún var listræn og ber myndarlegt heimili hennar vott um það. Hún var hugmyndarík og mikil félagsvera sem undi sér vel í góðra vina hópi. Akkeri hennar var þó heimilið, Tómas og börnin, sem stóðu við hlið hennar í öllum hennar veikindum. Það er erfitt að kveðja þann sem maður ann, en Steina á friðinn skilið öðrum fremur, hún var búin að gera nóg. Guð blessi minningu Steinu minn- ar. Fjölskyldu hennar sendi ég mín- ar dýpstu samúðarkveðjur. Herdís. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. Grátnir til grafar göngum vér nú héðan, fylgjum þér, vinur. Far vel á braut. Guð oss það gefi, glaðir vér megum þér síðar fylgja’ í friðarskaut. (Vald. Briem.) Okkar innilegustu samúðarkveðj- ur sendum við fjölskyldunni allri, megi guð vera með ykkur. Þóranna, Bára og Elín Theodóra. STEINUNN NÓRA ARNÓRSDÓTTIR Mágur minn og frændi okkar, GUÐMUNDUR BERGMANN JÓNSSON frá Haukagili, Blikahólum 4, Reykjavík, áður Hvassaleiti 16, lést á Landspítala Landakoti föstudaginn 6. desember. Útför hans fer fram frá Fella- og Hólakirkju föstudaginn 13. desember kl. 15.00. Jón Ingimundarson og systkinabörn hins látna. Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda- faðir, afi og langafi, JÓNAS JÓNASSON, Stóragerði 29, Reykjavík, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu- daginn 13. desember kl. 13.30. Jóhanna Björnsdóttir, Jónas Jónasson, Bára Sigfúsdóttir, Björn Jónasson, Arnfríður Jónasdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar, SIGURÐUR BJÖRN BRYNJÓLFSSON frá Hrísey, er látinn. Helga Guðrún Schiöth, Rafn Halldór Gíslason, Gísli Hinrik Sigurðsson, Sigurjóna Sigurðardóttir, Ásta Sigurðardóttir Schiöth. Sérfræðingar í blómaskreytingum við öll tækifæri Skólavörðustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími 551 9090.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.