Morgunblaðið - 17.01.2003, Síða 40

40 FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÁÐUR en baráttan vegna Kára-
hnjúkavirkjunar er á enda runnin er
rétt að spyrja stjórnvöld og þingmenn
nokkurra spurninga vegna fram-
haldsins:
1. Hver er staða Íslands með til-
komu nýrra og stækkaðra álvera í
sambandi við KIOTO-samninginn
þar sem samþykkt var eitthvað í þá
veru að Ísland skyldi ekki menga
meira en 10% af CO2 umfram það sem
var árið 1990?
2. Hvernig stendur á því að ekki
hefur verið tekinn upp CO2-mengun-
arskattur hér eins og er á hinum
Norðurlöndunum? Í raun borgum við
nú þegar þennan skatt af bensíni og
olíum og í sérstökum gjöldum á bíla
(grænir skattar!) þótt þeir séu kall-
aðir öðrum nöfnum. Vantar ekki pen-
inga til rannsókna og náttúruverndar
o.fl. og er þetta ekki auðveld leið til að
fjármagna þetta?
3. Hver er möguleiki þeirra sem
hafa góðar hugmyndir til að fá lán
með svipuðum kjörum og Landsvirkj-
un fær, þ.e. ríkisábyrgð og lágum
vöxtum? Má af gefnu tilefni nefna
tínslu, vinnslu og markaðssetningu á
vörum úr fjallagrösum og hundasúr-
um! Einnig t.d. markaðssetningu á ís-
lenskri tónlist, íslenskum hrossum,
kindakjöti og jafnvel fiski, allt vörur
sem við höfum algera sérstöðu um.
4. Er það til marks um jafnræði
þegnanna að Akureyringar og Reyk-
víkingar skuli sem eigendur helmings
af Landsvirkjun njóta tvöfalds arðs af
þeim stórkostlegu tekjum sem sagt er
að verði af virkjununum og byggjast
m.a. á skattfrelsi og ríkisábyrgð lána?
Af hverju er íbúum þessara tveggja
svæða sem aðilum að Landsvirkjun
heimilað að taka lán með ríkisábyrgð
og þar með njóta lánskjara sem eng-
um öðrum þjóðfélagsþegnum bjóð-
ast?
5. Ef einhverjum dytti í hug að
einkavæða Landsvirkjun eða RARIK
– yrðu þá gildandi ríkisábyrgðir felld-
ar niður? Þetta virðist ekki fjarlægt
eða ólíklegt miðað við það sem fram
hefur farið síðustu ár!
6. Er hægt að réttlæta ríkisábyrgð-
ir á lánum „ríkisorkufyrirtækjanna“
þegar raforkumarkaðurinn á að telj-
ast samkeppnismarkaður með nýju
raforkulögunum? Er það ekki grófleg
mismunun og í raun niðurgreiðsla á
„ríkisrafmagninu“ því nú eru all-
margar einkavirkjanir sem ekki hafa
notið þessarar fyrirgreiðslu?
7. Trúa þingmenn því að heppilegt
sé að 80–90% af öllu framleiddu raf-
magni í landinu fari til álvera?
8. Að lokum – eru hugtökin „heil-
brigð skynsemi“ og „þjóðhollusta“ af-
máð úr huga þingmanna um leið og
þeir komast til áhrifa um landsmál,
t.d. í ríkisstjórn?
RAGNAR EIRÍKSSON,
Sauðárkróki.
Spurningar til
stjórnvalda og
þingmanna!
Frá Ragnari Eiríkssyni
ANNAÐ slagið sjáum við í fjölmiðlum
innlegg frá fólki sem telur sig komið
til vits og ára en sýnir með skrifum
sínum að það er einungis komið til
ára. Þetta virðist vera tilfellið hjá
þeim einstaklingi sem skrifar Morg-
unblaðinu undir nafninu „Einn sátt-
ur“ og er birt þann 15. janúar 2003.
Umræðuefnið er val á íþróttamanni
ársins 2002. Einn sáttur virðist vera
sáttur við val á Ólafi Stefánssyni sem
íþróttamanni ársins 2002 og er það
vel. Eitthvað er hann að hnýtast í þá
sem hafa aðra skoðun á hlutunum og
telja að Kristín Rós Hákonardóttir
hafi verið betur að honum kominn. Ég
ætla sjálfur ekki að gera upp hug
minn um hvort hafi verið betur að titl-
inum komið, enda eru það íþrótta-
fréttamenn landsins sem standa að
þessu vali, ekki almenningur, en ég sé
fulla ástæðu til að taka fyrir orðalag
það sem einn sáttur hefur um íþróttir
fatlaðra.
Einn sáttur lætur frá sér fara að
auðveldara sé að ná árangri í íþrótt-
um fatlaðra en íþróttum ófatlaðra,
þar sem keppendur eru flokkaðir eftir
fötlun sinni. Þetta er jafn vitlaus full-
yrðing eins og að segja að auðveldara
sé að ná árangri í hnefaleikum en öðr-
um íþróttum, þar sem keppendur eru
flokkaðir eftir þyngd.
Eðli keppnisíþrótta er það að kepp-
endur eru að keppa við sína jafningja,
og sigurvegarar í keppnisgrein eru
því bestir meðal jafningja. Þetta gild-
ir í öllum íþróttum og þess vegna hafa
keppendur verið flokkaðir eftir kyni,
þyngd, aldri, vélarstærð í aksturs-
íþróttum, fjölda ræðara í róðrakeppn-
um og svo framvegis. Engum dettur
til hugar að halda því fram að auð-
veldara sé að ná árangri í íþróttum
þar sem flokkað er á þessum forsend-
um. Þetta gildir einnig í íþróttum fatl-
aðra, en þar er reynt að flokka kepp-
endurna þannig að allir séu að keppa
við sína jafningja. Árangur eins og
heimsmeistari í íþróttagrein fatlaðra
er því jafn heimsmeistaratign í íþrótt-
um ófatlaðra, algjörlega óháð flokkn-
um sem keppt er í.
Í mínum huga er í raun enn erf-
iðara að ná árangri í íþróttagreinum
fatlaðra en í greinum ófatlaðra, þar
sem fatlaðir einstaklingar þurfa einn-
ig að glíma við lítinn skilning á getu
sinni, sem og kreddukenningar mis-
viturra manna á borð við „Einn sátt-
an“ (ég skil vel að hann vill ekki láta
uppi nafn sitt).
Að fá titilinn íþróttamaður ársins
hefur þótt mikill heiður í gegnum tíð-
ina og er mikil viðurkenning á
frammistöðu einstaklingsins það árið.
Það hlýtur því að vera krafa íþrótta-
mannanna sjálfra að vel sé að valinu
staðið, og að sá einstaklingur sem
stendur sig best í keppni við sína jafn-
ingja, hljóti titilinn á hverju ári þann-
ig að titillinn Íþróttamaður ársins
verði áfram eftirsóknarverður.
ÞORSTEINN T. BRODDASON,
Sauðárkróki.
Athugasemd
Frá Þorsteini T. Broddasyni: