Morgunblaðið - 27.01.2003, Page 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Fella- og Hólakirkja: Mánudagur: kl. 13–
15.30. Opið hús fyrir fullorðna í safnaðar-
heimili kirkjunnar. Spilað, fræðst, kaffi og
spjall. Bænastund kl. 15.15 í kirkjunni. Fyr-
irbænaefnum má koma til djákna í s. 557
3280. Þeir sem óska eftir akstri láti vita í
sama síma fyrir hádegi á mánudögum.
Æskulýðsstarf fyrir 8.–10. bekk á mánu-
dagskvöldum kl. 20.
Grafarvogskirkja: Mánudagur: KFUK í Graf-
arvogskirkju kl. 17.30-18.30 fyrir stúlkur
9–12 ára. Kirkjukrakkar í Engjaskóla kl.
17.30–18.30 fyrir 7–9 ára. TTT (tíu til tólf
ára) í Engjaskóla kl. 18.30–19.30.
Hjallakirkja: Prédikunarklúbbur presta í
Reykjavíkurprófastsdæmi eystra er í Hjalla-
kirkju þriðjudaga kl. 9.00–10.30. Umsjón:
Sigurjón Árni Eyjólfsson.
Laugarneskirkja. Tólf spora hópar koma
saman í dag kl. 18 og 20. Umsjón hefur
Margrét Scheving sálgæsluþjónn.
Neskirkja. 6 ára starf kl. 13.50. 10–12 ára
starf kl. 16.30. Litli kórinn –
kór eldri borgara þriðjudag kl. 16.30.
Stjórnandi Inga J. Backman. Allir velkomnir.
Alfa-námskeið þriðjudagskvöld kl. 19. Upp-
haf námskeiðsins.
Skráning í síma 511 1560 eða á netfangið:
neskirkja@neskirkja.is
Bessastaðasókn. TTT-starf fyrir 10–12 ára
drengi og stúlkur kl. 17.30–18.30 í stofu
104 í Álftanesskóla. Rúta ekur börnunum
heim að loknum fundi. Skemmtileg dag-
skrá. Mætum öll.
Lágafellskirkja. Opinn bænahópur í Lága-
fellskirkju kl. 20. Umsjón hefur Þórdís
djákni. Al-Anon fundur í Lágafellskirkju kl.
21. Borgarneskirkja. TTT tíu-tólf ára starf
alla mánudaga kl. 15.30–16.30.
Landakirkja, Vestmannaeyjum. Kl. 17.30.
Æskulýðsstarf fatlaðra, eldri hópur.
Akureyrarkirkja. Kirkjusprellarar, 6–9 ára
starf, kl. 16. TTT-starf kl. 17.30.
Hjálpræðisherinn, Akureyri. Kl. 15 heim-
ilasamband. Kl. 17.15 Örkin hans Nóa, 1.,
2. og 3. bekkur. Kl. 19.30 Mannakorn, 6.
og 7. bekkur.
Safnaðarstarf
✝ SigurfinnurÓlafsson fæddist
í Reykjavík 12. sept-
ember 1912. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
hinn 15. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jósefína
Þorfinnsdóttir, f. 2.
júlí 1879, d. 4. júní
1924 og Ólafur Sæ-
mundsson sjómaður,
f. 14. júní 1886, d. 6.
júní 1953. Alsystkini
Sigurfinns eru Jón-
ína Margrét, f. 17.
febrúar 1908, d. 28. febrúar 1973,
Anna Ástrós, f. 11. desember 1914
og Svanhvít Unnur, f. 19. júní
1916. Hálfsystkini samfeðra eru
Svanhvít Stella, f. 27. október
Sólon Birkir, f. 16. september
1997. 2) Ólafur Ingi, f. 27. maí
1985. 3) Ómar Logi, f. 28. ágúst
1987. 4) Ester Petra, f. 21. júní
1991. Sambýliskona Gunnars er
Hómeira Gharavi og fósturdóttir
Sóley Mítra, f. 2. október 1996.
Sigurfinnur ólst upp í Reykja-
vík til 12 ára aldurs. Og eftir að
hafa verið í sveit á Kjalarnesi í tvö
ár og að Berustöðum í Holtum til
15 ára aldurs þá hélt hann til
Reykjavíkur til náms sem hann
lauk 1933. Hann vann síðan sem
húsgagnasmiður, m.a. á Hús-
gagnaverkstæði Þorsteins Sig-
urðssonar, Húsgagnaverslun
Reykjavíkur og eftir að hann
fluttist til Kópavogs, Húsgagna-
verkstæði Ragnars Haraldssonar.
Sigurfinnur bjó með konu sinni á
Háteigsvegi 4 í Reykjavík og Álf-
hólsvegi 125 í Kópavogi. Síðustu
árin bjó hann á sambýli aldraðra á
Skjólbraut 1a í Kópavogi.
Útför Sigurfinns verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1921, Ólafur Sverrir,
f. 1925, d. 31. ágúst
2000 og Guðlaug, f. 8.
september 1924.
Hinn 4. júní 1949
kvæntist Sigurfinnur
Ester Svan Jónsdótt-
ur, f. 20. janúar 1925,
d. 3. ágúst 1997. For-
eldrar hennar voru
Petrún Gísladóttir frá
Neskaupstað og Jón
Sigfússon, skattstjóri
í Kópavogi. Kjörsonur
þeirra er Gunnar, f.
23. ágúst 1956, hann á
fjögur börn með Unu
Sveinsdóttur, f. 1. apríl 1957, þau
eru: 1) Sveinn Guðni, f. 3. ágúst
1975, sambýliskona hans er Sig-
ríður Björk Einarsdóttir, f. 29.
desember 1975, barn þeirra er
Elskulegur faðir minn sem var
mér svo traustur og góður vinur.
Fyrstu árin voru honum
áhyggjulaus en þegar móðir hans
lést var hann sendur til vanda-
lausra, þá á 12. ári. Fyrst upp á
Kjalarnes og síðan austur fyrir
fjall. Þótt hann væri duglegur að
vinna og lagt væri að honum að
dvelja áfram í sveitinni, tók hann
sig upp um leið og hann hafði aldur
til og hélt til Reykjavíkur.
Þegar ég var lítill strákur var ég
vanur að biðja pabba um að segja
mér sögur frá því þegar hann var í
sveit, það var svo framandi og mik-
ill ævintýraljómi yfir pabba sem
smalastrák í kúskinnsskóm að vaka
yfir ánum. Seinna töluðum við oft
um þennan tíma og ég skildi að lífið
var enginn dans á rósum fyrir ein-
mana lítinn dreng sem saknaði
pabba, mömmu og systrana Laugu,
Önnu og Nínu. En ákveðni og stað-
festa hefur verið honum í blóð bor-
in og það lýsir viljastyrk hans að
drífa sig af stað eins fljótt og hann
gat. Halda fótgangandi til Reykja-
víkur, ákveðinn í að verða eitthvað.
Þar hóf hann nám í húsgagnasmíði
sem varð hans ævistarf. Aðbúnaður
var bágborinn á þessum árum og
fátæktin mikil en amma hans
reyndist honum vel, gaf honum að
borða og studdi við bakið á honum.
Þessi óbilandi viljastyrkur og
staðfesta fylgdi honum alla ævi og
þeir eiginleikar ásamt heiðarleika
og góðmennsku er það sem ein-
kenndi hann. Það var einfalt mál, ef
pabbi sagði það þá stóð það. „Eins
og stafur í bók“ var hann vanur að
segja. Pabbi er mjög sterkur í
minningunni frá barnæsku minni,
morgungöngur um helgar þegar
við áttum heima á Freyjugötunni
og síðar eftir að við fluttum á Há-
teigsveg 4 var svo stutt að fara til
hans í vinnuna. Þangað fór ég oft
sem lítill strákur og fékk að smíða
eitthvað. Hann var mikill laxveiði-
maður og dvaldi langtímum við
veiðar ásamt mömmu, Svavari
frænda og fleiri góðum vinum. Þær
eru ljúfar minningarnar frá sil-
ungs- og laxveiði með pabba. Hann
átti góðan vin sem hét Gunnar þeir
ferðuðust mikið saman, klifu fjöll
og veiddu. Sögur sem hann sagði
mér frá þessum ferðum urðu til
þess að við gengum fyrst á Esjuna
þegar ég var 8 ára og síðan mikið
um nágrenni Reykjavíkur. Hann
var mjög virkur í Íþróttafélaginu
Ármanni í ein 20 ár. Á sumrin æfði
hann kappróður og kepptu þeir fé-
lagar fyrir Íslands hönd á móti í
Danmörku um 1937. Á vetrum æfði
hann fimleika og skíði, þeir félagar,
Gunnar og pabbi, ferðuðust stund-
um dögum saman á skíðum og
lentu oft í ævintýrum.
Móðir mín er fædd og uppalin í
Neskaupstað til 17 ára aldurs, þá
réði hún sig í vist til Vestannaeyja
sem algengt var með ungar stúlkur
á þeim tíma og flutti síðan til
Reykjavíkur, þar sem hún kynntist
pabba, þau gengu svo í hjónaband í
júní 1949. Sigrún Valtýsdóttir syst-
urdóttir mömmu dvaldi oft á heim-
ili þeirra og var þeim ákaflega kær,
þau töluðu alltaf um hana eins og
hún væri þeirra eigin dóttir, þau
áttu svo mikla ást og kærleika að
það var nóg handa öllum. Pabbi
tefldi mikið, var góður skákmaður
og um helgar var oft teflt heima
hjá okkur á 4–5 borðum, og
mamma bakaði tertur og smurði
brauð. Heimili þeirra stóð nætur-
gestum alltaf opið, það voru að-
allega ættmenni mömmu frá Norð-
firði að sinna erindum í höfuð-
borginni og þær minningar eru
sérlega skemtilegar þegar húsið
var fullt af gestum og sungið fram
á nótt.
Um 1973 fékk faðir minn heila-
blóðfall en náði sér nokkuð vel þó
hann gæti ekki horfið aftur til fyrra
starfs, en það var honum mjög
þungbært, búinn að vinna fyrir sér
frá 12 ára aldri og þekkti ekki ann-
að. En þetta áfall, eins og önnur,
þjappaði þeim hjónunum þó enn
meira saman og styrkti eins og all-
ar raunir sem þau rötuðu í. Þau
ferðuðust innanlands og fóru tvisv-
ar saman til Kanaríeyja. Þau eign-
uðust fjöldann allan af góðum vin-
um, það var sama hvert þau fóru, í
ferðalög, á heilsuhæli eða spítala,
alls staðar eignuðust þau vini sem
fylgdu þeim lengi. Ég má til með að
minnast á Guðnýju á Siglufirði auk
Jónu og Jóa sem nú eru búsett í
Danmörku, þau buðu pabba til
Danmerkur eftir að mamma dó og
var það mjög ánægjuleg ferð, ekki
síst að eiga kvöldverð með þeim á
sama stað og hann keppti í róðri
rúmum 60 árum áður.
Fyrir þremur árum fórum við
feðgarnir svo ásamt tveimur sonum
mínum, Ólafi og Ómari, í jólafrí til
Kanarí, það var okkur mjög dýr-
mætur tími sem skilur eftir góðar
minningar og pabbi naut ferðarinn-
ar ríkulega, enda kunni hann ein-
staklega vel við sig í sól. Það var
alls staðar tekið eftir honum, bæði
var hann myndarlegur með hvítt
hár en ekki síst vegna fágaðrar
framkomu og kurteisi. „Hún kostar
ekki neitt“ sagði hann. Þetta fas
var honum svo eðlislægt. Ég heyrði
þau mömmu aldrei rífast, ég veit
ekki hvort þau gerðu það þegar ég
heyrði ekki til, þó er mér nær að
halda að þau hafi einfaldlega leyst
sín mál á annan hátt. En þetta jók
mjög á öryggi mitt að skynja að
þau stóðu alltaf saman.
Síðasta árið töluðum við pabbi
oft um lífið og dauðann, hann sagði
mér að hann væri búinn að ljúka
öllu sem hann ætlaði sér og væri
tilbúinn að fara héðan, reyndar
væri hann farinn að bíða eftir kall-
inu, og hann talaði oft um hvað
hann væri þakklátur Guði fyrir að
hafa veitt sér allt sem hann hefði
beðið um.
Kæri pabbi, það er gott að vita
að þú er nú á góðum stað en sökn-
uðurinn er samt sár.
Ég er innilega þakklátur fyrir að
þú hélst í höndina á mér þegar ég
var að alast upp og betri foreldra
get ég ekki hugsað mér.
Þinn sonur,
Gunnar.
Í dag verður til moldar borinn
móðurbróðir minn, Sigurfinnur
Ólafsson, eða Siggi bróðir, eins og
hann var alltaf kallaður heima hjá
mér. Hann var orðinn níræður þeg-
ar hann lést. Þrátt fyrir aldurs-
muninn var eins og ekki væri um
neitt kynslóðabil að ræða á milli
okkar þegar við sátum og spjöll-
uðum.
Siggi starfaði um langan aldur
sem húsgagnasmiður og ég get
varla sagt að ég hafi kynnst honum
af ráði fyrr en hann lét af störfum
sökum aldurs. Þegar við hittumst
barst talið gjarnan að veiðiskap.
Hann rifjaði upp fyrir mér ferðir í
hinar ýmsu veiðiár til þess að
renna fyrir silung og lax. Nú síðast,
rétt eftir áramót, þegar hann lá á
Landspítalanum, sagði hann mér
frá því þegar hann var sendur fyrir
Þorbjörn á Borg að Hítará til að
smíða og setja þar upp skápa í stof-
unni í veiðihúsinu. Hann horfði
löngunaraugum á ána sem rann þar
rétt hjá. Vorsilungurinn var vænt-
anlega kominn í ána, en hann hafði
ekki veiðileyfi. Siggi trúði mér fyrir
því að hann hafi ekki kunnað við að
spyrja Þorbjörn hvort hann mætti
renna fyrir silung að verki loknu.
Þetta lýsti vel hæversku hans og á
sama tíma brennandi áhuga á veiði-
skap.
Siggi var kvæntur yndislegri
konu, Ester, sem lést fyrir nokkr-
um árum. Mikill var missir hans
þegar hún lést en Siggi bar söknuð
sinn í hljóði. Hann kvartaði aldrei,
hvort heldur var vegna líðan sinnar
eða sárra tilfinninga. Það var bæði
gott og gaman að koma í heimsókn
til þeirra Esterar. Stundum fannst
mér eins og ég væri að svíkja þau
ef ég gat ekki stoppað lengi. Það
voru dregnar fram tertur og kökur
og kaffi boðið með. Síðan var setið
og spjallað, sögur sagðar og ég
spurður spjörunum úr. Það var
yndislegt að vera með þeim báðum.
Síðast liðið sumar þegar ég
heimsótti hann þá stóð heimsmeist-
arakeppnin í fótbolta sem hæst.
Siggi var mikill áhugamaður um
boltann og trúði mér fyrir því að
hann horfði á flesta leikina, jafnvel
þó að þeir væru sýndir um miðjar
nætur. Hann undraði sig á því að
Sjónvarpið væri að sýna þetta um
miðjar nætur, þegar allir þeir sem
þyrftu að sækja vinnu ættu að vera
sofandi til að þeir hefðu fullan
vinnukraft næsta dag. Hann taldi
þetta ábyrgðarhluta bæði af þeim
sem ákvæðu að senda út efnið um
miðjar nætur en einnig af þeim
sem kæmu illa sofnir til vinnu og
skiluðu ekki nema hálfum afköstum
vegna þessa. Samviskusemin var
honum í blóð borin.
Nú er hláturinn hans þagnaður
en hann lifir í minningunni. Minn-
ingin um greindan og góðan sam-
ferðamann mun lifa.
Aðstandendum votta ég samúð
mína.
Friðbert Pálsson.
SIGURFINNUR
ÓLAFSSON
Elsku hjartans Óli
afi, eins og við kölluðum
þig alltaf. Það er svo
sárt að hugsa til þess að
við eigum aldrei eftir að sjá þig aftur
hér. Ég gleymi því aldrei hvað ég var
kvíðin og stressuð að hitta ykkur
hjónin í fyrsta skiptið. Ég var svo
hrædd um að ykkur myndi ekki lítast
á mig, en það fór nú ekki þannig og
við urðum bestu vinir. Við höfum átt
svo góðar stundir saman þó ég hefði
viljað að þær hefðu orðið fleiri. Þú
varst algjört ljúfmenni, alltaf svo
blíður og góður. Við höfum upplifað
mikla gleði og líka mikla sorg saman.
Þú varst svo sæll og glaður þegar
hann Hrannar Marel fæddist í
febrúar í fyrra. Þú sagði alltaf:
„Elsku drengurinn smái“ eða „Litli
drengurinn smái“, þegar þú varst að
tala við hann. Ég hélt alltaf að þú yrð-
ir hjá okkur á 1 árs afmælinu hans,
en svo verður ekki, en ég veit þú
verður hjá okkur í huganum.
ÓLI A.
GUÐLAUGSSON
✝ Óli AðalsteinnGuðlaugsson
fæddist á Bárðar-
tjörn í Höfðahverfi
hinn 17. júlí 1916.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 7. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akureyrarkirkju 14.
janúar.
Ég á eftir að sakna
þín mikið. Ég veit að
núna eruð þið Anna
dóttir þín saman á ný
og ég lofa þér því að ég
skal hugsa vel um hana
Dollu þína og hann
Birgir Óla fyrir þig.
Fræ í frosti sefur
fönnin ei grandar því.
Drottins vald á vori
vekur það upp á ný.
Elska hans gefur
öllu líf og skjól.
Guðs míns kærleiks kraftur,
kom þú og ver mín sól.
(Höf. ók.)
Hvíl þú í friði, elsku Óli minn.
Þín
Rósa.
Elsku hjartans afi minn, ég trúi því
varla ennþá að þú sért farinn frá mér.
Þú varst mér svo mikils virði,
kenndir mér svo margt og varst alltaf
tilbúinn að aðstoða mig þegar ég
þurfti á því að halda. Þú situr svo fast
í huga mínum, því þú varst minn
besti vinur.
Síðustu daga er ég búinn að vera
að hugsa um allar þær stundir sem
við áttum saman, því frá því ég fædd-
ist hef ég verið svo mikið hjá þér og
ömmu. Ég varð eftir hjá ykkur fyrir
norðan, þegar mamma mín heitin og
pabbi fluttu suður, aðeins sextán ára
gamall. Ég fór að vinna með þér í
Samlaginu fjórtán ára gamall og unn-
um við þar lengi saman. Mín fyrstu
tvö ár þar var ég með þér í skyrgerð-
inni. Þú sást um að búa það til og
margir töluðu um það að skyrið væri
best á Akureyri. Einn vinur þinn
vissi alltaf hvenær þú varst ekki í
vinnunni, því þá fann hann mun á
skyrinu, það var ekki eins og venju-
lega. Þú varst alltaf kallaður Óli í
skyrinu.
Ég hef aldrei þekkt duglegri og
samviskusamari mann. Þú vildir allt-
af klára öll þín verk sem fyrst og ef
ég þurfti á þinni hjálp að halda þá
þurfti ég alltaf að passa upp á það að
þú myndir ekki ganga fram af þér,
því það var svo mikill kraftur í þér.
Þegar ég var að byggja mitt fyrsta
hús, vannstu með mér á hverjum
degi, kominn vel á áttræðisaldur. Og
þegar ég byggði mitt seinna hús,
fannst þér ómögulegt að geta ekki
hjálpað mér, vegna þess hve lélegur
þú varst orðinn, en þú smíðaðir þér
stiga til að komast upp á efri hæðina.
Þú komst nánast á hverjum degi til
að sjá hvernig gengi. Og þú varst
himinsæll með árangurinn.
Það er svo skrítið hvernig hlut-
irnir geta snúist við. Þegar ég var
yngri þá gast þú gert allt í mínum
augum, en undir það síðasta þá
fannst þér ég geta gert allt, enda
hafði ég bestu fyrirmyndina og lærði
af henni.
Ef ég eða einhver annar gerði eitt-
hvað fyrir þig, þá fannst þér þú alltaf
verða að endurgjalda greiðann. Bara
það eitt sýnir hvað þú varst einstakur
maður.
Ég á aldrei eftir að gleyma því
þegar við fórum saman að máta ís-
lenska búninginn fyrir brúðkaup
okkar Rósu síðasta sumar. Þú varst
óskaplega fínn, þú ljómaðir allur og
varst svo ánægður með þig. Þú sagð-
ir við okkur að þú héldir bara að þú
hefðir aldrei á ævi þinni verið svona
fínn. Það var gaman að sjá hvað þú
varst sæll og konan á brúðarkjóla-
leigunni leigunni sagðist aldrei hafa
fengið svona sælan og glaðan við-
skiptavin til sín.
Þú varst algjör hetja í mínum aug-
um, því þú hugsaðir svo vel um hana
ömmu, þó að þú gætir það ekki gerðir
þú það samt. Þú keyrðir fram á síð-
asta dag, fórst í búðina til að versla
fyrir heimilið, eldaðir mat, þvoðir
þvott og margt annað. Ótrúlega dug-
legur.
Um miðjan nóvember síðastliðinn
fengum við hörmulegar fréttir, að
móðir mín væri mikið veik, hún lést
nokkrum dögum síðar. Það var okkur
mikið áfall, en þú barst þig vel. Ég sá
svo vel hvað þetta tók mikið á þig og
hvað þér fór mikið aftur. Þú varst
ekki sami maðurinn eftir þetta áfall.
Ég er svo ánægður að hafa fengið
að hafa þig og ömmu hjá okkur fjöl-
skyldunni á aðfangadag og að við
gátum eytt kvöldinu saman.
Ég gæti setið hér og skrifað um
þig endalaust. Ég á svo margar og
góðar minningar um þig. Ég er þakk-
látur fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig, þvílíkur ljúflingur og góðmenni
sem þú varst.
Þú ert hetjan mín og ég gleymi þér
aldrei. Þú verður alltaf með mér og
ég veit að mamma mín hefur tekið vel
á móti þér. Nú eruð þið aftur saman.
Elsku afi minn, hvíl þú í friði.
Þinn afastrákur og vinur,
Birgir Óli.