Morgunblaðið - 20.02.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Lára Inga Sig-urðardóttir
fæddist á Þingeyri
við Dýrafjörð 11. júlí
1922. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 12. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar Láru voru Esther
Helga Ólafsdóttir, f.
30. september 1900,
d. 16. desember 1973,
og Sigurður Pétur
Guðbjartsson bryti, f.
10. desember 1900, d.
29. ágúst 1959.
Systkini Láru
voru: 1) Bára, f. 1. mars 1928, d.
31. maí 1982, eiginmaður Guð-
mundur G. Pétursson, þau eiga
þrjú börn, Esther Ragnheiði, Sig-
ríði og Pétur Stein. 2) Ólafur, f. 8.
nóvember 1934, eiginkona Auður
Gunnarsdóttir, þau eiga sex börn,
Svanhildi Maríu, Sigurð Pétur,
Láru Ingu, Björgu Sigrúnu, Esth-
er Helgu og Gunnar. 3) Halldóra,
f. 24. mars 1936, eiginmaður Guð-
mundur Þórðarson,
þau eiga þrjú börn,
Esther Helgu,
Agnesi Þóru og
Gunnar. 4) Jónas, f.
4. ágúst 1937, eigin-
kona Helga Bene-
diktsdóttir, þau eiga
tvö börn, Benedikt
og Jóhönnu. 5)
Helga, f. 11. nóvem-
ber 1940, eigin-
maður Hallbjörn
Þórarinsson, þau
eiga tvær dætur,
Hildi Þóru og Sigríði
Esther.
Lára gekk í Húsmæðraskólann
á Ísafirði árin 1942–43. Hún starf-
aði í nokkur ár hjá Mjólkursam-
sölunni en frá 1961 starfaði hún
sem matráðskona í Breiðagerðis-
skóla og þar til 1992 er hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Lára var ógift og barnlaus.
Útför Láru verður gerð frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Þegar andlát náins ættingja eða
vinar ber að höndum skjótast gamlar
minningar óhjákvæmilega upp í hug-
ann. Þar sem ég sit við tölvuna birt-
ast ýmsar minningar, ljúfar og góðar
alveg eins og Lalla systir sjálf. Alltaf
var hún reiðubúin að aðstoða ef eitt-
hvað var um að vera eða okkur van-
hagaði um eitthvað. Hún elskaði að
hjálpa öðrum, þannig naut hún sín
best.
Mínar fyrstu minningar eru síðan
ég fór með Löllu í sveitina til að hitta
vini hennar. Hana munaði ekki um
að taka stelpuna með þótt þetta ætti
að heita sumarfríið hennar. Á ung-
lingsárunum tók ég vini mína heim
og Lalla hafði mat handa öllum hve-
nær sem var og allir voru hjartan-
lega velkomnir. Seinna þegar við
systkinin komum með makana heim,
urðu þeir systkini hennar Löllu líka.
Börnin okkar urðu seinna börnin
hennar, hún passaði þau og elskaði
eins og þau væru hennar eigin.
Á bolludaginn bakaði Lalla alltaf
bollur handa öllum sem gátu komið
og alltaf var nóg fyrir alla. Á páska-
dagsmorgun safnaðist fjölskyldan
saman hjá Löllu eftir messu og fékk
súkkulaði og kökur. Oft var setið
langt fram á dag við spjall og nota-
legheit.
Það var ómetanlegt að eiga Löllu
sem systur, systur sem ég gat alltaf
treyst hvað sem gekk á bæði í gleði
og sorg. Hún helgaði líf sitt fjöl-
skyldunni, hugsaði um mömmu okk-
ar og móðursystur, hélt heimili fyrir
þær og hugsaði um þær eins og þær
væru prinsessur. Aldrei heyrði ég
hana kvarta, hún gerði allt með
glöðu geði.
Þegar Lalla var orðin ein og heils-
an farin að bila, hafði hún mestar
áhyggjur af því að við ættingjarnir
hefðum áhyggjur af henni. Hún sjálf
vildi ekki verða byrði á neinum.
Hún Lalla kvaddi þettta líf með
fullri meðvitund og reisn til síðustu
stundar og hélt í sína síðustu ferð
heim til Drottins umvafin saknaðar-
tárum allrar fjölskyldunnar.
Takk elsku systir og mágkona og
megi Drottinn vera með þér.
Helga og Hallbjörn.
Ég kveð í dag með söknuði móð-
ursystur mína, Láru I. Sigurðardótt-
ur, matráðskonu, sem lést 12. febr-
úar sl. á Landspítalanum í Fossvogi.
Við Lalla, eins og fjölskyldan kallaði
hana alltaf, höfum alla tíð verið mjög
nánar, hún var viðstödd þegar ég
fæddist í Miðtúninu og ég var við-
stödd þegar hún kvaddi þennan heim
á Landspítalanum. Við áttum sinn
afmælisdaginn hvor, ég 10. júlí en
hún 11. júlí, hún stríddi mér oft og
sagði að ég hefði ekki viljað eiga
sama afmælisdag og hún. Ég tók það
nærri mér þegar ég var lítil, en
seinna vorum við sammála um það að
betra væri að eiga sinn afmælisdag-
inn hvor og halda tvær veislur. Við
nutum þess báðar að vera í fjöl-
skylduboðum.
Lalla var stórkostleg kona, gjaf-
mild, skapgóð og hjartahlý og vildi
allt fyrir alla gera, en fannst alltaf
óþarfi ef einhver vildi eitthvað fyrir
hana gera. Hún var alla tíð í þjón-
ustuhlutverkinu og kunni því vel.
Hún var elst sex systkina og
snemma tók hún að sér að sjá um
heimilið fyrir afa og ömmu og taka
virkan þátt í uppeldi yngri systkina
sinna. Lalla giftist aldrei og átti eng-
in börn, en samt átti hún stóra fjöl-
skyldu og mörg ömmubörn og lang-
ömmubörn. Við systkinabörnin, sem
erum 16 áttum alltaf athvarf hjá
henni, þegar foreldar okkur skruppu
af bæ eða bara af því að við vildum
vera hjá henni og ömmu. Oft var
glatt á hjalla, fyrst í Miðtúninu, síðan
í Ásgarðinum og eftir að afi dó fluttu
þær amma, ásamt Bubbu ömmusyst-
ur minni, í Fellsmúla 9. Á heimili
þeirra var fasti punkturinn í fjöl-
skyldulífi okkar og ekkert látið ógert
til að efla fjölskylduböndin. Seint
gleymist súkkulaðið og kökurnar á
páskadagsmorgun, bollurnar á
bolludaginn, skatan á Þorláksmessu
eða bara kaffisopi yfir góðu og oft á
tíðum háværu spjalli fjölskyldunnar.
Það var líka alltaf hægt að hringja
eða koma í Fellsmúlann og fá fréttir
af fjölskyldunni, því Lalla gegndi því
mikilvæga hlutverki að sjá um
fréttaflutning innan hennar. Ef ein-
hver veiktist eða barn fæddist þá
vissi hún það alltaf og lét gjarnan
boð út ganga. Nú reynir á okkur hin
að sjá um að upplýsingar haldi áfram
að berast.
Lalla var mikil matmanneskja og
naut þess að elda góðan mat, sem
fjölskyldan og aðrir vinir nutu góðs
af. Hún var aldrei kátari en þegar
borðstofuborðið svignaði undan
veisluföngunum og fjöldi fólks í
heimsókn. Hún var líka mikil fé-
lagsvera og hafði mjög gaman af því
að fara í heimsóknir og njóta veiting-
anna hjá öðrum, svo ég tali nú ekki
um að fara á veitingahús og láta
þjóna sér til borðs. Þegar heilsu
hennar fór að hraka fyrir rúmu ári
síðan, hafði hún oft að orði að sig
langaði að hressast, „bara þannig“,
að hún gæti farið á milli systkina
sinna og okkar systkinabarnanna og
notið þess að vera með okkur. Hún
kom á sínum viljastyrk til okkar
Björgvins á afmælisdeginum hans
28. janúar sl., sárþjáð en ánægð að
hafa komist.
Móðir mín var næst elst þeirra
systkina og voru þær Lalla alltaf
ákaflega samrýmdar. Þær hittust
daglega í mörg ár þegar Lalla var
matráðskona í Breiðagerðisskóla og
við bjuggum í Steinagerðinu við hlið-
ina á skólanum. Lalla kom á hverjum
einasta morgni í hléi sem hún hafði í
skólanum í kaffi og stundum kom
hún við eftir vinnu. Þá fannst mér
gaman að sitja í horninu við eldhús-
borðið og láta lítið fyrir mér fara og
hlusta á það sem þær voru að spjalla
um, stundum var ég send fram, þá
voru þær að ræða eitthvað, sem ekki
var gott fyrir barnið að hlusta á.
Þegar ég hugsa til baka eru þessar
minningar um spjallið þeirra mér af-
ar dýrmætar, því ég kynnist allra
fjölskyldunni svo miklu betur með
því að hlusta á þær.
Þegar móður mín dó fyrir rúmum
20 árum má segja að Lalla hafi geng-
ið okkur systkinunum í móðurstað,
þó við værum orðin fullorðin. Börn-
unum okkar var hún ætíð sem amma
og þegar ömmustrákurinn minn
fæddist fyrir ári síðan, var hún að
sjálfsögðu langamma hans og gekk
með mynd af honum í veskinu sínu.
Lalla var ein trygglyndasta mann-
eskja sem ég hef þekkt. Ef eitthvað
bjátaði á hringdi hún kvölds og
morgna í mig til að athuga hvernig
mér liði og meðan heilsa hennar
leyfði kom hún heim til mín og sá um
mat og kaffi „til að létta aðeins undir
með mér“, eins og hún kallaði það.
Ég get aldrei fullþakkað henni allt
það sem hún gerði fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Lalla naut þess að ferðast bæði
innanlands og utan og fór oft með
afa, sem var bryti á Heklunni í ferðir
með honum og tók þá gjarnan með
einhvern annan úr fjölskyldunni.
Þannig fór ég í mína fyrstu utan-
landsferð, 10 ára gömul. Þeirri ferð
mun ég seint eða aldrei gleyma. Í
Spámanninum segir: „Að gefa af
eigum sínum er lítil gjöf. Hin sanna
gjöf er að gefa af sjálfum sér.“ Með
þessum orðum kveð ég þig, Lalla
mín. Þú varst mér og fjölskyldu
minni sönn gjöf, sem ég þakka fyrir
og bið góðan Guð um að blessa þig og
varðveita.
Esther R. Guðmundsdóttir.
Það fylgir því einkennileg tilfinn-
ing að setjast niður og skrifa kveðju-
orð um Löllu móðursystur mína.
Ógrynni minninga flýgur um hugann
sem öllum fylgja góðar tilfinningar.
Allt eru þetta skemmtileg minning-
arbrot sem ánægjulegt er að rifja
upp. Að hinu leytinu sest að mér
tregi og hryggð við hugsunina um að
njóta ekki samvista við hana lengur.
Vegna erfiðra veikinda Löllu höfð-
um við Kristján tekið hana inn á
heimili okkar eftir langa sjúkrahús-
vist. Þær vikur voru okkur dýrmæt-
ar og ekki síst Merimu sem naut
þess að hafa ömmu hjá sér heima.
Það var augljóst að það var Löllu
einnig mikils virði. Að taka á móti
„ömmustelpunni“ þegar hún kom
heim úr skólanum var hlutverk sem
henni var tamt og hún kunni frá
gamalli tíð.
Það er ekki hægt að minnast Löllu
án þess að nefna matargerð hennar.
Við sögðum að það væri „löllubragð“
af matnum sem þýddi að maturinn
var afar góður. Þessar síðustu vikur
notaði ég tækifærið og reyndi að
prófa mig áfram í gamalli matar-
gerðarlist með tilsögn Löllu en alltaf
vantaði þessa einlægni og alúð sem
hún lagði í matargerð sína og henni
einni var lagin.
Lalla var afar glaðleg kona og
hafði gaman af gríni og glensi, ekki
síst sá hún spaugilegar hliðar á
sjálfri sér. Hún gekk ætíð rösk og
ákveðin til verks, vann störf sín
hljóðlega og vandaði vel til þeirra.
Óeigingirni, lítillæti og fórnfýsi
voru eðlislægir þættir í hennar fari
enda lét hún velferð og þarfir sinna
nánustu ætíð sitja í fyrirrúmi. Hún
vildi allt fyrir alla gera en krafðist
aldrei neins sjálf.
Þetta kristallaðist best í síðustu
orðum hennar á dánarbeðinu „æ,
Sigga mín, verst hvað þú hefur alltaf
mikið fyrir mér“. Hún vildi aldrei
láta fyrir sér hafa þótt hún þjónaði
öðrum og gæfi sífellt af sínu stóra
hjarta og góðvild. Hún hreykti sér
aldrei af verkum sínum, fór aldrei í
manngreinarálit. Mér dettur í hug
það sem einn kennari minn sagði að
lýsti eiginleikum góðgjarns fólks
„það lítur á sig sem „venjulegt fólk“
og sér góðvild sem eðlilegan hlut og
ekkert merkilegan“. Þannig var
Lalla. Mér fannst Lalla alltaf elska
skilyrðislaust og manneskja sem
getur það hefur vald á tilfinningum
sínum.
Hún gekk mér í móðurstað þegar
móðir mín lést, hún tók Kristjáni
sem sínum tengdasyni, Úlfi tók hún
eins og öðrum barnabörnum í fjöl-
skyldunni og Merima var „ömmu-
stelpan“ hennar. Það verður tóma-
rúm hjá okkur nú þegar hún er farin
en við munum ylja okkur við góðar
minningar um göfuga, hjartagóða
konu.
Hvíl þú í friði.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Elsku nafna mín og frænka okkar,
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfin burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Með þessu ljóði viljum við kveðja
þig, elsku Lalla mín, og þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gefið okkur.
LÁRA I.
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Vilborg Andrés-dóttir fæddist á
Felli í Árneshreppi
á Ströndum 8. mars
1931. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
13. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigur-
lína Guðbjörg Val-
geirsdóttir, f. í
Norðurfirði 16.7.
1900, d. 6.11. 1992,
og Andrés Guð-
mundsson, bóndi í
Norðurfirði, f. í
Munaðarnesi 11.9. 1982, d. 1.8.
Vilborg fluttist til Akraness ár-
ið 1950 og hóf búskap með Val-
geiri Runólfssyni rafvirkjameist-
ara, f. 31.10. 1923, d. 1.6. 1987.
Börn þeirra eru: 1) Guðjón, f.
13.12. 1950, sambýliskona Hafdís
Björk Hafsteinsdóttir, f. 1.12.
1959. Guðjón á fjögur börn og
fimm barnabörn. 2) Valgeir, f.
6.11. 1951, maki Lilja Þórey
Þórðardóttir, f. 23.7. 1954. Val-
geir á fimm börn og sjö barna-
börn. 3) Sigurlína Björk, f. 15.5.
1955, maki Pétur Virgar Hans-
son, f. 27.5. 1952. Sigurlína á
fjögur börn og fjögur barnabörn.
Vilborg stundaði fiskvinnslu
ásamt húsmóðurstörfum m.a. hjá
Fiskiver hf, Fiskverkun Þórðar
Óskarssonar, Heimaskaga hf og
síðast hjá Haraldi Böðvarssyni hf.
Útför Vilborgar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
1974. Systkini Vil-
borgar eru: Bernharð
Adolf, f. 10.10. 1919;
Guðný, f. 10.1. 1921,
d. 31.1. 1921; Berg-
þóra, f. 1.6. 1922, d.
30.4. 1992; Sigvaldi,
f. 30.8. 1924, d. 7.1.
1998; Soffía Jakob-
ína, f. 4.3. 1927, d.
18.4. 1962; Ólafur
Andrés, f. 4.3. 1927;
Guðmundur, f. 5.7.
1928; Benedikt, f.
14.3. 1933; Guðrún. f.
18.3. 1935, d. 13.6.
1999; og Eygló Gréta,
f. 13.2. 1939.
Nú er amma Villa farin. Það var
hún búin að þrá í þó nokkurn tíma
vegna veikinda sinna. Nú fær hún
loks að hitta afa aftur og við vitum
að henni líður betur. En eftir stend-
ur minningin um góða ömmu. Við
ætlum ekki að tala um allar góðu
minningarnar með henni, heldur
geymum við þær í hjörtum okkar.
Með þessum fáu orðum viljum við fá
að þakka henni fyrir allt. Fyrir okk-
ur var hún kletturinn í hafinu.
Megir þú hvíla í friði, elsku
amma.
Þínar
Svava og Valborg.
Elsku amma Villa. Mér þykir svo
sárt að þurfa að kveðja þig en ég
veit að þú hefur það svo miklu betra
þarna hinum megin. Þú ert núna
laus við alla verki, dregur andann
djúpt og hlærð þínum dillandi hlátri.
Með þér átti ég ógleymanlegar
stundir og fyrir þær vil ég þakka
þér. Hjá þér og afa Valgeir áttum
við barnabörnin alltaf skjól og alltaf
var gott að koma til ykkar og svo
var líka eftir að afi dó.
Það er örugglega glatt á hjalla
hjá ykkur núna þegar þið eruð loks-
ins sameinuð á ný.
Þú varst farin að bíða eftir því að
fá að fara og þess vegna get ég sætt
mig við þetta allt.
Þegar minn tími kemur munu þú
og afi taka á móti mér með heitar
pönnukökur, rjúkandi kakó og fullt
af sögum.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Elsku amma. Með þessu litla ljóði
vil ég þakka þér fyrir allar yndis-
legu samverustundir okkar, vinskap
og ást.
Guð veri með þér.
Þín
Vilborg.
VILBORG
ANDRÉSDÓTTIR