Morgunblaðið - 20.02.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2003 33
Og alla tíð munum við varðveita
allar yndislegu minningarnar um
þig, í hjörtum okkar. Guð blessi þig
og varðveiti.
Lára, Ólafur, Ómar
Örn og Auður.
Í dag kveð ég Löllu frænku mína.
Hún var mjúk og hlý með stóran
faðm og milt bros. Þegar ég var lítil
vissi ég ekkert öruggara en að sofa
fyrir ofan hana. Þegar ég lá á spítala
í 6 vikur heimsótti hún mig á hverj-
um degi, kom með strætó úr
vinnunni eða leigubíl ef hún var sein
fyrir. Þegar ég bjó í Bandaríkjunum
sendi hún mér þykkustu bækurnar
sem hún fann því hún vissi hvað mér
þykir gaman að lesa. Hún bróderaði
marga dúka handa mér í gegnum ár-
in. Fyrstu búskaparárin kunni ég
ekkert allt of vel að meta þessa góð-
semi og setti þá inn í skáp en núna
finnast mér dúkarnir miklar gersem-
ar. Lalla lét sig ekki muna um að
sauma stafinn minn í á annan tug
viskustykkja.
Í dag kveð ég Löllu frænku mín.
Hún var lífsglöð og kát og var sælust
þegar hún var umkringd af ættingj-
um og vinum. Heimilið í Fellsmúl-
anum, þar sem hún, amma Esther og
Bubba bjuggu, var annað heimili
stórfjölskyldunnar. Við systurnar
höfðum þau forréttindi að eiga heima
á hæðinni fyrir ofan. Ef okkur líkaði
ekki maturinn uppi, borðuðum við
bara lítið og fórum svo til Löllu og
kíktum í pottana þar.
Oftast var eitthvert frændsystkin-
anna 16 í heimsókn og því alltaf ein-
hver að leika sér með. Stundum voru
vinkonur ömmu í heimsókn og þá var
gaman að sitja í horninu og hlusta.
Skemmtilegast var þó að sitja í eld-
húsinu hjá Löllu og spjalla.
Í dag kveð ég Löllu frænku mína.
Hildur Þóra.
Núna þegar Lalla er farin hrann-
ast upp góðar minningar úr Fells-
múlanum um stundir sem ekki
koma aftur. En fyrir þessar góðu
minningar get ég verið þakklát og
það er víst að þær munu seint
gleymast. Fyrir stuttu fann mamma
20 ára gamla mynd af mér og Löllu
þar sem ég er í læknisleik, með
hlustunarpípu um hálsinn að
sprauta í handlegginn á Löllu með
gulri plastsprautu. Þessi mynd er
dæmigerð fyrir minningu mína um
Löllu, hún var alltaf til í að bregða á
leik. Enda var alltaf tilhlökkunar-
efni að koma í Fellsmúlann, þar sem
bókin um Maju býflugu var falin í
kolli sem líka var dótakassi, ásamt
öðru dóti. Það mátti líka alltaf stóla
á að fá eitthvað gott í munninn hjá
Löllu.
Elsku Lalla, nú er kveðjustundin
runnin upp og hún er sárari en ég
gat ímyndað mér. En ég veit að þér
líður vel á himnum og þar tekur Bára
systir á móti þér. Takk fyrir að vera
amma mín.
Ragnheiður Björgvinsdóttir.
Lalla var amma mín. Í Íslendinga-
bók er hún ömmusystir mín en í
huga mínum og hjarta er hún amma
mín. Hún ýtti mér í rólunni á leikvell-
inum við Fellsmúlann, kenndi mér
að meta kæsta skötu og fyrirgaf mér
það að þykja brauðsúpa vond. Hún
gaf okkur systrunum að borða þegar
foreldrar okkar voru erlendis og
sagði sögur frá sinni löngu ævi yfir
kaffi og meðí sem aldrei var skorið
við nögl. Hún æpti af gleði svo að
undir tók í Kringlunni og allir sem
þar voru staddir urðu varir við, þeg-
ar ég hvíslaði því að henni að senn
yrði hún langamma. Langömmu-
stráknum gaf hún ást sína og hlýju
það rúma ár sem þau deildu í þessu
jarðlífi.
Himnarnir grétu með okkur dag-
inn sem hún var kistulögð en ég veit
að fjölskyldan öll geymir innra með
sér bjarta minningu um góða konu
sem unni því mest að nýta hússtjórn-
arskólamenntun sína og þjóna sínum
nánustu.
Bubba, Bára systir og amma Bára
taka Löllu fagnandi hinum megin.
Minninguna um Löllu ömmu mína
geymi ég í hjarta mínu.
Helga Dögg.
Elskuleg Lára er farin.
Nú hafa þær báðar, Björg og
Lára, kvatt með stuttu millibili og
langar mig að minnast þeirra beggja.
Það er kannski ekki svo undarlegt þó
stutt hafi verið á milli, svo sterkum
böndum voru þær bundnar. Varla
var minnst á aðra svo nafn hinnar
kæmi ekki á eftir. Eftir margra ára
samveru var lífið komið í fastan far-
veg þar sem allt var í röð og reglu og
gamlar og góðar hefðir í heiðri hafð-
ar. Tómegt er í Fellsmúlanum en
minningin lifir.
Lára og Björg voru einstakar kon-
ur hvor á sinn hátt. Allir sem þekktu
Björgu vissu hvaða hæfileika hún
fékk í vöggugjöf. Hæfileika sem þeir
fengu að njóta á undursamlegan hátt
sem til hennar leituðu. Margir eru
þeir sem eiga henni mikið að þakka.
Lára hafði sína sérstöðu. Alltaf
glöð og kát miðlandi öðrum af sínum
meðfædda kærleika, lét sér annt um
allt og alla og auðgaði lífið í kringum
sig á svo eftirminnilegan hátt.
Ógleymanlegar eru þær stundir sem
þær dvöldu hjá okkur hér í Laxár-
hlíð. Alltaf var það jafn mikið til-
hlökkunarefni þegar sumarið fór í
hönd að fá þær til dvalar í nokkra
daga. Oft var spurt; hvenær koma
þær Björg og Lára? Þeirra stunda er
ljúft að minnast og fyrir þær viljum
við þakka og ekki síður að hafa feng-
ið að njóta vináttu Láru og Bjargar,
vináttu sem aldrei verður fullþökk-
uð. Þessir tímar koma ekki aftur en
þeim mun dýrmætari eru þeir.
Ástvinum og aðstandendum öllum
sendum við, fjölskyldan í Laxárhlíð,
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styðja ykk-
ur og styrkja.
Blessuð sé minning Láru og
Bjargar.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Elskuleg Lára okkar er farin.
Nú hafa þær báðar, Björg og
Lára, kvatt með stuttu millibili og
langar mig að minnast þeirra beggja.
Það er kannski ekki svo undarlegt
þó stutt hafi verið á milli, svo sterk-
um böndum voru þær bundnar.
Varla var minst á aðra svo nafn hinn-
ar kæmi ekki á eftir. Eftir margra
ára samveru var lífið komið í fastan
farveg þar sem allt var í röð og reglu
og gamlar og góðar hefðir í heiðri
hafðar. Tómlegt er í Fellsmúlanum
en minningin lifir.
Lára og Björg voru einstakar kon-
ur hvor á sinn hátt. Allir sem þektu
Björgu vissu hvaða hæfileika hún
fékk í vöggugjöf. Hæfileika sem hún
miðlaði síðan á undursamlegan hátt
til allra þeirra sem til hennar leituðu.
Margir eru þeir sem eiga henni mik-
ið að þakka. Lára hafði sína sér-
stöðu. Alltaf glöð og kát miðlandi
öðrum af sínum meðfædda kærleika,
lét sér annt um allt og alla og auðgaði
lífið í kringum sig á svo eftirminni-
legan hátt. Ógleymanlegar eru þær
stundir sem þær dvöldu hjá okkur
hér í Laxárhlíð. Alltaf var það jafn
mikið tilhlökkunarefni þegar sumar-
ið fór í hönd að fá þær til dvalar í
nokkra daga. Oft var spurt: Hvenær
koma þær Björg og Lára. Þeirra
stunda er ljúft að minnast og fyrir
þær viljum við þakka og ekki síður
að hafa fengið að njóta vináttu Láru
og Bjargar sem gerðu svo mikið fyrir
okkur á margan hátt. Þessir tímar
koma ekki aftur en þeim mun dýr-
mætari eru þeir.
Ástvinum og aðstandendum öllum
sendum við, fjölskyldan í Laxárhlíð,
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styðja ykk-
ur og styrkja.
Blessuð sé minning Láru og
Bjargar.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Upp úr 1960 var Breiðagerðisskóli
einn af nýju skólunum í Reykjavík og
um skeið þeirra fjölmennastur. Þar
var þá mikið og gott mannval, bæði í
hópi nemenda og starfsfólks. Lára
Sigurðardóttir var ein af þeim.
Starfssvið hennar var matreiðsla
fyrir starfsfólkið sem hún annaðist í
rúmlega þrjá áratugi. En Lára var
svo miklu meira. Flestir nemand-
anna könnuðust við góðu konuna í
eldhúsinu, starfsfólkið sem naut
hlýju hennar og gæsku mat hana
mikils og sumir tengdust henni vin-
áttuböndum. Ég var ein af þeim og
þau tengsl rofnuðu aldrei.
Fyrir mér er Lára einhver besta
kona sem ég hef kynnst, alltaf geisl-
andi af alúð og velvild í garð annarra.
Ég gleymi aldrei þeim áhrifum sem
ég varð fyrir þegar ég sá hana fyrst,
mér fannst hún svo móðurleg.
Seinna komst ég að því að aldurs-
munur okkar var ekki slíkur að hún
gæti verið móðir mín. Þó hafði hún
verið í móðurhlutverki í lengri tíma
þrátt fyrir að eiga engin börn sjálf.
Móðir Láru veiktist er hún var vart
af barnsaldri og varð hún því að
gegna hlutverki hennar að hluta
gagnvart yngri systkinum sínum.
Því hlutverki lauk aldrei því að af-
komendum þeirra varð hún amma og
svo langamma. Var fallegt að sjá
hvernig stórfjölskyldan umvafði
hana ástúð og umhyggju alla tíð þar
til yfir lauk og endurgalt henni þann-
ig fósturlaunin. Við þau öll vil ég
segja: Nú er fögur sál laus úr hlekkj-
um farins líkama. Gleðjumst.
Hrefna Sigvaldadóttir.
Það er svo skrýtið þegar maður
horfir á eftir ástvini. Það er líkt og
tómið taki yfir og tíminn stöðvast
smástund. Þegar Lalla lést í síðustu
viku voru það hugsanirnar um hve
margar góðar stundir við áttum sam-
an sem tóku yfir. Það rifjast upp 36
ár aftur í tímann þegar ég varð þess
heiðurs aðnjótandi að vera einskonar
,,sendiherra“ fyrir Löllu. Mér var
falið það hlutverk að kaupa í matinn
fyrir kennaralið og starfsfólk
Breiðagerðisskóla þar sem hún var
matráðskona í mörg ár. Hún lét mig
ætíð skrifa niður því enga vitleysu
átti að kaupa. Hún var sparsöm, nýt-
in en alls ekki nísk því aldrei leið
henni betur en þegar hún gat gefið
einhverjum að borða. Það þurfti allt-
af að vera nóg fyrir alla. Mér var
sagt það löngu seinna af samferða-
fólki hennar úr Breiðagerðisskóla að
þegar hún hætti hafi margt breyst í
skólanum. Þann tíma sem ég fór í
búðina fyrir Löllu frænku var mér
alltaf þakkað með þeim hætti að
mann langaði að gera eitthvað meira
fyrir hana. Svo var uppskera erfiðis-
ins að ég fékk að borða hjá henni, oft-
ast í litla eldhúsinu í skólanum, en
stundum fékk ég að sitja með kenn-
urunum og þótti mér mikið til þess
koma. Hún lagði líka áherslu á að
vera kurteis við kennarana og starfs-
fólk skólans og enn í dag spjalla ég
við þetta samferðafólk Löllu þegar
ég hitti það á götu.
Lalla frænka var miklu meira en
venjuleg frænka eða móðursystir.
Hún var eiginlega miklu nær því að
vera amma eða jafnvel mamma, en
að mörgu leyti gekk hún mér í móð-
urstað eftir andlát móður minnar.
Hún átti stóran þátt í að halda saman
stórfjölskyldunni, systkinum sínum
og börnum þeirra, barnabörnum og
öðrum niðjum með gömlum hefðum
sem höfðu myndast á hennar upp-
vaxtarárum með foreldrunum og
systkinum sem hún átti stóran þátt í
að ala upp, eftir að móðir hennar
missti heilsuna. Það var oft kátt á
hjalla í Fellsmúlanum, á páskadags-
morgun eða á Þorláksmessu þegar
það var opið hús hjá Löllu. Þá hittist
fjölskyldan og Lalla sá um að allir
færu vel mettir frá borði. Þá var hún
í essinu sínu.
Um tíma bjó ég og fjölskylda mín í
sama húsi og Lalla. Þá hittumst við
oft. Hún kom stundum í kvöldkaffi,
bara til að spjalla og drekka kaffi
,,sem bragð væri af“ eða hún hóaði í
okkur í mat. Ástæðan var oft að nú
vildi hún vinna í happdrættinu eða
hún hafði heitið á Róbert Orra með
vinning sem hún hafði fengið og þá
bauð hún til matarveislu. Þetta voru
góðir tímar því við sátum stundum
tímunum saman og töluðum um allt á
milli himins og jarðar, en þó aldrei
nein mjög alvarleg mál. Við nenntum
því ekki. Það var líka miklu
skemmtilegra að tala um eitthvað
skemmtilegt.
Léttleiki er það fyrsta sem kemur
upp í hugann þegar maður hugsar
um hvernig viðmót hún hafði. Það
var einsog vandamál væru ekki til í
hennar orðaforða en ef hún gat á ein-
hvern hátt gert eitthvað fyrir aðra,
var það hennar líf og yndi því kær-
leikur og skyldurækni var mjög
sterkt í hennar fari.
Það er mikill söknuður í hjartanu
þegar ég hugsa um að ekki munum
við eiga lengur samleið í þessu lífi.
Ég er þess þó fullviss að hún fylgist
með okkur og getur nú gert að
gamni sínu með systur sinni, móður
minni, sem lést 1981. Megi Guð
fylgja henni á nýjum slóðum. Minn-
ing hennar lifir áfram í hjörtum okk-
ar.
Pétur Steinn Guðmundsson,
Anna Toher og Róbert Orri.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
RÖGNVALDAR LÁRUSSONAR,
Höfðagötu 9a,
Stykkishólmi,
sem lést föstudaginn 7. febrúar, fer fram frá
Stykkishólmskirkju föstudaginn 21. febrúar
kl. 14.00.
Sveinlaug Salóme Valtýsdóttir,
Ingunn Halldóra Rögnvaldsdóttir, Brynjólfur Nikulásson,
Gréta Rögnvaldsdóttir, Ingi Borgþór Rútsson,
Valdís Rögnvaldsdóttir
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
STEINUNN JÓHANNSDÓTTIR
fyrrverandi kennari,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn
21. febrúar kl. 13.30.
Kristinn Hauksson, Helga Friðriksdóttir,
Sigurlaug Hauksdóttir, Sigurjón Kristófersson,
Vigfús Haukur Hauksson, Helga L. Valdimarsdóttir,
Anna Aradóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY SIGURÐARDÓTTIR,
Tangagötu 11,
Stykkishólmi,
sem lést fimmtudaginn 13. febrúar, verður
jarðsungin frá Stykkishólmskirkju laugardaginn
22. febrúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á að láta Stykkishólmskirkju
eða Hjartavernd njóta þess.
Fyrir hönd fjölskyldu hinnar látnu,
Agnar Olsen, Rafnhildur Jóhannesdóttir,
Kristín Jónsdóttir,
Níels Jónsson,
Ágúst Jónsson, Bryndís Bjarnadóttir,
Svanhildur Jónsdóttir,
Sigurður Jónsson, Sigrún Sævarsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUNNLAUGUR JÓNASSON,
Hæðargötu 5,
Njarðvík,
sem lést fimmtudaginn 13. febrúar, verður
jarðsunginn frá Ytri-Njarðvíkurkirkju föstu-
daginn 21. febrúar kl. 14.00.
Anna Þórðardóttir,
Laufey Gunnlaugsdóttir, Sigurður Jensson,
Sveinbjörg Gunnlaugsdóttir, Friðbjörn Júlíusson,
Bylgja Gunnlaugsdóttir, Sverrir H. Geirmundsson,
Borgar Már Gunnlaugsson
og barnabörn.