Morgunblaðið - 27.02.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Genginn er vinur
minn Guðmundur
Tómas Gíslason.
Við kynntumst 1959
er foreldrar mínir flutt í Smáíbúða-
hverfið. Fór ég í Réttarholtsskól-
ann, 1. bekk eins og það hét þá. Þá
var þar tilraunastarfsemi í
kennnslu, strákabekkur og stelpu-
bekkur, og þar kynntumst við Guð-
mundur. Eins og gefur að skilja var
oft glatt á hjalla þann vetur og ekki
var Guðmundur sá lágværasti.
Margt var brallað og sennilega
hefðu margir okkar verið skilgreind-
ir ofvirkir í dag en þá voru þetta
bara fyrirferðarmiklir strákar.
Við sóttum leikfimitíma í Vals-
heimilið og sungum oft svo mikið í
strætó á leiðinni að þeir hættu um
tíma að stoppa fyrir okkur.
Áfram láu leiðir okkar saman í
gegnum árin, t d. á Garðyrkjuskóla
ríkisins, við lærðum skrúðgarðyrkju
hjá sama meistara og unnum saman
í þeirri grein um tíma.
Síðar skildu leiðir eins og gengur,
ég var mikið erlendis, en það var
sama hve langt var um liðið er við
hittumst á ný var eins við hefðum
kvaðst í gær.
Guðmundur var alveg einstakur
maður. Hann var stór og mikill á
velli og einnig stórhuga, var alltaf að
pæla, hvort sem það var vinnan eða
lífið og tilveran. Leiftrandi húmor-
isti, orðheppinn, hávaðasamur og
hláturgjarn, vinamargur, enda hrók-
GUÐMUNDUR
TÓMAS GÍSLASON
✝ GuðmundurTómas Gíslason
fæddist í Reykjavík
11. janúar 1946.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 31. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð í
kyrrþey að ósk hins
látna.
ur alls fagnaðar hvar
sem hann fór.
Það gustaði af hon-
um á mannamótum,
hvort sem það var fyrir
góðum 35 árum sem
ungum manni á sveita-
böllum fyrir austan
fjall eða seinna gang-
andi niður Laugaveg á
Þorláksmessukvöldi,
hann var eins og seg-
ull, það þyrptist að
honum fólk enda alltaf
mikið talað og hátt
hlegið hvar sem hann
var.
Hann elti ekki tískustrauma held-
ur fór sínar eigin leiðir. Þó man ég
eftir því þegar við vorum 13 eða 14
ára þá komust lakkrísbindin svoköll-
uðu í tísku og þá sagði Guðmundur
að svona yrðum við að fá okkur og
það var gert.
Hann gat fann upp á ótrúlegustu
hlutum og hafði gaman af að koma
fólki á óvart.
Ég man að eitt sinn hringir hjá
mér síminn og röddin segir sæll
þetta er Guðmundur Tómas, ertu
heima í kvöld, borðum saman? Þetta
væri svo sem ekki í frásögu færandi
nema það að ég var þá við vinnu rétt
fyrir utan Kaupmannahöfn. Það
kom svo í ljós að honum hafði langað
að aka Ford Mustang á alvöru hrað-
brautum og hvað þá annað en að
fara til Danmerkur og Þýskalands.
Ég man líka vel eftir mörgum
skemmtilegum spilakvöldum með
þeim bræðrum Guðmundi, Brandi
og Atla ásamt vini okkar Dodda, þá
var oft hátt hlegið og glatt á hjalla.
Ég man líka þegar Guðmundur
bankaði upp hjá mér hér heima og
stóð fyrir utan með 40 eða 50 blóma-
vasa, en hann vissi að konan mín var
að koma heim með nýfætt barn. Ef
maður gerir eithvað þá á að gera það
myndarlega, farðu og náðu í blóm,
þú átt að taka vel á móti konu og
barni, ekki þetta venjulega hálfkák,
2–3 blómvendir. Svona var Guð-
mundur.
Ég man líka þegar þegar ég byrj-
aði rekstur teiknistofu, þá kom Guð-
mundur stundum til mín og sagði
oft; „áttu í þig og á?“ Hann vildi
fylgjast með.
Þegar Guðmundur hélt upp á 50
ára afmæli sitt sagði ég við hann í
gríni, mikið ber hún Jóhanna árin
þín vel. Hann var fljótur til svars
eins og svo oft, ef ég hefði ekki hitt
Jóu, þá væri ég ekki hér, Jóa og
börnin er það sem ég þarf, allt annað
í lífinu er plús.
Elsku Jóhanna og börn, mínar
innilegustu samúðarkveðjur, Guð-
mundur Tómas, nú verður hærra
hlegið í himnasölum. Guð blessi
minningu um góðan dreng.
Kveðja
Kjartan.
Á margan og fjölbreyttan hátt
fléttast vináttu- og tryggðabönd
milli manna.
Það að ganga saman í áraraðir til
laugar hvern virkan dag myndar
sérstakt samfélag og sérstaka sam-
kennd milli manna sem oftar en ekki
þróast í vináttusamband.
Við vorum svo lánsamir laugar-
félagar í Árbæjarlaug að hafa Guð-
mund Tómas í okkar hópi, fyrst í
Breiðholtslauginni og síðar í Árbæj-
arlaug frá opnun þeirrar laugar.
Laust fyrir klukkan sjö hvern
morgun höfum við ásamt Guðmundi
„hangið á húninum“ og beðið eftir
því að laugin væri opnuð. Guðmund-
ur alltaf með fyrstu mönnum, glað-
beittur og bauð góðan daginn á sinn
sérstaka hátt, oft með því að taka í
hönd og hneigja sig lítið eitt. Þannig
var það okkur oft fyrsta andlega
upplyftingin hvern morgun að hitta
Guðmund og sundfélagana, en glað-
værð Guðmundar smitaði útfrá sér í
hópinn og menn gerðu sér far um að
hafa þessa morgunstundir á léttu
nótunum, enda var snemma sett sú
regla að í heitu pottunum væri
„bannað að tala um neitt af viti“.
Það var fyrir um ári að Guðmund-
ur hætti að stunda laugar reglulega,
það var eins og vatnið og klórinn í
vatninu erti húð hans og hann hafði
ónot af. Þrátt fyrir þetta kom Guð-
mundur oft í heimsókn til okkar í
laugina, bæði í heitupottana og í
kaffið og í hvert skipti eins og gleði-
gjafi, en Guðmundur Tómas var
sannarlega gleðigjafi þar sem hann
kom, kom vel fyrir sig orði, var fróð-
ur og minnugur og með sérstaklega
skemmtilega frásagnarhæfileika.
Síðasta heimsókn Guðmundar í
sundhópinn var þegar hópurinn hélt
„litlu jólin“ fyrri hluta desem-
bermánaðar síðastliðinn. Þetta var
fremur stutt heimsókn en eftir-
minnileg. – Guðmundur kom undir
miðju borðhaldi, söng með okkur
eitt jólalag, kvaddi sér hljóðs, sagði
smellinn brandara og hópurinn velt-
ist um af hlátri. Eftir stutta stund
kvaddi hann sér aftur hljóðs og
sagði annan brandara, þakkaði fyrir
sig og hneigði, gekk út undir dúndr-
andi lófaklappi viðstaddra sem þökk
til hans fyrir skemmtilegar sögur og
skemmtilega nærveru.
Gleðigjafinn Guðmundur Tómas
hafði enn einu sinni hrifið menn á
sinn sérstaka og eftirminnilega hátt.
Á þessari stundu í desember sl.
hvarflaði það ekki að okkur að hann
yrði allur aðeins sjö vikum síðar þótt
við vissum að hann væri sárþjáður
og berðrist hetjulegri baráttu við ill-
kynja sjúkdóm. Þessi minning um
hans heimsókn á „litlu jólin“ í Ár-
bæjarlaug stendur okkur öllum svo
björt fyrir hugskotssjónunum.
Þannig minnumst við Guðmundar
Tómasar, sem gleðigjafa og trausts
vinar.
Blessuð sé minning hans og Guð
blessi Jóhönnu konu hans og fjöl-
skyldu hans alla.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni og
þrotni
veit ég, að geymast handar stærri undur,
þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni,
bíður vor allra um síðir Edenslundur
(Jakob Jóhannesson Smári.)
Kveðja,
Svarthöfðar, sundfélagar í
Árbæjarlaug.
Hann Einar frændi
minn stendur ljóslif-
andi fyrir hugskots-
sjónum mínum sem
ungi Einar, bústólpi
foreldra sinna. Í barns-
minni mínu var það ætíð tilhlökkun-
arefni að fá að fara í viku á síðsum-
ardögum til Hraunkots í Grímsnesi
að heimsækja móðurbróður okkar
Sigurjón, konu hans Magneu og börn
þeirra, en Einar ungi var þeirra elzt-
ur, og sá fyrsti sem bar nafn afa okk-
ar Einars Þorleifssonar á Meðalfelli
sem lézt 1918. Foreldrar okkar voru
ættuð af Vestur- og Austurlandi sem
við höfðum heimsótt, og því var þessi
lystireisa ætluð til að við kynntumst
sveitalífinu hér sunnanlands, og svo
líka til að njóta samfélags við frænd-
systkini okkar sem voru þó aðeins
eldri, en samt náðum við aldursröð
við Sigurlaugu og tvíburana Gunnar
og Gunda.
Mikill ævintýraljómi hvíldi ávallt
yfir þessum heimsóknum í Hraunkot
– akandi í stórum (á þess tíma mæli-
kvarða) rútubíl með Ólafi Ketilssyni
sem setti okkur úr við brúsapall fyrir
austan Kerhóla, þaðan sem vegar-
slóði lá suður í hraunið. Það var í
barnshuganum einstök dulúð yfir því
að ganga á þessum vegi sem bugð-
aðist lengi áfram um hæðir og hóla
yfir hraunið, að mestu lyngi og kjarri
vaxið. Það var ekkert venjulegt
landslag fyrir Reykjavíkurbarn af
malarkömbum þess líttgróna útness
sem Reykjavík var þá.
En eftir að litlir fætur höfðu geng-
ið all-lengi eygði maður túnhliðið og
kom fyrr en varði heim á hlað í fang
ættingjanna í Hraunkoti.
Með þeim systkinum fórum við
margar berjaferðir út í hraunið og
könnuðum það, er þau sýndu okkur
stóra lyngivaxna laut sem þau köll-
uðu Vilborgarlaut, því mamma okkar
hafði fundið hana fyrst þegar hún
heimsótti þau. Og dulúðin tengdist
ekki bara langa bugðótta veginum
um hraunið, heldur einnig gamla
torfbænum og baðstofunni í Hraun-
koti. Það var mikil upplifun að vakna
EINAR
SIGURJÓNSSON
✝ Einar Sigurjóns-son fæddist á
Meðalfelli í Horna-
firði 11. júlí 1917.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 28.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Selfoss-
kirkju 8. febrúar.
á sumarmorgni í þess-
ari baðstofu við tifið í
stórri klukku sem stóð
á kommóðu fyrir enda
hennar. Í minni heims-
mynd er það dýrmætt
að hafa kynnzt fólkinu
mínu sem þar bjó þá, og
umvafði okkur ástúð
sinni svo dvölin varð
eitt ótrúlegt ævintýr.
Heyvinna á túninu með
Nonna, Einari og Ingi-
björgu, pönnuköku og
lummubakstur í eld-
húsinu hjá Möggu hans
Nonna, sem af ljúf-
mennsku útdeildi og stjórnaði; kúa-
rekstur með tvíburunum undir stjórn
Sigurlaugar frænku og jafnöldru
minnar, sem og kenndi af mikilli
röggsemi hvernig maður gengi með
reisn yfir drullukeldu – og hestaferð
með henni framhjá Mýrarkoti allt til
Borgar – allt eru þetta dýrmæt
minningabrot bernsku minnar með
ættfólkinu í Hraunkoti, og töfrum
þeim sem yfir staðnum ríkti. Við viss-
um seinna að ljóminn yfir staðnum í
minningunum er vegna þess að þær
tilheyrðu heimi sem var að hverfa, og
nýir og breyttir búskaparhættir
tækju við – aðrir tímar. En svo var
þetta líka tími bernsku okkar.
En lífið heldur áfram og tíminn
leið, stríðið kom og við uxum upp.
Nonni og Magga brugðu búi og
fluttust til Selfoss sem þá var lítið
þorp nokkurra húsa við Ölfusárbrú.
Hraunkot varð seinna að sumardval-
ar- og orlofsstað sem nú í dag kallast
Hraunborgir. Einar frændi minn
kvæntist Kristínu sinni og þau eign-
uðust fimm mannvænleg börn –
Hildi, Gunnar, Garðar, Sverri sem
látinn er nú, og Helgu sem búsett er í
Svíþjóð. Einar missti fyrri konu sína í
blóma lífsins, en afkomendur þeirra
bera þeim glöggt vitni. Seinna, 1969
fékk Einar annarrar konu, Kristínar
Helgadóttur f. 1918, alnöfnu hinnar
fyrri, sem staðið hefir við hlið hans æ
síðan með prýði.
Ég minnist Einars frænda míns
sérstaklega fyrir það að hann var
hvers manns hugljúfi, þótt hógvær
hann væri og dagfarsprúður. Hann
var duglegur að heimsækja ættfólk
sitt á Hornafirði og ferðast þangað,
og líka er nú á seinni árum hefir verið
efnt til ættarmóta þar, og er bjart yf-
ir minningunni um hann er síðast við
hittumst þar eystra. Í þökk sé hann
nú guðs gæzku falinn.
Jóhanna Guðmundsdóttir.
Elsku pabbi, tengda-
pabbi og afi. Okkur
langar að minnast þín í
örfáum línum, þú sem
varst tekinn svo snöggt
frá okkur. Alltaf varst
þú svo kátur og ljúfur og tilbúinn að
leyfa afabörnunum þínum að vera
með þér í hverju því sem þú varst að
bardúsa þegar þau komu í heimsókn,
eins og síðastliðið sumar þegar við
Kiddi og Katý vorum að hjálpa þér að
byggja pallinn á bakvið hús á Fáka-
leirunni og handlanga timbur og
nagla út úr bílskúrnum, hvað þú varst
þolinmóður þó að við værum að ólát-
ast og brölta í kringum þig og svo var
spurningaflóðið óstöðvandi en aldrei
skiptir þú skapi og nenntir alltaf að
svara öllum þeim skrítnu spurningum
sem við höfðum, og gantaðist með
okkur eins og svo oft áður, því alltaf
GUÐMUNDUR
SIGURÐSSON
✝ GuðmundurKristján Moritz
Sigurðsson fæddist í
Reykjavík 17. októ-
ber 1947. Hann lést
af slysförum á Seyð-
isfirði 21. janúar síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hafn-
arkirkju 1. febrúar.
varst þú, elsku afi, svo
kátur og brosmildur. Og
hvað þú varst ánægður
með nýja bílinn ykkar
þegar þið komuð að
heimsækja okkur í
tjaldvagninn í Atlavík
um síðustu verslunar-
mannahelgi. Lengi eig-
um við eftir að muna
eftir stríðninni og húm-
ornum sem aldrei var
langt undan og eru þar
margra góðra stunda að
minnast.
Alltaf varst þú dug-
legur til vinnu og oft
langtímum saman á sjó en þegar þú
komst í land gafst þú þér samt yf-
irleitt tíma með börnunum þínum
þegar þau voru ung og seinna með
barnabörnunum. Mikil tilhlökkun var
í þér fyrir komandi loðnuvertíð og sá
fram á bjarta tíma, þegar þú svo svip-
lega ert tekinn frá okkur. Við hugsum
til þín og kveikjum á kerti fyrir þig á
hverjum degi. Megi guð geyma þig og
megir þú hvíla í friði, elsku pabbi og
afi. Elsku mamma/amma, megi Guð
styrkja þig í sorg þinni og söknuði.
Karl Sigurður, Anna María,
Guðmundur Kristján og
Katrín María.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Þökkum innilega auðsýnda vináttu, samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EBENESERS ÞÓRARINSSONAR,
Hafraholti 50,
Ísafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Ólafía Elísabet Agnarsdóttir,
Agnar Ebenesersson, Margrét Pétursdóttir,
Halldór Ebenesersson, Ásgerður Kristjánsdóttir,
Kristinn Ebenesersson, Margrét Jensdóttir,
Guðrún Ebenesersdóttir, Þorgeir Guðbjörnsson,
Þuríður Ebenesersdóttir, Magnús Snorrason,
Auður Ebenesersdóttir, Einar Þór Karlsson,
Ósk Ebenesersdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.