Morgunblaðið - 07.03.2003, Side 41

þau öll glöggt vitni þeirri alúð sem
uppeldið færði þeim sem gegnir þjóð-
félagsþegnar. Jóhanna gerði ekki
miklar kröfur til sjálfrar sín, reyndist
nægjusöm og nýtin í öllu. Það var gott
og ánægjulegt að koma á heimili
þeirra Jóhönnu og Georgs bróður.
Einlæg frændsemi og ræktarsemi
var þar á alla vegu.
Ég vil að lokum þakka Jóhönnu
mágkonu minni langa og trygga sam-
fylgd og bið henni og fjölskyldu henn-
ar allrar blessunar Guðs á komandi
tímum.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Elsku amma og langamma.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Við þökkum þér fyrir ljúfa og lær-
dómsríka samfylgd í gegn um lífið,
elsku amma. Við vitum að afi og Kalli
frændi hafa tekið þér opnum örmum
og nú líður þér vel.
Farðu í guðs friði.
Guðrún, Bragi, Guðbjörg Anna,
Guðlaug Ósk og Berglind Sunna.
Elskuleg vinkona mín í áratugi,
hún Hanna, er látin. Allt of snöggt
finnst mér, þótt hún hafi verið orðin
öldruð og legið veik á sjúkrahúsi síð-
ustu mánuði, þá var þetta einhvern
veginn ekki tímabært. En hvenær er
þetta tímabært; engum finnst það
þegar ættingjar og vinir hverfa á
braut.
Hún ætlaði sér heim aftur, hún
hafði alltaf komið heim aftur, þrátt
fyrir erfið veikindi.
Hún var svo sterk kona, hún hjálp-
aði alltaf öðrum og huggaði þegar fólk
þurfti á að halda og var ég þar á með-
al. Hún var vinsæl hún Hanna, og tal-
aði vel um alla, en fjölskyldan var
henni kærust, það var alveg sérstakt
að sjá hið einstaka samband sem var á
milli hennar og barna hennar, tengda-
barna og svo allra ömmubarnanna.
Hún vann hjá okkur í mörg ár í
Tollinum, fyrst í gömlu flugstöðinni
og síðan þeirri nýju. Hún vann við
ræstingar og hún hugsaði um okkur
eins og við værum börnin hennar, hún
gerði miklu meira en henni bar, hún
dekraði við okkur og var hvers manns
hugljúfi. Hún færði okkur oft kræs-
ingar í vinnuna, pönnukökur og þess
háttar, sem var vel þegið af öllum. Við
vorum öll elskurnar hennar, eins og
hún sagði alltaf, og við minnumst
hennar og þessara góðu tímameð
þakklæti.
Það var gott að koma til þeirra
Hönnu og Georgs, fyrst á Suðurgöt-
una og síðan á Kirkjuveginn. Maður
var alltaf svo velkominn hvernig sem
á stóð, þau tóku manni alltaf opnum
örmum og fólk laðaðist að þeim.
Hún mundi alltaf eftir afmælinu
mínu og færði mér blóm og gjafir.
Hún var svo góð kona.
Mér finnst vanta svo mikið þegar
ég lít yfir í gluggana hennar og sé
ekki ljós hjá henni. Það hefur verið
svona sérstakur punktur í tilverunni
að hafa hana sem nágranna síðustu
árin. Við höfum fylgst hvor með ann-
arri yfir götuna.
Þetta eru aðeins fátækleg kveðju-
orð sem mig langaði að skrifa, til að
tjá þakkir mínar fyrir áralanga sér-
staka vináttu.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Við Jón sendum innilegar samúð-
arkveðjur til allra í fjölskyldunni.
Rakel.
 Fleiri minningargreinar
um Jóhönnu Friðriksdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MARS 2003 41
✝ Elín Elíasdóttirfæddist á Akra-
nesi 20. febrúar
1920. Hún andaðist
á sjúkrahúsi Akra-
ness 28. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Klara
Sigurðardóttir og
Elías Níelsson. Elín
var elst 14 systkina
og eru nú átta á lífi.
Árið 1940 giftist
Elín Einari Magnús-
syni frá Flateyri, f.
26. ágúst 1917, d.
28. des. 1971. Þau
eignuðust fimm börn. Þau eru
Georg, kvæntur Aðalbjörgu
Níelsdóttur, og eiga þau fjögur
börn og sex barnabörn; Viðar,
kvæntur Ólöfu Gunnardsóttur,
og eiga þau fimm börn og ellefu
barnabörn; Bjarney, gift Páli
Helgasyni, og eiga þau þrjú börn
og sjö barnabörn; Einar, kvænt-
ur Hrafnhildi
Pálmadóttir, og
eiga þau þrjú börn
og þrjú barnabörn;
Dröfn, gift Elíasi
Jóhannessyni, og
eiga þau eitt barn
og tvö barnabörn.
Elín ólst upp á
Melstað á Akranesi
frá fimm ára aldri
hjá afa sínum og
ömmu, Sigurði og
Salvör, og Georg
Sigurðarsyni og
konu hans Vilborgu
Ólafsdóttur ásamt
þremur börnum þeirra. Elín
vann ýmis störf með heimilis-
haldinu, m.a. í fiskvinnslu, síld-
arsöltun o.fl. Síðast vann hún í
allmörg ár í Sauma- og sokka-
verksmiðjunni Tríko á Akranesi.
Útför Elínar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Elsku mamma mín, bara nokkur
kveðju- og þakklætisorð til þín frá
okkur systrum. Þakklæti fyrir öll fal-
legu fötin sem þú saumaðir á okkur
þegar við vorum litlar, alla fínu kjól-
ana með púffermunum og blúndu-
krögunum. Við vorum alltaf svo fínar.
Það er örugglega þér að þakka að við
erum pjattrófur í dag. Þakklæti fyrir
hreina heimilið sem við systkinin vor-
um alin upp á.
Það var svo gaman hjá okkur
systkinunum og mökum þegar við
vorum með þér á Barbró að halda upp
á 83 ára afmælið þitt 20. febrúar s.l.
Nú ert þú búin að fá þína heitustu ósk
uppfyllta, það að hitta pabba og taka
dansspor eins og oft var gert heima á
Melstað.
Við biðjum góðan Guð að geyma
þig og pabba.
Hvílið í friði.
Þínar dætur,
Bjarney (Badda) og Dröfn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hún móðir mín var fædd á Melstað
á Akranesi fyrir réttum 83 árum og
uppalin þar, og það var þar sem hún
fæddi börnin sín fimm og ól þau upp.
Þegar hún var á fimmta ári fluttu for-
eldrar hennar frá Melstað að Miðhús-
um ásamt þremur börnum sínum sem
þá voru fædd. Ekki dvaldi hún móðir
mín þar lengi því afi hennar, sem bjó á
Melstað ásamt fjölskyldu sinni, kom
um miðja nótt og fór þess á leit við
foreldra mömmu að fá hana lánaða
heim að Melstað þar sem mikill sökn-
uður ríkti eftir brottför fjölskyldu
hennar þaðan. Var heimili hennar á
Melstað upp frá þessari nótt þegar
langafi minn kom að Miðhúsum og
bar hana vafða í teppi aftur heim að
Melstað. Hún ólst upp hjá langafa
mínum og langömmu, Georg móður-
bróður sínum og hans elskulegu eig-
inkonu Vilborgu, til fullorðinsára. Ég
veit að móðir mín leit á Georg og Vil-
borgu og börn þeirra sem sína eigin
fjölskyldu og var mjög kært með
þeim. Foreldrar mínir og við systk-
inin fluttum frá Melstað árið 1959 og
hafði mamma átt heima þar í 39 ár,
þar af búið með föður mínum í far-
sælu hjónabandi í tæp 20 ár.
Á Melstað áttum við systkinin góð-
ar og skemmtilegar stundir sem gam-
an væri að rifja upp en verður ekki
gert hér. Þar var í mörg horn að líta
og nóg að gera á stóru heimili.
Mamma vann með heimilinu, fór í
síldarsöltun á haustin og almenna
verkakvennavinnu eins og svo marg-
ar húsmæður urðu að gera.
Lífið var ekki alltaf dans á rósum
og fann hún fyrir því eins og margur
annar. Veikindi föður okkar, sem
drógu hann síðan til dauða aðeins 53
ára árið 1971, settu sitt mark á hana
og náði hún sér aldrei til fulls eftir
það. Sjálf gekk hún í gegnum erfið
veikindi en var ekkert að kvarta yfir
þeim.
Hún leit alltaf raunsætt á lífið og
tók því með æðruleysi. Hún var haf-
sjór af fróðleik um liðna tíð og var
nánast hægt að fletta upp í henni ef
mann rak í vörðurnar um menn og
málefni. Nokkrum árum eftir að faðir
okkar lést flutti hún í þjónustuíbúð við
Höfðagrund og undi þar hag sínum
vel, þar til hún kvaddi þetta líf 28.
febrúar sl.
Hún var södd lífdaga og beið þeirr-
ar stundar að hitta föður okkar á ný
og er ég þess fullviss að hann beið
hennar með opinn faðm og umvafði
hana örmum sínum þegar þau hittust
á ný. Á þessari kveðjustund viljum við
Lóa þakka henni allar góðar sam-
verustundir og það sem hún var okk-
ur og fjölskyldu okkar. Ég veit að hún
hefur átt góða heimkomu.
Með kveðju
Viðar.
Elsku tengdamamma, ég man þeg-
ar ég kom í fyrsta skiptið á Akranes,
fyrir meira en 40 árum, sem vænt-
anlegur tengdasonur þinn, fölur í
framan eftir sjóferð með Akraborg-
inni og ekki burðugur að sjá – en frá
fyrsta fundi okkar sýndir þú mér
strax þá vináttu og traust sem allir
væntanlegir tengdasynir þrá að fá.
Í öll þau óteljandi skipti sem við
hjónin höfum komið til þín á Skagann
tókstu ævinlega fagnandi á móti okk-
ur enda sótti ég sérstaklega í að fara
rúnt upp á Skaga og hitta þig og fá í
leiðinni kleinur hjá þér því þú bakaðir
þær allra bestu. Stundum gafstu mér
poka til að eiga heima með kvöld-
mjólkinni. Minningarnar í gegnum
tíðina hrannast upp og sýna mér
hversu allar samverustundirnar með
þér hafa verið lífshlaupi mínu og
minnar fjölskyldu mikils virði.
Ég blessa minningu þína.
Páll Helgason.
Minningar úr æsku minni eru mér
efst í huga þegar ég kveð ömmu Ellu
hinstu kveðju. Hún var svo sannar-
lega fastur punktur í minni tilveru,
enda var mér oftar en ekki komið fyr-
ir í pössun hjá henni. Mér skilst að
amma hafi verið óþreytandi að ganga
um gólf með strákinn þegar hann org-
aði í ungbarnakveisunni, enda gaf það
tóninn fyrir það sem verða skyldi. Öll
mín uppvaxtarár á Akranesi átti ég
mitt annað heimili hjá ömmu og þar
lærði ég ýmsa góða siði sem voru mér
gott veganesti út í lífið. Þegar hug-
urinn hvarflar aftur til þeirra ótal-
mörgu stunda sem við áttum saman,
oftar en ekki við eldhúsborðið hennar
að spila eða bara að spjalla, finn ég
fyrir miklum söknuði því nú hverfur á
braut ekki bara hún amma mín, held-
ur einn af mínum bestu vinum. Stund-
ir okkar saman verða ekki fleiri að
sinni, en í hjarta mínu mun lifa minn-
ingin um yndislega konu sem ég mun
sakna sárt.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Jóhannes Elíasson.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa kveðju til ömmu sem við kvödd-
um áður alltaf með kossi, faðmlögum
og ljúfum orðum.
Nú er amma Ella farin frá okkur
héðan af jörðu.
Hin síðari ár hafðir þú stundum á
orði hversu mikið þú hlakkaðir til að
hitta hann afa og er okkur það ljúfsárt
að vita af þér nú í örmum hans. Alltaf
var gott að koma í heimsókn til þín
upp á Skaga og fá hjá þér pönnukök-
ur, tala um liðna tíma og líðandi
stund, bjóða þér í bíltúr og út að
borða. Við ætluðum að vinna í garð-
inum bak við húsið þitt í sumar,
planta og laga hellurnar, en nú ertu,
elsku amma, flutt á annan stað með
annan garð til að planta í.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Við kveðjum þig, amma Ella, með
þakklæti fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur.
Helgi Pálsson, Guðrún
Þórarinsdóttir, Einar Pálsson,
Hildur Þóra Bragadóttir, Aníta
Pálsdóttir og barnabarnabörnin.
Við þessi tímamót þegar Elín Elí-
asdóttir er látin og komið að kveðju-
stund hrannast upp minningar frá
æsku minni, svo nátengd var hún
mér. Við vorum systkinabörn og ól-
umst upp saman og lifðum okkar
stóru stundir saman bæði í gleði og
sorg. Hún fæddist á heimili afa okkar
og ömmu og þegar hún var á fimmta
ári fluttu foreldrar hennar í sitt eigið
hús. Sama sólarhring varð að koma
með hana aftur á heimili afa og ömmu.
Á heimilinu var faðir minn, en hann
var 14 árum eldri en Ella. Árið 1928 í
desember flytur móðir mín á Akranes
þá heitbundin föður mínum og er á
heimilinu á meðan þau byggðu sér
hús á sömu lóð. Þau flytja í nýja húsið
í ársbyrjun 1930 ásamt afa og ömmu
og föður systur minni og er Ella eftir
það í umsjá foreldra minna. Hinn 14.
desember 1935 ferst vélbáturinn
Kjartan Ólafsson með allri áhöfn og
meðal þeirra var faðir minn. Þá stóð
móðir mín ein með þrjú ung börn og
Ellu sér við hlið. Þetta stóra áfall
tengdi okkur öll sterkum böndum og
þó að Ella hafi aðeins verið 15 ára var
það mikill styrkur fyrir móður mína
að hafa hana sér við hlið. Hún passaði
okkur þegar mamma fór að vinna úti
og félagslega var hún mikil stoð fyrir
móður mína sem átti enga ættingja
hér. Ung stúlka fór Ella í vist til
Reykjavíkur á myndarheimili og átti
hún þess kost að sitja fyrsta hús-
mæðranámskeiðið sem haldið var hér
á Akranesi. Árið 1940 giftist hún Ein-
ar Magnússyni sjómanni og hefja þau
búskap heima á Melstað og eignast
þau hluta í húsinu á móti móður
minni. Fyrsta barn þeirra fæðist 14.
desember 1940 fimm árum upp á dag
eftir lát föður míns og var þetta stór
stund. Síðan komu börnin hvert af
öðru og mér fannst alltaf meira gam-
an eftir því sem þau urðu fleiri. En
þetta var erfitt hjá þeim ungu hjónum
því Einar var ekki heilsuhraustur og
atvinna ekki alltaf stöðug. Fljótlega
kom í kom í ljós hve dugleg Ella var.
Hún fór að vinna í fiski eftir því sem
tækifæri gáfust og þá var komið að
því að móðir mín gat stutt við heimili
hennar. Þó að Ella færi að vinna úti
minnkaði ekki vinnan hennar inni á
heimilinu. Hún bjó til góðan mat og
kökur, saumaði á börnin og var heim-
ilið sérstaklega snyrtilegt, raðað í
skápa og stundum fannst manni að
ekki þyrfti að bóna gólfin svona mikið
eða fægja kranana eða þvo rúðurnar
að innan, en þetta voru reglurnar sem
voru á heimili okkar. Hún hefur áreið-
anlega gengið oft lúin til hvílu. Þau
hjón voru kát og höfðu gaman af að fá
fólk í heimsókn. Einar hafði gaman af
söng og eftir því sem börnin urðu
eldri var oft glatt í húsinu enda bjugg-
um við þar 13 saman. Alla tíð var það
sjálfsagt að við kæmum með alla okk-
ar vini heim og oft var eldhúsið fullt af
kátum unglingum og ég veit að það
eru margir sem muna glaða stund í
eldhúsinu á Melstað. Um 1960 byggja
þau hjón sér hús og eignast þar fal-
legt heimili. Á þeim tíma fara börnin
að flytja að heiman og stofna sín eigin
heimili. Ella og Einar eignuðust bíl og
nutu þess að ferðast. Fljótlega fer
sjúkdómur að gera vart við sig hjá
Einari og fellur hann frá aðeins 54
ára. Var hann öllum harmdauði. Þá
voru þau hjón orðin ein í heimili. Var
þetta mikið áfall fyrir Ellu og alla fjöl-
skylduna, en hún sýndi enn styrk sinn
á þessari stundu. Síðar flutti hún í sitt
eigið hús við Höfða og naut hún þess
að eiga sitt fallega heimili. Fljótlega
verður hún fyrir því að missa sjónina
en aldrei kvartaði hún og ég held að
enginn hafi vitað í raun hve litla sjón
hún hafði. Þá voru þær aftur komnar
á sama stað móðir mín og hún og þeg-
ar mamma flutti inn á Höfða lagði hún
mjög að Ellu að njóta sömu aðstöðu.
Það var einnig ósk barnanna hennar
en hún vildi vera í sínu húsi. Hún naut
þess að eiga góð börn og góða ná-
granna. Á afmælisdaginn hennar 20.
febrúar fóru börnin hennar með hana
á veitingahús í mat og ég veit að það
var gleði sem ríkti þá og er yndislegt
fyrir þau að minnast þess, en aðeins
viku síðar stoppaði lífsklukkan henn-
ar. Við ykkur börnin hennar og
tengdabörn vil ég segja: Þið voruð
góð og hugulsöm við hana og veittuð
henni margar gleðistundir. Ég er
henni þakklát fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman. Blessuð sé
minning hennar.
Katrín Georgsdóttir.
Við viljum í fáum orðum minnast
ömmu okkar hennar „Ellu-ömmu“.
Við ólumst upp með hana í bakgrunn-
inum enda um sérstaklega samhenta
stórfjölskyldu að ræða.
Minningabrotin eru mörg enda
margs að minnast þótt einungis fárra
verði hér getið. – „Ég man hvernig
hún sat í eldhúsinu með stafla af göll-
uðum sokkum úr sokkaversksmiðj-
unni á eldhúsborðinu. Tilgangurinn
var að færa okkur systkinunum og
öllum hinum barnabörnunum sokka-
pörin. Svo góður var frágangurinn að
engan veginn mátti greina gallana
sem fyrir höfðu verið.“ – „Ég man
óteljandi rökræður og vangaveltur
um ættfræði við eldhúsborðið og
hvernig maður kímdi í laumi þegar
hún með sitt stálminni „vann“ pabba,
enda bæði rökföst í þeim efnum sem
öðrum.“ – „Ég man þegar hún var að
passa okkur og blandaði Royal kar-
mellu- og súkkulaði-búðingnum sam-
an með það að markmiði að slá tvær
flugur í einu höggi þegar uppi voru
skiptar skoðanir um hvor væri betri
og sagði „ huh hvaða he...vitleysa það
er hvort eð er sama bragðið af þessu
öllu.“ – „Ég man hvernig hún af ein-
hverri ótrúlegri natni matbjó og bak-
aði sem enginn annar kunni – og jóla-
boðin sem áður voru haldin báru svo
glöggt merki um. (Uppskriftir af m.a.
lambalærissneiðum í raspi og brúnni
lagköku skjóta upp kollinum).“ – „Ég
man hvernig hún hallaði höfði og grét
í sorg sinni við leiðið hans afa, sem svo
allt of fljótt var frá henni tekinn, í ár-
legri heimsókn fjölskyldunnar á að-
fangadag.“ – „Ég man hvernig hún
svo smávaxin sem hún var, en SVO
sterk, lá í sjúkrarúmi eftir stóra höf-
uðaðgerð og í æðruleysi ítrekað tókst
á við sjúkdóm sinn.“ Þegar litið er til
baka þá brosir maður í kampinn þeg-
ar maður hugsar til þessarar litlu ein-
beittu konu sem á svo aðdáunarverð-
an hátt ávallt hélt reisn sinni þrátt
fyrir að við sem nær henni stóðum
skynjuðum sorgina sem aldrei vék
henni frá. Það er því gott fyrir okkur
sem eftir stöndum að vita af þeim
ömmu og afa sameinuðum á ný.
Gunnar, Elín, Þorbergur,
Einar og Erlingur Viðarsbörn.
ELÍN
ELÍASDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um
Elínu Elíasdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.