Morgunblaðið - 19.03.2003, Qupperneq 33

þér að mestu upp með endurþjálfun.
Alltaf var hugurinn mikill í þér og
hélduð þig mamma áfram að ferðast
og fóruð þrisvar til Kanaríeyja, þótt
þú værir kominn í hjólastól. Alltaf
varst þú heima og alltaf hugsaði
mamma um þig.
Þú varst mikill gæfumaður pabbi
minn að eiga mömmu að, hún hugsaði
svo vel um þig, af svo mikilli ást, um-
hyggju og ósérhlífni. Það er ekki oft
sem maður sér eins mikinn kærleik
og væntumþykju. Ég bið góðan guð
að varðveita mömmu og systkini mín
og kveð þig með sálminum:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þín dóttir
Ólöf Guðrún.
Látinn er í Reykjavík tengdafaðir
minn Pétur Magnússon á áttugusta
og áttunda aldursári, mikill heiðurs-
maður, hæverskur og hvers manns
hugljúfi. Pétur var afar trúaður mað-
ur, dulrænn og óþreytandi að lesa sér
til og rannsaka hina flóknu og
heillandi vegu lífsins og lífsspekinnar.
Í huga hans voru allir jafnir og engin
trú annarri æðri, öll uppspretta trúar
hin sama. Það var mikil gæfa að fá að
kynnast slíkum manni. Þegar mér
verður hugsað til baka sé ég ávallt
fyrir mér mann sem var að lesa,
hlusta á tónlist, úti að ganga og hjóla,
njóta kyrrðarinnar í sumarhúsi sínu,
veifa með báðum höndum og heilsa af
innileik með breitt bros á vör. Kær-
leikur og ást tengdaforeldra minna
var einstök. Elsku Munda mín, megi
Guð vera með þér.
Þorsteinn Njálsson.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira.
Drottinn minn
gefi dauðum ró
og hinum líkn er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Átti ég þess kost að þekkja afa
minn í tvo tugi ára. Fékk ég séð á
þeim stutta tíma að hann var bæði
maður góður og traustur sem hafði
lifað í æðruleysi. Maður sem hélt sínu
jafnaðargeði bæði í meðbyr sem mót-
byr og studdi afkomendur sína ávallt
dyggilega.
Hann var vitur og skorti eigi gáska,
sem hægt var að vitna um allt til loka-
stundar hans í heimi vorum. Gjaf-
mildur var hann og harðduglegur,
megi hann vera fyrirmynd annarra.
Hafi hann þakkir og blessun.
Pétur G. Ingimarsson.
Elsku afi Pétur minn, með nokkr-
um orðum vill ég minnast þín og
senda þér mína hinstu kveðju. Mér
þykir svo leitt að ég gat ekki kvatt
þig, með nærveru minni, það hefði ég
svo gjarnan viljað. En það verður
ekki á allt kosið í þessu lífi, eins og þú
sjálfur hefur reynt. Ég veit að und-
anfarnir mánuðir hafa verið þér
þungbærir og því kýs ég, í friðþæg-
ingu minni, að trúa að þú sért hvíld-
inni og friðnum feginn.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra,
veki þig með sól að morgni,
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól aðmorgni.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Hvíldu í friði, elsku afi minn, minn-
ing þín mun alltaf lifa.
Elsku amma mín, megi Guð vera
með þér í söknuði þínum og veita þér
styrk til að fylla upp í það skarð sem
óhjákvæmilega hefur myndast.
Kær kveðja.
Margrét Kr. Magnúsdóttir
og fjölskylda.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MARS 2003 33
✝ Sveinbjörn ÞórKristmundsson
fæddist í Reykjavík
4. janúar 1951. Hann
lést 3. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sveinbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 1931,
frá Ísafirði og Krist-
mundur Sverrir
Kristmundsson, f.
1928, d. 1971. Þau
slitu samvistum.
Sveinbjörn Þór ólst
upp hjá móður sinni
og stjúpföður, Gunn-
ari Sigurðssyni, f.
1928, frá Hornafirði. Sveinbjörn á
einn albróður, Þorleif Kjartan
Kristmundsson, f. 1952, þrjú
systkini sammæðra, Einar Pál, f.
1955, Sigurð Arnar, f. 1959, og
Önnu Þórdísi, f. 1963, og fjögur
systkini samfeðra, Birgi, f. 1957,
Sigurbjörgu, f. 1959,
Hjört, f. 1960, og
Hrefnu, f. 1966.
Fyrrverandi sam-
býliskona Svein-
björns er Steinunn
Hilmarsdóttir, f.
1944. Þau slitu sam-
vistum. Dóttir henn-
ar og uppeldisdóttir
hans er Rósa Kristín
Stefánsdóttir, f.
1974, sambýlismað-
ur Ragnar Hilmars-
son, f. 1976, börn
þeirra Alex Viktor,
f. 1994, og Birta
Steinunn, f. 1999.
Sveinbjörn var lengst af til sjós
en nú síðustu ár leigubílstjóri hjá
Hreyfli-Bæjarleiðum.
Útför Sveinbjarnar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi, nú ertu farinn frá
okkur, minningarnar streyma og ég
fyllist miklum söknuði. Þú komst
inn í líf mitt þegar ég var aðeins 3
ára gömul og ég man ekki eftir mér
án þín. Í síðasta sinn sem ég sá þig,
þá spjölluðum við um áform þín til
betra lífs.
Þú varst alltaf bjartsýnn þrátt
fyrir þær erfiðu stundir sem þú
hafðir þurft að ganga í gegnum.
Þegar Alex Viktor kom í heiminn þá
varstu svo ánægður að ég hef aldrei
séð þig svo glaðan. Þú varst strax
búinn að ákveða að drengurinn
skildi spila fótbolta.
Elsku pabbi, þú hafðir þínar skoð-
anir á öllu og við áttum margar
skemmtilegar samræður. Þú hafðir
mikinn húmor fyrir sjálfum þér og
öðrum, þú áttir auðvelt með að sjá
björtu hliðarnar á málunum. Ég
þakka þér allar þær góðu stundir
sem við áttum saman þær voru
margar. Þegar ég fékk þær fréttir
að þú værir farinn, vildi ég ekki trúa
því, þú sem varst alltaf svo sterkur,
þú sem stóðst allt af þér, þú sem
stóðst mér við hlið í veikindunum
hennar mömmu oftar en einu sinni.
„Engin veit sína ævi fyrr en öll er,“
varstu vanur að segja. Elsku pabbi,
ég sakna þín mikið og Alex og Birta
sakna afa síns sárt. Núna ert þú hjá
litlu systur og biðjum við Guð að
geyma þig, elsku pabbi minn.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson.)
Þín
Rósa Kristín.
Það rennur margt í gegnum hug-
ann er við minnumst Svenna en það
var hann ætíð kallaður af okkur.
Það kom okkur öllum á óvart hvað
snögglega hann hvarf úr þessum
heimi en svona er gangur lífsins,
það veit enginn hver er næstur.
Svenni var lengst af sjómaður.
Hann ákvað að gera sjómennsku að
sínu ævistarfi. Örlögin höguðu því
svo að hann varð fyrir slysi á sjón-
um sem leiddi til þess að hann varð
að leggja sjómennskuna til hliðar og
fara að starfa í landi. Hann var aldr-
ei sáttur við það. Hann vann við
bílaviðgerðir fyrst eftir að hann
kom í land, en nú síðustu ár sem
leigubílstjóri.
Við áttum margar góðar stundir
saman og var hann ávallt hrókur
alls fagnaðar. Fátt var honum meira
að skapi en að gera öðrum greiða og
láta gott af sér leiða. Á okkur sækja
hlýjar og bjartar minningar um góð-
an dreng. Við kveðjum Svenna og
þökkum honum fyrir samfylgdina.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, kæri vinur
Mamma, pabbi og
fjölskyldurnar.
Svenni er dáinn. Þetta hljómaði
svo einkennilega. Við kynntumst
þegar ég var unglingur eða þegar
við Rósa fórum að vera saman, fyrir
um 10 árum. Við bjuggum hjá ykkur
á meðan Rósa gekk með son okkar
Alex Viktor og þetta var virkilega
góður tími. Þú keyrðir okkur í vinnu
alla daga. Á kvöldin þegar við vor-
um heima þá sátum við oft og töl-
uðum um heima og geima og það var
mjög gaman að ræða við þig um mál
líðandi stundar. Þú reyndir mikið að
hafa áhrif á viðhorf mín til pólitískra
mála og hafði ég gaman af því.
Þegar Alex fæddist tókst strax á
milli ykkar mikið og sterkt samband
sem ég er þér afar þakklátur fyrir.
Þú komst oft og passaðir fyrir okkur
frá því að Alex var nokkurra mán-
aða. Þú hafðir einstaklega gott lag á
honum og það var nú oftast þannig
að þegar við komum heim voruð þið
báðir steinsofandi í sófanum og
hann ofan á stóru bumbunni þinni,
þar þótti honum gott að vera. Þú
varst mjög góður við hann og á hann
margar góðar minningar um þig
sem hann hefur rætt um síðustu
daga.
Þú varst alltaf boðinn og búinn að
aðstoða okkur eins og þér var unnt.
Mér eru ofarlega í huga þær morg-
unstundir sem við áttum þegar ég
var að vinna vaktavinnu og átti frí á
daginn, þá komst þú í kaffi til mín og
við ræddum málin. Þín er sárt sakn-
að á heimili okkar og við biðjum Guð
að geyma þig og varðveita. Og ég
mun varðveita þína minningu í huga
Alex og Birtu um ókomna framtíð.
Þinn tengdasonur og vinur
Ragnar Hilmarsson.
SVEINBJÖRN ÞÓR
KRISTMUNDSSON
Elsku Sigurður minn.
Ég kynntist þér fyrir
réttum tíu árum þegar
þið tengdamóðir mín
fóruð að vera saman. Þú
varst yndislegur maður, það var eins
og þú hefðir alltaf verið í fjölskyldunni.
Það er frábært þegar fólk á ykkar aldri
finnur sér nýjan förunaut eftir fráfall
maka, þið voruð alveg sérstakt par.
Mættu margir taka ykkur sér til fyr-
irmyndar. Þið voruð dansandi næstum
hverja helgi, voruð í kór, spiluðuð og
margt fleira. Þið lifðuð sannarlega líf-
inu lifandi. Þegar vora tók átti hjól-
hýsið á Laugarvatni hug ykkar allan.
Þar voruð þið sívinnandi, fluttuð til tré,
náðuð í mold, bjugguð til ný beð og
fleira og fleira. Enda bar ykkar um-
hverfi þess merki. Ég held að þið hafið
átt fallegasta garðinn á hjólhýsasvæð-
inu. Þið höfðuð líka gaman af að
ferðast til útlanda, meðal annars heim-
sóttuð þið okkur til Barcelona fjórum
sinnum meðan við bjuggum þar. Það
var yndislegur tími fyrir okkur öll. Þið
vilduð náttúrulega vera út af fyrir ykk-
ur og tókuð ekki annað í mál en að
leigja ykkur íbúð nálægt okkar meðan
á dvölinni stóð. Það var ekki málið fyrir
ykkur að rata eða tala, þú varst ansi
duglegur að tala bara íslensku við
Spánverjana. Ég man eftir einu
skemmtilegu atviki: Við vorum stödd á
kaffihúsi og þú vildir fá kakó, þegar þú
hafðir fengið bollann reyndist þetta
vera mjög þykk kakósúpa. Þú stóðst
upp, fórst á barinn og sagðir við stúlk-
una á íslensku: ,,Þú hlýtur að sjá að
þetta er ekki kakó, þetta er kakósúpa.“
Stúlkan horfði undrandi á þig enda
skildi hún ekkert um hvað þú varst að
tala. Þú sagðir alltaf: ,,Þetta fólk skilur
mig ef það vill.“
SIGURÐUR
SIGGEIRSSON
✝ Sigurður Sig-geirsson fæddist
á Baugsstöðum í
Gaulverjabæjar-
hreppi 10. mars
1918. Hann lést á
Kanaríeyjum 5. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 18. mars.
Sigurður var einstak-
lega hjálpsamur og
greiðugur maður, það
var aldrei neitt mál hjá
honum. Þegar við flutt-
um heim frá Spáni voru
þau Fjóla og Siggi óðar
komin til að athuga
hvort þau gætu ekki
hjálpað, farið með kassa
og ýmislegt annað í
Sorpu. Þau fóru margar
ferðir, sögðust bara hafa
gaman af því.
Það hefðu ekki allir
farið að setja niður kart-
öflur heima hjá okkur
meðan við bjuggum úti, það gerðu þau,
sögðu að það væri svo gott fyrir okkur
að eiga nýjar kartöflur þegar við kæm-
um í heimsókn, einnig til að færa
mömmu minni og pabba. Sigurði
fannst grasið á lóðinni okkar ekki nógu
ræktarlegt meðan húsið var í leigu.
Hann keypti áburð, bar á og sló mörg-
um sinnum. Svona var hann. Börnum
okkar Óskars, Jóni, Örnu og Alexand-
er reyndist hann sannur afi hlýr og
notarlegur, sérstaklega var kært með
þeim yngsta, Alexander, hann hafði
alltaf tíma fyrir hann.
Sigurður minn, ég kveð þig með
söknuði og þakka fyrir að hafa fengið
að kynnast þér. Guð geymi þig.
Elsku Fjóla, þú átt okkur öll að.
Brynhildur Jónsdóttir (Bidda).
Að móðurbróður okkar gengnum
koma í hugann ljúfar minningar um
einstaklega mikinn barnavin, sem
reyndist fjórum frændum sínum svo
sannarlega betri en enginn í gegnum
lífið.
Siggi frændi var auðvitað fyrst og
fremst Siggi á Læk, bóndi og um-
hyggjusamur bróðir, sem systur hans
leituðu til og dvöldu um lengri eða
skemmri tíma með barnahjarðir. Við
krakkarnir nutum þess að taka til
hendinni við sveitastörfin undir leið-
sögn Sigga. Þeim, sem þessari línur
ritar fyrir hönd okkar bræðra, er
sennilega haldbestur sá fróðleikur sem
Siggi kenndi okkur, – nefnilega að hvíl-
ast, – að leggjast niður í grasið eftir há-
degismatinn á engjum og finna hvern-
ig fæturnir, höfuðið, handleggirnir og
líkaminn allur yrði þungur og þreytan
liði í burtu. Hef notað þessa einföldu
aðferð Sigga alla tíð síðan og veit
reyndar núna, að þetta er hluti af jóga-
fræðum.
Eftir að Siggi brá búi fluttist hann í
Kópavoginn og bjó hjá okkur um all-
langt skeið. Það var í raun kostulegt,
hversu mikill „sveitamaður“ Siggi var,
– undrandi yfir öllum nýjungum og
gladdist eins og barn yfir einföldustu
hlutum. Hann átti það til að velta fyrir
sér, hvert þessi og hinn væri að fara,
þegar fólk fór úr strætisvagninum og
hafði það fyrir sið að klappa hraustlega
þegar kvikmyndinni lauk í bíóinu.
Þetta gat orðið mikið álag fyrir við-
kvæma unglinga sem voru í fylgd með
honum og máttu ekki til þess hugsa að
vekja athygli af neinu tagi. Þetta eru
hins vegar skemmtilegar minningar
þegar litið er til baka og mannbætandi.
En umfram allt var þarna á ferð
góður maður, sem lagði gott eitt til.
Hann vann alla tíð mikið og við höfum
það fyrir satt að verkamenn hefðu
keppst um að fá að vera í flokki með
honum og undir hans stjórn. Hann var
sennilega ekkert á því að hætta að
vinna þegar aldursmörkin sögðu til,
enda fullfrískur og með ólíkindum að
hann hafi verið orðinn rétt tæpra 85
ára þegar kallið kom, – léttur og frísk-
ur eins og unglamb.
Við bræðurnir sendum Fjólu og fjöl-
skyldunni allri hlýjar samúðarkveðjur
og þökkum Sigga fyrir samfylgdina.
Henni hefðum við ekki viljað missa af.
Helgi, Ísleifur, Kristinn
og Gissur Péturssynir.
Nýlátinn er vinur minn og fyrrver-
andi nágranni Sigurður Siggeirsson
frá Læk í Ölfusi. Sigurður fluttist að
Læk úr Reykjavík vorið 1927 með
móður sinni og stjúpföður. Ungur að
árum tók hann í raun við búskap á
Læk vegna heilsubrests stjúpföðurins.
Fljótt kom í ljós að Sigurður var hinn
mesti dugnaðarforkur og tók búskap-
urinn á Læk að blómstra undir hans
handleiðslu og reyndist hann framúr-
stefnumaður í búskap. Hann keypti
meðal annars fyrstu dráttarvélina sem
kom í hverfið, Farmal A sem reyndist
honum afburða vel. Þegar hann seldi
jörðina 1961 hafði hann ræktað allt
ræktanlegt land jarðarinnar neðan
fjalls og endurbyggt flest útihús. Hann
byggði mjög vandað fjós sem í þá daga
þótti til fyrirmyndar og 1956 byggir
hann stórt og reisulegt íbúðarhús.
Eins og sjá má á þessu hefur Sigurður
ekki setið auðum höndum og að sjálf-
sögðu hafði hann oft unglinga sér til
aðstoðar.
Ég minnist bræðranna systursona
hans, Ísleifs og Helga Péturssona.
Helgi þessi Pétursson er landskunnur
tónlistarmaður og fyrrverandi borgar-
fulltrúi í Reykjavík. Þessir drengir
höfðu gott af verunni hjá frænda sín-
um á Læk. Þeir lærðu að vinna hjá Sig-
urði, hann fór létt með að stjórna ung-
lingum, var einstaklega léttur og
skapgóður og vann með þeim þegar
þess gerðist þörf.
Þegar á unga aldri átti ég því láni að
fagna að kynnast Sigurði náið. Við sát-
um saman í bekk í barnaskólanum og
vorum fermdir saman í Hjallakirkju af
séra Ólafi prófasti Magnússyni í Arn-
arbæli. Aldrei féll skuggi á okkar sam-
skipti og reyndist hann mér sem besti
bróðir og fyrir það eru honum færðar
alúðarþakkir.
Það urðu okkur vonbrigði þegar
Sigurður yfirgaf sveitina, þó að fram-
sækið og dugandi fólk kæmi í staðinn.
Nokkru eftir að Sigurður fór úr sveit-
inni átti hann hann merkisafmæli, fór-
um við þá nokkrir grannar til hans af
því tilefni. Sigurður tók okkur for-
kunnar vel eins og höfðingjar væru á
ferð, en það var hans vani. Það sem
gladdi okkur mest var hve vel hann var
búin að hreiðra um sig á þessum nýja
stað. Þegar Sigurður fór úr sveitinni
hafði hann ekki fastnað sér lífsföru-
naut, en úr því rættist fljótt er hann
kom í þéttbýlið.
Við höfðum alltaf samband við Sigga
eins og við kölluðum hann. Hann kom
á hverju sumri að Bakka og í fylgd með
honum hugguleg sambýliskona, oftast
voru þau á leið að Laugarvatni, þar
áttu þau hjólhýsi.
Saga Sigurðar er ef til vill ekki frá-
brugðin sögu margra ungra bænda á
hans tíma. En hún er saga dugnaðar-
manns sem naut þess að lifa þetta end-
urreisnartímabil, byggði upp húsakost
jarðarinnar, ræktaði og girti lóðir og
lendur og skilaði af sér með ágætum.
Þetta eru stutt ágrip af sögu þessa
látna leikfélaga, sem tók lífinu létt og
var alltaf mannasættir.
Aðstandendum öllum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þessa drengs.
Engilbert Hannesson.