Morgunblaðið - 19.03.2003, Síða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 19. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
TIL hamingju með daginn, Fjarða-
byggð og Austfirðingar og baráttu-
kveðjur til allra dreifbýlisstaða.
Já, það er gríðalegum stórum
áfanga náð fyrir Austurland. Þetta
er búin að vera 30–40 ára barátta,
fólkið var oft dapurt og var oft að
missa vonina en nú er fagnað og
stórum áfanga er náð.
Guðs útvaldir
Það var leikinn sorgarmars, fyrir
utan Alþingishúsið, þegar lög um ál-
ver og Kárahnjúkavirkjun voru sam-
þykkt.
Það er ekki alltaf stór hópurinn
sem hefur safnast niðri á Austurvelli
og oft slæðast forvitnir krakkar í
hópinn en þetta er fólk sem gerir
ótrúlegustu hluti, raðar vettlingum
kringum Alþingishúsið og ber alls-
konar mótmælaspjöld. En þetta er
hópur sem hefur sig í það að hringja
inn á einkaheimili fólks og hóta reiði
Guðs ef framkvæmdim við Kára-
hnjúka yrði haldið áfram. Og það
hefur gert ótrúlegustu hluti, það hef-
ur vaðið inn á öræfi með íslenska fán-
ann og troðið honum niður í mold-
arbörð, íslenski þjóðsöngurinn hefur
verið troðinn niður í forina, helgustu
tákn þjóðarinnar verið svívirt.
Það hvarflar oft að mér hve margir
í þessum hópi hafa komið og skoðað
þessar náttúruperlur og hafi raunar
hætt sér út fyrir Reykjavíkursvæðið
til þess að skoða landið, land sem er
vissulega stórbrotið og fallegt.
Stundum dettur manni í hug að
náttúruvernd sé í réttu hlutfalli við
vegalengdina frá Reykjavík. Það er
verið að ganga frá stækkun álvers í
Straumsvík, stækkun álvers á
Grundartanga sem þýðir nýjar virkj-
anir, meiri mengun og erlent starfs-
lið ef við eigum að trúa á alla þá
skelfingu sem hlýst af álveri á Aust-
urlandi. Fólk er fljótt að gleyma, er
það ekki rétt hjá mér að mesta
mengunarslys Íslandssögunnar hafi
verið þegar olíuskipinu El Grillo var
sökkt á Seyðisfirði á stríðsárunum?
Það olli gífurlegu tjóni, allar fjörur
voru þaktar þykkri olíu. Og við
bryggjuna þar sem börnin höfðu
leikið sér og dorgað var ekkert líf,
aðeins þykkir olíuflekkir. Er það
ekki rétt hjá mér að veittar voru
stríðsskaðabætur, „Marshallhjálp-
in“? En hvert fór það fé, ekki ein
króna kom til Seyðisfjarðar, það fór
allt suður. Þá kom Írafársvirkjun og
lagður var grunnur að fyrstu stóriðj-
unni. En þá var enginn sorgarmars
leikinn. Þá var fólk að afla tekna í
sveita síns andlits, það hafði ekki
þann bakgrunn sem fólk hefur nú,
vinnu sem gefur því tækifæri til þess
að fara inn á öræfin og ganga mót-
mælagöngur, allt án þess að hafa
áhyggjur af velmeguninni og trygg-
ingu þess nýríka.
En er landið ekki allt ein náttúru-
perla? Ég er heilluð af því sem það
hefur upp á að bjóða af sumarkyrrð-
inni, þegar blómin fara að springa út,
þegar fuglarnir fara að syngja á vor-
in og af hreinleika þegar fjöllin eru
snæviþakin á veturna.
Ég skora á ykkur öll sem raun-
verulega viljið byggja landið. Fólkið í
landinu og landið verða að lifa í sátt
og fólkið að njóta gæða landsins.
KARÓLÍNA
ÞORSTEINSDÓTTIR,
húsmóðir,
Brattholti 8, Seyðisfirði.
15. mars
Frá Karólínu Þorsteinsdóttur
Í ALLRI þeirri umræðu sem farið
hefur fram um sýningu á óhefðbundn-
um bardagaíþróttum undanfarna
daga get ég ekki orða bundist.
Umræðan um þessa fyrstu opin-
beru keppni í ólympískum hnefaleik-
um hefur ekki verið um hversu vel
hún tókst og hversu vel íslenskir
hnefaleikamenn stóðu sig gegn
frændum vorum Dönum. Nei, um-
ræðan hefur verið um sýningu á
óhefðbundnum bardagaíþróttum,
ólögmæti þeirra og að allt væri í upp-
lausn í ólympískum hnefaleikum.
Ég er alveg sammála því að þessi
sýning átti enga samleið með þessari
keppni.
Fyrir mér snýst þessi umræða um
á hvaða sjónvarpsstöð keppnin var
sýnd, frá hvað félagi keppendur voru
og hverjir eru vinir hverra!
Ég get ekki annað en lýst hneyksl-
un minni á þeim sem ég taldi vera full-
orðið fólk og áhugamenn um ólymp-
íska hnefaleika. Það er alveg með
ólíkindum að sjónvarpsmaður komi
fram og tali um að keppendur á móti
Dönum væru ekki þeir bestu heldur
þeir frá Keflavík. Ég hefði aldrei trú-
að að menn legðust svona lágt.
Sonur minn æfir hjá Hnefaleika-
félagi Reykjavíkur og stendur sig frá-
bærlega vel. Hann stóð sig líka vel
þegar hann var undir leiðsögn þjálf-
ara frá Hnefaleikafélagi Reykjanes-
bæjar. A.m.k var hann nógu góður til
að fara með honum ásamt fleira fólki
til Bandaríkjanna að keppa.
Þessi umræða er til skammar þeim
sem hafa áhuga á að efla þessa íþrótt.
Það að koma fram með svona yfirlýs-
ingar er einungis til að lítillækka þá
sem leggja hart að sér við að æfa
þessa íþrótt og þjálfara þeirra.
Ég fór bæði á keppnina sem haldin
var í nóvember og svo þessa núna í
mars. Þær voru báðar keppendum og
ólympískum hnefaleikum til sóma.
Mér var alveg sama á hvaða sjón-
varpsstöð hún var sýnd.
Ég trúi því ekki að nefnd fullorð-
inna manna segi af sér út af þessu
máli. Það hefur þá ekki verið mikill
bógur í þeim mannskap fyrir! Fyrir
mér hljómar þetta eins og verið væri
að nota þessa uppákomu sem afsökun
til afsagnar.
Með von og ósk um að forráðamenn
þessara íþrótta taki höndum saman
og vinni markvisst að því að efla þessa
frábæru íþrótt.
ÁGÚSTA
HERA BIRGISDÓTTIR,
Breiðvangi 8,
Hafnarfirði.
Ólympískir
hnefaleikar
Frá Ágústu Heru Birgisdóttur