Morgunblaðið - 16.05.2003, Qupperneq 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur ÞórðurÁgústsson fædd-
ist á Sauðárkróki 13.
maí 1935. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 9. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ágúst Stefán Sig-
tryggsson, f. 28. sept-
ember 1901, d. 13.
október 1945, og
Ingibjörg Sumarrós
Guðmundsdóttir, f.
25. janúar 1903, d. 1.
febrúar 1974. Systk-
ini Ólafs eru Guð-
mundur Helgi, f. 28. september
1930, Sigríður Sólveig, f. 8. febr-
úar 1937, og Ágúst Stefán, f. 17.
desember 1941.
Ólafur kvæntist 15. nóvember
1958 Hrafnhildi Ásbjörnsdóttur, f.
16. janúar 1938. Börn þeirra eru:
1) Ásbjörn, f. 20. maí 1958, búsett-
ur í Noregi. Börn hans eru Gunn-
ar Arnar, Brynjar Már, Bergur
Ingi, Sigurður Kári og Sindri Örn,
fóstursonur hans er Andri Davíð.
2) Sigurður Helgi, f. 18. janúar
1960, búsettur á Akureyri. 3)
Ágúst Stefán, f. 19. nóvember
1961, maki Guðrún
Jóna Reynisdóttir, f.
22. nóvember 1960,
dóttir þeirra er Aldís
Eva, fósturbörn
Reynir og Arndís. 4)
Sigríður, f. 14. sept-
ember 1964, maki
Hjörtur Sigurðsson,
f. 7. júlí 1956, sonur
Sigríðar er Ólafur
Hrafn, börn Sigríðar
og Hjartar eru Hjör-
dís Lára, f. 15. maí
1992, d. 3. maí 2002,
Svandís Helga og
Narfi. 5) Ingibjörg
Rósa, f. 1. nóvember 1970, maki
Kristján Geir Gíslason, f. 9. júní
1973. Dóttir Ingibjargar er Hrafn-
hildur Ósk, dóttir Ingibjargar og
Kristjáns er Laufey Ásta. Lang-
afabörn Ólafs eru tvö.
Ólafur var starfsmaður Ölgerð-
arinnar fyrst í 10 ár, síðan starf-
aði hann í Gúmmívinnustofunni í
15 ár og fór þaðan aftur í Ölgerð-
ina og var þar í 13 ár. Síðustu 10
árin var hann starfsmaður Olís.
Útför Ólafs verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Í dag kveðjum við með söknuði
okkar góða vinnufélaga Ólaf Þ.
Ágústsson, eða Óla eins og við köll-
uðum hann hér á þjónustustöð Olís
við Gullinbrú.
Kynni okkar af Óla voru alltof
stutt en hann hóf störf hér í Gull-
inbrú um síðustu áramót. Óli starfaði
hjá Olís í 10 ár og lengst af var hann
hjá Olísstöðinni við Langatanga.
Mikill drifkraftur og jákvæði ein-
kenndi Óla og hafði hann áhrif á alla
sem unnu með honum með krafti sín-
um.
Á hátíð þjónustustöðva Olís hinn
1. maí sl. tók Óli ásamt samstarfs-
mönnum í Gullinbrú við þjónustu-
verðlaunum vegna aprílmánaðar auk
þess sem stöðin varð í öðru sæti sem
þjónustustöð ársins og án efa átti Óli
þar stóran hlut að máli enda orðlagð-
ur fyrir ríka þjónustulund.
Við erum öll mjög þakklát fyrir að
hafa kynnst Óla og sendum samúð-
arkveðjur til Hrafnhildar og fjöl-
skyldu þeirra.
Hafðu þökk fyrir allt, kæri félagi,
Guð varðveiti minningu um góðan
dreng. Hvíl í friði og megi englar
Guðs vaka yfir þér og þínum.
Vinir og vinnufélagar
á Olís við Gullinbrú.
ÓLAFUR Þ.
ÁGÚSTSSON
✝ Elsa Georgsdótt-ir fæddist í
Reykjavík 31. ágúst
1937. Hún andaðist á
Sjálfsbjargarheim-
ilinu Hátúni 12
mánudagsmorgun-
inn 12. maí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Georg
Grundfjörð Jónas-
son, f. 1884, d. 1962,
og Guðfinna Bjarna-
dóttir, f. 1900, d.
1984. Systkin Elsu
eru: Drengur, f.
1917, d. 1917, Rósa
Aðalheiður, f. 1919, Sigurvin
Grundfjörð, f. 1920, d. 2001, Valný
Bjarnfríður, f. 1922, Þorgils Hólm-
freð, f. 1923, Kristensa Áslaug, f.
1924, Georg Kristján, 1925, Garð-
ar Haukur, f. 1927, d. 1980, Ingvar
Alfreð, f. 1929, d. 1996, Ester, f.
1931, d. 1988, Friðrik Heiðar, f.
1934, Bjarni, f. 1940, Jónas, f.
1942, og hálfsystir samfeðra Guð-
rún Jónasína, f. 1908, d. 1963.
kona hans er Malene Lautrup
Wenderborn, f. 1981, dóttir þeirra
(óskírð) er fædd 4. apríl 2003. 2)
Guðfinnur Georg, f. 1961, sam-
býliskona hans er Jóhanna Sigríð-
ur Emilsdóttir, f. 1961. Börn
þeirra eru: Trausti, f. 1988, Pálmi,
f. 1997, og Ragnheiður, f. 2000, d.
2000. Sonur Jóhönnu og fyrrum
sambýlismanns er Emil Freyr
Freysson f. 1982, unnusta hans er
Vibecke Haug, f. 1981.
Elsa bjó víða á sínum uppvaxt-
arárum enda var móðir hennar
mikið fyrir að breyta um umhverfi
þrátt fyrir stóran barnahóp.
Fyrstu árin bjó fjölskyldan í Húna-
vatnssýslu en síðan að mestu leyti í
Árnessýslu. Elsa giftist Pálma
Kristjánssyni 1956 á Ólafsvöllum á
Skeiðum og bjuggu þau þar um
tíma en einnig í Keflavík, Þorláks-
höfn, Reykjavík og á Þórshöfn,
þar til þau fluttust á Hellissand ár-
ið 1966 og síðar á Rifi, þar sem þau
stunduðu útgerð til margra ára.
Þau slitu samvistum árið 1985, en
þá þegar var Elsa flutt í Hátún 12
þar sem hennar heimili var síðan.
Elsa giftist eftirlifandi maka ár-
ið 1986.
Útför Elsu fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Eiginmaður Elsu er
Ólafur Jón Hansson, f.
17. október 1931, dótt-
ir hans er Ólöf de
Bont, f. 1953, eigin-
maður hennar er
Forni Eiðsson, f. 1967.
Fyrrverandi maki
var Pálmi Kristjáns-
son, f. 20. júní 1933, d.
17. nóvember 1997.
Börn Elsu og Pálma
eru: 1) Sveinbjörg
Fjóla, f. 1957, sam-
býlismaður hennar er
Jón Helgi Óskarsson,
f. 1962. Synir hennar
og fyrri eiginmanns, Blængs Elf-
ars Alfreðssonar, f. 1958, eru: a)
Pálmi, f. 1978, sambýliskona er
Helena Björk Guðmundsdóttir, f.
1980, sonur þeirra er Elvar Daði,
f. 30. september 2001. b) Elís
Bergmann, f. 1981, unnusta hans
er Dagný Gréta Ólafsdóttir, f.
1982. Sonur Jóns Helga frá fyrra
hjónabandi er Arnar Már, f. 1981
(búsettur í Danmörku), sambýlis-
Mig langar að minnast mömmu
minnar í fáeinum orðum.
Mamma ólst upp í stórum systk-
inahópi sem var mjög samhentur og
hafði alltaf mikið og gott samband.
Mér eru mjög minnisstæðar, frá því
ég var að alast upp, allar útilegurnar
og veiðiferðirnar, sem heill hópur fór
saman í. Gjarnan var farið í fyrstu
útilegu sumarsins um hvítasunnuna
og þá á Selvelli (Selvallavatn á Snæ-
fellsnesi), sem var hennar fólki mjög
kær staður. Amma og afi bjuggu þar
einu sinni. Þetta fólk var alltaf mjög
duglegt að koma saman og hittast
þegar það voru afmæli og aðrir hátíð-
isdagar. Þegar svo við fjölskyldan
fluttum vestur á Snæfellsnes voru
systkin hennar dugleg að koma í
heimsókn. Oft var alveg yfirfullt hús
og jafnvel tjöld á lóðinni. Mamma var
mikill dugnaðarforkur, henni fannst
aldrei neitt mikið mál að fá fjölda
fólks í heimsókn, stöðugt matur og
kaffi, uppvask og að finna öllum
svefnstað, enda vön því að hafa
marga í kringum sig í þessari stóru
fjölskyldu.
Þegar við fluttum vestur og hún og
pabbi keyptu sér bát og fóru að
stunda útgerð kom dugnaður hennar
vel fram. Hún gekk í öll störf sem
þurfti að vinna. Ég man eftir að hún
hálfhneykslaði marga því það var svo
mikið um það í þá daga, að sumt væru
bara karlastörf og annað kvenna-
störf. En fyrir henni voru verkefni
bara nokkuð sem þurfti að gera og
hún dreif í því hvað sem öðrum
fannst. Hún beitti línuna, sá um neta-
gerð, málaði bátinn og fór jafnvel
stundum í róðra. Þegar þau voru að
byggja sér hús á Rifi var hún líka
með í því af fullum krafti. Hún tók
þátt í því frá byrjun, sló upp grunn-
inum, hlóð veggi, var í múrverki,
hreinsaði timbur og vann uppi á þaki.
Þannig gekk allt vel hjá þeim þangað
til hún veiktist af blæðingu utan á
heila og lamaðist, aðeins 43 ára.
Við veikindin urðu kaflaskipti í lífi
hennar og það voru erfiðir tímar hjá
henni í langan tíma, en af sínum
venjulega dugnaði tókst hún síðan á
við það verkefni eins og hvað annað.
Þau pabbi skildu árið 1985 og á
Reykjalundi og síðar í Hátúni kynnt-
ist hún Óla og var það mikið lán fyrir
hana að eignast svo góðan félaga.
Hún og Óli giftu sig árið 1986. Þau Óli
voru búin að eiga saman 17 ár sem
var þeim báðum góður tími þrátt fyr-
ir öll veikindi, sem reyndar urðu síðar
meiri og erfiðari þegar hún greindist
með krabbamein í ársbyrjun 2001.
Þau áttu sitt heimili í íbúð, sem þau
höfðu út af fyrir sig, í Sjálfsbjargar-
húsinu Hátúni 12. Óli hugsaði um
hana og aðstoðaði á allan hátt, eins
vel og hann gat, af ótrúlegum dugn-
aði öll þessi ár. Reyndar miklu lengur
en hann í rauninni gat heilsunnar
vegna.
Síðustu þrjú árin var hún á Sjálfs-
bjargarheimilinu, fór þangað yfir til
að sofa og kom aftur yfir í íbúð til Óla
á morgnana. Hún tókst á við með-
ferðir við krabbameininu, bæði lyfja
og geisla, og fannst það ekkert mál
frekar en annað sem hún þurfti að
glíma við. En það dugði ekki til, síð-
ustu vikurnar háði hún erfiða baráttu
sem lauk svo á mánudagsmorgni 12.
maí.
Ég vil þakka starfsfólkinu á Sjálfs-
bjargarheimilinu 3. hæð í Hátúni 12
alveg sérstaklega fyrir þeirra mikil-
væga framlag, sem var svo miklu
meira en góð umönnun og hjúkrun.
Fyrir hana var ómetanlegt að fá að
dvelja þarna öll þessi ár, allt til enda-
loka. Það var hugsað um hana allan
sólarhringinn af fólki sem hún þekkti
vel. Ég vil einnig sérstaklega þakka
Ólöfu, dóttur Óla, fyrir alla hennar
aðstoð og stuðning.
Elsku mamma, minning þín mun
ætíð lifa.
Sveinbjörg Fjóla Pálmadóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Í dag er komið að því að kveðja
hinstu kveðju tengdamóður mína,
Elsu Georgsdóttur. Þessi sterka og
ákveðna kona varð loks, þrátt fyrir
einbeittan vilja sinn, að láta undan
þeim erfiða og harða sjúkdómi sem
krabbameinið er. Á borði við rúmið
hennar stuttu fyrir andlátið lá sálma-
bókin opin og þessi sálmur blasti við
mér:
Þinn andi, Guð minn, upp mig sífellt lýsi
með orði þínu, ljósi sannleikans,
í lífi’ og dauða það mér veginn vísi
til vors hins þráða, fyrirheitna lands.
(V. Briem.)
Elsa var sterk kona sem ekki lét
auðveldlega bugast. Hún sannaði það
vel fyrir ástvinum sínum fyrir 22 ár-
um þegar hún skyndilega veiktist og
lá án meðvitundar í fjölda mánaða en
vaknaði svo ákveðin í því að endur-
heimta sem mest af fyrra þreki og
orku. Þrátt fyrir að fá ekki á ný mátt í
fætur né að fullu annan líkamlegan
styrk og vera bundin hjólastól ætíð
síðan náði hún bata að öðru leyti og
hélt sinni léttu lund og kærleika.
Hennar bestu stundir voru þegar
barnabörnin komu til hennar í heim-
sóknir. Elstir eru Pálmi og Elli, síðan
kom Trausti og sá yngsti er Pálmi.
Sólargeislinn í lífi hennar síðustu árin
var svo barnabarnabarnið Elvar
Daði. Veggir í íbúðinni hennar sem
og í herberginu á Sjálfsbjargarheim-
ilinu voru þaktir myndum af barna-
börnunum og þar skipaði sá allra
yngsti sérstakan heiðurssess.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Ég var svo lánsamur að fá að kynn-
ast Elsu snemma árs 1989 og hún tók
þessum væntanlega tengdasyni opn-
um örmum og bauð hann velkominn í
fjölskylduna. Ætíð síðan var afar
kært á milli okkar og afar notalegt að
koma í heimsókn til hennar og Óla.
Á Reykjalundi og síðar á Sjálfs-
bjargarheimilinu Hátúni 12 kynntist
hún Óla sem hún síðan giftist árið
1986. Þau voru hvort öðru alla tíð
mikill styrkur og eftir að þau fluttu í
íbúð í Sjálfsbjargarhúsinu Hátúni 12
í ársbyrjun 1988 gátu þau verið sjálf-
bjarga um alla daglega hluti. Árið
1999 fékk Elsa á ný herbergi á Sjálfs-
bjargarheimilinu og dvaldi þar flest-
ar nætur og alfarið seinustu vikur
ævi sinnar.
Í janúar árið 2001 var Elsa flutt á
Borgarspítalann vegna veikinda og
dag einn var börnum hennar og eig-
inmanni tilkynnt um að hún væri
komin með lungnakrabbamein. Sá
dagur gleymist mér seint því það var
ekki einungis svo að þarna væri
tengdamóðir mín komin með þann
hræðilega sjúkdóm krabbameinið
sem tekið hefur á skömmum tíma til
sín tengdaföður minn og móður mína,
heldur mátti ekki miklu muna að illa
færi þegar ekið var á jeppabifreið
Guðfinns þar sem hann ásamt Svein-
björgu og Óla voru rétt ókomin upp á
spítala. Fyrir eitthvert kraftaverk
sluppu þó allir án teljandi meiðsla.
Verði, Drottinn, vilji þinn,
vér oss fyrir honum hneigjum,
hvort sem vér lifum eða deyjum,
veri hann oss velkominn.
(V. Briem.)
Á Sjálfsbjargarheimilinu í Hátúni
var vel um Elsu hugsað og elskulegra
og umhyggjusamara starfsfólki hef
ég varla fyrr kynnst. Einhver orð hér
fá ekki fullþakkað þeim alla þá hlýju,
vinsemd og alúð sem þau öll sýndu
Elsu. Meðan hún hafði ennþá mátt til
að tjá sig var hún sífellt að segja okk-
ur frá því hvað þau væru góð við sig
og hvað sér liði vel hjá þeim.
Ég bið góðan guð að hugga og
styrkja alla ástvini Elsu, Óla, systkini
hennar, Sveinu mína og syni hennar,
Pálma og Ella, ásamt unnustum
þeirra, Elvar Daða, Gussa og Jó-
hönnu og strákana þeirra, Emil,
Trausta og Pálma, sem og alla aðra
sem ég ekki næ að nafngreina sér-
staklega hér. Hvíl þú í friði, kæra
tengdamamma.
Þinn tengdasonur,
Jón Helgi Óskarsson.
Það var fyrir tæpum 12 árum að ég
kynntist Elsu, en hún hafði gifst föð-
ur mínum Ólafi í nóvembermánuði
1986. Í gegnum kynni mín af Elsu
fékk ég líka að kynnast föður mínum
betur en samskipti mín og hans höfðu
í gegnum tíðina verið af mjög skorn-
um skammti þar sem ég ólst ekki upp
hjá honum. Ég er viss um að án Elsu
síðustu 18 ár hefði líf föður míns verið
mjög einmanalegt og tómt.
Þrátt fyrir mikla líkamlega fötlun
var Elsa sérstaklega jákvæð mann-
eskja og ég verð að taka mér í munn
orð sem mér finnst kannski of mikið
notuð: Aldrei kvartaði Elsa og ekki
bar hún raunir sínar á torg, hún gerði
það ekki svo ég heyrði. Jú, að vísu
voru augnablik sem hún táraðist, það
komu tímar sem hún beit á jaxl en
fljótlega fylgdi í kjölfarið: „Ég næ
mér upp úr þessu, hætti ekki fyrr en
ég kemst uppúr stólnum og geng.“
Elsu vegna lærði ég líka að takast
á við þau örlög sem dóttir mín fékk í
vöggugjöf, heilablæðingu og fjölfötl-
un, en dóttir mín, líkt og Elsa og aðrir
sem hafa fengið svo ríkulegan skerf
af líkamlegri fötlun og veikindum,
brosti í gegnum sársaukann allt fram
í andlátið.
Ég er viss um að í Elsu bjó mikið
skap, annars hefði hún ekki náð að
lifa með þeirri reisn sem hún þó
gerði, skap sem einkennir svo marg-
ar íslenskar konur af eldri kynslóð-
inni, konur sem þurftu að berjast fyr-
ir daglegu brauði, mótlæti og missi,
skap sem varð henni orkugjafi í já-
kvæðri merkingu orðsins. Án skaps-
ins, jákvæðisins og vissunnar um
betri framtíð hefði Elsa aldrei náð að
kenna öðrum með athöfnum sínum,
að það er hugurinn sem skapar
manninn en ekki líkaminn, líkaminn
hrörnar í tímans rás en hugurinn og
sálin þroskast dag frá degi og getur
eflst við mótlæti eins og Elsa svo
sannarlega sýndi.
Forlögin kipptu fótunum undan
Elsu fyrir 23 árum og settu hana í
hjólastól, forlögin kipptu stólnum
undan Elsu í janúar 2001 þegar hún
greindist með krabbamein, en það
var ekkert mál, fannst henni, hún
mundi ná sér, sagði hún. Smá tár féll
þó á vanga hennar þegar hún sagði
mér frá veikindum sínum, en Elsu
tókst með kjarki og jákvæði að reka
krabbameinið á burt og vinna bug á
því, þar sannaðist enn að hugur er
sterkari líkamanum.
Enn og aftur kippa forlögin undan
Elsu fótunum, æðri máttarvöld eða
hver sá kraftur sem skapaði okkur og
blés í okkur anda hafa vafalaust talið
hana hafa svo breitt bak og mikinn
styrk að hún gæti borið eina byrðina
til viðbótar, eða má kannski hugsa
sem svo að forlögin hafi svo brengl-
aða kímnigáfu að þau leggi örfáa ein-
staklinga í einelti og gefi þeim svo
ríkulegan skammt af erfiðleikum að
nánast verði skellt uppúr? Elsa
greindist með krabbamein í höfði
fyrr á þessu ári, ekkert mál, næ mér
upp úr þessu, rek þessa djöfla í burt
með geislum og sterum, set bara hár-
kollu á sköllótt höfuð mitt og held
áfram að vona að framtíðin verði
bjartari. Pollýanna, nei ég meina
Elsa, hún sagði þessi orð. Elsa var
Pollýanna nútímans, Pollýanna löm-
uðu konunnar.
Ég fékk að sitja hjá Elsu síðustu
daga hennar hér á jörð og þeir voru
henni ekki auðveldir, líkaminn þjáð-
ist og kvalirnar voru á tíðum óbæri-
legar, samt heyrðist hvíslið í henni,
mér líður vel. Það var svo á miðviku-
dag í síðustu viku að stríðnispúkinn í
henni vaknaði og lét gamminn geisa,
sagði brandara og vildi knúsa alla,
kyssti systkini sín, börn og maka, og
svo hætti hún að tala, hætti svo að
kinka kolli, hætti að borða og drekka
og að lokum gaf hún frá sér síðasta
andardráttinn morguninn 12. maí í
glaðasólskini við mikinn fuglasöng og
með hennar síðasta andvarpi kom
friðurinn í heimsókn á sjúkrastofuna
þar sem hún lá. Elsa var farin til betri
heima þar sem hennar biðu grænar
grundir og gjöful fiskimið.
Ég kveð þig, Elsa mín, og þakka
þér það sem þú kenndir mér án orða,
ég þakka þér fyrir að hafa verið föður
mínum góð eiginkona og að hafa stutt
hann svona dyggilega, líf hans verður
tómlegt eftir brottför þína. Þúsund
þakkir.
Ég votta föður mínum, börnunum
hennar, Sveinbjörgu og Guðfinni,
barnabörnum og barnabarnabörnum
mína samúð. Einnig vil ég þakka
starfsfólkinu á hjúkrunardeild þriðju
hæðar í Hátúni 12 hlýleika og frá-
bæra umönnun Elsu.
Far í friði og ferðastu með ljósinu
um alla eilífð.
Ólöf de Bont.
ELSA
GEORGSDÓTTIR