Morgunblaðið - 16.05.2003, Qupperneq 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hansína Sigur-björg Hjartar-
dóttir fæddist í Ytri-
Keflavíkurbæ á Hell-
issandi 13. júlí 1919.
Hún lést á hjúkrun-
ardeild Hrafnistu í
Reykjavík 7. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
Hansínu voru hjónin
Sigurrós Hansdóttir
húsfreyja, f. á Ein-
arslóni á Snæfells-
nesi 30. apríl 1898, d.
11. desember 1970,
og Hjörtur Cýrusson
verkamaður, f. á
Öndverðanesi á Snæfellsnesi 26.
júlí 1891, d. í Reykjavík 3. maí
1971. Systkini Hansínu voru: Bald-
Hansína giftist 28. nóvember
1941 eftirlifandi manni sínum,
Eyjólfi Ragnari Eyjólfssyni, sjó-
manni, bónda og verkamanni, f. í
Hafnarfirði 31. mars 1921. For-
eldrar hans voru Eyjólfur Gíslason
sjómaður, f. í Hleinagarði í Eiða-
þinghá 1890, d. í Reykjavík 1920,
og unnusta hans, Ragnheiður Guð-
mundsdóttir, verka- og sauma-
kona í Hafnarfírði, f. á Hellnum á
Snæfellsnesi 20. ágúst 1894, d. í
Hafnarfirði 17. febrúar 1932. Börn
Hansínu og Eyjólfs eru: Ragnheið-
ur Sæbjörg, f. í Hafnarfirði 26.
mars 1943, gift Skúla Árnasyni, d.
1994; Guðbjörg Jóna, f. í Reykja-
vík 19. febrúar 1950, gift Jóni Að-
alsteinssyni; Eyjólfur Óskar, f. í
Reykjavík 24. janúar 1952, kvænt-
ur Birnu Guðmundsdóttur. Fyrir
átti Hansína dótturina Guðnýju
Ernu Þórarinsdóttir, f. í Reykjavík
21. september 1938, gift Hildi-
mundi Björnssyni. Eftirlifandi af-
komendur Hansínu eru 29.
Útför Hansínu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ur, f. 4. september
1910, d. 27. október
1981, en Hjörtur eign-
aðist hann fyrir
hjónaband, Guðrún, f.
1. september 1916,
Guðbjörg, f. 23. des-
ember 1917, d. 9.
október 1994, Hörður,
f. 20. júní 1922, Sig-
rún, f. 29. október
1923, Cýrus, f. 20.
mars 1927, d. 18. júlí
1998, Sigurhans Víg-
lundur, f. 7. apríl
1929, d. 21. október
1980, Hjördís Alda, f.
1. júlí 1934, og Hreinn Snævar, f.
20. nóvember 1935, d. 3. janúar
2003.
Nú er hún amma mín dáin eftir
löng og erfið veikindi. Það er alltaf
jafn sárt að missa þá sem eru manni
kærir en vegna þess hversu veik hún
var er ég nú samt glöð að hún hafi
loksins fengið hvíldina og sé komin á
góðan stað. Nú getur hún fylgst með
og vakað yfir okkur hinum og er gott
til þess að vita að jafn góð kona og
hún var sé að gæta okkar. Eina nótt-
ina sat ég yfir henni og töluðum við
margt saman og gat ég sagt henni
hversu vænt mér þætti um hana og
rifjuðum við upp gamla tíma þegar
ég var barn hjá henni á Hvamstanga.
Hversu gott mér fannst að koma
þangað og fá að borða kótelettur í
raspi en það var einn af mínum eft-
irlætis réttum og hef ég aldrei fengið
jafn góðar kótilettur og hjá henni
ömmu. Við töluðum um hversu gam-
an mér fannst að sitja í eldhúsinu og
horfa út á fjörðinn, leika mér í fjör-
unni og hlusta á ölduniðinn þegar ég
var að sofna. Einnig töluðum við um
feluleikina sem við systkinin fórum í.
Þá földum við okkur iðulega í litla
skápnum undir stiganum en hún
hjálpaði okkur að finna betri felu-
staði. Við töluðum líka um spila-
stundirnar því að hún var alltaf tilbú-
in til að spila orustu við okkur
krakkana. Um hverja páska og á
hverju sumri fórum við fjölskyldan
norður á Hvammstanga og oft verð-
ur mér hugsað til heimsóknanna til
ömmu og afa og allrar þeirrar hlýju
og blíðu sem þau sýndu mér. Ég sé
alltaf ömmu fyrir mér eitthvað að
sýsla en henni virtist líða best þegar
hún hafði eitthvað fyrir stafni enda
var hún bæði iðin og rösk. Það er
sama við hvern ég tala, allir þeir sem
þekktu ömmu segja að hún hafi verið
góð við alla unga sem aldna. Hún var
blíðlynd kona og aldrei heyrði ég
hana tala illa um annað fólk og mun
ég reyna að taka mér hana til fyr-
irmyndar.
Elsku amma mín, nú þegar þú ert
dáin finn ég hve sárt ég sakna þín og
hve minningarnar um þig eru ljúfar
og góðar.
Stella.
Síðla vetrar árið 1940 hittust
stúlka og piltur á balli á Birninum í
Hafnarfirði og stigu sín fyrstu dans-
spor saman. Þegar pilturinn, Eyjólf-
ur Ragnar Eyjólfsson, leit í augu
stúlkunnar var sem hann væri sleg-
inn eldingu. Hann varð yfir sig ást-
fanginn af Hansínu Sigurbjörgu
Hjartardóttur og næstu 63 ár döns-
uðu þau saman sjálfan lífsdansinn.
Eyjólfur lýsti síðar tilfinningum sín-
um til Hansínu í litlu ljóði:
Man ég fundinn fyrst með þér
faðminn undurblíðan.
Ástin blundar innst hjá mér
öllum stundum síðan.
Hansína ólst upp á Hellissandi en
flutti 16 ára gömul til Keflavíkur
ásamt foreldrum sínum og systkin-
um. Eins og hjá þorra þjóðarinnar
bjó fjölskyldan við þröngan kost á
kreppuárunum og börnin urðu
snemma að fara að vinna fyrir sér.
Aðeins 19 ára gömul eignaðist Hans-
ína dóttur. Stuttu eftir fæðinguna
þurfti Hansína að fara í erfiðan upp-
skurð og kom þá dóttur sinni í fóstur
til föðurforeldra hennar þar sem hún
ólst síðan upp. Kreppan var í há-
marki og Hansína hafði engar að-
stæður til að ala upp barn sem ein-
stæð móðir. Hún var alla tíð mjög
sátt við þetta fyrirkomulag enda var
gott samband milli þeirra mæðgna.
Hansína var vinnukona á ýmsum
heimilum þar til þau Eyjólfur hófu
búskap vorið 1941. Erfitt var að fá
húsnæði á þessum tíma og unga par-
ið var alsælt með að búa í einu her-
bergi með aðgangi að eldhúsi. Hans-
ína var heimavinnandi eins og þá
tíðkaðist en Eyjólfur vann við kola-
burð og síðar sjómennsku í mörg ár.
Á árunum 1943–1952 eignuðust þau
þrjú börn en árið 1958 réð Hansína
sig sem ráðskonu á Gauksmýri í
Húnavatnssýslu. Segja má að þar
hafi orðið vendipunktur í lífi þeirra
og til mikillar gæfu.
Ári síðar flutti Eyjólfur til hennar
og barnanna. Þremur árum síðar hóf
fjölskyldan búskap að Geitafelli á
Vatnsnesi og bjó þar til ársins 1972.
Þá voru börnin flogin úr hreiðrinu og
Hansína og Eyjólfur fluttu til
Hvammstanga.
Ég kynntist Hansínu þegar ég var
unglingur og starfaði með henni í
rækjustöðinni Meleyri í sumarleyf-
um. Hansína var sérstök kona, smá-
vaxin en hörð af sér með eindæmum,
úthaldsgóð og vinnusöm. Hún gerði
aldrei mannamun og við okkur ung-
lingana kom hún fram af sömu virð-
ingu og við annað samferðafólk sitt.
Ég minnist góðra stunda þegar við
sátum við færibandið og ræddum um
ýmis mál en Hansína var pólitísk og
með ríka réttlætiskennd. Aldrei
stoppaði hún þó við, það var ekki
hennar stíll að hlífa sér. Mér þótti
Hansína vera í senn spennandi kona
og dularfull þar sem hún hafði
skyggnigáfu sem hún vildi reyndar
lítið með hafa og reyndist henni
byrði. Seinna kynntist ég Hansínu að
nýju þegar við Eyjólfur skrifuðum
ævisögu hans saman. Þá voru þau
hjón flutt til Reykjavíkur og þótt
heilsa Hansínu væri orðin léleg var
lífskrafturinn sá sami. Hansína var
mikil fjölskyldukona og með ein-
dæmum gestrisin. Það var mikill
gestagangur á heimili þeirra hjóna
og það leið ekki dagur án þess að
fjölskylda og vinir litu í heimsókn.
Þessar ljúfu stundir í eldhúsinu hjá
Sínu eru nú geymdar í höll minning-
anna.
Í ævisögu sinni segir Eyjólfur að
sín mesta hamingja hafi verið að
kynnast og kvænast Hansínu og ég
er viss um að það sé rétt. Dansinum
sem hófst í Birninum, þar sem piltur
og stúlka litust í augu í fyrsta sinn, er
lokið. Eyjólfur vinur minn hefur nú
misst lífsförunaut sinn, konuna sem
dansaði við hann hvað sem á gekk.
Elsku Eyjólfur og fjölskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Hvunndagshetjan Hansína Sigur-
björg Hjartardóttir hefur fengið
langþráða hvíld frá önnum dagsins.
Eyrún Ingadóttir.
Elsku langamma, nú er þér batn-
að.
Þú varst alltaf svo góð við okkur
og það var gaman að koma til ykkar
langafa í Dúfnahólana. Við viljum
þakka fyrir alla snúðana sem þú
gafst okkur þegar við komum í heim-
sókn.
Skúli Þór, Ragnheiður Sigur-
björg og Gunnlaugur Ingi.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku amma, ég vona að þér líði
betur og sitjir yfir mér og gætir mín.
Aníta Ösp.
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu
móður þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu
störfin vann
og fórnaði þér kröftum og fegurð æsku
sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr þér
mann.
Þú veizt, að gömul kona var ung og
fögur forðum,
og fátækasta ekkjan gaf drottni sínum
mest.
Ó, sýndu henni vinsemd í verki og í orðum.
Sú virðing sæmir henni og móður
þinni bezt.
Því aðeins færð þú heiðrað og metið
þína móður,
að minning hennar verði þér alltaf hrein
og skír,
og veki hjá þér löngun til að vera öðrum
góður
og vaxa inn í himin – þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín
Guðbjörg Jóna.
HANSÍNA
SIGURBJÖRG
HJARTARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Hansínu Sigurbjörgu Hjart-
ardóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Stefán BryngeirEinarsson fædd-
ist á Akureyri 19.
apríl 1930. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 5.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Einar Jóhannsson,
byggingameistari, f.
17. febrúar 1896 á
Arnarstöðum, Eyja-
firði, d. 2. jan. 1960,
og Ingibjörg Jóns-
dóttir Austfjörð,
húsmóðir, f. 25. júní
1898 á Eskifirði, d.
8. febrúar 1980. Þau slitu sam-
vistum. Systkini Stefáns eru Ás-
laug Jónína, húsmóðir og fv. bæj-
arfulltrúi á Akureyri, f. 1. júlí
1921. Helga Soffía yfirkennari, f.
22. nóv. 1924, d. 9. jan. 1998. Hálf-
bróðir, sammæðra, er Ásgeir
Rafn Bjarnason, bifreiðastjóri, f.
22. nóv. 1940. Hálfbróðir, sam-
feðra, var Einar, múrari, f. 18.
Lilja, f. 22. mars 1997. Ingibjörg
Hildur sjúkraþjálfari, f. 23. sept.
1963, gift Bergi Viðari Stefáns-
syni lækni. Börn þeirra eru Arnar
Bragi, f. 30. apríl 1993, Aron
Bjarki, f. 21. mars 1995, og Andr-
ea Björg, f. 8. feb. 2000.
Stefán lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Akureyrar 1948.
Lærði múraraiðn hjá föður sínum
og vann sem múrarameistari til
1963. Eftir það vann Stefán sem
lögreglumaður í Kópavogi, Ólafs-
firði og á Akureyri. Stefán var
alla tíð virkur í ýmsum fé-
lagsstörfum. Hann var meðal ann-
ars um skeið formaður ung-
mennafélags Breiðabliks og
seinna Knattspyrnudeildar
Breiðabliks. Hann sat í stjórn Rot-
arýklúbbs Ólafsfjarðar og Akur-
eyrar og var fulltrúi umdæmis-
stjóra á Norðurlandi ’93–’94.
Stefán sat einnig lengi í stjórn
Lögreglufélags Akureyrar. Hann
var einn af stofnendum Golf-
klúbbs Ólafsfjarðar og sat í stjórn
klúbbsins um 14 ára skeið. Stefán
var heiðursfélagi GÓ og lögreglu-
félags Akureyrar.
Útför Stefáns fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
okt. 1935, d. 4. jan.
1997.
Hinn 30. september
1950 kvæntist Stefán
Guðmundu Marín Jó-
hannsdóttur, húsmóð-
ur, f. 3. sept. 1930 í
Reykjavík. Börn
þeirra eru Einar Jó-
hann sölustjóri, f. 6.
apríl 1951, í sambúð
með Guðbjörgu Har-
aldsdóttur verslunar-
manni. Börn Einars
eru Halldóra Lísa, f.
27. feb. 1981, Telma
Rán, f. 20. nóv. 1988,
og Anton Freyr, f. 14. feb. 1991.
Áslaug Ólöf húsmóðir, f. 26. okt.
1959 gift Steini Oddgeiri Sigur-
jónssyni innkaupa- og tækni-
stjóra. Börn þeirra eru Stefanía
Guðlaug, f. 2. maí 1980, í sambúð
með Sumarliða Sigurðssyni og
eiga þau eina dóttur Guðrúnu
Lind. Sigurjón, f. 13. júlí 1984,
Haukur, f. 15. júlí 1994, og Ríkey
Í dag felldu blómin mín blöðin sín.
Og húmið kom óvænt inn til mín.
Ég hélt þó að enn væri sumar og sólskin.
(Tómas Guðm.)
Stefán Bryngeir hét hann fullu
nafni, móðurbróðir okkar og vinur.
Af ættingjum og vinum alltaf kall-
aður Gói. Dettur okkur helst í hug að
það hljóti að vera komið af orðinu
góður. Þá var hann af sumum kall-
aður Stebbi lögga. Gói móðurbróðir
okkar var yngstur af þremur al-
systkinum, en auk þess eignaðist
hann þrjá hálfbræður, einn þeirra,
Ásgeir Rafn, lifir bróður sinn. Móðir
okkar, Áslaug, er elst alsystkinanna,
en systurina Helgu misstu þau í jan-
úar 1998. Systkinin voru um margt
lík, skemmtileg, ógleymanleg þegar
þau göntuðust saman öll þrjú, góð
heim að sækja og hjálpfús, en skapið
var á sínum stað og ekkert nema gott
um það að segja. Mikið reyndi á þau
barnung þegar foreldrar þeirra
skildu, en auk móður sinnar áttu þau
fleiri góða að, móðurömmu og afa í
kjallaranum eins og títt var í þá
daga. Síðan líða árin eitt af öðru, Gói
lærir múraraiðn, kvænist eins og
flestra sveina er siður, en konuefnið
sitt sem kölluð er Gógó sótti hann í
húsmæðraskóla bæjarins. Þarna
voru þau sem sagt komin Gógó og
Gói, sem síðan hafa verið saman og
eignast saman þrjú börn, tíu barna-
börn og eitt barnabarnabarn. Barna-
börnin veittu Góa mikla gleði en
barnssálina varðveitti hann alla tíð,
það sýndi hann í barngæsku og
skilningi á erfiðleikum ungs fólks,
kom það best í ljós í samskiptum
hans við unglinga, er hann gegndi
starfi lögregluþjónsins í Ólafsfirði og
síðar á Akureyri.
Það er hlutskipti okkar mannanna
allra að takast á við erfiðleika á lífs-
ins leið, enda kunnum við þá jafn-
framt betur að þekkja gleðina og allt
það góða sem okkur hlotnast. Þetta
kunni frændi okkar, og sagði hann
okkur að síðustu áranna væru þau
Gógó búin að njóta hvað best, hann
að syngja í kór, enda söngmaður
góður, golfvöllurinn heillaði líka allt-
af og þar áttu þau saman margar
góðar stundir, heimsóknir til vina og
kunningja, þá átti hann marga. Vilj-
um við nota tækifærið og þakka þeim
hjónum fyrir allar heimsóknir þeirra
og umhyggju í garð foreldra okkar.
Kæri móðurbróðir, far þú í friði.
Gógó þinni, börnum , tengdabörnum,
barnabörnum og langafabarninu
sendum við einlægar samúðarkveðj-
ur.
Gói er nú kominn í stóran frænd-
garð á öðrum stað. Blessuð sé minn-
ing hans.
Systurnar úr Goðabyggð 2
og fjölskyldur þeirra.
Ég kynntist Stefáni fyrir tæpum
40 árum þegar við sóttum saman
Lögregluskóla ríkisins. Ég var þá
ungur og óreyndur en hann fullorð-
inn maður. Stefán, sem var fæddur
og uppalinn á Akureyri, var þá lög-
reglumaður í Kópavogi og þar sem
ég kom að norðan tók hann mig upp
á sína arma í skólanum og milli okk-
ar myndaðist þá góður vinskapur
sem átti eftir að endast til æviloka
Stefáns.
Þrátt fyrir það að Stefán væri 15
árum eldri en ég var ekkert kyn-
slóðabil í lögregluskólanum og Stef-
án var þar óumdeildur foringi okkar.
Hann hafði verið íþróttamaður góð-
ur á yngri árum og í skólanum sýndi
hann það að hann gaf okkur strákun-
um ekkert eftir í íþróttum skólans.
Hann hélt ræðu fyrir hönd nemenda
við skólaslit og þakkaði fyrir okkar
hönd. Þegar skólanum lauk kom
nokkurra ára bil sem við sáumst lítið
en allt í einu var hann orðinn lög-
reglumaður í Ólafsfirði og þá end-
urnýjuðust kynnin. Hann hóf svo
störf hér á Akureyri árið 1981 og
vann hér hjá okkur til starfsloka.
Fyrst var hann almennur lögreglu-
maður og síðan fangavörður hér við
fangelsið í nokkur ár. Síðustu árin
vann hann við afgreiðslu og síma-
vörslu hér hjá okkur.
Stefán var vinmargur og átti auð-
velt með að kynnast fólki. Sá hæfi-
leiki hans kom að góðum notum í
hinu erfiða starfi lögreglumannsins.
Einnig þegar hann þurfti að um-
gangast dæmda menn sem höfðu
verið frelsinu sviptir, þá naut sín
þessi hæfni í mannlegum samskipt-
um. Þá var Stefán söngmaður góður
og síðustu árin söng hann með göml-
um Geysisfélögum og einnig í kór
aldraðra. Þá stundaði hann alla tíð
golf og var góður á því sviði. Síðustu
árin vann hann mikið við fram-
kvæmd golfmóta og naut þar fé-
lagsskaparins og góðrar útiveru.
Hann átti við vanheilsu að stríða síð-
ustu árin og þegar hann kvaddi tel
ég að hann hafi gert það sáttur við
guð og menn. Við lögreglumenn á
Akureyri kveðjum góðan vin og sam-
starfsmann til margra ára, og biðj-
um góðan guð að vaka yfir velferð
eiginkonu hans, barna og fjölskyldna
þeirra.
Ólafur Ásgeirsson.
STEFÁN BRYNGEIR
EINARSSON
 Fleiri minningargreinar um Stef-
án B. Einarsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.