Morgunblaðið - 04.06.2003, Síða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elskulega amma og
fóstra. Nú ert þú horfin
burt úr þessum heimi
en ég veit að á æðra
sviði bíður þín eilífð
fögur. Mig setur hljóða, minningarn-
ar streyma fram hver af annarri,
þær væru jafnvel efni í heila bók.
En þegar ég lít yfir lífsins daga, þá
hefði ég hvergi getað ímyndað mér
betri stað en hjá þér og afa. Þið áttuð
stóran barnahóp, þá er ég ekki að
tala um 5–6 börn, nei, þau voru sex-
tán og ykkur munaði ekki um að taka
við mér líka, aðeins mánaðargamalli.
Mér fannst alltaf svo gaman að
hlusta á þig segja frá ferðinni með
Akraborginni þegar þið sóttuð mig, í
svo snælduvitlausu veðri, að þið
máttuð hafa ykkur öll við að halda
vöggunni. Og þegar þú vafðir mig í
faðminn þinn á kvöldin þegar við
HELGA
ÁSGRÍMSDÓTTIR
✝ Helga Ásgríms-dóttir fæddist á
Stóra-Ási í Reyk-
holtsdal í Borgar-
firði 5. mars 1912.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness 12.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akranes-
kirkju 23. apríl.
vorum búnar að fara
með bænirnar, þá fann
ég hvergi betra skjól,
því þú varst svo mild,
blíð og góð. Oft fór ég
með afa að keyra í búð-
irnar, en hann vann við
bakaríið, og þá fékk ég
auðvitað stærsta snúð-
inn með mesta súkku-
laðinu. Þú varst vön að
segja þegar ég kom
heim: „Jæja, varstu nú
með afa þínum?“ Það
sást ekki í andlitið á
mér fyrir súkkulaði.
Aldrei skorti mig neitt
hjá ykkur, og allra síst hlýju, kær-
leika eða tryggð, þú ert fyrirmyndin
mín, elsku amma. Svo man ég alltaf
eftir orðunum þínum þegar ég var
orðin unglingur, farin að vera lengur
úti og fara á sveitaböll eða eitthvað,
þá var alltaf viðkvæðið hjá þér: „Þú
veist muninn á réttu og röngu, Dóra
mín, og átt að geta tekið ábyrgð á
þínum gjörðum.“ Þessi orð notaði ég
líka á minn ungling og mun gera
áfram. Afa misstum við árið 1977, þá
vorum við orðnar einar eftir heima,
börnin ykkar farin að heiman, en við
áttum yndislegar stundir saman, töl-
uðum fram eftir kvöldi og stundum
voru vinkonur mínar þar, því þær
litu á þig sem ömmu líka. Eða horfð-
um á sjónvarpið auðvitað. Með malt
og prins. Átján ára eignaðist ég dótt-
ur, Guðrúnu Björk, og bjuggum við
hjá þér fyrsta árið, þér fannst það nú
ekki mikið að passa hana á meðan ég
var í vinnu, þú þá orðin 66 ára. Hjá
þér lærði hún sínar fyrstu bænir, og
alltaf komstu inn til hennar á kvöldin
til að signa hana. Þegar ég flutti
norður í land hefði ég viljað taka þig
með, en þú hélst nú ekki, nú skyldi
ég bara lifa mínu lífi. Eftir að þú
fórst inn á sjúkrahúsið og Guðrún
Björk fór í skóla á Akranesi kom hún
nánast til þín á hverjum degi og þeg-
ar hún kom í helgarfrí norður hafði
hún áhyggjur af því hvort það kæmi
einhver til þín þessa tvo daga, svona
voruð þið nánar. Og svo hann Guðjón
Páll, sem fannst nú skrýtið að fá ekki
að trilla með þig í kagganum þínum
eftir ganginum, en svo kallaði hann
hjólastólinn þinn. Bergrós Helga,
yngsta dóttir mín, byrjaði alltaf á því
að kyssa þig, fara úr skóm og sokk-
um og leggjast í rúmið þitt, svo eitt
sinn er við komum lást þú fyrir og þá
sagði hún: „Hvar á ég að vera?“ og
þú breiddir auðvitað út faðminn. Ég
gæti skrifað miklu meira, elsku
amma, en ég mun geyma í hjarta
mínu allar okkar stundir. Ég og
börnin mín blessa og þakka þér liðna
daga, þakka þér alla ástúð þína og
allar fórnir okkur í hag.
Elskulega amma, ég veit að nú
hvílirðu í friði hjá afa, sonum þínum
og dætrum sem farið hafa á undan
og við sjáumst síðar. Elsu frænku vil
ég þakka fyrir alla þá alúð og um-
hyggju sem hún veitti og sýndi
ömmu, einnig starfsstúlkum
E-deildar Sjúkrahúss Akraness sem
sýndu henni svo mikinn hlýleika og
frábæra umönnun þau ár sem hún
dvaldi þar. Innilegar þakkir.
Dóra Sveinbjörnsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega
ömmu okkar, nú er ferð hennar í
gegnum jarðlífið á enda. Minning-
arnar eru margar og hugur okkar
fyllist gleði og hlýju þegar þær eru
rifjaðar upp. Okkar fyrstu minning-
ar um ömmu eru frá því að við vorum
lítil og vorum ásamt foreldrum okk-
ar að koma í heimsókn til hennar á
Akranes, umhana veifandi í dyrun-
um á Suðurgötunni ásamt fjölda
barnabarna sem búsett voru á Akra-
nesi, við vorum að renna í hlað eftir
margra klukkutíma ferðalag frá Ak-
ureyri.
Já, hún amma tók alltaf svo fagn-
andi á móti okkur, búin að elda þessa
dýrindis máltíð sem var í uppáhaldi
hjá okkur krökkunum, en það voru
rauðar pylsur.
Það var alltaf heilt ævintýri að
vera á Akranesi hjá ömmu, Eitt af
því sem var svo afskaplega spenn-
andi var að fara út á skeljasand, þá
var bara klifrað yfir girðinguna í
bakgarði ömmu, við vitum að amma
var oft á tíðum með áhyggjur af
þessu uppátæki okkar barnanna.
Sandkassinn í garðinum hjá henni
var af þvílíkri stærð að hægt var að
byggja heilu borgirnar, og amma átti
öll þau verkfæri sem til þurfti.
Þegar foreldrar okkar létust
minnkaði samband okkar við ömmu
afskaplega mikið vegna þess hve
langt var á milli okkar, og hún elsku
amma var svo afskaplega hrædd við
að ferðast, en henni tókst með ótrú-
legum viljastyrk að setjast upp í bíl
og koma norður á jarðarför móður
okkar, var það mikill styrkur að fá
hana til okkar á þessum erfiða tíma.
Ömmu bíða hlýjar móttökur hand-
an þessa lífs þar sem foreldrar okkar
ásamt svo mörgum öðrum taka á
móti henni með bros á vör.
Við kveðjum ömmu með þakklæti
og virðingu. Megi hún hvíla í friði.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Hörður, Sóley, Halldór,
Ása Magnúsarbörn og
Rannveig Harðardóttir.
Elsku amma mín, það er sárt að
þurfa að kveðja þig, en núna eru
þjáningar þínar á enda og yfir þér
ríkir friður og ró, núna ertu komin til
þinna ástvina.
Það er svo margt sem mig langar
að segja og þakka þér fyrir, þú lýstir
upp veginn fyrir mig, þú varst frá-
bær amma og minn besti vinur. Það
var alltaf svo gott að koma til þín upp
á Suðurgötu, við sátum við eldhús-
borðið þitt og þú sagðir mér margar
sögur úr þinni æsku og þegar þú og
afi byrjuðuð að búa, þið eignuðust 16
börn og tókuð dótturdóttur ykkar í
fóstur.
Þú hafðir frá svo mörgu skemmti-
legu að segja, líf þitt var ekki inn-
antómt, þú sast ekki auðum höndum
enda kallaði ég þig alltaf ofurömmu
því mér fannst þú vera ofurkona. Ég
leit alltaf upp til þín, þú varst fyr-
irmynd mín, það stóð aldrei á þér að
hjálpa öðrum og leiðbeina, mörgum
sinnum leitaði ég ráða hjá þér og
fékk alltaf góð ráð. Á mínum yngri
árum gisti ég oft hjá þér þegar þér
leið eitthvað illa eða leiddist og þú
kenndir mér margar fallegar bænir
enda varst þú mjög trúuð. Ég byrj-
aði að fara í sendiferðir út í Einars-
búð fyrir þig þegar ég var 9 ára og
það sem er svo minnisstætt er að það
varð alltaf að kaupa eitthvað með
kaffinu, því það gæti einhver litið inn
og þá var allt týnt út úr skápunum.
Ég man líka hvað jólakaka var í
miklu uppáhaldi hjá þér. Þú sagðir
alltaf að krummi myndi láta þig vita
þegar ég væri að koma, hann myndi
ekki þagna í fimm mínutur og að
hann myndi fylgja mér yfir í Ein-
arsbúð og til baka svo mér væri al-
veg óhætt.
Þú varst mikil félagsvera, þér leið
alltaf best helst með fullt hús en
börn voru í miklu uppáhaldi hjá þér
þú ljómaðir öll þegar börn voru ann-
ars vegar. Ég man hvað ég varð
taugaóstyrk þegar þú baðst mig að
lita hárið á þér í fyrsta skipti, þú
sagðir hlæjandi, elsku Eyrún mín, í
versta falli verð ég að hringja á hár-
greiðslustofu í fyrramálið. Það varð
sem betur fer ekki svo slæmt. Þú
varst ekki gefin fyrir grá hár þau
voru, að þinni sögn, fyrir gamalt
fólk. Það ríkti svo mikil gleði og hlýja
í kríngum þig. Þú mjaðmagrindar-
brotnaðir 1993 og fékkst heimilis-
hjálp en ekki varstu ánægð að þurfa
að láta í minni pokann, að geta ekki
gert þetta sjálf, en þú varst svo glöð
að fá frábæra heimilishjálp, hana
Dísu Guðnadóttur, hún reyndist þér
vel. Þú lést mig fá lykil svo ég gæti
bara komið inn, því þér var ekki vel
við að hafa ólæst, það var svo 1995 að
ég var að koma til þín að ég greip þig
í dyrunum, þá varst þú lærbrotin,
amma mín, eftir það fórstu ekki
heim. Þér leið alltaf vel á E-deildinni
og þar var hugsað vel um þig. Þú
hringdir oft til mín upp á síðkastið,
það þótti mér gaman. Það var sárt að
horfa á þig hvað þú varst mikið kval-
in nóttina áður en þú kvaddir þetta
líf er ég sat hjá þér. Það var svo
margt sem fór um huga minn þá,
minningarnar eru margar um þig,
amma mín, að ég get talið endalaust
upp og væri ég þá hugsanlega komin
á þriðja bindi í bók.
Ég kveð þig núna, amma mín, og
þakka þér fyrir samveruna.
Þín dótturdóttir
Eyrún Sigurðard.
✝ Guðmundur GísliBjarnason fædd-
ist í Reykjavík 10.
janúar 1954 og ólst
upp í Skaftahlíð 42.
Hann varð bráð-
kvaddur í München í
Þýskalandi 23. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Bjarni Guðmundsson
vörubifreiðastjóri, f.
15.10. 1908, d. 26.4.
2001, og Ragna
Gísladóttir hús-
freyja, f. 9.2. 1912, d.
3.9. 1999. Systur
Guðmundar eru Margrét B. Rich-
ter læknaritari, f. 3.8. 1944, maki
Sigurður H. Richter; Sigríður
Bjarnadóttir, starfsmaður hjá
Brimborg, f. 31.12. 1946, maki Ró-
bert Jónsson, og Sigrún Ósk
Bjarnadóttir ferðafræðingur, f.
20.3. 1950.
Fyrri eiginkona Guðmundar var
Valgerður Jakobsdóttir líffræð-
ingur, f. 6.9. 1953. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Hrafn Guðmundsson
eðlisfræðingur, f. 24.5. 1972, sam-
býliskona Elínborg Björk Harðar-
dóttir hjúkrunarfræðingur. 2) Ósk
Guðmundsdóttir flugumferðar-
stjóri, f. 4.8. 1977, sambýlismaður
stundaði hann rannsóknir og
kennslustörf við veðurfræðideild
Stokkhólmsháskóla. Guðmundur
kom heim til Íslands 1989. Í fyrstu
stundaði hann rannsóknir á efna-
og eðlisfræði efri hluta lofthjúps
jarðar við Raunvísindastofnun Há-
skólans, en í lok 1990 hóf hann vís-
indastörf í háloftaeðlisfræði í sam-
vinnu við Háskólann og Veður-
stofu Íslands. Að auki stundaði
hann kennslu við Fjölbrautaskól-
ann í Garðabæ og þýðingar á tölvu-
forritum við Þýðingastöð IBM og
Orðabókar Háskólans.
Á árunum 1995-97 starfaði hann
við rannsóknir á Haf- og lofthjúps-
fræðistofunni Halo.
Árið 1997 var hann annar stofn-
enda Iris ehf, rannsóknastofu í um-
hverfisfræðum og vann þar við
lofthjúpsrannsóknir. Guðmundur
hóf störf sem sérfræðingur hjá
Hollustuvernd ríkisins árið 2001
og síðar hjá arftaka hennar Um-
hverfisstofnun.
Guðmundur fékk ýmsar viður-
kenningar fyrir sín störf og má
nefna NASA Public Service
Achievement Award árið 1983 í
tengslum við ósonrannsóknir og
verðlaun í hugmyndasamkeppni
Rannsóknaþjónustu Háskóla Ís-
lands og Nýsköpunarsjóðs at-
vinnulífsins árið 2001 fyrir hug-
mynd að aðferð til skýjahulu-
mælinga.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Valur Páll Kárason
viðskiptafræðingur.
Síðari eiginkona Guð-
mundar var Elín Páls-
dóttir íslenskufræð-
ingur, f. 31.10. 1954.
Þau skildu. Barn
þeirra er Bjarni Guð-
mundsson, f. 1.7. 1996.
Guðmundur varð
stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík
1974. Hann lauk síðan
B.S. prófi í eðlisfræði
við Háskóla Íslands
1978 ásamt því að
stunda kennslu í
stærðfræði og eðlisfræði við
Menntaskólann við Sund veturinn
1977-78. Guðmundur fékk Ful-
bright-styrk til framhaldsnáms við
Coloradoháskólann í Boulder í
Bandaríkjunum 1978 og lauk dokt-
orsprófi í efna- og eðlisfræði loft-
hjúps jarðar 1987. Með námi starf-
aði hann sem rannsóknamaður við
Coloradoháskóla og síðar CIRES
(Cooperative Institute for Re-
search in the Environmental
Sciences) í Boulder og að námi
loknu sem sérfræðingur við CIRES
og NOAA (National Oceanograph-
ic and Atmospheric Administra-
tion) í Boulder. Veturinn 1988-89
Það er erfitt að ímynda sér að
pabbi skuli vera allur. Ég sé hann
ljóslifandi í minningunni og á allt
eins von á því að hann hringi í mig til
að spjalla um öll heimsins mál. Það
er svo margt ósagt og ógert. Jú, það
átti að vera dagur eftir þennan dag.
Ég hef svo sem áður þurft að
kveðja pabba óvænt og skyndilega
þegar hann og mamma slitu sam-
vistum og óravegalengdir milli Ís-
lands og Bandaríkjanna skildu okk-
ur að. Það voru þó reglulegar
bréfaskriftir og stöku Íslandsheim-
sóknir hans sem glöddu lítið hjarta á
Íslandi. Ég átti kláran og duglegan
pabba í Ameríku sem var að gera
merkilega hluti og var alltaf spenn-
andi þegar hann kom í heimsókn.
Þegar við vorum öll saman í Boulder
man ég að það var heilt ævintýri að
heimsækja pabba í skólann, fullt af
dóti og fallegum myndum að skoða
fyrir forvitinn krakka. Og löngu bíl-
ferðirnar sem við fjölskyldan fórum
um fylki Bandaríkjanna til að skoða
merkisstaði eins og Grand Canyon
og Rocky Mountains! Þá fannst mér
lífið leika við okkur. Ég skildi þá
ekki hversu flókið það getur verið.
Þegar pabbi flutti loks heim var
mikið vatn runnið til sjávar. Erfitt
var að vinna upp glataðan tíma og
endurreisa samband okkar sem
feðga. En ég veit að það var alltaf
hans einlæga ósk að bæta sam-
bandið við okkur Ósk og held ég að
það hafi verið meginástæða þess að
hann flutti aftur heim til Íslands. En
það var eins og það væri eitthvað
sem kæmi í veg fyrir að hann stigi
skrefið til fulls. Kannski var þetta of
hár þröskuldur fyrir pabba sem var
alltaf svolítill einfari í sér. Þrátt fyr-
ir það eru margar góðar stundir í
minningunni. Samband okkar var
mestmegnis símleiðis og voru síð-
ustu samskipti okkar þannig, langt
símtal milli landa kvöldið áður en
hann kvaddi þennan heim. Ekki
vissi ég þá að þetta símtal yrði mér
svo dýrmætt í dag, en þá hafði ég
mestar áhyggjur yfir því hversu
dýrt væri að tala svona lengi! En
honum lá svo mikið á hjarta eins og
svo oft áður. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum pabba og pældi
hann alltaf mikið í því sem var að
gerast, hvort sem það var eitthvað
persónulegt eða heimsmálin al-
mennt. Hann hafði þörf fyrir að
finna svör líkt og hann var vanur að
gera sem vísindamaður, skoða og
greina allt í þaula. Þannig náðum við
oft saman og á ég eftir að sakna mik-
ið samræðnanna við hann um lífið og
tilveruna. Við áttum margt sameig-
inlegt. Það var gott að leita til hans
þegar leysa þurfti erfið vandamál í
skólanum. Það var aðdáunarvert
hversu mikið innsæi hann hafði.
Hann reyndist mér ómetanleg stoð í
gegnum mastersnámið og miðlaði til
mín af þeirri miklu reynslu sem hon-
um hafði áskotnast í námi. Ég fann
það líka hvað hann var ánægður að
geta hjálpað mér. Það var honum
mikils virði. Hann gerði miklar kröf-
ur til mín og oft kannski heldur
miklar, en það endurspeglar bara
hversu vænt honum þótti um mig.
Hann var líka stoltur af mér þegar
ég útskrifaðist. Síðastliðin ár unnum
við saman að ýmsum spennandi
verkefnum. Þeim verður erfitt að
ljúka án hans.
Pabbi einblíndi ekki eingöngu á
raunvísindi. Hann hafði mikinn
áhuga á góðum bókmenntum og
hvatti mig til að lesa eitthvað fyrir
utan kennslubækurnar. Pabbi var
mikill tónlistarunnandi. Á yngri ár-
um hlustaði hann mestmegnis á
rokk og popp eins og flestir jafn-
aldrar hans og jafnvel kántrí og
reggí. Ég man alltaf eftir fyrstu
kassettunni sem pabbi sendi mér frá
Bandaríkjunum þegar ég var 14 ára
gamall. Það var „The Final Cut“
með Pink Floyd og hef ég alltaf ver-
ið mikill aðdáandi þeirra síðan. Þeir
voru ófáir diskarnir sem pabbi gaf
mér eftir það. Á síðari tímum hlust-
aði hann mikið á klassík. Hann talaði
oft um það að ég þyrfti að fara að
kynna mér heim þeirrar tónlistar og
daginn áður en hann lagði af stað í
þessa örlagaríku ferð til München
gaf hann mér safn klassískra diska
sem við ætluðum að hlusta á saman
þegar tími gæfist. Ég veit að ég mun
alltaf hugsa til hans þegar ég hlusta
á þessa diska.
Hringmyrkvinn um daginn leiddi
hugann að einni mögnuðustu lífs-
reynslu sem hann sagðist hafa upp-
lifað, en það var sólmyrkvi sem varð
í Bandaríkjunum 26. febrúar 1979.
Til að verða vitni að atburðinum
keyrði pabbi ásamt nokkrum skóla-
félögum um 1000 km leið norður af
Colorado, en áfangastaðurinn var
víðáttumikil slétta. Það var eins og
slökkt væri á peru þegar almyrkv-
inn skall á. Allt varð hljótt, fuglar
hættu að syngja, fólk hætti að tala
og sjóndeildarhringurinn varð eins
og logandi eldur. Þegar hann lýsti
þessu sá maður spenninginn og
glampann í augum hans. Þarna hafði
hann upplifað eitt af undrum náttúr-
unnar og ef til vill skildi maður betur
GUÐMUNDUR GÍSLI
BJARNASON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.