Morgunblaðið - 11.07.2003, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚLÍ 2003 35
hvað meira, kannski m.a. vegna þess
að við áttum sama afmælisdag; báðar
fæddar hinn 1. maí og varð hún því 53
ára í vor en ég 40 ára. Vegna aldurs-
munarins var sambandið frekar hefð-
bundið framan af, ýmsar samveru-
stundir stórfjölskyldunnar, hún
passaði okkur systkinin á sínum ung-
lingsárunum en síðan passaði ég
strákana hennar á mínum unglings-
árum. Eftir því sem við eldumst verð-
ur aldurinn afstæður og það hefur átt
við um okkur nokkrar frænkurnar
frá Ólafsvík en við tókum okkur til og
höfum hist reglulega í svokölluðum
frænkuklúbbi. Þessar stundir hafa
verið mjög skemmtilegar og þá verið
mikið spjallað, hlegið og borðað og
verður Svönu sárt saknað.
Við Svana áttum mjög góðar
stundir saman um síðustu jól þegar
við sáum saman um að undirbúa jóla-
ball Hafnarhvolsættarinnar. Okkur
gafst þá góður tími til að spjalla en
eins og oft vill verða hjá okkur
mömmunum vorum við nú aðallega
að monta okkur af börnunum og fólk-
inu okkar. Hún var mjög stolt af
strákunum sínum, þeim Bergi og
Birgi, og hafa þeir staðið sig eins og
hetjur í veikindum hennar eins og öll
fjölskyldan, því ekki var liðið langt af
vetri þegar hún greindist með þann
sjúkdóm sem sigraði. Eins og svo oft
áður í veikindum hennar barðist hún
hetjulega og ætlaði engan veginn að
gefa eftir.
Ég bið algóðan Guð að styrkja og
vernda þá Berg og Birgi, svo og alla
aðra ástvini í sorg þeirra.
Anna Margrét.
Elsku hjartans Svana mín. Mig
langar í örfáum orðum að kveðja þig
og þakka þér fyrir samfylgdina. Líf
okkar var alltaf samtvinnað og þú ert
sú af frænkum mínum sem ég var í
mestu sambandi við um dagana. Þú
og mamma voruð líka alltaf svo góðar
vinkonur. Á tímabili fannst mér
meira að segja að einhver ruglingur
hlyti að hafa átt sér stað og þú værir
ábyggilega dóttir hennar mömmu.
Olli þetta miklum vangaveltum um
hver væri þá eiginlega mamma mín.
Ég á ekkert nema ánægjulegar
minningar tengdar þér, sem ég
geymi fyrir mig og mína, og þú varst
okkur öllum alltaf svo hlý. Ég man
hvað þú varst glöð þegar ég eignaðist
dóttur á afmælisdaginn þinn 1. maí
1984. Þess vegna fannst mér sjálf-
sagt að láta hana heita Svanborgu al-
veg eins og þú og amma í Ólafsvík.
Unnur Svanborg bað fyrir þér á
hverju kvöldi síðan þú veiktist og ég
veit að bænirnar hennar fylgja þér
þangað sem þú ert farin. Ég er ekki
sátt við að þú skyldir þurfa að fara
svona snögglega en ég veit að við
hittumst aftur þegar minn tími kem-
ur. Þá gefst okkur kannski tækifæri
til að gera það sem við áttum eftir að
gera og við vorum búnar að ákveða
fyrir löngu. Sofðu rótt, fallega frænk-
an mín, guð og englar gæti þín og
geymi þig.
Ég og fjölskylda mín sendum öll-
um sem eiga um sárt að binda vegna
fráfalls Svönu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Huld Konráðsdóttir.
Elsku Svana mín. Nú er þessari
erfiðu baráttu lokið. Þessa síðustu
mánuði hefur barátta þín við veikind-
in verið bæði hörð og erfið .Við erum
búnar að þekkjast í 33 ár og höfum
haft mismikið samband, eins og
gengur, í gegnum árin . Þessa síðustu
mánuði höfum við hist nánast á hverj-
um degi og hafa þessar stundir okkar
verið mér afar dýrmætar og haft
þroskandi áhrif á mig. Þú varst svo
sterk og dugleg og þú ætlaðir svo
sannarlega að sigra. Þú varst búin að
takast á við svo margt í þínu lífi en
þegar fór að birta til og framtíðin
blasti við, komu vondu fréttirnar. Ég
hugsaði með mér: Af hverju þú sem
varst búin að fá þinn skammt og
meira til? Þrátt fyrir öll skrefin sem
þú tókst, eitt áfram og tvö afturábak
(eins og þú sagðir stundum ), í þess-
ari baráttu þá varstu alltaf með von-
ina efsta í huga. Við sögðum oft hvor
við aðra á erfiðum stundum: „En við
verðum að halda í vonina“. Annar
eins vilji og kraftur er ekki öllum gef-
inn. Þú ert hetja, hetjan mín. Við vor-
um nokkrum sinnum spurðar að því
hvort við værum systur, ekki af því
að við værum svo líkar, heldur báðar
dökkar og svona áþekkar. Þú sagðir
einu sinni þegar þú varst spurð að
þessu: „Hún er ég.“ Við vorum svo
nátengdar, það var einhver ósýnileg-
ur þráður sem tengdi okkur saman.
Alltaf var stutt í grínið, þú sást oft
spaugilegu hliðarnar á málunum, og
gátum við hlegið dátt að hinum ýmsu
uppákomum. Við vorum eins og hjón
sem voru búin að vera gift í áratugi,
við gátum talað um alla heima og
geima en líka þagað saman og okkur
leið vel með það. Við studdum hvor
aðra á erfiðum tímum í lífi okkar
beggja. Þó þú værir svona veik, þá
gastu samt gefið mér styrk og þú
hvattir mig áfram í því sem ég var að
gera, þú varst alltaf að hugsa um að
allir hefðu það sem best. Við ætluðum
að gera svo margt saman, þegar þér
batnaði en enginn veit hvenær kallið
kemur.
Þú varst svo stolt af sonum þínum
Bergi og Birgi og tengdadætrunum
Guðbjörgu og Telmu og ekki síst
barnabörnunum sem áttu hug þinn
allan. Elsku kerlingin mín, Guð
geymi þig (þar til við hittumst á ný).
Ég votta aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Þín vinkona
Hrönn.
Elsku Svana. Þú ert mér svo kær
eftir svo stutt kynni.
Ég frétti andlát þitt núna í morg-
unsárið frá annarri vinkonu og með-
ferðarfélaga. Minningarnar streyma
fram í hugann. Flestar góðar en ein
minning um það sem var skemmti-
legt en er núna dapurlegt með hlið-
sjón af þinni stuttu ævi.
Við dvöldum saman á Vík í 28 daga
og það er svo sannarlega besta sam-
búð sem ég hef verið í en þegar ég
kvaddi þig formlega þá og átti af því
tilefni að segja einhver spök orð um
rósina á kveðjuskjalinu þínu gantaðis
ég með rósina, sem blómstrar en
fölnar síðan og deyr. Við hlógum að
þessu og glöddumst svo sannarlega á
þessum merkisdegi í lífi okkar saman
en mér rataðist svo sannarlega satt
orð á munn þó að ég vissi það ekki þá.
Svana mín. Þú blómstraðir svo
sannarlega og það var svo gaman og
gott fyrir mig að fylgjast með þér en
svo gripu örlögin í taumana og þú lést
langt fyrir aldur fram.
Stundum er lífið svo ósanngjarnt
en ég er heppin að eiga góðar minn-
ingar um þig sem ég mun varðveita
um aldur og ævi.
Guð veri með þér, elsku Svana
mín, og ástvinum þínum í sorginni.
Kær kveðja,
Birna Jennadóttir.
Elsku ættingjar og vinir mínir. Ég
skrifa þessar línur til að láta ykkur
vita að ég syrgi Svönu með ykkur.
Þótt ég hafi alltaf haft af henni spurn-
ir var það mjög nýlega að sá mögu-
leiki, að hún væri hætt komin, varð
mér skiljanlegur. Fréttin um andlát
hennar var samt áfall, ótrúlega sorg-
leg staðreynd.
Svana var elsta vinkona mín, frá
því við fæddumst báðar í maí á næst-
um sama stað. Hún var, fyrir utan
fullorðna fólkið, tengiliður minn við
Ólafsvík. Við skrifuðumst á og bárum
okkur saman. Hún var svo miklu
myndarlegri en ég í öllum verkum,
flink í höndunum og dugleg í öllum
greinum. Það var aldrei nema gott á
milli okkar. Mér fannst alla tíð gam-
an að vera með henni. Hún var athug-
ul og hreinskilin, fyndin og, umfram
allt, góð. Það var bæði þægilegt og
spennandi að vera með Svönu.
Ég man hvað mér fannst gaman að
fá hana í heimsókn til Fíladelfíu þeg-
ar ég var ófrísk að Ásdísi. Ég bakaði
köku (bara eina) og þegar hún sagði:
„Fín kaka, Dagný!“ var ég ánægðari
en nokkurn grunar. Neal tók eftir
þessu, svo enn í dag, ef ég hef lagt
mig fram, segir hann þetta og við
minnumst heimsóknar Svönu. Það
var frábært að spjalla um heima og
geima og við minntumst þess þegar
hún gekk með Berg Heiðar og við
löbbuðum og löbbuðum um á Akra-
nesi. Það var uppspretta óendanlegr-
ar hamingju hennar að hafa eignast
Berg Heiðar og Birgi Örn, þessa fal-
legu og vel gerðu stráka.
Ég dáðist alla tíð að dugnaðinum í
henni Svönu og af því lífsins ólgusjór
brotnaði oft harkalega á henni beið
ég eftir lygnu henni til handa. Það
syrgir mig djúpt að nú er lífssiglingu
hennar lokið svona snemma.
Ég finn aðeins huggun í þeirri vitn-
eskju að ást hennar og ykkar allra
skein alltaf gagnkvæm eins og vitar
við hafið.
Ég faðma ykkur öll í anda.
Í ást og samúð.
Dagný.
Á björtum sumardegi berst mér
andlátsfregn Svanborgar Elinbergs-
dóttur, eða Svönu eins og hún var
alltaf kölluð. Mér varð hugsað til ann-
ars sólríks sumardags fyrir 26 árum
þegar ég byrjaði að vinna á Heilsu-
gæslunni í Ólafsvík. Hún tók á móti
mér með bros á vör og blik í brúnu
fallegu augunum sínum, bauð mig
velkomna til starfa og alveg sérstak-
lega til heimabæjarins hennar Ólafs-
víkur.
Svana var hörkuduglegur starfs-
kraftur, var allt í senn á þessum ár-
um, ritari, símadama og gjaldkeri og
stundum aðstoðaði hún við ýmislegt
sem laut að hjúkrunarstörfum, gerði
allt sem gera þurfti og þegar hún var
beðin um það. Það er nú þannig á fá-
mennum vinnustöðum að fólk kynn-
ist mjög náið, oft höfðum við líka góð-
an tíma til skrafs og ráðagerða þegar
stofa var opin á Hellissandi.
Svana var sterkur persónuleiki,
bæði hress og skemmtileg en gat á
stundum verið viðkvæm og auðsærð.
Hún var myndarleg í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur, og mér finnst
eins og hún hafi alltaf verið sístarf-
andi eða með eitthvað í höndunum.
Fyrir fáeinum dögum las ég ljóð
sem mér fannst eiga við á kveðju-
stund.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir, gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni,
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess, að færa leið ég finni
fyrir skrefíð hvert á lífs mín braut.
Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska, föðurnáð.
Morgundagsins þörf ég þekki eigi,
það er nóg, að Drottinn segir mér:
Náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.
Guð, ég fæ af fyrirheitum þínum,
frið og styrk, sem ekkert buga má.
Auk mér trú og haltu huga mínum
helgum lífsins vegi þínum á,
svo að ég af hjartaþeli hreinu,
hvað sem mætir, geti átt með þér
daginn hvern, eitt andartak í einu,
uns til þín í ljóssins heim ég fer.
(Þýðandi Sigurbjörn Einarsson.)
Ég og fjölskylda mín þökkum
Svönu samfylgdina og vottum að-
standendum hennar okkar dýpstu
samúð.
Kolbrún Þóra Björnsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BERGÞÓR FINNBOGASON
kennari
frá Hítardal,
Sólvöllum 13,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugar-
daginn 12. júlí kl. 13.30.
María Friðriksdóttir,
Teitur Bergþórsson, Guðný María Hauksdóttir,
Kristín Fjóla Bergþórsdóttir, Guðmundur Örn Böðvarsson,
Friðrik Hafþór Magnússon, Sólveig Höskuldsdóttir,
Einar Baldvin Sveinsson, Jóna Sólmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BJARNÝ GUÐJÓNSDÓTTIR,
Bröttugötu 2,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
8. júlí.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn
12. júlí kl. 14.00.
Ásta Kristinsdóttir, Ragnar Guðnason,
Sigfríð Kristinsdóttir, Jón Kristófersson,
Jóna Björg Kristinsdóttir, Erling Þór Pálsson,
Eygló Kristinsdóttir, Grímur Guðnason,
Guðrún Ragnarsdóttir, Þorvarður V. Þorvaldsson,
ömmubörn og langömmubörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
STEFANÍA HELGA SIGURÐARDÓTTIR
fyrrum húsfreyja á Kambi,
Eyjafjarðarsveit,
lést á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri, föstudag-
inn 4. júlí.
Útför hennar verður gerð frá Munkaþverárkirkju
þriðjudaginn 15. júlí klukkan 13.30.
Börn, tengdabörn og fjölskyldur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSDÍS BJARNADÓTTIR,
Kirkjubóli,
Dýrafirði,
sem lést fimmtudaginn 3. júlí, verður jarðsungin
frá Þingeyrarkirkju laugardaginn 12. júlí
klukkan 14.00.
Bjarni Guðmundsson, Ásdís B. Geirdal,
Gunnar Guðmundsson, Gíslína Lóa Kristinsdóttir,
Guðmundur Grétar Guðmundsson,
Sigrún Guðmundsdóttir,
Knútur Bjarnason,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÚN STEFÁNSDÓTTIR
frá Gautsstöðum,
áður til heimilis að Tjarnarlundi 6d,
sem lést fimmtudaginn 3. júlí sl. verður
jarðsungin frá Akureyrarkirkju mánudaginn
14. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hennar er bent á félag aðstandenda Alzheimerssjúklinga, FAASAN/
FAAS.
Kristinn Sigurðsson, Sigríður Kristinsdóttir,
Stefán Sigurðsson, Guðrún Gísladóttir,
Hólmfríður Sigurðardóttir, Karl Rúnar Guðbjartsson,
Atli Brynjar Sigurðsson,
Sigríður Rósa Sigurðardóttir, Magnús Jón Antonsson,
Jóhannes Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.