Morgunblaðið - 14.07.2003, Blaðsíða 19

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. JÚLÍ 2003 19
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ Jónína MargrétÞórðardóttir
fæddist í Reykjavík
23. janúar 1957. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 4. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Þórð-
ur Vígkonsson kaup-
maður í Reykjavík, f.
15.12. 1922, d. 17.2.
1994, og kona hans
Elsa Sigurðardóttir,
f. 20.7. 1930. Systkini
Jónínu Margrétar
eru: Björgvin, f. 31.7.
1955, kvæntur Svanfríði Elínu Jak-
obsdóttur, og Helga, f. 25.9. 1965.
Hinn 13.október 1973 giftist Jón-
ína Margrét Ófeigi Sigurðssyni
kennara og tæknifræðingi, f. 8.4.
1953. Foreldrar hans voru Sigurð-
ur Ófeigsson, f. 13.10. 1919, d. 3.12.
1991, og kona hans Aðalheiður
Þóroddsdóttir, f. 13.5. 1922, d.
20.12. 2002. Börn Jónínu Mar-
grétar og Ófeigs eru: 1) Sigurður,
f. 19.2. 1974, kvæntur 14.7. 2001
Sigurbjörgu Söndru Guðnadóttur,
f. 18.12. 1978. Börn þeirra eru:
Arnar Geir, f. 29.5. 1999, og Þórð-
ur Atli, f. 11.7. 2002. 2) Þórður, f.
8.2. 1981. 3) Stúlka, f. 15.3. 1982, d.
15.3. 1982. 4) Elsa, f. 5.12. 1983.
Æskuheimili Jónínu var í Smá-
íbúðahverfi en þegar
hún giftist Ófeigi
stofnuðu þau sitt eig-
ið heimili, fyrst á
Langholtsvegi 81.
Eftir það vann Jón-
ína við afgreiðslu,
lengst af í verslun
föður síns á Lauga-
vegi 82. Árið 1980
flutti Jónína með fjöl-
skyldu sinni til Árósa
í Danmörku og bjó
þar í tvö ár er Ófeig-
ur lauk námi. Vorið
1987 fluttist fjöl-
skyldan í nýbyggt hús sitt í Fanna-
fold 23 í Grafarvogi. Þar tók Jón-
ína virkan þátt í uppbyggingu
barna- og unglingastarfs innan
Umf. Fjölnis og skipti þá ekki máli
hvort um var að ræða fararstjórn,
fjáraflanir eða búninga félagsins
svo fátt eitt sé nefnt. Nokkru eftir
að fjölskyldan fluttist heim frá
Danmörku hóf Jónína nám í kvöld-
skóla FB og lauk verslunarprófi
þaðan vorið 1988. Hún hefur síðan
stundað almenn skrifstofustörf,
lengst eða síðustu þrettán árin hjá
verkfræðistofunni Hannarr.
Útför Jónínu Margrétar verður
gerð frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður í Gufuneskirkjugarði.
Elsku mamma. Ótímabært fráfall
þitt skilur eftir sár sem aldrei gróa.
Röddin þín, sem studdi okkur áfram
gegnum æsku okkar, er þögnuð en lif-
ir nú innra með okkur.
Þú sýndir öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur mikinn áhuga, hvort sem
það voru boltaleikir til að horfa á eða
tónleikar til að hlusta á, þá varst þú
mætt. Í Fjölni tókstu virkan þátt í fé-
lagsstarfinu og öllu því sem fylgdi að
sjá um hóp ungra krakka. Þá varstu
orðin meira en bara foreldri fyrir okk-
ur, því þú varst ekki síður foreldri
hinna barnanna í hópnum þar sem þú
komst fram við þau eins og þar færu
þín eigin börn. Þú taldir ekki eftir þér
að vera fararstjóri í íþróttaferðum
jafnt hér á landi sem erlendis.
Bros þitt og glaðlyndi hefur kennt
okkur að glaðværð og nægjusemi ger-
ir lífið auðveldara og hjálpar okkur að
takast á við mótlætið.
Þú trúðir á mikilvægi menntunar
og lagðir ríka áherslu á að við héldum
áfram námi. Með hugsjónir þínar að
leiðarljósi höfum við nú bæði einsett
okkur að ljúka háskólanámi.
Þær stundir sem við áttum með þér
voru allar svo einstakar að ómögulegt
er að gera upp á milli þeirra. Það er
erfitt að sætta sig við að þær stundir
verði ekki fleiri.
Guð geymi þig. Minningin um þig
lifir.
Þórður og Elsa.
Hún Jónína okkar er farin. Ég
kynntist henni í ársbyrjun 1996. Þá
var ég aðeins nýorðin 17 ára og var ég
búin að þekkja manninn minn í smá
tíma. Það var strax tekið vel á móti
mér þótt að henni hafi fundist ég vera
full ung til að vera komin á fast og hálf
flutt til kærastans, og einnig var það
með matinn. Þótt hún vissi ekki hver
yrði í mat þá var hún fljót að redda
því. Ef það var ekki til nægur matur
þá var bara súpa, skyr eða ís í eft-
irmat og allir fóru saddir frá borði.
Fljótlega eftir að ég kynntist henni
fannst mér ég hafa eignast aðra
mömmu, mér fannst ég geta sagt allt
við hana, hún sat og hlustaði á mann
og sagði svo sína skoðun á hlutunum
og einnig sína sögu frá því að þau áttu
heima í Danmörku og þegar krakk-
arnir voru litlir. Það var alltaf gaman
að hlusta á hana segja frá.
Í febrúar 1997 fórum við Siggi að
búa en við komum alltaf á sunnudög-
um og borðuðum. Það var orðin fastur
liður sem mátti ekki sleppa og það var
sama hvað við fórum seint að sofa, það
var alltaf brunað upp í Fannafold fyr-
ir hádegi í matinn. Þegar við svo
keyptum okkur íbúð 1998 þá var ótrú-
legt hvað þau Ófeigur hjálpuðu okkur
mikið, alltaf þegar hún kom til okkar
kom hún með eitthvað til að færa okk-
ur. Nokkrum mánuðum seinna var
leiðinni heitið í Fannafold til að til-
kynna mikil tíðindi, við höfðum trúlof-
að okkur hálfu ári áður og það gladdi
hana mikið en nú vorum við að fara að
segja henni að hún væri að verða
amma. Ég gleymi aldrei svipnum á
henni, hún var svo glöð þegar við vor-
um inni í eldhúsi að segja henni það
og þegar hún horfði á eftir Ófeigi
labba frá húsinu sagði hún: „Hann
svífur út í bíl, hann er svo ánægður.“
Enda stóð það heima. Þegar gullmol-
inn hann Arnar Geir fæddist í maí
1999, varð hún heilluð af honum og
þegar hann fór að hafa vit vildi hann
bara fara til (Nonnu eða Sjónínu)
ömmu. Hann var ekki gamall þegar
hann var farinn að benda hvert átti að
keyra til að fara til ömmu. Enda var
hann mikið hjá henni og hún sagði
alltaf já þegar okkur vantaði pössun
fyrir hann. Sumarið sem Arnar Geir
var eins árs tók hún sér meira að
segja sumarfrí til að vera með honum,
hann var hjá ömmu í þrjár vikur á
hverjum degi og honum fannst æð-
islegt að fá að vera hjá henni. Ekki
fannst henni það slæmt að fá að hafa
gullmolann hjá sér. Þegar ég vildi
fara að borga henni fyrir að eyða sum-
arfríinu í að passa hélt hún nú ekki og
sagði að ömmur væru til að passa.
Arnar Geir færði henni ilmvatn fyrir.
Hún fussaði yfir því að þetta væri nú
óþarfi, en var samt mjög ánægð með
það. Eftir það fór hún að sækja hann
til dagmömmunnar á mánudögum. Þá
var ég að vinna lengur en þegar ég
ætlaði að hætta því bað hún um að fá
samt að sækja hann einu sinni í viku,
sem hún fékk en það var alltaf erfitt
að fá hann til þess að fara. Hann vildi
bara vera hjá henni.
Þegar við svo giftum okkur 14. júlí
2001 var hún með í öllum undirbún-
ingi. Þetta skipti hana miklu máli,
ásamt Ófeigi og mínu fólki. Enda
heppnaðist dagurinn vel.
Þegar við sögðum Arnari Geir að
amma væri dáin sagði ég við hann að
við gætum alltaf séð myndir og vídeó
af henni. Hann hefur lítið rætt það en
hann er búinn að horfa á brúðkaupið í
allan dag og það skín svo af henni
hvað hún er ánægð með daginn. Við
Jóna Margrét ræddum oft um brúð-
kaupið og alltaf sagði hún að það hefði
ekki getað verið flottara, hún var svo
ánægð með það og það vorum við
hjónin líka. Daginn eftir að við giftum
okkur fluttum við hinum megin í
Fannafoldina og þá var orðið mjög
stutt á milli okkar. Um haustið 2001
fór Arnar Geir á leikskóla og ég var
ólétt að Þórði Atla. Við löbbuðum
mikið í og úr leikskólanum og var
okkar helsti áfangastaður Fannafold
23, því að alltaf þegar ég kom að
sækja hann á leikskólann var alltaf
það fyrsta sem að hann sagði: ,,Fara
til Nonnu (eða Sjónínu) ömmu,“ og
alltaf þegar við komum til hennar var
allt tekið út úr skápunum sem til var,
sama þótt við værum nýbúin að
borða, hún var svo gestrisin og tók
alltaf svo vel á móti okkur. Það var
alltaf svo fínt hjá henni og það sást
aldrei rykkorn á neinu.
Það var ýmislegt gott sem ég lærði
af henni. Með tímanum hefur orða-
forðinn hjá Arnari Geir breyst og
hann segir: ,,Mamma ég vil bara kíkja
til Jónínu ömmu, gerðu það, bara
smá.“ Hvað á ég að gera þegar hann
er búinn í sumarfríi og við förum að
labba aftur úr leikskólanum og hann
biður um að fara til Jónínu ömmu?
Hún er sú besta sem hann hefur
kynnst, hann dáði ömmu sína og hún
gerði allt fyrir hann.
Hinn 11. júlí 2002 kom svo Þórður
Atli í heiminn, Jónína Margrét kom
strax upp á spítala að sjá hann eins og
hún gerði í fyrra skiptið. Alltaf kom
hún ef ég bað hana um að sitja hjá
honum eða til að sækja Arnar Geir og
yfirleitt hringdi hún og sagði: „Hann
vill bara fara í múrsteina húsið, má
hann það?“ Og að sjálfsögðu sagði ég
alltaf já. Henni fannst aldrei vera mál
að passa fyrir okkur þó að þeir væru
orðnir tveir kröftugir strákar og hún
orðin frekar þreytt. Ef ég hringdi yfir
og spurði hvort Doddi eða Elsa
myndu vilja vera hjá strákunum þá
sagði hún bara: „Hvað, má ég ekki
passa þá?“ Alltaf vildi hún hjálpa okk-
ur með hvað sem var. Betri ömmu og
tengdamömmu er ekki hægt að hugsa
sér því hún var yndisleg í alla staði.
Elsku Jónína, ég þakka fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum sam-
an og þær góðu minningar sem ég
geymi í hjarta mínu. Ég þakka þér
fyrir að hafa verið svona frábær
amma, við munum passa að þeir
gleymi þér aldrei og ég veit að þú
munt vernda þá og fylgjast með þeim.
Þú átt alltaf stað í hjarta mínu,
elsku Jónína mín. Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Sandra.
Elsku amma, takk fyrir alla ástina
og umhyggjuna sem þú gafst okkur
og allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þínir gullmolar,
Arnar Geir og Þórður Atli.
Kynni okkar af Jónínu og fjöl-
skyldu hófust fyrir sjö árum, þegar
frumburðir okkar fóru að vera saman.
Jónína og fjölskylda hennar hafa síð-
an þá verið þátttakendur í mestu
gleðistundum lífs okkar, þegar börn
okkar Sandra og Siggi eignuðust
frumburð sinn Arnar Geir fyrir fjór-
um árum, tveimur árum síðar brúð-
kaup þeirra 14. júlí 2001 og fæðing
litla Þórðar Atla fyrir ári. Betri ömmu
er vart hægt að hugsa sér. Alltaf var
hún tilbúin að fá litla menn í heim-
sókn, horfa á vídeó eða bara spjalla og
lauma góðgæti í munn.
Söknuður Arnars Geirs á eftir að
verða mikill að geta ekki kíkt aðeins
til Nonnu ömmu í múrsteinahúsið á
leið heim af Foldaborg.
Elsku Jónína, takk fyrir allt.
Elsku Ófeigur, Doddi, Elsa, Siggi,
Sandra, Arnar Geir, Þórður Atli, Elsa
amma, Helga og fjölskylda, við vott-
um ykkur dýpstu samúð okkar og
biðjum guð að styrkja ykkur í sorgum
ykkar.
Minning Jónínu mun lifa um
ókomna tíð.
Súsanna og fjölskylda.
Elsku systir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig Jónsson.)
Þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar. Þín verður sárt saknað.
Björgvin og Helga.
JÓNÍNA MARGRÉT
ÞÓRÐARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Jónínu Margréti Þórðardóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Páll Ólafssonfæddist í Reykja-
vík 26. ágúst 1927.
Hann lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 2.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru hjón-
in Sigurður Ólafur
Þórarinsson, f. 20.
mars 1893, d. 26. októ-
ber 1961, og Björnína
Kristjánsdóttir, f. 10.
júlí 1889, d. 5. maí
1978. Páll átti tvo al-
bræður, Gísla og
Magnús, sem báðir eru látnir og
sex hálfsystkini sammæðra sem öll
eru látin, þau voru Kjartan, Lára,
Herjólfur, Sigurður, Guðrún og
Magnús.
Páll kvæntist 13. desember 1947
Maríu Guðmundsdótt-
ur, f. 1. apríl 1922.
Börn þeirra eru:
Hilmar sjómaður, f.
20. mars 1943, kvænt-
ur Sigríði Kristjáns-
dóttur; Hrönn, f. 18.
febrúar 1947, maki
Arnþór Óskarsson,
látinn; Ásdís, f. 4. júlí
1949, d. 14. nóvember
1998; Sigrún, f. 1. nóv-
ember 1951; og Ellen,
f. 2. maí 1953. Barna-
börnin eru 19 og
barnabarnabörnin 20.
Páll vann hjá SVR á fimmta ára-
tug.
Útför Páls fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Páll Ólafsson eða afi Palli eins og
hann var kallaður af barnabörnum
sínum var okkur góð fyrirmynd þar
sem heiðarleiki, virðing og snyrti-
mennska var höfð að leiðarljósi á
hans heimili. Í Melgerði reistu afi og
amma hús sitt og ólu þar upp börn
sín. Þaðan eigum við margar hlýjar
minningar um hann afa sem byggði
sér hús frá grunni. Upp á háalofti var
geymsla sem hafði að geyma gamalt
dót sem var notað í hinum ýmsu
leikjum. Sjónvarpsholið var einnig
uppi í risinu og þar var afi vanur að
sitja í sínum hægindastól og lét fara
vel um sig. Á kvöldin sátu þau afi og
amma og horðu á sjónvarpið. Um
helgar átti afi það til að skreppa nið-
ur í eldhús til að sækja djús og eitt-
hvað gotterí, oft var það poppkorn og
súkkulaði eða þá ávextir.
Á sumrin var afi mikið í garðinum
sem hafði að geyma rifsber og rósir,
og hinar ýmsu tegundir að blómum
og runnum. Við systurnar dvöldum
mikið hjá afa og ömmu í Melgerði.
Þegar horft er yfir farinn veg þá
minnumst við þess hve afi hafði
virðulegan og góðan mann að geyma.
Það var svo skemmtilegt að fylgjast
með honum afa þegar hann tók sig til
fyrir vinnuna. Lítil augu fylgdust
með í dyragættinni á baðherberginu
og horfðu á hann maka á andlit sitt
hvítri raksápu með bursta. Því næst
tók afi til við að raka sig sem lauk
með því að hann setti á sig góðan ilm.
Í hárið var sett brilljantín og greitt
aftur þannig að sérstök bylgja kom á
toppinn. Að þessu loknu gekk afi vel
frá eftir sig inn í skáp hægra megin á
baðherberginu. Aldrei þurfti amma
að segja við afa að ganga frá eftir sig
eins og tíðkast á mörgum heimilum.
Afi var mikið snyrtimenni og hafði
hlutina í röð og reglu. Upp á búinn
stóð þessi virðulegi maður í ný burst-
uðum skóm með strætisvagnahúfuna
á höfðinu. Tók svörtu töskuna með
nestinu sínu sem hann smurði auð-
vitað sjálfur, kyssti ömmu bless, lok-
aði á eftir sér og gekk rösklega niður
á Grensásveg þar sem hann tók
vagninn í vinnuna. Afi starfaði hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur til
margra ára og gegndi því starfi af
mikilli virðingu og tryggð. Það má
segja að hann hafi verið einn af
myndarlegustu starfsmönnum hjá
Strætó.
Starfið gat verið erilsamt og eftir
kvöldvaktir um helgar heyrðu lítil
eyru stundum af því sem afi hafði
lent í, farþegarnir gátu oft verið í
misjöfnu ástandi og stundum þurfti
afi að kalla til lögregluna. Afi var eins
og hetja í okkar augum, sterkur og
stæðilegur enda borðaði afi alltaf
hafragraut og lýsi á morgnana. Hans
helsta áhugamál má segja að hafi
verið að þrífa heimilið og dytta að
húsinu og ekki má gleyma bílnum
sem stóð gljáandi í innkeyrslunni.
Afi keyrði um á Lödu þegar við vor-
um litlar stelpur, og voru margar
skemmtilegar ferðir farnar. Sunnu-
dagsbíltúr niður á höfn og keyptur ís
á leiðinni, eða farið í hin ýmsu ferða-
lög. Okkur fannst afi stundum keyra
of hægt með tjaldvagninn aftan í.
Hann keyrði með beltið spennt og
vildi njóta fegurðar landsins, borða
nesti úti guðsgrænni náttúrunni,
veiða og taka myndir.
Þegar í heimsókn er komið í Mel-
gerðið er orðið að vana að setjast inn
í stofu og fletta myndalbúmum og
rifja upp gamlar stundir. Nú eru
samverustundirnar með þér í Mel-
gerði liðnar og eigum við þér mikið
að þakka í þessu lífi, elsku afi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kveðja,
Kolbrún Dögg og Eva Björk
Kristjánsdætur.
Elsku afi, ég trúi því ekki enn að
þú sért farinn frá okkur. Þú reyndist
mér alltaf vel og vil ég þakka fyrir
það og þær stundir sem við áttum
saman. Þegar ég hugsa um þig þá sé
ég þig fyrir mér vera að gera þig
tilbúinn að fara að keyra strætó, þú
varst alltaf svo flottur með húfuna.
Það á alltaf eftir að verða skrítið
að hafa þig ekki hér hjá okkur, að
geta ekki talað við þig eða kysst þig á
kinnina. Sennilega á ég alltaf eftir að
búast við þér þegar ég heimsæki
ömmu, mun bíða eftir að þú komir
inn um dyrnar úr göngutúrnum þín-
um en það eina sem ég get gert núna
er að ylja mér við minningarnar um
þig og huggað mig við það að þér líði
vel núna.
Nú ert þú farinn á feðranna fund
við hugsum til þín með sorg í hjarta,
þín verður saknað um ókomna stund,
guð geymi þig um veröld bjarta.
(Höfundur ókunnur.)
Belinda.
PÁLL
ÓLAFSSON