Morgunblaðið - 14.07.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. JÚLÍ 2003 21
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÁKI SIGURÐSSON,
Ægisgötu 8,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
sunnudaginn 6. júlí, verður jarðsunginn frá Akur-
eyrarkirkju miðvikudaginn 16. júlí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Heiður Jóhannesdóttir,
Jóna Kristín Ákadóttir,
Sigurður Þór Ákason.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
RAFN MARKÚS SKARPHÉÐINSSON,
Hraunsvegi 21,
Njarðvík,
sem lést föstudaginn 4. júlí, verður jarðsunginn
frá Ytri-Njarðvíkurkirkju þriðjudaginn 15. júlí
kl. 14.00.
Helga Sigrún Helgadóttir,
Friðrik Rafnsson, Eydís Ýr Guðmundsdóttir,
Helena Rafnsdóttir, Vilberg J. Þorvaldsson,
Helgi I. Rafnsson, Þórdís Á. Sigurjónsdóttir,
Ólöf Elín Rafnsdóttir, Róbert J. Guðmundsson
og barnabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, dóttir og amma,
BERGHILDUR GRÉTA
BJÖRGVINSDÓTTIR,
Gunnarsstöðum í Þistilfirði,
verður jarðsungin frá Svalbarðskirkju fimmtu-
daginn 17. júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta Krabbameinsfélag
Íslands njóta þess.
Jóhannes Sigfússon,
Axel Jóhannesson, Lilja G. Viðarsdóttir,
Sigríður Jóhannesdóttir, Júlíus Þ. Sigurbjartsson,
Katrín Jóhannesdóttir, Guðmundur Friðriksson,
Gréta Bergrún Jóhannesdóttir, Gréta Emelía Júlíusdóttir,
og barnabörn.
✝ Sigurbjörn Jóns-son fæddist 23.
desember 1923.
Hann lést af slysför-
um laugardaginn 5.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Magnússon og Krist-
ín Sigurbjörnsdóttir.
Systkini Sigurbjörns
eru: Svava, f. 1917,
látin, Sigríður, f.
1919, Ester, f. 1927,
Anna Magdalena, f.
1930 og Erna, f.
1930, látin.
Einnig ólst upp
með honum systurdóttir, Erna.
Sigurbjörn kvæntist Indíönu
Leifsdóttur, f. 28. júní 1923. d. 23.
des. 1992. Fósturbörn hans, börn
hennar eru: a) Elí
Halldórsson, kvænt-
ur Auði Þorvalds-
dóttur, börn þeirra
Anna Leif, f. 1970,
Þóra Björg, f. 1971,
Sóley Ósk, f. 1980,
og Árni Freyr, f.
1985. b) Sigrún Hall-
dórsdóttir, gift
Benedikt Jónssyni,
börn þeirra Emma
Bachmann, f. 1978,
Einar, f. 1982, Rúnar
Dór, f. 1984, Sandra
Sif, f. 1993, og Díana
Dröfn, f. 1995.
Barnabarnabörn eru átta.
Útför Sigurbjörns verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elskulegur afi okkar er fallinn
frá. En af hverju hann? Hann sem
hafði 10 mínútum áður kvatt okkur
upp í sumarbústað og var á leið
heim eftir samverustund með fjöl-
skyldunni, þegar hann lendir í
þessu hræðilega slysi. Af hverju fór
hann ekki 5 mínútum síðar? Af
hverju vildi hann ekki þá það far
sem honum bauðst? Það leita alltaf
spurningar upp í hugann þegar
svona gerist, en fátt er um svör.
Við sem eftir sitjum verðum að
sætta okkur við orðinn hlut þótt
erfitt sé. Vonandi líður afa vel þar
sem hann er nú, í faðmi ömmu, en
hann saknaði hennar mikið og
sýndi það sig með því að hann fór
daglega í kirkjugarðinn að leiði
hennar.
Afi flutti aftur á Skagann eftir að
amma dó og urðu þeir afi og pabbi
mjög samrýndir eftir það. Þeir
gerðu margt saman og á hverju
einasta kveldi var tekinn bryggju-
rúntur. Það skarð sem afi skilur
eftir sig verður aldrei fyllt en við
fjöldskyldan stöndum saman og
huggum hvert annað.
Kveðja
Anna Leif, Þóra Björg,
Sóley Ó. og Árni Freyr.
SIGURBJÖRN
JÓNSSON
✝ Karl Sigurðssonfæddist í Reykja-
vík 12. ágúst 1915.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 4. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurður Ólafs-
son skipstjóri, f. 20.7.
1883, d. 2.3. 1921, og
Þorbjörg Þórarins-
dóttir, f. 15.7. 1879,
d. 15.11. 1926. Syst-
kini Karls eru Þuríð-
ur, f. 5.10. 1907, d.
22.10. 1998, Elísabet,
f. 1909, d. sama ár,
Steinunn Ólína, f. 23.7. 1912, Ólaf-
ur, f. 15.6. 1918, Þórarinn, f. 8.11.
1919, d. 10.4. 1988, og Sigurður
Björgvin, f. 5.5. 1921, d. 1.2. 1964.
Hinn 11. júlí 1945 kvæntist Karl
Ásrúnu Rögnu Þórðardóttur, f.
5.8. 1917. Börn þeirra eru: 1)
Steinunn, f. 10.3. 1946, gift Högna
Birni Halldórssyni, f. 11.5. 1943, d.
24.1. 1999. Þeirra börn: a) Halldór
Karl, f. 28.12. 1974. b) Unnur
Þóra, f. 9.8. 1978. Sambýlismaður
hennar er Höskuldur Borgþórs-
son. 2) Jóhann, f. 11.6. 1948,
kvæntur Ragnheiði Björnsdóttur,
f. 20.11. 1951. Þeirra börn: a)
Guðný Lára, f. 30.11. 1971, gift
Sigþóri Kristni Skúlasyni og eiga
þau tvær dætur Agnesi Þóru og
Freyju Ragnheiði. b) Klara Ásrún,
f. 16.12. 1991. 3) Þorbjörg, f. 19.5.
1955, gift Þóri Ingasyni, f. 3.8.
1954. Þeirra börn: a) Ragnar, f.
17.2. 1977, kvæntur
Birnu Guðnýju
Björnsdóttur og eiga
þau einn son Björn
Inga, b) Hildur, f.
28.12. 1978, gift
Bjarka Valtýssyni. c)
Ingi, f. 30.10 1990.
Auk þess gekk Karl í
föðurstað dóttur Ás-
rúnar Rögnu, Unni
Þóru Jónsdóttur, f.
27.5. 1941 d. 16.4.
1976, gift Reyni Sig-
urðssyni, f. 20.1.
1939. Þeirra sonur
er Sigurður Steinar,
f. 1.6. 1961, og á hann tvær dætur,
Unni Þóru og Sigrúnu Eir. Karl og
Ásrún Ragna slitu samvistir 1988.
Sambýliskona Karls síðustu ár
var Áslaug Magnúsdóttir, f. 7.8.
1919. Eftir lát foreldra Karls var
hann í fóstri í Grímsnesinu, bjó um
tíma hjá systur sinni Þuríði í Hafn-
arfirði og síðan á Hunkubökkum í
Vestur-Skaftafellssýslu. Hann var
einn af frumbýlingum Kópavogs
en átti síðast lögheimili í Þorláks-
höfn. Hann lauk meira vélstjóra-
prófi 1944 og var tæp 35 ár vél-
stjóri til sjós, lengst af á
Guðmundi Péturs frá Bolungar-
vík og átta ár í frystihúsi hjá Barð-
anum í Kópavogi. Karl var með-
limur í ýmsum félögum, m.a. í
félagi esperantista.
Útför Karls fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Kæri vinur.
Ég kveð þig með virðingu og þakka
fyrir allar gleðistundir okkar, öll
ferðalögin og samveru okkar í Þor-
lákshöfn með vinum og vandamönn-
um.
Sérstaklega þakka ég fyrir þitt
trausta handtak, það var ósvikið.
Ég kveð þig með laginu okkar fal-
lega.
Er vaggar skip á úthafsbreiðu öldunum
og undraljóma á sæinn máninn slær.
En bjart er yfir báru hvítu földunum,
er brosir máni á himni unaðskær.
Þá farmann dreymir um fortíð horfna.
Hann fær vart blundað þó taki að morgna
– og dreymir –
En andvörp hans með öldugjálfri hljóðna þá.
er Eygló morgunhljóma á hafið slær.
(Sigfús Erlingsson.)
Vertu Guði falinn um tíma og eilífð.
Þín
Áslaug Magnúsdóttir.
Í dag kveðjum við tengdaföður
minn Karl Sigurðsson sem var um
margt einstakur maður. Hann var
mjög mótaður af sínum uppvaxtarár-
um sem voru erfið og óvenjuleg.
Hann missti foreldra sína ungur að
árum og var, eftir þvæling og erfið-
leika, sendur í fóstur í Grímsnes
ásamt bróður sínum sem fór á annan
bæ í nágrenninu. Hann var óþreyt-
andi við að segja manni frá lífinu í
gamla daga. Hann hafði yndi af göml-
um hlutum og nýtni var honum eðlis-
læg. Sem dæmi nefni ég flugdreka
sem hann útbjó fyrir barnabörnin og
notaði gamla handfæravindu fyrir
bandið. Hann var mér mjög innan
handar í mínum áhugamálum. Ef
hann fann dauðan fugl hringdi hann
alltaf í mig til að kanna hvort ég ætti
hann og var hann þá settur í frysti hið
snarasta. Karl var esperantisti og
skrifaðist á við fólk út um allan heim.
Í gegn um þau bréfasambönd fékk
hann oft fræ af ýmsum trjátegundum
sem okkur fannst gaman að prufa
hvort hægt væri að láta lifa hér.
Nefni ég t.d. furu frá Búlgaríu og
birki frá Kamchatka. Hann hafði
mjög gaman af að ganga fjörur og
áttum við alltaf eftir að fara eina
fjöruferð á Reykjanesskagann þar
sem hann vissi um keðjuhlekk sem
mig langaði svo mikið í. Hann vissi
um mörg skip og báta sem strandað
hafa við Reykjanesskagann og var
óþreytandi að segja okkur frá þeim.
Síðustu árin átti hann lítið hús í
Þorlákshöfn þar sem hann og Áslaug
áttu margar góðar stundir. Þau voru
dugleg að bjóða til sín í kaffi og mat
og því oft fjölmenni. Karl var alltaf
að, fann sér alltaf einhver verkefni.
Þegar hann var kominn yfir áttrætt
byggði hann bílskúr númer tvö. Því
miður var of stutt eftir til að hann
gæti notið hans og aðstöðunnar þar
eins og til stóð. Þrekið var búið en
hugurinn starfaði enn af fullum
krafti. Að endingu vil ég gera hans
orða að mínum „allt í reglu“.
Hér skal þakkað fyrir samveruna
og hvíli hann í friði.
Ragnheiður.
Það er komið að leiðarlokum. Í dag
kveðjum við Karl Sigurðsson, okkar
elskulega Kalla. Hann kom inn í fjöl-
skyldu okkar fyrir um það bil 15 ár-
um en þá hófu móðir mín og Kalli
sambúð. Þau höfðu þekkst áður þeg-
ar þau voru ungmenni hér í Reykja-
vík fyrir stríð, þau tóku saman þegar
þau um það bil 40 árum síðar voru
bæði orðin ein. Það var gæfuspor fyr-
ir þau bæði og þar með rufu þau ein-
semd efri áranna og með þeim ríkti
bæði kærleikur og vinátta. Þau áttu
góð og farsæl ár og nutu þess að
ferðast víða og eins að hlúa að sínu
bæði heima og í Þorlákshöfn þar sem
Kalli naut sín best en þar átti hann
hús sem þau notuðu sem sitt annað
heimili. Þar fékk hann útrás fyrir
starfsgleði sína en honum féll helst
ekki verk úr hendi og af ótrúlegri
elju, orðinn hálfníræður byggði hann
stærðar bílskúr við húsið sitt og vann
flest verkin sjálfur. Garðyrkja og
gróður áttu líka hug hans, alltaf að,
þannig var Kalli, hugurinn og eljan
fram undir það síðasta. Það átti illa
við hann þegar hann fann að þrekið
var að bresta og hann gat ekki lengur
gengið í verkin, þá var hann tilbúinn
að kveðja.
Ég þekki ekki sögu Kalla frá yngri
árum, hana kunna aðrir betur, en ég
veit að hann átti erfiða æsku og
missti báða foreldra sína ungur, en
hann gerði það besta úr sinni stöðu
og með harðfylgi og dugnaði varð
hann vélstjóri. Vélar áttu vel við
Kalla, þar naut þekkingaþorsti hans
sín vel og á þeim tíma voru þær tölv-
ur nútímans, endalaust hægt að stúd-
era og læra og þannig var Kalli alltaf
að stúdera og bæta við sig þekkingu,
enda var hann hafsjór af fróðleik.
Hann var mikill áhugamaður um ætt-
fræði, mjög vel að sér í sögu og landa-
fræði og þekking hans var á ótrúlega
víðu sviði, enda var það oft viðkvæðið
ef á þurfti að halda: „Spyrjum Kalla!“
og Kalli vissi líka oftast svarið.
Á sínum vélstjóraárum til sjós not-
aði Kalli tímann og lærði esperanto.
Hann hafði hrifist af þeirri hugsjón
að mannkynið gæti talað og skilið eitt
og sama tungumálið, hann var alla tíð
tryggur þeirri hugsjón og var virkur í
þeim félagsskap, átti vini í mörgum
löndum sem hann skrifaðist á við á
esperanto og fór og hitti á þingum er-
lendis. Hann hafði mikinn áhuga
skógrækt og flutti m.a. inn birkifræ
frá Kamtsjatka til að kynbæta það ís-
lenska. Á Skógum undir Eyjafjöllum
er birkilundur frá þessum fræjum og
heitir Karlslundur. Kalli var sannur
sósíalisti og verkalýðssinni, enda af
þeirri kynslóð sem þurfti að berjast
fyrir öllum þeim réttindum sem okk-
ur þykja sjálfsögð í dag.
Þó að Kalli væri ekki mikill sel-
skapsmaður og héldi sig frekar til
hlés í margmenni hafði hann
ákveðnar skoðanir á flestum málefn-
um og naut sín best í fámennum hóp
og gat þá farið á kostum, og þar naut
þekking hans sín vel. Það voru oft
fjörugar umræður við borðstofuborð-
ið á Laufásveginum, þegar skipst var
á skoðunum og oft hitnaði í kolunum
en aldrei til leiðinda og alltaf með
virðingu og vinsemd. Það var líka
fróðlegt að hlusta á Kalla segja frá
liðnum tímum, árunum sínum til sjós
þegar hann lenti í sjávarháska og var
hætt kominn, eða þegar hann var
drengur og unglingur, svo ótrúlegar
breytingar sem hans kynslóð upp-
lifði.
Já, það er margs að minnast þegar
litið er yfir farinn veg en það sem mér
finnst alltaf hafa einkennt Kalla mest
var þetta einstaka æðruleysi. Hann
tók lífinu eins og það var og óskap-
aðist aldrei heldur gerði alltaf það
besta úr því. Í veikindum þeim sem
hann átti við að stríða undanfarið
kvartaði hann aldrei, þó vitað hafi
verið að hann væri oft illa haldinn og
kvalinn. Sanna góðvild hans og
hvatningu sem hann sýndi okkur öll-
um ber að þakka. Nú er sætið hans
Kalla autt við borðstofuborðið og við
munum sakna hans öll, líka yngsta
kynslóðin, en eftir situr minningin
um þennan einstaka mann sem við
kveðjum nú með söknuði.
Í dag skein sól á sundin blá
og seiddi þá,
er sæinn þrá
og skipið lagði landi frá.
Hvað mundi fremur farmann gleðja?
Það syrtir að, er sumir kveðja.
(Davíð Stefánsson.)
Guðrún R. Axelsdóttir.
Í dag er til grafar borinn elskuleg-
ur afi minn og langar mig að minnast
hans með nokkrum orðum.
Hann afi átti sér mörg áhugamál,
svo sem ættfræði, trjárækt og átti
pennavini út um allan heim. Hann
hafði gaman af því að ferðast um
landið og man ég eftir mörgum fjöru-
ferðum sem við fórum í til að skoða
það sem á land hafði rekið. Ef hann
gekk fram á fugl þá færði hann
mömmu sem síðan lét stoppa upp og
á hún nú orðið dágott fuglasafn.
Það verður seint hægt að segja um
afa að hann hafi verið nýjungagjarn
en honum hafði þó tekist að læra ör-
lítið á tölvu og var farinn að geta sent
tölvupóst til pennavinanna á esper-
anto.
Eftir að amma og afi skilja, fækk-
aði þó samverustundunum með hon-
um í nokkur ár. Það er ekki fyrr en
hann byrjar að búa með Áslaugu sem
þeim fer að fjölga aftur og þá minnist
ég sérstaklega allra fjölskylduboð-
anna sem þau afi voru dugleg að
halda í Þorlákshöfn.
Í Þorlákshöfn hafði afi keypt sér
gamalt hús sem hann gerði upp af
miklum myndarskap og það hús not-
uðu þau sem einskonar sumarhús.
Ekki veit ég um marga menn komna
á níræðisaldur sem taka upp á því að
byggja bílskúr, en það gerði afi minn
og vann nánast allt sjálfur.
Megi minningin um góðan mann
lifa í hjörtum okkar hinna sem
þekktu. Guð blessi elsku afa minn.
Guðný Lára Jóhannsdóttir.
KARL
SIGURÐSSON
 Fleiri minningargreinar um Karl
Sigurðsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.