Morgunblaðið - 14.07.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 14. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Leifur Kristleifs-son fæddist á Efri-
Hrísum í Fróðár-
hreppi á Snæfellsnesi
9. nóvember 1926.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 5. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
Leifs voru Kristleifur
Jónatansson, f. 2. jan-
úar 1873, d. 7. febrúar
1946, og Soffía Árna-
dóttir, f. 10. febrúar
1886, d. 13. september
1981. Leifur var yngstur af átta
systkinum og eru tvö þeirra á lífi:
Leó, f. 23.9. 1909, d. 4.2. 1987, Arn-
dís, f. 27.11. 1912, d. 17.5. 1993,
Halldóra, f. 25.5. 1918, d. 8.5. 1999,
Hansína, f. 25.5. 1918, d. 1.5. 1997,
Jónatan, f. 15.5. 1919, d. 9.10. 2002,
Ólína, f. 11.10. 1921, og Guðmundur
Kristleifsson, f. 4.8. 1923, Leifur
kvæntist 1956 Sigríði Guðmunds-
dóttur frá Norðfirði, f. 27.2. 1927.
arsdóttir, f. 9.9. 1950, maki Haf-
steinn Eggertsson, hún á þrjú börn
af fyrra hjónabandi, þau eru Linda,
maki Hrafn Þórsson, þau eiga tvö
börn, Adólf, maki Rakel Sigurðar-
dóttir, þau eiga tvö börn, og Sigríð-
ur María. 7) Ingvar Sigurðsson, f.
31.7. 1954, maki Pálína Þráinsdótt-
ir, börn Guðbjörg og Guðmundur.
Barnabörnin eru fimmtán og
barnabarnabörnin fjögur.
Leifur lauk gagnfræðaprófi frá
Héraðskólanum á Laugarvatni, og
öðru stigi fiskimannadeildar Sjó-
mannaskólans 1955. Hann starfaði
til sjós hjá ýmsum útgerðum og eft-
ir að hann kom í land var hann í
byggingarvinnu og við uppsetn-
ingu á veiðifærum hjá ýmsum út-
gerðum. Hann hóf störf hjá Eim-
skipafélag Íslands í Hafnarfirði
1966 og starfaði þar til hann fór á
eftirlaun. Eitt af hans stóru áhuga-
málum var fjárbúskapur og hesta-
mennska sem hann stundaði fram á
síðasta ár og var hann einn af fé-
lagsmönnum Fjáreigendafélags
Hafnarfjarðar og Hestamanna-
félagsins Sörla.
Útför Leifs verður gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þau hófu sinn búskap á
Lyngbergi í Garða-
hreppi en fluttu síðan í
Bröttukinn 30 í Hafnar-
firði og bjuggu þar síð-
an. Leifur og Sigríður
eiga fimm börn og
einnig gekk Leifur
tveim börnum Sigríðar
í föður stað, börnin eru:
1) Óskírður Leifsson, f.
10.9. 1956, d. 11.9.
1956. 2) Birna Leifs-
dóttir, f. 30.7. 1957,
maki Sigurður Val-
geirsson, börn Elvar, Hlíðar og
Erna. 3) Guðmundur Leifsson, f.
4.10. 1960, maki Kristrún Runólfs-
dóttir, börn Arnar Þór, Orri Freyr,
4) Sævar Leifsson, f. 15.3. 1963,
maki Fríða Guðmundsdóttir, d.
20.12. 2001, börn, Birta Rún, Viktor
og Leifur, einnig á Sævar eina dótt-
ir fyrir, Vöku Ýr. 5) Sigrún Jóna
Leifsdóttir, f. 22.4. 1966, dóttir
hennar er Danía Rún. 6) Elsa Ósk-
Nú ertu farinn frá okkur elsku afi
eftir erfið og langvarandi veikindi.
Það er svo ótal margs að minnast.
Þegar við vorum lítil var alltaf gam-
an að koma í Bröttukinnina og átt-
um við góðar stundir saman með
þér og ömmu. Þú fórst oft með okk-
ur upp í fjárhús til þess að sýna
okkur lömbin og hestana sem þú
áttir og alltaf var Lappi með.
Nokkrar ferðir fórum við með ykk-
ur ömmu í sumarbústað þar var oft
vakað lengi og spilað og farið í ýmsa
leiki.
Síðustu árin voru þér erfið þar
sem þú stríddir við veikindi sem erf-
itt er að berjast við og að lokum
tóku þig frá okkur en alltaf varstu
glaður og tókst á móti okkur með
bros á vör. Við erum þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast þér og
hafa þig við hlið þessi æskuár.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Við þökkum þér fyrir allt, guð
geymir þig og varðveiti.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Valdimar Briem.)
Elsku amma, við sendum þér
innilegustu samúðarkveðjur.
Barnabörnin
Guðmundur og Guðbjörg.
LEIFUR
KRISTLEIFSSON
✝ Katrín EmmaMaríudóttir Hale
fæddist í Reykjavík
6. desember 1982.
Hún lést í bílslysi 2.
júlí síðastliðinn. Móð-
ir hennar er María
Gunnlaugsdóttir
hjúkrunarfræðingur,
f. á Flateyri 27. mars
1956, faðir er Mark
Paul Hale, f. í Lond-
on í Englandi 11.
febrúar 1955. Þau
skildu. Seinni maður
Maríu og stjúpfaðir
Katrínar er Júlíus
Einar Halldórsson sálfræðingur,
f. á Siglufirði 12. október 1950.
Þau skildu. Hálfsystkin Katrínar í
móðurætt eru Hákon Einar Júl-
íusson, f. 29.9. 1985, og Sunneva
Sigríður Júlíusdóttir, f. 20.12.
1994. Hálfsystir í föðurætt er
Rachel Emma Hale, f. í mars 1987.
Hún býr í Englandi.
Katrín ólst upp hjá móður og
stjúpföður, fyrst á
Vífilsstöðum, þá í
Reykjavík og síðan í
Danmörku til árs-
loka 1995. Þá fluttist
hún með móður og
systkinum til Flat-
eyrar og þaðan til
Reykjavíkur 1997.
Katrín lauk
grunnskólanámi í
Hagaskóla 1998.
Hún var um tíma
nemandi í Mennta-
skólanum á Ísafirði
og síðar í Fjöl-
brautaskóla Vestur-
lands á Akranesi, en á Akranesi
bjó hún um tíma.
Katrín vann ýmis verslunar-
störf á árunum 1998 til 2000.
Eftirlifandi unnusti Katrínar er
Einar Örn Sigurðsson, f. 9.6. 1974
en þau trúlofuðust á jólum 2002.
Útför Katrínar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar með nokkrum orðum að
kveðja og minnast minnar elskulegu
unnustu.
Fyrir rétt um einu og hálfu ári lágu
leiðir okkar saman. Við kynntumst
við heldur óvenjulegar aðstæður og ef
til vill aðstæður sem við sjálf hefðum
síst kosið. Þrátt fyrir erfiðleika og
mótlæti um tíma tókust með okkur
góð kynni og ást. Ég sá fljótt og fann í
hjarta mínu að þarna var á ferðinni
góð og hlý stúlka. Við Kata, eins og
hún var oft kölluð, vorum góðir vinir
og gátum talað um nánast allt milli
himins og jarðar. Stundum fannst
okkur að samband okkar gæti ekki
gengið en þrátt fyrir erfiðar aðstæður
fundum við bæði að það var eitthvað
að halda í. Við þekktumst ef til vill
ekki eins vel og ég hefði viljað en því
sem ég fékk að kynnast líkaði mér vel.
Við áttum auðvitað, eins og fólk á okk-
ar aldri, okkar framtíðardrauma. Við
vissum að draumar okkar og langanir
voru ekki langt undan og þrátt fyrir
þær hindranir sem á vegi okkar
myndu verða vorum við bjartsýn.
En eins og hendi væri veifað
hvarfstu mér og eftir stend ég með
minningar einar. Góðar minningar
sem ég geymi í hjarta mínu alla ævi.
Ég sé þig fyrir mér skömmu áður en
þú varst numin á brott. Þú stóðst
neðst í tröppunum, leist upp til mín
með þínum stóru fallegu bláu augum
og sendir mér koss í kveðjuskyni. En
svo hvarfst þú inn í eilífðina.
Það þurfti ekki mikið til að fá þig til
að brosa. Þú hafðir svo gaman af því
þegar ég til dæmis kallaði þig túlípan-
ann minn eða engilinn minn. Í hjarta
mínu finn ég að þú ert komin á ein-
hvern fallegan og hlýjan stað umvafin
englum himins og ég veit að þér líður
vel meðal þeirra. Ég veit einnig að þú
munt vaka yfir mér og fylgja mér
hvert sem leið mín liggur, vernda mig
og passa. Ég er þakklátur Guði fyrir
að hafa fengið að njóta þeirra stunda
sem við áttum saman og ég mun varð-
veita þær minningar alla mína lífsleið.
Megi Guð almáttugur blessa minn-
ingu Katrínar og styrkja fjölskyldu
hennar í sorginni. Með eftirfarandi
tilvitnun vil ég kveðja þig hinstu
kveðju, Katrín mín:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þinn
Einar Örn Sigurðsson.
Ég ætla að muna Kötu eins og
rósarunna sem er í líkingu við hvernig
hún var þegar ég sá hana síðast svo
fallega í sumrinu með dimmblá augu
og dökka þykka hárið í rauðum bux-
um og hvítum bol. Lífsglaða, greinda
og húmoríska Kata var einn af þess-
um stóru karakterum. Enginn sem
kynntist Kötu var ósnortinn. ,,Er
Kata komin?“ var ekki sagt öðru vísi
en með eftirvæntingu á heimili mínu.
Kata breytti andrúmsloftinu við
hverja heimsókn. Matmálstímar
teygðust á langinn og enginn tímdi að
standa upp, jafnvel ekki fara á kló-
settið, en þó var oft mikil þörf á því
enda sá Kata auðveldlega skoplegu
hliðarnar á hversdagslegum hlutum.
Á öðrum stundum voru krakkarnir
komnir í kös með Kötu í þykjustu-
slagsmálum eða hálf fjölskyldan var
skyndilega upptekin við að prófa ýms-
an klæðnað fyrir framan spegil.
Kata átti ekki aðeins auðvelt með
að sjá spaugilegu hliðarnar á fólki
heldur var glögg á það um leið. Hún
var viðkvæm, enda afar traust vin-
kona þeim sem hún tengdist. Næmi á
börn einkenndi umgengni hennar við
þau og hún var einstaklega vandvirk
við umönnun þeirra. Kata starfaði á
leikskóla á Ísafirði árin 2000–2001,
gætti Matthíasar Finns og Jóhönnu
Brynju sl. vetur og þegar hún lést
vann hún við að annast um Carlos
litla.
Í vetur sem leið varð ég og fjöl-
skylda mín þeirrar gæfu aðnjótandi
að Kata dvaldi hjá okkur um hríð á
Akranesi, fjarri hraða og freistingum
borgarinnar. Hún sat m.a. áfanga í
fjölbrautaskólanum og var fljót að ná
efni félagsgreinanna og skella nýju
hugtökunum sem hún lærði á hvers-
dagslegar aðstæður. Þegar hún velti
framtíðinni fyrir sér komu ýmis störf
til greina og ég varð hissa innra með
mér, en hefði e.t.v. ekki átt að verða
það, þegar hún sagði að helst vildi hún
verða hjúkrunarkona. Sjaldan fellur
eplið langt frá eikinni. Þetta var ekki
það eina sem minnti mig æ meira á
móður hennar, Maju systur, en þegar
ég var barn og hún unglingur fylgdi
ég henni eftir eins og ég gat til að
missa ekki af gullmolunum sem
kunnu að hrjóta af vörum hennar.
Sama skarpskyggnin og hæfileikinn
til að sjá nýja fleti á málunum og Kata
dáðist jafnframt að þessum þáttum í
fari móður sinnar sem og skynsem-
inni og húmornum. Kata var afar stolt
af systkinum sínum, Sunnevu, sem
var eftir því sem hún eltist ,,rúsínan“
hennar og ,,algert krútt“ og myndar-
lega og hæfileikaríka Hákoni, sem
hún talaði alltaf um af aðdáun.
Kötu er best lýst sem hjartahlýrri,
greindri, reynsluríkri og töfrandi
ungri konu. Viðkvæma rósin stóð af
sér veður og vinda, rétti úr sér, tók
vaxtarkipp og opnaði blöð sín mót
sólu sem aldrei fyrr. Hún blómstraði
fyrir þá sem hún elskaði og um leið
fyrir sjálfa sig. Í fullum blóma var
henni svipt burt og minningin ein
stendur eftir.
Elsku Maja systir, þú sem stóðst
svo vörð um Katrínu þína, Hákon,
Sunneva, Júlíus og Einar Örn, guð
geymi ykkur, mildi sársaukann og
huggi. Kæra Kata, þakka þér fyrir
kynni af einstakri manneskju. Guð
geymi þig og varðveiti minningu þína.
Birna Gunnlaugsdóttir.
Yndislega Kata. Það er ekki hægt
að lýsa þér nema með fögrum orðum;
hugljúf, fyndin, skemmtileg, hug-
rökk, barngóð, gjafmild og svona gæti
ég haldið áfram lengi. Ég sakna þín
meira en alls annars. Þú varst einn
stærsti hluti lífs míns og ég mun ætíð
muna eftir þér með þessi stóru, fal-
legu, bláu augu sem gleðin skein úr.
Þú varst mér eins og systir þegar þú
bjóst hjá okkur, alltaf með húmorinn í
lagi og gast gert ótrúlegustu hluti
fyndna. Ég man t.d. þegar við sátum
inni í stofu og horfðum á sjónvarpið
og þú byrjaðir að syngja auglýsinga-
lagið sem okkur fannst svo væmið:
„Arírarí aríró arí óræ ...“ þannig að
við hlógum okkur alveg í keng. Eða
þegar við vorum að læra og þú varst
orðin leið á því, og rakst augun í upp-
tökutæki og byrjaðir að taka upp það
sem við vorum að segja án þess að ég
vissi, settir það svo í gang og breyttir
röddinni okkar í tækinu þannig að
hún varð skræk og skrýtin og aftur
hlógum við og hlógum. Og einu sinni
var ég með ælupest, þá komst þú í
heimsókn og sagðir við mig: ,, Ælirðu
ef ég segi bðöööö …“ og þú gerðir
svona alls konar æluhljóð til að stríða
mér, en ég held að mér hafi bara batn-
að dálítið við það. Svo sagðirðu mér
sögu af því að þú hafir einu sinn ælt
yfir Ester vinkonu þína í grunnskóla
og enn einu sinni hlógum við. Mér
fannst alltaf að þú ættir að verða leik-
kona. Þegar þú varst með pestina, sat
ég hjá þér heilan dag og við töluðum
saman um allt milli himins og jarðar
eins og bestu vinkonur. Þú vildir ekki
mæla þig. Þá sagði ég í gríni að þá
myndi ég bara gera það en þá hringd-
irðu í Höllu vinkonu þína og þóttist
vera hrædd og sagðir að nú ætlaði ég
að ganga of langt.
Þú varst alltaf uppáhaldsfrænka
mín, alveg síðan ég var lítil þótt það
væri talsverður aldursmunur á okkur
enda varstu mjög barngóð, lékst mik-
ið við krakka og þú hlakkaðir til að
eignast barn sjálf. Það er svo ósann-
gjarnt að svona frábært fólk í blóma
lífsins lendi í hræðilegu slysi og hverfi
allt of fljótt. Þú sem varst nýflutt í
íbúð og búin að koma öllu svo vel fyr-
ir, allt í stíl eins og þér var lagið. En
svona er lífið, þú komst sem himna-
sending og ferð sem falleg minning.
Ég bið nú almættið um að gæta þín
vel og ég veit að þér líður vel þar sem
þú ert, svo jákvæð og fín, elsku Kata.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
kynnst þér og í hjarta mér mun ég
ávallt geyma mynd af þér.
Þín táningsfrænka,
Regína Björk.
Sviplegt fráfall elsku systurdóttur
okkar snart okkur öll djúpt og við
reynum að kveðja hana sem best við
megum, kunnum og skiljum. Hún var
mikill persónuleiki, skemmtilegt barn
sem maður sá aldrei í fýlu, brosmild
og ómissandi í fjölskylduboð þar sem
systkinabörnin komu saman. Þar átti
hún góða vini sem sakna hennar nú
sárt. Tilsvör hennar eru eftirminni-
leg, snaggaraleg og full kímni sem að-
eins var á færi þeirra sem höfðu gáfur
og greind til. Með dvöl sinni og heim-
sóknum vestur á firði, uppi á Skaga
og til Danmerkur eignaðist hún líka
marga vini, og síðar kærastann Einar
Örn, sem allir fengu tækifæri til að
kynnast henni og eignast minningar
um þessa einstöku stelpu sem var rétt
að byrja ár sín sem kona.
Elsku Kata, það var ómetanlegt að
hitta þig í vetur, að geta þakkað þér
fyrir greiðann og að geta kvatt þig,
þótt það reyndist í síðasta sinn. Nær-
vera þín var hlý og góð, það gladdi
mig, og þú skilur eftir minningu sem
ég verð þér alltaf þakklátur fyrir að
eiga og geta heiðrað. Hugurinn er hjá
ykkur öllum í Hólmagarði, ævinlega.
Kannski leggur guð þyngri byrðar á
þá sem eru sterkastir.
Einar Þór.
Elsku Kata vinkona mín. Ég trúi
ekki að þú sért dáin, þú varst svo ung
og myndarleg og áttir svo sannarlega
framtíðina fyrir þér. Ég sakna þín svo
sárt og þykir óendanlega leiðinlegt að
hafa ekki náð að biðja þig fyrirgefn-
ingar á ruglinu í mér, var á leiðinni að
fara að gera það eftir að ég varð edrú,
en svo ertu bara dáin og við ósáttar.
Þú varst að berjast við sama sjúkdóm
og ég og varst búin að standa þig svo
vel síðasta rétt tæpa árið þitt hér, fyr-
ir utan nokkur hliðarspor. Ég sá þig
sko blómstra, get ég sagt þér, elsku
Kata mín.
Ég mun alltaf geyma minningarn-
ar um þig í hjartanu mínu og veit að
þú ert á betri stað núna. Elsku Einar
minn, móðir Kötu og systkini, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð á
þessum erfiðu tímum.
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem ég
get breytt, og vit til að greina þar á
milli.“
(Reinhold Niebuhr.)
Með þessum orðum vil ég kveðja
ástkæra vinkonu mína með sorg og
söknuð í hjarta. Megi Guð geyma þig.
Þín vinkona,
Ragna Dögg.
Ömurlegt er að þurfa að kveðja
hana Kötu svona unga, en gott að geta
huggað sig við minningarnar sem hún
skildi eftir sig. Minningarnar mínar
eru flestar af sumarfríum, sveitaferð-
um og alls kyns bralli sem við stóðum
í saman: Stofnun Rollubeinasafnsins,
búskapar í kartöflukofanum og
naggrísaeldi. Kata var frábær leik-
félagi og það var alltaf gott að hitta
hana og vera í návist hennar. Hún
bullaði aldrei eða laug, heldur var hún
opin og vinaleg og hlý. Á sinn eðlilega
og sprellblandna hátt var hún ein
innilegasta manneskja sem ég hef
kynnst. Það er ómetanlegt að eiga
minningar um Kötu. Æ, hvað þær
hefðu mátt verða fleiri.
Kári.
Við kveðjum í dag kæra vinkonu
okkar og skólafélaga.
Það er ekki hægt að hugsa til Kötu
án þess að brosa út í annað, hún var
svo mikill prakkari.
Okkar kynni af Kötu hófust þegar
hún byrjaði í Grunnskólanum á Flat-
eyri, þá í 8.bekk. Okkur leist nú ekk-
ert á hana í fyrstu. Hún flutti hingað
beint frá Dannmörku og mætti fyrsta
skóladaginn í hnéháum gúmmístíg-
vélum, og taldi sig aldeilis eiga eftir að
passa inn í dreifbýlismenninguna.
Hún reyndist nú vera hið allra besta
skinn og þá má eiginlega segja að hún
hafi verið gosinn í bekknum. Hún var
alltaf að finna upp á einhverju snið-
ugu til að kæta sjálfa sig og bekkinn.
Við eigum öll skemmtilegar minning-
ar um Kötu og því verður hennar sárt
saknað.
Elsku Mæja, Júlíus, Hákon, Sunn-
eva og Einar. Við sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum þess
að Guð styrki ykkur í sorginni.
Skólafélagar úr
Grunnskóla Flateyrar.
KATRÍN EMMA
MARÍUDÓTTIR HALE
 Fleiri minningargreinar
um Katrínu Emmu Maríudóttur
Hale bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.