Morgunblaðið - 22.07.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 22. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hermann Þor-valdur Svein-
björnsson fæddist í
Neskaupstað 5. mars
1949. Hann lést á
heimili sínu í Garða-
bæ, 16. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Laufey Guð-
laugsdóttir húsmóð-
ir, f. á Norðfirði 22.3.
1918, og Sveinbjörn
Á. Sveinsson, skip-
stjóri og útgerðar-
maður, f. í Neskaup-
stað 13.2. 1917, d.
8.12. 1984. Hermann
var þriðji í röð sjö systkina. Systk-
ini hans eru Hulda, f. 22.9. 1943,
Sveinn, f. 5.3. 1945, Sigurður, f.
26.11. 1952, Anna Maren, f. 23.7.
1956, og tvíburarnir Gunnar og
Ólafur, f. 6.5. 1959.
Hermann kvæntist Auði St. Sæ-
mundsdóttur kennara, 5. mars
1971, þau skildu. Dóttir þeirra er
Katrín Brynja, kennari og dag-
stofu útvarpsins. Árið 1980 fluttist
Hermann ásamt fjölskyldu sinni til
Akureyrar þar sem hann tók við
ritstjórn blaðsins Dags á Akureyri.
Undir hans ritstjórn varð Dagur
fyrsta og eina dagblaðið sem gefið
hefur verið út hérlendis utan
Reykjavíkursvæðisins. Á meðan
hann bjó á Akureyri var hann jafn-
framt fréttaritari Sjónvarpsins og
stjórnaði útvarps- og sjónvarps-
þáttum. Hermann var einn af
stofnendum myndbandafyrirtæk-
isins Samvers á Akureyri og Ey-
firska sjónvarpsfélagsins og sat í
stjórn þess. Hann varð síðar um
skeið blaðafulltrúi Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga en frá
1990 var hann fréttamaður á
Fréttastofu ríkisútvarpsins og
annaðist meðal annars um árabil
þáttinn Auðlind, fréttaþátt um
sjávarútvegsmál. Hann skráði ævi-
sögu Sigurjóns Rist vatnamæl-
ingamanns auk þátta í bókaflokkn-
um Betri helmingurinn.
Í frístundum lagði Hermann
stund á myndlist, hann var liðtæk-
ur hljóðfæraleikari auk þess sem
hann sinnti ýmsum félagsstörfum.
Útför Hermanns verður gerð frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
skrárkynnir á RÚV, f.
5.9. 1971, maki Auð-
unn Sv. Guðmunds-
son, f. 17.8. 1971, son-
ur þeirra er Máni
Freyr, f. 28.6. 2002.
Hermann kvæntist
eftirlifandi eiginkonu
sinni, Mattheu G.
Ólafsdóttur hjúkrun-
arforstjóra, f. 14.10.
1951, hinn 10. apríl
1993. Foreldrar henn-
ar eru Helga Þor-
grímsdóttir, f. 11.4.
1930, og Ólafur Þor-
steinsson, f. 14.7.
1929.
Hermann stundaði nám við
Menntaskólann á Akureyri, lauk
þaðan stúdentsprófi 1969 og lög-
fræðiprófi frá Háskóla Íslands
1977. Á námsárunum stundaði
hann sjómennsku og starfaði sem
blaðamaður á dagblaðinu Tíman-
um. Að námi loknu réðst hann til
starfa sem fréttamaður á Frétta-
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mamma.
„Veistu það Katrín, ég myndi
keyra fram af næstu bjargbrún.“
Þetta var svarið sem ég fékk hjá góðri
vinkonu minni í vor þegar ég spurði
hvernig hún myndi halda að hún
brygðist við ef pabbi hennar væri eins
veikur og pabbi minn og útlitið ekki
gott. Og loksins, þegar ég fékk hrein-
skilið svar, áttaði ég mig á því að til-
finningar mínar voru ekkert óeðlileg-
ar miðað við aðstæður. Svar hennar
endurspeglaði líðan mína.
Ég sat með son minn í fanginu fyrir
rúmu ári og sá stutti var tólf daga
gamall. Pabbi og Matta komu í heim-
sókn að kvöldlagi og ég hélt að þau
ætluðu bara rétt að kíkja á nýjasta
undrið í fjölskyldunni og fyrsta
barnabarnið. Auðvitað var það rétt
hjá mér en erindið var líka annað,
pabbi var kominn til að segja mér frá
niðurstöðum rannsókna sem voru
ekki góðar. Þarna sat ég með nýtt líf í
fanginu og við hliðina á okkur sat
pabbi minn sem að öllum líkindum
átti ekki langt eftir. Þetta var skrýtin
staða. En pabbi var ekki á því að láta
undan og tilheyra tölfræðilegum nið-
urstöðum, saman ætluðum við að gefa
læknavísindunum langt nef. Við tók
rúmt ár sem var í alla staði það besta
sem ég hef átt og sennilega það erf-
iðasta líka.
Fáir sýndu meðgöngunni jafnmik-
inn áhuga og pabbi, hann vildi fá að
fylgjast með mér og kúlubúanum og
áhuginn var einlægur. Það var svo
stoltur afi sem kom í Hreiðrið til að
kíkja á nýfæddan snáðann sem hann
myndaði í bak og fyrir. Máni Freyr
stækkaði hratt og þroskaðist og fljót-
lega kom í ljós aðdáun hans á afa sín-
um. Hann hreinlega skríkti af gleði
við fíflaganginn í honum og þegar sá
stutti fór að skríða fór hann mjög
hratt yfir, elti afa sinn um allt hús,
hékk í buxnaskálmum hans og beið
þess að hann tæki sig í fangið. Að-
dáun afans á bláeygða glókollinum
leyndist engum. Máni Freyr var einn
af fáum sem fékk að „spila“ á hljóm-
borðið hans pabba og það með sínum
hætti. Álengdar stóð ég, að springa úr
stolti yfir báðum. Pabbi sýndi honum
ótakmarkaða þolinmæði og leiðbeindi
honum af einstakri alúð og væntum-
þykju.
Pabbi var svo lánsamur að ganga í
AA-samtökin árið 2000 og sú speki
sem hann tileinkaði sér þar gerði hon-
um kleift að njóta lífsins til hins ýtr-
asta, þrátt fyrir aðstæður sem enginn
kýs sér. Æðruleysisbænin var orðin
hluti af daglegu lífi hans og hann leit-
aði í „verkfærakistuna“ sína, eins og
hann kallaði það, sem hann fékk í AA-
samtökunum þegar hann þurfti á því
að halda. Stundum fékk ég að fara
með honum á fundi og það var ofboðs-
lega stolt dóttir sem stóð við hlið
pabba síns og spjallaði með honum
við skemmtilegt fólk. Eftir fundi þeg-
ar hann skutlaði mér heim áttum við
oft saman gott og innihaldsríkt spjall
um lífið og tilveruna. Við vorum á
sömu línu og náðum vel saman, stund-
um svo vel að það var eins og hlut-
verkin faðir-dóttir þurrkuðust út og
samtöl okkar einkenndust af djúp-
stæðri vináttu. Það má vera að við
höfum verið að bæta okkur upp þá
tíma sem við vorum ekki á sömu línu
og áttum ekki skap saman, ég veit það
ekki, en hvort heldur sem er þá nut-
um við nærveru hvort annars. Það
skipti ekki máli hvað við vorum að
gera eða hvort við ræddum um
merkilega hluti. Það var gott bara að
vera saman. Við höfðum mikla þörf
hvort fyrir annað og við litla fjölskyld-
an eyddum löngum stundum með
pabba og Möttu. Á sama tíma tókst
pabbi á við veikindi sín með mikilli
reisn og æðruleysi.
Ljóst og leynt hef ég hamast við að
tileinka mér kosti hans, reynt að læra
af mistökum hans og gleypt í mig alla
þá visku sem hann bjó yfir – eins og
ég mögulega hef getað. Þessu er eng-
an veginn lokið og sennilega er ég rétt
að byrja. Það að vinna á sama stað og
pabbi er bara brot af einlægum vilja
mínum til að feta í fótspor hans á einn
eða annan hátt. Skoðanir hans skiptu
mig miklu máli, ef pabbi var sáttur við
það sem ég var að gera, þá var ég sátt.
Ef ekki – þá settist ég niður til að end-
urskoða málin.
Mér skilst að það að missa þig sé
ekkert sem ég muni komast yfir en ég
muni læra að lifa með því. Hvað Mána
Frey snertir þá er missir hans mikill,
þú kenndir honum svo ótal margt en
varst bara rétt að byrja. Ég mun hins
vegar vera dugleg við að segja honum
frá þér og kenna honum það sem ég
veit að þú myndir vilja að hann lærði.
Þú munt lifa með okkur áfram því í
hvert sinn sem ég horfi í augu hans sé
ég þig með þín bláu augu. Vonandi er
það ekki það eina sem hann hefur
fengið frá þér. Hann fær að vita að
hann minnir á góðan afa sem hann
fékk ekki að eiga lengi.
Elsku hjartans pabbi minn, við vor-
um sammála um að á þessa jörð vær-
um við komin til að læra og að héðan
færum við reynslunni ríkari. Við
kenndum hvort öðru gríðarlega
margt – en mér kenndir þú meira en
þig grunar. Takk fyrir að vera hluti af
lífi mínu.
P.s. carpe diem!
Þín elskandi dóttir,
Katrín Brynja.
Sólríkasta og heitasta dag sumars-
ins kaus Hemmi okkar að kveðja
þennan heim. Fyrir rétt rúmu ári
greindist hann með krabbamein sem
hann barðist hetjulega við allt þar til
yfir lauk.
Hemmi kom inn í líf okkar þegar
hann fór að búa með Möttu í Írabakk-
anum. Þó að tíminn þeirra hafi verið
alltof stuttur saman finnst okkur
Hemmi hafa tilheyrt fjölskyldunni
alla tíð. Hann var hvers manns hug-
ljúfi og eru tengdaforeldrar hans
þakklátir fyrir að hafa eignast svo
yndislegan tengdason og engan ann-
an hefðu þau kosið sér. Börnin sakna
vinar í stað því Hemmi var mikill
barnavinur. Hann gat eytt ómældum
tíma við hljómborðið og spilað og
sungið með börnunum við hvaða
tækifæri sem var. Ber þar hæst hin
árvissu jólaböll, sem enginn mátti
missa af, og haldin voru á Brúarflöt-
inni. Í sameiningu tókst Möttu og
Hemma ævinlega að gleðja börnin í
fjölskyldunni með fallega útbúnum
gjöfum, söng og dans í kringum jóla-
tréð.
Hemmi var hrókur alls fagnaðar og
þegar stórfjölskyldan kom saman
naut Hemmi sín best við hljóðfærið.
Hemmi var félagslyndur og lífsglaður
og naut þess að vera í góðra vina hópi.
Oft hafði hann að orði hvað hann var
heppinn að hafa kynnst Möttu og
fengið að tilheyra þessari lífsglöðu og
samheldnu fjölskyldu. Hemma var
margt til lista lagt og var ævinlega
leitað til hans þegar fjölskyldan gerði
sér glaðan dag. Hemma verður því
sárt saknað þegar móðurfjölskylda
Möttu kemur saman um næstu helgi.
Þótt Hemmi verði ekki með okkur þá
mun hann vera í huga okkar allra.
Hemmi og Matta áttu einstakt líf
saman, þau voru ekki bara hjón held-
ur bestu vinir og sálufélagar og voru
samstiga í einu og öllu. Þeirra helsta
og mesta áhugamál var að ferðast og
fræðast um landið okkar. Hemmi
málaði Ísland eins og við þekkjum
það. Myndir eftir hann prýða heimili
okkar og eru til minningar um þann
listamann sem Hemmi okkar var.
Við teljum það hafa verið forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast
Hemma og eiga með honum samleið
og svo gjarnan viljað hafa hana miklu
lengri en enginn veit sinn næturstað.
Missir okkar allra er mikill en þó
mestur hennar Möttu okkar, Katrín-
ar Brynju dóttur Hemma og Lauf-
eyjar móður hans. Við biðjum algóðan
Guð að taka á móti Hemma og um-
vefja hann í ást og kærleik, gefa ást-
vinum hans styrk til þess að takast á
við sorgina og missinn. Skarð Hemma
verður ekki fyllt og mun hann lifa í
hjarta okkar svo lengi sem við lifum.
Helga og Hallgrímur,
Þorgrímur og Gyða, Oddur
og Sigríður, og börn þeirra.
Að setjast niður og koma minning-
um í orð var erfiðara en ég hélt, því
þær eru svo margar. En ein stendur
upp úr og hún er um píanó. Píanó sem
ber það með sér að vera mikið notað
og sem hefur ferðast landshorna á
milli með honum Hermanni frænda
mínum.
Á þorranum árið 2001 varð merki-
leg stund þegar handsalaður var
„kaupsamningur“ milli Hermanns og
eldri sonar míns Atla, sem hafði
ákveðið að feta í hans fótspor sem
„tónlistarmaður“ og byrjaður í píanó-
námi. Hermann fylgdi kaupunum eft-
ir með því að mæta á alla tónleika hjá
Atla og á eftir í tónleikakaffi heim til
okkar Steins þar sem við áttum ávallt
yndislega stund með Hermanni,
Möttu og öðrum tónleikagestum úr
fjölskyldunni. Þessi áhugi og eftir-
fylgni Hermanns er ómetanlegt vega-
nesti fyrir Atla sem er mikill aðdáandi
hans.
Á þetta píanó var einnig spilað á
jólaböllunum frægu og ómissandi
sem Hermann hélt fyrir börnin í fjöl-
skyldunni af óbilandi áhuga. Þar var
dansað kringum jólatréð, spilað undir
af Hermanni og sungið hástöfum. Oft-
ar en ekki safnaðist fullorðna fólkið
saman í kringum píanóið þegar börn-
in gátu ekki meira og héldu áfram að
syngja. Þessum stundum vildum við
aldrei missa af.
Elsku Hermann, nærvera þín er
komin til að vera í þessu píanói. Ég
þarf ekki annað en hlusta á Atla leika
á það til þess að minningarnar
streymi fram og fyrir það er ég þakk-
lát.
Elsku hjartans amma, Matta,
Katrín, Máni Freyr og Auðunn, þið
berið harminn mestan. Guð geymi
ykkur um alla framtíð.
Svala.
Það er um það bil ár síðan Her-
mann greindist með krabbamein í
lungum.
Reyndar vitum við núna að hann
hafði lengi ekki gengið heill til skógar,
en fyrstu verulegu einkennin gerðu
vart við sig á vordögum í fyrra.
Sunnudaginn eftir sveitarstjórnar-
kosningarnar var hann vaktstjóri á
Fréttastofu Útvarpsins, og sagði við
mig síðar eftir þá vakt að hann hefði
verið sárþjáður en stóð að sjálfsögðu
vaktina til enda.
Þetta rúma ár hafa skipst á skin og
skúrir, en það var reyndar ekki fyrr
en síðustu vikurnar að verulega fór að
dimma í lofti. Fram að því hafði hann
af og til komið til okkar í heimsókn,
fengið sér kaffibolla, sett einn til tvo
mola í kaffið hrært í og gjarnan haft
gamanyrði á vörum eftir fyrsta sop-
ann. Það var nefnilega stutt í glettn-
ina hjá Hermanni og hann hafði sér-
stakan smitandi hlátur.
Hermann kom til starfa á Frétta-
stofu Útvarpsins árið 1990, og hafði
þá að baki fjölbreyttan feril í fjölmiðl-
un. Hann var lögfræðingur að mennt,
en hafði lítið fengist við þau fræði eft-
ir háskólanám. Námið kom hins vegar
að góðum notum við dagleg störf hjá
okkur, og bættist þar við enn einn
þekkingarbrunnurinn í fjölbreyttri
menntun fréttamanna Útvarpsins.
Okkur er nauðsynlegt að frétta-
menn séu vel upplýstir á mörgum
sviðum og að ekki séu allir sniðnir í
sama stakk.
Fljótlega eftir að Hermann hóf
störf á Fréttastofu Útvarpsins kom
haldgóð þekking hans á sjávarútvegs-
málum í ljós. Það varð síðan til þess
að hann varð leiðandi í ritstjórn Auð-
lindar – þáttar um sjávarútvegsmál.
Þetta er mikilvægur málaflokkur, þar
sem líka eru oft uppi andstæðar skoð-
anir. Ég hygg að á engan sé hallað
með því að segja að Hermann hafi
áunnið sér traust og virðingu innan
sjávarútvegsgeirans. Hann var líka
vandaður og varkár fréttamaður, sem
alltaf mátti treysta.
En það var ekki aðeins frétta-
mennskan sem átti hug hans, heldur
átti hann sér mörg og mismunandi
áhugamál. Hermann var listfengur og
lagði bæði stund á tónlist og málara-
list. Heima í Neskaupstað var hann
framarlega í tónlistarlífi á sínum
yngri árum og þess nutum við frétta-
menn á Útvarpinu oft og iðulega þeg-
ar einhver mannfagnaður var hjá
okkur. Þá var Hermann í essinu sínu
og hrókur alls fagnaðar. Nú á síðari
árum lagði hann æ meiri rækt við
málverkið og sótti sér bæði menntun
og innblástur í þeim efnum innan-
lands og utan. Þær eru orðnar marg-
ar landslagsmyndirnar sem eru á
veggjum vina og kunningja eftir Her-
mann. Í veikindum sínum undanfarna
mánuði sótti hann mikið í tónlistina,
jafnframt því sem hann uppgötvaði
heim ljósmynda og tölvutækni.
Ég og mín fjölskylda átti því láni að
fagna að vera með Hermanni og dótt-
ur hans, Katrínu Brynju, á skíðum í
Ölpunum. Hann var mikill skíðamað-
ur og unun að sjá hann sveifla sér nið-
ur brekkurnar.
Við vinnufélagarnir á Ríkisútvarp-
inu, og ég og fjölskylda mín, vottum
Mattheu, Katrínu Brynju, aldraðri
móður hans og öðrum ættingjum
innilega samúð vegna fráfalls Norð-
firðingsins Hermanns Sveinbjörns-
sonar.
Kári Jónasson.
HERMANN
SVEINBJÖRNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Hermann Sveinbjörnsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Elskuleg fóstra mín,
SOFFÍA GÍSLADÓTTIR
frá Hofi í Svarfaðardal,
síðar til heimilis
í Þórunnarstræti 123,
Akureyri,
sem lést á dvalarheimilinu Dalbæ á Dalvík
föstudaginn 18. júlí, verður jarðsungin frá Dal-
víkurkirkju fimmtudaginn 24. júlí kl. 13.30.
Jarðsett verður að Vallakirkju í Svarfaðardal.
Gísli Símon Pálsson.
Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
EINAR STURLUSON
söngvari,
lést á hjartadeild Landspítalans þriðjudaginn
15. júlí sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Arnhildur Reynis
Dúfa Sylvía Einarsdóttir, Guðmundur Ragnarsson,
Anna Sigríður Einarsdóttir, Hrafn A. Harðarson,
Maja Jill Einarsdóttir, Árni Steingrímsson,
Lísa Lotta Reynis, Börkur Árnason,
Michael Einar Reynis, Geirþrúður Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.