Morgunblaðið - 22.10.2003, Blaðsíða 32
MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 22. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hörður Runólfs-son fæddist í Ey í
V-Landeyjum í
Rang. 12. október
1939. Hann lést á
heimili sínu 15. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Runólfur Jónsson, f.
í Króktúni í Hvol-
hreppi 1891, d. 1983,
og Friðbjörg Einars-
dóttir, f. í Fljótshlíð í
Rang. 1895, d. 1975.
Alsystkin Harðar
eru Kristín, f. 1922,
d. 1982, Sigurjón
Davíð, f. 1924, dó ungur, Helga,
f. 1926, Reynir, f. 1928, dó ungur,
Reynheiður Aðalbjörg, f. 1930,
og Anna Sigrún, f. 1937. Systkin
Harðar sammæðra eru Sigurður
Halldór Ingvarsson, f. 1914, Að-
alheiður Ingvarsdóttir, f. 1916, d.
1928, Una Nikulásdóttir, f. 1920,
d. 2002.
Fyrri kona Harðar var Mar-
grét Einarsdóttir. Þau skildu.
Börn þeirra eru: Þröstur, f. 1965,
kvæntur Kristínu Pétursdóttur,
f. 1966. Þeirra börn Eyrún, f.
1991, og Njáll, f. 1994. Kolbrún
Jana, f. 1969, gift Guðmundi
Walter Aasen, f. 1969. Þeirra
börn eru Walter Þór f. 1990, og
Kristjana María, f. 1996. Dóttir
Kolbrúnar er Linda
Rut Jónsdóttir, f.
1985. Hildur Arna,
f. 1973. Hennar
börn eru Katrín Ósk
Einarsdóttir, f.
1995, og María Rós
Kristjánsdóttir, f.
2003. Runólfur, f.
1974. Hans dóttir er
Kolbrún Sara Run-
ólfsdóttir, f. 1990.
Seinni kona Harðar
er Hafrún Lára
Bjarnadóttir. Henn-
ar börn Linda Jen-
sen, f. 1971, sam-
býlismaður Aðalsteinn Þröstur
Jónsson. Þeirra börn eru Ejlif
Þór, f. 1994, og Soffía, f. 1998.
Sonur Lindu er Gísli Leó Jóns-
son, f. 1992. Eiríkur Jensen, f.
1977, sambýliskona Hugljúf Dan
Hauksdóttir, f. 1970. Þeirra börn
Júlíus Dan, f. 1996, og Jóhann
Dan, f. 1999. Börn Hugljúfar eru
Dana María Ólafsdóttir, f. 1987,
Guðbjörg Lena Ólafsdóttir, f.
1990, og Atli Haukur Örvar, f.
1994. Dóttir Harðar og Láru er
Heiða Hrönn, f. 1984, unnusti
hennar er Gunnar Örn Hreiðars-
son, f. 1969.
Útför Harðar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hörður tengdafaðir minn ólst upp í
Landeyjunum og flutti til Hafnar-
fjarðar með foreldrum sínum þegar
hann var um tvítugt. Hann kunni
best við sig vinnandi og féll aldrei
verk úr hendi. Ef hann var ekki í
vinnunni var hann annaðhvort í kjall-
aranum á Austurgötunni eitthvað að
gera við og laga eða einhvers staðar
úti í bæ að hjálpa einhverjum vin-
inum eða kunningjanum.
Sem ungur maður var hann til sjós
og sigldi með fisk milli landa, síðar
voru það vélarnar sem áttu hug hans
allan og mestalla sína vinnuævi vann
hann ýmist á stórvirkum vinnuvélum
eða að gera við þær. Hörður var snill-
ingur að gera við vélar og oft var
hann kallaður til þegar tækin voru að
bila víða um land. Það var þó ekki
fyrr en 1984 sem hann tók sveins-
prófið í vélvirkjun, en námið tók hann
í kvöldskóla meðfram vinnunni.
Trúmennska við vinnuveitandann
var einn helsti kostur Harðar. Hann
var starfsmaður númer tvö á launa-
skrá hjá Hagvirki hf. og var með
þeim síðustu sem gengu þaðan út
þegar fyrirtækinu var lokað. Ósér-
hlífinn var hann með eindæmum,
skipti þá engu hvort bíllinn sem átti
að flytja hann þangað sem bilaða
grafan var, væri í klessu úti í móa eða
fremsti hluti fingursins sagaður af.
Megnið af glerbrotunum var hrist úr
hárinu og stokkið upp í næsta bíl og
grafan löguð eða laumast upp á Slysó
og látið sauma fyrir sárið á puttan-
um, helst án þess að nokkur tæki eft-
ir því. Síðustu ár vann hann hjá Rás,
vélaverkstæði og mætti hann í vinn-
una eins vel og hann gat þrátt fyrir
erfið veikindi. Eigendum Rásar eru
færðar bestu þakkir fyrir hlýhug og
stuðning.
Fyrir nokkrum árum fór að bera á
einhverju sem Hörður kallaði leti.
Var þá eitthvað að draga úr þrekinu
og hann þreyttur eftir erfiða og langa
vinnudaga. Hann var ekki ánægður
með þetta sem var þó ekkert til að
tala um og örugglega eitthvað sem
hægt væri að hrista af sér. Það gerð-
ist síðan í október fyrir tveimur árum
að það var fjarlægt æxli sem reyndist
á stærð við mjólkurfernu. Æxlið var
góðkynja og fyrr en varði var Hörður
kominn á fullt í vinnu eins og ekkert
hefði í skorist.
Letin fór samt að gera aftur vart
við sig og þá kom í ljós að krabbinn
hafði dreift sér víðar. Við tóku marg-
ar og erfiðar meðferðir og oft blöskr-
aði honum magnið af pillunum sem
honum var uppálagt að taka. Aldrei
bar á uppgjafartón hjá Herði og hann
tók ekki í mál að vera á sjúkrahúsum
nema brýna nauðsyn bæri til og var
hann þá venjulega farinn heim við
fyrsta tækifæri, því heima var best.
Sveitadrengurinn var aldrei langt
undan hjá Herði og á föstudögum var
allri fjölskyldunni pakkað í bílinn,
með öllu tilheyrandi hafurtaski og
haldið af stað út í náttúruna. Þar undi
fjölskyldan sér við söng og útiveru.
Sérstaklega man ég eftir tilstandinu í
kringum verslunarmannahelgarnar
þegar Galtalækjarferðin var und-
irbúin. Þá þurfti allt að vera tilbúið á
mánudegi og helst farið á þriðjudegi
til að tryggja tjaldstæðið og gamli
Skodinn fullur upp í topp af bráð-
nauðsynlegu dóti. Stólar og borð,
dúkar og kerti. Engu mátti sleppa.
Hörður var yngstur af stórum
systkinahóp, átti fullorðna foreldra
og var því í meiri tengslum við gamla
tíma en margir á hans aldri. Kannski
þess vegna kunni hann ógrynni af
ljóðum og lögum og þeir voru ekki
margir textarnir sem hann kunni
ekki. Hann hafði gaman af því að
syngja, var með djúpa og fallega
rödd og mjög lagviss. Heiða, yngsta
dóttir hans, hefur notið góðs af þess-
ari kunnáttu hans og sungu þau mik-
ið saman.
Það eru ekki síst barnabörnin sem
áttu hug hans og hjarta. Fáir menn
nú til dags fá að njóta þeirra auðæfa
að eiga jafnmikið af barnabörnum og
Hörður. Hann sinnti þeim af alúð og
nærgætni og alltaf tók hann á móti
þeim opnum örmum hvenær sem þau
komu til hans.
Síðustu mánuðirnir hafa verið
Herði og Láru erfiðir. Veikindin
drógu smátt og smátt mátt úr honum
og margar voru þær ferðirnar á spít-
alann. Allan tímann hefur Lára stað-
ið sem klettur við hlið hans, og stutt í
brosið. Nú er þjáningunum lokið og
líf okkar allra hefur breyst við það að
kynnast æðruleysi Harðar. Aldrei
heyrði ég hann kvarta og aldrei var
hann á því að gefast upp, en jafnvel
hinir sterkustu þurfa að lúta í lægra
haldi fyrir manninum með ljáinn og í
dag kveðjum við ástkæran föður, eig-
inmann, tengdaföður, fósturföður og
ekki síst afa.
Kristín Pétursdóttir.
Ó, elsku pabbi, nú ert þú laus við
þínar þjáningar. Ég á eftir að sakna
þín mikið en fjársjóð af góðum minn-
ingum það á ég sem þú og mamma
gáfuð mér og enginn getur tekið þær.
Pabbi, þú varst demantur í mínum
augum. Þú vannst alltaf mikið en
hafðir alltaf tíma fyrir okkur börnin
þín. Ég man að þegar þú komst
þreyttur heim úr vinnunni og lagðir
þig í stofusófanum, þá skreið ég
stundum upp í til þín og þegar ég
vildi vekja þig kyssti ég þig á kinnina
og þú hrökkst við en nú hvílist þú rótt
og einn koss á kinnina dugar víst ekki
lengur. En í hjarta mínu lifir alltaf
minningin um þig og allt sem við
gerðum saman. Á hverju sumri fór-
um við í ferðalög og í bílnum sungum
við saman og þú sagðir mér hvað öll
fjöllin hétu og ég var farin að kunna
öll örnefnin utan að. Við fórum alltaf
á bindindismót í Galtalæk á hverju
ári, mér fannst svo gaman þegar þú
hélst mér á háhesti og dansaðir við
okkur mömmu á danspallinum. Ég
man þegar við fórum einu sinni á
töðugjöld. Þar var hjól sem voru bara
pedalar og dekk og ég hafði svo gam-
an af því að hjóla á því. Þegar við
komum heim smíðaðir þú svona hjól
handa mér og stultur líka úr gömlum
kojustiga og fótstigin voru úr svona
járni sem heldur uppi vegghillum.
Hann pabbi minn var snillingur. Úr
gömlu símaborði gerðir þú skrifborð
handa mér, málaðir það rautt og
bjóst til lítinn bólstraðan koll í stíl. Á
kvöldin áður en ég fór að sofa pakk-
aðir þú mér inn í sængina og bauðst
góða nótt. Betri æsku en þá sem þið
mamma gáfuð mér er ekki hægt að
hugsa sér. Það eru forréttindi að hafa
átt föður eins og þig. Takk fyrir allt,
elsku pabbi minn.
Litli sólargeislinn þinn,
Heiða Hrönn.
Elsku, elsku pabbi minn.
Ég reyni að vera sterk en þetta er
svo óréttlátt og sárt. Ég veit að kvöl-
in var þér óbærileg en þú stóðst þig
eins og hetja í gegnum öll veikindin.
Ég dáist að því hverning þú tókst
þessu öllu og sagðir: „Við höldum
okkar striki.“ Og það gerðirðu svo
sannarlega til hins síðasta.
Þú hefur alltaf verið kletturinn í
lífi mínu og stóðst alltaf við bakið á
mér, sama hvað ég tók mér fyrir
hendur. Ég veit að þú varst stoltur af
mér, það sagðirðu mér svo oft og þú
kallaðir mig tryggðatröllið þitt sem
mér þótti svo vænt um. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa getað komið til
Íslands svo oft og verið með ykkur
mömmu í allt sumar og eins að hafa
náð að eiga nokkra daga með þér áð-
ur en þú kvaddir okkur. Minningarn-
ar eru svo margar og góðar og ég hef
verið svo lánsöm að eiga þig að.
Minningarnar geymi ég í hjarta mér
og þær munu ylja mér um ókomna
framtíð.
Takk fyrir allt, elsku pabbi, og ég
lofa þér því að ég mun gæta hennar
mömmu vel.
Þín dóttir,
Linda.
Elsku afi. Af hverju þurfti Guð at
taka þig til sín? Þetta er svo sárt og
erfitt, en við eigum yndislegar minn-
ingar og þær getur enginn tekið frá
okkur.
Við höfum verið svo heppin að hafa
getað átt mikinn tíma saman þó svo
að við búum í Danmörku. Við höfum
átt góðan tíma saman á sumrin og um
jól og þú varst alltaf eitthvað að
dunda með okkur. Okkur fannst svo
gaman að fá að hjálpa þér í kjallaran-
um og í augum okkar var kjallarinn
gullnáma. Alltaf fannstu upp á ein-
hverju skemmtilegu dundi fyrir okk-
ur að gera. Æ, elsku afi, við eigum
eftir að sakna þín sárt.
En viltu vinka okkur góða nótt frá
stjörnunum á kvöldin.
Við elskum þig, elsku afi.
Þín barnabörn
Gísli Leó, Ejlíf Þór og Soffía.
Í dag kveðjum við Hörð Runólfs-
son. Okkar kynni hófust fyrir rúmum
sex árum er Hörður hóf vinnu á verk-
stæði okkar.
Hörður var einstaklega ljúfur
maður og þægilegur að lynda við,
samviskusamur og vann verk sín vel.
Í matar- og kaffitímum voru oft
rædd ýmis málefni, og höfðu allir sín-
ar skoðanir á hlutunum. Hörður
sagði nú ekki mikið, en það sem hann
sagði voru algjörar perlur, hnitmiðað
og skemmtilegt, eins gat það verið
mjög fallegt.
Í gegnum Hörð kynntumst við svo
konu hans Láru, og var svo fallegt að
sjá hvað þau voru náin og samrýnd,
að horfa á þau dansa var unun, þau
kunnu sko sporin.
Eins var gaman að syngja með
Herði, hann kunni ótal lög og kvæði
og sagði svo skemmtilega frá.
Það er ekki langt síðan Hörður
hætti að vinna vegna veikinda sinna
og undir það síðasta var það oft
meira af vilja en getu að hann mætti í
vinnuna. Að mæta í vinnuna var nr. 1,
2 og 3, annað var bara leti, svo sam-
viskusamur var hann.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Við þökkum Herði góð kynni og
sendum Láru og börnum, tengda-
börnum og barnabörnum innilegustu
samúðarkveðjur okkar.
Þóra Lind og Salómon.
Kveðja frá samstarfsmönnum
VélRásar ehf.
Kæri Hörður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendum við Láru og börnum,
tengdabörnum og barnabörnum.
Valgarð, Skarphéðinn, Páll,
Geir, Hallgrímur, Kristján,
Reynir, Salómon og Þóra Lind.
HÖRÐUR
RUNÓLFSSON
✝ Hjalti Jónssonfæddist í Nýjabæ
í Garði 1. september
1913. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
14. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Hrefna Jónsdóttir
og Jón Benedikts-
son. Hjalti átti fimm
systkini og eru þrjú
eftirlifandi, það eru
Sigríður Jónsdóttir,
Haukur Bogason
Arnars og Guðjón Guðmunds-
son.
Hinn 1. október 1935 kvæntist
Hjalti Guðrúnu Erlendsdóttur
frá Hnausum í Húnavatnssýslu,
f. 19. október 1914, d. 27. júlí
síðastliðinn. Foreldrar hennar
voru Sigurbjörg Þorsteinsdóttir
og Erlendur Erlendsson. Hjalti
og Guðrún hófu búskap sinn í
Reykjavík og fluttu síðan 1960
til Grindavíkur. Þau eignuðust
tvö börn. Þau eru Viðar, f. 5.
desember 1933, d.
25. nóvember 1989,
og Kristín Jóna, f.
18. nóvember 1936.
Viðar var kvæntur
Sigrúnu Kjartans-
dóttur frá Stóra-
Hólmi í Leiru. Þau
áttu þrjú börn og
fimm barnabörn.
Kristín Jóna er gift
Þorkeli Árnasyni.
Hún á þrjú börn af
fyrra hjónabandi,
níu barnabörn og
tvö barnabarnabörn.
Hjalti á einnig tvö önnur börn.
Þau eru Guðmundur Hafsteinn
Hjaltason og Sigríður Oddný
Hjaltadóttir Jansen.
Hjalti keypti Vélsmiðju
Grindavíkur ásamt Viðari syni
sínum árið 1960 og ráku þeir
hana í rúm 30 ár. Síðustu ár hef-
ur Hjalti dvalið á Hjúkrunar-
heimilinu Víðihlíð í Grindavík.
Hjalti verður jarðsunginn frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku afi. Okkur systkinin langar
með örfáum orðum að kveðja þig og
þakka þér fyrir stundirnar sem við
áttum með þér.
Það er skrítin tilfinning að nú séuð
þið amma bæði farin með svo stuttu
millibili. Þið sem voruð alltaf fastur
punktur í tilveru okkar, afi og amma á
Minniborg.
Þegar lífsins leiðir skilja
læðist sorg að hugum manna
en þá sálir alltaf finna
yl frá geislum minninganna.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Ólöf, Laufey og Kjartan.
„Hann Hjalti er kominn heim,“
hrópaði strákhnokkinn óður og upp-
vægur til móður sinnar og heimtaði
að farið yrði hið fyrsta í heimsókn til
Hjalta og Gunnu á Öldugötuna.
Ástæðan fyrir þessu upphlaupi
drengsins var bókaauglýsing í út-
varpinu, þar sem verið var að kynna
nýjustu bók Stefáns Jónssonar rithöf-
undar, Hjalti kemur heim. Í huga
drengsins var bara einn Hjalti til,
Hjalti hennar Gunnu. Hann var á
þessum árum í siglingum og ævinlega
útlenskt „gott“ í boði þegar þau hjón-
in voru sótt heim. Hún Gunna hans
Hjalta var uppeldissystir hans pabba
og þau hjónin góðir vinir pabba og
mömmu, Þormóðs Jónassonar og
Steinunnar B. Pétursdóttur. Voru
gagnkvæmar heimsóknir milli heim-
ilanna vinsælar hjá okkur bræðrum.
Gunna var kvik í hreyfingum og oft
snögg til svara, skemmtileg og hlát-
urmild. Hjalti brosti sínu kankvíslega
brosi, sallarólegur og mátti alltaf vera
að því að tala við smáfólkið og sinna
þörfum þess. Og Systa dóttir þeirra
umburðarlynd við villingana – alla tíð.
Svo fluttu þau til Grindavíkur og
feðgarnir Hjalti og Viðar stóðu saman
í umfangsmiklum atvinnurekstri í
áratugi. Heimsóknirnar strjáluðust,
en alltaf áttum við vísan rembings-
koss og faðmlag hjá Gunnu og hlýlegt
handaband Hjalta og viðmót þegar
við hittum þau á förnum vegi eða á
mannamótum. Árið 1989 urðu Gunna
og Hjalti fyrir þeirri sáru sorg að
missa Viðar son sinn, rétt rúmlega
hálfsextugan að aldri. Er vafasamt að
þau hafi nokkurn tíma komist yfir það
áfall. Gunna og Hjalti voru ævinlega
samstiga í lífinu og það varð stutt á
milli þeirra. Gunna kvaddi þessa til-
veru 27. júlí síðastliðinn, fyrir aðeins
um þremur mánuðum, og fagnar nú
endurfundi við ástvin sinn. Hjalti er
kominn heim.
Þegar hugsað er til baka er bjart
yfir myndinni af þeim hjónum. Við
Ásgeir bróðir minn og eiginkonur
okkar vottum Systu og öðrum ástvin-
um þeirra dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Guðrúnar Erlendsdóttur og
Hjalta Jónssonar.
Hilmar Pétur Þormóðsson.
HJALTI
JÓNSSON