Morgunblaðið - 24.10.2003, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2003 41
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
Útfararstjóri
Sími 5679110, 8938638
Heimasíða okkar er
www.utfarir.is
Þar eru upplýsingar um
allt er lýtur að útför:
- Söngfólk og kórar
- Erfidrykkja
- Aðstoð við skrif
minningargreina
- Panta kross og frágang á leiði
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
✝ Þorbjörg Jó-hannesdóttir
fæddist í Neðribæ í
Flatey á Skjálfanda
19. nóvember 1918.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð á Ak-
ureyri 11. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Baldvin Jóhannes
Bjarnason, kennari,
útgerðarmaður og
hreppstjóri, f. 2.8.
1876, d. 7.3. 1954, og
kona hans María
Gunnarsdóttir hús-
móðir, f. 29.6. 1880, d. 12.4.
1970. Systkini Þorbjargar voru
Guðrún, f. 1907, d. 1970, gift Jós-
ep Kristjánssyni, Karólína, f.
1908, d. 1998, gift Jóhanni Ög-
mundssyni, Árni, f. 1911, d. 1944,
Bjarni, f. 1913, d. 2001, kvæntur
Sigríði Freysteinsdóttur, og
Gunnar, f. 1917, d. 1938.
Þorbjörg giftist 25.8. 1939
Tómasi Kristjánssyni vélstjóra, f.
7.9. 1913, d. 13.10. 1976. For-
eldrar hans voru Rósa Tómas-
dóttir, f. 1.1. 1886, d.1.1. 1957,
og eiginmaður hennar Kristján
Gíslason, bóndi, f. 23.6. 1885, d.
23.7. 1956.
Þorbjörg og Tómas eignuðust
tíu börn, þau eru: 1) Róslín Erla,
f. 29.12. 1938, búsett á Akureyri,
gift Sævari Sigurpálssyni. Þau
eiga þrjú börn og ellefu barna-
börn. 2) Árni Gunnar, f. 13.8.
1941, d. 27.1. 1942. 3) Árni Gunn-
ar, f. 12.8. 1942, d.
15.2. 1969, var
kvæntur Halldóru
Gunnarsdóttur og
eignuðust þau þrjár
dætur. Barnabörn
þeirra eru tvö. 4)
Baldur Snævarr, f.
6.8. 1945, búsettur í
Borgarnesi, kvænt-
ur Lilju Sigríði Guð-
mundsdóttur. Þau
eiga þrjár dætur og
fimm barnabörn. 5)
Heimir Eyfjörð, f.
8.6. 1947, búsettur á
Akureyri, var
kvæntur Margréti Árnadóttur og
eiga þau fjórar dætur og átta
barnabörn. 6) Rósa María, f.
14.10. 1949, búsett á Akureyri,
gift Ingva Óðinssyni og eiga þau
þrjár dætur og fjögur barna-
börn. 7) Jóhanna Kristín, f.
24.11. 1952, búsett í Reykjavík,
var gift Sigurði Ragnari Gunn-
laugssyni (d. 2000). Þau eiga
eina dóttur. 8) Tómas Bjarni, f.
18.12. 1953, búsettur í Mos-
fellsbæ, kvæntur Maríu Friðriks-
dóttur og eiga þau tvo syni og
eitt barnabarn. 9) Kristján Helgi,
f. 6.8. 1957, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Ingigerði Bjarnadóttur
og eiga þau tvö börn. 10) Ásgeir
Elfar, f. 13.5. 1962, búsettur á
Akureyri, kvæntur Ágústu
Karlsdóttur. Þau eiga þrjú börn.
Útför Þorbjargar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mamma mín, mér finnst ég þurfa
að skrifa þér örstutt kveðjubréf, því
við áttum eftir að kveðjast. Það er
svo margt sem ég hefði viljað segja
þér og svo margt sem ég hefði viljað
þakka. Síðustu ár hefur þú verið að
smá hverfa frá mér inn í þinn eigin
heim, svo að stundirnar okkar saman
fóru í annað en spjall. Ég þakka þér
fyrir síðustu brosin og gleðst nú yfir
því þegar við héldumst í hendur,
horfðumst í augu og hlustuðum á fal-
lega tónlist.
Ég segi bara „góða ferð, mamma
mín“, þú varst búin að bíða svo lengi,
skilaðu kveðju til pabba og bræðra
minna frá mér og mínum. Ég kveð
þig því eins og ég kveð barnabörnin
mín „Guð geymi þig alltaf“.
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfðir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Tove Findal Bengtsson -
þýð. Reynir Gunnlaugsson.)
Þín
Rósa.
Elsku amma, margs er að minnast
og margs er að sakna, nú komið er að
kveðjustund. Þó að við burtför þína
sé sorgin sár er það huggun harmi
gegn að þrautir þínar séu á enda.
Vonandi ertu komin til fundar við afa
og pabba.
Ég sé þig vina með silfrað hár
sitja í haustsins aftanbjarma.
Í litbrigðum sérðu hin liðnu ár
sem laugað hafa þín bros og tár
á hamingjustundum og harma.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Kveðja.
Þorbjörg, Guðbjörg
og Auður Ögn.
Þegar ég var lítil og var í leikskóla
var amma Bogga oft hjá okkur
mömmu. Í leikskólanum var ég í kór
og lærði að syngja Snert hörpu mína
himinborna dís. Það var uppáhalds-
lagið hennar ömmu og við sungum
það oft saman. Henni fannst það svo
fallegt.
Nú langar mig að biðja dísina aft-
ur að snerta hörpuna mína svo ég
geti sagt englunum í Paradís að
amma mín er komin til þeirra og að
hana langar að syngja. Og af því að
Amma Sigga er líka nýdáin þá er ég
viss um að hana langar líka að vera
með. Í huganum syng ég með þeim
og englarnir hlusta:
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Guð geymi ömmu Boggu.
Unnur Svava.
Jæja elsku amma mín, þá er komið
að kveðjustund. Ég veit að afi Tommi
hefur tekið á móti þér opnum örm-
um. Loksins hittir þú hann aftur, en
það varst þú búin að þrá í mörg ár.
Ég á margar minningar um þig sem
verða allar ljóslifandi þegar kemur
að því að kveðja. Þú varst hörkukerl-
ing og vannst alltaf líkamlega erfiða
vinnu allt þangað til þú varst sjötug.
Ég man alltaf eftir bleika og bláa
namminu sem þú áttir svo oft þegar
þú bjóst í Víðilundinum. Þú vissir að
þetta nammi var uppáhald okkar
systranna og því var engum boðið
upp á það nema okkur.
Söngurinn átti hug þinn allan og
varst þú mikil áhugamanneskja um
allt sem viðkom söng. Aldrei gleymi
ég því hvað þú varst ánægð með það
þegar ég var lítil og var alltaf að
syngja, þér fannst söngurinn falleg-
ur þó svo að aðrir kynnu ekki eins vel
að meta hann. Ég læsti mig inni á
baði, gólaði þar öllum stundum og
var alveg að gera fjölskylduna brjál-
aða. En þú stóðst með mér og hefur
örugglega haldið í vonina um að
stelpan yrði söngkona, en sú varð
ekki raunin. Hún Laufey mín á eftir
að sakna þín en henni fannst svo
skemmtilegt að koma til þín á Hlíð,
standa á skammelinu þínu og syngja
fyrir þig. Þetta líkaði þér vel og and-
litið á þér ljómaði þegar þú hlustaðir
á hana syngja. Kannski þessi stelpan
þín verði söngkona! Þú náðir aldrei
að sjá hina prinsessuna mína, hana
Hafdísi, og hún kemur ekki til með
að geta sungið fyrir þig. En við mun-
um hugsa til þín þegar við mæðg-
urnar syngjum saman.
Elsku amma mín, takk fyrir allt og
allt.
Gunnþóra, Birkir,
Laufey Ýr og Hafdís.
Elsku amma.
Þú sofnað hefur síðasta blund,
í sælli von um endurfund,
nú englar Drottins undurhljótt,
þér yfir vaki – sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsd.)
Við eigum eftir að sakna þín sárt.
Ingibjörg, Hallur, Rósa
María og Halla María.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku amma. Ég er glöð að þú
fékkst að fara til afa Tomma en ég er
samt líka svo sorgmædd. Ég sagði
þér það aldrei hvað ég er og má vera
stolt af því að bera nafnið þitt. Þú
varst, eins og sagt er svo fallega í
ljóðinu um íslensku konuna, sann-
kölluð hvunndagshetja. Þú ert hetj-
an mín.
Ég kveð þig nú með söknuð í
hjarta.
Þín
nafna.
Elsku besta amma Bogga.
Loksins ertu orðin frjáls kona,
mikið ertu glöð núna. Ég er glöð fyr-
ir þína hönd þó ég muni sakna þín.
Það var svo gott að fá að vera hjá
þér síðustu stundirnar, syngja fyrir
þig, faðma þig og strjúka kinn þínaog
hár. Þú gast ekki sagt neitt við mig
en það skipti ekki máli. Ég elska þig
og ég veit þú elskaðir mig.
Þakka þér fyrir allt.
Þín dótturdóttir,
Heiða Björk.
Af ýmsum ástæðum hef ég ekki
fengið að kynnast ömmu minni eins
og ég vildi hafa gert. Við fluttum til
Danmerkur áður en ég varð 7 ára og
fljótlega eftir að við komum aftur
heim til Akureyrar fór hún að veikj-
ast. Það breytir því þó ekki að bæði
ég, og yngri systkini, höfum lært
margt af ömmu okkar.
Það er af ömmu Boggu að segja að
hún var ekki hrædd við neitt. Hún
skellti sér í fótbolta þegar hún var
farin að nálgast sjötugt og skrapp til
New York enn seinna. Svo kom hún
heim og sýndi okkur myndir sem hún
tók niður skýjakljúfana og undraðist
yfir því að fólk skyldi búa svona.
Ein besta minnig mín um ömmu
mína var um jólin ’89. Þá vorum við
nýflutt til Danmerkur og ég enn
einkabarn. Þetta þótti mér hrikaleg
tilhugsun því að nú yrðum við í fyrsta
skipti ein um jólin, bara ég, mamma
og pabbi. Þá kemur í ljós að ömmu
þykir þetta hlutskipti ekki nógu gott
og ákveður að koma og verja með
okkur jólunum. Þetta breytti öllu
fyrir 7 ára strák og tók ég gleði mína
á ný og mundi það mörg ár á eftir
hvernig amma bjargaði jólunum.
Þegar við vorum flutt aftur til Ak-
ureyrar var Ásta María, systir mín,
fædd og þá fórum við oft í heimsókn
til Ömmu Boggu í Hlíðarlundinn.
Okkur fannst það rosalega gaman
enda átti hún fullt af flottu dóti frá
því að hún vann í gamla París og gaf
okkur kandís, McIntosh og gos. Ég
skildi ekki af hverju hún var alltaf
svona hrædd um að allt gott myndi
skemmast en hún virtist vera í stans-
lausum ótta um slíkt og sendi okkur
oftast heim með gosflöskur og
nammi í nesti. Seinna komst ég að
því að hún var bara að blekkja
mömmu og pabba svo að þau myndu
leyfa okkur að fara með nammið
heim. Eins og áður sagði var hún
ekki hrædd við neitt, og því skyldi
hún þá vera hrædd við að eitthvað
skemmdist? Þegar Ásta María var
orðin 2 ára var hún svo heppin að
lenda á leikskólanum Lundaseli sem
er við hliðina á gömlu íbúðinni henn-
ar ömmu. Þá náði hún stundum í
Ástu þegar mamma var að vinna
lengi, og þegar ég náði í hana komum
við oft við hjá ömmu á leiðinni heim.
Þá fengum við alltaf smákökur og
mjólk sem var kærkomið fyrir göng-
una heim. Eftir að Ágúst Elfar fædd-
ist hefur amma átt heima á Dvalar-
heimilinu Hlíð en það breytir því
ekki að hann hefur fengið að njóta
heimsóknanna til hennar. Ágústi
hefur alltaf fundist gaman að heim-
sækja hana og ef hann hefur ekki
fengið að fara með hefur hann grenj-
að eins og ljón. Skemmtilegast
fannst honum að fara til ömmu um
jólin. Þá var allt flotta jólaskrautið
hennar uppi og margir pakkar sem
hann fékk stundum að hjálpa til við
að opna. Sérstaklega hafði hann
gaman af kirkjunni sem hefur staðið
uppi hjá ömmu frá því að ég man eft-
ir mér, og svo var líka stundum til
konfekt sem amma vildi helst að við
borðuðum allt þegar við komum í
heimsókn.
Við Þökkum Ömmu Boggu allar
góðu stundirnar. Hvíldu í friði, elsku
amma.
Árni Gunnar, Ásta María og
Ágúst Elfar Ásgeirsbörn.
Leiðir okkar Þorbjargar lágu sam-
an þegar Ásgeir yngsti sonur hennar
og Ágústa dóttir okkar felldu hugi
saman, og myndaðist fljótt mikill
vinskapur með okkur. Þá vann hún á
Kristnesi, og leit þá við þegar hún
átti frí. Ég vil þakka henni fyrir um-
hyggju og hlýju, í veikindum og við
fráfall foreldra minna, en þá var gott
að eiga hana að.
Ekki leyndi sér smekkvísi og út-
sjónarsemi Þorbjargar, þegar hún
kom sér fyrir í íbúðinni í Hlíðarlundi,
með fjölskyldumyndir í hillum og á
veggjum, því afkomendurnir eru
orðnir margir. ,,Þetta er nú minn
kristall“ sagði hún stolt, og það mátti
hún svo sannarlega vera af sínum
stóra afkomendahóp.
Hún var snillingur í höndunum,
allt sem hún gerði hárnákvæmt og
unnið með ákveðnum og öruggum
handtökum.
Við áttum saman margar gleði-
stundir, brúðkaup, barnsfæðingar,
skírnir, fermingar og öll jólin sem við
hittumst.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Soffía Jónasdóttir og
Karl Egill Steingrímsson.
Með örfáum orðum langar mig að
kveðja móðursystur mína, Þor-
björgu Jóhannesdóttur. Hún er sú
síðasta af Neðribæjarsystkinunum
sem kveðja þennan heim.
Mínar fyrstu minningar úr æsku
eru tengdar henni og Flatey á Skjálf-
anda. Fjölskylda mín hafði flutt úr
eyjunni árið 1943, þá voru ennþá
skyldmenni mín búandi þar og meðal
annars Bogga, Tómas og börnin
þeirra Róslín og Árni Gunnar. Vorið
1944 fórum við krakkarnir með
mömmu út í Flatey og er það með
fyrstu minningum mínum, hve gam-
an var að heimsækja Boggu frænku
þetta sumar. Þau fluttu síðar í land
eins og kallað er og settust að á eyr-
inni á Akureyri. Þar átti hópurinn
hennar eftir að stækka, mér fannst
raunar alltaf þegar við mamma fór-
um að heimsækja Boggu að þá hefði
verið komið nýtt barn og mikið vor-
kenndi ég Róslín að þurfa að passa
öll þessi börn. En þetta var auðvitað
bara öfund því sjálf átti ég engin
yngri systkini. Börnin þeirra Boggu
og Tómasar hafa líka sannað það
með dugnaði sínum að það eru viss
forréttindi að alast upp í stórum
samheldnum systkinahópi.
Það var gaman þegar Bogga kom í
heimsókn í gamla daga, þá settist
pabbi gjarnan við píanóið og sungið
var af hjartans lyst, hún hafði af-
skaplega fallega söngrödd og hafði
yndi af að syngja.
Sorgin gleymir engum og Bogga
missti Tómas sinn 1976, einnig missti
hún báða Árnana sína, þann eldri
nokkurra mánaða, en hinn af slysför-
um frá þrem litlum dætrum. Ég held
að hún hafi aldrei almennilega kom-
ist yfir það áfall. Bogga vann ýmis
störf utan heimilis, síðustu starfsárin
mest við umönnunarstörf.
Það var sárt að horfa upp á bar-
áttu hennar síðustu árin við Alzheim-
ersjúkdóminn, sá sjúkdómur hlífir
engum, hvorki sjúklingi né aðstand-
endum. Það var samt ljúft að fá að
strjúka yfir fallega silfraða hárið
hennar, það minnti mig svo á móður
mína sem líka fékk þennan sjúkdóm.
Ég sendi börnum hennar, tengda-
börnum og barnabörnum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
María Jóhannsdóttir (Dídí).
ÞORBJÖRG
JÓHANNESDÓTTIR