Morgunblaðið - 24.10.2003, Side 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2003 43
✝ Ágústa Guð-mundsdóttir hús-
freyja á Hjallavegi 20
í Reykjavík fæddist í
Hokinsdal í Arnar-
firði hinn 1. ágúst
1909. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu í
Víðinesi hinn 12.
október síðastliðinn.
Fósturforeldrar
hennar voru Baldvin
Júlíus Sigurðsson
bóndi á Gerðhömrum
Mýrarhreppi og Sig-
ríður Kristjánsdóttir.
Faðir Ágústu var
Guðmundur Jónsson fæddur á
Baulhúsum Auðkúluhreppi 7. des-
ember 1890, d. 1917, og móðir
hennar var Margrét Jónsdóttir
fædd á Mýrum í Dýrafirði 1. júlí
1879, d. 24. desember 1943.
Maki Ágústu var Sigurður
Ágúst Magnússon, f. 12. septem-
ber 1901, d. 2. október 1988. Þau
giftust hinn 10. október 1936. Sig-
urður var sjómaður, verkamaður
og vélstjóri í Reykja-
vík. Ágústa starfaði
m.a. á Hótel Borg, í
Skátaheimilinu og á
Hótel Holti. Börn
Ágústu og Sigurðar
eru Guðmundur, f.
1939, kvæntur Sig-
ríði Elíasdóttur og
eiga þau synina Elí-
as, Ágúst og Ólaf;
Unnur, f. 1943, gift
Gunnari Överby,
börn Unnar eru Sig-
urður, Jóhannes
Birgir, d. 1. október
1970, Heimir,
Ágústa, Jóhannes og Ingibjörg.
Áður átti Ágústa dótturina Hrönn
Pétursdóttur, f. 25. júlí 1932, d.
21. desember 1979, gift Gunnari
Gunnarssyni og eignuðust þau
dæturnar Ágústu Unni, Sigrúnu
og Gunnhildi. Langömmubörn
Ágústu eru 25 talsins.
Útför Ágústu fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku mamma mín, nú er stundin
runnin upp sem þú þráðir, að losna
frá þjáningunni. Nú ertu búin að fá
hvíldina og komin til nýrra heim-
kynna þar sem vel verður tekið á
móti þér.
Mamma mín, ég þakka allar góðu
stundirnar sem við áttum saman og
sérstaklega vil ég þakka þér stuðn-
inginn sem þú veittir mér á erfiðum
tímum.
Dagsverki lokið, sól að ægi sigin.
Signt hafa vinir brár og laugað tárum.
Leitandi sál að dyrum Drottins stigin.
Drottins vors hönd er lækning hvers kyns
sárum.
Góð var þér sjúkri lausn og léttir nauða,
ljúft mun að vakna bak við gröf og dauða.
Marta bjó ytra, María í hjarta.
Merkin þú barst í gleði, sorg og þrautum.
Ljúft var þér öðrum leið að gera bjarta,
líknarhönd rétta, hvar sem stóðst á braut-
um.
Sjúkum að hjúkra, hrelldum færa gleði,
huggun þú varst hjá mörgum dánarbeði.
Kveðju og þakkir klökkum huga færum.
Kveðja og þökk í hjartastrengjum óma.
Signi þig Guð með geislahöndum skærum.
Gefi þér eilífð sína heigidóma.
Minning þín hjá oss lifir lífs vors stundir.
Ljúfir oss síðar verða endurfundir.
(Kristj. Sig. Kristj.)
Megi Guð geyma þig.
Þín dóttir
Unnur.
Í dag kveðjum við ömmu Ágústu
sem hafði lifað í 94 ár. Amma var
dugnaðarforkur, kvik og frá á fæti,
lítil og grönn og féll aldrei verk úr
hendi. Hún var létt í lund, fyndin og
skemmtileg með kaldhæðinn húmor.
Hún var líka skapmikil og átti það til
að segja sína skoðun umbúðalaust.
Björtustu minningarnar um
ömmu Ágústu eru frá barnæsku
minni þar sem gleðin var við völd á
Hjallavegi 20. Þar var mikið sungið
og spilað á píanóið. Þar var haldið í
hefðirnar og eftirminnilegust voru
fjölskylduboðin á jóladag. Það sem
okkur systrunum þótti mest spenn-
andi var að sjá litla fallega jólatréð
hennar ömmu og borða loftkökur og
drekka heitt súkkulaði og hlusta svo
á jólaballið í útvarpinu.
Sem fyrsta barnabarn ömmu og
afa naut ég athygli þeirra óskiptrar
fyrstu árin. Foreldrar mínir Hrönn
og Gunnar bjuggu fyrstu hjúskap-
arár sín í kjallaranum á Hjallaveg-
inum hjá ömmu og afa. Móðir mín
sagði frá því að það hefði hvorki mátt
heyrast hósti né stuna í mér þá var
amma komin niður til að athuga hvað
væri að. „Eruð þið að gera út af við
barnið?“ spurði hún þegar hún
heyrði mig tísta. Ég komst líka fljótt
upp á lagið með að skríða upp tröpp-
urnar til ömmu og koma mér í mjúk-
inn hjá henni.
Í minningunni var amma næstum
alltaf með tuskuna í annarri hend-
inni og kaffibolla í hinni. Hún var
með hálfgert eða algert þrifnað-
aræði. Ég man eftir því að þegar hún
kom í heimsókn til okkar í Sörla-
skjólið þá vildi hún helst byrja á því
að þrífa eitthvað og helst að taka eld-
húsið í gegn í staðinn fyrir að sitja og
spjalla við okkur. Ég man að móðir
mín var nú ekki alltaf hrifin af þessu.
En amma var eins og margir af
hennar kynslóð samviskusöm, vinnu-
söm og nákvæm og átti erfitt með að
sitja aðgerðalaus. Merkilegt hvað
þessi litla og granna kona bjó yfir
miklum krafti og seiglu.
Amma var mikil pjattrófa og lagði
mikið upp úr því að líta vel út og ekki
minnkaði það með aldrinum. Hún
vildi alltaf vera smart klædd og alltaf
á háum hælaskóm hvernig sem viðr-
aði og helst þurfti hún að vera á
pinnahælum í hálku og snjó, þá væri
hún á góðum mannbroddum sagði
hún.
Hún vann í mörg ár á Hótel Holti
og naut þess mjög og hljómaði alltaf
eins og hún væri í mikilvægasta
embætti hótelsins. Þar voru tveir
menn sem amma hélt mikið upp á,
þeir Þorvaldur og Skúli, sem var
nánast í dýrlingatölu hjá henni.
Þegar amma fór að eldast og hætti
að vinna fórum við í fjölskyldunni að
nefna það við hana hvort hún vildi
ekki taka þátt í félagsstarfi aldraðra.
Þá fussaði hún og sveiaði og sagði að
það væri fyrst og fremst fyrir gamalt
fólk, sagðist alls ekki fara í svona
lagað fyrr en hún yrði gömul í fyrsta
lagi. Hún harðneitaði líka að fara á
elliheimili, það væri ekki góður stað-
ur fyrir gamalt fólk. Hún hafði ein-
hvern tíma fyrir hálfri öld eða svo
komið í heimsókn á elliheimili og það
leist henni alls ekki á. Hún beit þetta
í sig og henni varð ekki haggað. Síð-
ustu árin var amma orðin alveg blind
og elli kerling farin að segja til sín
með hrörnun og gleymsku. Hún vildi
samt halda áfram að búa á Hjalla-
veginum í sinni eigin íbúð og fara ein
út í búð, sagðist nú rata um hverfið
þó að blind væri enda hafði hún búið í
nær 60 ár á Hjallaveginum.
Unnur dóttir hennar og fjölskylda
önnuðust ömmu af mikilli hjarta-
hlýju síðustu árin og það ber að
þakka.
Við Hjörtur og börnin okkar, þau
Hrönn, Bjarni og Emilíana Birta,
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu ömmu og langömmu.
Ágústa Unnur Gunnarsdóttir.
Mér barst sú fregn út á sjó að
amma hefði kvatt þennan heim. Þar
sem ég get ekki fylgt henni til grafar
langar mig að heiðra hana með
nokkrum fátæklegum orðum.
Amma, ég þakka öll árin, gjafirnar,
samtölin og síðast en ekki síst allar
minningarnar. Minningarnar eru
margar og þær mun ég alltaf geyma.
Ég man svo vel þegar mamma var
ein með okkur krakkana að okkur
fannst svo gott að koma til þín og
Sigga afa. Þar var alltaf til svo mikið
að borða og aldrei borðaði maður
nóg því þú sagðir alltaf: „Viltu ekki
meira?“ Það var svo ótrúlega gaman
að koma í sunnudagssteikina, hrygg-
inn og hangikjötið og allt meðlætið
eins og amma gerði það. Maltbrauð
með smjöri og osti fékk maður
hvergi annars staðar. Svo maður tali
nú ekki um pönnukökurnar. Oft
stóðum við krakkarnir og borðuðum
pönnukökurnar jafnóðum en það
gerði ekkert til, amma bakaði bara
meira. Hver man ekki eftir loftkök-
unum sem við krakkarnir kölluðum
seinna tannpínukökur?
Alltaf þótti mér jafngaman að fá
að sofa á Hjallaveginum og brosi ég
enn við tilhugsunina um, þegar þú
raðaðir stólunum að beddanum svo
ég myndi ekki detta fram úr. Við
strákarnir munum vel þegar þú lán-
aðir okkur töluboxin og leyfðir okkur
að leggja vegi um alla stofuna og svo
var farið í bílaleik þar sem tölurnar
mörkuðu vegina.
Eftir að við fluttum vestur kom ég
ekki eins oft inn á Hjallaveg, en ég
fékk að búa hjá ykkur Sigga afa þeg-
ar ég tók 9. bekkinn í Langholts-
skóla. Sá tími er mér einstaklega
kær. Þú vildir helst ekki að það væri
andað í húsinu þegar ég var heima að
læra og alltaf var passað upp á að
maður hefði nóg nesti í skólann. Allt-
af beiðst þú eftir mér ef ég var úti á
kvöldin um helgar. Þó svo að þú létir
mig ekkert vita af því þá vissi ég það,
amma mín.
Eftir að ég fullorðnaðist kunni ég
betur að meta samtölin okkar á milli.
Það var svo gaman að heyra þig rifja
upp æskuna á Eiði, fólkið og sög-
urnar af Nesinu; þú og Begga á
þvottabalanum, kennarinn í Mýrar-
húsaskóla sem tók strákana upp á
eyrunum, söguna af frú Daníelson,
fólkinu úr Pálsbæ og um þá skelfi-
legu lífsreynslu þegar þú sást skip
Guðmundar pabba þíns farast á leið
sinni inn til Reykjavíkur og margar
fleiri. Líf þitt var aldrei neinn dans á
rósum, amma mín, og það held ég að
hafi mótað þig mikið. Þú varst mjög
ákveðin, stundum dómhörð og gast
blótað eins og sjóari, ósérhlífin og
ótrúlega dugleg til allrar vinnu. Þú
varst líka með hjarta úr gulli og tald-
ir aldrei eftir þér að hjálpa fólki,
greiðvikin og gjafmild. Eftir að þú
veiktist fannst mér svo erfitt að
heimsækja þig. Það var svo erfitt að
sjá þig svona hjálparvana þar sem þú
gast lítið sem ekkert tjáð þig og
hættir smám saman að þekkja fólkið
þitt. Eina manneskjan sem þú
þekktir fram í andlátið var hún Unna
þín og eitt það síðasta sem þú sagðir
var nafnið hennar. Ég veit ekki í
hversu mörg ár mamma hefur komið
til þín næstum daglega og stundum
tvisvar á dag og jafnvel eftir að þú
misstir alveg heilsuna þá fór hún nú
samt þó ekki væri nema bara til að
athuga um þig, klappa þér, kyssa og
raða koddum allt í kringum þig. Hún
fær sín laun á himnum.
Elsku amma, ég geymi mynd af
þér í hjarta mér. Guð geymi þig.
Jóhannes Bergþór.
Amma Ágústa hafði einstakan lífs-
vilja sem birtist meðal annars í
stefnufestu og reisn sem hún bar
með sér alla tíð. Hún var ung og
örsmá flutt í reifum til nýrra heim-
kynna vestur á fjörðum og sagt var
að fáir hygðu henni líf. En litla
mannveran óx og dafnaði og sama
stefnufestan og krafturinn fylgdi
henni um dali og hæðir lífsbrautar-
innar. Amma var kát og lífsglöð,
sinnti verkefnum sínum af trú-
mennsku og vildi öllum vel. Trygg-
lyndi var henni í blóð borið og kom
fram gagnvart hennar nánustu og
ekki síst húsbændum hennar á
vinnustað þar sem hvergi mátti bera
skugga á störf hennar. Trúmennska
hennar við yfirmenn sína á Hótel
Holti var einstök og amma naut þess
sannarlega að þjóna þar viðskipta-
vinum og yfirmönnum.
Amma var ein af þessum frúm sem
bjuggu í Reykjavík eftir miðbik síð-
ustu aldar og höfðu sína hluti á
hreinu. Þessar frúr vissu hvenær átti
að gera hlutina, hvenær átti að þvo,
hvenær átti að strauja og hvenær
átti að hengja út. Grundvallarregl-
urnar voru ráðandi og ömmu datt
ekki í hug að láta sjá sig á almanna-
færi öðruvísi en vel tilhafða enda var
hún með glæsilegri konum, bar sig
vel, bein í baki og tíguleg. Öryggið og
ánægjan fólst í reglum og föstum lið-
um eins og venjulega. Börnin áttu
vísar sömu kökurnar í jólaboðunum,
sama súkkulaðið og sama jólaballið í
útvarpinu. Útvarpið sló taktinn á
heimilum þessara ára og þaðan
hljómaði ljúf rödd Valdimars Örn-
ólfssonar og leiddi morgunleikfimi
ömmu sem hún gerði að föstum lið í
daglega lífinu sér til ánægju og
heilsubótar.
Amma Ágústa sinnti dagsverki
sínu vel. Litla mannveran sem fædd-
ist í Arnarfirði fyrir nærri einni öld,
svo smá og veikbyggð, naut lífsins
fram í háa elli. Hún fagnaði 90 ára af-
mæli sínu á sólskinsdegi fyrir rúm-
um fjórum árum í faðmi fjölskyldu
og vina. Nú er komið að sólarlagi,
amma hefur kvatt og er enn lögð af
stað til nýrra heimkynna þar sem
mildin, ljósið og fegurðin býr.
Draumanna höfgi dvín
dagur í austri skín,
vekur mig,
lífi vefur
mjúka mildings höndin þín.
Dagleiðin erfið er,
óvíst hvert stefna ber,
leiðir mig,
langa vegu
mjúka mildings höndin þín.
Sest ég við sólarlag,
sátt er við liðinn dag,
svæfir mig,
svefni værum
mjúka mildings höndin þín
(Eygló Eyjólfsdóttir.)
Guð blessi minningu ömmu
Ágústu. Megi friður hans fylgja
henni og afkomendum hennar.
Sigrún Gunnarsdóttir.
Elsku amma mín, það kom að því
að þú kveddir þennan heim. Margar
góðar minningar streyma í huga
minn, þú varst alveg einstök amma,
tókst alltaf svo vel á móti okkur með
heitu kakói, kleinum og góðu pönnu-
kökunum og þegar mamma var ein
með okkur fimm systkinin lítil var
alltaf farið til þín og afa í sunnudags-
steik.
Alltaf sáuð þið til þess að allir
fengju nóg og liði vel.
Ekki gleymi ég því þegar þú varst
að kenna mér á saumavélina eða
prjóna dúkkufötin.
Þetta ásamt mörgu öðru situr fast
í minningu minni, hversu góða ömmu
ég átti.
Ég kveð þig nú, elsku amma.
Þín
Fanney Ágústa Jónsdóttir.
Elsku amma mín, takk fyrir öll
þessi ár sem þú lifðir með okkur, við
áttum góða daga og stundir saman.
Því mun ég aldrei gleyma hvað þú
varst góð við mig og börnin mín.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Þín
Ingibjörg Jónsdóttir.
ÁGÚSTA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og út-
farar ástkærs föður okkar, tengdaföður, bróður
og afa,
ÓLA VALDIMARSSONAR,
áður til heimilis
á Vífilsgötu 1, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Eir fyrir hlýju og góða umönnun.
Alda Óladóttir Bredehorst, Manfred Bredehorst,
Atli Þór Ólason, Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir,
Elfar Ólason,
Eygló Rut Óladóttir,
systir og afabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUDMUND KNUTSEN
dýralæknir,
Fjólugötu 3,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu Akureyri mánu-
daginn 20. október.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju föstu-
daginn 31. október kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeir, sem vilja minnast
hans, láti líknarfélög njóta þess.
Jón Gudmund Knutsen, Jóna Birna Óskarsdóttir,
Gunnar Sverre Knutsen, Brynja Þóranna Viðarsdóttir
og afabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓHANN GUNNAR FRIÐRIKSSON,
Hólabraut,
Keflavík,
frá Látrum í Aðalvík,
lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur fimmtudaginn
23. október.
Guðríður Guðmundsdóttir,
Sverrir Jóhannsson, Ingibjörg Guðnadóttir,
Einar Jóhannsson, Hjördís Brynleifsdóttir,
Guðlaug Jóhannsdóttir, Ómar Steindórsson,
Þórunn Jóhannsdóttir, Eiríkur Hansen,
afabörn og langafabörn.