Morgunblaðið - 24.10.2003, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2003 45
baráttunni um síðir. Söknuðurinn er
þungbær, enda reyndist hún mér oft
sem móðir, auk þess að vera góður
vinur. Bæði hlutverkin krefjast
dyggða sem hún var uppfull af. Sú
umhyggja sem mér var látin í té sem
litlum krakka af frænku minni dvín-
aði ekki hið minnsta þegar ég óx úr
grasi. Og vináttan dýpkaði og þrosk-
aðist.
Það er bjart yfir öllum minningum
mínum um Þorgerði, hvort sem svið-
ið er Bjarnarnes, Skálholt, Hraun-
tunga eða Auðarstræti. Sem ungling-
ur dvaldi ég mikið hjá þeim Gylfa og
Jóni Gunnari í Skálholti á sumrin.
Þar var ég vel fóstraður og leið í alla
staði vel í umsjá Þorgerðar. Kannski
ekki síst vegna þess að hjá henni var
væntumþykja samofin virðingu. Mál-
efni unglingsins, af hvaða toga sem
þau nú voru, hlutu aldrei neina flýti-
afgreiðslu hjá frænku minni. Um-
hyggjan var sönn og henni gersam-
lega eiginleg og hún átti virðingu
mína alla.
Eftir að ég fluttist úr foreldrahús-
um til Reykjavíkur til náms var gott
að koma heim til Þorgerðar og njóta
listfengis hennar í eldhúsinu jafnt
sem í litlu vinnustofunni. Iðulega var
hóað í mig í sérdeilis skemmtileg
gestaboð þar sem ég kynntist ýmsu
góðu fólki. Þorgerður var drauma-
frænka. Ég minnist dags eins fyrir
rúmum áratug þar sem ég sat illa
einbeittur við próflestur að Þorgerð-
ur knúði dyra með fullt fat af heima-
bökuðum rjómabollum, enda var víst
bolludagur. Ég vissi að annir voru
miklar hjá henni þá dagana en samt
rúmuðust alltaf svona erindi í erlin-
um. Slíkar vitjanir voru dæmigerðar
fyrir hana sem gleymdi aldrei sínum.
Þorgerður var góður vinur. Hún
gaf mér og fjölskyldu minni mikið
með vináttu sinni sem var jafn tær og
hún sjálf var, hrein og bein. Hún var
skemmtileg og hlý en jafnframt
skarpskyggn og glögg á sjálfa sig og
aðra. Henni var enda tamara að horf-
ast í augu við hlutina hversu óþægi-
legir sem þeir kunnu að vera og tak-
ast á við þá á uppbyggjandi hátt í
stað þess að líta undan. Þessi eigin-
leiki kom vel í ljós þegar hún tókst á
við meinið sem nú hefur lagt hana að
velli. Styrkur og jákvæðni skein af
henni, lífið var hennar. Þessi síðustu
ár sýndi sig hvað það var henni mikil
gæfa að kynnast Ólafi, maka sínum.
Eftir Þorgerði liggja mörg og fjöl-
breytileg listaverk sem bera sköpun-
argáfu hennar vitni. Meðal þeirra er
undurfögur íkonmynd af Maríu mey
með sveinbarnið í kjöltu sinni sem
hún gaf Ragnheiði Maríu nýfæddri. Í
myndinni ríkir hlýja og friður. Þótt
söknuður okkar sé sár mun hlýja og
friður ætíð umvefja minningu Þor-
gerðar frænku.
Ólafi og Jóni Gunnari og ykkur öll-
um sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur héðan frá Hollandi.
Benedikt, Hugrún, Álfrún
og Ragnheiður María.
Nú er frænka mín farin að skapa
list í öðrum heimi eða jafnvel farin að
skapa annars konar list í þessum
heimi – ég held reyndar að hún geri
hvort tveggja því í list hennar sam-
einast himinn og jörð. Svo orkumikl-
ar baráttukonur hittir maður sjald-
an, hún lét aldrei neitt buga sig
heldur breytti öllu mótstreymi í list –
og þvílíka list!
Nafn Þorgerðar ber hér á góma í
Koti á hverjum degi þegar ég og son-
ur minn „teljum tærnar“ – „Stein-
unn, Þorgerður, Dóri, Gummi og
Ragnheiður litla (lítil og mjó)“ og
seinna þegar sonur minn spyr mig
hver þessi Þorgerður sé segi ég hon-
um að hún sé sú sem gaf honum
gömlu dönsku barnabækurnar í
glugganum (gjöfin sem hún kallaði
„asnalega“) og hún hafi gert mynd-
ina af sálmabókinni sem hann fékk í
skírnargjöf. Svona mun einnig hin
hversdagslega minning um Þorgerði
alltaf lifa – sú sem svaf uppi í rúmi
hjá mömmu minni þegar þær voru
litlar, sú sem geymdi allt Playmo-
dótið, sú sem kenndi mér þessa bæn:
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Við erum ekki ein í sorg okkar og
dvelur hugur minn sérstaklega hjá
frænda mínum, Jóni Gunnari, sem
alltaf hefur verið svo yndislegur við
mig, ömmu minni og afa, Ólafi,
mömmu, Dóra, Gumma og Ragn-
heiði.
Ykkar
Rut Ingólfsdóttir.
Hjartkær vinkona mín og fjöl-
skylduvinur Þorgerður hefur horfið
okkur. Eftir langt og erfitt stríð við
illvígan sjúkdóm hefur hún fengið
frið. Harmur okkar er mikill en við
eigum minningasjóð sem er fullur af
góðum minningum sem við sækjum
þegar við þurfum á þeim að halda.
Hún var örlát á vináttu sína og fús að
taka þátt í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur. Börnum mínum
Erni og Siggu var hún einstakur vin-
ur sem studdi þau með jólakorta-
skreytingum í Húsafelli, undirbún-
ingi undir lífið með uppbyggilegu
spjalli og verkum sínum.
Við Þorgerður kynntumst í Kenn-
araskóla Íslands fyrir áratugum og
allan þann tíma hafa sterk bönd
bundið okkur. Mér er því þungt um
hjarta að rita þessar línur en líka
ákveðinn léttir að vita að vinkona mín
er nú frjáls og getur sinnt listsköpun
sinni með hvaða aðferð sem hún helst
kýs. Hún bjó yfir miklum styrk eins
og verk hennar síðustu árin hafa
sýnt. Sýningarhaldi sinnti hún fram á
síðasta dag. Hún sýndi þennan styrk
á ýmsan hátt í lífinu öllu þótt hann
yrði meira áberandi þegar á móti
blés.
Sterk er minningin um heimsókn
Þorgerðar og Jóns Gunnars sonar
hennar þegar hann var á fyrsta ári og
þau bjuggu í Svíþjóð. Við Jón bjugg-
um í Kaupmannahöfn og þangað
komu þau og dvöldu hjá okkur í eina
viku. Heimsóknir til Þorgerðar hvar
sem hún bjó fólu alltaf í sér tilhlökk-
un fyrir okkur Jón og síðar börnin
okkar. Hlýleg heimili hennar, elsku-
legt viðmót og fádæma ljúffengur
matur eru minningabrot sem verma
um leið og minnst er einurðar, festu
og heiðarleika við allar aðstæður.
Náttúran var henni mikils virði og
af einlægum áhuga stýrði hún ferð-
um um hálendið með því að festa
GPS-punkta á kortin svo við villt-
umst ekki af leið með dyggri aðstoð
Ólafs sem festi allt á filmu. Ólafur
reyndist Þorgerði ástkær förunautur
og vinur. Vinahópurinn dáðist að því
hve hugrakkur hann var þegar sjúk-
dómurinn dró úr henni kraftinn. Mér
eru minnisstæð orð hans um að hann
hefði langað til að spjalla lengur við
hana en raun varð. Samúð okkar og
hugur fylgir fjölskyldu hennar allri
en þó sérstaklega Jóni Gunnari, Ólafi
og Sollu. Guð blessi minningu Þor-
gerðar.
Guðrún Helga, Jón, Örn
og Sigríður Ella.
Þegar ég hugsa um Þorgerði, er
mér efst í huga sú fegurð sem hún
skapaði hvar sem hún fór, í öllu sem
hún gerði. Myndirnar hennar undir-
strikuðu hver hún var og framkoma
hennar og gestrisni var persónuleg
og sérstök alla tíð, heimili hennar
fágað og fallegt.
Vinátta okkar kom í rólegheitum
eins og gengur, óx og dafnaði í með-
læti, jafnt sem mótlæti með árunum
og náði ef til vill hámarki, þegar ég
beið fæðingar lítils dóttursonar í
garðinum þeirra Ólafs í sumar. Það-
an gekk ég upp á fæðingardeild til að
vera viðstödd fæðinguna og þegar
hún var hamingjusamlega afstaðin,
gekk ég til baka og borðaði kvöldverð
hjá þeim og við lyftum glasi og fögn-
uðum lífinu.
Að fagna lífinu er að þakka gjafir
lífsins og þegar miðjum aldri er náð
eru þær orðnar margar. Vinátta okk-
ar við annað fólk er ekki sjálfsögð eða
sjálfsprottin, heldur eins og hvert
annað undur og við vitum aldrei al-
veg hvar hún byrjar.
Ég hef verið með eins konar
áskriftarkort í garðinn í Auðarstræt-
inu og sótt þangað blómaker fyrir
brúðkaup í fjölskyldunni og hef mátt
fá mér af jurtum þeim sem þar vaxa.
Allt veitt af þeim höfðingsskap sem
einkenndi Þorgerði alla tíð.
Ég var aðdáandi hennar í mynd-
listinni eins og við allar í menning-
ari Gylfasyni og fjölskyldum þeirra
og vinum vottum við dýpstu samúð
okkar og virðingu.
Hvíl í friði, kæri vinur og félagi.
Fyrir hönd Íslenskrar grafíkur
Pjetur Stefánsson, formaður.
Þorgerði Sigurðardóttur kynntist
ég þegar við unnum saman í sýning-
arnefnd félagsins Íslensk grafík á ár-
unum 1998 til 2000. Félagið hafði þá
nýverið flutt í nýtt húsnæði í
Tryggvagötu 17. Þar er fallegur sal-
ur sem ákveðið var að nota sem sýn-
ingarrými. Þorgerður, Anna Guðrún
Torfadóttir og ég fengum það hlut-
verk að starfrækja þennan sal. Það
var skemmtilegt starf og mikil vinna.
Ófáar klukkustundir og dagar fóru í
fundahöld, snatt og snap af ýmsu
tagi, að ógleymdum upphenginum í
salnum. Það var af töluverðum metn-
aði sem við fórum af stað, með enga
fjármuni en ómælda bjartsýni. Okk-
ur langaði til að starfrækja sal þar
sem myndlistarmönnum sem unnu
með ýmiss konar pappírsverk yrði
boðið að sýna sér að kostnaðarlausu.
Margar eftirminnilegar sýningar
voru í salnum þessi fyrstu ár, og það
var gaman að vinna með Þorgerði.
Hún var hugmyndarík og gat tekið
flugið þegar þannig stóð á. Mér þótti
hins vegar ekki síðra að fylgjast með
hvílíkur dugnaðarforkur hún var.
Það er nefnilega sitthvað að fá hug-
mynd og fylgja henni síðan eftir, og
það sem meira er, að fá aðra til liðs
við sig. Þorgerður átti auðvelt með að
tengjast fólki. Hún gaf sér tíma til að
ræða málin og hlæja og gera að
gamni sínu.
Mér finnst Þorgerður hafa nálgast
myndlist sína á sama hátt; hún vann
af krafti og tileinkaði sér tæknilega
erfiðar aðferðir á persónulegan hátt.
Hún var líka algjörlega óhrædd við
að kanna nýjar leiðir.
arklúbbi okkar skólasystra úr Kenn-
araskólanum og á heimilum okkar
allra eru myndir hennar hafðar í önd-
vegi.
Gleðilegar minningar úr þeim hópi
eru margar og minnisstæðar, ekki
síst þegar Þorgerður fór að hafa
fiskisúpur og konfekt í staðinn fyrir
marengskökurnar og ein okkar skrif-
aði í gestabókina hennar: ,,Hvar eru
kökurnar?“ Líkast til byrjaði vinátta
okkar þar.
Nýjasta myndin af Þorgerði vin-
konu minni er frá heimsókn að
sjúkrabeði hennar. Hún lyfti með
hendinni undir fallegt silkibindi sem
Ólafur var með og horfði á hann með
ást og gleði í augunum. ,,Þetta er
brúðkaupsbindið,“ sagði hún og
brosti.
Ég votta Ólafi og fjölskyldu hans,
foreldrum Þorgerðar, systkinum og
syni, einlæga samúð.
Minningin um Þorgerði mun fylgja
okkur um ókomna tíð.
Anna S. Björnsdóttir.
„Ein lítil bernskuminning kemur
mér ætíð til að líða vel. Þegar veður
var gott lagðist ég í óslegið grasið á
túninu heima á Grenjaðarstað. Þarna
gat ég legið tímunum saman á mjúkri
jörðinni, horft upp í himininn, í skjóli
grassins sem bylgjaðist meðfram lík-
ama mínum.
Þetta var minn heimur. Ég hafði
þá trú að enginn vissi hvar ég væri og
enginn truflaði mig, ég var í miðju
heimsins. Himinninn var síbreytileg-
ur og skýin færðust til – eða var það
jörðin? Þannig fór ég mínar ævin-
týraferðir um himininn. Þetta voru
góðar stundir sem við áttum – ég,
himinninn og jörðin.“
(Þorgerður Sigurðardóttir.)
Sú för sem liggur leiðina þá
sem leitar að fegurð jarðar,
sem fer um dýpstu þrautir og þrá
og þögn sína í leynum varðar,
hún ber þig loks á leyndan stað
í lífsins verstu raunum
en kannski er þar einmitt það
sem ást þín fær að launum.
Það stendur eilíft um þig vörð
og er þín heillasaga,
því þú sem hefur himin og jörð
ert heima, um alla daga.
Sigurður Ingólfsson.
Það er morgunn og lífið er indælt,
það er dagur og vinnan er indæl, það
er kvöld og hvíldin er indæl, það er
nótt og svefninn er indæll. Svona er
lífið einfalt í umgjörð sinni frá degi til
dags. Það er mikið uppbrot í lífinu
þegar samferðamaður kveður þessa
jarðvist.
Kæra Þorgerður, það er með sökn-
uði og hlýjum hug sem við bræður og
systur í Íslenskri grafík kveðjum þig.
Við finnum enn fyrir návist þinni í fé-
laginu þar sem þú lagðir þínar hug-
myndir og verk fram af heiðarleika,
stefnufestu og eldmóði, þér var í blóð
borið að vera sanngjörn og traust,
sem er góður eiginleiki í svona sam-
starfi.
Þegar undirritaður tók við for-
mennsku í félaginu Íslenskri grafík
var ljóst að félagsmenn báru til þín
mikið traust og virðingu en augljóst
var að þú hafðir tileinkað þér skiln-
ing á félagsmálum sem þú fúslega
gafst til baka og deildir með öðrum.
Við félagar og vinir í Íslenskri grafík
gátum ávallt leitað til þín með okkar
sameiginlegu mál og komum ætíð
ríkari af þínum fundi, því þú hafðir
ætíð góðar leiðir til lausnar á hinum
ýmsu málum félaginu til handa, svo
góða yfirsýn eftir margra ára vinnu
fyrir félagið, það var gott að geta leit-
að til þín.
Stjórn Íslenskrar grafíkur þakkar
þér þitt óeigingjarna starf fyrir fé-
lagið og metur mikils framlag þitt til
grafíklistarinnar. Við kveðjum þig
hljóð og minnug þess að menningar-
arfurinn er vandmeðfarinn og nauð-
synlegt að færa hann til þeirra sem á
eftir koma. Þú varst ætíð reiðubúin
til þess að taka að þér trúnaðarstörf
fyrir félagið og leystir þau verk ætíð
vel af hendi. Fyrir það erum við þér
þakklát.
Sambýlismanni Þorgerðar, Ólafi
H. Torfasyni, syni hennar Jóni Gunn-
Þorgerður Sigurðardóttir túlk-
aði djúpa og margþætta merkingu
krossins í litríkum listaverkum
sem prýddu Langholtskirkju í
nokkra mánuði. Síðan hafa fleiri
söfnuðir fengið að njóta þeirra
hugleiðinga hennar. Sjálf þekkti
hún jafnt byrði krossins sem fagn-
aðarerindi, boðskap upprisu og
sigurs andspænis dauða og for-
gengileik. Með sorg í hjarta kveðj-
um við listakonu og felum í vald
Drottins, en lofum einnig Guð fyr-
ir störf hennar og að fá að njóta
listaverka hennar um ókomin ár.
Guð styrki ástvini Þorgerðar.
Jón Helgi Þórarinsson,
sóknarprestur
Langholtssafnaðar.
HINSTA KVEÐJA
Hjartanlegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
ÞÓRHALLS ÁRNASONAR
fyrrum bónda
á Veðramóti.
Dýrleif Ásgeirsdóttir,
Ásgeir Þórhallsson, Sigrún S. Baldursdóttir,
Jarþrúður Þórhallsdóttir, Halldór Gunnarsson,
Svanhvít Þórhallsdóttir,
Árni Þórhallsson, Ester Þorbergsdóttir,
Sigurvin Þórhallsson
og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, stjúpföður, tengda-
föður, afa og langafa,
MAGNÚSAR ÖGMUNDSSONAR
frá Syðri-Reykjum,
áður til heimilis á Grandavegi 47.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli, Reykjavík.
Kristín Ágústsdóttir,
Ögmundur Magnússon, Dóra Garðarsdóttir,
Sigurður Magnússon, Hulda Friðgeirsdóttir,
Hjalti Magnússon, Jónína Þorbjörnsdóttir,
Garðar Gíslason, Margrét Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall
elskulegs eiginmanns míns og föður okkar,
ERIKS RASMUSSEN,
Stövnæs Allé 19,
2400 Kaupmannahöfn NV,
Danmörku.
Agnes Bjarnadóttir,
Andreas Bjarni Rasmussen,
Olaf Jón Rasmussen
og fjölskyldur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrr allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Þorgerðar.
Sendi ástvinum hennar sam-
úðarkveðjur.
Sigurborg Jóhannsdóttir.
Það er sjónarsviptir að Þorgerði.
Hún var heilsteypt manneskja sem
hafði mikið til málanna að leggja,
með eigin myndlist og störfum sínum
í þágu annarra myndlistarmanna. Ég
votta aðstandendum hennar innilega
samúð.
Ingibjörg Jóhannsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um
Þorgerði Sigurðardóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.